Lögberg - 19.12.1918, Blaðsíða 3

11
Mercy Merrick
Eftir VILKIE COLLINS.
I. KAPÍTULI.
Tvœr stúlkur.
Það var nótt um Jiaustið það ár, sem Þjóð-
verjar og Frakkar áttu í ófriði. Regnið streymdi
niður og myrkur úti. Seint um kvöldið mættust
litlar lierdeildir óvinanna, þær börðust og unnu
Frakkar sigur.
Arnault kaptéinn foringi frönsku deildar-
mnar, sat einn í litlu lierbergi í einu smáhýsi
þorpsins. Ilurðin milli eldhúsisins og stofu þess-
arar hafði verið tekin burt og notuð til að bera
á særða menn, sem biíið var um í eldhúsinu og
stundaðir voru af frönskmn lækni og enskri
hjúkrunarkonu. Fyrir dymar var hengt þykt
léreft í stað ihurðar og tréhlerar fyrir þeim eina
glugga, sem á herberginu var.
Kapteinninn sat og var að lesa fregnmiða
um ásigkomulag óvinanna, þegar maður kom inn
í herbergið. Það var læknir Surville, sem kom
nr eldhúsinu frá særðu mönnunum.
Hvað viljið þérf ” spurði kapteinninn.
‘ ‘ Erum við óliultir í nótt ? ’ ’ spurði læknirinn
“Því spyrjið ])ér um það?” sagði kap-
teinninn.
“Vegna særðu mannanna, sem eru órólegir
og hræddir um árás.”
Kapteinninn ypti öxlum.
“Þér getið lfldega sagt mér skoðun yðar”,
sagði læknirinn.
“Eg veit að á þessu augnabliki er þorpið á
okkar valdi, en eg veit líka að óvinirnir eru tí-
falt mannfleiri en við, og að þeir eru máské nær
okkur en vorir menn. Af þessu getið þér s^álf-
ur dregið ályktanir.”
Nú stóð kapteinninn upp, dró kápuhettuna
yfir höfuðið og kveikti í vindli.
‘ ‘ Ilvert ætlið þér ? ’ ’ spurði læknirirfn.
“Að líta eftir varðmönnunum.”
“Þá ])urfið þér ekki þetta herbergi ? ’ ’
“Ekki fyrstu stundirnar. Ætlið þér að
flytja nokkuð af þeim særðu liiugað?
“Nei, eg var að hugsa um ensku-stúlkuna;
eldhúsið er ekki viðeigandi staður fyrir hana, og
hér getur hjúkrunarkonan stytt 'Iienni stundir.”
Kapteinninn brosti.
“Það eru tvær laglegar stúlkur”, sagði
hann, ‘ ‘ og yður þykir væut um kvennfólk. Látið
þér þær dvelja hér.”
Svo gekk hann til dyra, en snýr sér þar við
og segir;
“Gætið þess að ungu stúlkumar láti ekki
•forvitni sína ná út fyrir takmörk þessa her-
bergis.”
“Við hvað eigið þér?”
Kapteinninn benti á gluggalhlerana.
“Ibií'ið þér nokkurn tíma þekt kvenmann,
sem gctur varist því að horfa út um glugga?”
sagði hann. “Þó dimt sé úti, freistast þær fyr
eða síðar til að opna hlerana. Segið þér þeim
;ið eg vilji ekki að ljósbirtan bendi ])ýzku spæj-
urunum á verustað minn. Hvernig er veðrið?
Rignir’? ’ ’
“Höllirigning.”
“Það er gott. Þá geta Þjóðverjarnir ekki
séð oss.”
Svo opnaði hann dyrnar og fór út.
Læknirinn ýtti dyrablæjunni frá og kallaði
fram í eldhúsið:
“Ungfrú Merrick^ hafið þér tíma til að
hvíla yður litla stund?”
“Eg hefi góðan tíma”, svaraði blíð en sorg-
]»rungin rödd.
“Komið þér þá hingað og takið ensku stúlk-
una með yður. Þér getið fengið þetta herbergi
handa ykkur fyrst um sinn.”
Stúlkurnar komu nú inn.
Hjúkrunarstúlkan gekk á undan, hún var há
vel vaxin og falleg stúlka, klædd hjúkrunar-
kvenna búningi.
Hin var lægri, með dökkan hörundslit, fögur
og mjög aðlaðandi, klædd grárri og síðri yfir-
höfn. Hún var sjáanlega afarþreytt og svipur-
inn bar vott um hræðsln, enda studdist hún við
handlegg hjúkrunarkonunnar.
“Þið verðið að gæta þess að lireyfa ekki
gluggalhlerana, stúlkur mínar, svo óvinirnir sjái
ekki ljósið”, sagði læknirinn.
Nú var kal'lað á læknirinn að koma fram í
eldhúsið og laga umbúðir sem höfðu losnað.
Hann fór strax þangað.
“Viljið þér ekki fá yður sæti ungfrú?”
-agði hjúkrunarstúlkan.
“Kallið þér mig eldvý ungfrú”, sagði sú
unga vingjarnlega. ‘ ‘ Egmeiti Urace Roseberry.
Hvað iheitið þér?”
Hjúkrunarkonan hikaði ofurlítið.
“Eg á ekki svo fallegt nafn og þér”, sagði
hún loksins, ogeftir augnabliks umliugsun bætti
hún við:
“Kallið þér mig Mercy Merrick.”
Hafði hún tekið gerfinafn? Hvíldi nokkur
sjnán á hennar eigin nafni?
Uiígfrú Roseberry gaf sér ekki tíma til að
hugsa lum ])etta nákvæmar.. Með þakklætis-
blæ í málrómnum spurði hún:
‘ ‘Hvernig á eg að þakka hina systurlegu vel-
vild, sem þér hafið synt mér, vður ókunnugri?”
“Eg hefi aðeins gjört skyldu mína,” svar-
aði ungfrú Merrick fremur loildalega. “Við
skuhtm ekki tala um það.”
“ Jú, eg verð að tala um það. .Þér funduð
mig í afarslæmu ásigkomuiagi, ]>egar frönsku
iærmennirnir höfðu rekið Þjóðverja á flótta.
Flutningsvagninn minn mun staðar, hestarnir
teknir og eg rænd peningum mínum og fatnaði í
ókunnu landi að nóttu til, og vot inn að skinni í
regninu. Yður á eg að þakka,' að eg fókk skjól í
þessu húsi, — og eg or að sumu leyti í yðar föt-
um. Eg væri dauð af liræðslu og þreytu, ef þér
toefðuð ekki hjálpað. Hvernig get eg endurgold-
.UÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. DESEMBER 1918
ið yður þetta ? ’ ’
Mercy isetti stól við borð kafteinsins handa
gesti sínum, en sjálf tók hún sér sæti á gamalli
kistu út í horni.
Má eg spyrja yður einnar spurningar?”
sagði hún svo.
“Hundrað ef þér viljið,” sagði Grace og
bætti svo við:
“Ljósið gefur litla birtu. Getum við ekki
fengið annað ljós og meiri eldivið, svo herbergið
verði þægilegra. Þetta ljós er verra en ekkert. ’ ’
“Það er lítið um ljós og eldivið liér. Við
verðum að láta okkur lynda að sitja í myrkri,”
sagði Mercy. ‘ ‘ Hvernig stóð á því að þér ætluð-
uð yfir landamærin á meðan stríðið stóð?’-’
“Eg hafði sterkar ástæður til að vilja kom-
ast til Englands,” svaraði Grace hnuggin.
“Einsömul, án nokkurs verndara?”
“Föður minn, sem var minn eini verndari,
skildi eg eftir í kirkjugarðinum í Róm. Móðir
mín dó fyrir nokkrum árum síðan í Kanada. ’ ’
Merey þaut á fætur þegar hún heyrði áíð-
ustu orðin.
“Hafið þér verið í Kanada?” spurði Grace
undrandi.
“ Já,” svaraði hin hikandi.
“Hafið þér komið til Port Logan?”
“Eg dvaldi einu sinni í hálfrar mílu fjar-
lægð þaðan,” svaraði Mercy stvttingslega.
“Nær?”
‘ ‘ Fyrir nokkru síðan. ’ ’
Svo fór Mercy að tala um annað.
“Ættingjar yðar í Englandi liljóta að verða
hræddir um yður,” sagði hún.
“Eg á enga ættingja í Englandi,” svaraði
hún lmuggin. “Þér getið naumast hugsað yð-
ur nokkurn cinmanalegri en mig. Sökum veik-
inda föður míns fórum við frá Kanada til ítalíu,
og síðan faðir minn dó er eg ekki aðeins vina-
laus — eg er fátæk líka.”
Svo tók hún leðurtösku upp úr vasanum.
“ Framtíðarhorfur mínar eru geymdar í
þessu litla bréfaihylki, sem mér tókst að fela fyr-
ir ræningjunum,” sagði hún svo.
“Eru peningar í þessu bréfahvlki?” spurði
Mercy.
“Nei, það eru aðeins ættarskjöl og með-
mælabréf frá föður mínum til gamallar konu í
Englandi — ein af vinkonum móður minnar, sem
cg .liefi aldrei séð, en sem hefir boðist til að taka
mig að sér sem hússtúlku. En nú er eg lirædd um
að einhver önnur fái stöðuna, ef eg kemst ekki
bráðum til Englands. ’ ’
“Hafið þér ekkert annað að lialda yður til?’
‘ ‘ Nei, uppeldi mitt var vanrækt — við lifð-
um næstnm eins og villimenn í Kanada. Eg get
ekki tekið að mér kenslustörf, og er algjörlega
háð þessari ókunnu konu, sem tekur mig vegna
kunningsskapar foreldra minna og hennar.”
Hún lét bréfhylkið aftur í vasa sinn og end-
aði sögu sína eins blátt áfram og hún byrjaði,
um leið og hún spurði:
“Er þetta ekki sorgleg æfisaga?1’
Mercy svaraði lienni beizkjulega:
“Það eru til sorglegri æfisögur en yðar.
Þúsundir kvenna vjldu fegnar skifta vio vður.”
Grace lirökk við.
“Hvað getur verið öfundsvert við mitt hlut-
skifti?” sagði hún undrandi.
Ilið óskemda aðalseðli yðar og útlitið til
að getafengið géð'a stöðu á heiðar’cgu heimili.”
“Það er einkennilegt hvemig þér segið
þetta.”
Ekkert svar kom.
Grace flutti sig nær Mercy og sagði:
“Er nokkurt mótlæti tengt við yðar liðna
líf ? Hvers vegna hafið þér tekið yður þessa erf-
iðu stöðu? Eg er hrifin af yður. Réttið mér
hendi yðar. ’ ’
Mercy tók ekki hendi hennar.
“Erum við ekki vinir?” spurði Grace.
“ Við getum aldrei orðið vinir.”
“Þvíþáekki?”
Mercy þagði.
Grace mundi nú að hún hafði hugsað sig um
áður en hún sagði til nafns síns, og dró af því
nýja ályktun. Hún spurði áköf:
“Ilefir mér skjátlast þegar eg áleit yður
vera heldri stúlku í dularbúningi?”
Mercy hló.
“Álituð mig vera heldri stúlku,” sagði hiin.
“Við skulum tala um eittlivað annað.”
En Grace var orðin forvitin.
“1 annað sinn mælist eg til þess að við sé-
um vinir,” sagði hún innilega.
Um leið og hún talaði þessi orð, lagði hún
hönd sína á öxl Mercy.
Mercv hristi höndina af sér með þeim liraða
og óknrteisi, að hlotið liefði að móðga hina þol-
‘inmóðu manneskju.
Grace fjarlægðist hana líka og sagði:
, “ Ó, þér eruð ómildar — grimm.”
“Þvert á móti, eg er góð,” svaraði Mercy.
“Er það vingjamlegt af yður að halda mér
í fjarlægð? Eg liefi sagt vður æfisögu mína.”
Mercy sagði nú innilega:
“Freistið mín ekki til að tala. Yður mun
iðra þess. ’ ’ *
“Eghefi borið traust til yðar,” sagði Grace
alvarleg. ‘ ‘ Það er ekki fallegt af yður að sýna
mér vantraust. ’ ’
“Þér viljið að eg tali?” spurði Mercy. “ Jæ-
ja, ])ér skuluð fá vilja yðar.”
Forvitnih óx hjá Grace af voninni um þær
upptýsingar, sem nú voru í vændum. Hún flutti
stólinn sinn að kistunni.
Mercv ýtti honum frá sér og sagði hörku-
lega:
‘þ-Komið ekki svo nálægt mér.”
“Hvers vegna ekki?”
“ Ivomið ekki svo nálægt,” sagði liún í alvar-
legum og ákveðnum róm. ‘ ‘ B'íðið þér þangað til
]>ér hafið heyrt það, sem eg ætla að segja.
Grace hlýddi^íessu mótmælalaust.
Nú varð augnabliks þögn. Mercy studdi
olnbogunum á hnén, og huldi andlitið í liöndum
sínum. Á sama tíma var ljósið útbrunnið og
dó, og þá byrjaði Mercy sögu sína.
II. KAPITUIjI.
Iðrandi syndari.
“Hafið þér nokkru sinni, meðan móðir yðar
lifði, verið með henni í myrkri á götunum í stór-
urn bæ?”
Á þenna hátt byrjaði Mercy sögu sína.
Grace svaraði blátt áfram:
“Eg skil yður ekki.”
“Þá skal eg spyrja yður með öðrum orð-
um.”
Nú var rómur hjúkrunarstúlkunnar mýkri
og sorgblandnari en áður.
“Þér lesið eflaust blöðin, eins og allir aðr-
ir,” sagði hún, “og þér hafið eflaust lesið um ó-
gæfusömu manneskjurnar — liið hungraða úr-
kast mannfélagsins, sem neyðln knýr til að
svndga?”
Grace kvaðst hafa lesið um það í blöðum og
bókum.
“Hafið þér heyrt getið mn Magdalenu-
stofnanina, sem er reist til að endurbæta þessa
vesalinga, þegar það eru stúlkur?”
Undrun Graoe óx með hverju orði, og grun-
ur um eitthvað kveljandi lifnaði í huga hennar.
Hún sagði því hikandi:
“Spurningar yðar eru undarlegar Hvað
eigið þér við með þeirn ? ’ ’
“Svarið mér,” sagði Mercy, án þess að gefa
orðum liennar gaum. “Hafið þér heyrt um
þessar Magdalenu-stofnauir? Hafið þér heyrt
talað um þessar stúlkur?”
“Já.”
“Flytjið þér stólinn yðar lengra burt fra
mér. ’ ’
Hún þagði augnablik, en sagði svo skýrt og
rólega:
“Eg var einu sinni ein af þessum stúikum.”
Grace rak upp hljóð og stökk á fætur. Hún
stóð sem steingervingur án þess að geta talað.
‘ ‘ Eg hefi verið í einni Magdalenu-stofnan-
inni,” sagði Mercy með sorgblandinni rödd.
“Viljið þér ennþá vera vina mín? Viljið þér
ennþá sitja við lilið mína og halda í hendi
mína?”
Ekkert svar kom.
Með blíðri röddu bætti hún við:
“Sjáið þér nú að yður skjátlaði, þegar þér
sögðuð að eg væri grimm — og að eg sagði satt,
þegar eg sagðist vera góð.”
Grace svaraði hikandi:
“Eg vil ekki móðga yður, en —”
“Þér móðgið mig ekki,” svaraði Mercy.
“Eg er vön við að standa í mínum umliðins tíma
gapastokk. Eg spyr stundum sjálfa mig, hvort
að þetta sé mér að kenna eða mannfélaginu, sem
vanrækti skyldur sínar gagnvart mér, þegar eg
var baru og seldi eldspýtur á götum úti — þegar
eg sem ung stúlka vann hart, og hné stundum nið
ur frá saumaborði mínu vegna matarskorts. ”
Ilún klöknaði svo að liún gat ekki sagt
meira. En jafnaði sig brátt og bætti við:
“Það er nú of seint að tala um þetta. Mann1
félagið getur safnað gjöfum til að endurbæta
mig — en mannfélagið getur ekki tekið mig aft-
urísinnhóp.” v
Hún þagnaði og beið eftir svari, en Graee
var sv^utan við sig, að hún gat aðeins sagt:
“Eg er leið yfir þessu yðár vegna.”
Öllum þykir þetta slæmt mín vegna, og allir
eru mér góðir, en eg get ekki náð stöðu minni í
mannfélaginu aftur, það er of seint,” sagði liún
órvilnandi og þagnaði.
Litlu síðar sagði hún:
‘ ‘ A eg hþ segjayður frá reynslu minni. Vilj-
ið þér hevra Magdalenusögu niítímans?”
Grace hrökk við og hopaði á hæli. Mercy
skilid hana, en sagði samt:
“Eg ætla ekki að segja yður neitt, sem veld-
ur hræðslu. Stúlka í yðar stöðu getur ekki skil-
ið reynsluna, baráttuna og freistingarnar, sem
eg hefi orðið fyrjr. Saga mín byrjar í Magda-
lenu-stofnaninni. Forstöðukonan sendi mig í
vist með þeim vitnisburði, sem eg átti og verð-
skuldaði: að eg væri heiðarleg stúlka, ætti skilið
að mér væri treyst og væri áreiðanleg vinnu-
kona. Einn daginn kallaði húsmóðirin á mig.
“Mercy,” sagði liún, “mér þykir það leitt
þín vegna, að það hefir kvisast að eg hafi tekið
þig frá Magdaienu-stofnaninni, og ef eg held á-
fram að liafa þig, missi eg alt hitt fólkið; þess
i egna verður þú að yfirgefa heimili mitt.”
“Eg fór aftur til forstöðukonunnar. Ilún
tók á móti mér sem móðir, talaði kjark í mig og
útvegaði mér strax nýja vist. Eg hefi áður sagt.
vður að eg hafi verið í Kanada. ’ ’
Grace kinkaði kolli.
Mercy liélt áfram:
“Næsta vistin mín var f Kanada lijá her-
foringjafjölskvldu; mentuðu fólki, sem f-lutti
þangað. Um langan tíma naut eg þar ánægju-
legs og friðsámlegs lífernis. En sagði við sjálfa
mig: Er eg nú búin að ná aftur stöðu minni í
mannfélaginu. Húsmóðir mín dó, og nýir ná-
búar settust að í grendinni — Húsbóndi minn
fór að hugsa imi að gifta sig aftur. Eg er svo
óheppin'— að minsta kosti í minni stöðu, að vera'
það sem kallað er falleg stúlka. Eg vakti at-
liygli nágrannanna. Þeir spurðu sig fyrir uin
mig, en svör húsbóuda míns voru þeim ekki næg.
Þeim tókst að lokum að komast eftir því hvej>4'g
var, og gamla sagan endurtókst. “Mercy, mér
þykir það leitt, en slúðursögurnar hafa annríkt.
með okkur bæði, við verðurn að skilja.” Eg fór
burt, en eg lmfði þó gagn af veru minni í Kan-
ada.”
“Að hverju leyti?” spurði Grace.
“Nágrannar okkar voru franskir, og af
þeim lærði eg franska tungumálið.”
‘ ‘ Fóruð þér til London aftur ? ’ ’
F réttabréf.
Langruth, Man., 2. des.
Nú er sumarið liðið hjá, og
veturinn genginn í garð. þó er
einmunatíð iþað sem af er vetr-
inum.
Síðastliðið vor var með því
allra lúalegasta fyrir menn og
skepnur, sem menn muna eftir;
sífeld hvassviðri og sandrok, með
kulda, og héldust vindarnir til
miðsumars. Var þurkatið svo
mikil, að horfði til vandræða með
allan jarðargróður. pá snerist
til rigninga, og bætti það mikið
úr skák. Hveitiuppskera mun
hafa orðið fram undir meðallag
eða meir. Hafrar voru lélegir,
og minsþaf öllu var heyið. Hey-
skapur var sá lélegasti, sem
menn muna eftir; er heyið bæði
litið að vöxtum og úrgangsmikið.
Menn hafa alment fækkað grip-
um vegna heyleysis. Og hey-
skortur er hér tilfinnanlegur.
Mikill og almennur fögnuður;
er hér yfir hinum heppilegu!
endalokum stríðsins, þrátt fyrir j
það þó sárin, sem það skilur eft- |
ir, séu mörg og stór. það er þó
fögnuður mitt í sorginni, að I
þeirri ógurlegu martröð er létt i
af. það er vonandi að þeir, sem \
nú lifa. þurfi aldrei að reyna neitt J
því líkt aftur.
Ekkihefir spánska Veikin heim |
sótt okkur ennþá, svo teliandi sé. I
En hvort hún ætlar að ganga í
fram hjá, er enn ekki víst.
Ymsar framfarir hafa gjörst j
hér á liðnu sumri. Held eg að ó- i
hætt sé að fullyrða, að ekkert
svæði innan þessa fylkis, hafi átt;
meiri framförum að fagna á síð- \
ustu árum, en einmitt þetta.
Fyrir örfáum árum fluttist ekk-
ert kom héðan; en eftir kunn-
ugra manna sögn, voru um 150
jámibrautarvagnar flirttir héðan
síðastliðið haust, sem til jafnaðar
héldu 1000 bushelum hver.
Eg vildi vekja athygli landa
minna'á svæði þessu, því land er
hér með þvTí allra bezta í fylkinu,
og vel fallið til búskapar. Enn
sem komið er, er hægt að kaupa
lönd hér með sanngjömu verði.
Er bezt til fallið að landar tækju
við af þeim, sem héðan vildu fljrtj
ast, svo að bygðin héldist íslenzk.
Annars má búast við, að innlend-
ir menn verði fljótari til að sjá
tækifærín ihér, og verði á undan
að grípa þau. Er það illa farið.
Allmargir innlendir menn hafa
tekið sér. hér bústað á síðast-
liðnu suimri.
Land var brotið hér með mesta
móti síðastliðið sumar. Var það
gjört ýmist með dráttvélum eða
hestafli; bíður það nú tilbúið
næsta sumars. Væntanlega end-
urgeldur það þá fyrirhöfn og
kostnað, sem það er búið að baka
eigendum.
Talsverðar framfarir í húsa-
gjörð hafa komist í gang.
Hið nýja vatnsból bæjarins, er
komið var upp, mun hafa kostað
full fimm hundruð dali. Er það
mikil umbót og góð.
Ein komihlaða var reist hér, og
önnur endurbætt. Nýja kom-
hlaðan er stór og rúmmikil, og af
nýustu gerð. Vélar og allur
útbúnaður er vandaður; geymslu 1
rúm er fyrir 30,000 buslhel af
komi. Gjörir ihús þetta bæinn
svipmikinn og menningarlegan.
Úti á landinu hafa menn reist
sér peningshús og íveruhús. Ann- I
að stærsta íslenzka húsið var hér
bygt síðastliðið sumar, af Böðv-
ari Jónssyni.
Hús þetta er gjört af vandlega
völdum við, og vandað að öllum
frágangi. Stærð þess er 33 fet
á lengd og 26 fet á 'breidd; tví- I
lyft og steinkjallari undir því
öllu. í kjaliaranum er geymslu-
hólf fyrir kol og mismunandi
garðávexti; þar er vatnsgeymir,
sem heldur 60 ' tunnum; þar er
hitavélin, sem ihitar húsið. par
er útbúnaður fyrir lyftivél, sem
flytur upp úr kjallaranum. Vegg-
ir allir em steinlímdir að innan,
og viðarverk málað; herbergin
eru björt. há og rúmgóð; útbún-
aðiir fyrir matreiðsiu og mat-
geymslu er sérlega hentugur.
Vænir gólfdúkar eru á öllum gólf
um, og húsbúnaður allur er af
beztu tegund og kostbær. Hús-
ið verður lýst með rafmagni.
pað er ánægjulegt að vita til
þess, þegar menm fá borið sigur
úr býtum í hinu örðuga land-
námsstríði, og bygt upp heimili
sín á þann hátt, sem hér er gjört.
f dag er meinhægt veður, lítið
föl á jörð og frostlítið.
s. s. c.
Húnavatnssýslu. Bjuggu þau
hjón á ýmsum stöðum í Barða-
strandarsýsiu, en fluttu síðar til
ísafjarðar og fóru þaðan til
Ameríku árið 1887.
Dvöldu þau þá um hríð í Winni
peg og í Selkirk, en fluttu síðar
ásamt börnum sínum til Victoria
B. C. — en þaðan að nokkrum ár-
um liðnum til Pt. Roberts, Wash.
Sigurgeir maður Bjargar dó
sumarið 1910.
pau hjón áttu 15 böm alls.
Fimm af þeim dóu í æsku. pau,
sem lifa, eru:
Jón, til heimilis í Khöfn; pór-
ólfur bóndi á Pt. Roberts, Wash.;
Sigurbjörg, ekkja Gísla Good-
mansonar á Pt. Roberts; Helgi
gullsmiður á ísafirði; Christian,
póstþjónn í Victoria B. C.; Ingi-
björg og Sigríður, báðar búsett-
ar á íslandi; Bent, dó í Seattle
fjæir nokkrum árum- var hann
kvæntur hérlendri konu; Belt-
ram, í þjónustu Kanadastjórnar
með verkfræðingum í Ontario-
fylki.
Björg var göfug og góð kona,
greind og mjög bókelsk. Hún var
sílesandi og hugsandi til hinstu
stundar. prátt fyrir háan ald-
ur var ihún mjög ung í anda.
Mátti með sanni heimfæra orð
skáldsins góða:
“Elli, þú ert ekki þung
Anda Guði kærum.
Fögur sál er ávaJlt ung
Undir silfurhærum.’
J
Pó líkamskraftar þverruðu,
héldust sálarkraftamir óbilaðir,
til síðustu stundar.
Hún andaðist 30. sept. og var
lögð til hvíldar við hlið mannis
síns tveimur dögum síðar. Fjöldi
fólks fylgdi henni til grafar.
Sig. ólafsson.
ELDGOS.
Herra ritstjóri!
Af því flestum mun ekki
kunnugt um eldgosin á íslandi að
fomu og nýju, vil eg gefa þér
stutta upptalningu á eldgosum úr
Kötlu, og því tjóni, er hún hefir
valdið.
pegar Ámi Magnússon tók
saman jarðabók sína 1702, hafa
á landinu verið 2906 jarðir og
hjáleigur komnar í eyði, að frá-
teknum Múla- og Skaftafellssýsl-
um, sem bókin náði ekki yfir. En
þegar Olavius ferðaðist um
landið 1775, voru í báðum Múla-
sýslum 177 eyðijarðir og hjá-
leigur (sjá Ný félagsrit 4. bindi)
og í báðum Skaf taf ellssýslum 123
eyðijarðir 1790. En 10 ámm
síðar voru þar að auki 5 jarðir
komnar í eyði að mestu af vatna-
gangi og sandfoki.
FjöH, gígir, vötn, hraun og
jöklar, sem gosið íhafa á fslandi,
eru 19 að tölu- svo menn viti með
vissu.
Talið er að Katla hafi hlaupið
15 sinnum. — Fyrsta hlaup
Kötlu var árið 894. Annað 934,
og það þriðja árið 1000. pá stóð
hið nafnfræga Alþingi yfir; og
er fréttin um éldgosið kom til
þings, er mælt að þingheimur
hafi kaillað og sagt að goðin
mundu reið orðin yfir kristnitöku
íslendinga. Er mælt að Snorri
goði hafi þá sagt: “Hverjum
voru goðin reið, þá sú jörð brann,
er nú stöndum vér á”. Fjórða
hlaup 1243, fimta 1263, sjötta
1311, sjöunda 1416, áttunda
1580, rnunda 1612, tiunda 1625,
ellefta 1660, tólfta 1721, þrett-
ánda 1755, fjórtánda 1823, fimt-
ánda 1860. i
Fyrir þessu hefi eg sannar
heimildir.
HeMu telja sumir hafa gos-
ið 23 sinnum, en áreiðanlegar
heimildir finnast ekki nema fyr-
ir 18.
En frekar skal ©kki út í það
farið hér. — Að skrifa er ekki
mín sterka hlið. Eg hripa þetta
. Fyrir framan Reykjanes hefir
brunnið 9 sinnum.
upp, ritstjóri góður. og sendi þér
það, ef þú vildir athuga það.
Með vinsemd og virðingu,
Magnús Einarsson.
No. 10j/> Sutherland
Nýju skáldsöguarnar,
Samibýli (2.50) eftir Einar H.
Kvaran, Bessi gamb (1.50) eftir
Jón Trausta, og margar fleiri
bækur hentugar til jólagjafa,
fást nú hjá unirrituðum.
Engin vinargjöf er betur valin
eða kærkomnari en falleg bók.
Skrifið eftir bókalista.
Hjálmar Gislason,
506 Newton Ave Wpg.
Talsími St. John 724.
Björg Jónsdóttir Sivertz.
var fædd í okt. 1832, að Börmum
í Reykhólasveit í Barðastrandar-
sýslu. ólst hún upp hjá foreldr-
um sínum á áminstum bæ, en
einnig á Mýrartungu í sömu
sveit. Foreldrar hennar voru
þau Jón Einarsson og Sigríður
Guðlaugsdóttir kona hans.
Biörg giftist Sigurgeiri Sig-
urðssyni Sivertz. ættuðum úr
Kannem WcTavish&FreemEn
lögfræðingar
215 Curry Building, Winnipeg
Talsími M. 450
peir félagar hafa og tekið að
sér lögfræðistarf B. S. Ben-
sons heit,í,Selkirk.