Lögberg - 19.04.1917, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. APRÍL 1917
3
Pollyanna
Eftir Eleanor H. Porter.
“Verður hann það?” spurði John Pendleton
háðslega. “J?að held eg naumast, því eg vil ekki
hafa hann, Pollyanna; þetta er marklaust rugi.”
“pú getur ekki meint það í alvöru, að þú viljir
ekki hafa hann, hr. Pendleton?” mótmælti Polly-
anna alvarleg.
“Jú, það er alvara mín.”
“Já, en það yrði þó “nærvera barns” — og svo
skemtileg líka,” stamaði Pollyanna, henni lá við að
gráta. “Og þá myndi þér ekki finnast þú vera
einmana — þegar þú hefðir Jikimy hjá þér.”
“Nei, það myndi mér líklega ekki,” svaraði
maðurinn með beisku brosi; “en — eg held eg
kjósi heldur einveruna.”
pá var það að Pollyanna, í fyrsta skifti í marg-
ar vikur, mundi eftir nokkru, sem Nancy hafði eitt
sinn sagt henni. Hún leit upp með móðguðum
svip.
“Máske þú álítir að flinkur og blíður' lítill lif-
andi drengur, sé ekki eins góður og gamla, dauða
beinag'rindin, sem þú geymir í einum skápnum
þínum; en eg álít hann betri.”
“Hvað geymi eg? beinagrind?”
“Já, 'Nancy sagði að þú geymdir beinagrind í
einhverjum skápnum hérna.”
“Nú hefi eg aldrei heyrt! —” En alt í einu
hallaðist John Pendleton aftur á bak og fór að
skellihlæja. Hann hló bæði lengi og glaðlega;
hann hló svo dátt að Pollyanna, sem var óróleg
og sárhrygg, fór að gráta. En þegar Pendleton
sá það, rétti hann sig strax við í stólnum og varð
alvarlegur á sama augnabliki.
“Pollyanna,” sagði hann alúðlega, “eg held að
þú hafir á réttu að standa — jafnvel betur en þú
sjálf veizt. Eg sk.il líka, að það sem þú segir,
“að góður og lítill lifandi drengur” mundi vera
langtum betri en — en beinagrindin mín í skápn-
um. * En — við, manneskjumar, emm ekki alt af
fúsar til að farga beinagrindinni. pað kemur fyr-
ir að við höldum okkur fast við hana, Pollyanna.
En samt sem áður — þú getur sagt mér nákvæm-
ar frá þessum litla dreng; vilt þú gera það?”
Og svo sagði Pollyanna sögu hans.
pað hefir ef til vill verið hláturinn, sem hjálp-
aði til að hressa loftið. Eða máske það áhrifa-
mikla í Jimmy Beans sögunni, sem Pollyanna með
ákafa miklum og biðjandi augum sagði frá, hafði
þau áhrif á manninn, sem fyrirfram var vakin
samhygð hjá, að þegar Pollyanna fór heim þenna
dag, hafði hún með sér heimboð til Jimmy Beans,
um að koma og sjá John Pendleton næsta laugar-
dag ásamt Pollyönnu.
“Já, eg er svo glöð að þú getur ekki skilið það,”
sagði Pollyanna, þegar hún ætlaði að fara. “Og
eg er viss um að þér geðjast að honum, John
Pendleton. Og eg óska þess svo innilega, að
Jimmy Bean geti fengið heimili — og manneskju,
sem þætti vænt um hann, þú skilur.”
XXII. KAPÍTULI.
óhappatilviljun.
Dag nokkurn var Pollyanna, samkvæmt
beiðni frú Snow, farin að finna Chilton lækni til
að fá nafn á lyfi, sem hún hafði gleymt. í skrif-
stofu læknisins hafði Pollyanna aldrei komið fyr.
“Eg hefi aldrei komið á heimili þitt fyr; því
þetta er nú heimili þitt,” sagði hún og leit með at-
hygli í kring um sig.
Læknirinn brosti, en það var angurvært bros.
“Já — það á líklega að þýða eitthvað slíkt,”
svaraði hann, meðan hann skrifaði nafn lyfsinsi á
pappírsmiða; “en það, er lélegt fyrir heim-
ili, Pollyanna. pað eru fáein herbergi; það er alt;
— en heimili getur það ekki heitið.”
Pollyanna kinkaði kolli samþykkjandi. Sam-
hygðin blikaði í augum hennar.
“Nei, eg veit það. pað þarf kvenmanns. hönd
og hjarta og nærveru bams, til að mynda heimili,”
sagði hún.
“Hvað þá?” spurði læknirinn og sneri sér
skjótlega að henni.
“Jú, það segir hr. Pendleton,” sagði hún og
kinkaði kolli, “þetta um kvenmanns hönd og
hjarta og nærveru barns, þú skilur. En hvers
vegna útvegar þú þér ekki kvenmanns hönd og
hjarta, hr. Chilton? ESa máske þú viljir taka
Jimmy Bean — ef Pendleton vill ekki hafa hann ?”
Chilton Hló fremur raunalega.
“Svo John Pendleton segir, að það þurfi kven-
manns hönd og hjarta til að mynda heimili?”
spurði hann kýminn.
“Já, hann segir að húsið hans sé að eins hús
en ekki heimili. En hvers vegna gerir þú ekki
þetta, hr. Chilton?”
“Geri hváð?” spurði læknirinn, hann var sezt-
ur aftur við hallborðið sitt.
“Fá þér kvenmanns hönd og hjarta? ó — já,
það er satt — eg hefi alveg gleymt —” andlit
Pollyönnu var hárautt af feimni — “eg hefi
alveg gleymt að segja þér, að — það var ekki
Pendleton, sem Polly frænku þotti vænt um fyrir
löngu síðan — nei, sem — nei, það var ekki Pendle-
ton, sem þótti vænt um Polly frænku, og þess
vegna, þá eigum við ekki að flytja þangað til að
vera þar. pú manst ,að eg sagði að við ættum að
gera það, en það var misskilningur. Og eg v^na
að þú hafir engum sagt það?” cndaði hún ræðu
sína áköf.
“Nei — eg hefi engum sagt það, Þollyanna,”
svaraði læknirinn með einkennilegum raddhreim.
“pað var gott,” sagði Pollkanna glöð. “pví þú
varst sá eini sem eg sagði frá þessu. En mér
sýndist Pendleton nokkuð einkennilegur, þegar eg *
aagði honum að eg Kefði sagt þér frá þessu.”
“Á? var hann það?” sagði lwknirinn glaður
á svip.
“Já — því hann vildi auðvitað ekki að margir
vissu þetta, af því það var rangt, eins og þú skilur.
En hvers vegna fær þú þér ekki kvenmanns hönd
og hjarta, hr. Chilton?”
Nú varð þögn um litla stund, svo svaraði lækn-
irinn mjög alvarlegur:
“Menn geta ekki ávalt fengið slíkt — jafnvel
þó menn biðji um það, litla stúlkan mín.”
Pollyanna varð hugsandi.
“Já, en eg verð þó að halda að þú hljótir að
geta fengið það,” sagði hún álcveðin. pað var
svo glögg vissa og saruifæring í orðum hennar,
að læknirinn varð að brosa.
“pökk fyrir þitt góða álit, það gleður mið mik-
ið,” svaraði hann. Svo bætti hann við alvarlegur:
“En eg er hræddur um að sumar af þínum eldri
systrum séu ekki á sömu skoðun. pær hafa að
minsta kosti ekki hingað til verið svo — svo —
stimamjúkar.”
Pollyanna varð aftur hugsi, svo leit hún á hann
stórum og undrandi augum.
“En — þú átt þó ekki við það, hr. Chilton, að
þú — að þú hafir einhvern tíma reynt að fá kven-
manns hönd og hjarta, en hafir ekki fengið það —
alveg eins og hr. Pendleton ? pú átt ekki við það,
hr. Chilton ?”
Læknirinn stóð upp fremur snögglega.
“Nú, Pollyanna, þetta er ekki af því tagi sem
menn vanalega spyrja um. Og þú mátt í öllu falli
ekki hugsa um það núna. Hvað segir þú um það,
að hlaupa nú aftur til Frú Snow með lyfjaávísan-
ina ? Eg hefi skrifað nafn lyfsins og hvernig hún
á að neyta þess. Var nokkuð annað, sem þú vildir
vita?”
Pollyanna hristi höfuðið.
“Nei, þúsund þakkir, læknir,” sagði hún
kurteislega og gekk til dyra, en á þrepskildinum
sneri hún sér við og sagði skyndilega glöð á svip:
“En mér þykir samt sem áður vænt um að það
var ekki hönd og hjarta mömmu minnar, sem þú
vildir fá en gazt ekki fengið, hr. Chilton.”
* * *
Svo var það seinasta daginn í október að
óhappið kom fyrir.
Pollyanna, sem flýtti sér heim frá skólanum,
hljóp þvers yfir veginn fyrir framan bifreið er var
á ferðinni, og sem henni sýndist í nógu mikilli
fjarlægð.
Hvernig það skeði, gat enginn vitað með vissu,
því enginn sá það og gat því <kki vitað hvoru
það var að kenna. En tilfdlið var, — klukkan hálf
fimm síðdegis var Pollyanna, meðvitundarlaus,
blóðug og óhrein borin upp í herbergið, sem henni
þótti svo vænt um. par var hún færð úr fötunum ,
og lögð í rúmið“af Polly frænku og Nancy — Polly
frænka var mjallhvít í andliti, og Nancy grátandi
og snöktandi; neðan úr þorpinu kom Warren
læknir, sem kallað hafði verið á í gegn um síma,
akandi í bifreið með hraða miklum.
“Og menn. þurftu ekki annað en líta snöggvast
á andlit ungfrú Polly til þess, að geta séð að það
var annað en “skyldan” sem kvaldi hana á þessu
augrtabliki,” sagði Nancy grátandi við gamla Tom
niðri í garðinum, þegar læknirinn var kominn og
• var aleinn uppi í hálfdimma herberginu hjá Polly
frwnku og litlu stúlkunni. “Maður er ekki sjálf-
hentur — og ekki eins fölur og sjálfur dauðinn,
þegar maður gerir ao eins skyldu sína, Tom —
nei, ekki líkt því.”
“Heldur þú að það sé hættulegt?”
Gamli maðurinn var skjálfraddaður.
“J?að er ekki mögulegt að vita,” sagði Nancy
snöktandi. “Hún liggur í rúminu eins kyr og
hvít og hún væri dauð; en ungfrú Polly sagði að
hún væri ekki dáin, og hún ætti að vita það, því
hún gerði ekki annað en hlusta og hlusta á hjart-
að hennar og þreifa eftir lífæðinni á hverju augna-
bliki.”
“Svo þú veizt ekkert um hvemig hún hefir
meift sig, blessuð litla, góða—.” Varir gamla Tom
fóru að skjálfa. “Og að hugsa sér að slík bansett
— slík djöfuls bifrtið —”
Nancy stokkroðnaði.
“Já, reglulegur djöfull, já,” hrópaði hún. “Að
hugsa sér, að aka yfir þetta. indæla barn. Já, eg
hefi alt af hatað þessi óþolandi þefdýr, sem fara
’eins og fellibylur eftir þjóðveginum.”
“En hvar er hún meidd, Nancy?” spurði Tom
aftur.
“J?að er nú það, sem eg veit ekki,” tautaði
Nancy. “pað er lítið sár á höfðinu, sem blóðið
vætlar úr, en það er ekki það — segir ungfrú
Polly. pað er innvortis, segir hún.”
“ó, svo J)að er innvortis?” sagði Tom og hristi
höfuðið.
“Já, eg held það sé svo — eg veit það ekki —
eg veit ekki,” sagði Nancy kveinandi. “Mér finst
eins og eg ætli ekki að halda það út, þangað til
læknirinn kemur ofan aftur, svo við getum fe ,gið
að vita eitthvað. ó, bara að eg hefði eitthvað að
gera — stórþvott, þann mesta stórþvott, sem eg
hefi nokkru sinni unnið við.”
En jafnvel eftir að læknirinn var farinn var
það harðla lítið, sem Nancy gat sagt gamla Tom.
pað var ekkert*beinbrot, og rispan á höfðinu þýð-
ii garlaus, en læknirinn hafði verið mjög alvarleg-
ur og sagt, að maðvr yrði að bíða og sjá hvað gerð-
ist. pegar hann var farinn, var ungfrú Polly enn
þá fölari og útlit hennar hryggará. Sjúklingur-
inn var enn ekki kominn til meðvitundar aftur,
en hún lá alveg kyr og leit út fyrir að sofa rólega.
pað hafði verið símritað eftir æðri hjúkrunarkonu,
s. m átti að koma með kveldlestinni. Meira gat
Nancy ekki sagt Tom, og sneri svo aftur snökt-
'andi inn í eldhúsið.
Nokkru fyrir hádegið daginn eftir, opnaði
Pollyanna fyrst augun og áttaði sig á því hvar
hún var. s
“En Polly frænka, er þetta ekki morgun? Á
eg ekki að fara á fætur?” hrópaði hún. “ó, Polly
frænka,. eg get ekki — hugsaðu þér — eg get
ekki,” kvartaði hún óttaslegin, um leið og hún hné
aftur niður á koddann, eftir árangurslausa tilraun
til þess að setjast upp.
“Nei, góða mín, þú átt heldur ekki að reyna
það enn þá,” sagði frænka hennar undir eins mjög
róleg.
.. “Já, en hvað er þá að, Polly frænka? Hvers
vegna get eg ekki farið á fætur?”
Ungfrú Polly leit kvíðandi til ungu hjúkrun-
arkonunnar með hvítu línhúfuna. Hjúkrunarkon-
an sem stóð bak við höfðalagsgaflinn á rúminu,
svo Pollyanna gat ekki\ séð hana, hneigði Sig til
svars.
“Segðu henni það,” sagði munnur hennar án
þess að orðin heyrðust.
Ungfrú Polly gekk að rúminu og herti upp
hugann til þess, að geta talað rólega.
“pér var hrint um koll af bifroið í gær, Polly-
anna,” sagði hún, “manstu ekki eftir því? En
skeyttu ekkert um það; það jafnar sig bráðum.
Reyndu að sofna aftur, þá batnar þér bráðum,
skulum við vona.”
“Bifreið? ó, jú — nú man eg það,” svaraði
Pollyanna. Hún lyfti hendinni upp að enninu. “ó
— hefi eg umbúðir? — eg kenni til af einhverju
héma. Var það hér sem eg meiddist?”
“Já, vina min. En hugsaðu ekkert um það —
reyndu að ein sað sofna aftur.”
“Já, en Polly frwnka — eg er svo — já, eg veit
ekki — svo undarleg 1 kroppnum. Fæturnir
eru svo undarlegir — það er eins og eg finni
ekki til þeirra.”
Með bænarlegu augnatilliti til hjúkrunarkon-
unnar sneri Polly frænka sér við, eins og hún vildi
flýja. Hjúkrunarkonan gekk strax að rúminu.
“Við skulum nú heilsa hvor annari og tala dá-
lítið saman,” sagði hún glaðlega. “Mér finst tími
kominn til þess. Eg heiti Annie Hunt, og eg er
komin hingað til að hjálpa frænku þinni að stunda
þig. pað fyrsta sem eg vil biðja þig um, er, að þú
takir þetta litla lyfjaber héma.”
Augu Pollyönnu urðu óróleg.
“Já, en — J?að þarf ekki að stunda mig. Eg
vil heldur fara á fætur. Eg verð hvort sem er að
fara í skólann, eins og þú veizt, að minsta kosti á
morgun — eg get líklega farið í skólann é
morgun ?”
Polly frænka stóð yfir hjá glugganum. Herð-
ar hennar skulfu allmikið og andliti sínu sneri hún
frá þeim.
“Á morgun?” endurtók hjúkrunarkonan með
glaðlegu brosi. “Já, við skulum vita; en eg er
samt sem áður hrædd um að þú getir ekki sótt
skólann í bráðina. J?ú verður að hvíla þig fyrst
um sinn, og á meðan skal þér líða svo vel, því við
tvær, frærika þín og eg, skulum vera þjónustu-
meyjar þínar. En gerðu nú svo vel að taka litla
lyfjaberið, svo fáum við að vita hvaða gagn það
gerir.”
“Já,” svaraði Pollyanna dálítið efandi. “En
eg verð að fá að fara í skólann daginn eftir á
morgun — því þá er þar lærdómspróf, sjáðu.”
Að lítilli stundu liðinni fór hún aftur að tala.
Hún talaði um skólann, um bifreiðina, um sárið
á höfðinu, sem sig verkjaði í. En brátt varð
rcddin meira og meira svefnleg og hún féll í dvala,
stm var að þákka litla, hvíta lyfjaberinu er hún
tck, samkvæmt beiðni hjúkrunarkonunnar.
XXIII. KAPÍTULI.
John Pendleton.
Pollyanna fór nú ekki í skólann, hvorki ‘á
morgun’ né ‘daginn eftir á morgun’, en það skilli
hún ekki sjálf nema einstöku sinnum, þegar hún
var með fullri meðvitund. Hún lá oftast nær í
dvala. pegar hún var vakandi og með fullu ráði,
kom hún með aragrúa af spurningum, en gleymdi
þeim strax aftur þegar hún féll í svefnmókið.
Pollyanna skildi í rauninni ekkert af þessum við-
burði rétt, fyr en að Viku liðinni, þá skánaði hita-
veikin og verkirnir hurfu, svo hún fékk aftur fulla
meðvitund. Og þá varð að segja henni alt á ný
“Svo eg er þá meidd en ekki velk,” sagði Polly-
anna loksins og stundi. “Já, já, það gleður mig
að minsta kosti.”
“Gleður þig, Pollyanna?” spurði frænka henn-
ar undrandi. Hún sat við hliðina á rúminu með
handavinnu sína.
“Já, eg vil miklu heldur hafa brotinn fótlegg
eða eitthvað því um líkt, eins og Pendleton, heldur
en að vera örkumla manneskja alla æfi, eins og
frú Snow, veit eg að þú skilur. Brotinn fótleggur
yerður aftur góður, en það verður ekki sá, sem
er örkumla alla æfi.”
Ungfrú Polly — sem ekki hafði nefnt eitt orð
um beinbrot eða neitt því um líkt — stóð snögg-
lega á fætur og gekk að litla búningsborðinu á
milli glugganna. Hún fór að snerta á mununum,
sem þar voru, tók einn eftir annan upp eða flutti
þá til á undarlegan hátt, eins og hún vissi ekki
hvað hún væri að gera, sem var alveg ólíkt hennar
raunhæfu framkomu. Andlit hennar var mjög
fölt og hún var þreytuleg og þrungin af sorg.
Pollyanna lá í rúminu og horfði á hinar gljá-
andi, dansandi litrákir neðan í loftinu, sem einn
af þrístrendingunum, er í glugganum hékk, sendi
þangað.
“Eg er nú fegin því, að það er ekki bólusótt,
sem að mér gengur,” tautaði hún ánægjuleg. “pví
það væri verra en freknumar. Og er eg líka fegin
því að það er ekki andarteppuhósti heldur. Hann
hefi eg einu sinni haft, og hann var afarvondur
og eg er glöð yfir því að það er ekki hálsbólga eða
mislingar heldur, því það er sýkjandi veiki hvort
um sig, og þá fengi eg ekki að vera hér.”
“pú ert glöð yfir mjög mörgu, Pollyanna,”
sagði Polly frænka; röddin var einkennileg og
þreytuleg; og svo lyfti hún hendinni upp að háls-
inum, eins og hálsmálið hennar væri of þröngt. .
Pollyanna hló lágt og ánægð.
“Já, það er eg raunar,” sagði hún. “Eg hefi
legið og hugsað um þetta alt saman—núna„ á með-
an eg horfði á regnbogann neðan í loftinu; mér
þykir svo gaman að regnbogum. Eg er svo glöð
af því hr. Pendleton gaf mér þrístrendingana. Ó-
já — það er líka fleira sem gleður mig, en sem eg
he(i ekki nefnt enn þá — já, eg veit ekki, en eg
held næstum því að eg sé glöð yfir því að vera
meidd.”
“En, Pollyanna þó.”
Efnafrœðislega sjálfslökkvaudi
Hvað þýða þessi orð fyrir þig? pau þýða meira
öryggi á heimilinu. — pað er vissulega atriði, sem þú
lætur þig varða, meira en lítið. *
Ef til vill hefir þú tekið eftir þessum orðum og setn-
ingum: “Enginn eldur eftir þegar slíkt hefir verið” á
vorum nýju, hljóðlausu stofu eldspýtnakössum. Hver
einasta spýta í þessum kössum er gegn vætt í efnafræð*
islega samsettum legi, sem breytir þeim í óeldfiman
þegar búið er að kveikja í þeim og slökkva aftur, og hætt-
an á bruna frá logandi eldspýtum gerð ein slítil og mögu-
legt er. _
öryggi fyrst, og notið ávalt Eddys hljóðlausu 500s
--- ---------------------------------------------------
/■
J. N. Sommerville,
Lyfsali
Horni William & Isabel, Winnipeg
Tals. Garry 2370
Vér mælum meS eftirfylgjandi
hressingarlyfum a<5 sumrinu
Beef, Iron & Wine
Big 4 D Compound
sem er blóðhreinsandi meðal.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
VoriS er komið; um það leyti er
altaf áríðandi aS vemda og styrkja
líkamann svo hann geti staðiS gegn
sjúkdómum. ÞaS veriSur bezt gert
með því að byggja upp blóðið.
Whaleys blóðbyggjandi meðal gerir
það.
Whaleys lyfjabúð
Homi Sargent Ave. og Agnes St.
Art Craft Studios
Montgomery Bldg. 215J PortageAv
í gamla Queens Hotel
G. F. PENNY, Artist
Skrifstofu talsimi .. Main 2065
Heimilis talsími ... Garry 2821
Frá Islandi.
Fimm manns hafa dáið úr misling-
um í Suður-Þingeyjarsýslu. Þeir
eru þessir: Jónas Þorgrímsson merk-
isbóndi og hreppsnefndarmaður í
Hraunkoti í Aðaldal; Helga Jónsdótt-
ir húsfreyja á Hallbjarnarstöðum í
Reykjadal; Ásmundur Sigurgeirsson
bóndi í Viðum og Jón Sigurgeirsson
búfræðingur í Stafni í sömu sveit og
háöldruð kona í Aðaldal er Sigur-
björg hét. Sömuleiðis er nýdáinn
Jóhannes Jónatansson bóndi :
Klambraseli í Reykjahverfi mesti
merkismaður og búliöldur.
14 vélbátar ganga nú frií Keflavik
fyrir utan nokkra litla inntöku báta.
Ný og reisuleg kirkja hefir verið
bygð þar.
14. febrúar var Þórarinn Benedikt
Þorláksson málari og innheimtumað-
ur Lögréttu fimtugur. Færðu vinir
hans honum þá 1,150 kr. í gulli, í
silfurbikar með áletran. Ólafur
Björnsson ritstjóri ísafoldar afhenti
gjöfina ásamt Ásgrími Jónssyni mál-
ara, Bernhöft tannlækni, Joh. Nordal
íshússtjóra og Þorsteini Gíslasyni
ritstjóra.
14. ' febrúar var einmunatíð um
land alt og ágætur fiskiafli á suður
og vesturlandi.
Kaupgjald húsasmiða i Reykjavik
er ákveðið 80 aurar um klukkutim-
ann v'ið húsasmíði og útivinnu, en
70 aurar fyrir fastavinnu á vinnu-
stofum.
Kol eru fundin i Illugastaðafjalli
í Fnjóskadal.
Kaupgjald verkamanna í Reykjavík
er ákveðið 60 aurar um tímann; 65
aurar í eftirvinnu frá 6 til 9 að kveld-
inu og 1 kr. um timann að nóttu og á
sunnudögum.
Nýlega er látinn í Reykjavik
Þjorsteinn S. Manberg kaitpmaður.
Sömuleiðis á Patreksfirði G. Olsen
kaupm. Á Eyrarbakka er látinn
Ólafur Guðmundsson söölasmiður, en
i Árnesi hjá séra Sveini Guðmunds-
syni er dáinn Tón Jónsson hrepp-
stjóri fósturfaðir prestsins.
Dýrtíð
Verið ekki hissa á dýrtíðinni. Toll-
tekjur Canada vfir fjárhagsárið sem
endaði 1917 voru $145,949,147 eða
$43,339,486 hærri en næsta ár á und-
an. Þetta eru hæstu tolltekjur i sögu
Canada.
Tolltekjur yfir marz mánuð ein-
ungis $15,209,118, en $10,663,234 :
marz mánuði 1916 eða $4,545,884
hærri nú.
Þetta voru hæstu tolltekjur á ein-
um mánuði i allri sögu ríkisins.
Þessar auka $43,339,486 eru aðeins
mokkur hlujti af þeirri byrði, sem
fqlkinu er lögð á herðar með hátoll-
unum.
Þegar stríðið hófst voru tollarnir
hækkaðir í Canada. Þeagr striðið
hófst voru tollarnir lækkaðir á Rúss-
landi og Frakklandi.
Sterku öflin á bak v'ið tjöldin hafa
ekki eins mikil v^ld á Frakklandi og
Rússlandi og þau hafa í Canada.
En til allrar hamingju þarf fólkið
ekki að kvarta lengur en því sýnist.
Það hefir lækninguna í eigin höndum
—• það eru atkvæðaseðlarnir.
Þessir auka $43,339,486, sem lík-
Rex Cleaners
LITA, HREINSAog
PRESSA FÖT
Búa til ný föt, gera við föt
Föt pressuð meðan þér
standið við............. 3&C.
Karla og kvenna fatnaður
hreinsaður fyrir.... ....$1.50
Einnig viðgcrðir á loðskinnsfötum
332] Notre Dame Ave.
Tal8. G. 67 Winnipe^
Vér ábyrgjumst ekki föt sem ei
er vitjað innan 30 daga
“---- *
TAROLEMA lœknar ECZEMA
Gylliniaeð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra húðsjúkdóma
Lœknar hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsöl um.
CLARK CIIEMICAL COM
309 Somerset Block, Wlnnipeg
alar voru við völd hafa þeir farið upp
í $20.00 á hvert höfuð nú.
Þýtt úr “Tribune”J.