Lögberg - 15.08.1918, Blaðsíða 3

Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
PRIÐJI KAFLI.
X. KAPITULI.
Menn draga að sér ferskt loft í Blister Lane.
Ásigkomulagið í South Wennock var reglu-
lega sorglegt. Þar var yfirleitt heilbrigt pláss;
hefði það ekki verið, þá hefð læknarnir verið
helzt til fáir, sem bjuggu þar. Það var alveg
nýtt að þar geysaði smittandi veiki svo fólkið
varð alveg skelkað. Yeikin var illkynjuð, og
tveir eða þrír sjúklingar dóu; en það var þó ekki
eins slæmt og það hefði getað verið, eða eins og
það átti sér stað annarstaðar. Það voru undir
eins notaðar allar mögulegar sóttvarnir, og
læknarnir voru á fleygiferð frá húsi til húss.
Lafði Jönu þótti það afarilt sökum Lucy.
að veikin skyldi geysa einmitt nú. Hún var ekki
hrædd við að veikin mundi ráðast á sig; Jana
var ein af þeim fáu, gæfusömu manneskjum.
sem bygði alt sitt traust á umhyggju guðs, og
gat verið róleg í hættunni. ‘ ‘ Sá sem býr í skjóli
hins æðsta, hann skal um nætur vera í skugga
hins almáttuga”. En henni þótti leitt að veikin
skyldi nú ríkja, af því að það gerði Lucy heim-
sóknina leiðinlega.
Jana lifði jafn rólega og hún var vön. Síð-
an tekjur hennar voru auknar með þeim pening-
mn, sem lafði Oakburn ánafnaði henni, hafði
hún að eins bætt einum þjóni við á heimili sitt;
heimilisfólk hennar var áður að eins tvær þern-
ur, og var Judith önnur þeirra. Jana var ekki
mjög sparsöm, hún klæddi sig þokkalega og gaf
fátækum margar gjafir með leynd. En hið unga
og fjöruga fólk, sem hafði gaman af allskonar
skemtunum, gæti míjske kallað heimili hennar
ömurlegt; hún var hrædd um að Lucy kynni að
líta þannig á það, og það var engin þörf á veik-
inni eða hræðslunni, til að auka leiðindin.
Jana sagði þetta eitt kveld þegar hún sat
alein hjá Lucy. Þær höfðu lofað að dvelja þetta
kveld hjá nokkrum vinum sínum, en um sama
leyti og þær ætluðu að heiman, kom boð frá kon-
unni sem þær ætluðu til, að einn af þjónum henn-
ar hefði veikst, og að lafði Jana gerði því rétt-
ast í að fresta heftnsókninni þangað til seinna.
“Mín vegna liefði eg ekki skeytt um þetta”,
sagði Jana, þegar þær settust niður til að vera
kyrrar heima þetta kveld, “ en eg þorði ekki þín
vegna að fara þangað, Lucy. Mér þykir það af-
ar leitt, að þessi veiki skuli ríkja í South Wenn-
ock einmitt nú. Þú færð ástæðu til að minnast
heimsóknar þinnar hjá mér síðar”.
Lucy hló. Það leit ekki út fyrir að henni
leiddist. Hún var klædd ljósum silkikjól, með
ýmsa skrautmuni um háls og handleggi. Hún
hafði skrautsaum á milli handa sinna, sem hún
átti annríkt með að laga, en leit upp hlæjandi.
“Mér þykir alls ekki leitt að vera heima,
Jana. En, Jana, ef eg má segja rétt eitt”, bætti
hún við alvarlega. ‘ ‘ Þú sýnist vera leið yf ir heim
sókn minni. Þú hefir verið svo undarleg alt af
síðan við komum fráLondon”. *
Jana þagði snöggvast. “Ekki leið yfir
henni, Lucy; en eg hefi verið að hugsa um ann-
að, góða mín, og það viðurkenni eg”.
‘ ‘ Um hvað ? ’ ’ -spurði Lucy.
“Eg vil síður þurfa að segja þér það, Lucy.
Það eru að eins smámunir, dálítil óvissa, sem eg
er að reyna að komast að niðurstöðu í. Eg get
ekki varist því að hugsa um það, og það er ef-
laust orsök þess að eg er þögul”.
Lesandinn skilur eflaust, að orsökin til fá-
mælgi lafði Jönu, var hugsun hennar um Clarice
síðan Jana fékk að vita lijá frú West, að hún
hefði gifzt, gat hún ekki losnað við þá hugsun,
að litli drengurinn í Tuppers húsi væri barn
Clarice. Hin eina sanngjarna ástæða fyrir þess
ari ímyndun hennar var sú, að hann var líkur
Clarice — eða það sýndist Jönu —, augu hans
og andlitssvipur var alveg eins og hennar, en
andlitsdrættirnir ekki. Við þetta bættist — og
það hefir máske aukið grun Jönu — framkoma
móður drengsins, hennar frú Smith. Frá byrj-
un áleit Jana frú Smith of gamla til að vera
móður jafn ungs barns; en hún hafði harða and-
litsdrætti, og slíkar konur sýnast oft vera eldri
en þær í raun og veru eru, eins og Jana vissi.
Eftir að Jana kom frá London, hafði hún gengið
fram lijá húsinu í Blister Lane oftar en einu
sinni, og talað við drenginn hjá hliðinu. Eitt
sinn kom hún inn í húsið samkvæmt beiðni frú
Smith, og reyndi þá strax að komast eftir hvar
baxmið væri fætt og hvar það hefði verið. En
frú Smith var ófáanleg til að svara slíku. s
Drengurinn var hennar eigið barn, sagði hún;
hún hafði eignast annan son á undan þessum, en
hann dó. Hún giftist seint. Maðurinn hennar
hafði góða stöðu við verksmiðju í Paisley í
Skotlandi, og þar var litli drengurinn hennar
upp alinn til þessarar stundar. Þegar maður
hennar dó þetta sumar, fór hún þaðan og var nú
komin aftur til föðurlands síns, Englands.
Meira var frú Smith ófáanleg til að segja. Henn
ar eigin kringumstæður komu henni við, en ekki
öðrum, sagði hún. Jana varð í hálfgerðum
vandræðum. Það gat auðvitað alt verið satt,
sem konan sagði, en það var eitthvað dularfult
í framkomu hennar, sem vakti grun hjá Jönu.
Hún hafði samt enga ástæðu til að spyrja um
meira í bráðina, og hún kaus heldur að bíða og
'vinna að þessu með hægð. En hún hugsaði sí-
felt úm þetta, og hún, sem annars var svo gæt-
in í framkomu, varð utan við sig og deyfðarleg
eins og Lucy hafðí sagt.
“Er það nokkur sem viðvíkur Lauru?f’
spurði Lucy.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. ÁGÚST 1918
“Nei, alls ekkert”.
“Heldur þú, Jana, að Laura sé gæfurík?
Hún sýnist stundum vera svo eirðarlaus, svo
dutlungasöm”. »
“Lucy, eg vona að hún sé ánægð; eg veit
það ekki. Eg hefi tekið eftir því sama og þú,
en eg veit ekkert”.
“Carlton sýnist vera mjög umburðarlynd-
ur við hana”, sagði Lucy.
Og satt að segja, Lucy hafði furðað sig á
þessu umburðarlyndi. Jana hafði haldið fast
við þá ákvörðun sína að koma aldrei í hús Carl-
tons, hvort sem það var af óvild, drambi eða ein-
hverju öðru; en hún hafði ekki álitið viðeigandi
að banna Lucy oð koma þar, og Lucy var oft hjá
Lauru, og fékk þannig tækifæri til að sjá fram-
komu Carltons gagnvart konu sinni.
Hún sagði Jönu að hún gæti betur liðið
Carlton nú, heldur en þegar hún var lítil telpa;
hún sagðist muna hve mikla andstygð hún hefði
haft á honum, en nú kynni hún nokkurn veginn
vel við hann, og honum þætti eflaust vænt um
Lauru. Jana viðurkendi að framkoma Carl-
tons væri siðprúð og viðfeldin; að hún hefði við
og við fundið hann á samkomum, og að enginn
hefði verið kurteisari en Carlton við hana, en í
hús hans vildi hún ekki koma.
“Eg held hann hafi alt af verið umburðar-
lyndur við hana”, sagði Jana. “Laura er bráð-
lynd, býst eg við, en — fáum við gesti í kveld?”
Orsökin til þessara orða var sú, að barið
var að dyrum. Þjónninn opnaði dagstofu-
dyrnar.
“Hr. Friðrik Grey, lafði”.
Lucy fleygði skrautsaumnum frá sér. Jana
brosti; þetta leiðinlega kveld fékk nú annað út-
lit fyrir Lucy.
Hann kom inn með ánægjulegt andlit. Þær
spurðu hann um erindi hans til South Wennock,
þar eð þær hefði haldið að hann væri í London
til að íiá doktors nafnbótinni. Friðrik sagði að
Joh frændi hefði beðið sig að koma þangað.
“ Sannleikurinn er eflaust, að þér hafið
boðið honum að heimsækja hann”, sagði Jana.
‘ ‘ Eða ef til vill heldur, að þér hafið komið til
hans honum á óvart”.
Friðrik Grey hló. Hið síðasta var sannleik-
urinn. Friðrik gerði sér aldrei ómak með að
tilkynna komu sína í hús frænda síns, hann átti
þar eins vel heima og í húsi föður síns.
Eftir því sem dagarnir liðu og veikin fór
vaxandi í South Wennock, sagði Joh Grey, að
Friðrik hefði aldrei getað komið á hentugri
tíma en nú; því læknarnir áttu mjög erfitt með
að gegna störfum sínum, og Friðrik hjálpaði
þeim eftir beztu getu. Þannig var þessi heim-
sókn, sem átti að eins að vera stuttur frítími til
að vera hjá Lucy og spjalla við hana, hvíldar-
laust starf og — í vissu tilliti — vonbrigði. Því
Því hann vogaði að eins að heimsækja hana
armanhvoru dag einu sinni; hann hafði heldur
ekki tíma til að finna hana oftar, og þá varð
hann að vera svo forsjáll að hafa fataskifti.
Lafði Laura var all-oft á ferð eftir Blister
Lane fram hjá húsi Tuppers. Afbrýðin hefir
oft leitt fólk til verri staða. Þesi ógæfusami
grunur — jafn voðalegar og afleiðingar hans
áttu að vera, gat hvorki Lauru né neinn annan
dreymt um — sem setti mann hennar í samband
við þenna litla dreng, var orðinn svo sterkur og
rótgróinn, og Laura var í svo hættulegu skapi,
að þessum grun mætti líkja við tréspónahrúgu,
sem að eins lítill neisti gat breytt í bál.
Það leið enginn dagur svo, að hún gengi
ekki eftir Blister Lane. Hún gekk upp Bakk-
ann, sneri inn í Blister Lane, gekk fram hjá
húsinu, sem stóð þar sem gatan byrjaði, hélt
áfram dálítinn spöl og sneri svo við aftur, alveg
eins og hún væri að ganga til þess að anda að
sér fersku lofti. Sæi hún litla drenginn í garð-
inum, nam hún vanalega staðar og talaði við
hann, um leið og afbrýðisaugu hennar horfðu á
þá líkingu, sem hún þóttist sjá hjá honum og
Carlton; Hún sýndist aldrei verða þreytt af að
skoða hana.
Það var ekki eingöngu afbrýðin sem dró
hana þangað, heldur áform sem hún hafði mynd-
að. Hún hafði ásett sér að rannsaka*þetta mál-
efni til hlítar, svo liún gæti þekt liðna tímann.
Hún skeytti ekki um það, hvaða aðferð hún not-
aði. Sannleikann vildi hún vita, hvað sem það
kostaði. Laura, sem í rauninni var heiðarleg
að eðlisfari, gleymdi nú sómanum; Carlton
hafði ásakað hana um, að hún njósnaði um
störf hans; hún var að því núna og eitthvað
verra en það, á uppgötvunarferðum sínum.
Þetta var næstum búið að gera hana brjál-
aða. Hvaða gagn hún hafði af þessum heim-
sóknum í Blister Lane, vissi hún ekki; alt sem
hún gat sagt, var að hún yndi ekki annarstaðar.
Fyrst og fremst vildi hún fullvissa sig um, hve
oft hann kæmi þangað.
En hún liafði enn ekki Yerið svo heppin að
sjá hann koma þar. Hefði hún mætt honum —
sem hún auðvitað gat búist við —vþá hafði hún
tilbúna afsökun sína. Eins og forlögin vildu
hjálpa henni með þetta fyrirtæki, kyntist Laura
ungri stúlku, sem heima átti í Blister Lane, og
var dugleg að skrautsauma. Hún fekk henni
undir eins nokkuð að gera, svo að hún ætti er-
indi þangað ef hún mætti manni sínum.
Á dimmum degi í nóvember fór Laura þang
að eins og hún var vön. Það leit út fyrir rign-
ingu, og menn höfðu fulla ástæðu til að ætla að
Lauru liði betur heima. En í því skapi sem hún
var, tók hún ekkert tillit til óþæginda.
Þegar hún gekk fram hjá hliðinu fyrir
framan Tuppers liús, sá hún frú Smith standa
við það, lúta áfram og horfa til bæjarins, eins
og hún ætti von á einhverjum. Hún l'eit á Lauru
þegar hún gekk fram hjá; en hún vissi ekki að
það var kona Carltons. Lafði Laura roðnaði
og gekk eftir miðri brautinni þar sem bleytan
var mest til þess að forðast frú Smith. Þetta
var í annað skifti sem hún sá hana.
Laura hélt áfram í æstu skapi, en sneri við
fyr en hún var búin að finna saumastúlkuna.
Það leit út fyrir að hún yrði að gera sjálfri sér
afsökun fyrir það, að hún var í Blister Lane
þenna dag. Hún áleit að konan hefði verið að
gá að Carlton. Getur nokkur ástríða gert okkur
jafn heimska og afbrýði?
Hún gekk inn og gaf saumastúlkunni nokkr-
ar bendingar, en svo gagnstæðar og heimskuleg-
ar , að stúlkan varð alveg hissa, svo fór hún
þaðan óð af reiði. Hún varð hissa þegar hún sá
barnavagn á miðri götunni og lítinn dreng í hon-
um. Hann var magnlítill og fölur, en indælu
augun hans þektu Lauru og brostu.
“Þú ert þá hérna?” spurði hún.
“Hún tók yfirskóna af sér og gleymdi þeim,
en það er gat á stígvélunum hennar”, svaraði
drengurinn.
“Hver er þessi hún?” spurði Laura aftur.
“Stúlkan sem Carlton sendi hingað. Hann
segir að eg verði að vera eins mikið úti í fersku
lofti og mögulegt sé, og hún er komin til að aka
mér. Bumban er brotin”, sagði drengurinn
bnugginn. “Hr. Carlton braut hana. Hann
kysti mig af því eg grét ekki, og lofaði að útvega
mér aðra”.
“Er Carlton þar núna?” spurði Laura og
benti á húsið.
“Já, það var bumban sem brotnaði, ekki
dátinn; hann barði of fast á hana”.
Nú heyrðist fótatak í ganginum í garðinum,
og röskleg bóndastúlka kom gangandi. Hún
þekti lafði Lauru og hneigði sig fyrir henni.
Laura þekti að þetta var virðingaverð bónda-
dóttir, sem leitaði að atvinnu á daginn, en gat
ekki tekið fasta vist af því móðir hennar var
veik og lá í rúminu.
“Litli drengurinn er veiklulegu”, sagði
Laura, án þess að vita í raun og Veru hvað hún
sagði.
“ Já lafði og það er sagt að hann sé lakari í
dag en hann hafi^áður verið ’ ’.
“Segir Carlíon það?”
‘ ‘ Móðir hans segir það. Carlton hefir ekki
séð hánn enn þá. Hann hefir ekki komið hér í
dag”.
Laura hélt áfram án þess að gefa stúlkunni
gaum og án þess að kveðja litla drenginn. Hún
áleit að stúlkan væri að segja sér ósatt með
ásettu ráði, og að Carlton væri á þessu augna-
bliki í húsinu. Orð drengsins: “stúlkan sem
Carlton sendi”, loguðu í huga hennar. Því
skyldi Carlton senda stúlku til að aka barninu,
ef hann bæri ekki sérstakan áhuga fyrir því?
sagði hún við sjálfa sig. Ó, ef hún hefði getað
séð þessar kringumstæður eins og þær voru —
jafn saklausar eins og þær voru. Þegar dreng-
urinn getur ekki lengur hlaupið út, sagði Carl-
ton, þá verður hann samt að halda áfram að
anda að sér hreinu lofti. Móðir hans útvegaði
sér þá vagninn, en sagði við Carlton, að hún
vissi ekki hvar hún ætti að fá stúlku til að aka
honum; honum datt strax í hug bóndadóttirin,
liann annaðist þá móður hennar, og sagðist
skyldi senda stúlkuna. Þetta var öll sagan.
Laura vissi ekki hverja gröf hún var að grafa
sér sjálfri, með þessari stjórnlausu afbrýði.
Hún fór beint heim og gekk hratt, og gekk
inn um dyrnar til lyfjastofunnar, eins og hún
gerði stuiidum þegar illa lá á henni, og vildi ekki
bíða eftir að aðaldyrnar væri opnaðar. Jeffer-
son var í lyfjabúðinni og tók ofan hattinn fyrir
henni.
“Nær búist þér við Carlton heim?” spurði
hún.
“Hr. Carlton er ekki úti, lafði Laura”.
“Hr. Carlton er úti”, svaraði hún, og sneri
reiða andlitinu að honum.
Hann varð hissa. “Nei, hann er sannar-
lega ekki úti, lafði Laura. Hr. Carlton kom
heim fyrir hálfri stundu síðan. Hann er niðri í
efnafræðisstof unni ’ ’.
Lafði Laura trúði ekki einu orði af bessu.
Höfðu þá allir gert samsæri til að svíkja hana?
Hún sneri sér að stiganum sem lá ofan þangað,
ákveðin í því með eigin augum að sjá og hrekja
ósannindin. Þessi efnafræðisstofa, sem stund-
um var nefnd kjallari, var lítill klefi, sem maður
komst að eins inn í gegnum kjallarann. Hr.
Carlton geymdi þar efni í lyf og ýmislegt fleira,
sem honum heyrði til sem lækni; þjónunum
hafði verið harðlega bannað að koma þar inn,
svo að þeir, eins og Carlton sagði, stigi ekki af
gáleysi ofan í frumefni, sem gæti sprengt þá í
loft upp. Yinnufólkið forðaðist eftir þetta að
koma í nánd við klefann.
Lafði Laura gekk í gegnum kjallarann og
gægðist inn. Þar stóð Carlton fyrir framan
opinn járnskáp. Laura sá eitthyað í honum sem
líktist pappírsvöndlum og bréfabunkum; en
henni varð bilt við að sjá mann sinn og hljóð-
aði lágt.
Lesandinn hefir heyrt getið um þenna klefa
fyr. Carlton geymdi þar bréf, sem hann hafði
íengið frá föður sínum fyrir löngu síðan, þegar
hann í fyrsta skifti heyrði um veiki frú Crane.
Laura vissi um skápinn, en var alls ekki forvit-
inn, um hann. Hún hafði komið þarna einu sinni
áður, þegar hún var ný gift og Carlton sýndi
henni húsið, en aldrei eftir það.
Carlton varð bylt við hljóðið og skelti
skápnm aftur í flýti og sneri sér við.
“Laura! ert það þú? Hvað kemur þér til
að koma hingað ? ’ ’
Laura gat ekki á þessu augnabliki sagt það
sem hún vildi, en sagði í vandræðum sínum eitt-
hvað sem nálgaðist sannleikann. Jefferson hafði
sagt að hann væri hér, en hún hélt að hann væri
úti og kom til að vita vissu s'ína.
Hún sneri sér undan um leið og hún talaði,
og Carlton horfði undrandi á eftir henni um leið
og hún hraðaði sér upp stigann.
1 þessu tilliti áttu sér þá engin svik stað, og
Laura varð rólegri. Drengurinn hafði sjáan-
loga misskilið spurningu hennar, þegar hún
spurði hvort Carlton væri þar í húsinu.
r
Areiðanlegustu Eldspíturnar í heimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo Wúnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRA5TAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspitur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR
Hogir.’.U11 LODSKINN
Ef þú óticar eftir fljótri afgreiðilu og hæsta verði fyrir ull og loðskinn.skrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
Ull, Gœrur og ~ "~T| Seneca Rœtur i
Vér kaupum vörur þessar undir eins í stórum og imáum slumpum. Afarhátt verð borgað. Sendið oss vörurnar strax.
R nu== c/i • R0BINS0N W 1 N N I P £ G, 157 RUPERT AVENUE og , 150-2 PACIFIC AVE. East M AN .
AUGLÝSIÐ I LÖGBERGl.
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjarnt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, iþegar tennur þeirra
eru í ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
„Hinn varfaerni tannlseknir".
Cor. Logan Ave. oá Main Street, Winnipeé
IjOOSKINN
Bændur, Veiðimeniin og Verslunarmenn LOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mest’i skinnakaupmenn í Canada)
213 PACIFIC AVENUE ..... -WINNIPEG, MAN.
Hæsta verð borgað fyrir Gærur Húðir, Sencca rætur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRU YDAR.
Hneyksli íslendingadagsins á
Gimli 2. ág. 1918.
Eg get ekki stilt mig um aö skrifa
nokkur ortS um hneyksli íslending-a-
dagsins á Gimli þetta ár, Sigur<5 Júl-
íus Jóhannesson, eSa réttara sagt það
sem hann sagtSi þar. Hann átti aS
tala fyrir minni íslands; en alt, sem
hann sagði, eins og flest sem hann
ritar, v>ar til Iþess ætlaS að æsa landa
vora upp á móti stjórn þessa lands,
og yfir höfutS öllu c'anadísku og
brezku. Hann hældi Nýja-íslending-
um fyrir hvernig þeir greiddu at-
kvæöi sín 17. des. 1917. Já, eg er viss
um aíS Sigurður Júlíus Jóhannesson
var mikil orsök í þeirri djúpu skömm,
sem Nýja-íslendingar og fleiri land-
ar steyptu yfir sig þann dag. l»aö er
grátlegur sannleikur, að rit br. S. J-
J. hafa srnogið inn á f jölda mörg ís-
Ienzk hejmili, og sem eiturnaðra spúð
þar út eitri sínu, eitri ósanninda og ó-
sanngirni, þangað til lesendur blaða
hans loka skilningarvitum sinum fyrir
öllu öðru. Þeir láta Dr.J3. J. J. hugsa
og skilja fyrir sig, og gjöra það scm
hann segir þeim að gjöra, eihs og dá-
leiddur maður gjörir }yað, sem dáleið-
ari hans segpr honum að gjöra. En
þegar þessir aumingja vesalingar
vakna, hvar verður þá Sigurður Júlí-
us Jóhannesson og Voraldar-klikan
stödd? Það sést á sínum tíma. Eft-
ir þetta voðastríð, þar sem himnariki
berst á móti helvíti ttm völd þessa
heims, þegar við verðum spurð, sem
þjóö, hvar stóðuð þið og hvað gjörð-
uð þið? Þá bendum við með dýpstu
lotningu, hv'ernig sem samvizka hvers
einstakiings verður, á björtu og skæru
stjörnurnar okkar, íslenzku hermenn-
ina. Þeirra saga, í sögu þessara
miklu tíma verða björgunarkaðlam-
ir okkar, og Guði sé lof, verða nógu
sterkir til að halda okkur uppi, þrátt
fyrir Dr. Sigurð Júlíus Jóhannesson.
S. J. J. mintist meðal annars, t ræðu
sinni á Gimli, á íslenzka kjmblendings-
grautinn í Wpg, og Canada yfir höfuð
Ef islenzku börnin i þessu landi eiga
að bera ást og virðngu fyrir íslenzk-
unni, þá verða þau að fá fullkomnari
og göfugri mynd, heldur en ritstjóri
Voraldar dregur upp af sönnum ís-
lendingi; og sem sést bezt í gegn um
hin 4 boðorð hans: 1) að Iæra is-
lenzka tungu fþað er réttj og tala
hana hvar og hvenær sem er, nema
annað sé óhjákvæmilegt. 2) Syngja
lofkvæði án afláts utn Island, sönn
eða ósönn. 3) Fyrirlíta allar aðrar
þjóðir (að Þjóðverjum undanskild-
ttm). 4) Bannsyngja þetta land og
stjórn þess og alt brezkt vald.
Bf þetta er ekki fyrirlitleg mynd
fyrir einstakling og þjóð að breyta
eftir, þá veit eg ekki hvað er fyrir-
litlegt. Hann fótumtreður það göf-
ugasa og bezta, sem einkent hefir
þjóð vora frá fomöld, og sem íslend-
ingar stæra sig réttilega af: dreng-
skap og hugrekki forfeðra vorra. En
eins og maturinn sem við átum fyrir
ári stðan, seður ekki hungur okkar í
dag, eins er ekki einhlýtt fyrir ungu
kynslóðina i dag, að verða að stara
mörg hundruð ár aftur í tímann. Hún
verður að geta borið virðingu fyrir
nútiðarframkomu feðra sinna og
mæðra.
Dr. S- J. J- stælir íslendinga upp í
stnum tveimur verstu göllum: ósam-
ljmdi og hroka. Og unglingarnir
snúa í burtu, þangað sem loftið er heil
næmt og hressandi, þegar búið er að
sótthreinsa þá. En fyr getið þið ekki
búist við börnunum ykkar heim.
Gimli, Man., 5. ágúst 1918.
Margrét GJarvis.
GOFINE & CO.
TalS. M. 3208. — 322-332 Kllice Ave.
Horninu & Hargrave.
Verzla meC og virða brúkaSa hús-
muni, eldstór og ofna. — Vér kaup-
um, seljum og skiftum ð. öllu sem er
nokkurs virSi.