Lögberg - 01.03.1917, Blaðsíða 3

LtfUBERG, FIMTUDAGINN 1. MARZ 1917
Pollyanna
Eftir Eleanor H. Porter.
“Gott. Eg skal vera þar.” Drengurinn þagna'Si litla
stund, og sagSi svo hálfhikandi: “Máske eg fari heldur
til baka í kveld — til munaöarleysingjaheimilisins á eg við,
því eg hefi ekkert annaS heimili aS flýja til, eins og þú
skilur; og — og — þaS er ekki lengra en síSan í morgiui,
aS '«eg fór þaSam Eg bara fór, eins og þú skilur. Eg
sagSi ekki, aS eg ætlaSi ekki aS koma aftur — þó aS eg
haldi, aS þær skeyti alls ekki um þaS, þó aS þær sæju
mig ekki nokkra daga. Þær eru ekki — eins og ættingjar
manns, þú skilur. Þær skeyta ekkert um einstaklinga.”
“Já, eg skil,” svaraíSi Pollyanna og kinkaSi kolli.
“En eg er viss tjm aS eg hefi fundiö pláss handa þér,
þegar viS finnumst á morgun. Vertu þá sæll!” hrópaSi
hún og sneri aftur vongóS heim aS húsinu.
ViS dagstofugluggann stóS ungfrú Polly, sem alt af
hafSi haft gætur á börnunurn, og horföi svipdimm á eftir
drengnum, þangaS til hann hvarf viS bugSu á brautinni,
þá stundi hún, sneri sér viS og gekk magnlítil og þreytu-
leg upp á loft. ÞaS var annars ekki venja ungfrú Polly
aS Vera magnvana og þreytt. En í dag var hún einhvern
veginn svö undarleg. Ilún gat ekki gleymt oröum drengs-
ins, “glöS og góö”, þau ómuöu ávalt fyrir eyrum hennar.
Og í huga hennar var einhver svo einkennileg tilfinning,
— eins og hún heföi mist eitthvaS sem hún átti.
XII. KAPÍTULI.
Pollyanan kemur á fund kvenmanna styrktarfélagsins.
ÞaS var afar mikil kyrS viS morgunverSinn á
Lindarbakka þanna dag. Pollyanna reyndi raunar aS
koma samtali af staö; en hún varS ekki heppin aS þessu
sinni, einkum máske af þvi aS hún varS fjórum sinnum
aS hætta viS orSiS “glöS”, roSnaöi í hvert sinn og vand-
ræSaleg á svip. E'n i fimta skifti sem þaS kom fyrir
hristi ungfrú Polly höfuSiS, þreytt og uppgefin.
“Ó, góSa barniö mitt, segöu þaS, fvrst þú getur ekki
án þess veriö,” sagöi hún og stundi. “ÞaS er sannarlega
betra aö þú segir þaS, heldur en aS þú segir þaS ekki,
fyrst aS — fyrst aS þaS veröur endilega aíS segjast.”
ÞaS birti yfir sorgmædda svipnum hennar Pollyönnu.
“Ó, þúsund þakkir, frænka. Því sjáöu, þaS yröi svo
afar erfitt meS tímanum aS segja þaS ekki. Eg hefi
leikiS þennan leik svo lengi, skal 'eg segja þér.”
“Leikiö—ihvaö þá?” spuröi ungfrú Polly.
“Þann leik, þú v'eizt—þann, sem pa—”
Pollyanna steinþagnaöi undir eins og roSnaSi, vand-
ræSaleg yfir því aS vera aftur komin út á ranga braut,
sem búiö var aS banna henni aS stíga á.
Ungfrú Polly hniklaSi brýrnar, en hún sagSi ekki neitt,
og meira var ekki talaS á tneöan þær neyttu matar.
Pollyanna hrygSist ekki þegar hún stundu síSar heyröi
frænku sína segja viS prestskonuna í símanum, aS hún
gæti ekki mætt á fundi kvenmanna styrktarfélagsins í dag
sökum þess, aS hún hefSi svo slæman höfuöverk. Þegar
svo ungfrú Polly fór upp á loft til þess aS leggjast út af
dálitla stund, reyndi Pollyanna aS vera hnuggin yfir höf-
uöverknum hennar, en henni gekk þaS illa, þvl hún gat
ekki varist því aö vera glöS yfir þvt, aS frænka hennar
væri ekki til staöar þegar hún legSi fram málefni Jimmy
Beans fyrir kvenmatma styrktarfélaginu. Hún gat ekki
gleymt því aS frænka hennar haföi kallaö Jimmv betlara-
unga, og hún vtldi sí'Sur aS frænka hennar kallaöi hann
jjaö gagnvart félagskonunum.
Pollyanna vissi aS kvenmanna styrktarfélagiS haföi
fundi sína kl. tv’ö, í bænahústnu viö hliöina á kirkjunni,
sem var hér um bil hálfa milu frá Lindarbakka. Hún
ákvaS aö fara þangaS um kl. þrjú.
“Eg vil helzt aS þær veröi allar komnar,” hugsaöi hún,
“Jdví annars getur veriö aS einmitt sú, sem ekki er kornin,
vildi gefa Jimmy heimili hjá sér; og fyrst þær eiga aö
mæta á fundi kl. tvö, þá veit eg aö klukkan veröur orðin
]>rjú áöur en þær eru allar komnar, þvl þannig var alt
af meö kvenmanna styrktarfélagiS heima.”
Kl. næstumþrjú var því Pollyanna komin aS kirkjunni.
Kyrlát, en örugg og hughraust gekk hún upp trSppuna
aö bænahúsinu, opnaöi dyrnar og kom inn í forstofuna.
Lágur ómur kvenradda hlátur og mas, barst til eyrna
hennar frá samkomusalnum. Ofurlitla stund stóö hún
kyr fyrir utan dyrnar, opnaSi Jtær svo og gekk inn.
Samtaliö ]>agna'Si undir eins og breyttist í undrandi
]>ögn. Pollyanna gekk fáein skref áfram dálítiö feimin.
Nú, þegar augnablikiS var komiö, fann hún sig mjög
uppburSarlitla. Þessi andlit úr nágrenninu, sem henni
voru allflest litiS kunn, voru nú þrátt fyrir alt ekki hennar
konur.
“GóSan daginn,” sagöi hún og heilsaöi eins kunn-
tiglega og hún gat.
“GóSan daginn,” sagöi ein af konunum eftir litla ]>ögn.
Pollyanna leit upp og á öll hin spyrjandi andlit hring-
inn í kring, sem horföu á hana.
“Eg er Pollyanna Whittier,’" sagöi hún. “Eg — eg
}>ekki aö minsta kosti ykkur — já, ekki allar, en eg þekki
flestar af ykkur — aö andlitinu til, á eg viö.”
Engin af konunum svaraSi einu oröi. ÞaS var svo
mikil kyrS, aö hún eins og heyrSist beinlínis. Flestar af
konunum þektu ]>etta undarlega barn, sem var komiö til
ungfrú Harrington, og allar höfSu ]>ær heyrt talaö utn
hana, en engin þeirra vissi hvaö þær áttu aS segja á þessu
augnabliki. v
“Eg—-eg hugsaöi mér aS fara hingaö til J>ess aö leggja
fyrir ykkttr málefniS,” stamaöi Pollyanna, og án þess aö
vita |>aö, greip hún til ]>eirra orSa, sem hún haföi heyrt
föSur sinn nota viS slík tækifæri.
DálítiS uml heyröist hjá konunum, og loks sagöi prest-
konan, frú Ford:
“Hefir frænka þín sent ]>ig hingaö, barn?”
Pollyanna roSnaSi.
“Nei-nei. Eg kem alveg sjálfkrafa. Eg ]>ekti svo vel
kvenmanna styrktarfélagiö, sjáiö þiö, þvl þaS var kven-
manna styrktarfélagiS, sent annaöst mig, þegar — Jtegar
pabbi var dáinn.”
Konurnar litu hvor á aSra. Sttmar brostu, hinar hristu
böfuðin. Ein ttng stúlka hló.
Prestkonan leit ásakandi augum á ungu, hlátursgjörnu
stúlkuna. Sneri sér svo aftur aS Pollyönnu.
"Já, barn — hvaö cr þaö sent þú ætlar aö leggja fyrir
okkur ?”
Jú, ]>aö er — þaö er Jimmy Bean,” svaraöi Polly-
anna, enn þá dálítiö hikandi. “Hann hefir ekkert pláss
aS vera í nema munaöarleysingjaheimiliö, en þar er svo
margt af börnum, aS hann heldur sér sé ofaukiö, aS
minsta kosti álítur hann aS forstööukonurnar vilji síöur
hafa sig, segir hann. Þess vegna vill hann svo gjarnan
fá sér pláss annarsstaöar, þar sem hann gæti — já, fengiS
heimili, sagöi hann; slíkt pláss, þar sem kona meö móöur-
tilfinningum er, en ekki ráSskona, eins og þiö skiljiö —
þar sem einhverjum þætti vænt um hann. Hann er tiu
ára, og á því ellefta. Mér datt í hug aS einhverri ykkar
kynni aS geöjast aö honurn og vildi taka hann og annast.”
“Nei, nú hefi eg aldrei” —, sagSi undrandi rödd,
þegar Pollyanna þagnaöi.
Pollyanna horföi vonaraugum á allar konurnar, sem
sátu í kring um hana.
“Já, þaö er satt — eg gleymdi nú aö segja aö hann
vill vinna,” sagöi hún fljótmælt.
Enn þá þögöu konurnar. Loks fóru* nokkrar þeirra
aS spyrja hana ýmislegs, og aS lítilli stundu liSinni höföu
þær fengiS aö heyra alla söguna hjá henni, og fóru aS
ræSa um hana sín á milii, fjörlega en ekki vingjarnlega.
Pollyanna hlustaöi meS nákvæmni og vaxandi ákafa.
Fæst af því sem sagt var, skildi hún til hlýtar. En aS
nokkurri stundu liSinni skildi hún þó svo mikiö, aö engin
af konunum sá sér fært aS taka Jimmy, þó aö hver ein
þeirra léti í Ijós, aö hinum væri þaö vel mögulegt, þar
eS margar þeirra hefSu enga litla drengi heima. En
engin þeirra vildi samþykkja aö taka drenginn. Svo stakk
prestkonan upp á því, dálítiö hikandi, aS kvenmanna
styrktarfélagiS gæti máske i sameiningu hlynt aö honum,
meS ])lí aö senda minna af peningum til heiöingjanna í
Afríku.'
En naumast var prestkonan búin aö segja þetta, þegar
allar konurnar tóku til máis í einu, og því meira sem
þær töluöu hvor til annarar, því hærra og ákafar æptu
þær allar saman. Pollyanna skildi svo mikiö, aS þetta
kvenmanna styrktarfélag var nafnfrægt fyrir tillög sín
til Zulutrúboösfélagsins, og sumar af konunttíu sögöu, aö
þær mundu deyja af sneýpu, ef þær sendu færri peninga
þetta ár en hin. Stundum fanst Pollyönnu aS hún mis-
skildi meiningu þeirra, því þær sögöu hreint og beint,
aS þaö væri sama til hvers peningarnir væru notaöir, ef
aö eins þeirra félag væri meS þeim efstu á listanum yfir
þau félög, sem gæfu til trúboSsfélagsins í Zulu —• og þaS
gætu þær þó ómögulega meint. En alt var þetta fremur
ruglingslegt, eöa aS minsta kosti alls ekki ViSfeldiS, svo
Pollyanna varS mjög glöö, þegar hún var komin út í bltöa,
hressandi loftiS — en hún var líka sorgmædd, því hún
fann meS sjálfri sér aS þaö var ekki auövelt, heldur mjög
sorglegt og leiöinlegt, aö veröa aö segja Jimmy Bean á
morgun, aö kvenmanna styrktarfélagiö vildi heldur brúka
alla peninga sína til þess, aS senda þá til heiöingjanna í
Zulualandi, en aö nota þá til aS útvega litlum dreng
í þeirra eigin bygS heimili og hjúkrun, sem þær fengju
hvorki “þökk né heiSur fvrir hjá neinum,” eins og háa
konan meS gleraugun háföi sagt. '
“Ekkert fyrir þaS — þaö er auSvitaS ágætt aS senda
heiSingjadrengjunum peinga lika, og mér er kært aS þeir
fái nokkuö af þeim,” hugsaöi Pollyanna og stundi, meöan
hún labbaöi heim á leiö hrygg í huga. ‘En þær töluöu á
þann hátt, eins og litlir fátækir drengir hér, væri ekki
þess verSir aS hlynna aS, heldur, aS eins heiöingjadreng-
irnir I fjarlægöinni. Og eg held nú samt, aö ef þær
sæi hvaö glaöur Jimmy Bean yröi, þá væri bæöi þökk
og heiöur innifaliö í því líka.”
XII. KAPÍTULI.
1 Pcndleton skóginum.
Pollyanna gekk ekki beina leiö heim til sín, þegar hún
yfirgaf kvenmanna styrktarfélagskonurnar ög bænahúsiö.
í staö þess bélt hún beina leiö til Pendleton hússins.
Þetta haföi veriö erfiöur dagur, jafnvel þó þaö heföi
veriS “mánaöarleyfisdagur” (sem Pollyanna kalIaSi hina
tilviljandi og sjaldgæfu frídaga, þegar hún hvorki þurfti
aS stunda sauma né matreiSslunámJ, og hún var farin aö
þrá svo mjög, aS ganga sér til skemttmar í friösömu,
grænu kyrSinni í Pemjleton skóginum. Þess vegna gekk
hún hugrökk upp bröttu hæSirnar, sem voru á leiöinni
þangaö, enda þótt sólin steikti bak hennar.
“Eg þarf hvort sem er ekki aö vera heima fyr en kl.
hálf sex”, hugsaSi hún meS sjálfri sér, “og þaö veröur
svo mikiS skemtilegra aö ganga þennan krók í gegn um
Pendleton skóginn, jafnvel þótt þaS sé allerfitt aö komast
upp þangaö.”
ÞaS var satt, þaS var yndislega fagurt í Pendleton
skóginum. Pollyanna vissi þaS af reynslunni. Og i
dag fanst henni næstum indælla þar, heldur en nokkru
sinni áöur, jafnvel þótt hún Væri svo hnuggin yfir von-
brigöunum, aS geta útvegaö Jimmy Bean heimili og kviöi
fyrir aS veröa aö segja honum þaö á morgunt
“Eg vildi aö þær væru komnar hingaS upp—allar
konurnar, sem skröfuöu svo fljótt og svo hátt,” sagSi
Pollyahna viS sjálfa sig og stundi, meöan hún leit upp
á bláu blettina á himninum, sem sáust hér og hvar, “þá
held eg aS þær myndu skifta um skoöun og taka Jimmy
Bean til sín samt sem áöur, einhver þeirra,” hugsaöi hún
enn fremur, sannfærS um aS niSurstaSan yrSi þessi, án
þess hún vissi hvers vegna.
Alt í einu nam hún staSar og hlustaöi, hún heyröi
hund gelta inni i skóginum. Rétt á eftir kom líka hund-
ur hlaupandi beint til hennar, og hélt áfram aö gelta.
“Komdu hingaS, hvutti — komdu hingaö,” sagSi Polly-
anna og klappa á hnéö. Hún Ieit vonaraugum niSur á
götuna; henni fants hún hafa séS þenna hund áöur; já,
hún var næstum viss um þaS. Hann hafSi veriS meö
“manninum”, meS John Pendleton. Og þess vegna horföi
Pollyanna niSur eftir skógargötunni, vonandi aö sjá mann-
inn koma. Hún staröi í áttina þangaS, en maöurinn kom
ekki. Svo sneri hún sér aö hundinum aftur.
Því hundurinn lét svo undarlega; þaö gat Pollyanna
séö, þó hún væri aö eins ung stúlka. Hann gelti hvíld-
|arlaust — stutt og hátt, eins og hann væri utan viö sig
yfir einhverju. Og svo hljóp hann fram of aftur um
götuna, —• leit af henni og svo á hana aftur. Pollyanna
fór nú aS elta hundinn; þá hljóp hann ákafur á undan
henni, sneri sér oft viö til þess aS sjá hvort hún kæmi,
og hljóp svo áfram. Þaui komu brátt aS annari götu,
sem lá Jivert yfir þá er þau höföu gengiö eftir hingaö
ti!; þar sneri hundurinn inn á nýju götuna og þaut af
staö í áttina til skógarins; hann nam aö eins einu sinni
staöar til aS sjá hvort hún kæmi á eftir sér, og gelti og
ýlfraSi viSstööuIaust. •
“Nei, en hVuttj, þetta er ekki Vegurinn heim,” sagSi
Pollyanna; hún nam staöar viS krossgötuna.
En nú varö hundurinn hálftryltur af ákafa. Fram og
aftur, fram og aftur — frá Pollyönnu og niöur götuna
og til baka aftur, þannig þaut hann viSstööulaust, gelti,
ýlfraSi og bar sig illa. Hver hreyfing af litla, brúna
kroppnum hans, hvert tillit frá hinum ta’.andi, brúnu
augum, var þrungiö af bæn og ákafa — já, svo greinileg
var öll framkoma hans, aö Pollyanna skildi hann á endan-
um, gekk inn á hliöarstiginn og fylgdi honum.
Og þá þaut litli hundurinn á staö eins og hann væri
tryltur, inn á milli trjánna fyrir framan hann, og þaS leiS
ekki á löngu þangaS til Pollyanna fékk skýringu á aS-
ferö hans; því alt í einu kom Pollyanna auga á mann,
sem lá á bakinu á mosanum milli burknanna, rétt hjá
bröttum kletti, sem stóS þarna á milli skógartrjánna.
Hann lá meö lokuö augu, alveg kyr, og hreyföi sig ekki.
Pollyanna nam staöar dálítiS skelkuö; svo gekk hún
eitt skref áfram. Hún sté á kv'ist, sem brotnaSi undir
fæti hennar, og viS aS heyra brakiS sneri maSurinn höfö-
inu viS meS hægS.
“Ó nei, ó nei!” hrópaSi Pollyanna frá sér numin og
hljóp til mannsins; “eruS þaS þér hr. Pendleton? HafiS
þér meitt ySur? Því liggiö þér hérna?”
“Meitt mig? Ó, því skyldi eg hafa gert þaS. Eg
blunda auSvitaS aS eins hérna í sólskininu,” svaraöi maö-
urinn kýminn og dálítiö gramur. “Heyröu mig, þú —
láttu mig heyra hvaö þú getur. Heldur þú aö þú getir
gert nokkuS fyrir mig? Hefir þú hokkra skynsemi?”
Pollyanna varS bæöi vandræöaleg og móSguö; en eins
og venja hennar var, svaraöi hún öllum spurningum hans,
einni eftir aöra.
“Nei, þaS er v’íst ekki mikiS sem eg get, hr. Pendleton,”
sagSi hún, “og hvaö eg get gert fyrir þig, veit eg ekki;
en skynsemi hefi eg; þaS sagöi ein af konunum í kven-
manna styrktarfélaginu — hún sagöi, aS eg væri mjög
skynsöm lítil stúlka. Hún sagöi þaS einmitt einn daginn,
þegar hún vissi ekki aö eg heyrSi til hennar.”
Maöurinn brosti beiskjulega.
“Gott, gott —eg biS afsökunar,” sagöi hann; “eg efást
ekki um aS þú ert skynsöm, þegar þú hefir slíkt vottorö
fyrir því. HlustaSu nú á mig.” Hann þagnaöi, gat
StungiS hendinni meS nokkrum erfiSismunum niöur i
buxnavasann, og tók upp úr honum lyklakippu. Af þeim
valdi hann einn sérstakan lykil, sem hann rétti aö henni.
“SjáSu hérna,” sagöi hann, “þaS er þessi herfilegi fótur
minn.” Hann beit á jaxlinn. “Þegar þú gengur beina
leiö í þessa átt, þá kemur þú aö húsinu mínu — þaS er
ekki langt — hér um bil tíu minútna gangur. Hér er
lykillinn aö aSaldyrunum. Þú gengur inn í gegn um
framganginn meS súlunum — já, en annars — veizt þú
hvaS þetta er?”
“Já, auövitaS v'eit eg þaS. ÞaS er eins konar sólbyrgi.
Þaö er lika á húsinu hennar frænku. ÞaS var uppi á þaki
þess, sem eg svaf þá nótt — já, eg svaf nú raunar ekki,
því þau komu og fundu mig þar.”
“HvaS þá? Nú, þaö er þaö sama. Þú ferö svo inn
í húsiö, gengur beint í gegn um forstofuna aö dyrunum
í hinum enda hennar. Þegar þú kemur inn í herbergið
þar, þá sérö þú síma á stóra boröinu þar í miöju her-
berginu til hægri handar. Getur þú talaS í síma?”
“Já, ]>aS get eg. Góöi minn, einu sinni þegar Polly
frænka —”
“Já, nú tölum viö ekki um neina Polly frænku,” greip
maöurinn fram í óþolinmfcöur og reyndi aS hreyfa ®ig
ofurlítiö. “Hugsaöu þig nú um og taktu vel eftir. Findú
simabókina — hún ætti aö hanga á króknum undir sim-
anum, en þaö er vel líklegt aö hún sé þar ekki — en Jiún
liggur eflaust einhversstaöar í nándinni — nú, findu
símabókina — já, þú veizt líklega hVaö símabók er?”
“Já, mjög vel. Mér þykir svo undur gaman aö lesa
í símabókinni hennar Polly frænku; þar eru svo mörg
undarleg nöfn, aö —”
“Svo finnur þú símanúmeriö hans Chiltons læknis,
og svo hringir þú hann upp og segir honum, aS John
Pendleton liggi rétt fyrir neöan Arnarhamarinn meS
brotinn fótlegg, og aS hann veröi aS koma strax meö
handbörur og tvo menn. Hitt annað veit hann sjálfur.
En segöu honum aS hann verSi aö koma þessa leið
hingaö.”
“Meö brotinn fótlegg! Ó, hr. Pendleton, hvað þetta
er leiöinlegt! HafiS þér brotinn fótlegg?” hrópaöi Polly-
anna skelkuö. “Nei, en hvað mér þótti vænt um aS eg
kom. Get eg ekki —”
“Jú, þú getur áreiöanlega — en þaö lítur ekki út fyrir
aö þú viljir. Viltu nú fara og gera þaö, sem eg hefi
sagt þér — eða í öllu falli hætta aS kvelja mig meö
mælgi?” urraði í manninum meö lokaðar varir; hann var
mjög fölur.
“Já, já —• nú fer eg!” hrópaSi Pollyanna all-hrædd í
hluttekningarróm.
Nú leit Pollyanna ekki á bláu blettina á himninum á
milli trjánna. Hún hljóp af staS eins hart og hún gat,
og horföi alt af á götuna, til þess aö vera viss um aö
detta ekki um kvisti e'Sa steina. ÞaS leiö heldur ekki
langur tími þangaS til hún sá Pendleton húsiö. Hún
haföi séö þetta stóra, höfðinglega hús áöur, en ekki eins
nálægt. Hún var næstum þv'í hrædd, fann aö minsta kosti
til lotningar, þegar hún sá þessa þungu, gráu steinveggi,
sólbyrgin meS súlnarööunum og breiöa hjallann með lága
sandsteins handriðinu. En hún gat ekki eytt miklum tíma
til þess aS horfa á húsiö, hún hljóp rÖ9klega kringum
stóru, vanræktu grasflötina, upp þrepin þrjú, sent láu upp
á hjallann og aö dyrunum, sem húseigandinn haföi iý|í-
Hún haföi haldið svo fast um lykilinn á meöan hún hljóp,
að hana kendi til í fingrunum, og henni gekk ekki vel aö
srnokka lyklinum í skrána og ljúka upp. En loksins opn-
aöist hin þunga, myndgreypta, málmklædda hurö ofurhægt
á hjörurn sínum.
Pollyanna stóö snöggvast kyr og dró andann aS sér
nokkrum sinnum. Jafnvel þótt hún vissi aS hún átti aö
flýta sér, gat hún ekki varist því aö standa kyr fáeinar
sekúndur. Hún leit hálfhrædd inn í stóru, dimmu for-
stofuna, sem nú opnaöist fyrir henni; hugsanirnar ráku
hver aöra nteS ólýsanlegum ltraöa í höföi hennar.
Þetta var þá hús John Pendletons; dularfulla húsiö;
húsiS, sem enginn fékk aS koma inn í nenta eigandi þess;
húsiö, sem geymdi einhversstaSar beinagrind í einhverjum
skáp. Og nú átti hún, Pollyanna, aS ganga alein inn í
þetta dularfulla hús og síma lækninum, aö húseigandinn
lægi úti i skóginum nteö brotinn —” v
Pollýanna kiptist við þegar hugsanir hennar vortt
komnanr svona langt; hún leit hv'orki til hægri né vinstri,
en hljVóp í gegn um forstofuna aS dyrunum í hinum enda
hennar og opnaði þær.
EDDY’S
ELDSPITUR
Jafnvel þó þær hafi hækkað í verði, sem stafar af
því að ýmislegt sem til þeirra þarf hefir stigið upp, eru
þær þó eins góðar og áreiðanlegar og að undanfömu -
eins og þær hafa fengið orð fyrir.
Biðjið ætíð um
EDDY’S ELDSPÝTUR.
My Darling.
Composed in Icelandic, translated into English bv
Sig. JÚI. Jóhannesson.
When all is so silent and sleepless the night
1 go to the graveyard for peace and for light.
Through darkness and clouds on the wings of
1 seek for the grave where my darling I find.
my mind,
To thee through the grave into heaven above
1 whisper my poem of motherly love.
I
’T
Thou resteth in peace and thou knoweth not pain
Ihe sorrow we lived througt comes never again.
The eyes of my heart on my darling are fixed;
My feehngs with thanks and with sorrows are mixed.
Her lips in the coffin are lifeless and white
But still with my soul I will kiss her goodnigfht.
How real! Oh my child in my arms I enfold
How sad! I can feel her so stiff and so cold.
T jU i j.u 7 7 .r J öiiuuiu wí
i inanK thee, oh father who gave me so much.

When all is so silent and sleepless the night
I go to the graveyard for peace and for light’.
Guilbaults kærurnar.
Eins og getiö var um siðast hafði
komiö ftam maSur er Guilbault heitir,
sem kvaÖst hafa kærur fram aö bera
á Norrisstjórnina. HafSi hann boðað
til fundar á miSvikudagskVeldiS og
var aðsóknin svo mikil aS mörg
hundruð uröu frá aS hverfa.
MaSur ]>essi byrjaöi fundinn tneÖ
því að lýsa því yfir. þrisvar sinnum
að hann væri ekki keyptur eða leigö-
ur, eða rekinn til ]>ess að bera fram
kærurnar, heldur væri þaö af einlægri
löngun til þess aö reynast trúr borg-
ari og til þess aö hlýða röddum sam-
vizku sinnar, sem segöu sér aö það
heyrSi til borgaraskyldum aö þegja
ekki yfir því, sem maöur vissi rangt.
SíSan dró hann Vélritaö skjal upp
úr vasa sínum og Ias af því þaö sem
hatin haföi fram aS færa; gekk hon-
um ekki sem bezt lesturinn þegar
fram í sótti og rak í vöröumar eins
og honum væri málið ekki sem kunn
ugast; var þaö likast því sem oft
kemur fyrir, þegar einhver gerir þaS
af þásgö aö lesa upp á sarrtkomu það,
sem annar hefir skrifað, átt þess aö
kynna sér það nógu vel áSur.
AHttr lesturinn stpð yfir í 31 min-
útur og var þá fundarefniö búiS. Til
þess að koma á umræðum og fjörg.i
samkvæmiö fundu tnenn upp á því aö
spyrja þennan mann spttrninga; var
búist við aö út af því spynnust fjör-
ttgar ttmræSur, en þar ttrStt menn
fyrir vonbrigöum; þvi maöurinn gat
engri spurningtt svaraö, eöa vildi ekki.
Kærurnar sent ltann kvaðst hafa
fram aS bera gegn stjórninni komu
aldrei. Aftur á móti kom hann tneS
eftirfylgjandi kærur gegn McDiarmid
félaginu.
1. Aö félagiö hefði fært stjórn-
initi til reiknings vinnu manna, sem
unnið heföu á sama tima fyrir félagiö
á öörttnt stööum, en ekki í þinghúsinu.
2. Aö félagiö heföi fært stjórninni
til reiknings meira af kolum og lætri
og dýrari kol, en notuö heföti verið.
3. Aö stjórninni heföi veriS fært
til reiknings efni, sem flutt hefði ver-
ið burt frá byggingttnttm og notað í
aðrar byggingar fyrir felagiö.
4. Aö félagiö hefSi fært stjórninni
til reiknings vélar meö hærra vcröi,
en ]>ær hefðtt kostaö og reiknað henni
einnig fyrir vélar, sem notaöar hefStt
verið viS aörar byggingar.
ó. Aö félagiö heföi reiknað stjórn-
inni kaup manna, sem ekki hefött ttnn-
iö á þeim tíma.
T. H. Johnson verkamflaráðherra
haföi stefnt Guilbault að mæta á
fimtudaginn fyrir reikningslaganefnd-
intti, til ]>ess aö tæra þar frant kærur
sínar og staöfestingar til þess aö mál-
iö vrði rannsakaö. Þetta gerði
Guilbault.
Þegar komiS var fyrir nefndina
sagðist hann halda aö of niikiö heföi
veriö reikanð stjórninni af kolunt,
þvi hann heföi spurt bá er kolin
fluttu, hversu ntikiö ]>aö væri i hvert
skifti, Jægar koniiö heföi veriS meö
kolin. Alls heföu kolin í janúar
verið reiknuÖ 103 tons, en sér heföi
talist svo til, aö það heföi ekki átt
aö vera nenia 83 tonn. Hvergi heföi
Guilbault skrifaö þetta, en geyrndi þaö
alt í huga sér. Guilbault baö um aö
sér væri skipaður lögmaöur, því hann
kvaSst ekki geta kostað hann sjálfur.
Var því haldiö fram aö slikt væri
tæpast í reglu, þar sem engar kærur
voru bornar á hann; en Thos. H.
Johnson kvaö rétt aö láta það eftir
honum aö hann fengi lögmann.
Guilbault kvaöst ltafa tekið eftir
þvi i desember 1915 að kolin voru lé-
legri en þau áttu að vera; samt sent
áöur haföi hann ekki byrjaö aö skrifa
þaö í ntinnisbók sina fyr en 13. jan.
1917. Aður en Guilbault afhenti bók-
ina ætlaSi hann aö skafa eitthvaö út
úr henni, en var hindraöur frá því.
Þegar hann haföi afhent bókina var
hann spttrÖttr hvort hann hefði lagt
fram allar sannanir: “Svo aS segja”
svaraöi hann. Var honum sagt að
þaö nægöi ekki; hann skyldi leggja
fram allar sannanir; draga ekkert í
hlé og hlífa engum.
Þegar gengiö var eftir ]>ví aö hann
segði ákveSið hvernig hann heföi
fengið ástæðuruar fyrir kærum sínum
gat hann engu svarað öðru en ]>v1
"að sér hefði verið sagt þaö”. “Hann
heföi heyrt þaS” o.s.frv.
Misskilningur.
Landi vor James W. Johnson í
Detroid, Mirh. hefir verið svo góöur
að seiwla oss úrklippu úr blaðinu “The
Detroid News Tribune”, þar sem
birtist mynd af ungtim pilti og grein
um hann. Piltúrinn er 13 ára gatnall
og er hraöskeytasendiboði þar í bæn-
um; hann er lofaðttr fráburlega mik-
ið fyrir óvenjulega kurteisi og prttö-
tnensku. Pilturinn heitir George
Östlund og segir blaðið aö hann sé
íslenzkur og nýkominn frá íslandi.
Þetta er misskilningur. Pilturinn er
svenskttr i aðra ætt en norskur í hina.
Hann er sonur séra Davíðs östlunds
hins nafnkttnna trúboöa og bókaút-
gefanda, sem dvalið hefir á íslandi
síöastliöin '20 ár og Inger konu hans.
Má pilturinn au'ðvitaö teljast íslenzk-
ur að visstt leyti ]>ar sem hann mun
fæddur <>g er uppaHnn á íslandi; en
að þjóðerni er hann það ekki.
Svo segir blaðiö að formaður sim-
skeytafélagsins hafi tekið tiP þess
hverstixprúöur Jæssi piltur sé í fram-
komu; en það hafi liann ekki vitað
að hann hafi lært þá kurteisi úti á
tslandi.
Blaöið hefir |>aö eftir Östluind að
hann hafi haft hreindýr ]>egar hann
var á íslandi: þar hafi alljr hreindýr.
Það er óefaö missögn aS pilturinn
hafi sagt ]>etta. Lögberg þakkar
fyrir sendinguna. ÞaS er vel gert
aö hafa vakandi auga á ]>ví ]>egar
eitthvaö kemur fyrir, sem heiöur sé
ættjörðu vorri. PrúSmenska og
kurteisi eru tneðal Jæirra dvgða, sem
íslendingar ættu að sýna i ríkum
ntæli hér i álftt — sent annarsstaöar.