Lögberg - 14.02.1918, Side 3

LöGBERG, FIMTUD AGIN N
14. FEBRÚAR 1918
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
veit, fyrst til Lortons, og kallaðf sig ungfrú Beau-
champ; hún var skírð Clarice Beauchamp Clarr
ice eftir gömlu frænku sinni, greifainnunni af
Oakburn, Beauchamp eftir guðföður sínuni”.
“Hún er þá ekki ungfrú Beauchamp?”
“Hún er lafði Clarice Chesney”.
Frú West varð mjög undrandi. Eins og ná-
grannakona hennar, frú Lorton, hafði hún ekki
kynst né orðið kunnug neinni jarlsdóttur fyr en
þetta. _
“Mér veitist þá sá heiður að tala við — við
“Lafði Jönu Chesney”, svaraði Jana rólega.
“En þegar Clarice var hjá yður, var hún að eins
ungfrú Chesney; það er að eins nýlega að faðir
minn er orðinn jarl. pér getið auðvitað skilið það.
að við erum mikið áfram um að geta nú fengið
hana heim til okkar, og erum enn þá sorgbitnari
en áður yfir því, að hún yfirgaf okkur nokkru
sinni”.
“En — á eg að skilja yður þannig, að þér vitið
ekki hvar hún er? Að hún hafi ekki komið heim
síðan hún yfirgaf okkur í júnímánuði í fyrra?”
sagði, frú West, alveg utan ið sig af undrun.
“Við vitum ekki hvar hún er. Við vitum ekki
hvar við eigum að leita hennar”.
“Eg hefi aldrei heyrt neitt slíkt”.
“pangað til í dag áleit eg það sjálfsagt, að hún
mundi hafa stöðu hér í nándinni”, sagði Jana.
“Óánægja föður míns bannaði mér að líta eftir
Clarice, satt að segja, hann fyrirbauð mér það al-
gerlega. pegar eg fór að heiman í dag, bjóst eg
við því að geta tekið hana heim með' mér, eða ef
þab væri ekki mögulegt, að eg gæti þá ákveðið tím-
ann þegar hún kæmi heim aftur. Mig grunaði alls
ekki annað en að eg gæti fundið hana strax, og eg
get ekki lýst þeim tilfinningum mínum fyrir yður
sem ásóttu mig, þegar bóksalinn sagði mér að hún
væri farin úr nágrenninu — sami maðurinn og eg
sendi bréfin, sem eg skrifaði henni — og sem á-
sækja mig enn þá. pað.eru ekki vonbrigði, það er
annað enn verra. Eg er farin að óttast, eg veit
ekki hvað”.
“Eg vildi að eg gæti hjálpað yður til að finna
hana”, sagði frú West alúðlega. “Hvar getur hún
verið? Hún getur þó naumast hafa fengið að vita
um breytinguna á kringumstæðum fjölskyldu
sinnar?”
“pað get eg ekki haldið”, svaraði Jana. “Nema
því að eins — en nei, það vil eg ekki heldur halda”,
greip hún fram í fyrir sjálfri sér og þurkaði svit-
ann af enni sínu, sem var orðið rakt af þessari
skyndilegu og óvelkomnu húgsun, sem hafði vakn-
að hjá henni. “Nema því að eins að Clarice skyldi
hafa gift sig langt fyrir neðan sína stöðu, og fyrir-
verði sig að láta okkur vita það”, var það, sem
hún æltaði að segja. 7
“Okkur hefir stundum dottið í hug að ungfrú
Beauphamp muni hafa fengið sér stöðu erlendis,
eða hjá fjölskyldu, sem hún hefir farið með til út-
ianda”, sagði frú West. “pað sem þér segið, lafði
Jana, gerir það sennilegra nú en nokkru sinni
áður”.
Jana íhugaði þetta. pað var áreiðanlega hin
sennilegastaráðning gátunnar. “Já”, sagði hún
hátt, “eg held þér hafið rétt fyrir yður. pað er
mjög sennilegt að hún sé erlendis, í fjarlægum bæ
á meginlandinu. Eg er yður þakklát fyrir að hafa
gefið mér slíka bendingu”, bætti hun við, stóð upp
og lagði nafnspjald sitt á borðið. “Ef þér fáið
nákvæmari fregnir um hana, hve lítilfjörlegar sem
þær kunna að verða, eruð þér máske svo góðar að
tilkynna mér þær”.
Frú West lofaði því, og Jana gekk út að vagn-
inum í þungu skapi. petta voru mjög ánægjuleg-
ar fregnir að fytja7lávarði Oakbum.
Annar vagn með dúk á ökumannssæti, kórónu
ur og þjóna, og fagurt sk.jaldarmerki Oakburns
fjölskyldunnar, stóð fyrir framan dymar á Port-
land Place þegar Jana ók þangað. pað var vagn
lafði Oakbum. Jana gekk inn í forstofuna og
heyrði raddir, sem út leit fyrir að væru að rífast,
þær ómuðu frá sama herberginu þar sem hún
skildi við föður sinn um morguninn. Jarlinn og
gamla frænka hans, greifaekkjan, veittu sér þá á-
nægju, sem raunar ekki var mjög sjaldgæft, að
segja hvort öðru skoðanir sínar.
Lucy kom hlaupandi ofan stigann. “Ertu
komin heim til að sækja mig, Jana?”
Jana laut niður og kysti hana. “puveiztþað,
Sóða mín. að mér er óljúft að efna ekki loforð mín,’
'agði hún, “en eg er hrædd um að eg verði að
bregðast mínu loforði við þig í dag. Eg er ekki
v um að eg geti farið til jyasafræðishátíðarinn-
ar í dag. Eg hefi fengið sl^Pmar fregnir Lucy, og
eg veíð að segja pabba frá heirn með eins mikkilli
varkarni 0g eg get. En ef egget ekki farið með þig
i aag, þa skal eg gera það seinna”.
Hverjar eru þessar slæmu fregnir?” spurði
Lucy með hreinskilinni forvitni, eins og bömum
er titt.
Eg get ekki sagt þér það núna ,Lucy. Farðu
a tur til ungfrú Lethwait. Hve lengi hefir Oak-
bum frænka verið hér?”
er búin að vera lengi”, svaraði I
Hun er að þræta við pabba um Clarice”.
„ Um Clarice”, endurtók Jana ósjálf
Hvað þræta þau um henni viðvíkjandi?”
“Eg var í herberginu hjá pabba og un
Lethwait, þegar Oakbum frænka kom —”
Hvað kom þér og ungfrú Lethwait til að
þangað?” greip Jana fram í spyrjandi.
“Við fórum þangað inn til að vitja um
drættina; við vissum ekki að pabbi var þai
hann tafði okkur með því að tala við okkur,
S
kom lafði Oakbum inn. Jana, hún leit svo gremju
lega til pabba, og hún sagði hvorki ‘góðan morgun’
við hann, né ‘hvemig líður þér’ eða neitt slíkt; en
hún spurði hann hvort hann skammaðist sín ekki
fyrir það, að láta Clarice halda áfram að kenna
börnum; svo fóru þau að rífast og ungfrú Leth-
wait fór út með mig”.
“pað er undarlegt að þau skyldu bæði alt í
einu vilja fá Clarice heim, þegar við getum ekki
fundið hana”, hugsaði Jana.
Hún sagði Lucy að fara upp í kenslustofuna
og fór svo sjálf inn í samkomusalinn. Lávarður
Oakburn stóð á miðju gólfi og tunga hans og prik-
ið sungu tvísöng, og greifaekkjan — með svarta
hattinn, sjalið hafði hún lagt á stól, sem stóð hjá
henni, og með blóðrjóðar 'kinnar — talaði jafn
reiðilega og enn þá hærra en jarlinn. pau voru nú
í þessu augnabliki að rífast um hvort rétt
eða rangt væri að leigja öðrum Chesney Oaks, sem
loksins var búið að leigja Sir James Marden.
Koma^Jönu hindraði þrætuna. Jarlinn lækk-
aði rödd sína, og greifaekkjan lagaði hattinn á
höfði sínu. pessar þrætur voru svo algengar á
milli þessara persóna, að hvorug þeirra voru eftir
á hið minsta reiðar, eða mundu jafnvel ekki hvað
það var, sem var orsök til hinna mörgu fagurmæla
er þau heiðruðu hvort annað með.
“Nú, hvar er hún þá?” sagði jarlinn við Jönu.
Jana vissi ofurvel við hverja hann átti. Nær-
vera greifaekkjunnar gerði starf hennar enn erf-
iðara; en hún þorði ekki að eyða tímanum fyrir
föður sínum eða dylja þá staðreynd að Clarice var
ekki mögulegt aá finna. Hún svaraði nú samt ekki
strax og jarlinn tók aftur til máls.
“Komst þú með hana núna?”
“Nei, pabbi, eg —”
“pá skal eg nota aðstoð laganna gegn því
fólki”, þrumaði jarlinn, og barði prikinu sínu all-
hart á gólfið. “Hér er nú frænka þín komin með
sínar skipanir viðvíkjandi Clarice”, — hann veif-
aði prikinu sínu ilskulega í áttina til gömlu, reiðu
konunnar. “Eins og eg kunni ekki að stjórna mín-
um málefnum eins vel og nokkur annar/.
“Nei, það gerir þú ekki, Oakburn. pú getur
það ekki!”
“Eins og eg geti ekki stjórnað þeim eins og
mér þóknast án tillits til afskifta annara”, sagði
jarlinn fokvondur. “Hún er dóttir mín, lafði, en
ekki þín”.
“Hvers vegna komstu þá ekki í veg fyrir að
hún yfirgæfi heimilið? Hrvers vegna lagðir þú
hana ekki í bönd?” svaraði greifaekkjan og kink-
aði kolli að mótstöðumanni sínum. “Eg hefði gert
það, og það hefi eg sagt þér tíu sinnum. Hvað
segir Clarice sjálf ?” bætti hún við og sneri sér að
Jönu. “Hvers vegna kemur hún ekki heim ótil-
kvödd og án þess að boð séu gjörð eftir herini?
Hún hefir Chesney geðslagið og það er þverúðugt,
já, það er það raunar”.
“Frænka”, sagði Jana lágt, — “pabbi’j, sagði
hún svo, þar eð hún vissi naumast að hverju þeirra
hún átti að snúa séi', eða hvernig hún átti að skýra
frá sögu sinni, “mér þykir leitt að verða að segja
það, að eg get ekki fundið Clarice. Hún — eg —”
pau gripu bæði fram í fyrir Jönu á sama
augnablikinu og sneru reiði sinni að henni. Hvað
meinti hún með því að ‘finna ekki’ Clarice, þar eð
hún hafði alt af sagt að hún vissi hvar hún væri?
Vesalings Jana varð að skýra frá því, að
hún hefði haldið að hún vissi hvar Clarice var; en
að Clarice væri nú horfin þaðan í júní í fyrra.
Smátt og smátt toguðu þau alla söguna út úr Jönu
í smástykkjum; gátan hvers vegna Clarice hefði
svo skyndilega yfirgefið frú West — því það var
sannarleg gáta — og hvers vegna að síðan hefðí
ekkert heyrst um hana.
Að lýsa hræðslu jarlins er enginn hægðarleik-
ur. pegar hann að lokum skildi það, að Clarice
var týnd — týnd, að svo miklu leyti að séð varð á
þessari stundu — brauzt ilzkan út úr honum á
mjög einkenniegan hátt. Hann þaut aftur og fram
um gólfið og stappaði niður fótunum í meira lagi
hörkulega, hann ásakaði syndaselinn Pompay, sem
ekki hafði hið minsta að gera með þetta, en sem
kom inn í herbergið til að segja frá því að morgun-
verður væri^ á borð borinn; hann ásakaði lafði
Oakburn; hann ásakaði Jör.u. í þetta skifti, í
fyrsta sinni, léi, greifaekkjan hann ausa úr sér
fúkyrðum án þess að svara honum; herini var ant
um velferð Clarice, og fregnin sem Jana skýrði frá
um hana, olli henni skelfingu. Morgunverð! Nei,
þau voru í ofmiklum vandræðum, hrifin af ofmik-
illi sorg til þess, að geta neytt morgunverðar.
“Eg hefi dregið mig í hlé eins lengi og eg gat”
hrópaði greifaekkjan, um leið og hún fleygði hatt-
böndunum sínum aftur á bakið og leit ásakandi
augum á lávarð Oakburn. “Á hverjum mánudags
morgni, síðan þið komuð til London, hefi eg sagt
við sjálfa mig: “hann fær hana neim til sín 1 þess-
ari viku; en vikan leið, hver á fætur annari, og
hún kom ekki — þú, Oakbum! Og eg sagði við
siálfa mig, þegar eg settist við teborðið í dag, að
eg skyldi fara til hans og spyrja hvað hann hugs-
aði um sjálan sig. Og nú er eg kominn. Nú Oak-
burn!”
Vesalings Jana, sem var al^s ekki fær um að
tempra æsinguna í þessum persónum, föður sínum
og frænku, mundi eftir því að lafði Oakburn hefði
verið eins fús til þess og jarlinn, að láta Clarice
sigla sinn eigin sjó þangað til hún kæmi viti fyrir
sig sjálf.
Mig langar til að ná í Clarice”, sagði greifa-
ekkjan, meðan jarlinn gekk fram og aftur um her-
bergið, veifandi prikinu sínu. “Eg fer til Sviss-
lands í næsta mánuði, og eg skal taka hana með
mér ef hún hegðar sér vel og sýnir hreinskilna
iðrun yfir því sem hún hefir gert. Hvað það
snertii, að þú getir ekki fundið hana, Jana, þá
hlýtur það að vera rugl; þú hefir aldrei dugað til
neins”.
“Kæra frænka, tilfellið er það”, svaraði Jana
hnuggin og lágt, “að þú skilur ekki þetta í heild
sinni. Eg skyldi ekki hugsa svo mikið um það, þó
að Clariee hafi ekki komið til frú West eða gert
vart við sig síðan hún yfirgaf þá fjölskyldu, ef
hún hefði sótt eða gert boð eftir bréfunum mínum
eins og hún var vön; það er það sem mér finst svo
undarlegt. pau þrjú bréf, sem eg hefi skrifað
henni síðan á jólum, voru enn hjá bóksalanum;
tvö þeirra tók eg aftur til mín, en eitt lét eg bíða,
ef það skyldi koma fyrir að hún vitjaði þeirra enn
þá einu sinni”.
“Hvað hefir orsakað það að hún lét bréfin
liggja þarna án þess að vitja þeirra?” hrópaði
greifaekkjan.
“pað er það, sem eg skil ekki. pað er það,
sem — eg veit ekki hvernig -— hefir ollað mér
hræðslu”.
Lafði Oakburn greip fram í með óþolinmæði.
“Eg skil það alls ekki Jana. Máske þú viljir byrja
á byrjuninni og fræða mig dálítið”.
“Hvaða byrjun?” spurði Jana, sem var í ó- '
vissu um hvernig hún ætti að skilja orðin.
“Hvaða byrjun”, endurtók gamla konan gröm
í skapi. “Auðvitað byrjunina á öllu, þegar Clarice
hætt við fyrstu þrætuna — um Clarice — en höfðu
rifist um fullan tug af öðrum misklíðarmálum; á
fór fyrst að heiman. Eg veit ekkert um hinar
sérstöku kringumstæður og hefi aldrei vitað neitt
um þær. Hvað hefir þú skrifað henni, og hvaða
svar hefir þú fengið ? Hvar faldi hún sig, og hvað
sagði hún þér? Byrjaðu með byrjuninni”.
“f næsta mánuði, júlí, eru tvö ár síðan Clarice
yfirgaf okkur”, byrjaði Jana að segja sögu sína.
hlýðin eins og hún var vön áð vera. “Einhvern-
tíma í næsta mánuði, ágúst, fekk eg fyrsta bréfið
frá henni, og í því sagði hún mér, að hún hefði
fengið stöðu í nánd við Hyde Park, og að hún
ætlaði” — Jana hikaði og hugsaði sig um, en svo
bætti hún við — “að efna loforð sitt”.
“Loforð sitt! Hvaða loforð ?”
“Hún lofaði því, áður en húnYór að heiman,
að líún skyldi engum segja frá því, hverrar ættar
hún væri”.
“Ó”, sagði greifaekkjan. “pað hefir hún ef-
laust gert í bræði sinni”.
“Já. Hún sagði að hún vonaði að vistin reynd
ist viðfeldin, og að eg gæti, ef eg vildi skrifa henni
skrifað utan á bréfin: “ungfrú Chesney” og senda
þau til bóksala í nágrenninu, þar sem hún skyldi
vitja þeirra, en hún gat þess aftur að enginn vissi
um sitt rétta nafn. Eg skrifaði henni þrjú eða
fleiri bréf þetta ár, og hún svaraði þeim. Hún
mintist aldrei á það, að hún væri ekki í sömu -vist-
inni, og eg áleit að hún væri það; sumarveðráttan
var þá byrjuð-------”
“Haltu áfram sögunni, Jana. Hvað kemur
sumarveðráttan henni við? sagði gamla konan
reiðiþrungin. Og lávarður Oakburn var hættur að
ganga um gólf til þess að hlusta á söguna.
“pað sumar — eg held það hafi verið í júni —
fékk eg aftur bréf frá Clarice; hún sagði mér í því
að eg skyldi ekki skrifa, fyr en eg hefði fengið bréf
frá sér aftur, þar eð hún flytti máske eða færi nið-
ur að sjónum. Eg áleit auðvitað að fjölskyldan
tæki hana með sér. petta var, eins og við sjáum,
sami mánuðurinn sem hún yfirgaf West fjölskyld-
una, að því er frú West segir. Eg vissi ekkert um
hana eftir þetta fyr en á þessu ári í janúarmán-
uði, þegar hún skrifaði okkur til að óska okkur
gleðilegs nýárs, siður sem hún hafði lært á Frakk-
landi, og þetta bréf var sent áfram til South Wen-
nock frá hinu gamla heimili okkar í Plymouth.
Eg-------”
Hikarðu við’’, sagði greifaekkjan. “Hvað
sagði hún^ í þessu bréfi um sjálfa sig og sínar
hreyfingar?”
“í raun réttri ekkert. Hún mintist ekki einu
orði á ferðina til sjávarstrandarinnar, eða hvort
hún var komin til baka aftur til London, eða neitt
um það. Hún lét mig þegjandi komast að þeirri
niðurstöðu — sem eg í rauninni gerði líka — að
hún væri enn þá hjá sömu fjölskyldu. Póststimpill
bréfsins var frá London. Hún sagði að sér liði vel
og væri ánægð og spurði eftir okkur öllum, og það
var stutt skýring í bi'éfinu, sem eg man vel eftir:
‘Eg hefi efnt loforð riiitt’. Eg sýndi föður mínum
bréfið og hann —
— “bannaði þér að svara því”, bætti jarlinn
við; því Jana þagnaði um stund. Og gamla greifa-
ekkjan kinkaði kolli sarriþykkjandi — eins og hún
líka hefði bannað það. ^
“pessu bréfi var því ekki svarað”, sagði Jana
aftur. “En í marz hafði — hafði — komið fyrir
viðburður, sem gerði mig kvíðaridi um Clarice, svo
að eg skrifaði henni. Satt rið segja, mig dreymdi
draum, sem að mjög miklu leyti-------”
“Eg veit hve heimska þú hlýtur að álíta mig,
frænka. En það var voðalegur draumur. Hann
virtist benda á eitthvað ilt fyrir Clarice og vera
fyrirboði dauðá hennar. Eg er hjátrúarfull við-
víkjandi draumum; eg get ekki gert að því, og
hann hafði mikil áhrif á mig. Eg skrifaði Clarice
eftir að mig dreymdi þenna draum, og bað hana að
segja mér eitthvað um sjálfa sig. Eg sagði henni
að við værum farin frá Plymouth, og sendi henni
áritun okkar í South W’’ennock. Ekkert svar og
eg skrifaði aftur. Eg skrifaði í þriðja sinn og fékk
enn þá ekkert svar. -En, þetta gerði mig ekki
hnuggna, eg hélt að eins að Clarice hefði reiðst,
af því eg svaraði ekki nýársbréfinu hennar, og að
nú væri hún að hegna mér með því,- að skrifa mér
•ekki. f dag þegar eg kom til bóksalans, fann eg
þessi þrjú bréf liggjandi þar enn þá; ökkert þeirra
hafði Clarice vitjað um”.
“Og fjölskyldan sem hún var hjá, segir, að
Clarice hafi farið frá þeim í júnímánuði í fyrra,
og hún veit ekkert hvert hún hefir farið né hvar
hún er?” endurtók jarlinn, en gamla greifaekkjan
starði vandræðalega út í bláinn.
“pessi fjölskylda eða frú West, veit ekki hið
minsta um hana, pabbi, né hreyfingar hennar,
síðan hún fór frá þeim”.
“Hvernig stendur á því, það er þó heilt ár
síðan”.
“Já, það er liðið ár síðan” pau þrjú stóðu nú
þögul og horfðu hvort á annað; ólýsanleg skelfing
^ smaug inn í huga þeirra, þegar ómurinn af samtal-
inu hætti.
Areiðanlegustu Eldspíturnar í heimi
og urn leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
ÁREIÐANLEGAR af því að þær eru svo búnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ODYRAYTAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR
L. == ■: —— ■■ . . ■■ =g
IjOÐSKINN Bœndur, Veiðiiiicnnn og Versiunarmeim I.OBSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Síestu skinnakaupmenn í Cani'tia)
213 PACIFIC AVENCIG..........WINNIPEG, .MAN.
Ila'sta verð borgað fyrir Gærur Húðir, Seneca ræíur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖKC YÐAK.
Þegar Þýzkalandskeisari
kom til Jerúsalem.
Þegar tennurnar
ónáða yður
pegar pýzkalauds keisari hélt
innreið sína í Jerúsalem fyrir 19
árum síðan, eða 20 október 1898
var óvanalega mikið um dýrðir.
pýzkur lúðraflokkur spilaði og
á hverri stöng blakti hinn þýzki
fáni, þegar Hans Hátign reið
inn í borgina, á hesti, sem búinn
var líkt og þeir hestar er heldri
menn riðu í pílagrímsförum
sínum til foma.
Mr. Spencer Leigh Hughes,
sem þá var fréttaritari, en nú er
þingmaður í brezka þinginu og
var viðstaddur segir svo frá:
pað var þegar klukkuna vant-
aði 15 mínútur í þrjú, á laugar-
daginn þann 29. október 1898 að
þessi einkennilegi pílagrímur
kom til borgarinnar helgu, her-
klæddur frá hvirfli til ylja, um-
kringdur fylking sinna eigin ridd
ara, en ríðandi varðmenn Tyrk-
neskir ruddu úr vegi þeim borg-
urum sem of nærgöngulir þóttu.
Sumir segja að keisarinn hafi
riðið inn um Damaskus-hliðið, en
það er ekki satt. pví til þess að-
þóknast sínum konunglega og
háæruverðuga gesti þá höfðu
Tyrkir rofið hlið á hinn foma
borgarmúr til þess að Hans Há-
tign þyrfti ekki að fara á sig
krók, heldur gæti haldið beint
inn í borgina. — Svívirðilegt at-
hæfi, sem máske hefir þó átt við
“Kulture” Hans Hátignar. Ef til
vill heldur fólk að það sem eg nú
segi um atburð þennan, sem
skeði 1898, sé að meira eða minna
leiti litað af óvildarhug. pví er
þó ekki þannig farið; um þennan
atburð skrifaði eg þá og var að
leita í huga mínum að einhverju
til þess að bera keisarann sam-
an við til betri skýringar, en það
eina, sem nokkuð komst nálægt
var “Bamum”. En fylgisveit
hans, ‘sem í voru þýzkir liðsfor-
ingjar, tyrkneskir Pashar og
aragrúi af smærri embættis-
mönnum, sem af náð höfðu feng-
ið að fylgjast með, var eg satt
að segjaj standandi vandræðum
að finna nokkurn skapaðan hlut
því til samlíkingar, nema ef vera
skyldi þegar Nói steig úr örk-
inni forðum daga með fylgiliði
sínu.
Keisarinn var búinn eins og
pílagrímarnir til foma. Hann
hafði hjálm á höfði, með silki
skykkju yfir sér. Hann sýndist
vera í guðrækilegum hugleiðing-
um, talaði ekki orð frá munni,
gaf að eins bendingar um það
sem hann vildi að framkvæmt
væri. Hann tók kveðjum fólks-
ins og smjaðurlegum hneiging-
um höfðingjanna, með því að
snerta hjálminn með hendinni að
hermanna sið, og öíl var fram-
koma hans hrokafull og líkari
því að hann stæði þar sem sigur-
vegari, með sverð í hendi, held-
ur en réttur og sléttur farþegi
og ferðamaður, undir umsjón
þeirra herra Thomas Cook and
Sons.
pað sem mér þótti einkenni-
legast við komu keisarans til
Jerúsamem var það hve fárán-
lega hann bar sig til. Svo bar
mikið á þessu að maður freist-
aðist til þess að halda að hann
væri ekki með réttu ráði. Lýs-
ingin hér að framan, á komu
hans til borgarinnar, og eins það
sem á eftir fór, gefa fulla ástæðu
til þess að halda að á jafnvægi
mannsins vanti mikið. Svo vildi
til að það var nýbúið að byggja
þýzka prótistanta kirkju í bæn-
um, og var hún vígð á meðan
Hans Hátign stóð við, og var
-honum náttúrlega boðið að vera
við þá athöfn, og halda aðalræð-
una. Daginn sem sú athöfn fór
fram streymdi múgur og marg-
menni að kirk.iunni, og hún varð
meira en full; þegar alt var til-
búið, þá kemur herrann með
varðsveit með sér, voru það þeir
allra stærstu og digrustu menn,
sem til voru í sveit keisarans.
Hertygaðir voru þeir allir frá
þá œttuð þér að ijá Dr.
Tannpínu útrýmt með
beztu hugsanlegri
aðferð
Skoðun og áætlaður
kostnaður er
ÓÍCEYPIS
Dr.C.G.Jelfrey
,.Hinn gœtni tannlæknir“
Horni Logan og Main Sí.
WINNIPEU
Inngangur á Logan Ave.
Í.M.M
hvirfli til ylja, þeir gengu inn
eftir kirkjugólfinu og staðnæmd
ust frammi fyrir altarinu. Keis-
arinn, í öllum hertigjum, steig
í stólinn og hélt ræðu, sem eg
ekki skildi, því eg er Englend-
ingur, og því miður skil ekki
þýzku, en líkari þótti mér raust
hans herforingja sem skipanir
gefur, heldur en raust hirðisins
sem boðar þreyttum vegfaranda
frið og hvíld.
pegar úti var og við gengum
í burt frá kirkjunni, varð eg sam
ferða þýzkum foringja, sem við
víxluathöfnina hafði verið, hann
kunni vel ensku og þekti til á
Englandi. Honum fórust orð á
þessa leið: “Eg veit að þið hend-
ið gaman aft keisara vorum á
Englandi”. Eg svaraði: “Svo ó-
kurteisir erurii við ekki”. Hann
■svanaði með þykkju: “Mér er
kunnugt um það, eg les “Punch”
og bætti svo við, “hvað annars
svo sem þið segið um hann, þá er
eitt víst, og það er, að enginn
fayandsali í heimi er slíkur sem
hann”.
Síðar í viðtali við ritstjóra
“The Pall Mall Gazette”, bætir
Mr. Leigh Hughes við endur-
minningarnar um þennan fræga
viðburð. f sambandi við ræðu
keisarans í Jerúsalem, þá verð
eg að segja það, að hann prédik-
aði víst með öllu því afli, sem
hann átti yfir að ráða, og barst
mikið á. En eins og eg hefi áður
sagt þá skil eg ekki þýzku, svo
eg gat ekki með neinni vissu vit-
að hvað hann var að segja, en
eitt orð skildi eg og það var
amen, sem mér þótti vænt um að
heyra, því þá vissi eg að hann
var búinn með ræðuna, og
keisaranum til heiðurs skal það
sagt, að hann lét ekki taka nein
samskot.
Síðar hlustaði eg á keisarann
flytja ræðu í Damaskus. í þeirri
ræðu hafið hann verið að segja
Tyrkjum frá því að þeir væru
sínir elztu sambandsmenn, og að
hann vonaðist eftir að allir Múha
meðstrúarmenn í víðri veröld
gptu litið. upp til sín, sem verrid-
ara. En mér fanst ólíklegt að
sú von mundi rætast, þar sem
eins og kunnugt er margar milj-
ónir af Múhamedátrúarmönnum
eru brezkir borgarar.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
Vorit? er komiÖ; um þaö Ieyti er
altaf áriöandi aö vernda og styrkja
likatnann svo hann geti staöiö gegn
sjúkdómum. Þaö veröur bezt gert
meö því aö byggja upp blóöiö.
Whaleys blóöbyggjandi meöal gerir
þaö.
Whaleys lyfjabúð
Hornl Sarjrent Ave. og Agnes St.