Lögberg - 17.05.1917, Blaðsíða 3

Lögberg - 17.05.1917, Blaðsíða 3
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. MAl 1917 3 Pollyanna Eftir Eleanor H. Porter. Ungfrú Polly langaði til að spyrja um meira, en barnið var svo feimið og vandræðalegt, að hún hætti við það. f stað þess sneri hún sér við og gekk beina leið niður í eldhúsið til Nancy. "Nancy!” Rödd ungfrú Polly var hörkuleg. Allar þessar undarlegu heimsóknir með hinar dularfullu kveðj- ur höfðu haft slæm áhrif á taugar hennar. Svo hörkulega og styttingslega hafði Nancy ekki heyrt hana tala, síðan Pollyanna meiddist. “Nancy, viltu vera svo góð að segja mér hver þessi undarlegi “leikur” er, sem allir héraðsbúar tala um að mér finst? Og að hverju leyti hann snertir systurdóttir mína? Og hvers vegna allir, frá frú Snow að telja til þessarar frú Tarbell, senda henni kveðju sína og segja, að þeir leiki hann ? Mér leikur grunur um að allir héraðsbúar séu “glaðir” og gangi með ljósbláar borðalykkjur um hálsinn, og séu orðnar sem aðrar manneskjur og hafi nýjar og alt aðrar skoðanir á hlutunum, og að þetta sé Pollyönnu að þakka. Eg hefi reynt að tala um þetta við barnið, en eg vil auðvitað ekki kvelja hana núna, vesalings litlu stúlku.na. En þú sagðir nokkuð í gærkveldi, sem kom mér til að ætla að þú hefðir máske verið með í þessum “leik.” pessvegna verður þú að segja mér hvað alt þetta á að þýða ?” Ungfrú Polly til stórrar undrunar fór Nancy að gráta. “J?að þýðir, ungfrú Polly, að síðan hún kom hingað, hefir þetta blessað bam gert alla bygðar- búa glaða, og að þeir þess vegna reyna r.ú að end- urgialda það með því, að gera hana glaða.” “Glaða — yfir hverju ?” “Glaða. Að eins glaða. pað er hað sem “leik- urinn” er.” Ungfrú Polly rykti höfðinu til óþolinmóðlega, svo að litlu skrýfðu lokkamir sem Pollyanna hafði búið til í hári hennar, dönsuðu fjörlega um ennið. “Hú, þú ert ekki hóti betri en allir ■ ðrir, Nan- cy. Leikurinn! Hvaða leikur?” Nancy leit upp; hún leit upp og horfði beint í augu húsmóður sinnar. “Já, nú skal eg segja yður það ungfrú. pað er leikur sem faðir Poilyönnu kendi henni að leika. Hún fekk einu sinni tvær hækjur frá tr-úboðsfé- lagi, sem hún hafði beðið að senda sér brúðu, og svo grét hún auðvitað, eins og hvert annað barn mundi hafa gert. Og það mun hafa verið þá sem faðir hennar sagði, að það væri enginn hlutur til í heiminum svo öfugur, að ekki væri eitthvað við hann sem maður gæti glaðst yfir; og að hún gæti verið glöð yfir hæjunum líka.” “Glöð yfir — yfir hækjunum?” Ungfrú Polly bældi niður í sér grátinn — hún hugsaði um litlu máttlausu fætuma uppi. “Já, ungfrú, það sagði eg líka. Og ungfrú Pollyanna sagði að það hefði hún líka sagt. En svo skýrði hann fyrir henni, að hún gæti verið glöð — yfir því að þurfa þeirra ekki.” “Ó, nei!” sagði ungfrú Polly að eins. “Og eftir þetta fann hann upp á því, að búa til leik úr þessu — og hann átti að vinna í þá átt, að maður gæti fundið eitthvað til að vera glaður yfir sérhverjum hlut. Og þann leik kölluðu þau “að- vera-glaður-leikinn.” pannig er það ungfrú; og síðan hefir hún leikið þenna leik á hverjum degi.” “Já, en hvernig — hvernig----” Ungfrú Polly þagnaði af algerðum vandræðum. “Og þér munduð verða hissa, ef þér vissuð hvert gagn hann gerir,“ sagði Nancy, næstum eins áköf og Pollyanna sjálf. “Eg vildi að eg gæti sagt yður frá helmingnum af því, sem hún hefir gert fyrir mömmu og þau þar heima. pér vitið að hún hefir komið þangað og heimsótt þau tvisvar á- samt mér. Og þau urðu glöð og eg var glöð — yfir öllum mögulegum hlutum.stórum og smáum, eins og þér skiljið. pað var eins og alt mótlæti yrði miklu léttara að bera. Já, mig fekk hún t. d. til að gleðjast yfir því, að eg héti ekki Hipatia — mér líkar ekki nafnið mitt “Nancy” — en hún sagði að eg gæti verið glöð yfir því, að heita ekki Hipatia, því þá mundi fólk kalla til mín. Og svo voru það mánudagsmorgnarnir, sem eg var svo gröm yfir, en hún kom mér til að gleðjast yfir þeim líka.” “Gleðjast yfir mánudagsmorgnunum ? Hvern- ig á eg að skilja það?” Nancy hló. “Já, eg veit að það lítur undarlega út, ungfrú En nú skal eg segja yður frá því; hún vissi að það lá sjaldan vel á mér á mánudagsmorgna, þetta blessað barn, með heillar viku vinnu og slit í vænd- um, og svo sagði hún að eg mætti einmitt vera glöð á mánudagsmorgna, því að þá vissi eg að heil vika væri þangað til að mánudagur kæmi aftur. Já, það hjálpaði raunar, því eg varð að hlæja, og síðan hefi eg munað eftir því á hverjum mánu- dagsmorgni, og orðið að hlægja aftur.” “Já, en — hversvegna — hversvegna hefir hún ekki sagt mér neitt um — um þenna’ leik ?” stamaði ungfrú Polly. “Hversvegna hefir hún haidlð því leyndu í hvert skifti sem eg hefi spurt hana um hann. Nancy roðnaði, hún var ekki viss um hverju hún ætti að svara. Loksins sagði hún: “Já, afsakið ungfrú, en það var af því — af því þér höfðuð sagt að hún skyldi ekki — minnast á föður sinn; og þess vegna gat hún ekki sagt yð- ur frá honum, því það var af föður sínum sem hún lærði leikinn.” Nú var það ungfrú Polly sem roðnaði. Rún beit á vörina. “Hún var fús til að segja yður frá honum í byrjuninni,” sagði Nancy fljótlega en hikandi. “Hana langaði að til að hafa einhvern til að leika leikinn við, eins og þér skiljið, og það var þess- vegna að eg byrjaði að leika hann með henni, svo hún hefði þó eina manneskju.” “Já — en — hinir allir?” Ungfrú Polly var skjálfrödduð. “Jú, hinir allir, sjáið þér — eg held að annar- hver maður í bygðinni kunni leikinn nú. Að minsta kosti heyri eg fólk ávalt tala um hann. Hún hefir talað við marga um hann, og þeir hafa svo sagt öðrum frá honum, og svo vitið þér hvern- ig það gengur, þegar snjóköggull byrjar að velta í frostleysu. Og svo hefir hún alt af verið .^vo blíð og góð við alla og svo — já, svo glöð sjálf, að allir urðu svo hrifnir af henni og töluðu um hana. Og þessvegna eru allir í bygðinni svo hryggir yfir þessu óhappi hennar, og vorkenna henni — eink- um síðan þeir heyrðu hve leið hún er yfir því, að geta ekki fundið neitt til að gleðjast yfir. Og þess vegna er það, að hingað koma svo margir núna til að segja henni hve glaða hún hafi gert þá, af því þeir vona að það gleðji hana dálítið. Hún var sjálf svo áfram um að koma fólki til að leika þenna ‘ ‘ vera-glaðu r-leikinn.” “Ó já, ef maður að eins gæti — ef maður að eins gæti —” Rödd ungfrú Pollys þagnaði sökum gráts og hún sneri sér við og flúði úr eldhúsinu með tárin sín. Nancy stóð kyr og starði á eftir henni. “Nei, nú — nei, nú,” tautaði hún. Nú er eng- inn hlutur til, sem eg ekki get ætlað ungfrú Polly” Fimtán mínútum síðar var ungfrú Polly alein hjá Pollyönnu í herbergi hennar. hún hafði beðið hjúkrunarstúlkuna að yfirgefa þær litla stund. “Kæra Pollyanna mín,” sagði Polly frænka með þeim blíða, alúðlega hreim, sem rödd hennar hafði fengið þessa síðustu daga; “nú hafa margir kom- ið til að spyrja um líðan þína í dag, er það ekki? Og allir hafa beðið mig að segja þér, að þeir léki þenna leik, það var til að gleðja þig, eins og þú skilur.“ “Já, en þú Polly frænka, þú — talar alveg eins og þú þekkir — eða kunnir-------þekkir þú leik- inn, Polly frænka?” “Já, hugsaðu þér, það gjöri eg.” Ungfrú Polly gerði hvað hún gat til að tala blíðlega og ánægju- lega. “Nancy hefir kent mér hann.skal eg seg:a þér og mér finst það vera svo indæll leikur, að mig langar til að leika hann með þér.” “ó, Polly frænka, Polly frænka! ó, hvað eg eg er glöð. J?ví, sjáðu, mig hefir alt af, mest af öllu langað til að leika hann við þig — já, alt af.” Varimar á Polly frænku skulfu. Nú var enn þá erfiðara að tala í vanalegum og glaðlegum róm, en hún þvingaði sig til þess. “Já, nú skulum við leika hann á hverjum dííri, þú og eg. En það hefir verið skemtilegt að leika hann með öllum hinum líka. Góða mín, eg held að annarhvor maður í héraðinu leiki hann. Eg hefi hvað eftir annað í öllu falli hitt fólk, sem hef’r talað um hann, og alt segist það vera svo undur glatt. Að minsta kosti er helmingur héraðsbúa gíaðari en áður, og það er þér að þakka, Pollyanu i. pú hefir kent fólki nýjan leik; þú hefir kent því að vera glatt. J?að er sá bezti leikur, sem þú getur kent nokkri manneskju.” Pollyanna klappaði höndum saman. “ó, eg er svo glöð,” hrópaði hún. Og alt í einu geislaði ánægjan með dásamlegu ljósi á litla and- litinu hennar. “Polly frænka, — ó, Polly frænka, nú skil eg að það er samt sem áður nokkuð, sem eg get glaðst yfir. Eg get verið glöð yfir því, að eg hefi getað hlaupið um kring á fótunum mín vn. því annars hefði eg ekki getað gengið /á meðal manna og sagt þeim frá leiknum.” XX VIII. KAPÍTULI Opinn gluggi Hinir stuttu vetrardagar liðu hver á eftir öðr- um, en þeir voru ekki stuttir fyrir Pollyönnu. Peir voru svo langír, svo langir; og stundum líka svo kveljandi. En þrátt fyrir það reyndi litla stúlkan að vera örugg og hughraust, og að mæta því sem koma kunni með hugrekki. Var hún ekki skyldug til að leika leikinn með glöðum huga núna þegar Polly frænka lék hann líka? Og Pohy frænka fann upp á svo mörgu til að gleðjast yfir. pað var Polly frænka sem einn daginn fann sög- una um tvö, litlu foreldralausu börnin, sem voru stödd úti í kafaldsbyl, og fundu hurð sem vindur- inn hafði feykt um koll að hálfu leyti, skriðu inn undir hana og furðuðu sig svo á því, hvað J^ær vesalings manneskjur gætu gert,. sem ekki hefðu neina hurð að skríða inn undir. Og það var Pol’.y frænka, sem kom með hina söguna um gömlu ko'- una, sem að eins hafði tvær tennur, og og sem var svo glöð yfir því að tennurnar voru sín í hvorum góm og mættust, svo hún gat tuggið. Pollyanna hafði farið að dæmi frú Snow og var farin að prjóna. Hún prjónaði yndislega hluti úr mislitu ullarbandi. Allir mislitu hnyklarnir láu dreifðir á hvítu rúmábreiðunni; það var gaman að sjá það; og Pollyanna lá — eins og frú Snow — og var glöð yfir því, að hún gat notað hendur sínar og handleggi. Nú orðið fékk fólk leyfi til að heimskja og tala við Pollyönnu, og það komu margir, og ávalt komu þeir með innilegar kveðjur. Oft komu þeir með ýmsa smámuni og alt af fengu þeir henni eitthvað nýtt til að hugsa um. Einu sinni hafði John Pendleton komið og Jim- my Bean tvisvar. John Pendleton hafði sagt henni að Jimmy Bean væri snjall drengur og veitti sér mikla ánægju. Og Jimmy hafði sagt henni hve gott og skemtilegt heimili hann hefði eignast, og hve mikilhæfur karl John Pendleton væri. Og báðir sagt að þeir ættu henni að þakka alt þetta. “Svona þarna getur þú séð hve glöð eg má vera yfir því, að hafa getað gengið,” sagði Polly- anna seinna við frænku sína. Veturinn leið og vorið kom. peir sem stund- uðu Pollyönnu og með athygli og kvíða veittu Mð- an hennar eftirtekt, sáu enga verulega breytingu í ásigkomulagi hennar, þrátt fyrir hina nákvæm- ustu framkvæmd á hinni fyrirskipuðu meðferð hennar. pað virtist fyllilega ástæða til að ætla, að spádómur sérfræðingsins um það, að Pollyanna mundi aldrei oftar geta notað fætur sína, myndi rætast. Alt fólkið í héraðinu var sér úti um glöggar fregnir um líðan Pollyönnu. En sérstaklega var það einn maður, sem bar vaxandi kvíða og hrygð yfir ásigkmulagi hennar, sem hann fékk glöggar fréttir um hjá öðrum sjúklingum er hann vitjaði. En eftir því sem dagarnir liðu, og fregnimar um ástand Pollyönnu versnuðu en bötnuðu ekki, varð hann enn órólegri. pað var sönn örvilnan sem greip hann, en á hina hliðina þrákelknisleg mót- spyrnutilfinning, og þessar tvær tilfinningar háðu harðan bardaga um völdin í huga hans, en loks vann örvilnanin sigur, og einn laugardagsmorgun stóð Chilton læknir óvænt í starfsherbergi John Fendletons. “Pendleton,” sagði læknirinn til að byrja mað, “eg kem til þín, af því þér er kunnugra um við- skifti okkar ungfrú Polly Harrington, heldur en nokkurri annari manneskju í öllu héraðinu.” John Pendleton hugsaði eftir á, að andlit s!tt hefði eflaust fengið undrandi svip; — hann þekti auðvitað söguna um samband Polly Harrington og Thomas Childton, en á þetta málefni höfðu þur el:ki minst í fimtán ár að minsta kosti. “Jú,” svaraði hann, og reyndi að gefa rödd sinni áhuga og forvitnishreim. En augnarhliki síðar sá hann, að það var þarflaust að reyna það; — læknirinn var svo hrifinn af erindi sínu. að hann gaf raddarhreim hans engan gaum. “Pendleton — það er það; eg verð að sjá bam- ið. Eg verð að fá að rannsaka hana, Pendleton.” “Já, en getur þú það ekki?” “Get eg það ekki? pú veizt mjög vel, Pendle- ton að eg hefi ekki komið þar inn fyrir dyr síðustu fimtán árin. pú veizt ekkí — en nú skal eg seg.ia þér það, að húsmóðirinn á því heimili sagði við mig, að í næsta skifti sem hún beiddi mig að koma þangað, mætti eg skilja það þannig, að hvn beiddi mig um fyrirgefningu og að alt skyldi vera eins og áður — sem þýðir sama sem, að hún vildi þá giftast mér. Máské þú getir nú séð, að hún ekki getur eða vill gera boð eftir mér, skilur þú ?” Já, en — getur þú ekki farið þangað — án þess að sent sé eftir þér?” Læknirinn hynklaði brýrnar. “Hum! Eg hefi mína sómatilfinningu líka ” “Jæja, en getur þú ekki gleymt þessu drambi, sem eg kalla það, og jafnað þetta ósamlyndi —’ “Jafnað þetta ósamlyndi?“ sagði læknirinn æstur. “pað er ekki þesskonar sómatilfinning sem eg á við. Hvað það snertir, þá er eg fús til að ganga þangað á hnjánum — eða á höfðinu ef bú vilt — ef það gæti gagnað nokkuð. Nei, það er iðnaðar-sómatilfinning mín sem eg á við. petta eru veikindi, og eg er læknir. Eg get þó ekki me?' góðu móti farið þangað og sagt: “Gerðu svo vel og taktu mig fyrir lækni!” — finst þér að eg muni geta það?” “Chilton,” spurði, Pendleton, “hvað var það, sem olli ósamlyndinu milli ungfrú Harrington og þín ?” “ó — hvað það var? Hvað er ósamlyndi milli heitbundinna persóna — þegar það er umliðiðð? pað er ekki umtalsvert. pað kemur ekki málinu \ið.” Læknirinn gekk ákafur fram og aftur um gólfið. “Pendleton, það skiftir engu með þetta ósamlyndi. Eg hefi gleymt því; það er dautt hjá mér. En eg verð að sjá bamið; það getur þýtt líí eða dauða. pað getur táknað — já, eg trúi því hiklaust og alvarlega —, að það getur verið ein von og líkindi gegn tíu fyrir því, að Pollyanna geti aftur farið að nota fætur sína.” Læknirinn talaði þessi orð skírt og með mikilli áherzlu; og um leið og hann talaði þau, gekk h .nn fram hjá opna glugganum í vinnustofu John Pendletons. En beint undir glugganum niðri í garðreitnum lá lítill drengur og tíndi illgresi. Og hann heyrði hvað læknirinn sagði. pað var Jimmy Bean. Hann settist upp í reitnum með augu og eyru galopin. “Nota fætur sína, hún Pollyanna?” heyrði hann John Pendleton segja. “Við hvað áttu, maður?” “Eg á við það — eftir þeirri skoðun og skiln- ingi, sem eg get. bygt á frásögn manna, án þess að hafa skoðað barnið — að þessi tilvil.jun líkist mjög mikið þeirri, sem einn af námsbræðrum mínum hefir nýlega læknað. Hann hefir um mörg ár stundað sérstaklega þess konar tilviljanir, og nú hefir hann kenslustofnun því viðvíkjandi. Eg hefi stöðugt átt bréfaviðskifti við hann, og á þann hátt fylgst með í ástundunarefni hans. Og eftir því sem mér hefir verið sagt — nú, í fám orðum sagt: eg verð að sjá barnið.” John Pendleton var staðinn upp af stólnum. “pú verður að sjá hana, Chilton. Gætir þú ekki — t. d. með aðstoð Warrens?” Hann hristi höfuðið. “Eg er hræddur um að það dugi ekki. Ekki af því, að Warren hafi ekki verið mjög bróðurlegur. En hann sagði mér, að hann hefði sjálfur stungið upp á þessu við ungfrú Harrington. En hún sagði svo ákveðið nei, að hann getur naumast fengið sig til að bera það upp aftur, enda þótt hann viti að mig sárlangar til að sjá barnið. Auk þess hefir viljað svo óheppilega til, að nokkrir af hans beztu sjúklingum hafa snúið sér að mér—og það—já, hendur mínar eru enn fastar bundnar sökum þess. En Pendleton, eg verð að sjá barnið. pú verður að finna einhver ráð! íhugaðu hvað það þýðir fyrir hana!” “Já, að hugsa sér hvað það getur leitt af sér, að þú færð ekki að sjá hana,” svaraði Pendleton. “Já, en — hvernig get—? Eg get ekki farið þangað án þess, að frænka hennar krefjist þess; en það gerir hún aldrei.” s Efnafrœðislega sjálfslökkvandi Hvað þýða þessi orð fyrir þig? pau þýða meira öryggi á heimilinu. — pað er vissulega atriði, sem þú lætur þig varða, meira en lítið. Ef til vill hefir þú tekið eftir þessum orðum og setn- ingum: “Enginn eldur eftir þegar slíkt hefir verið” á vorum nýju, hljóðlausu stofu eldspýtnakössum. Hver einasta spýta í þessum kössum er gegn vætt í efnafræð- islega samsettum legi, sem breytir þeim í óeldfiman þegar búið er að kveikja í þeim og slökkva aftur, og hætt- an á bruna frá logandi eldspýtum gerð ein slítil og möeu- legt er. / öryggi fyrst, og notið ávalt Eddys hljóðlausu 500s J. N. Sommerville, Lyfsali Horni William & IsabeJ, Winnipeg Tals. Garry 2370 Vér mælum me8 eftirfylgjandi hressingarlyfum að sumrinu Beef, Iron & Wine Big 4 D Compound sem er blóÍShreinsandi metSal. Whaleys blóðbyggjandi lyf VoriC er komið; um þaö leyti er altaf áríðandi a8 vernda og styrkja líkamann svo hann geti sta8i8 gegn sjúkdómum. Þa8 verður bezt gert me8 því a8 byggja upp bló8i8. Whaleys bló8byggjandi me8al gerir þa8. Whaleys lyfjabúð Hornl Sargent Ave og Agnes St. BOTNAR OG BOTNALEYSUR Gamlar stöSvar gleymast seint, greypt þar eru tár í stál. Bernsku ástir ljóst og leynt lifa dýpst í hverri sál. H. G. Vond er gigt í vinstri öxl, verri þó í hægri mjöðm. J. G. G. Þeirra vitja Ijóst og leynt læt eg hniginn mína sál. J. D. “HríÖin stranga hylur tanga, hrannir ganga landiö á.” Hliöarvanga byljir banga, bjarga dranga rokur slá. ___________J. D. Stórt spor í vændum. William Jennings Bryan hinn heimsfrwgi friöar- og siöbótaniaður hafði byrjaö hreyfingu í þá átt a8 útrýma algerlega allri áfengissölu, áfengisflutningi og áfengisgerð úr öllum Bandaríkjunum 1920 þegar kosningar fara fram. Þegar Bandaríkin fóru í stríöiö, greip hann tækifærið og hugsar sér nú aö koma þessu til leiöar svo aö segja tafarlaust. Hann santdi ávarp til þjóöarinnar og skoraöi á alla sanna borgara landsins aö taka saman höndum og útiloka þann óvin, sem allra væri verstur og hættuleg- astur — áfengiö. Þessari áskorun var vel tekiö, og meðal annars héldu fulltrúar 25,000 bænda í New York fund, þar sem þeir ákváðu 16. apríl aö krefjast þess, aö áfengis tilbúningur yröi með öllu fvrirboöinn meöan striöiö stæöi yfir. t áfengi er þar varið árlega 625,000,- 000 mælum korns til áfengis fram- leiöslu eða 6/ mælir á hvert manns- barn í öllum Bandaríkjunum. Ekki þykir ólíklegt að Bryan takist aö korna þessu fram. Gróði jámbrauta. Nýlega eru útkomnar skýrslur um járnbrautirnaar í. Caaanada yfir fjár- hagsáriö sent nýlega er endaö. J. L. Payne eftirlitsmaður járnbrauta lagöi fram |jær skýrslur í Ottawa 23. apríl. Samkvætnt þeim höföu félög- in tekið inn á árinu $263,527,157 en áriö áöur tóku þau inn $199,843,072. Reksturskostnaður hafði verið áriö sem leið $180,542,259, en áriö áöur vortt þaö $147 731 099. Hreinn á- góöi áriö sem leiö var $83,000,000 er, áriö áöur $52,000,000. Eignir járnbrautanna eru nú $1,975,358,919. Ariö 1916 höfðu 2,705,636 fleiri farþegar ferðast meö járnbrautum en áriö 1915 og 22,455- 255 fleiri smálestir veriö fluttar meö þeirn í ár en í fyrra. Alls höföu 437 dáiö af járnbraut- arslysum á árinu en 2,058 hafði slas- ast. Vínpöntunarfélögin. Þegar bannlögin komu í gildi i Manitoba tóku nokkrir prangarar upp á því aö panta áfengi fyrir menn. Þetta var talið ekki meö öllu ólög- legt, en farið í kring um lögin. Síö- asta þing samdi lög, setn ákváött, að þessi pöntunarfélög skyldu hér eftir vera ólögleg, var þeim veitt hlífö í 60 daga meö þeim fyrirv'ara a8 ef þau hættu ekki aö þeim liönttm, yröu þau lögsótt. Þessi tími er liðinn 9. maí og veröa þá öll pöntunarfélög að hætta. Má búast við að þaö bæti mjög þá erfiöleika, sem á því hafa veriö aö framfylgja bannlögunum hér í fylkinu. Rex Cleaners LITA, HREINSAog PRESSA FÖT Búa til ný föt, gera við föt Föt pressuð meðan þér standið við................S5c. Karla og kvenna fatnaður Kreinsaður fyrir........$1.60 Einnig viðgcrðir i loðskinnsfötum 332] Notre Dune Ave. TalS. G. 67 Winnipee Vér ábyrgjumst ekki föt sem ei er vitjað innan 30 daga JOSIE & McLEOD Gera við vatns og hitavélar __ i Kúsum. Fljót afgreiðsla. 553 Notre Dame Tals. G. 4921 TAROLEMA lœknar EGZEMA Gylliniœð, geitur, útbrot, hring- orm. kláða ög aðra húðsjúkdóma E-*knaf hösuðskóf og varnar hár- fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum. CLARK CHEMICAL CO., 309 Somerset Block, Winnipeg Silki-afklippur til að búa til úr duluteppi. Vér höfum ágœtt úrval af stórum pjötlum meðalls- konar litum __ Stór pakki fyrir 2Sc 5 pakkar fyrir $1.00 Embroidery silki af ýmsum tegundum og ýmsum litum 1 unzu pakki aðeins 25c Peoples Specialties Co. P.O. Box 1836 Winnipef, Man. BIFREIÐA “TIRES” Vér aeljum nýjar og brúk- aðar “tires . Kaupym og tökum gamlar í skiftum fyrir nýjar, gefum gott verð fyrir þær gömlu. AIl- ar viðgerðir eru afgreiddar fljótt og vel. Skrifið eftir verði. Watsons T ire Service 180 Lombard St., Tal. M.4577 Williams & Lee Reiöhjól og bifhjóla stykki og höld. Allskonar viögeröir. BifreiÖar skoöaðar og endurnýja ar fyrir sanngjarnt verð. Barn vagnar og. hjólhringar á reiör höndum. 764 Sherbrooke St. Homi Hotre Da Wm. H. McPherson, Uppboðshaldari og Virðingamaður . . Selur við uppboð LandbúnaðaráKöId. als- konar verzlunarvörur, búsbúnað og fleira. 264 Smith St Talt.M. 1781 Art Craft Studic Montgomery Bldg. 215] Portai 1 gamla Queens Hotcl G. F. PEN3NT, Artiat Skrifstofu talsfmi .. Main 5 Heimilis talsimi ... Garry J C. H. NILS0N KVENNA- og KARLA SKRADDARI Hin stærsta skandinaviska skraddarastofa 208 Logan Ave. í öðrum dyrum frá Main St. Wianipeg, Man. Tals. Garry. 117

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.