Lögberg - 17.05.1917, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FTMTUDAGINN 17. MAl 1917
70 Lagasafn Alþýðu
að taka við víxlinum sem viðurkenningu, um leið
og hann er greiddur.
þegar borgaður er víxill manni, sem ekki hefir
víxilinn í höndum til þess að afhenda hann um leið,
þá treystir sá er það gerir viðtakanda til þess að
hann fari með peningana eins og fyrir er lagt, en
slíkt er aldrei varlegt. Ef svo skyldi vilja til að
slíkt traust væri sýnt og víxillinn væri svo seldur
öðrum í hendur, en sá er við fénu tok hefði ekki
afhent það, þá gæti sá er víxilinn hefir innheimt
hann aftur og þannig yrði sá, er víxilinn gaf að
borga tvisvar sömu upphæðina.
Líka gæti svo komið fyrir að sá er víxilinn
hefði hefði lagt hann inn á banka og fengið út á
hann peninga»þar; þá yrði hann að borga hann á
bankanum, en hvergi annarsstaðar og yrði að
borga hann aftur þar þó eigandinn hefði fengið
hann borgaðan. ,
Aldrei ætti að borga umboðsmanni vixil, el
hann hefir hann ekki meðferðis til þess að skila
honum aftur um leið og hann tekur við peningun-
um. pótt hann gæfi viðurkenningu fyrir pening-
unum, þá hefði það enga þýðingu ef víxilhafinn
fengi þá ekki; hann gæti innheimt peningana með
lögum eftir sem áður.
100. Að eyðileggja nöfn. pegar vixill *er
greiddur ætti ekki að rífa nafnið af, eins og sumir
gera, heldur aðeins stryka yfir bæði nöfnin—þess
er víxilinn gefur og hins er hann áritaði, ef hann
er nokkur; eða hafa stimpil, sem skeri í víxilinn
orðið “borgað”.
Lagasafn Alþýðu 71
Víxlar ættu ávalt að geymast, eins og hver
önnur viðurkenning.
101. Ábyrgðarmaður og áritari. Ábyrgð
þeirra, sem rita á víxil fyrir annan, sem ábyrgð-
armann, er sú sama og þeirra, sem víxilinn gefa,
þeir hafa einnig sömu réttindi og víxilgjafar
sjálfir.
pegar einhver skrifar nafn sitt framan á víxil
sem ábyrgðarmaður, þá ætti hann að skrifa orðið
“ábyrgðarmaður” fyrir ofan nafnið. Er það gert
til varúðar ef eitthvert deilumál kynni að rísa út
af skuldinni á milli víxilgjafans og ábyrgðar-
mannsins eða milli annars þeirra og erfingja hins,
þá er víxillinn til sýnis um það, hvers skuld er
um að ræða.
Ef ábyrgðarmaðurinn skrifar nafn sitt aftan
á víxilinn, þá er hann aðeins áritari og verður sá
er víxilinn hefir að fara samkvæmt lögum með
það að framvísa víxlinum til borgunar, annars er
áritarinn laus allra mála. Ef einhver ritar
nafn sitt framan á víxilinn ipeð þeim er víxil gef-
ur, þá er hann ekki einungis áritari, heldur verður
hann einn þeirra er víxilinn gefur og ber þá fulla
ábyrgð, hvort sem víxilhafinn framvísar honum
til greiðslu eða ekki.
102. Víxill fenginn með svikum. Víxill sem
fenginn er með svikum er ógildur í höndum þess
er hann fékk upphaflega, ef víxilgjafi getur sann-
að svik eða blekkingu. En ef víxillinn hefir
komist í hendur annars manns áður en hann féll í
gjalddaga, og sá hefir keypt hann fullu verði og
Œfisaga
Benjamína Franklins
Rituð af honum sjálfum.
Sig. Júl. Jóhannesson þýddi.
Skömmu eftir að vi8 komum til
Philadelphia kom nýi stíllinn frá
Lundúnaborg. Við gerðum upp
reikningana vi8 Keimer og fórum
frá, honum meS samþykki hans áður
en hann komst aS því hvaö á seiCi
var.
Vi8 leigCum hús rétt hjá sölutorg-
inu. Húsaleigan var ekki nema 24
pund sterling á ári, þó hún síÍSar færi
upp í 70 pund. En til þess aC gera
ieigugreiðsluna auðveldari leigfiSum
viö manni, sem Thomas Godfray hét
og var gleraugnasmiöur, part af hús-
inu. Hann var kvæntur maöur; átti
hann aö borga okkur talsveröan hluta
þeir okkur í sérlega góðar þarfir.
Má vera a8 þetta sé aC nokkru leyti
ástæCan fyrir því, hversu miklu meiri
þökk og hlýrri hug eg bar til þessa
manns, en venjulegt er með þá, sem
verk byrja aC læra eia til aCstoSar
koma.
Til eru hrakspámenn í öllum lönd-
um. Einn slíkra manna átti heima í
Philadelphia; hann var nafnkunnur
maður og við aldur; hann hafði lag á
því að sýnast vita lengra en nef hans
náSi og var alvarlegur i tali. Þessi
maður hét Samuel Mickel. Eg þekti
hann alls ekki; en einhv’ern dag kom
hann heim til mín og spurði hvort eg
væri ungi maðurinn, sem hefði ný-
lega byrjaö á prentsmiSju. Eg svar-
aði því au8vita8 játandi. KvaSst
hann þá kenna í brjósti um mig. Þetta
væri dýrt og kostnaðurinn, sem það
hefði í för meí5 sér færi til einskis.
Sagði hann aö í Philadelphia væri
ómögulegt aö láta neitt bera sig fjár-
húsaleigunnar, en vi« áttum aftur á hags]ega. fólkis væri yfir höfuS alt
moti aö kaupa af honum mat og h^lf
þjónustu.
gjaldþrota eða því sem næst.
Þótt sumum sýndist ýmislegt benda í
Þegar viö vorum nýbyrjaðir, kom gagnstæða átt, t. d. nýjar byggingar,
maður sem eg þekti og George Househækkun á húsaleigu o.s.frv. þá kvaSst
hét, meS mann, sem hann hafði mætthann vita þaS meC vissu a® þetta
úti á götu og var aö spyrjast fyrirværu alt sjónhverfingar og fals. Ein-
um prentsmiðju. Vig réSum þennanmitt þaS, sem fólkiS héldi aS benti
mann í vinnu til okkar. Nú höfSumá vellíSan og spáSi glæsilegri framtiS
ViS variS hverju centi sem viS áttum.kvaS hann vera þess eSlis aS þaS
til þess aS setja okkur á laggirnar. væri til eySiIeggingar fyrir oss yfir
Þessi maSur, sem nú fór aS læra hjá höfuS. Og hann sagSi mér svo margt
okkur, borgaSi okkur fknm skild-
inga í námsleigu. Voru þessir fimm
skildingar kærkomnari en nokkrir
dalir, sem eg eignaSist síSar. Voru
þaS fyrstu peningar, sem viS tókum
ínn í þessu fyrirtæki okkar og komu
og svo nákvæmlega um alls konar
verzlunaróhíp'p, sem einmitt um þaS
leyti væru aS eiga sér staS og sem
bráðlega hlytu aS eiga sér staS aS
eg varS hálfhugsjúkur, þegar hann
hafSi lokiS máli sínu. HefSi eg þekt
hann áSur en eg byrjaSi, þá hefði eg
aS líkindum aldrei þoraS að byrja.
Þessi sami maSur hélt þó áfram aS
eiga heima í þessum eySileggingar-
staS, en neitaSi altaf aS kaupa þar
hús v'egna þess aS alt væri á heljar
þröminni og komiS í hundana þá og
þegar.
Eg hefSi átt aS geta þéss fyr aS
haustinu áSur en þetta var, hafSi eg
gengiS í klúbb, sem hafSi þaS fyrir
markmiS að fræSa og bæta hag
manna á víxl. Klúbbur þessi nefnd-
ist “Junto”. ViS höfSum fundi é
föstudagskveldum. Eg stofnaSi eig-
inlega klúbbinn sjálfur meS beztu
kunningjum mínum. Reglur þær sem
eg setti kröfSust þess aS allir félagar
skyldu í ákveSinni röS koma fram
meS spurningar eSa umræSuefni um
stjórnmál, siSfræði, heimspeki, nátt-
úrufræði eSa eitthvaS því um líkt.
Skyldi svo þetta atriði rætt á fundum
klúbbsins. Einu sinni á hverjum
þremur mánuðum átti hver félags-
maSur aS lesa upp ritgerS eftir sjálf-
an sig um hvaða efni, er honum sýnd-
ist. KappræSum átti forsetinn aS
stjórna og átti aS leita sannleikans
meS einlægni og einurS, án þess aS
sækjast eftir sigri í kappræSunum og
án þess aS sækjast eftir deilum. Til
þess aS forðast hita var innan skamms
bannaS aS gera nokkrar ákveSnar
staShæfingar í skoðun eSa bein mót-
mæli. Voru lagSar lágar sektir v'iS
ef félagar gerðu sig seka í því.
Sá fyrsti sem eg fékk í þetta fé-
lag var Joseph Breitnal skjalaritari.
Hann var vel lyntur, glaSur i fram-
komu og vingjarnlegur, miSaldra-
maSur; þótti mjög gaman aS skáld-
skap og las öll ljóS, sem hann komst
yfir og orti bærilega sjálfur. Hann
var hugvitssamur mjög og skemtinn
í samneSum.
Thomas Godfrej hét annar; hann
hafði lært reikning af sjálfsdáðum
og fant,’ síSar upp þaS sem nú er kall-
aS “Halley’s” feriyrningur. En hann
var ekki vel aS. sér í öðrum efnum
og freniur geðs'irSur. Hann var að
þvi leyti eins og flestir aðrir stærS-
fræðingar, sem eg hefi kynst, aS hann
kraföist ákveSins úrskuröar í öllu,
sem til umræSt' var; hann mótmælti
öllu, sen1 hann taldi ekki sannaS og
gerSi deiluefni úr öllum smámunum.
Af honum stafa'ii talsverS sundrung
í félaginu og yfirgaf hann þaS innan
skamms.
Nikulas; Scull hét sá þriðji, VarS
hann síSar aSalnælingamaður; hann
var bókelskur ma5ur og orti stundum
stutt kvæ’ji.
William Parscn var einn, skósmiS-
ur aS iSr.i; hney;Sur fyrir bækur og
skildi tal.svert í stærSfræöi. HafSi
hann fyrs t hugstð sér aS lesa stjörnu-
fræði, en hvarf frá þvi síSar. Hann
varS einm'g aöai mælingamaSur síS-
ar meir.
Þá var Willian Mangridge, tré-
smiður, ák aflega læginn maSur og
átti yfir mi!«lu a8,ráöa af heilbrigðri
skynsemi.
Hugh Meredith, Stephen Potts og
George Webb hefi eg lýst áSur.
Robert Grace var einn félags-
manna; hann var ungur maður vel
efnaSur; fjörugur og hnyttinn; hafSi
hann unun af oröaleik og var einlæg-
ur vinur vina sinna.
Loksins v'ar í félaginu William
Coleman, sem þá var búSarmaður, á
aldur viS mig. Hann var gætnastur,
skýrastur og mannkostamestur okkar
allra og siSferSisbezti maSur, sem eg
hefi nokkru sinni kynst. Hann varS
síSar mjög nafnkunnur kaupmaður og
einn af aðaldómurum ríkisis vors.
ViS vorum ávalt beztu vinir þangaS
til hann dó, og var þaS fjörutíu ára
skeiS. Félag þetta var til svo aS
segja allan þann tíma; var þaS bezti
skóli til aS læra í siSferði, heimspeki
og stjórnmál, sem þá var til í ríkinu.
Spurningar þær, sem átti aS kapp-
ræða, voru lesnar upp viku áSur, og
varS þaS til þess aS viS lásum meS
athygli um þau mál, sem kappræSast
áttu, til þess aS geta lagt orð í belg
og veriS ekki eftirbátar annara.
Þetta kendi okkur einnig aS taka
þátt í umræöum alment. Reglur fé-
lags vors mæltu svo fyrir aS aldrei
skyldi neitt sagt af nokkrum félags-
manni, sem móðgaS gæti annan.
Þetta varS til þess aö láta félagiS
verSa langlift, og mun eg oft hér
cftir minnast þessa félags í ýmsu
sambandi.
STÆLINGAR.
Fyllir ritiö hugsjón há
hvergi sóma skyggir
stillir vitiS aldrei á
öfgum dóma byggir.
GræSir hylli aldrei á
aðra kastar níSi
glæSir snilli höldum hjá
hvergi Iastar prýSi.
Loftur Kárason.
\T ✓ • •• 1 • timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettu, og al.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Ný mynd af Vithjálmi Stefánssyni
MeS því aS mynd Þ. Þ. Þorsteins-
sonar af Vilhjálmi Stefánssyni er svo
að segja uppgengin, verSur hún end-
urprentuS bráSlega. En sökum þess
að sumir hafa látiö í ljósi «S fremur
hefði átt aS velja aSra mynd af
Vilhjálmi, kveöst Þorsteinn ætla aS
verSa viS vilja þeirra hinna sömu.
Hann ætlar því aS láta endurprenta
alt verkiS og hafa aöra mynd; ætlar
hann aS sýna v'iSskiftavinum sínum
og almenningi yfir höfuS þá sann-
girni aS lofa öllum aS velja um hvora
myndina þeir vilji hafa. Huldár-
hvammur, fæSingarstaöur Vilhjálms
veröur eins, og allar smámyndirnar
utan meS, nema ef til vill meS lit-
breytingum, aðeins verður önnur
mynd af Vilhjálmi. Þeir sem þegar
hafa keypt myndina geta fengiS henni
skift, ef þeir vilja, þegar sú nýja
kemur, og kostar þaS þá ekki nema
póstgjald, þar sem um þaS er aS ræSa.
—Þeir eru margir, sem álíta aS bezt
eigi viS aS hafa upphaflegu mynd-
ina, sem er sú seinasta, sem til er af
Vilhjálmi, en hinum, sem aSra'skoöun
hafa, gefst tækifæri aS eignast þá,
sem þeim líkar betur. Myndín hefir
selst miklu betur en höf. bjóst viS og
sýnir þaS hversu vel menn meta þaS,
sem gert er til vakningar þjóSerni
voru í hvaöa mynd sem þeS er; enda
er þessi skrautmynd sv'o ódýr aS eng-
um er ofurefli aS eignast. Liklega
veröur þessi nýja mynd ekki tilbúin
fyr en í fyrsta lagi um miðjan júní.
Áritan Þorsteins er 732 McGee St.,
Winnipeg, Man.
Dauðadómi breytt.
John Hague, sá er drap M.
Tackson Ieyni lögreglumann frá
Winnipeg haföi veriS dæmdur til
hengingar; en þeim dómi hefir veriS
breytt í lífstíSar fangelsi. ÞaS þykir
tæplega sannað aS Hague hafi skotiS
og myrt Jackson af ásettu ráði, þótt
iikur bendi til þess.
Tveir læknar drekka sig í hel.
lendinga viS þaS aS fæSa allan þann
aragrúa sem þeir hafa af þýzkum
föngum og Iétta þannig á fóörum.
Nýr landstjóri í Belgíu.
Merkileg tíSindi gerðust í bænum
Weyburn í Saskatchewan 14. april.
Tveir læknar dóu þar í sama
hótelinu meS éins klukkutíma milli-
bili. Annar hét Dr. Hamilton frá
Assiniboi en hinn Dr. Stewart, sem
var læknir viS 249. herdeildina.
Þeir höfðu setiS saman aö drykkju
og fundust hjá þeim nokkrar tómar
flöskur. HaldiS aS áfengiS hafi veriS
eitraS. — AuSvitaS er þaö altaf eitr-
aS.
pýzkir fangar til Bandaríkjanna
Hale þingmaður í öldungadeildinni
átti tal viS Arthur J. Balfour nýlega
um þýzka fanga á Bretlandseyjum.
Hefir Hale komiS fram á þinginu
með frumvarp um þaS aS þessir fang-
ar séu fluttir til Bandaríkjanna á
herteknum þýzkum skipum. Er þetta
aaðllega til þess gert aS losa Eng-
Hogir.’.U11 LODSKINN
Ef þú 6skar eftir fljótri afgre.Öslu og haestaverði fyrirull og loðskinu, skrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
Eins og getiS var um síðast er von
Bissing landstjóri í Belgíu látinn. 1
hans staS hafa ÞjóSverjar skipaS von
Falkenhausen hershöfðingja.
Stjórnarvemd á brennivíns-
mönnum.
ÍÞaS kvaS hafa komiS til orða aö
brezka stjómin kaupi alla áfengis-
sölustaSi á brezku eyjunum. Joseph
Devlin nationalista þingmaöur frá
Belford á Irlandi hefir boöiS stjórn-
inni fyrir hönd brennivinsmanna aS
þeir skuli selja stjórninni helming á-
fengissölustaðanna á Irlandi fyrir
$10,000,000. VerSi þetta aS fram-
kvæmdum veröur lokaS um 7,500
brennivlnssölustöSum þar í landi. Er
sagt aö aSal-ríkisskrifarinn sem Duke
heitir, mæli meS þvi aS þetta sé gert.
Aftur á móti er taliS vafasamt aS
þingiS fáist til aS kaupa brennivins-
staSina á Englandi, því hundrað þing-
menn hafa skuldbundiö sig til þess aS
mótmæla því af alefli.
Neðansjávarbátamir.
Því var lýst yfir í enska þinginu
fyrrá mánudag aS ekki væri vert aS
gera of litiS úr neðansjávarbátum
ÞjóSverja, þeir væru afar hættuleg-
ir. Var því lýst yfir um leiS aS Þjóð
verjar bygSu fleiri nýja niðansjávar-
báta en eySiIagöir væru og fjölgaSi
þeim þess vegna í staS þess aS al-
ment hefði v'erið álitiS aS þeim
fækkaöi.
Auk þess var frá því skýrt aS
Þjóöverjar heföu fundiö upp nýja
tegund neSansjávarbáta þannig úr
garöi gerSa aS ekkert heyrSist til
þeirra og gætu þeir þvi komiS alveg
að óvörum.
Leiðtogi horfinn.
Svenska “Dagbladet” í Stokkhólmi
segir þá frétt aS Nikolei Lemne jafn-
manna leiötogi á Rússlandi sé horf-
inn og viti enginn hvaö af honum hafi
oröið. Lemne var í útlegð, en þegar
stjórnarbyltingin var komin á var
honum leyft heim aftur og fór hann
þá í gegnum Þýzkaland.
Lemne hafði veriS foringi þeirra
jafnaöarmanna sem lengst gengu og
veriS eindreginn talsmaður þess aS
friSur væri saminn.
f
SðLSKIN
SðtSKIN
S
“Hvað skyldi nú verða um aumingja mömmu ?”
hugsaði hann.
Hann hljóp og hljóp í dauðans ofboði. — Er
hann að lokum nam staðar, var hann kominn í
dimman. þéttan skóg, sem enginn kom '7enjulega
í. Varð hann nú enn þá hræddari en áður, er hann
sá, að kringum hann var fult af lifandi verum,sem
leytuðust við að hrifsa í hann. Fyrst hélt hann
að það væru hundarnir, en er tunglsljósið skein
milíi trjánna, sá hann að þetta voru örsmáir dverg-
ar í víðum, gráum kuflum, með skotthúfu á höfði.
peir voru allir mikið skeggjaðir og höfðu stafi í
höndum sér og leituðust við að slá Friðrik með
þeim.
Hvað skyldu þeir vilja mér?” hugsaði dreng-
urinn. “Skyldu þeir ætla að drepa mig? Ætli
þeir geti hlaupið mjög hart?” Drengurinn þaut af
stað svo hart sem fætur toguðu, en dvergarriir
eltu hann. — Alt í einu rakst drengurinn á tré og
féll til jarðar. pá komu dvergarnir til hans og
réðust á hann margir í senn.
Einn dverganna hafði í hönd sér glóandi teng-
ur. peim stakk hann í brjóst Friðriks og reif úr
honum hjartað.
pegar hinir dvergamir sáu þetta, ráku þeir
upp gleðióp og sögðu:
“Mannshjarta, mannshjarta! En hvað við
skulum kremja það og kvelja.”
peir bjuggust nú að hlaupa á braut með bráð
sína, en í sama bili komu gyðjur tvær til drengsins
önnur gyðjan hafði blikandi sverð í hægri hönd
sér, en vog í þeirri vinstri. Hin gyðjan var mjög
blíð og vingjamleg á svip, og hún var með horn
fult af ýmsum munum. petta voru gyðjur rétt-
lætisins og kærleikans.
“Hvað eruð þið með þama?” spurði réttlætis-
gyðjan dvergána.
“Lifandi mannshjarta,” svöruðu þeir.
“Leggið það á vogina. Ef það er mjög létt
megið þið halda því.”
Dvergamir hlýddu tafarlaust skipun gyðjunn-
ar. Vogarskálin með hjarta litla drengsins seig
alveg niður. pegar kærleiksgyðjan sá það, leit
hún reiðilega til dverganna og sagði:
“Illu dvergar, þið hafið stolið gullhjarta; látið
það þegar á sinn stað.”
Dvergamir urðu að hlýða skipun þessari og að
því búnu hlupu þeir inn í skóginn og hurfu þegar.
En gyðjumar tvær stóðu eftir hjá drengnum,
og kærleiksgyðjan fylti körfuna hans ýmiskonar
góðgæti handa móður hans.
Drengurinn horfði ánægður á. Gleði og þakk-
látsemi skinu úr augum hans. Hann horfði á 'gyðj
umar tvær og sagði:
“Elsku góðu gyðjur, hvemig get eg þakkað
ykkur þetta nógsamlega? Eg bjóst ekki við að
neinn hjálpaði mér, en nú gefið þér mér þessi ó-
sköp.”
Réttlætisgyðjan svaraði: “Vertu ókvíðinn,
drengur minn, við gleymum aldrei neinum, er ber
gullhjarta í brjósti.”
tSaga
Prestur einn ritaði eftirfarandi sögu í “Zions
Herold.” Segir hún frá hundi, sem fór af stað til
að vemda konu í þakklætisskyni fyrir góðgerðir,
er hann hafði þegið af henni.
Vetur einn áttum við heima í New Hampshire.
Heimili okkar var langt frá öllum mannabygðum,
að eins einn bóndabær var nærri. Morgun einn
lagði maður minn af stað með litla drenginn okkar.
Ætlaðu þeir í kaupstaðinn, sem var í 10 mílna
fjarlægð.
Mér var sama þó eg væri ein, því eg hafði mik-
ið að gera innanbæjar, enda átti eg von á manni
mínum og syni heim um kveldið. Um hádegisbil
tók eg eftir því, að ský fóm að þyrlast upp á loftið
Eftir litla stund tók að hvessa með snjókomu, og
að vörmu spori var jörðin orðin alhvít. Eg lét
mér hvergi bregða við þetta, en ekki gat eg gert
að því, að alt af var eg að renna augunum út eftir
þjóðveginum, þótt eg reyndar vissi, að þeirra gæti
ekki verið von svo snemma. Myrkrið féll á
skyndilega og með því skall á stórhríðarbylur, svo
að brothljóð var í húsunum.
pað greip mig svo mikil hræðsla, að eg þorði
varla að anda; mig langaði til að hljóða af öllum
kröftum. Eg flýtti mér að kveikja á aminum.
Innan stundar var þar skínandi eldur, sem kastaði
rauðum geislum yfir alt gólfið. Eg fór að hugsa
um ástand mitt, og hræðslan óx um allan helming.
pað var ekki að eins óveðrið, sem ógnaði mér.
Tveir menn héldust við í hreysi einu skamt frá.
peir voru mjög ískyggilegir útlits. peir höfðu
komið til okkar nokkrum dögum áður, til að leita
sér skýlis í rigningarveðri. Nú taldi eg víst, að þeir
mundu koma, til þess að fá húsaskjól í þessu voða-
veðri. Eg hafði séð þá ganga niður þjóðveginn
um morguninn í áttina að kaupstaðnum, og þaðan
komu þeir aldrei ódruknir. Eg afréð nú að herða
upp hugann og reyna að komast til nágranna
minna í bóndabænum. En þegar eg opnaði hurð-
ina, var ofviðrið nærri búið að kippa undan mér
fótunum. Snjórinn lamdist í andlitið á mér, og
var nærri búinn að blinda mig. Eg skelti í lás hið
fyrsta og hörfaði aftur á bak inn í hlýjuna. En
eg var eirðarlaus. Eð fór úr einu herberginu í
annað. Mér fanst eg ætla að hníga niður af
hræðslu. Eg hafði aldrei fyr þekt hve stórhríðar-
byljir fjallanna geta verið geigvænlegir, og eg
gleymi heldur aldrei þessum byl. Eg gekk yfir
þvert herbergið og yfir að glugganum, og reyndi
að skygnast út. Eg fann hvöt hjá mér til að biðj-
ast fyrir. Ekki hugkvæmdist mér þó að biðja um
heimkomu ástvina minna, því eg vonaði að þeim
liði vel í kaupstaðnum, taldi víst, að þeir hefðu ekk-
ert þaðan farið. Eg bað Guð svo heitt og innilega
sem eg gat, að gefa mér krafta til að sigrast á
þessari skelfilegu hræðslu, sem hafði gripið mig.
Áður en eg hafði lokið við bænina, var mér
svarað. prátt fyrir orgið í veðrinu heyrði eg gelt-
ið í stóra hundinum nágrannans rétt undir glugg-
anum, sem eg stóð við. Eg flýtti mér að opna og
hleypa honum inn. — Snjórinn var hnoðaður utan
um hann. Hann gekk yfir að eldinum, lagðist þar
niður og leit framan í mig. Mér sýndist mannleg
skynsemi skína úr augunum á honum, alveg eins
og hann vildi segja: “pú þarft ekki að vera
hrædd. Eg skal gæta þín.” Eg lagðist út af þakk-
lát í huga og svaf vært alla nóttina.
— Eigandi hundsins sagði mér það daginn eft-
ir, að öll þau ár sem hann hefði átt hundinn, hefði
hann aldrei yfirgefið sig að næturlagi,nema í þetta
eina skifti. Hann sagði mér, að í tvo klukkutíma
hefði hundurinn ólmur viljað komast út, og loks
hefði fólkið ekki séð sér annað fært, en að sleppa
honum, því að það óttaðist að enginn mundi geta
sofið að öðrum kosti. Svo voru dymar opnaðar.
og hann þaut í áttina að húsinu mínu.
Að endingu bætir konan þessum orðum við:
“Hvað var það sem hvatti hundinn til að gera
þetta? Vissi hann, að sú sem hafði gefið honum
og kjassað hann, var í nauðum stödd? Eg trúði
því þá, og eg trúi því enn, að Guð hafi sent hann.”
laðar leynda tóna
ljúft úr pabba hörpu.
Ef að Snæi er úti,
ilma blómin meira,
grasið verður grænna,
glaðar fuglar syngja.
Kerla í Kaldalóni
kætist svo hún grætur,
vekur visnuð stráin,
vökvar þyrstri grundu.
II. Heimsókn.
Að liðnum degi í ljúfum blæ
eg legg á stað til þín.
um breiðan, djúpan, bláan sæ
mig ber þa löngun mín.
En vonin gefur vængjum þrótt,
eg veit um bústað þinn;
þar vil eg una eina nótt
með allan huga minn.
Eg stíg á land, fer hljótt og hægt
til húss þíns, kunnan veg;
en myrkrið flýr, er frá mér bægt;
af fótum skó eg dreg,
því jörðin er mér helg og há,
sem hefir borið þig,
og öll mín dýpsta, insta þrá
í auðmýkt beygir sig.
pú hvílir, sefur vært og vel
með vonarbjarma á kinn.
Eg honum þig á hendur fel,
sem huga þekkir minn.
Eg beigi kné og bið þess heitt,
að blómum verði stráð
þín æfileið — og ekki neitt
þér ami í lengd og bráð.
Barngœlur.
I. Ljúflingurinn litli.
Ljúflingurinn litli
leiðir geisla bjarta
inn í hús og hitar
hugi þeirra, er byggja.
Kyssir hann og klappar,
kæti mönnum eykur,
Eg vildi vera lítið ljóð,
svo ljúf sem kærleiks orð,
sem söngur, ef þín sál er hljóð,
sem sólbros kaldri storð.
Og ef þér veröld veitti sár,
eg væri höndin blíð,
sem græddi, stryki blítt um brár
og bætti fyr og síð.
Arnrún frá Felli.
—Eimreiðin.