Lögberg - 23.08.1917, Qupperneq 3

LÖGBKRG. FIMTUDAGINN 23. ÁGÚST 1917
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
XI. KAPÍTULI.
Yfirheyrslan.
Hellirigning var úti, en samt sem áður var
mikil umferð um götuniar í South Wennock, eink-
um í nánd við Rauðaljónið. pað var fimtudagur,
dagurinn sem var ákveðinn til yfirheyrslu um
dauða frú Crane.
Á hverju augnabliki var búist við líkskoðuna»
manninum, sem heima átti i aðalborg héraðsin/;
vagninn hans kom líka bráðlega veltandi með
hann og skrifara hans. Menn höfðu viljað að ýfir-
heyrslan færi fram á miðvikudaginn, en líkskoð-
unarmaðurinn frestaði því til fimtudags vegna
sinna eigin lifsþæginda. Hann var lögfróður mað-
ur, lítill en feitur, með svart hár og glaðlegan svip,
þegar hann var stígin niður úr vagninum, heilsaði
hann sumum af þeim viðstóddu með handabandi.
Skrifarinn gekk á eftir honum með bláa tösku í
hendinni.
Líkskoðunarmaðurinn gekk að veitingaborðinu
drakk eitt glas af púnsi og gekk svo inn í ráðsalinn
til að láta kveðdómenduma sverja eiðinn. par var
langt herbergi, fessi salur í greiðasölulfúsinu, far
sem gildisfélögin áttu samkomur; í öðrum enda
salsins stóð borð með grænum dúk. peir settust
við tað, og líkskoðunarmaðurinn byrjaði á starfi
sínu. paðan fóru Þeir svo til Palace Street til að
rannsaka líkið.
peir gengu af stað í rigningUnni og bleytunni,
regnhlífamar gerðu Þeim lítið gagn sökum vinds-
ins sem sneri Þeim. peir höfðu nógu fallegt fylgd-
arlið, alla bæjarslæpingana, forvitna iðnaðarmenn
múginn og götudrengina. Af ákafanum sem þeir
síðastnefndu fylgdu hinum eiðsvömu mátti ætla,
að þeir álitu þessa háttsettu embættismenn fyrir
sjaldgæfar lifandi verur, er kæmu frá villidýra
sýningarfélagi, sem væri þar á ferð.
pegar líkskoðanin var afstaðin, fóru þeir aftur
til Rauða ljónsins, og þar byrjaði málefnjð aftur;
við skulum geta um framburð tveggja eða þriggja
vitna, eji ekki allra, því það yrði endurtekning á
því, sem Þegar er sagt, og myndi Þreyta lesarann.
Fyrstu vandræðin voru: hvaða skímamafn átti
unga konan? Eiiginn gat sagt frá Því; nærfötin
hennar voru merkt með stóru C, fyrsti stafurinn
í nafninu Crane, en ekki með fleiri stöfum. Sum-
ir álitu að t>að mundi vera fyrsti stafurinn í skím-*
arnafni hennar — Carolína eða Carlotta — en t>að
var ómögulegt að segja með vissu. Stóra koffort-
ið hennar og saumaskrínið voru opinberlega rann-
sókuð; en t>ar fanst engin bending til þess, hver
hún var, eða hvað hún var; enginn pappírssnepill
gat gefið neina vísbendingu um, hvar hún hefði
áður verið, eða hvers vegna hún kom hingað.
Frú Fitch, veitingakonan í Rauða ljóninu,
sagði frá því sem hún vissi um komu hinnar ó-
kunnu konu með almenningsvagninum síðastliðinn
föstudag, og að hún hefði bent henni á herbergi
í Palace Street.i Hr. Stephen vitnaði að hann hefði
verið kallaður til hennar þetta sama kveld, sagði
frá fæðingu barnsins og hinu heilbrigða, hættu-
lausa ásigkomulagi heryiar þangað til kl. sjö á
mánudagskveld, þegar hann sá hana síðast lifandi.
Hr. John Grey og hr. Brocklyn frá Great Wennock
er í félagsskap sem læknar höfðu rannsakað af
hverjjjr hún hefði dáið, vitnuðu um orsökina til
dauða hennar — eitur, sem áreiðanlega hefði ver-
ið blásýra, og svo voru ýmsir fleiri, sem gáfu
reglubundna vitnisburði, sem hér er engin nauð-
syn á að greina frá. ,
Líkskoðunarmaðurinn hefði komið með þá
spumingu, hvort hr. Stephen ætti að koma fram
sem vitni; Stephen kvaðst vilja það, og sagði að
það væri einlæg ósk sín að mega gera það, og að
síðstu ásetti líkskoðunarmaðurinn sér að leyfa Það
.en aðvaraði Stephen um að hann Þyrfti ekki að
segja neitt, sem gæti orðið ásökun gegn honum
og Það, sem þann segði, yrði ef til vill notað sem
vottorð gegn honum sjálfum,. Hr. Stephen
brosti og svaraði, að alt, sem'sér væri mögulegt
að segja, mætti nota sem votiorð gegn sér, ef Það
væri hugsanlegt. Hann sagði frá tilbúningi hins
sefandi drykks, og nefndi efnin sem til Þess voru
notuð. Friðrik Grey, sonur hans, vitnaði, að hann
hefði séð drykkinn tilbúinn og nefndi öll nöfnin,
sem faðir hans hafði notað til þess, og að hann
hefði verið sendur Þangað með drengnum Dick.
Dick, sem var næsta vitni, fullvissaði blóðrjóður
og lafhræddur, sökum þess að hann vissi sig stadd-
an frammi fyrir réttarhaldi líkskoðunarmanns, að
hann hefði skilað honum í sama ásigkomulagi og
hann tók við honum, til hjúkrunarkonunnar Pep-
perfly.
“Segið þér hjúkrunarkonunni Pepperfly að
koma hingað inn,” sagði líkskoðunarmaðurinn.
Hj úkrunarkonan var sótt í næsta herbergi og
fylgt inn; hún reikaði allmikið, ekki af því að hún
væri drukkin — hún hafði ekki bragðað vín þenna
dag — en blátt áfram af geðshræringu, sem orsak-
aðist af hinni væntanlegu yfirheyrslu. Hún hafði
auðvitað farið í beztu fö^in sín; stuttan, svartan
ullarkjól, sem var skreyttur með göturyki, hárautt
ullars al og jarpan hatt með borðalykkju að fram-
an. Á leiðinni hafði vinduriím gripið í sjalið henn-
ar, hattinn og grá^, hárið, sem kom í ljós fyrir
neðan hamí, og lék sér að því all þjösnalega, svo
útlit þjúkrunarkonunnar Pepperfly var alt annað
en fallegt. Hún var í hvítum sokkum með yfir-
skó; á sokkunum voru margar bleytusl^ttur sem
auðvelt var að sjá sökum stutta kjólsins; en hinn
óvanalega gildi líkami frú Pepperfly virtist úti-
loka allan mögulegleika til þess, að nokkur kjóll
yrði saumaður svo síður að hann gæti hulið fætur
hennar. Hún tók af sér yfirskóna þegar hún nálg-
aðist líkskoðunarmanninn, og hélt á Þeim í annari
hendinni en regnhlífinni í hinni, sem vatnið rann
af í dropatali. Alstaðar sáust dulin bros Þegar
hún kom inn, og vitnisburður hennar vakti tals-
verða kæti, ekki eingöngu vegna innihaldsins, en
líka sökum hinna mörgu heiðursnafna sem hún
valdi líkskoðunarmanninum og kviðdómendunum.
“J?ér heitið Pepperfly?” sagði líkskoðarinn til
að byrja með.
“Já, það heiti eg lávarður, að viðbættu skímar-
nafninu Betsy”, svaraði hún, og hneigði sig eins
djúft og magi hennar leyfði.
“pér eigið líklega við nafnið Elizabeth ?” sagði
líkskoðarinn um leið og hann lyfti pennanum frá
minnisbókinni sinni og beið eftir svari.
“Yðar hávelborinheit, eg hefi aldrei heyrt mig
kallaða annað en Betsy. pað getur verið að Það
hafi verið skrifað Elizabeth í kirkjubókina, Þegar
eg var skírð; en Það get eg ekki sagt með Vissu.
Mamma —”
“J?að er gott”, sagði líkskoðarinn, og að fá-
einum spumingum loknum líkum þessari, vék
hann sér að aðalefninu. “Tókuð þér á móti nokkru
lyfi síðasta mánudag/til konunnar sem þér stund
uðuð — frú Crane ?”
“Já, það gerði eg lávarður. pað var sefandi
drykkur; að minsta kosti hefði hann átt að vera
það”.
“Á hvaða tíma var það?”
“pað var eftir að dimt var orðið, hr., og eg sat
við kvöldverðinn minn”.
“Getið þér sagt hvað klukkan var?”
“Eg held hún hafi verið búin að slá tíu, yðar
háæruverðugheit, því eg var orðin banhungruð
áður en eg fór ofan, og kl. átta er matmálstími
minn á kveldin. Eg var að eins búin að borða, hr..
þegar hringt var, það var reykt síld, sem við —”
“Réttvísin þarf ekki að vita hvað þið átuð;
segið þér að eins frá því nauðsynlega. Hver kom
með lyfið?”
“Drengurinn sem er hjá hr. Grey og heitir Dick.
Ungur og eins ósvífinn asni og þér hafið nokkru
sinni séð, hr. bæjarstjóri. Hann lyfti lokunni af
körfu sinni og tók upp litla flösku sem hann rétti
mér. Mig langar til að segja yður, lávarður, hvað
hann sagði við mig”.
“Ef það er viðvíkur málefninu, þá getið þér
sagt það”, sagi líkskoðarinn.
“ ‘Nú, mamma Pepperfly’, sagði hann, ‘eruð
þér góður vinur flöskunnar í kveld ?’ Mig sárlang-
aði til að ná í eyrun á honum, lávarður, bæjar-
stjóri og bæjarstjómar formaður; en hann hljóp
til baka, svo eg gat ekki náð honum”.
Gröm, ejns og frú Pepperfly var, sneri hún sér
að kviðdómendunum í von um hluttekningu þeirra
en þá fóru allir að hlæja.
“Hann fór aftur, svo eg gat ekki náð honum,
herrar mínir, hræddur við að fá það, sem hann
verðskuldaði, og svo stóð hann kyr á miðri göt-
unni og gretti sig framan í mig; hann vissi ofur
vel að eg gat ekki náð honum, því þeir eru eins
liðugir og kettir þessir ungar, en eg er fremur feit
til að hlaupa”.
“Eg sagði yður að tala að eins um það nauð-
synlega”, sagði líkskoðarinn aðvarandi. “Hvað
gerðuð þér við lyfið”.
“Eg fór upp með það, mínir háttvirtu herrar,
og hr. Carlton kom út úr herbergi konunnar, því
" hann var nýkominn, og spurði hvað eg væri með.
Eg sagði að það væri sefandi drykkur frá hr. Grey
og hann tók hann úr hendi minni og sagði, að það
væri mandelolíulykt af honum”.
“Mandelolíu? Eruð þér vissar um að hann
sagði það?”
“Auðvitað er eg viss um það”, svaraði frú
Pepperfly. “Mig dreymdi það ekki. Hann tók
tappann úr, þefaði af lyfinu og svo sagði hann
þetta. ‘Hvers vegna ætli hr. Stephen vilji gefa
henni þetta?’ sagði hann”.
“pefuðuð þér af því?”
“pað get eg ekki sagt, að eg gerði, yðar hátign,
enda þótt Carlton væri hissa á, að eg gæti það ekki
eg rétti það að mér; eg gat ekki þefað með nefi
mínu á því augnabliki, og það sagði eg honum”.
“Hversvegna gátuð þér það ekki?” spurði lík-
skoðarinn.
Frú Pepperfly vildi fegin ekki þurfa að svara
þessari spumingu. Hún varð óróleg, stóð fyrst á
öðrum fæti, svo á hinum ; lagði tréyfirskóna frá
sér, tók þá svo upp aftur og hristi regnhlífina með
þeim árangri, að hún sendi skúr af vatnsdropum
á öll andlitin sem voru í nánd.
“pér verðið að muna”, sagði líkskoðarinn
hörkulega, “að þér eruð hér til að segja sannleik-
ann. Fyrst að lyfið hafði svo sterka lykt, hvers
vegna gátuð þér þá ekki fundið lyktina?”
“Eg var nýbúin að drekka ofurlítinn dropa af
einirberjabrennivíni, hr.”, svaraði Pepperfly frem-
ur lágt. “pegar eg var búinn með kvöldmatinn,
segir frú Gould við mig: ‘Að eins einn dropa frú,
til þess að halda síldinni kyrri í maganum; það er
nauðsynlegt vegna heilbrigði yðar’, og þar eð eg
vissi að eg hafði veikan maga, herrar mínir, sem
verður tryltur yfir næstum því engu, þá lét eg að
orðum hennar og tók einn dropa, en hann hefði
ekki getað rúmast í fingurbjörg”.
“Nei, það býst eg við að hann hefði ekki get-
að”, sagði líkskoðarinn þurlega, meðan aðrir hlóu
dálítið.
Frú Pepperfly varð alveg hissa yfir því hvað
tungu hennar skjátlaðist.
“Eg ætla&i að segja að hann hefði ekki getað
fylt fingurbjörg, góðu herrar; það meinti eg sann-
arlega, því það var satt; en það er ekki svo undar-
legt þó eg missi nokkuð af viti mínu, þegar eg
verð að standa frammi fyrir svo mörgum. Ein-
mitt um leið og eg tók þenna ofurlitla dropa í
munninn, var hringt, svo eg hafði, eins og maður
getur sagt, alt af þenna örsmáa dropa í munnin-
um, þegar eg gekk upp með lyfið, og það var á-
stæðan fyrir því, að eg gat ekki fpndið aðra lykt”.
*“Hver tók lyfið til geymslu ? þér eða hr. Carl-
ton eða veika konan?”
“Eg gerði það, ættgöfgi hr. Eg lét það við
hliðina á hinufh flöskunum á kommóðunni í dag-
stofunni og —”
“Var nokkur önnur flaska þar, sem mögulggt
var að taka af vangá í stað hinnar réttu?” greip
líkskoðarinn fram í.
“Ekki ein einasta af þeim öllum”, svaraði vitn-
ið. “Flestar af þeim voru tómar og stærri en sú,
sem sefandi drykkurinn var í, og þær eru þar enn”.
“Hafði nokkur persóna tækifæri til að snerta
við flöskunni frá því hún kom og þangað til þér
gáfuð sjúklingnum lyfið?”
“Pað var enginn í öllu húsinu til að snerta
hana”, svaraði vitnið aftur. “Eg var því sem næst
alt af í herberginu, og þar var enginn annar. peg-
ar eg sótti hana til að gefa konunni lyfið, lýsti
frú Gould mér, og eg er viss um að hún hafði
ekki verið snert, því að hyllan, eða hvað sem það
nú er, á kommóðunni er eitthvað sem hallast, og
eg setti flöskuna í krókinn, svo hún hallaðist að
veggnum og þar fann eg hana”.
“Var hr. Carlton farinn þá?”
“Hr. Carlton? ó, hann fór næstum strax á
eftir að lyfið kom. Hann var ekki lengi, háæru-
verðugi hr.”
“Vitni, eg ætla að leggja fyrir yður spurningu;
þér verðið að svara henni nákvæmlega og rétt.
J?að hefir verið sagt, og því er trúað af mörgum,
að hr. Carlton hafi varað yður við að gefa konunni
lyfið, er það satt?”
“Eg lýsi því yfir frammi fyrir guði, að hr.
Carlton hefir aldrei sagt neitt slíkt við mig”, svar-
aði vitnið alveg hissa. “Lávarður — vitri maður
—■ herrar í hinni heiðursverðu bæjarstjóm, allir
saman (hún sneri sér í hring frá líkskoðaranum
til hinna eiðsvörnu) ,þó að þetta væri síðasta orðið
sem eg get talað, segi eg það blátt áfram, að hr.
Carlton hefir aldrei sagt eitt einasta orð við mig
um það, að eg ætti ekki að gefa konunni lyfið.
Hann þefaði af því, eins og hann vildi komast
eftir af hverju það væri búið til, og hann tók einn
dropa á fingur sinn og smakkaði á því, og hann
sagði að það væri ma\idelolíu lykt af því; en hvað
það snertir, að hann hafi sagt, að eg mætti ekki
gefa henni það, þá er það svívirðileg ósannsögli,
heiðraði dómari minn. Hann segir, að hann hafi
bannað frú Crane að taka það; en eg 'get svarið
það, að hann mintist aldrei á það við mig. Og
hún gerði það heldur ekki.”.
Líkskoðarinn hafði leyft henni að ryðja úr sér
vonzkunni.
“Gáfuð þér sjálfar frú Crane lyfið?”
“Já, það gerði eg, eins og skylda mín var, og
frú Gould stóð ,við hlið mína og lýsti mér. Eg
helti því í vínglas, og þá fundum við sterka lykt
af því báðar, frú Gould og eg”.
“Konan hefir ekki haft neitt á móti því að
taka það?”
“Nei, það gerði hún ekki, vesalings manneskj-
an; hún kom aldrei með neinar mótbárur gegn því
að taka það, sem við buðum henni. J?egar eg rétti
henni glasið þá smelti hún með vörunum og sýnd- .
ist brosa. “J?að er eins og af kirsiberjalegi lyktin
af því”, sagði hún, og svo drakk hún það, og næst-
um því áður en við gátum litið í kring um okkur
var hún dáin. ó, þessi vesalings unga kona, eg
\ vildi að eg gæti náð í þann mann, sem blandaði
eitrinu í”.
Sökum hluttekningar sinnar fyrir hinni fram-
liðnu eða af gremju sinni til morðingjans, lyfti frú
Pepperfly höndum sínum upp. Hringjumar á
yfirskónum skröltu, og regnhlífin sendi sína sval-
andi dropa í allir áttir, en þá greip lögregluþjónn
í handlegg hennar og hvíslaði að henni alvarlegri
aðvörun.
pegar hún stæði frammi fyrir líkskoðunar-
manni og réttvísínni, væri það ekki viðeigandi að
hrista vatn af regnhlífinni, og ef hún ekki gætti
sín, yrði hún látin í fangelsi.
“Vissuð þér að hún var dáin?” spurði lík-
skoðarinn.
“Ekki strax minn mildi hr. dómari, ekki alveg
strax; eg hélt að liðið hefði yfir hana, eða hún á
aqnan hátt orðið vesöl. ‘Hvað hefir nú gripið
hana?’*sagði eg við frú Gould, og um leið tók eg
línhúfuna af henni og lyfti höfði hennar upp. En
það leið ekki á löngu”, sagði vitnið og hristi höf-
uðið. “Eg sá bráðlega að hún var dáin”.
*“Vitið þér þá alls ekki, hafið þér alls engan
grun um, hvernig eitrinu hefir verið blandað í
lyfið?”
“Eg?” svaraði frú Pepperfly undrandi yfir
þessári spurningu. “Nei, eg vildi að eg vissi það.
Eg Vildi óska að eg gæti komist að því, að það
væri einhver ungur þorpari eins og þessi Dick,
sem kom með flöskuna; eg skyldi þá útvega mér
gott pláss til að sjá þegar hann yrði hengdur;
þó að eg yrði að standa á fótum mínum í tólf
stundir til þess — og þeir bólgna voðalega við að
standa, það gera mínir fætur, lávarður”.
“Drengurinn hefir líklega ekkert átt við lyfið,
þegar hann kom með það?” sagði líkskoðarinn.
um leið og hann veifaði hendinni til að koma í veg
fyrir framhald sögunnar um fætuma.
“Nei, það hafði hann ekki gert, lávarður, hr.
borgarstjóri”, svaraði vitnið. “Eg vildi að hann
hefði gert það, svo eg gæti hefnt mín á honum,
þeim apaketti. En eg hefi svarið eið og verð að
segja sannleikann, eins og hann er, að flaskan
kom ósnert, vafin í hvítan pappír eins og Greys
bræðurnir búa um lyf sín, þegar þeir senda þau”.
J?eir voru nú búnir með frú Pepperfly í þetta
sinn; hún hneigði sig í allar áttir í herberginu og
fór svo út.
Næsta vitnið, sem kallað var á, var Lewis
Carlton. Með sínu siðfágaða og góða útliti og
frjálslegu framkomunni sinni, var hann allðlíkur
konunni, sem nýlega var farin út.
“pegar eg kom heim úr ferðalagi síðasta
sunnudagskveld”, sagði hann, þegar líkskoðarinn
hefði beðið hann að segja frá því sem hann vissi,
“rétti einn af þjónum mínum bréf að mér, sem
honum var fengið föstudaginn næstan áður. Bréf-
ið var frá einhverri frú Crane, sem bað mig að líta
til sín og veita sér Iæknishjálp; það var skrifað
í húsinu í Palace Street, þar sem hún liggur nú
dáin. Eg fór þangað strax, sá að hún var veik og
heyrði að hún hefði fengið lækishjálp hjá hr.
Stephen Grey, sem hafði verið sóttur til hennar
í fjarveru minni —”
MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLöKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðuniím “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf !
Voriö er komiö; um þaö leyti er
altaf áríöandi aö vernda og styrkja
líkamann svo hann geti staöiö gegn
sjúkdómum. Þaö verCur bezt gert
meö því aö byggja upp blóöiö.
Whaleys blóÖbyggjandi meöal gerir
þaö.
Whaleys lyfjabúð
Hornl Sargent Ave. og Agnes St.
Gernm við Húsbúnað
pólerum, gerum upp að nýju; sláum
utan um hann ef sendur burtu. Gam-
all húsbúnaður keyptur.
J. L4L0NDE, 108 Maríon St.
Phoqe Main 4786 N0RW00D
Art Craft Studios
Montgomery Bldg. 215] PortageAv
í gamla Queens Hotel
G. F. PENNY, Artist
Skrifstofu talsfmi ..Main 2065
Heimilis talsími .... Garry 2821
Innvortis bað.
Eina örugga aðferöin til þess aö
lækna magasjúkdóma og innýflaveiki.
Til þess aö sannfærast um aö þessi
staöhæfing sé rétt, þarf ekki annað
en skrifa Harry Mitchell D. P., 466
Portage Ave. i Winnipeg. Hann er
eini umboösmaöurinn, sem getur sagt
yöur alt um “J. B. L. Cascade”. Hann
gefur yöur sérstakar upplýsingar Og
ráöleggingar, sem gera yöur það
mögulegt að lækna alla læknanlega
sjúkdóma. Biöjiö um ókeypis bók
eftir Charles A. Tyrrell M.D., sem
heitir “Hvers vegna nútíðarmaðurinn
er ekki nema 50% að dugnaði. —
Bókin kostar ekkert.
Meiri þörf fyrir
Hraðritara og Bókhaldara
pað er alt of lítið af vel
færu skrifstofufólki hér í
Winnipeg. — J?eir sem hat'a
útskrifast frá The Success
Business College eru ætíð
látnir setja fyrir. — Suc-
cess er sá stærsti og áreið-
anlegasti; hann æfir fleira
námsfólk en allir aðrir skól-
ar af því tagi til samans,
hefir tíu útibú og kennir
yfir 5,000 stúdentum ár-
lega, hefir aðeins vel færa
og kurteisa kennara. Kom-
ið hvenær sem er. Skrifið
eftir upplýsingum-
SUCCESS 6USINESS COLLEGE
LIMITED
WINNIPEG, MAN.
Rex Cleaners
LITA, HREINSAog
PRESSA FÖT
Búa til ný föt. gera við föt
Föt pre.su <5 meðan þér
standið við................S5c.
Karla og kvenna fatnaður
hreinsaður fyrir..........$1.50
Einnig viðgerðir á loðskinnafötum
332] Notre Dame Ave.
Tals. G. 67 Winnipefl;
Vér ábyrgjumst ekki föt sem ei
er vitjað innan 30 daga
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
I húsum. Fljót afgreiðsla.
353 Notre Oame Tals. G. 4921
TAROLEMA lœknar EGZEMA
Gylliniæð, geitur, útbrot, hring-
orm. kláða ög aðra húðsjúkdóma
b*»n#r hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
GLARK CHEMICAL CO.,
309 8omenet Block, Winnipes
Silki-afklippur
til a® búa til úr duluteppf. Vér liöfum
ágœtt úrval af stórum pjötlum meðalls-
konar litum
jStór pakki fyrir 25c
5 pakkar fyrir $1.00
Embroidery silki
af ýmsum tegundum og ýmsum litum
1 uuzu pakki aðeins 25c
Peoples Specialties Co.
P.O. Box 1836 jWinnipeg, Man.
—
Williams & Lee
Reiöhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viögeröir.
Bifreiöar skoöaöar og endurnýjaÖ-
ar fyrir sanngjarnt verö. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiöum
höndum.
764 Sherbraoke St. Horni' Notre Qame
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari og
Virðingamaður . .
Selur viðuppboð Lar.dhúnaðaráhöld. a.s-
konar verzlunarvörur, húsbúnað og fleira.
264 Smith St, Tatls. M.1781
Stærsti vínbannssigur í sögu
heimsins.
Fyrsti ágúst 1917 veröur talinn
einn hiijna allra merkustu daga í
mannkynssögunni og ef til vill lang
þýöingar mesti dagur í bindindis- og
bannbaráttunni. Þann dag voru í
efri deild Bandarikjanna samþykt lög
sem kveöa algert bann gegn tilbún-
ingi, útflutningi, innflutningi og sölu
allra áfengra drykkja í öllum ríkjum
ef af öllum ríkjunum hafi samþykt
þaÖ innan sex ára. Sá heitir Shep-
hard, sem tillöguna samdi og bar upp
og eru lögin kend viö hann. 65
greiddu atkvæÖi meö tillögunni, en aö
eins 20 á móti; og þaö þótti mestum
tíðindum sæta aö margir þeirra sem
áöur höfðu verið ándstæðir vinbanni
greiddu tillögunni atkvæði sitt. Með
tillögunni voru 29 samveldismenn
fRep.J og 36 sérveldismenn ('Dem.j,
en á móti 8 samveldismenn og 12 sér-
veldismenn.
Tillaga kom fram um það að vin-
sölum væri borgað fyrir þær eignir,
sem féllu úr notagildi við lögm, en
það var felt íneð 50 atkvæðum gegn
31. Önnur lillaga kom fram um það
að einungis skyldi banna tilbúning og
sölu sterkra drykkja, en leyfa öl og
léttari vín. Sú tilíaga var feld með
57 atkvæðum gegn 22.
Lögin koma í haust fyrir neðri
deildina og er enginn efi á því að þau
verði samþykt þar með miklum meiri
hluta. Algert áfengisbann er því
sama sem fengið í Bandarikjunum.
Lœknir
yðar
segir yður að Iyfseðlar
yðar séu áreiðanlegar
fyltir hjá oss en annar-
staðar.
Tvisvar er farið yfir
hvern einasta lyfseðil
og lyfið er sett upp af
prófgengnum lyfjafræð-
ingi sem treyste má á-
valt og æfinlega.
Vér vitum að þér
kunnið að meta þcssa
afgreiðslu og vér óskum
eftir tækifæri að sanna
yður þetta.
The
Sargent Pharmacy
724 Sargent Ave. Slmi S. 4630