Lögberg - 01.11.1917, Blaðsíða 3

Lögberg - 01.11.1917, Blaðsíða 3
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. NÓVEMBER 1917 3 Dœtur Oakburns lávarðar. Eftir MRS. HENRY WOOD. Fyrsti kafli. Horfin, en hvert var hún horfin? Carlton vissi það ekki og gat enga ímjmdun gert sér um það. Að hún kom ekki ofan stiginn, var áreiðan- legt, því þá hefði hún orðið að ganga fram hjá honum, og það var eins víst að hún hafði ekki íarið inn í húsið, því þá sæist enn þá til hennar, ekki gat hann heldur haldið að hún hefði horfið * mn á milli trjánna; því hann hafði ekki heyrt hana hreyfa sig. Hingað til hafði hann álitið sjálfan sig djarfan mann, hugrakkari en menn alment eru en nú fór hann samt að skjálfa. Sama óskiljanlega hræðslan og sú er greip hann hitt kveldið, gerði hann magnþrota nú. pað er ekki sú hræðsla sem hann gat skilið og barist við; það var einhver veil, skuggakend hræðsla, sem var honum dulin og ó- skiljanleg; eitt augnablikið líktist hún áþreifanleg- um ótta, sem hann annaðhvort gat flúið frá eða hervætt sig til varnar gegn; hitt augnablikið hafði hún í sannfæringu hans að eins ímyndaða hjátrúarsýn. Aldrei á æfi sinni hafði Carlton trú- að því að andar yrðu séðir; hann hefði orðið fyrst- ur til að hlæja og hæðast að þeim sem tryðu því; það var þess vegna mjög undarlegt að andlitið, sem hann hafði séð um kveldið er ógæfan átti sér stað, skyldi hafa framleitt hjátrúarótta í huga hans á þann hátt, að hann áleit það vera sýn frá öðrum heimi; það var undarlegt að hin sama sýn skyldi nú eiga sér stað, óbeðin og óvænt. Carlton stóð sem jarðfast bjarg með jafnfölt andlit og það, sem hann hafði séð — með þeim hryllingi, sem hann reyndi að hrinda frá sér, og með sýkjandi hræðslu í huga sínum meðan hann reyndi að jafna sig, og svo þaut hann þangað sem hann hafði skilið við Lauru Chesney, með þeim fasta ásetningi að segja henni ekki eitt orð um þetta, sem við hafði borið; hve mikil varð því ekki undran hans, þegar hann sá hana koma þjótandi til sín og þrýsti sér að honum til að leita vemdar, og fór svo að gráta með jafn mikilli skelfingu og hann fann hjá sér. “Laura, elskan mín, hvað þýðir þetta?” “ó, Lewis, sást þú hana? sást þú hana?” sagði hún snögtandi. “Veruna sem hefir verið hér?” Hjarta Carltons barðist enn hraðar en áður, en samt vildi hann ekki gera uppskátt um, að hann vissi neitt um þetta. “Hvaða veru, Laura ?” “Eg veit það ekki; eg veit ekki hver eða hvað það var. pað var bak við mig á milli trjánna, og eg sá það þegar eg sneri mér við til að líta eftir sjalinu mínu. Fyrst hélt eg að það væri kvenn- maður, röddin var lík kvennrödd; en seinna hélt eg að það væri karlmaður; eg veit ekki hvort heldur var”. “Röddin þess?” endurtók Carlton. “Talaði það?” “Já, hún talaði þessi vera, og það sem verst var, hún varaði mig við þér. Annars hefði eg haldið að það væri einhver forvitinn er fram hjá hefði gengið, og sem hefði heyrt okkur tala og síðan komið inn um hliðið til að sjá okkur. ó, Lewis!” sagði hún í klökkum róm, sem skelfdi Carlton eins mikið og hana, “það er ekki satt, er það satt ? Lewis, Lewis!” Geðshræringin var svo mikil að hún misti alla sjálfsstjóm, alla hugsunina um nauðsynina á að halda sér leyndri. Carlton varð nú hræddur um að þau væru orðin uppvís. “pey, þey”, sagði hann. “Yertu róleg og segðu mér við hvað þú átt. Hvað er það, sem þú spyrð um hvort satt sé?” “pað — eg segi ‘það’, af því eg veit ekki hvort það var karl eða kona — það varaði mig við þér”, sagði Laura. “pað sagði mér, að eg mætti engin viðskifti hafa við Lewis Carlton; að ef eg metti nokkurs mína eigin gæfu, máske líf mitt, ætti eg ekki —” “Einn eða annar öfundsjúkur asni, sem hefir komist að leyndarmáli okkar, og vill komast upp á milli okkar”, sagði Carlton í beiskum og háðs- legum róm. “Hlustaðu á mig”, sagði hún. “pað sagði mér að eg skyldi spyrja þig, hvað þú hefðir gert við Clarice, og hvort þú verzlaðir með eitur?” Carlton stóð sem steingervingur — eins og hann hefði orðið fyrir eldingu. “Hvaða Clarice?” spurði hann svo. “Hver er þessi Clarice?” “pað veit eg ekki”, sagði Laura Chesney, um leið og ekki henner breyttist í kvein. “pekkir þú nokkura með því nafni ?” “Eg þekki enga Clarice í heiminum”. “En um eitrið”, sagði Laura með hryllingi, “hvaða meining var í þessum orðum: ‘Spurðu hann, hvort hann verzli með eitur’?” “Eg álít að hann hafi átt við ‘verzlar með lyfjajurtir’ ”, var svarið. “Læknir, sem nokkuð hefir að gera, verzlar með þess konar”. pað var eitthvað í rödd Carltons, setn skelfdi Lauru meira en nokkuð annað, sem hingað til hafði átt sér stað. Hún hopaði á hæli til að stara á hann. Hann horfði fram undan sér út í bláinn, eins og hann hefði mist meðvitundina um alt nú- verandi. “Var það fölt andlit, Laura, með svart kjálka- sk^gg?” spurði hann svo. “Eg gat ekki séð neitt greinilegt, nema að það var öskugrátt andlit — eða, það sýndist svo í tunglsljósinu. En því spyr þú um þetta? Hefir þú nokkuru sinni séð það?” “Eg held að eg hafi séð það tvisvar sinnum”, svaraði Carlton með dreymandi rödd, eins og hann væri að tala við sjálfan sig, og hafði gleymt að nokkur annar var til staðar, hann sýndist í raun og veru hafa mist eins mikið af sjálfstjóm sinni r eins og Laura. “Eg sá það fyrir utan herbergi hinnar veiku, kveldið sem hún dó”, sagði hann, “og eg sá það aftur á þessu augnabliki, þegar eg kom ti! þín núna”. pessi einkennilega frásögn og hugsanimar sem hún vakti, urðu ekki til þess að hugga Lauru Chesney. “Andlitið sem þú sást fyrir utan herbergi kon- unnar í Palace Street?” sagði hún og hljóðaði lágt. “pað getur naumast verið það andlit”, bætti hún við og skalf á ný. “Hvers vegna ætti það að vera hér?” “Hvar sást þú það ? Hvert fór það ?” “Eg sá það á stígnum; en eg sá ekki hvert það fór. pað virtist hverfa. pað er annaðhvort það, sem eg nefndi, ellegar — svívirðilegur svikari, lævís njósnari, sem læðist inn í hús manna í vond- um tilgangi og verðskuldar gálgann. í hverju skyni kemur hann hingað ? hingað á landeign föð- ur þíns? Elti hann mín spor eða þín?” “Lewis, hvers andlit var það, sem þú sást þetta kveld ?” “Eg vildi gefa helming af þeirri æfi, sem eg á enn ólifað til þess að vita það”. “pað var grunur um það, að hann hefði eitrað lvfið. Eg er viss um að eg hefi heyrt það sagt”. “Alveg eins og hann vildi eitra lífsgæfu okk- ar”, sagði Carlton æstur, “eins og hann vildi eitra hugsun þína gegn mér. Laura, þú verður að kjósa hann eða mig, annaðhvort að velja hans lævísu lygar eða ást mína”. “Talaðu ekki þannig”, svaraði hún áköf; “all- ur heimurinn getur ekki spilt á milli okkar. ó, Lewis, elskan mín, sem bráðum átt að verða mað- urinn minn, vertu ekki reiður við mig, þó eg endur- tæki orð hans; hefði eg geymt þau til að hugsa um þau í einveru minni, þá hefðu þau ollað mér sá!ar- angistar”. “Reiður við þig”, tautaði hann, “nei’ nei. Eg er ekki reíður við þig. Eg er reiður við — við þenna vonda, sem ætlar að reyna að skilja okkur að. Að eins eina nótt og dag enn þá, elskan mín, og svo getum við boðið honum og heiminum byrginn”. Laura gekk aftur heim að húsinu eftir sama stígnum og hún var komin, nefnilega að eldhús- dyrunum. Carlton stóð kyr og leit eftir að hún kæmist heilu og höldnu inn í húsið, og svo lagði hann af stað heim. Garðurinn var þá, að svo miklu leyti að hann gat séð. manntómur, og hann gat ekki annað en haldið að hann væri það. En þegar hann gekk ofan veginn, þar sem alt var svo kyrt og rólegt — og undarlegur blær yfir öllu, enginn maður á ferð og blettir skugga og ljóss skiftust á — var Carlton þó hræddur við að mæta einhverjum óvin við hverja bugðu á vegin- um. Stundum horfði hann fram undan sér, stund- um leit hann yfir öxl sér til að vita hvort enginn elti sig, og stundum leit hann til beggja hliða, til þess að vera viss um að enginn gengi við hlið sína, og eitt skifti, þegar gamall héri, sem hafði falið sig í limagarðinum, stökk á fætur fyrir framan hann og hljóp yfir brautina inn á engið hins vegar hopaði hann á hæli og hljóðaði. Viljaafl Carltons var undarlega veikt þetta kveld. Og eftir alt þetta komst upp um Lauru. pað vildi þannig til, að stuttu eftir að búið var að taka teáhöldin af borðinu, þurfti ungfrú Chesney að fá skrautsaums fyrirmynd, og fór upp í herbergi Lauru til að biðja hana um það. Laura var þar ekki, og Jana, sem hélt sig heyra hreyfingu uppi, gekk að efri stiganum og kallaði. pað var ekki Laura, sem uppi var, það var Judith. Hún kom út úr herbergi sínu, leit ofan og sá húsmóður sína standa þar. “Sögðuð þér nokkuð, ungfrú ?” “Eg var að kalla á ungfrú Lauru, Judith. Er hún uppi?” Eina herbergið, sem hugsanlegt var að Laura Væri í, ef hún annars væri uppi, var það sem Jana notaði. JanaChesney hafði ávalt með sjálfsafneit- un látið föður sinn og Lauru fá beztu herbergin á neðsta lofti, en hún og Lucy sváfu í herbergi á efra lofti. Jana gekk að dyrum herbergisins og leit inn. “Nei, ungfrú Laura er hér ekki. Eg er viss um að hún hefir ekki komið upp, hefði hún komið upp, þá hefði eg heyrt til hennar”. Jana kallaði aftur, en fékk ekkert svar. Hún leitaði að henni alstaðar þar sem hugsanlegt var að hún gæti verið, og seinast gekk hún út í eldhús- ið, en þar var Pompey einsamall. “Pompey, veizt þú hvar ungfrú Laura er?” Pompey hafði, eins og menn segja, ekki dottið allur ketill í eld. Hann hafði þessa síðustu viku haft eyru og augu opin, og vissi um launfundi Lauru og læknisins utan húss í myrkrinu. Honum kom alls ekki til hugar að slíkt væri neitt saknæmt Pompey gamla þótti vænt um Lauru, og þagði því algerlega yfir þessu leyndarmáli; en að hinu leyt- inu datt honum ekki í hug, að neita húsmóður sinni um þær upplýsingar sem hún bað hann um. pess vegna stóð Pompey þegjandi og vandræða- legur. “Eg spyr þig, Pompey, hvort þú vitir hvar Laura er”, endurtók Jana, um leið og kvíði vakn- aði í huga hennar viðvíkjandi Lauru og gerði rödd- hennar hörkulega. “Hvers vegna svarar þú ekki ?” “Hún er ungfrú”, svaraði Pompey loksins og benti út í garðinn. “Hún verður ekki innkulsa; hún lét á sig stórt, þykt, svart sjal”. “Hver er hjá henni? Pomey, eg spyr þig, hver er hjá henni?” Hún talaði í skipandi róm, jafnvel þó hún yrði að styðja hendinni á hjartað til að draga úr slög- um þess; skipun, sem vesalings Pompey gat ekki veitt mótstöðu. “Eg held það sé læknirinn, en hún verður ekki mjög lengi hjá honum, ungfrú; hún er það aldrei”. Jana Chesney studdi sig við eldhúsborðið; henni fanst eins og snjóflóð hefði fallið á hana og húsið og eyðilagt alt gersamlega; það hefði verið þolanlegra en sú svívirðing, sem nú féll á það. Á þessu augnabliki heyrðist skrjáf í silki úti á gang- inum; það leið fram hjá eldhúsdyrunum og upp á loft; Jana vissi nú að Laura var komin inn og leit- aði hælis í herbergi sínu. Hún var komin inn frá leynifundi við Carlton. Og orð Pompeys bentu á, að þessir leynifundir væru alls ekki sjaldgæfir. Jönu Chesney svimaði. óvirðingin var svo beisk. XIX. KAPÍTULI. Bréfin. Morguninn eftir kom fyrir viðburður, sem kom fólkinu í húsi Chesneys alveg óvænt. pegar Pompey kom inn með bréfin, rétti hann þau, eins og vant var, til Jönu. pau voru þrjú. Fyrsta bréfið var til Chesney kapteins, og Jana rétti hon- um það strax yfir morgunverðarborðið; annað bréfið var til hennar, og hið þriðja bar áritunina: “Til hins hávelboma jarls af Oakboum”. Morguninn var ekki viðfeldinn, því regnið streymdi niður og lamdi á gluggana. Morgun- verðarborðið var flutt að glugganum í samkomu- salnum þar sem hinum allsráðandi kapteini þókn- aðsit að þau skildu borða morgunverð. Hann kunni vel við herbergið með stóra glugganum, sem náði niður að gólfi. Chesney opnaði bréfið sitt undir eins, þegar hann var búinn að taka við þvi, og las það. Jana horfði á það bréf, sem áritað var til lávarðar Oak- bum; en hún vildi ekki trufla föður sinn til að tala um það, meðan hann var að lesa sitt bréf. pegar hann var búinn að lesa bréfið, leit hann upp. “Eru þau bæði til þín, Jana?” “Ekki bæði, pabbi. Annað er áritað til lá- varðar Oakburn. En eg skil ekki hvers vegna það er sent hingað. Chesney rétti hendi sína eftir bréfinu, skoð- aði það og sneri því á alla kanta, alveg eins og vanalegt er þegar eitthvert bréf kemur manni í vandræði. “Já, það er til hans, það er áreiðanlegt. “Til hins hávelboma jarls af Oakbum, Cedar Lodge á Bakkanum í South Wennock”, bætti hann við, um leið og hann las áritunina hátt. “Hann kemur eflaust hingað, Jana”. “Já, það gerir hann líklega, pabbi. pað er sú eina niðurstaða sem eg kemst að”. Dálítið lítillæti af honum, er eg viss um”, tautaði kapteinninn. “pað er heiður, sem hann hefir ekki veitt mér síðan hann var í Eton. En hvað kemur honum til að koma hingað? Máske löngun eftir tilbreytingu”. Jana varð hrædd. “pú heldur þó ekki að það sé tilgangur hans að koma til að vera hér, pabbi? Við emm illa hæf til að taka á móti honum; við höfum enga íbúð, engin þægindi. Hann kemur eflaust ekki til að vera hér”. “Ef hann kemur, þá verður hann að taka það eins og hann getur fengið það. Eg geri mér ekkert ómak, og það þarft þú heldur ékki að gera. ‘Get ekki lávarður’, skal eg segja við hann; ‘Frank Chesney er of fátækur; hefði frændfólk hans gert sér ofurlítið ómak hans vegna, þá hefði gamli Frank getað borið höfuð sitt ögn hærra’. Alt sem þú þarft að gera, Jana, er að sjá um að hann fái eitthvað að borða og hengiból, sem vinda má upp einhversstaðar. pað má líklega útvega það; það er ferðamanna herbergi við hliðina á mínu og láta hann svo að öðru leyti taka það, eins og við höfum það”. “Eg get samt sem áður naumast skilið, hvers vegna hann ætlar að koma hingað”, sagði Jana eftir litla þögn. “Hann —” “Er hann í London eða Chesney Oaks?” greip Lucy fram í, um leið og hún leit upp frá mjólkinni og brauðinu sínu. “f Chesney Oaks, góða mín”, svaraði Jana. “Hjann fór út þangað fyrir mánuði síðan, þegar vesalings unga konan hans var jarðsett, og eg held að hann sé þar enn”. “Hu!” sagði kapteinninn, “eg get skilið það. Hann fer yfir héraðið frá Chesney Oaks til Great Wennock einn eða tvo daga í pólitiskum erindum, og hann vill svo nota húsið mitt fyrir afvikakompu og til þess að fá bréfin sín send hingað. Mjög mikið lítillæti af honum”. “Pabbi”, sagði Lucy, hálf kvíðandi, “er þér ekki vel við lávarð Oakbum?” “Og jú, nokkum veginn, mér líkar hann all- vel; en eg átti í allmiklum þrætum við föður hans. Hvaða póstmerki er á bréfinu, Jana?” Jana Chesney skoðaði bréfið og fann póst- merkið “Pembury”. pað var næsti bærinn við höfðingjasetur jarlsins af Oakburn, Chesney Oaks, þar sem pósthús var. “Eg verð þá að ætla að hann sé farinn þaðan”, sagði Jana, “og að þetta bréf sé sent á eftir honum”. “Hevrig gat hann vitað áritun okkar hér, pabbi?” spurði Lucy. “Hvemig gat hann vitað áritun okkar hér?” endurtók faðir hennar æstur. “Hvað ætti að koma í veg fyrir að hann vissi það ? Lifi eg með höfuð mitt undir tunnugarmi, leyfi eg mér að spyrja? pegar eg flutti frá Plymouth og hingað, var fjöl- skyldan látin vita það, og skrifaði eg ekki jarlinum þegar kona hans dó? Var mér ekki boðið að vera við jarðarförina, flón, en gat ekki farið sökum hinnar bansettu fótagigtar ?” “Lucy er að eins bam, pabbi, hún hugsar ekki um það, sem hún segir”, sagði Jana í sátta- skyni. “Hún ætti samt að hugsa um það”, sagði gamli maðurinn, “og gera sig ekki að flóni. pað er lík- legt að hann vilji bráðum eignast aðra konu, svo þú gerðir réttast í að vera á varðbergi, ungfrú Laura, og draga upp fánann þegar hann kemur. pú yrðir alls ekki léleg greifainna”. pessi harði sjómaður var að spauga. Við verðum að láta hann njóta sannleikans og segja, að hann var ekki fær um að gera nein áform fyrir dætur sínar á þenna hátt. Laura virtist nú samt taka orð hans fyrir alvöru. Hún hafði setið þögul og niðurlút og naumast snert við morgunverðinum en nú leit hún upp blóðrjóð í framan. Faðir hennar hló: hann hélt að þessi tilviljandi mein- ingarlausu orð hefðu vakið hégómagimi hennar, og vakið hjá henni vonir um greifakórónu, vonir sem voru jafn þægilegar og heimskulegar. En Jana, sem líka tók eftir roða hennar, eignaði hann annari orsök, sem henni geðjaðist illa að. MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk- ingu í þeim efnum. En svo er nú samt. pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en EDDYS EFNAFRÆÐISLE GA SJÁLFSLÖKKVANDI “HLJÓÐLAUSAR 500” Eddyspýtumar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu, sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er. Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi, hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum. I ........ i ■■■■■■ ................. n Whaleys blóðbyggjandi lyf VoriB er komið; um þaö leyti er altaf áríöandi aö vemda og styrkja líkamann svo hann geti staöiö gegn sjúkdómum. Þaö veröur bezt gert meö því aö byggja upp blóöiö. Whaleys blóðbyggjandi meöal gerir þaö. Whaleys lyfjabúð Hornl Sargent Ave. og Agnes St. Meiri þörf fyrir] Hraðritara og Bókhaldara pað er alt of lítið af vel færu skrifstofufÓIki hér í Winnipeg. — peir sem hafa útskrifast frá The Success Business College em ætíð látnir setja fyrir. — Suc- cess er sá stærsti og áreið- anlegasti; hann æfir fleira námsfólk en allir aðrir skól- ar af því tagi til samans, hefir tíu útibú og kennir yfir 5,000 stúdentum ár- lega, hefir aðeins vel færa og kurteisa kennara. Kom- ið hvenær sem er. Skrifið eftir upplýsingum- SUCCfSS BUSINESS CDLLEGE IUMITED WINNIPEG, MAN. SORGIR i. Faöirinn í vinnu fjarri heimilinu; móöirinn í kaupstaönum aö kaupa til matar; níu börn hehna og þaö elzta 12 ára gömul stúlka. F.ldur kemur upp í húsinu; haföi kviknaö út frá strompi; börnin veröa ekki eldsins vör fyr en aít er komiö í bjart bál og orðiö fult af reyk. Eldri börnin ganga fram eins og hetjur í því að bjarga yngri systkinum sínum; elzta stúlkan fer inn í herbergi þar sem yngsta barnið sefur; þaö er stúlka á ööru árinu. Herbergiö er fult af reyk og kviknaö í svo að hitinn er nálega óþolandi; hún grípur barniö í fang sér og stekkur út; barniö er liöiö lík í höndum hennar, en sjálf er hún stór- kostlega brend. Móðirinn kemur aö og sér öskithrúgu- þar 'sem heimilið haföi verið. Þetta skeöi 23. október á heimili hjóna, sem heita John Roming, fimm mílur fyrir suðvestan bæ sem Estevan heitir vestur í Saskatchewan. II. “Free Press” flytur sorgarsögu á föstudaginn. Kona sem á son á her- skyldu aldri, er heilsutæp sjálf og horfir fram á aö drengurinn hennar veröi aö fara og koma ef til vill aldrei aftur, eöa ef til vill fatlaöur. “Eg get ekki afborið aö missa hann”, sagöi hún, “eg veit ]>aö fyrir víst að eins veikluð og eg er mundi það gera út af viö mig ef eg ætti að sjá á bak drengnum mínum”. Hiershöfðingi sem var aö tala viö hana svaraði og sagöi:: “Eg þekki konu sem hefir séö á bak manni sín- um og fjórum sonum í striðið. Einn drengjanna hefir veriö særöur og er nú heima um tírna og hún er að sækja um aö fá hann lausan til þess aö hann megi vera kyr hjá henni. Þætti þér þaö sanngjarnt aö taka hann, en láta son þinn vera heima?” “Eg veit þaö ekki”, svaraði móöir- in, “en eg get ekki lifað það aö missa drenginn minn”. “Eg býst nú samt viö því kona góð” svaraði hershöfðinginn, “aö viö tök- um hann”. óeirðir á írlandi. Ekki eru þeir af baki dottnir írarn- ir enn þá. Sinn Fein flokkurinn hót- ar uppreistn ef Englendingar lýsi því ekki yfir tafarlaust aö þeir skuli ekki lögleiða eöa framfylgja herskyldu. Kol til Canada. , Bandaríkin hafa ákveðið að 27,00- 000 smálestir af kolum megi flytja til Canada tvo næstu mánuðina; er því talið áreiðanlegt aö hér veröi enginn kolaskortur á komandi vetri. Er þetta satt? Á útnefningarfundi sem haldinn var í Montreal á fimtudaginn til þess að JOSIE & McLEOD Gera við vatns og Kitavélar í húsum. Fljót afgreiðsla. 353 Notre Dame Tals. G. 4921 TAROLEMA lœknar EGZEMA Gylliniæð, geitur, útbrot, hring- orm, kláða ög aðra kúðsjúkdóma Læknar Kösuðakóf og varnar hár- fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum. CLARK GHEMICAL GO., 309 Somerset Block, Wlnnipeft Williams & Lee Reiöhjól og bifhjóla stykki og á- höld. Allskonar viögerðir. Bifreiöar skoöaöar og endurnýjað- ar fyrir sanngjarnt verö. Barna- vagnar og hjólhringar á reiðum höndum. 764 Sherbrooke St. tlOPBÍ HotPfi Damc ATHUGIÐ! Smáauglfsingar f blaðlð verfla alls ekkl teknar framvegls nema því aðeins að borgun (ylgt. VerS er 35 cent fyrlr hvern þumlnng dálkslengdar f hvert sklftl. Engtn auglýsing tekln fyrir mlnna en 35 cents f hvert sklftf sem hún blrtiat. Brófum með smáauglýaingum, acnt borgnn fylglr ekkl verðnr alls ekld slnt. Andlátsfregnir eru blrtar án end- urgjalds undlr eina og þtrr berast blaðinu, en æfhnlnnlngar og erfl- IJóð verða ails ekkl btrt nema borg- nn fyigi með, sem svarar 15 oent- um fyrár hvern þumtung ðálks- lengdar. GIGTVEIKI Heimalækning veitt af þeim sem hiaut hana. Vorlð 18 9 S varð eg veikur af vöðvagigt og bólgugigt. Eg kvald- ist eins og allir sem þessa veikl hafa 1 2 til 3 ár. Eg reyndl iyf eftir. lyf og iækni eftlr lækni, en batnkði aldrel nema rétt I bráðlna. Loks fékk eg lyf sem læknaði mig alveg og eg hefi aldrei orðið veikur aftur. Eg hefi gefið þetta lyf mörg- um sem kvöldust voðalega; jafnvel þeim sem lágu römfastir af gigt og það háfir aldrel hrugðtst að lækna. Eg vil láta alla sem þjást af þessari voða veiki — gigtinni, reyna þetta ágæta lyf. Sendið ekkl eltt etnasta cent; sendtð að eins nafn og áritun og mun eg þá senda Iyfið Ökeypis til reynslu. Eftir að þér hafið reynt það og það hefir lækn- að yður af gigtinni þá getið þér sent verðið, sem er $1.00 en munið eftir þvl að eg vil ekki að þér sendið peningana nema þvl að eins að þér séuð viljugir að gera þáð. Er Það ekki sanngjarnt? Hvað á að þýða að þjást lengur þegar yður er boðin llkominn lækning ðkeypis? Dragið ekki að skrifa; gerið það dag. MARK H. JACKSON, No. 458D Gurney Bldg., Syracuse. N. V. útnefna frjálslynt þingmannsefni, varö sá fyrir valinu sem Dr. J. J. Guerin heitir fyrir kjördæmiö St. Ann. Blaðiö “Free Press” flytur eft- irfarandi grein i sambandi við fund- inn: “Þangað til striöiö hyrjaöi”, sagði Dr. Guerin, þegar hann ávarpaði fundinn, sem flokks þingmannsefni, “höföum vér haldið aö vér hefðum sjálfsstjórn í Canada; aö v'ér ættum heima í frjálsu landi; en nú sjáum vér þaö að vér stjórnum ekki sjálfir, heldur skipa yfirvöldin í Dawning stræti forsætisráöherranum aö gera það sem þeim sýnist, og hann gerir eins og honum er sagt. Þegar um herskylduna er aö ræöa, þá var hún lögleidd vegna þess aö afturhalds- flokkurinn þurfti aö hafa eitthvað til þess aö hylja með svivirðingarnar og draga athygli fólks frá þeim. Þaö var ekki af hollustu viö Bretland, heldur hlátt áfram vegna þess aö aft- urhaldsliðið vildi láta oss gleyma hin- um sviviröilegu glæpum sem þaö haföi framið: i því skvni voru herskvldu- lögin samin”. ('“Free Press” 26. okt.J

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.