Lögberg - 09.08.1917, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
9. ÁGÚST 1917
B
Gazka.
Gazka! Þaö var gælunafnið.
SkírnarnafnitS var langt og leiöin-
legt: Katharíana. Enginn nefndi hana
því. Allir sögöu Gazka.
Hún var af pólskum ættum og var
ung og falleg.
Hugsaöu þér, lesari minn, hóp af
ungum, pólskum alþýöustúlkum, með
dökkbrún, tindrandi augu, og hrafn-
svart hár, þær eru lágar vexti, en
þreknar. Búningurinn er margvís-
lega litur, oft og tíðum. Og þegar
þær hafa sem mest viö, þá skreyta
þær sig með ýmiskonar fánýtu glingri,
armböndum og eyrna-hringum. Á
virkum dögum og viS alla vinnu ganga
þær berfættar, og eru þá ekki altaf
hreinlegar að sjá. Þunglyndislegar
og fámálugar eru þær að jafnaði. —
Nema við vín. Þá verða þær ofsa-
kátar, dansa og syngja og láta öllum
látum.
Þær eru nokkurskonar farfuglar.
Koma til Danmerkur með vorinu og
hv'erfa svo suður á bóginn aftur þeg-
ar haustar aS.
ÞaS var síöla sumars 1914. —
Styrjöldin hafði geisaö i nokkrar
vikur.
Gunnar Arnar var nýkominn aö
Hábæ á SuSur-Sjálandi. Hann var
ungur Islendingur, sem dvaldi erlend-
is, til þess aö kynna sér ýmislegt, sem
aS verklegum framkvæmdum laut. Á
Hábæ ætlaði hann aS dvelja nokkra
mánuSi.
Það mun hafa veriö á laugardags-
kveldi, er hann leit í fyrsta sinni
svipaöan hóp og þann, er aS framan
var lýst.
Allan daginn höfSu þær veriS úti
á rófnaökrunum. En um kveldiS fóru
þær til næsta þorps, dönsuSu og
fengu sér neSan í því.
Þær héldu um mittið hver á annari
og sungu pólska söngva, sem hann
botnaði ekkert í.
Þá leit hann Gözku í fyrsta sinn.
Hún bar af öllum liinum, var hærri
vexti og tigulegri. Drættirnir í and-
liti hennar voru göfugir, og hún v'ar
svipmeiri og andlitsfríSari en nokkur
hinna. ÞaS var eitthvaS drotningar-
legt í fari hennar, eitthvað hugljúft,
en huliö, sem honum var áSur óþekt.
Um það bil er sólin hneig til viðar,
handan við skógarbelti í vestrinu, sátu
þeir Gunnar Arnar og Mads Larsen
óSalsbóndi á Hábæ úti í blómagarðin-
um og reyktu úr pípum sínum.
Þeir nutu kyrðar og friðar náttúr-
unnar í ríkum mæli, og dáðust aS
hinni 'óumræSilegu ljúfu fegurS, sem
bar fyrir augu þeirra.
Hlý kvöldgolan lék um lauf trjánna
og aftansólin glampaði á vötnum og
tjörnum.
Um þetta hvarflaöi hugur þeirra,
þegar hún kom út í garöinn. Fóta-
takiö létta heyrðist varla. Hún var
berfætt og fóturinn markaSi spor í
sandinn, sem borinn hafSi verið á
gangstígana. Hún staðnæmdist fyrir
framan Larsen og mælti:
“Olga er píanó og getur ekki
mjólkað.”
“Þá verður þú aö gera það,” sagöi
Larsen, stuttur í spuna. Hún gekk
burtu hljóðlega.
“Þessir pólsku asnar”, tautaði Lar-
sen, “ekkert geta þeir sagt sér
sjálfir.”
“HaldiS þér að Gazka sé asni?”
skaut Gunnar aS honum. Hann varS
hálfhissa við og mælti:
“Nei, hún er þó læs og skrifandi.
Það eru hinar ekki.”
"HvaS þýðir píanó?” spurSi Gunn-
ar.
“Það þýðir að vera full, auga-full.
Um karlþjóðina aftur á móti segja
þær píane, fullur. Þessi og fleiri
skringileg orS, sem pólsku stelpumar
iðulega nota, eru farin að v'eröa okk-
ur töm, meðfram í gamni, náttúrlega.
Karen litla dóttir mín talar aldrei um
að stúlkurnar séu druknar. En þær
eru píanó og hafa drukkiö vodka. —
Annars eru þær blindfullar á hverri
helgi, þessar stelpur, og ómögulegt
neinu tauti viS þær að koma”. —
“Drekkur Gazka?” spurSi Gunnar.
“Nei. Og hún dansar litið. Af
þesu pólska drasli, sem hjá mér er
og hefir verið, er hún sú eina, sem er
túskildingsvirSi.”
Hann kveikti í pípunni, sem hann
haföi nýtroöiö í.
ÞaS er ómögulegt að reiða sig á
þessar pólsku stelpur. Sök sér væri,
þótt þær endrum og eins fengju sér
neðan í þvi, en þær eru þjófgefnar
lika.
Bráðum hafa þær stolið öllum epl-
unum úr garðinum. Nei. Þær eru
til einskis nýtar, nema að grisja róf-
ur. Og þó verður aS hanga yfii* þeim
á meöan, ef nokkuS á a'ð ganga.”
Hann blés frá sér reyknum ótt og
títt. Var orSinn heitur í skapi, sem
hann átti vanda til, þá er hann ræddi
um það, sem honum likaði illa. En
hann varð smámsaman rólegri, eftir
því sem hann reykti meira.
“ÞaS er eins og þessir ókostir
þeirra séu svo eðlisfastir. Og þaö er
aS mörgu leyti skiljanlegt. Margra
alda kúgun og uppeldi, sem er verra
en ékkert, gerir mikið að verkum.
Flest vildi eg heldur takast á hendur,
en aö koma svona lýð til manns.”
Nokkra stund sat hann hugsandi.
“Þér munuð hafa tekið eftir þvi,
að Gazka er öðruvísi en allar hinar,
það eru áhrif blööblöndunar. FaSir-
inn var danskur.”----------
Smámsaman færðist rökriS yfir
Þeir höfSu talað um alla heima og
geima og reykt sig syfjaða. Þeir töl-
uSu um styrjöldina fram og aftur og
um blóðblöndun Dana og íslendinga.
Þeir töluðu um Albert Thorv'aldsen
og list hans, og Niels Finsen og ljós-
lækningar hans, þessi íslenzk-dönsku
mikilmenni og störf þeirra í þarfir
mannkynsins. En þegar Gunnar hátt-
aði um kvöldið, þá var hann ekki aS
hugsa um ljóslækninn mikla, sem
hafði tendraS ljós lífsgleðinnar í sál-
um fjölda manna. Og ekik hugsaði
hann um listamanninn, sem með ó-
dauölegum listaverkum sínum glæddi
ást þjóöanna á hinu fagra og guS-
dómlega.
Hann hugsaöi án afláts um Gözku,
pólsku stúlkuna, útskúfaSa, föSur-
lausa, — með dökku, dreymandi aug-
un, sem sendu geisla inn í hugskot
hans, frá göfugri, liðandi sál.
Haustið var komið. Skógurinn var
farinn að fella laufið. Og þegar
geislar kveldsólarinnar leiftruðu í
hálffölnuðu skógarliminu, þúsundlita,
glömpuSu á rúöunum á vesturhliS
hússins — hvítmálaSa, meS rauða
þakinu, — umkringt skógi, þá fyltist
hugurinn kyrS og friði. Og þegar
síðustu farfuglarnir sungu kveSju-
songva sína, fyltist hjarta hans sökn-
uði og þrá.
Gunnar hafði verið að plægja allan
daginn.
Og jafnóSum sem plógurinn velti
strengnum fæddust nýjar hugsanir og
gamlar dóu.
Þann dag talaði hann viS Gözku í
fyrsta sinni.
Hestarnir höfSu staðnæmst alt í
einu. Hann reiddi svipuna.
“Ekki aS berja,” var sagt með
þýðri rödd.
Gazka var komin með miöaftans-
kaffið handa Gunnari. Hann barði
ekki hestana'. Tók hafrapokana og lét
þá fara aS éta.
Síöan settist hann á plóginn. Og
um leið og hann drakk kaffið, virti
hann Gözku fyrir sér og hugsaSi um
hana. Aldrei höfðu þau talast viS,
alderi verið ein saman fyr. Og þó
vissu þau, að þau skildu hvört annað
og voru vinir, betri vinir en flestir
aðrir, sem því nafni nefnast. Og þau
þektu hvort annaö, eins og hann
þekti sjálfan sig — og hún sig.
Þau þögðu bæði stundarkorn.
BáSum flaug þeim það sama í hug,
að danskan væri móðurmál hvorugs
þeirra, þótt þau töluöu hana bæði.
*• Alt i einu rauf Gazka þögnina:
“HvaS er Krig á íslenzku?”
“Styrjöld”, mælti Gunnar.
Aldrei hafði honum dottiS í hug,
að samtal þeirra mundi byrja á þenna
hátt.
En hún hélt áfram:
“Þar sem eg er fædd og alin upp,
hafa veriS háðar orustur. Nú stend-
ur þar ekki steinn yfir steini. Allir
mínir eru að líkindum dánir. Og eg
á ekkert heimili.”
Þetta kom svo skyndilega, að hann
átti bágt meS aS finna viS-eigandi
orð.
“BræSur mínir voru í styrjöldinni.
Þeir féllu fyrir skömmu, báðir í sömu
orustunni. Þeir börðust viS landa
sína. Það er hryllilegt.”
Hann sá tárin glitra i augum henn-
ar.
“Nú getur þú víst ekki farið heim
aftur?” spurði hann.
“Nei. En eg ætla langt burt —
yfir hafiö, — þangaö, sem mennirnir
eru betri og frelsið meira.”
“Ef þú hugsar til aS fara til
Ameriku, Gazka, þá myndirðu verða
fyrir vonbrigðum. ÞaS er alveg eins
þar.”
Hún brosti við og mælti: “Eg ætla
ekki þangað, heldur til Ástralíu. Þar
er gott.aS vera, —. ennþá.”
SamtaliS var litlu lengra. Gunnar
festi hestana viS plóginn og hélt
áfram að plægja. Og jafnóSum og
plógurinn velti strengnum, — fæddust
nýjar hugsanir, og gamlar dóu.
Eldurinn skíðlogaði á arninum.
Glugga-tjöldin höfðu veriS dregin
fvrir og kveikt á hengilampanum.
Vinnunni var lokið þennan dag og
fólkiS stytti sér stundir viS aS lesa
dagblöðin.
Gunnar gat ekki haldiö þræSinum i
greininni, sem hann var aö lesa. —
Gazka hafði náð tökum á huga hans.
Svo liöu dagar og vikur og þau
urðu æ betri vinir.
Og þegar Gunnar hugsaSi sér þessa
mánuSi án Gözku, þá fundust hon-
um þeir vera kaldir, ömurlegir og
gleSisnauðir. En hiS göfuga hugs-
analíf hennar lýsti upp hina trúar-
litlu sál hans. færði henni birtu og yl.
Hann fann æ betur, því lengra sem
leið, að hún var sannari en fjöldinn
og hugsaði dýpra. Hún skapaði trú
i hjarta hans, gerði hann sælli og
ánægðari, en hann haföi nokkru sinni
áður verið.
Þau töluðu fram og aftur um trú-
mál, um trúna á hið góöa í mönnun-
um.
Þá fann hann hversu innleg trú
hennar var. Hún hafði glæðst mikiS,
þegar sorgirnar heimsóttu hana. Þeg-
ar styrjöldin geisaði á æskustöSvum
hennar, og vinir eöa ættingjar dóu
eða hurfu, svo enginn vissi neitt um
þá.
Hún hafði trúað honum fyrir því,
að hún átti unnusta í styrjöldinni.
Rúdolf var nafn hans.
Af honum hafði hún aldrei frétt
neitt, síöan er hann fór frá Dan-
mörku, um það bil og styrjöldin byrj-
aði. Ef til vill var hann fangi óvin-
anna, — ef til vill særður — eða fall-
inn.
Þau höfðu bygt allar sínar fram-
tíðarvonir á Ástralíuferðinni. En nú
— mundi Rúdolf korna aftur?
Höfðu brennheit tárin ekki hrært
Majúu guðsmóður til meðaumkvunar
meS henni ? Hélt hún ekki verndar-
hendi yfir ástvinum dag og nótt? —
Gunnar ympraði á því viS hana eitt
sinn, aS ef Rúdolf félli, þá myndi trú
hennar veikjast.
En hún neitaði því harSlega. Hún
hélt því fram, aS sorgin myndi stæla
og herða andlega krafta hennar, gefa
trúnni byr undir báöa vængi.
“HvaS þarf eg að óttast?” sagði
hún eitt sinn. “Því skyldi eg ekki
vera vongóö og halda fast viS trúna.
Rúdolf kemur, ef hann lifir, hingaS
til mín. Og komi hann ekki, þá fer
eg til hans.”
Látlaus úðarigning allan daginn.
Það var komiS undir kvöld. Gunn-
ar og Larsen höfS verið aS plægja
rúgakurinn. Þeir voru orSnir hold-
votir, svo þeir hættu í fyrra lagi.
Klárarnir voru líka orönir dasaðir
og ólundarlegir. Þeir drógu ekki
plóginn lengur eins og væri það leik-
ur einn. — Hefði verið sólskin og dá-
lítil gola, þá. — En því var nú ekki
að heilsa.
Svo þeir héldu heim, gáfu hestun-
um og bryntu þeim. Síðan fóru þeir
inn, þógu sér og höfðu fataskifti.
Og er þeir voru seztir, í upphitaðri
stofunni, meS dagblöðin — og pípurn-
ar, varð lundin létt og hugurinn rór.
Gunnar fékk tvö bréf með póstin-
um. Kveðja frá vinum hans á æsku-
stöövunum.
Hann las þau, teigaði hvert orS
meS eins mikilli nautn og þyrstur
Sýning úr leiknum “Intolerance” á Walker leikhúsi alla næstu viku.
maður drekkur svaladrykk.
Gazka fékk eitt bréf. Honum flaug :
í hug, hvort hún mundi hafa eins i
mikla ánægju af því, og hann af bréf- ; um
unum sínum. ÞaS var karlmanns- aS.
hönd á umslaginu. Hann handlék
þaS. Bréfið var þunt, í mesta lagi
ein örk.
Var það írá Rúdolf?
Hann lagði þaS aftur á boröiS. —
Hvernig skyldi hún bera það, ef
Rúdolf væri fallinn?
Var hann kannske þegar dáinn
fyrir henni?
Ósjálfrátt skaut þessari hugsun upp
í huga hans.
Hvernig var tilfinningum hennar
variö nú ? Voru þær hinar sömu og
áöur? Og ef svo var ekki, átti hann
þá sök á þvi ?
Margt stóS skýrara fyrir honum í
þessu andartaki. — HafSi hann unn-
iS ást Gözku : fjarveru unnusta henn-
ar? HafSi hann stigiö nokkurt spor
í þá átt? Nei.
Hvorugt þeirra. Aldrei höfðu svo
lítilfjörlegar hugsanir náö tökum á
þeim. Ekki eitt orS höfðu þau sagt
í þá átt. Og þó, — þó elskuöu þau
hvort annaö, í kyrþey.
-----Karen litla sat á gólfinu, á
sútuðu íslenzku gæruskinni, sein
Gunnar hafði haft meS sér til Dan-
merkur. Hun lék sér að því, aS
kenna brúöunum sínum pólsku.
“Karen I” mælti hann. “Viltu
hlaupa með þetta bréf til Gözku?
Hún er víst frammi.”
“Já. Eg ætla bara aS færa Olgu í
sokkana.”
“Ertu núna fyrst aS klæða Olgu?”
sagði Gunnar brosandi. — Olga var
ein af brúðunum.
“Nei. En hún var í rófunum, skil-
urðu”.
Hann brosti viS, þegar hún kom til
hans.
“Ertu aS hlægja aS mér, — Is-
lendingur ?”
ÞaS nafn notaði hún óspart, eink-
þegar þau í gamni ertu hvort ann-
“Nei, nei. AS Olgu.”
“Af hverju?”
“FlefirSu ekki tekiS eftir því, stúi-
urinn minn, aö Olga er í rauðum sokk-
um á hægra fætinum, en grænum á
þeim vinstra?”
“En þaS hefir Olga hin líka,” sagði
Karen litla hlægjandi. Og svo þaut
hún af staS meS bréfið.
(Framh.).
Arnór Árnason skrapp norður til
Gimli á mánudaginn og kom samdæg-
urs aftur.
Walker.
Söngleikurinn “Flora Bella”, sem
rú er sýndur á Walker er aðdráttar-
afl, eins og hefir sýnt sig, þar sem
altaf hefir veriö fult hús. Það er
sannarlega góð skemtun aS horfa á
þann leik og ætti enginn að missa af
peirri ánægju.
Á mánudaginn kemur sýnir David
\V. Griffith ágætis söngleik, sem
Vallast “Intalerance” og verSur hér
. Ila næstu viku. Það er leikur, sem
hefir fengiS viöurkenning sína og því
ætti enginn að láta hann fara fram
hjá sér.
SiSdegisleikir miövikudag og laugard.
Jolin Cort sýnir hinn æðisgengna leik
í Casino leikhúsinu
FLORA BELLA
Hinn áhrifamesti söngflokkur sem
hér hefir komiö í mörg ár.
ALLA NÆSTU VIKU
Tvisvar á dag: kl. 2.30 og 8.30.
William Cranston sýnir þar hinn
víöfræga leik David W. Griffiths
INTOLERANCE
sem er augasteinn þessa tima.
Stór hljóSfærasveit og söngflokkur.
Sérstakt sumarverð.
AS kVeldinu: 25c til $1.
Eftir hádegiS : 25c og 50c.
, Ull
Og . . . .
Ef þú óskar eftir fljótri afgre.ðslu og híestaverði fyrirull og loðskinu, skrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
SkrifiÖ eftir verði og áritanaspjöldum.
IÓLIKIK
Victoria Péturson....................................05
Inglbjorg Péturson...................................10
Horace Corby.........................................10
Royden Corby.........................................10
Isabelle Mackenzie...................................10
John Cormack.........................................10
Willie Cormack .'....................................10
Svala Pálson.........................................10
Helga Pálson .25
Ingibjörg- Thorsteinson......................... . . .05
Kristján Thorsteinson................................05
W. A. Mann...........................................50
Einar J6n Einarson...................................25
Slgurjón Einarson .25
Guðrun Arnbjorg Johnson..............................10
Bjorn Valdimarson Arnason............................25
Glsli Johnson........................................25
Margaret Arny Guðmundson.............................10
Agustina Finnson.....................................25
Louisa Jensen........................................10
Lilja Thordarson................................ .. .10
Sigurður M. Brandson.................................50
Thelma Bennetta Benson...............................2 5
Olive M. Chisweli.................................. 25
Ingibjorg Olson................................... .26
Harold Hallette.................................... .25
Ida Johnson..........................................25
Halll Eyford.........................................15
Pridrlck Eyford......................................10
, Samtals............$15.10
Frá börnum Arinbjarnar Bardal:
AtSalbjörg Bardal.................................$5.00
Emilia S. Bardal..................................$5.00
Njáll ófeigur Bardal.............................. 5.00
Svava Bardal ..................................... 5.00
Karl Lúter Bardal . . . . ........ 5.00
ósk Bardal........................................ 5.00
SignÝ Bardal...................................... 5.00
Helga Vigdir Bardal............................... 5.00
Arinbjörn Gerard Bardal........................... 5.00
Samtals..........$46.00
Holar, Sask., 30. jöli 1917.
Heifiraði ritstjðrl Sólskins:—
ViS systkinin sáum uppástuntru t>ina í Sólskin'i og
okkur langaði að senda fáetn cent. ViS vonum að fleiri
börn sendi, þvt okkur þykir þetta svo faliegt af börnun-
um, a8 safna handa gamla fólkinu. Hér eru nöfn okkar
sem sendum:
Thómas Björnsson.....................................10
Björg Bjömsson.......................................io
Magnúsina Björnsson..................................10
Samtals...........$1.00
Gefið I SólskinssjótS gamla fólksins frá börnum S. J.
Olson:
Helga Olson......................................| ,io
Ragnheiður Olson.....................................io
Björg Olson..........................................io
Gunnfrlður Olson.....................................io
Björn Olson..........................................lo
Jón Olson............................................io
Thðrhalli Olson . . . . 10
Jóhannes Olson . . . ................................io
Samtals
$. .80
GJafir I SólskinssjóS gamla fólksins frá böfnum
Sigfúsar Björnssonar.
Margrét Björnsson....................................$.10
Björg Björnsson........................................10
Vilborg Björnsson..................................... 10
Ingibjörg Björnsson....................................10
Björn- Björnsson .10
Samtals..........$ .50
Westbourne, Map., 4. ágúst 1917.
Kæri ritstjóri Sólskins:—
ViC hér undir rituð sendum þetta 1 SólskinssjóBinn
fyrir gömlu börnln á Betel:
Steinunn Thómasson..............................$ .50
SigrlSur Thómasson.................................50
Kristln Thómasson..................................50
Olafia Bergman.....................................50
Albina Thorsteinson............................. .50
Eyolfur Thorsteinson...............................50
Kari Bardal........................................50
Samtals ..........$3.60
MeS. beztu óskum til ritstjóra Sólskins og allra Sól-
skinsbarnanna.
Stcinunn Tliómasson.
Ruah, Helen Johnson
Alls .......'
ÁSur auglýst
11.00
$78.40
10.00
Nú alls........................ $88.40
SÓLSKIN
Barnablað Lögbergs.
II. ÁR. WINNIPEG, MAN. 9- ÁGÚST 1917 Nr744
Magga Stefanson......................................$.25
Sæa Stefaason....................................... .25
Anna Stefanson.........................................25
Edward Stefanson.......................................25
Helga Stefanson........................................25
Johanna Stefanson . . .................................25
Samtals...........$1.50
Svo kveðjum við Sólskin og vonað aS það birti þetta
sem fyrst.
I'Yá íslendingafljóti.
Gefið 1 Sól8klnssJ6ð gamla fólksins frá börnum Hella
Björnssonar.
Halldór BJörnsson.................................$ .10
GIsli BJÖrnsson.......................................10
BJarnl Björnsson......................................10
Björn Björnsson.......................................10
Halli BJÖrnsson.......................................10
Pétur BJörnsson...................................... 10
-Jóhannes Björnsson...................................10
THINK OF ME.
I tliink of thce when sun his rays is sending
O'oi' land and soa
And whon the radiant moon I soe asoending
I tiiink of tliee.
I tlilnk of thee wiien I rejoioe in gladness
In hours of glee
And wlien my heart is souglit by ghosts of sadness
I think of thee.
I think of tlicc wlien I am grave and earnest
Or gay and free
And when in prnyer to thy God thou tnrnest
Oh thlnk of mc.
R. NASON.
Sólskinsbarn.
Hér kemur Sólskin með mynd af lítilli stúlku,
sem á heima vestur í Calgary.
Hún heitir Ruth Helen Johnson og skrifar
Sólskini 30. júlí. pá var afmælisdagurinn hennar
og hún var þá 11 ára.
Hún segir þetta, meðal annars, í bréfinu sínu
til Sólskins: “Mamma las fyrir mig Sólskin og
eg sá í því myndimar af gamla
fólkinu á Betel.
Mig langaði til að senda eitt-
hvað í Sólskinssjóðinn til þess
að gleðja gömlu bömin, og
sagði mömmu minni það.
Hún gaf mér þá ellefu dali í
afmælisgjöf — einn dal fyrir
hvert ár, því í dag er eg ellefu
ára gömul. Eg mátti gera við
þetta hvað sem eg vildi, en eg
vildi gefa það í Sólskinssjóðinn
og sendi þér það. Eg get ekki
skrifað íslenzku og verð þess
vegna að skrifa þetta á ensku,
en eg ætla að læra íslenzku.”
pessi litla stúlka hefir varið
peningum sínum sérlega vel.
pað eru ekki öll börn, sem fá
svona mikla peninga, en mörg
þeirra fá svo oft fimm eða tíu
cent að ef þau söfnuðu þeim
saman og eyddu þeim ekki
fyrir sætindi eða eitthvað
ónýtt, þá gæti það orðið mikið.
Vitið þið það að ef þið fengj-
uð alt af fimm cent á viku frá
því þið væruð fimm ára þangað til þið verðið tólf
ára og söfnuðuð því saman, þá yrði það orðnir
$17.50 ef þið geymduð það, en yfir $20.00 ef þið
legðuð það á banka? Og þó þið fengjuð ekki nema
1 cent á viku frá því þið væruð 5 ára til 12 ára, þá
yrði það orðnir $3.64, en yfir $4.00 með vöxtum.
Sólskin er mjög þakklátt þessari litlu stúlku;
en þið megið ekki taka það svo að Sólskin sé
ekki eins þakklátt ykkur öllum, sem gefið í
Sólskinssjóðinn. það er ekki peninga upphæðin
sem þið gefið, sem mestu varðar, heldur velvildar-
hugurinn, sem þið sýnið gömlu Sólskinsbörnunum
með gjöfum ykkar.
Börnin sem gefa fimm cent eða tíu cent eru
alveg eins mikil Sólskinsbörn og Sólskin þakkar
þeim öllum ósköp vel fyrir öll góðu bréfin og allar
sendingamar; það vildi helzt
geta flutt myndir af öllum Sól-
skinsbömum, til þess að þau
gætu fengið að sjá hvort ann-
að, en það er ómögulegt; það
kostar svo mikið að prenta
myndir. Sólskin verður að
borga hátt á annan dal fyrir
hverja mynd, annars mundi
það koma með myndir af ykk-
ur öllum.
Sólskinssjóðurinn stækkar
daglega og gömlu bömin á Bet-
el em mjög þakklát ungu börn-
unum fyrir það hvað þau eru
góð.
pegar þið emð orðin fullorð-
in og lesið Sólskin og lítið yfir
listann, þar sem auglýstar em
gjafirnar ykkar til Betel, þá
er það víst að ykkur þykir
vænt um að hafa verið með í
að leggja í þenna sjóð.
Og þegar þið verðið gömul
böm, eins og bömin á Betel
eru núna, þá getur það komið
fyrir að eitthvert ykkar verði
einmitt áJBetek pað er svo skrítið margt í heim-
inum, að enginn getur sagt hvemig það kunnfað
verða; sumt af gömlum bömum á Betel núna,
hefði ef til vill aldrei látið sér detta það í hug,
þegar þau vom lítil böm, að þau mundu nokkum
tíma eiga heima á svona stofnun. Sólskin vill bera
geisla á milli allra gamalla og ungra baraa.