Lögberg - 23.08.1917, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. ÁGÚST 1917
e
«
fræknasti þátítSarmaÍSur á ísland á
ættjörÍSina. Og sá vestur fluttur ís-
lendingur er aðhyllist þá andastefnu
Magnúsar gamla Stephensens, aC
þjóöerniS geri minst til, bara að
mönnurn lí'ði vel og maginn sé fullur
og gera vill hvern íslenzkan kirkju-
turn að Vestur ísl. vindmylnu, verður
sízt betri Vesturheimsmaður, eða
maður, fyrir þá skoðun. Hún er ná-
skyld hinni gömlu skynsemistrúar-
skoðun, að trúin sé að eins nauðsyn-
leg til að halda dónunum í skefjum.
Þjóðerni, eins og faðerni, er ein-
hvers virði.
Og “út vil ek,” — til íslands, kvað
Snorri Stt^rluson forðum, er hömlur
v'oru lagðar á heimferð hans. — Út-
Ienda hirðlífið fullnægði honum ekki.
Líklega blygðast fáir Islendingar sín
fyrir, að sitja við fætur Snorra,
hvað íslenzka tungu og heimhug snert-
ir, — enda bótt þeir teljist gildir
menn við erlend hirðlíf.
Shakespear lætur Brútus segja,
eftir víg Sesars, að hann hafi unnið
að því vígi, ekki vegna þess að hann
ynni Sesar minna, heldur af því að
hann elskaði Róm meira. Svona spyr
hann: “Who is so vile he Qould not
be a Roman?” — Hver? “Heima segi
hann sig.” — Ymislegt er víst aT>
okkur íslendingum, en fáir munu svo
þýkyns, að afneita, fúsum vilja, þjóð-
erni og máli. Inn við beinið erum
við líklega allir íslendingar. •— Enda
íslenzkum hestum er talið það til
gildis, að þeir hlaupi sjaldan frá hús-
bændum sínum, er af baki detta,
héldur bíði þeirra. Hvað má þá ekki
ætla íslenzkum mönnum, gagnvart
ættmönnum og ættjörð ? —■ Sá Vestui-
íslendingur rekur ekki kyn sitt til
kappanna, er ekki kominn af Agli eða
Njáli, á ekkert skylt við Gunnar né
Snorra, Eggert né Skúla, Jón Arason
né Jón Sgurðson, segi hann ekki að
dæmi Tófa hins hertekna, er þeir
Gunnar og Kolskeggur hittn við Ey-
sýslu: “Ek em danskur maðr at ætt,
ok v'il ek at þú flyttir mik til frænda
minna.” Það eitt kaus Tófi fyrir
þjónustu sína. Að kannast við sitt
íslenzka ætterni, og flytjast i^öllum
skilningi nær frændum okkar, sé hin
þjóðernislega trúarjátning allra Vest-
ur-íslendinga.
Eitt Vestur-íslenzkt skáld hefir ný-
lega kveðið: “Sú eina, sanna lífsins
leið á jörðu, er leiðin heim.” Það
er ágætlega kveðið og enn betur hugs
að. Eina sanna lífsleiðin liggur
heim. Og allir íslendingar á heim-
leið, — öll tvístruð, týnd börn íslands,
sem sóað hafa einhverju af lífsarfi
sínum, í fjarlægum löndum, á heim-
leið.—
Islendingar fyrir fsland! Island
fyrir fslendinga!
Allir íslendirigar geta átt Island
— allir. Um það eitt, geta þeir verið
“allir eitt.” — Um það gæti íslenzk
óeining orðið að eining. Island
heimilisréttar landið okkar, — f rið-
aður, heilagur reitur hverjum íslend-
ingi. Þar er hugurinn hagvanur,
þangað er hann alt af að strjúka. I
þeim andlegu átthögum dafnar hann
bezt. Vel veit eg af þeim meðal ís~
lendinganna “er héldu út í heim til
hallanna, úr moldarbænum,” síðastlið-
in 40 ár, er muna bezt kulda móður-
jarðarinnar, eða mannanna þar, fanst
dalurinn þröngur, jörðin ófrjó, sjór-
inn hættulegur, veðurátt hörð,, bygðir.
strjál, samgöngur ógreiðar, samlíí
manna fátæklegt, stjórnin ill, em-
bættismenn óíslenzkir og verzlunar-
okið útlent. “Hún agar oss strangt,”
kunna þeir, en muna siður að “hún
rheinar alt vel.” — Til eru þeir, sen;
misskildu móðurkærleikann og föð-
uragann. Og nú ætti okkur að vera
orðið það ljóst, að námið á þessum
íslenzka harðinda-háskóla hefir reynst
notadrjúgt. Líf og lundareinkunnir
þeirra, er þar “mentuðust,” er lausara
við það tildur, er mesta áherzlu legg-
ur á hið ytra og gerir mennina að
dægurflugum. Iðgjöld útlendrar menn-
ingar hafa stundum reynst íslend-
ingurn útgjalda megin. En hið ís-
Ienzka arfalóð aftur oftast gefist vei
á vogarskál lífsreynslunnar, — útgerð-
in íslenzka, veganesti fátæklinganna
i fjallgöngum Jífsins, reynst nota-
drjúgt. — Barnsskórnir voru oftast
bundnir vel og dyggilega, reynast von-
andi háv'aðanum helskór, — endast ti!
æfiloka.
Vonandi vex hinn islen^ki stakkur
með okkur, í líkingu við hina fögru
frásögn um föt ísraelsmanna, er
^ungir fóru af Egiftalandi, og uxu
með þeim á eyðimerkur ferðinni.
Og hinn íslenzki stakkur er að vaxa
ísland er að batna, þjóðin að þrosk-
ast. Faxi sagði forðum: “Þetta mun
mikit land er vér höfum fundit.” Hin-
ir víðförlu forfeður töldu landkosti
góSa á íslandi. Lang oftast leituðu
þeir til íslands, heim, frá útlöndum,
og báru þar flestir beinin. — Nú er
þó landið okkar meira og kostir þess
betri. Einstaklingarnir þroskast þar
ekki síður en í blómareit hinna “betri”
landa. Andlegir gerlar þola illa is-
lenzkt stórveður Vindsvalur, faðir
Vetrar, lætur útlenda ómensku og
spilling frjósa í hel, vogi hún sér út
fyrir kaupstaðina fsbr. B. Th.J “En
megnirðu’ ei börn þín frá vondu að
vara, og vesöld með ódygðum þróist
þeim hjá.”
Þáð er landið sem v'erið hefir lif-
steinn þjóðarinnar.
Berið ísland saman við umheiminn
siðari árin, sem við höfum dvalið
fiarri því, enda 3 síðustu árin. Þar
scunda allir friðsamlegt frimfara-
starf, en menning heimsins le>kur á
reiðiskjálfi. Þar lesa menn “ííeljar-
slóðarorustu,” erlendis er hún leikin.
Flugumýrar-brenna er flutt úr landi.
Helvíti er ekki lengur i Hekln. •—
eins og Daniv kendtt. Einnig er bað
flutt. — Frændvíg og fólkorustur tiðk-
ast nú utan íslands. Hefir ekki guð
sett landið okkar og þjóð og tungu
sem útvörð menniugarinnar í Norðri,
þar sem mest reið á? Erindi Islands
og íslendinga i lieimslifinu , land-
vörn menningarinnar í Norðri, ei
ekki erfiðislaust. Köppúm cinum er
fengið slíkt iilutverk. Og sæmilega
hefir það vcrið rekið að fornu og
nýju, — ekki sízt af nútíðinni.
Skamt er síðan Jónas^Hallgríms-
son spaugaðist að þjóðinni, sem ætl-
aði að eignast skip, þó enginn kynni
að sigla. Nú lifa landsmenn fyrir sinn
eigin skipastól. Frá Reykjavík .til
New York er hinn síðasti áfangi ís-
lendinga. Gamanerindum lárviðar-
skáldisns um, að vlkja til Vínlands
hins nýja, — og hafa bara á Islandi í
seli, má nú réttilega snúa við, með
Vínland sem selstöð íslands. Verk-
legar umbætur blasa hvervetna við,
brýr og bættir vegir, vélar á landi og
sjó. Þjóðsagnaskáldskapurinn er að
rætast. Hv'er hóll bygður. Klettarnir
hallir. Árnar, fossarnir, bæjarlæk-
irnir töfra lindir. Seiðhjall á hverj-
um bæ. Dvergar og dvergasmíði um
alt. Landið, hvað þá híbýli manna
lýst og hitað, rutt og ræktað með
rafafli. Menn talast við af tindum
fjallanna og ferðast um láð og lög,
líkast Sæmundi fróða. Og þetta er
enginn draumur. Þjórá ein hefir
meira notfært afl en Niagara. Raf-
afl verður Já ódýrara á íslandi en
það er nú ódýrast utan íslands. Með
því verður áburðarefni unnið úr loft-
inu, að dæmi Norðmanna. Og segið
mér hvað Suðurlands-undirlendið, og
ísland, getur þá framleitt. Framtíð
Islands er flestum óskiljanleg fram-
fara framtíð.
Eg tel það mikilsvert að fundist
hafa kol og járn á Islandi. Hitt tel
eg þó þýðingarmeira, að þjóðin hefir
fundið sjálfa sig. Svo nú er eg helzt
farinn að trúa, að rætast muni á land-
inu okkar, það sem í Völuspá stendur:
Og þá munu gidlnar töflur í grasi
finnast,—• töfiur þær, er Æsir týndu,
er hið illa kom í heiminn.
Aldrei hefir verið önnur eins á-
stæða og nú að halda íslendingadag,
að minnast íslands, að vera Islending-
ur. Hið friðsama, einfalda, óbreytta
líf ættjarðarinnar heillar til sín.
Fjallkonan og fjallaþjóðin, með
“bændabýlin þekku, bjóða vina til.”
ísland býður dalafaðminn, fagran og
frjóan, börnum sínum. Feður okkar
fluttu margir vestur, vegna barnanna.
Sú kemur tíð, fer ef til vill í hönd,
að flutt verður aftur heim til íslands,
barnanna vegna. Boðskapur þessara
orða er einmitt sá, að þau, og þér,
v'æru þar engu óhultari. “Maðurinn
lifir ekki af einu saman brauði.” Frið-
leysi stór þjóðanna gerir dýrlegt frið-
arlíf ættjarðarinnar. Starfslíf manna
er hér of oft hvíldarlaus hringiða.
Engin rökkurstund, varla tómstund.
Menn þekkja naumast sjálfa sig, “líta
ekki inn” hjá sjálfum sér. — Og hið
áþreifanlega þroskatap, er slíku fylg-
ir, hjá ýmsum í okkar hóp, er hverj-
um góðum Islending hið mesta hrygð-
arefni. Vel mættum vér Islendingar
biðja með hinni sænsku prinsessu:
“Drottinn, gjör aðra mikla, en varð-
veit mig saklausa.”
íslendingar allir fyrir ísland og
lsland fyrir Islendinga. — landið og
sjórinn, fossar og fiskiveiðar. Ein-
hver ritar langt mál um að íslend-
ingar leggi Grænland undir sig að
nýju. En leggi þeir fyrst Island und-
ir sig, — með hjálp allra Islendinga.
Það er lítil hagsvon að gera útibú á
Grænlandi, en tapa af auðsuppsprett-
um íslands til erlendra. Þar þarf
enn að vaka yfir túninu — og það af
Velvakanda. Frjálsleg stjórnarskrá
er holl, en hagsýn stefnuskrá er enn
nauðsynlegri. Eg er rétttrúaður Is-
lendingur: trúi á sjálfstjórn og sjálf-
stæði lands og þjóðar. — Að þjóðin
sé srná, veik og vanbúin, kemur alls
ekki til greina. Gyðingar og Grikkir
voru smá þjóðir. Sviss og Holland
eru smá ríki. Norðurlönd eru engin
stór lónd. Smá þjóðir hafa sitt hlut-
verk og sinn tilverurétt eins og al-
þýðumaðurinn. Friðsöm og réttvís
þjóð er styrkari en vopnuð þjóð.
“Sú þjóð er veit sitt hlutverk er helg-
ast afl í heim.”------
Snorri Sturluson segir frá atviki
í sögu Ólafs helga sem nútíðin ætti
að athuga.
Konungur hafði gefið kirkjuvið til
íslands, og var kirkja úr ger á Þing-
velli. Einnig sendi hann klukku mikla
og vingjafir ýmsum höfðingjum. “En
í þessu vináttumerki er konungur
gerði íslandi, bjuggu enn fleiri hlutir
er síðar urðu berir,” segir sagan.
Ekki leið á löngu að konungur þessi
sendi Þórarinn nokkurn Nefljótsson
til íslands með “kveðju Guðs og sína,
sælum og veslum.” Hét hann íslend-
ingum konunglegri hylli og gæðum
Noregs, ef Norðlendingar vildu gefa
konungi útsker, er menn kalla Gríms-
ey.” Guðmundur ríki flutti þegar mál
konungs og fylgdu honum margir.
Vinmæli konungs og útlend gæði urðu
þyngri á metum en útskerið. Þá
var til kvaddur Einar, bróðir Guð-
mundar. Talaði hann máli íslands:
“Ef landsmenn vilja halda frelsi sinu
-----þá mun sá tilvera^ að ljá kon-
ungi einskis fangastaðar á,-------um
landeign hér,” — og ef Grímsey er
laus látin “ætla eg mörgum kotbú-
öndunum rnuni þykkja þröngt fyrir
durum.”
Og íslendingar létu ekki útskerið.
Vit Einars kom í veg fyrir það. Bræð-
urna kann enn að greina á um ýms
mál er ísland snerta. En þá finst
æðimörgum af almúganum islenzka
þröngt fyrir dyrum, — og verður
þungt um andar'dráttinn, er útskerið
okkar, eða eitthvað af því, skal falt
látið fyrir erlend “gæði,” — eða eí
vér förum þjóðernislega að líkt Sig-
urði Breiðfjörð, er hann skifti konu
sinni fyrir hund.
Skáldið þjóðrækna og vitra, er kvað
“Eldgamla Isafold,” lét eftir sig ann-
að kvæði, er eg vil minna á. I eldri
útgáfu ljóða hans heitir það: Suður-
lönd og Norðurlónd. I síðari útgáf-
unni heitir það eftir einhverri kon-
unglegri tilskipan. Höfundurinn kveð-
ur þar fagurlega um, að áður en afi
Skjaldar og Óðins faðir lifðu, hafi
víkingar leitað Suðurheima. En við
það hafi norræn einkenni, karlmenska
og kostir biðið tjón. Þá kemur til
sögunnar kappl er Vetur nefnist, í-
mynd íslands, í silfurfjölluðum feldi
settum fögrum hrímsteinum og vegur
með íturhvössu ísspjóti, ónýta og ó-
gilda menn, er sunnar búa. Hin fögru
suðrænu sólarbörn eru úrkynja af
hóglífi og þola því engan samanburð
við hin norrænu systkini, er eldur og
ís bauð sitt fóstur. Og kvæðið endar
þannig:
“Hvorn skal nú meta meira,
manns huga, ver eður jarðar?
Skulum vér rækja rikar
rós, en norðurLjósin?
Eða virða meir vísi
vellystar eður hreysti?
Hún oss heldur í gildi,
hin oss linar til bana.”
Þessi hógværi samanbufður Islands
við umheiminn, þessi ágæta íslands-
vörn Bjarna, ætti að reynast sann-
færandi afturhvarfs prédikun öllum
þeim sem hafa af-íslenzkast. Eða er
blíða og blomi jarðarinnar meira virði
en heilbrigði mannsandans? Er rós-
in norðurljósunum meiri? Er vísir
vellystar, hóglífið, hreystinni betra?
Er það ekki betra, sem heldur mann-
gildi sálar og líkama við, en hitt sem
Iinar til bana? Og hallast virkilega
á ísland, þegar alt er sanngjarnlega
athugað? Verður ekki þetta útsker
átthaganna æði dýrmætt við saman-
burðinn? Og hver er sá góður mað-
ur er afneitar henni móður sinni, þó
hún væri ekki lengur á æskuskeiði, né
klædd að nýtizku sið? Hver, sem
ekki rétti henni hönd og hjarta?
Og þó finst mér oft að meira væri
leitað að mjólkurá, sem týndist úr
kvíum, þegar eg var smaladrengur
heima, en við nú gerum á þroska-
skeiði til að safna öllum Islendingum
saman um ættjörðina okkar og ætt-
jarðarmálin. 1
Rómverski riddarinn spurði forð-
um: Sá maður sem ekki vill berjast
fyrir Rómaborg, — fyrir hvaða borg
vill hann berjast?
Við niðurlag þessara orða sný eg
þeirri spurningu til allra íslenzkra
ættmenna kappanna, erfingja skáld-
anna, þvi hver er sá íslendingur sem
eigi vildi bera röggvarfeld feðra
sinna og vinna eitthvað íslandi til
sæmdar? Sá íslendingur, er ekkert
vill gera íslandi og íslenzkri menn-
ing til vegs og varnar, fyrir hvað
mun hann berjast dyggilega?
Eg er sízt fæddur “lofðungur máls-
ins” okkar íslenzka, — stend hér miklu
fremur málhaltur er minst skal móð-
urjarðarinnar. En trú mín á ísland,
íslenzkt þjóðerni og íslenzka tungu er
mér heilagt alvörumál. Eg hefi hér
talað af því eg trúi. Ungur festi eg
ást við ísland og gamall verð eg er
eg gleymi því. Eg harma það ekki
með öllu, þó ár mín fækki. Hitt
hryggir mig, geti eg ekki, enda á
elleftu stundu, unnið eitthvað gagn
hinni ástkæru ættjörðu og því, sem
hún táknar mér, — að eg á að eins
eitt ófullkomið líf, sem Nathan Hale,
að færa fósturlandi minu.
Fyrir 43 árum, 2. ágúst 1874, safn-
aði leiðtoginn okkar mikli og íslands-
vinurinn ógleymanlegi, dr. Jón
Bjarnason, Vestur-Islendingum sam-
an á hina fyrstu vestur-íslenzku sam-
komu, — hinn fyrsta fslenditigadag í
Ameríku. Og síðustu orð þessa
manns, út af minningu Hallgríms
Péturssonar, orð er hann reit með
hvíldum á sínum dánarbeð, er dauðinn
var að taka af honum pennann, geri
eg hér að síðustu orðum til landa
minna:
“bað sem er gott og íslenskt og frá
Guði, — landið, þjóðernið, tungan —
má aldrei týnast né glatast.”
SORGIR
i.
Hann var auðugur landsölumaður
i Winnipeg; sólin brosti við honum á
heiðum himni fjárhagslegrar gæfu;
hann lifði hvern dag í dýrðlegum
fagnaði og klæddist dýrum klæðum.
Heimili hans var aðsetur allsnægta
og fagnaðar.
Stríðið skall á; eignir lækkuðu i
verði; auðfélögin gengu eftir sínu,
hann reyndi að halda öllum 'eignum
sínúm og tapa engu. Skuldastakk-
urinn þrengdist dag frá degi og hann
vissi tæplega hvernig hann átti að
snúa sér. Hann hafði vanist á að
Iifa eins pg auðugur lávarður og hélt
þvx áfram, en kringumstæðurnar
leyfðu það ekki; en hann var ekki
nógu sterkur til þess að hefja sig
yfir kringumstæðurnar; ekki nógu
sterkur til þess að horfast í augu við
heiminn, þegar hann hafði hrapað
nokkrar tröppur niður í fjárhags-
stiganum.------
Hann fór vestur til éaskatchewar.
— átti þar land nálægt bænum Quil!
Lake. Menn voru þar á gangi og
fundu hann að kveldi þess 15. þ. m.,
örendan úti í haga; lá hjá honutn
byssa, en skot var í gegn um höfuðið.
Maðurinn hét Charles Vokes. —
Ekkjan syrgir heima með sex börn.
' —^
vafasamt þykir að hann geti losnað
frá söfnuðum sínum á Kyrrahafs-
ströndinni.
PANTAGES
“Mercedes” hinn mikli levndar-
j dómsleikari kemur þangað næstu
viku. Sömuleiðis verður þar “Vran
Cello” og “Cook and Lorenz”, tveir
mestu skopleikarar sem komið hafa á
leiksvið.
Með “Mercedes” verður Mlle Stan-
ton, sem er miðill.
DOMINION-
“The Little American” verður
leikinn þar næstu viku. Þ'ar leikur
Douglas Fairbanks. “Doæn to Earth”
heitir nýjasti leikur hans og verður
II.
Hann var lögmaður; hafði brotist
í gegn um erfitt nám og lagt á sig
alls konar þrautir og skort. Af því
hann var sv'artur á hörundslit gengu
þeir fram hjá honum, sem útvortis
voru hvítir og gerðu gys að honum;
eftir að stríðið hófst hafði hann litið
að gjöra; hann kom norður til
Winnipeg sunnan frá Bandaríkjum
og átti heima að Banningf’St. Hanr,
fékk sér atvinnu sem veitingamaður
á skemtibáti, sem fór eftir ánni. A
fimtudaginn var hann staddur úti á
skemtistöð (Grand Beach) ásamt
mörgu fólki. En þótt hann horfði á
hundruðin og jafnvel þúsundirnar af
kátu og hlæjandi fólki var hann al-
einn.
Gleðin á andlitum fjöldans; sumar-
dýrðin og unaðsraddir náttúrunnar
sköpuðu honum djúpa hrygð; hann
vissi ekki af hverju; en hann fann
það að allar tilfinningar hans urðu
að sterkum straumöldum, sem rák-
ust hver á aðra; hann átti engan vin
— var aleinn. — Og hann tók byssu
upp úr vasa sínum og skot reið af
sem fjöldinn heyrði; hann var flutt-
ur til Winnipeg, þar liggur hann nú
á sjúkrahúsi, blindur á báðum aug-
um æfilangt, en kemst til lieilsu að
öðru leyti.—Maðurinn heitir William
Franklin.
Séra Sigurður Ólafsson.
hann sýndur á Dominion.
Næstu viku verður sérlega vandað
til alls á leikhúsinu.
Walker.
Cunníng og félag hans hefir vald-
ið svo mikilli aðsókn að Walker leik-
húsinu að það hefir verið fengið til
þess að vera aðra viku til.
Alveg nýir leikir næstu viku og
síðdegis leikur þrisvar, miðvikudag,
föstudag og laugardag. Á föstudag-
inn aðeins fyrir kvenfólk.
Vikuna sem byrjar 3 september
verður leikið “The Ship”, sem er
áhrifamikill myndaleikur; siðdegis
sýning á hverjum degi.
WINNIPEG.
‘ The Turning Point” v'erður leikið
þar þessa og næstu viku. Er það á-
líka frægur leikur og ‘,‘The Lion and
the Mouse” eða “The Fighting Hope”.
Þessi Ieikur er þrunginn af heil-
brigðum lífskenningum og ættu allir
að sjá hann sem geta.
OANAÐOI
FWEST
THEAIW
ALLA ÞESSA VIKU OG ALLA
NÆSTU VIKU
Eftirmiðdegis sýningar á föstudögum
Hann hefir þjónað íslenzku söfn-
uðunum í Minnesota í sumar síðan
um kirkjuþingið. “Minneota Mascot”
segir frá því í vikunni sem leið að
hann sé" á förum, en að söfnuðirnir í
Minnesota séu að kalla hann til prests-
embættis, vonast þeir eftir að hann
taki kölluninni, því hann hefir áunn-
ið sér einróma vináttu og traust; en
og laugardögum.
Töfra og missýningamaðurinn
CUNNING
og nútíðar undra-sýninga félag hans.
Hrífandi missýningar—undursam-
legar missýningar.
Verð. Að kveldinu: 75c, 50c og 25c.
Eftirmiðdag: 50c og 25c.
— ■ ..........." --------------->
, Ull
Og . . . .
Ef þú 6skar eftir fljótri afgre.ðslu og hnsta verði fyrirull og loðskinu, skrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
\

IðLIKIK
Ingibjörg O. Anderson, Geysir, Man................50
Sveinbjörn O. Anderson, Geysir, Man...............25
Björgvin O. Anderson, Geysir, Man.................25
Margrét A. Ólafsson, Mary Hill....................50
Sigríður Helga Hjalmarsson, Walhalla..............10
Margrét Ruby Hjálmarsson, Walhalla................10
Jóhanna R. Hafliðason, Blain......................25
Gróa Hafliðason, Blain............................25
Guðmundína Ó. Hafliðason, Blain................ .25
Ingibjörg Hafliðason, Blain...................... 25
Helcna Thorson, Dolly Bay.........................50
Haukur Thorsson, Dolly Bay........................25
Edwin Baldur Thorsson, Dolly Bay..................25
Gardar Haraldur Thorsson, Dolly Bay............ .25
Ásta Helgason, Iclendic River.....................25
Helgi Helgason, Icelandic Riv’er..................25
Jóhannes J. Helgason, Icelandic River.............25
Jónína E. J. Helgason, Iclendic River.............25
Jóhannes Reykdal, High Prairie, Alta....... .50
Jónatan Reykdal, High Prairie, Alta...............50
Eiríkur Stefánsson, Hensel, N. D.............. • -10
Dóri Stefánsson, Hensel, N. D.....................10
Skúli Stefánsson, Hensel, N. D....................10
Safnað af sunnudagaskóla Péturssafnaðar Svold N. Dak.
Ásgeir Sturlaugsson.............................. 25
Björn Sturlaugsson............................... 25
Jón Sturlaugsson................................. 25
Jóhanna Sturlaugsson..............................20
Thorvarður Thorvarðsson...........................25
Gunnlaugur Thorvarðsson......................... 25
Anna Thorvarðsson................................ 25
Pálina Thorvarðsson .. .........................25
George' Thompson..................................10
Rose Thompson................................... 10
Ben Thompson......................................10
Tom Thompson......................................10
i Sigriður Dalsted ... ......................... .10
Rose Dalsted......................................10
Sigríður A. Dinuson............................. 30
Thorbjörg L. Dinuson............................. 15
Paulina Dinuson................................. 15
Jónatan Björnsson.................................10
Björn Björnsson...................................25
Tryggvi Björnsson ................................25
Margrét Björnsson.................................25
Guðmundur Björnsson...............................10
Kristján Björnsson .. .'..........................10
Kristján Guðjónsson .. . .........................10
Óskar Guðjónsson..................................10
Sesselja Guðjónsson.............................. 10
Theodöre Hannesson............................... 25
Ragnar Hannesson........... .. >..................25
Jón B. Hannesson............ I............. .. .10
Pálmi K. Hannesson................................10
Sigrún Hannesson...............................t .10
Finnbogi F. Hannesson .. .........................10
Mr. og Mrs. J. Hannesson...................... 1.00
Guðjón Jackson....................................15
Elín Magnússon ..'................................20
Guðrún Mvres.........................................15
Josephine Myres..................................... 10
Lára Sturlaugsson....................................25
Kristján D. Dinuson................................. 25
Kristín Thorvardson................................ 50
Bertha Thompson .. 10 ,
Harney Thompson.................................... .10
Jón Jónsson....................................... 25
Sigríður Thorvardson.................................25
Hinrik Hannesson.....................................30
Ólöf Eiríksson, Wild Oak............................ 50
Aurora Johnson, Wild Oak...........................25
Davið Egilsson, Wild Oak...........................50
Sveinn Egilsson, Wild Oak...........................50
Syafa Egilsson, Wild Oak...........................50
Wilfred Eastman, Wild Oak ...........................10
Eiríkur Esfeld Wild Oak............................ .55
Friðfinnur Esfeld, Wild Oak..........................25
Steini Esfeld, Wild Oak..............................25
Thora Lingholt, Wild Oak.............................50
Anna Lingholt, Wild Oak..............................50
Sigurður Ingimundarson, Wild Oak .. .. .. .. .. .25
Lily Erlendsson, Wild Oak............................25
Helga Bjarnarson, Wild Oak...........................25
Guðlaug Bjarnarson, Wild Oak.........................25
Sigurlín Johnson, Wild Oak...........................10
Ólafur Olson, Wild Oak...............................10
Johanna Thompson, Wild Oak...........................15
Guðjón Isfeld, Wild Oak..............................10
Ethel Isfeld, Wild Oak...............................15
Safnað af sunnudagsskóla Péturs-s., Svold, N.D.:
Pálín Dinuson...................................’. .15
Ólöf Egilson, Wild Oak...............................50
Wilfrid Eastman, Wild Oak............................10
Eiríkur Isfeld, Výild Oak......................... .55
Friðfinnur Ísfekí, Wild Oak .........................25
Steini ísfeld, Wild Oak..............................25
Sigríður Sigbjörnsson, Leslie........................20
Guðrún Sigbjörnsson, Leslie..........................20
Jóhanna Friðbjörg Sigurbjörnsson, Leslie .. .. .20
Lára Sigurjónsson, Cypress River.................. .10
Sigurður Sigurjónsson, Cypress River.................10
Jón Sigurjónsson, Cypress River.......................10
Eggertína Sigurjónsson, Cypress River................10
Guðmundur Backman, Cypress River.....................10
Kristjana Backman, Cypress River.....................10
Inga Johannesson, Cypress River......................20
Steini Johnson, Cypress River........................10
Lára Johnson, Cypress River..........................10
Björn Walterson, Cypress River.......................25
Andrés Walterson, Cypress River......................25
Guðmundur Sveinsson, Cypress River...................10
Ottó Sveinsson, Cypress River..................... .10
Sigríður Sveinsson, Cypress Riv'er.................. 10
Sigurrós Oliver, Cypress River .. ... ...............25
Alls......................$ 35.55
Áður auglýst .. .. .., .. 129.30
Nú alls .... .. V,........164.85
SOLSKIN
Barnablað Lögbergs.
H. ÁR. WINNIPEG, MAN. 23. ÁGÚST 1917 NR. 46
Vesturlandið, landið mitt
landið margra bjartra daga;
upp við blessað brjóstið þitt
böm þín verma höfuð sitt;
sumarklæði sólskinslitt
sveipar þína blómgu haga.
Vesturlandið, landið mitt,
landið margra bjartra daga.
Spyrji menn um björg og brauð
bendir gæfan þeim í vestur,
landið mitt á alls kyns auð,
—enginn þarf að líða nauð—
öllum heimi hingað bauð,
hér er enginn talinn gestur.
spyrji menn um björg og brauð
bendir gæfan þeim í vestur.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Vetrarbrautin.
Séra Jónas. Sigurðsson prédikaði í Skjaldborg
í Winnipeg í sumar og sagði þar undurfagra sögu,
sém sögð var í kvæði eftir Zakarias Topelius.
Kvæðið heitir “Vetrarbrautin,” og efnið í því er
svona: Piltur sem hét Súlamit og stúlka sem hét
Salami voru trúlofuð og þótti fjarska vænt hvoru
um annað. En fyrir eitthvað sem þau höfðu gert
rangt hegndi guð þeim með því að lofa þeim ekki
að búa saman. þegar þau dóu fengu þau ekki
heldur að vera saman. J?au voru látin vera sitt á
hvorri stjömu og ákaflega langt á milli. En þau
mundu hvort eftir öðru og hugsuðu hvort um
annað og þótti vænt hvort um annað. Og þau
voru altaf að hugsa um það hvort í sínu lagi hvem-
ig þau gætu komist hvort tjl annars.
Svo var það eitt kveld að Súlamit var utan
við sig af leiðindum á sinni stjömu og Salami eins
á sinni. Hann horfði út í geiminn og sá ótöluleg-
an fjölda af stjömum, sem vora í himinhafinu,
eins og glóandi gullsteinar, og honum datt í hug
að gaman væri nú að reyna að taka þessa fallegu
steina—stjörnumar—og byggja úr þeim brú yfir
þangað sem hún Salami væri.
En það skrítnasta var hitt að einmitt sama
kveldið lá líka illa á Salami og henni datt alveg
það sama í hug og þó vissi hvorugt af öðru.
Og svo byrjuðu þau bæði á sama tíma að
byggja brúna og gekk ljómandi vel. Hún bygði
út frá sinni stjörnu og hann út frá sinni.
En vegurinn var ósköp langur og þau héldu
áfram að byggja í þúsund ár.
Að þessum þúsund árum liðnum voru þau rétt
að kalla 'búin með brúna; en þá sárnaði “þeim
gamla”; hann vildi ekki láta þau Súlamit og Salami
ná saman, því hann vissi að þeim mundi þá líða vel
— En hann vildi ekki að neinum liði vel. Hann fór
þá til guðs og þóttist gera það í góðu skyni að
vara hann við þessu: “Sérðu hvað þau eru að gera
hann Súlamit og hún Salami ?” sagði hann. “Ætli
það væri ekki varlegra fyrir þig að líta eftir
þeim ?”
pá hló guð svo innilega, þegar hann sá hvað
ástin var sterk hjá þessum ungu elskendum, að
dýrðlegt ljós leiftraði um alla himingeimana og
hann sagði: “Guð aðskilur þá aldrei, sem svona
heilög ást tengir saman.” pá hvarf sá gamli.
En þegar brautin eða brúin var fullgerð, þá
mættust þau Súlamit og Salanii og föðmuðu
hvort annað og þau hafa altaf staðið í faðmlögum
á miðri brúnni síðan. En ljómandi stjarna birtist
rétt yfir höfðum þeirra til þess að vitna um sak-