Lögberg - 20.02.1919, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. FEBRÚAR 1919
8
Mercy Merrick
Eftir VIljKIE GOLLNIS.
liúisinu, og gefið lionum sömu skipanir og dvra-
verSinum. Hann hefði með hægu móti getað
skrifað 'þetta á pappírsmiða og sent hann
fVænku sinni, og farið svo. Ef harm vildi varð-
veita hugarró sína og uppfylla iskyldu sína gagn
vart Horaee, ætti hann að nota fyrsta tækifærið
til að yfirgefa hana. Hann ætlaði að gjöra til-
raun, en þá varð honum litið í augu hennar, og
hann nálgaðist hana og sagði feimnislega:
Ef eg er ekki til óþæginda, þá ætla eg að
híða. hér. ’ ’
Hún tók eftir feimni hans; hún sá að hann
forðaðiist að fíta á sig. Hún leit niður, þegar
hún sá þetta. Hún gat ektki sagt nokkurt orð,
og hjarta henriar sló hraðara. ■
“Ef eg lít á liann aftur,” hugsaði hún,
‘‘yrði eg að knéfalla fyrir honum, og segja hon-
um alt, sem eg hefi gjört mig seka um.”
“Ef eg lít á Ihana aftur,” hugsaði hann,
“ verð eg að knéfalla fvrir henni, og segja henni
að eg els'ki hana.”
Niðurlútur rétti liann henni stól; niðurlút
tók 'hún við lionum og isettist.
Nú varð þreytandi þögn. Aldrei hefir
manmlegur mi^skilningur verið jafn fullkominn,
eins og milli þesisara persóna. , Og þögnin hélt
áfram. Dyrnar að bókihlöðunni voru á meðan
opnaðar með hægð, bak við þau gat maður séð
kvenandlit hlustandi.
“Viljið þér ekki setjast?” spurði Mercy
loksins.
Hann sneri sér við til að taka stól, og það
skeði svo fljótlega, að hann sá bókhlöðudyrnar
lokalst, það var Grace sem lokaði þeim.
“Er nokkur í heriberginu þarna?” spurði
hann Mercy.
“Eg veit það ebki,” svaraði hún. “Fyrir
augnabliki síðan virtust mér dymar opnaðar og
svo lokað aftur. ’ ’
Hann gekk hratt í áttina til dyranna, til að
líta inn í herbergið. En um leið misti Merey
einn af hnyklunum siínum á gólfið. Hann nam
staðar, tók upp lmykilinn — opnaði dyrnar og
leit inn.
Herbergið var tómt.
Hafði þar einhver staðið á hleri, og hafði
hann fengið tíma til að fara?
Dyrnar að reykingallierberginu voru opnar.
Þar var heldur enginn. Dyrnar að forsto'funni
sem gengið var um út í garðinn, voru líka opnar.
Júlían sneri sér að Mercy, fremur órólég-
ur á svip.
“Eg er vi®s um að þarna var einlhver,”
sagði hann, fremur við sjálfan sig enn hana.
Og það hefir verið einhver, ,sem hefir ilt í huga,
annars hefði 'hann ekki flúið.”
Mercy leit á hann, og um leið vissi hún að
það hiefði verið Grace, sem þarna var, sem lædd-
ist inn í hús lafði Janet til að njósna um sig —
gJæpakvendið.
“Hún kemur bráðum aftur,” sagði Mercy
skjálfandi, “ og þá — kemur alt í ljós. Hin seka
stúlka fær hegningu sína. ’ ’
“Hvað segið þér, ungfrú Roseberry ? ’ ’
spurði Júlían Skelfdur.
“Að það er bráðum úti um alt,” endurtók
hún, og- greip dauðahaldi í handlegg hans
Snerting fingra hennar, sem þrýsti sér að
honum, vakti skinilngarvit hans, en liann var
enn ekki búinn að gleyma Horace, 'hendi hans
lá hreyfingarlaus í iliennar, og Iiann leit af
'henni.
1 sakleysi þrýsti hún hendi lians og sagði:
‘ ‘ Ilorfið þér ekki burt frá mér. Augu yðar
veita mér kjark.”
Iiann þrýsti hendi hennar og naut þeirrar
ánægju að horfa á hana. Hún eyðilagði síðustu
ögnina af sjálfstjórn hjá honum. Hugsunin
um Horace og sjálfsvirðingin sljóvgaðist hjá
honum. A næsta augnabliki hefði hann máske
talað orð, sem hann hefði iðrað alla æfi, ef hún
hefði ekki talað fyrst.
“Eg hefi svo mikið að segja yður,” sagði
hún, “miklu meira en eg hingað til hefi sagt.
Góði, trvggi vinur, leyfið mér að segja það hér.’
Hún gjörði tilraun til að fleygja sér fyrir
fætur hans, en liann stökk á fætur, greip hana
með báðum höndúm og lyfti henni upp frá gólf-
inu. í orðunum, seih hún talaði, og hinni und-
arlegu breytni, sem þeipi fylgdi, lá sannleikur-
inn opinn fyrir honum.
Afltrotastúlkan, sem hún hafði talað um,
var hún sjálf.
Meðan Mercy var enn í fangi Júlíans, og
áður en þau höfðu talað eitt orð„ voru bókhlöðu-
dyrnar opnaðar.
Lafði Janet kom inn í herbergið.
Grace Roseberry, sem ennþá stóð í gróðr-
arhúsinu og hlustaði, sá þegar dyrnar voru opn-
aðar og þekti húsmóðurina. Hún dró sig í hlé,
svo að hún sæist ekki úr borðstofunni.
Lafði Janet stóð kyr við dyrnar, og horfði
á frænda sinn og kjördóttur.
Mercy hné niður á næsta stólinn, en Júlían
stóð við hlið /hennar. Hann þjáðist enn af á-
hrifum þeirrar uppgötvunar, sem hann hafði
gjört, og borifði með þegjandi skelfingu á Mercy.
Lafði Janet rauf þögnina.
Með gremjulegri rödd sagði hún við frænda
sinn:
“Þú hafðir rétt fyrir þér, Júlían. Yið aft-
urikomu þína hefðir þú ekki átt að finna aðra
en mig í 'þessu herbergi. Eg skal nú ekki tef ja
þig lengur. Þú getur farið þegar 'þú vilt ”
Júlían horfði á frænku sína. Hún benti
þegjandi á dyrnar. 1 því æsta ásigkomulagi,
sem hann var, svaraði hann án þess að taka til-
lit til aldurs hennar og stöðu:
“Það lítur út fyrir, lafði Janet, að þér haf-
ið gleymt iþví að þér eruð ekki að tala við einn
af þjónum yðar. Það eru alvarlegar ástæður,
sem þér ekki þekkið, til þess að eg verð ennþá að
vera stundarkorn í húsi yðar. En þér megið
reiða yður á, að eg skal ekki nota gestrisni yðar
lengur en þörf mín krefur.”
Hann leit aftur til Mercy, sem horfði á
hann hræðsdulega. Á sama augnabliki og augu
þeirra mættust, varð hann aftur rólegur. Á-
hyggjan fyrir henni — samhygðaráhyggja —
,fylti huga hans. Hann sneri sér aftur að
frænku sinni og sagði í blíðari róm:
“Þessi stúlka hefir noklvuð að segja mér í
einrúmi, sem hún er ekki búin að segja. Það er
ástæðan og afsökun mín fyrir því, að eg fer ekki
strax úr húsi yðar. ”
Gröm af undrun, undir áhrifum þess, sem
liún sá, þegar hún kom inn, horfði lafði Janet á
hann. Sikvldi Júlían meta réttindi Horace
einkis, til heitmeyjar hans.
Hún .sneri sér að kjördóttur sinni.
“Grace!” hrópaði hiin, “heyrið þér hvað
hann segir? Hafið þér ekkert að segja sjálfar?
Þarf eg að minna yður á —’ ’
Hún þagnaði. 1 fyrsta sinn síðan lafðin
kyntist kjördóttur sinni, varð hún þess vör að
hún gaf orðum hennar engan gaum. Hún sneri
sér aftur að frænda sínum og sagði gremjulega:
“Ef þú hugsar nokkuð um sóma þinn — eg
tala ekki um drengskapartilfinningar — þá yfir-
gefur þú þetta hús, og hættir um leið kunnings-
iskap þínum við þessa stúlku. Hlífðu mér við
mótsögn þinni og afsökunum. Það, sem eg sá,
þegari eg opnaði dyrnar, get eg aðeins skilið á
einn veg. ’ ’
Júlían svaraði rólegur:
“Þér ihafið alveg misskilið það sem þér sá-
uð, þegar þér opnuðuð dyrnar.”
“Máske eg hafi líka misslcilið játninguna,
sem þér gjörðuð fyrir fæpri stundu síðan?”
svaraði lafðin.
Júlian leit á Mercy mjög skelfdur, og sagði
svo við lafði Janet:
“Minnist ekki á það. Hún heyrir það má-
ske. ’ ’
“Áttu við það, að hún viti ekki að þú ert ást-
fanginn af henni?” spurði lafðin undrandi.
“Hún hefir, guði sé lof, ekki hinn minsta
grun um það enn’þá. ’ ’
Alvaran í orðum hans skildi engan efa eft-
ir um isakleysi hans. Lafði Janet horfði undr-
andi á hann; hún vissi hvorki hvað hún átti að
segja, eða hvað hún átti að gjöra. Þögnin, sem
nú vai’ð, raufzt með því að þjónninn kom inn.
‘ ‘ Hvað er nú ? ’ ’ spurði Júlían.
Þjónninn horfði órólegur til lafði Janeí.
Svipur hans sýndi að háún kom með lélegar ný-
ungar.
“Eg veit ekki hvort eg get sagt yður það í
næiveru lafðinnar,” sagði hann hikandi.
Lafði Janet gat sér strax til hvert leyndar-
mál þjónsins var.
‘ “Eg veit hvað fyrir 'hefir komið,” sagði
hún. ‘ ‘ Þessi viðbjóðslega stúlka er aftur komin
hingað. Er það ekki?”
Þjónninn horfði á Júlían með spyrjandi
augnaráði.
“ Já eða nei!” hrópaði lafðin skipandi.
“ Já.”
“Hvar er hún?” spurði Júlían.
“Að líkindum einhversstaðar í glarðinum,
iherra. ’ ’
“ Hafið þér séð haua sjálfur?”
“Nei, herra.”
“Hver hefir séð hana?”
“Kona dyravarðarins. ”
Þetta var all-alvarlegt. Hún var viðstödd
þegar Jxxlían gaf manni hennar hinar nauðsyn-
legu bendingar. Það var ekki líklegt að henni
hefði skjátlast.
Litlu síðar spurði Júlían:
“Hvað er langt síþan?”
“Ekki mjög langt, herra.”
“Eg vil vita nákvæmlega hve langt er
síðan.y
“Það heyrði eg dfki.”
‘ ‘ Talaði konan við hina ókunnu stúlku, þeg-
ar hún sá hana?”
ei, herra, sú ókunna hraðaði sér frá
henni.”
“Hvar í garðinum fór þetta fram?”
Þjónninn benti í áttina til hliðargangsins
og svaraði: i
“í þessum hluta, herra, annaðhvort í hol-
lenzka garðinúm eða í runnunum. Eg veit ekki
með vissu hvar.”
Júlían hugsaði sig um eitt augnablik, og
komst að þeirri niðurstöðu, að ókunna stúlkan
mundi hafa verið komin inn í húsið, að hún hefði
hlustað, í billiardsalnum, að hún hefði fengið
tækifæri til að komast út, og að hún væri nú ein-
hversstaðar í garðinum, eins/ og þjónninn sagði.
Þeta gat orðið hættulegt. Hín minstu misgrip
gátu haft vondar afleiiðxigar. Ef Júlían hafði
skilið rétt þá játningu, sem Mercy- ætlaði að
gjöra, þá var sú persóna, sem hann hafði komið
með í húsið, hin rétta Grace Roseberry.
Samkvæmt þessu var mjög áríðandi að
hann fengi að tala við hana vitnalaust, áður en
l hún fengi aftur tækifæri til að bera upp kröfur
sínar óhyggilega, og áður en hún gæti talað við
kjördóttir lafðinnar. Konan, sem hún bjó hjá,
hafði sagt Júlían, að hin helzta ósk Iiennar væri
að ná tali af “ungfrú Roseberry”, án þess að
lafði Janet væri til staðar og gæti tekið að sér
að verja hana, og án þeiss að nokkur karlmaður
fheyrði til þeirra. “Ef eg get fundið hana ein-
samla,” hafði hún sagt, “þá skal mér hepnast
að fá hana til að viðurkenna að hún sé svikári. ’ ’
Eins og nú stóðu saldr, gat slíkur samfund-
ur haft sorglegar afleiðingar. Alt var undir
því komið, hvernig Júlían hepnaðist að semja
við þessa æstu og örvilnuðu sttiiku, sem enginn
vigisi hvar var á þessu augnabliki.
Eina róðið, sem Júlían sé, var að fá leið-
beiningar í dyravarðarhúsinu, og leita heimar
sjálfur. Ákveðinn í þesisu gekk hann til dyra.
Þegar hann gekk framhjá Mercy, nam hann stað
ar og hví'slaði að henni:
“Þér sjáið mig aftur. Eg lofa yður aðstoð
minni og samhygð.”
Hún skildi hann, leit undan en svaraði
engu.
Augu Júlíans fyltust tárum, þegar hann
leit á hana, og hraðaði sér svo út í gegnum bill-
iardstoifuna. Þegar hann sneri sér við til að
loka dvrunuim, heyrði hann lafði Janet segja:
•“Eg kem Btrax afkir, Grace. Yertu kyr
bér á meðan. ’ ’
Hann var aðeins kominn inn í reýkingaher-
bergið hins vegar, þegar lionum heyriðist dyrn-
ar vera opnaðar aftur. Hann sneri sér við og
sá að frænka hans var á hælum honum.
“Viljið þér 'hala við mig?” spurði liann.
“Eg ætla að biðja þig um nökkuð áður en
þú ferð,” svaraði lafðin.
‘ ‘ Hvað er það ? ’ ’
“Nafnmiðann þinn.”
“Nafnmiðann minn.”
“Þú sagðir fyrir augnabliki síðan, að eg
skvldi ekki vera óróleg,” sagði gamla konan.
“En eg er það nú samt. Eg er ekki eins viss
um það og þú, að stúlka þessi sé í garðinum.
Hún hefir með hægu móti getað komist inn í
húsið, og komið í ljós þegar þú ert farinn.
Mundu eftir því, sem þií sagðir mér.”
Júlían viis'si hvað hún meinti, en svaraði
engu.
Lafði Janet sagði ennfremur:
“Á lögreglustöðinni hérna rétt hjá hæfa
þeir fengið skipun um að senda æfðan lögreglu-
þjón í borgarabúningi til þess staðar, sem nafn-
miðinn bendir á, undireins og þeir fá hann. Það
hefir þú sagt mér sjálfur. Vegna liennar Grace
vil eg nú fá nafnspjald þitt áður en þú ferð.”
Júlían var nú ómögulegt að nefna þær á-
stæður, sem bönnuðu ihonum að nota þær var-
úðarreglur, er hann hafði sjálfur fyrirskipað.
Ilvernig gat liann sagt hina sönnu Grace Rose-
berry geðveika? Hvernig gat hann fengið sig
til að afhenda lögreglunni lúna réttu Grace
Roseberry? En að hinu leytinu hafði hann lof-
að, ef kringumstæðurnar virtust að krefjast
þess, að fá frænku sinni í hendur áhald, til að
ná vernd lögreglunnar gegn móðgun og óþæg-
indum frá hinni ókunnu stúlku. Og nú stóð
lafði Janet, sem vön var að' fá uppfylling óska
sinna, fyrir framan hann, og beið eftir nafn-
spjaldinu.
Hvað átti haun að gjöra? Eina ráðið sýnd-
ist vera að slaka til. Ef honum tækist að finna
hina ókunnu, gæti hann séð um að hún yrði ekki
fyrir neinni óvirðulegri meðferð. Og ef hún
kæmist inn í húsið, gæti hann sjálfur sent nafn-
spjald sitt á lögreglustöðina, og beðið þjóninn
um að framkvæma ekkert, fyr én hann fengi
nánari bendingar. Júlían gjörði þrví eitt skil-
yrði áður en hann fékk frænku sinni spjaldið.
“Eg er viss um að þér viljið ekki nota það,
fyr en nauðsvn krefur. En eg verð að gjöra
það að s'kilyrði, að þér haldið þessu sambandi
við lögregluna leyndu — ? ” N
1 “Fyrir Grace?” spurði lafðin.
Júlían kinkaði kolli.
Lafðin sagði:
“Heldurðu að eg vilji gjöra liana hrædda?
Heldurðu að eg hafi ekki þjáðst af nægum kvíða
liennar vegna. Auðvitað lield eg því leyndu
fyrir Grace.”
Þegar Júlían heyrði þetta, hraðaði hann
sér út úr húsinu.
Undireins og hann var farinn, skrifaði
lafði Janet á spjaldið: “Viljið þér koma til
Melbourne House?” Svo statok liún því í vasa
sinn og gekk til borðstofunnar, þar sem Mercy
beið hennar.
Fyrst var etotoert orð talað. Ahrif þess,
sem hún hafði séð fyrir skömmu, og þrátt fyrir
f ullvissu Júlíans um misskilning hennar, ollu því
að framkoma hennar var kuldaleg gagnvart
kjördóttur sinni.
Mercy sat, föl, róleg og þögul, og beið þess
að yrt væri á liana. Lafði Janet var því neydd
til að byrja.
“Kæra Grace,” sagði hún fremur hörku-
lega.
“Já, lafði Janet.”
“Hve lengi ætlið þér að sitja þarna þegj-
andi og liorfa á gólfið? Hafið þér ekkert að at-
huga við þá stefnu, sem viðburðirnir nú hafa tek
ið? Þér hevrðuð hvað þjónninn sagði Júlían
— eg só að þér hlustuðuð. Eruð þér mjög
hræddar?”
“Nei, lafði Janet.”
“Ekki einu sinni órólegar ?”
“Nei, lafði Janet.”
“Þér gjörið mig liissa. Etoki einu sinni ó-
rólegar? Þá er eg 'það, og eg hefi nú í hyggju
• oð láta þjónana- gæta allra dvra hússins, og það
undireiris. Viljið þér koma með mér?”
“Velfcomið, ef eg get verið til nokkurs
gagns. ’ ’
“Ebki beint þess vegna, en eg vil síður að
þér séuð hér einsamlar, Setjum nú svo, að hin
viðbjóðslega manneskja kæmi hér inn.”
“Hún mundi nú eklki gjöra mig hrædda,
eins og síðast. ’ ’
“Vertu ekki of djörf, unga stúlka,” sagði
lafði Janet undrandi. “ Setjum svo — en ham-
ingjan góða, nú man eg fyrst eftir gróðrarhús-
inu. 'Setjum kvo að hún sé þar. Júlían er úti
í garðinum. Hver á að rannsaka gróðrarhús-
ið?”
“Það skal eg gjöra, með vðar leyfi.”
“Þér?”
“Ef þér bannið það ekki.”
“Eg get naumast trúað eyrum mínum.
Hvaðan kemur yður þessi 'hetjudugur?”
“Þér gleymið því, lafði Janet, að kringum-
stæðurnar eru öðruvísi nú en áður. Þá kom
hún mér á óvart, nú er eg undirbúin.”
‘ ‘ Og þér eruð í rauninni eins rólegar og þér
látrst vera?”
Já, lafði Janet.”
Þá skuluð þér fá vilja yðar framgengt. Eg
ætla samt að setja rninar varúðarreglur, ef þér
skyluð 'hafa metið kjark yðar of mikils. Eg læt
einn af þjónunum vera á verði í bóklhlöðunni.
Komi eitthvað óþægiíegt fvrir yður, þá þurfið
Qverkuð skinnvara
Húðir, Ull,
Seneca-rætur
niiimnuuuiiitiinnniimiiituimiuDniinumiiiiuiiumDnrauumnuHiinnr
Sendið alt til vor. Þér getið átt von á réttu
og hæsta verði og fljótri borgun.
Skrifið eftir verðlista.
B. LEVINSON & BROS.
281-3 Alexande Ave.
WINNIPEG
R S.Robinson
Stofnsett 1883
eternr
Hiifntfitóll $250,000.00
Sencoa
Ctibfi:
Seattle, Wash.. U. S. A.
Edmonton, Alto.
Lo Pai. Man. '
Kenora, Ont
Knfialr oj eelnr
RAW FURS _
No. % Afar-stör a $22.00
No. 1 Mjöá stór ÖJ 1 QA
Vetrar Rotta * 1 "^U
Mjög stór 1 gQ
12.00
Fín Ulfa
No. 1 Afar-stór 20.00
Vanalegr Ulfa
Frosin Nautshúð
.15
Haust Rotta
No. 1 Afar-8tör
Svört Mink
Smærri ogr lakari tegrundir hlutfallalegra lægrri.
Bíðið ekki meSan eftirspurn er mikil.
SENDID BEINT TIL HEAD 0FF,CE 157 BUPERT 8T> W,II,,,PE6
150—152 Paeifie Ave. Eatt
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjarnt. \
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
eru í ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
,,Hinn varfærni tannlæknir'*
Cor. Logan Ave. og Main Street, Winnipeg
TIL ATHUGUNAH
500 inenn vantar undir eins til i>ess aC læra aC stiðrna blfreiCum
og gasvélum — Tractors á Hemphills Motorskðlanum t Wlnnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda I Canada og fjölda margir Canadamenn, sem
stjðrnuCu bifreiSum og gas-tractors, hafa þegar orCiC atS fara I herþjðn-
ustu eCa eru þá á förum. Nú er tlmi til þess fyrir yCur aC læra gðCa
iCn og taka eina af þeim stöCum, sem þarf aC íylla og fá 1 laun frfi
$ 80—200 um m&nuCinn. — paC tekur ekki nema fáeinar vlkur fyrtr
yCur, aC læra þessar atvlnnugreinar og stöCumar btCa yCar, sem vél-
fræCingar, bifreiCastjðrar, og vélmeistarar á skipum.
NámiC stendur yfir 1 6 vikur. Verkfœri frl. Og atvtnnuskrlf-
stofa vor annast um aC tryggja yCur stöCuraar aC enduCu náml.
SláiC ekki á frest heldur byrjiC undir eins. VerCskrá send ðkeypis.
KomiC til skðlaútibús þess, sem næst yCur er.
HemphiUs Motor Scliools, 220 Pacific Ave, Wtnnipeg.
Ötibú í Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbridge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
iinmiui

KOL
Vér getum fullnægt s
þörfum yðar að því er |
snertir HÖRÐ og LIN |j
KOL. Finnið oss ef ■
þér hafið eigi nú þeg- 1
ar byrgt yður upp. *
Viðskifti vor gera yður ánœgða.
Talsími Garry 2620
D. D. Wood & Sons, Ltd. í
0FFICE og YARDS: R0SS AVE., Rorni ARLINGT0N| STR. 1
iiaUIIHIBIUlHIIIIBIIIIHIIIIHIIIII
■ilS::;HII
ENGINN FRIÐUR
HUGSANLEGUR
Hið árlega starf sem gopher
vinnur, er óþolandi.
Vér verðum aC segja hon-
mn stríð á hendur, og yfir-
pú munt aldrei fá annaC
bera vopn i þvf strtCl, heldur
en •Gepherclde -— sem er
magnáC eitur — en þð lokk-
andi á bragCiC, og þolir marg-
falt meiri þynningu en aCrar
slikar tegundlr, og skai bland
ast heitu vatnl.
Gophercide
naer t 6vinh»a, og þaC undireins. — Blanda skal pakka af Gopher-
cide t hálft gallon af heitu vatni, og vœta siCan f pvl eitt gallon
af hveitt — og þaC nægir til þess aC drepa 400 Gophero. — l>aC
beinllnis snardrepur, hvernig sem veCur er; og Gopherlnn er
hrlfinn af bragClnu.
PáiC Gophercide hjá lyfsala yCar, eCa frá voru næsta útbúi.
NATI0NAL DRUG & CHEMICALC 0. OF CANADA, LTD.
Montreal, Winnipeg, Regina, Saskatoon, Calgary, Edmonton,
Nelson, Vancouver, Victoria, and Eastern Branches.
Nefnið Lögberg þegar þér verzlið við
þá eða þau félög sem auglýsa í blaðinu