Lögberg - 03.04.1919, Síða 2

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
27 MARZ 1919
^Nokkrar hugleiðingar
um mó$urást og móðurskyldu.
Ölluin hefir komið saman um
að móðurástin ' sé einhver 'hin
bezta tilfinning mannlegrar sál-
ar. Listamennimir hafa leitast
við að sýna hana með málverkum
og úthöggnum myndum, skáldin
hafa vegsamað hana og hjá öllum
þjóðum eru til sögur um hana^
pjóðskáldið Matthías /ochums-
son kveður um hana: “Móðir!
hjarta hreina, himinblíða ást, lífs
ins elskan eina, aldrei sem að
brást.” Með þessuih fögru orð-
um er móðurástinni lýst áhæzta
stigi og peir munu margirT'sem
geta heimfært þau til mæðra
sinna. Ást móðurinnar til af-
kvæmisins er innrætt bæði mönn
um og dýrum, en á mjög misháu
stigi. Sjálfselskan er svo rík hjá
mönnunum, að til eru þær mæður
sem'þótt þær að vísu unni böm-
um sínum, elska þau hvergi nærri
hollar og sikynsamar sem þær
kuima að vera.
pýzka heimsskáldið Schiller
sagði:
”Virða ber konur, þær vefa og
flétta
veglegar rósir í jarðar líf þetta.‘
< i
pessi orð mælti emhver hinn
göfugasti og bezti maður, og ein
mitt þessvegna ættu þau að vera
oss konunum dýrmæt. Vér ætt-
um allar að leitast við að verð-
skuida þau, þvr engar rósir geta
verið fegri en þær, sem ástrík
hönd vefur inn í sjálft mannlífið.
En hverjum ætti al vera ljúf-
ara að vefa þær en móðurinni ínn
í lif barnanna sinnna ? pað ætti
að vera hið mesta yndi hennar
að gróðursetja ótal fögur og ilm-
andi blóm í hinum kæra blómreit
sínum, barnshjartanu.
Móðirinni ber auðvitað að aga
börnin sín, en 'hún á ætíð að sýna
þeim velvild og kurteisi, þegar
þau eru hlýðin og vilja vera góð,
hún á að sýna þeim, að hún virði
eins heitt og sig, en þærmundu I pað sem er tari >eirra
þó flestar er elska börnin sín eins lalla Vlðleitni >eirra tú að betraet
og lífið í brjósti sér, eða jafnvel
miklu heitar.' Að vísu má segja
I Hún á að vera bezti vinurinn
| þeirra og taka innilegan þátt í
geti orðið þeim ánægjulegt eða
að min'sta kosti viðunanlegt, að
þau skipi þau sæti í mannfélag-
inu, er 'þeim fellur bezt og þau
geta notið bezt hæfiieika sinna,
svo þau geti oðið nýtýir heims-
borgarar. Til þess að þetta takist
vel, leggur móðirin fram alla
krafta sína, og oft styrkir Guð
hana til aðná þessu áformi sínu.
Starf móðurimtar er afar-þýðing
armikið fyrir komandi kynslóðir
móðurtrygð og móðurdygð eru
orð sem seint munu fimast. Karl
mönnunum ætti að vera hugleik-
ið að eignast þær konur, er yrðu
góðar mæður, og það væri næsta
heppilegt, að þeir hugsuðu vel
um þessi orð Ragnars Loðbrókar
“Móðerni fékk jeg mínnm
mögum, svo að hjörtum dugi”
Ása.
var ekki mikilí, því að eg trúði
því fastlega að huldufólk byggi
i ihverjum hól og tröll í fjöllun-
um. pó leið ekki á löngu þar til
eg fór að elska fjöllin og alt, sem
þau geyrndu í skauti símu, og eg
söng af gleði allan daginn, en
hundarnir mínir, Bósi og Smali,
geltu sVo að bergmálaði í fjöU-
unum. Á vorin vakti eg yfir tún-
inu, og aldrei gleymi eg björtu
vornóttunum heima. Eg gat
setið á steini tímunum saman og
horft á skýin og dreymt vakandi
drauma, sem hrorki eg né aðrir
skyldu. En nú skil eg þá drauma
mína á bernzkuárunum. Bemzka
niín hefir gefið mér svo margt og
mikið, sejn eg aldrei gleymi. —
Er. eg vr 14 ára fluttu foreldrar
mínir sig tii Reykjavíkur, ^n
voru þar að eins eitt ár. Mer
leiddist alt af í Reykjavík; eg
saknaði foreldra minna og sveit-
arinnar. pannig liðu ’nokkur ár.
En þrá mín og löngun eftir
einhverju sem eg ekki þekti, fékk
alt af meira og meira vald yfir
mér. Datt mér þá í hug að skrifa
til frænku, sem eg átti í Kaup-
pað eru í kringum tuttugji ár
síðan geinin sem fýlgir þessum
línum var gefin út í íslenzku
tímariti, heima á íslandi. En af
því mér finst hún heyra enn til
þessum tímum, og vel geti verið
að einhver hafi enn gagn og gam
an af að lesa hana, langar mig I mannahöfn og eg að eins visisi
..?j fa1. + • . . nir gleði þeirra og sorg, vera bliðltil að biðja þig heiðraði ritst.ióri j hvað hét, og bað hana taka mig
þá líka í móðurástinni, en hún í! við þau og Iata >au jafnan finna .að Jjá henni rúm i blaði þínu. til sín; gerði eg það án þes« að
að því leyti frábrugðin allri ann-; btin> els,ki. bau'bettlætl og
ari ást, að hún er sjálfri sér nóg íipi,rð fru ómissandi kostir i sam
og þarfnast hvorkí endurgjalds buðinni,v,lð morg lx)rn' en moS;
né endurástar til þess að geta lif inn a af ltrasta megni að leitast
að og borið blómleg aldini. Auk
hinnar miklu blíðu og viðkvæmni
við að koma börnunum til að
j elska hvert annað, og takist
sem gjörir móðurástina svo ynd-i benn' bað' ^au oftast
islega, þá er hún sú eina ást, eýfÞ,ott ^ttlætið komi ovart ekki
þrátt fyrir alt og þrátt fyrir alt alveg iafnt niður b->a mourinm,
vill öllu fórna og getu aídrei dáið >eða saka..bana alla ekkl um.>að-
og þaðeru einnjitt þessi einkennijbe bun bornunum v.lðmots^°5 og
hennar, sem hafa vakið aðdáurflastrík’verða>au emmg goð við
manna á öLlum ölldúm. / 1 bana’ b.vl beim er svo tamt að
• Hin guMallega smásaga “Mól f jalda bku 'Moðinn er vana-
irin” eftir C. H. Andersen lýsir i lef «vo ovuðjafnanlega hatt sett
ágætlega heitri ást móður. sem!1 bu?a barnanna, að þeim fmst
öllu vill fórna vegna barnsins íalt eif að vera. eins °fMn Vl11
síns, og í leikritinu “Brand” eft- 0g: alt ^ott og rett’ 80111 bun sog~
ir Ibsen er óviðjafnanlega fögur Ir og. gerir, nema þegar hun
og hjartnæm lýsing á viðkvæmri snevpir bau'... par er bermifvsn:
móðurást i sárum. Hvorttveggja m befir mjog djupar, rætur 1
er til í ísienzkri þýðing og þess ,nannleíru eðb’ er það «kjl;ianlegt í
vert að kvennfolkið kynm ser
pað er sagt, að allir miklir
menn hafi átt góðar mæður. En
að börnin hermi mest eftir móð
urinni, sem er þeim bezt og hef
ir mest saman við þau að sælda, | jngar,
Eg treysti því, að þótt höfundur foreldrar rnínir eða nokkrir aðr-
greinarinnar sé lifandi enn þá ir vissu. Frænka mín skrifaði
misvirði hún ei þótt greinin sé að eg mætti koma. Sendi eg þá
prentuð aftur. Oft hefi eg hugs- foreldrum mínum bréfið, og urðu
að um hvað það mundi vera heppi þau ekki glöð yfir 'þessari á-
legt og mikil hjálp til unga fólks kvörðun minni, en mér héldu
ins, sem lesa vill isleníku blöðin, engin bönd og eg fór með Ceres
að afar og ömmur, pabbar og í septembermánuði 1911. Mér
mömmur létu oftar til sín heyra t'inst nú undarlegt, er eg hugsa
góð ráð og leiðbeiningar viðvíkj-jum þetta timabil æfi minnar, en
aiidi heiimilislífi og barnauppeldi þó skil eg það nú 'hvað það var,
því eflaust er með það vandamáljsem gerði mér það möguilegt að
eins og önnur “að greindur næiri I slíta mig frá foreldrum mínum
getur, en reynd-ur veit þó betur.' og þeim, sem 1 mér voru kærir
Holll ráð og leiðbeiningar um þau ; heima, og fara alein út í veröld-
efni, frá eldrafólkinu, ættu að ina. — Frænka mín tók vel á
vera mikið meira virði fyrir unga móti mér þegár eg kom hingað
fólkið að lesa, en íburðanniklar j og alt af síðan hefir hún reymst
skáldsögur, sem oft eru lítið mér sem móðir. Hún kostaði mig
fræðandi, og svo öfgafullar, að á kaupmannaskólann einn vetur,
lítið eða ekkert er hægt af þeirr^ tn þó fann eg enga löngun hjá
að læra. Engum má gleymast mér til þeirrar starfsemi. Svo
að gott hemilislíf er niðurstaða fór eg að læra tannasmíði (tand-
allra sannra gæða og menningar. teknik) og varð fullnuma í. því.
En hver þýðing felst í orðunum: og að fortolur Mnnar hafi mest,
“góð móðir?” Til þess að móðir, abr,f a.bau' Jetta a bun að ba?‘ j
in geti með réttu átt þetta nafn, nýta ser\ 1°æðl tlj bess að venja i
eru tiilfinningar hennar ekki ein- pau ^€m .bezt’ -°? eins td bess að
hlítar, hversu heitar sem þær eru miðla ^im>vi ****** sem tl] erl
hún verður einnig að hafa marga 1 b3nnar eigin
‘pórdís todda.’
Nína Sœmundsson
, Síðan fór eg til Svendborgar;
nar þekti eg unga stúlku, sem var
málari, og var eg oft inni í vinnu
stofu hennar. Fékk eg þá mikla
löngun til að mála. pó byrjaði
eg aldrei á þvá, en eg fékk mér
sál. Hún á að j Svo heitir á Hafnar-íSlenzku » vö pund af leir og myndaðþ úr
og mikla kosti einkum bá er' givourseija nja þeim guðshug-jung listakona íslenzk, sem nú honum dálítið drengshöfuð, og
hafa rröfcranrlí -ihrif -i hina myndina og gjöra sér far um að stundar myndasmíði á listaskól- frá þeirri stundu hafði eg hvorki
kvæmu barnsál ' Kiæða h.já þeim tilfinninguna; anum í Kaupmannaihöfn. Hún írið né ró, svo mikið langaði mig
fyrir hinu góða, fagra og sanna,1 hefir stundað þar nám sitt tvö th að “modelera. ’ hrænka mín
ið sv^n^mt^ogþv/er'það^föast ^^.h^1 að vekja Mhygíi þeirra jár og ífkur væntanlega við þaðIy'ar ekki: áiiægð' yfir 'þessu, enda
að verkanii' þeirra áhrifa I.,-1 a )7V1' bar sem Úað hirtist í lífinu : aö vori. Síðastliðið vor sýndi
ha.fði hún e-klki efni á að kosta
menn verða bá fvrir fvle-ia beim iafnframt ber henni að kenna(hún á Charlotteborgar-sýning- n’ig' tú sikolanams. Eg safnaði
um langa æfi Fnirinn aetnríf,eim mi»kuuu»emi við menn og unni listaverk af sofandi dreng, þá ^man aurum minum þangað
haft jafn mikil’áhrif á barnið og ídýr og að breyta eins við aðra ,,g blaut ai™aima iuf fyrir- Mynd lil eg g'dt keypt mér leirkökk’
móðirin, og því er ábyrgð henriar eins og þau 7ilja’ að beir breyti j hennar er í fullri stærð og er
ur vetur komið síðan árið 1886.
Veturinn byrjaði hér ekki fyr en
í desember. Féil þá dálítill snjór
svo jörð að eins íklæddist sínu
vanalega hvíta vetrarskrúði.
FrcÆt gerði þá nokkuð-hörð er
héldust fram í miðjan janúar,
frá því var veðurblíða til loka
mánaðarins. Febrúar færði oss
snjó og vatn, en ekki mikið frost
pegar uppþomar er .jörð tilbúin
að plæja og ýrkja.
Veikindi og dauði hefir geng-
ið hér millum manna Ííkt og ann-
ars staðar í veröldinni. ÖJlum
skólum pg samkopj u h úsum var
lokað 10. októbér, og var lítil
skóla kenslu til 27. janúar. Leik-
hús voru opnuð fyr, en kirkjur-
seinast.
Hér í Utah,' síðan 15. apríl s.l.
ár, hafa hafa 16 íslendingar dáið
og er það mikið af svo litlu þjóð-
arboti. par af voru 5 á aldurs-
arunum frá 63 upp til 75, hinir
voru á bezt skeiði lífsins, frá 2
til 36. Tveii* dóu af slysum.
Annar í kaJanámu, en hinn varð
fyrir þrumuljósi.
Ekki hefir frést að hafi nema
einn fslendingur fá Utah dáið í
stríðinu á Frakklandi, Hannes,
sonur hjónanna Sigurðar Hann-
essonar, ættaður frá Hvoli í
ölvesi og Sigríðár Gísladóttir'frá
Kröggólfstöðum í sömu sveit,
Ámessýslu.
Sunriudaginn 9: þ. m. var hér'
í Spanislh Fork haídin æfi og út-
fararminning þriggja drengja,
er fóru í stríðið og gáfu líf sitt
fyri þjóð og land. Einn átti ekki
ekki heimili í þessum bæ. Einn
var giftur konu af íslenzkum
ættum, er á móðir sem b r hér
í Spanish Forks. Nófn þessara
drengja voru Hannes Sigurðs-
son 30. ára, Alfonzo Thomas Lau
rence, E. Larsen. Æfiminning
þeirra var heiðarleg haldin með
fjölda fólks viðstöddu, kirkjan
skreytt virðingarklæðum og
blómstrum, ræður haldnar af
merkum mönnum' bæjarins. Svo
voru hér líka viðstaddir menn
úr öðum bar er héldu ræður.
Heimkomir hermenn klæddir
einkennisbúningi afhentu blómst
ur til hverrar konu er var 'við- j
stödd og áttu syni í stríðinu. En j
til þeirra mæðra er mesta sorg j
báru aíhentu þeir blómvönd.
Viicðingarfytet,
Halldór Jónsson,
734 E. 3. South.
HEIMSINS BEZTA
MUNNTÓBAK
COPENHAGEN
Hefir góðan
keim
Munntóbak''sem
endist vel
Hjá öllum tóbakssölum
Til Canadiskra hermanna
við heirpkomu þeirra og heimvon.
i
fór svo undir eins að “modelera”
afarmikil þar eð hún Wmir!við sig' Hún á aö beina huga I framúrskarandi eðlileg. Ahorf- Fyrsti myndhöggvarinn sem sá
erundvölíinn að hiicrc,.npriríPH-i þeirra að háu marki. ekki sízt sið endum finst þeir mundu heyra vinnu mína, var Wederkinch, og
bamsins, er að vísu vetúr tal •- ferðisle£a> °íf hinum verstu eit- andartak og hjartaslátt sveins- ráðlagði hann mér að halda á-
vert brevst síðar bá er hað vprð uimöðrurn 1 mannfélaginu: lygi, ins, ef hljótt væri og þeir tækju 'ram. Svo gaf frænka mín mér
ur fyrir öðrum áhrifum en bó slægð og bræsn,i’ a bun ekkl aðlvel eftir. preytan og svefninn leyfi til að ganga á teikniskóla;
naumast svo að ekki verði eitt 'ieyfa að ítægjast hið minsta inn ' lýsa sér ekki að eins í legu litla þar var eg einn' vetur °S að bon'
hvað etftir af góðum tilfinningum fyrir dyrastMinn í hjörtum j líkamans, heldur svo að segja í uin liðWlm var J’að’
hafi hún vakið þær og göfugum barnanna sinna- (>b breytni henn hverri taug, ag að sama skapi sým þarf til ínntokuprófs a hsta
hugsunum, hafi hún gróðursett
þær.
pegar vér blöðum í fomsögum
vorum verðuim vér einnig skjótt
varar við áhrif mæðranna á börn
sín. par Mtum vér tápmiklar og
stórhuga konur, er hvöttu sonu
sína til stóræða; þær báru djarft
hjarta í brjósti og ihöfðu mætur j ??
svo á samband hennar við
a drengskap og hreysti. Mörg bornin. að vera mnilegt’ að >au
verk, er þá voru unnin o» afreks ! treýstl benni bezt Jkunum s,n'
verk talin, hafa eflaust átt rótjUUm °ý trui benm fyrir olIu er
sína að rekja til eggjandi orða ! beim *** að bondum’ enda >ntt
■Q \rív __ i;au seu sek við hana og haíi
þeirra. Vér sjáurri af Egilssögu
að móðir Egils hefir dregið u,pp
með skrautlegum litumi glæsilega J11111 'andleka ,að gæta’ að bau
'hermi rett fra ollu, hvort---
mynd af víkingalífinu í huga
.hins unga sveins, því ella myndi Um
Egiíl ekki hafa kveðið.
‘pað mælti mín móðir,
að mér skyldi kaupa
fíey og fagrar árar,
fara í hring með víkingum,
standa upp í stafni
stýra dýhim knerri
halda svo til hafnar,
höggv a mann og annan.
ar verður að vera í fullu sam-ifinnur áhorfandinn hið óafvit- skólann(Kunstakademie) Nokkr
ræmi við tal henmar, svo aö eng- andi máttleysi sveinsins og hina urn dögum áður en eg átti að
in blekking geti átt sér stað hiá; endurhressandi værð hans í senn byrjá í listaskólanum sáu þeir
börnunum, þegar skynjanin pví að lifið leynir sér ekki, og b^nkastjórarair 0. Rinberg og
proskast og þau fara að athuga brátt fer að koma fyrir hugskots etazráð E. R. Gluckstad höíuð,
bað, sem fyrir þau ber. Viðmót siónir manns kvikur og kátur sem hafði búið til. Ruðust
hennar á að vera þýtt og aðlað-j sveinn, með blá augu og rjóðar þeir þá td að hjálpa mér meðan
andi og jafn ástúðlegt við þau öil kinnar, hlaupandi um borg og bý, j e£ gengi i skólann. Sá dagur var
eða/náske upp um holt og hæðir hinn mesti gleðidagur á æfi
heima á Fróni, því að löngum minni, því nú þurfti frænka mín
mun hugurinn heimá. ekki að vinna baki brotnu til þess
pegr eg hafði séð drenginn og að geta komið mér áfram.
ráðið a.f nafninu að “móðirin” j Eg hafði pftar en eín.u sinni
væri íslenzk, ásetti eg mér að i verið hætultega veik, en síðan eg
finna hana og kynnast högum | byrjaði nám mitt í iistaskólan-
hennar, 'því að eg hafði ekki um hefi e alt af verið heiibrigð
heyrt hennar getið fyr. Nokkru ,
síðar var eg í fjölmertnu samsæti gloS- Stundum befir mer fund
á veitinghúsinu Hotel d’Angle- ist bf mitt Mkjast æfintýrunum
terre” og varð sessunautur rit- sem hún mamma mín sagði mér
stjóra eins frá Gautaborg, sem j begar eg var lítil.
þá dvaldi í Höfn Talið barst að j gg þakkaði ungfrúnni fyrir
VeTkomnir heim írf “Heljarslóð”
þið hranstu drengir með frægð og sigri,
jiar sem þið brugðuð björtum vigri,
hvar braust fram liin ramma Húnaþjóð.
Atlögum þeirra viðnám veittuð,
vörniuni í snarpa sókn þið breyttuð.
Bræður samhuga’ að bróður hlið,
Bretum og Frökkum veittuð lið. ,
En }>ar mxmdi’ ei neinum heiglum hent
Iierskörum Prússa’ að standa móti,
í heiftarmögnuðu hildarróth
og horfast í augu við morðtpl spent.
Járðhlaup þar undir geigvæn göptu,
en glóðjmmgnum dundi’ í byssukjöftum.
Lar vígstöðvum vfir fáleg f'ló
Vígvaða’ og eitri’ úr lofti spjó.
En liugprúðum sveinum hvergi brá,
þó livæsti’ inn grimmlega kyngivættur;
þeim ásmegin jókst við hverjar hættur
hugrekki’ og brennheit sigurþrá.
En framsóknar takið féndur mistu .
feiJmstafi’ á bak ]ieim nornir ristu.
En Valkyrjur sungu sigurljóð
samberja vorra frægðar-óð.
Þið hafið unnið afreksverk,
sá orðstýr mun lifa’ í þjóðarhjörtum
og lýsa á framtíöar leiðum björtum,
þá letrúð verður þess saga merk.
og þá skal minst hinna mætu drengja,
Við manndóm stærstan er nöfn sín tengja,
þeirra sem lífið létu þar,
lýðfrelsið mest þeiin sjálfum var.
M. S.

EATON’S
brotið boð hennar, en þess verður
sem
smátt eða stórt er að ræða.
Varast ætti Ihún að kasta skugga
á saklausa æskugleði þeirra,
heldur miklu fremur stuðla að
því, að þau geti fengið að njóta j
hennar. Lífskjörum mannanna hinni nýju íslenzku listakonu;
j er svo varið, að aliur fjöldinn
| getur-á fullorðnsárunum ekki orð
j ið aðnjótandi þeirra gæða, sem
hfið getur þó veitt í svo ríkuleg-
P^ttavar'núorTí andafornald um '’<*.*** «kyldu H ekki
biessuð borain mega baða i sol-
orinnai'. En. þótt oss hrylli við
hryðjuverkum hennar, þá verð-
um vér að játa, að foramenn
höfðu meiri mætur á sönnum
dygðum og meiri óbeit á ýmsum
ódygðum, en alment tíðkast nú.
Vér nútímans konur ættum að
leggja stund á að efla, að fora-
manna sið, dáð og drengskap hjá
börnum vorum og vekja hjá
þeim óbeit á ódrengskap, ótrygð
og MtiJmensku. Foraaldarblær-
inn var að mörgu leyti svo
hreinn ogheilnæmur, að oss væri
það enginn ^kaði, að hann léki
meir en nú tíðkast um hin ungu
hjörtu á þroska árunum, sam-
fara mildi og mannúð þessara
tíma
par eð móðirinn hefir öðrum
fremur áhrif á huga baraa sinna
er það heilög skýlda hennar að
breyta svo vel, að hún geti verið
fögur fyrirmynd þeirra í hví-
veúna, en til þess þarf hún að
hafa mikla stillingu og sjálfsaf-
r.eitun. Hún kennir þeim bezt
með eftirdæmi sínu, því barnið
á miklu hægra með að læra af
því, heldur en fortökim, hversu
skyni sakláusrar gleði á æsku-
árunum, þessum árum, þegar
lundin er svo létt og svo ótal
margt einskisvert getur orðið
þeim að mesta gleðiefni.
Móðurskyldan ætti að göfga
konuna og koma henni til að
temja sér ýmsar dygðir, svo hún
verði fær um að ala vel upp
börnin sín. En svo að hún geti
reitt þeim það uppeldi, er þeirn
j bezt hagar, verður hún að gefa
vandlega gaum að Jyndiseinkunn
um þeirra og hæfilegleikum,
því öllum hentar ekki hið sama
Mentuð kona stendur að vísu
betur að vígi til að gegna vel
móðurskyldum sínum en hin,
sem farið hefir á mi* við ment-
unina, en mestu skiftir þó, að kon
an hafi góða hæfilegleika til að
vera elskuleg og skyldurækin
móðir og sé þeiim kostum búin,
er afkvæminu megi að gagni
koma, en til þess er mentunin
alls ekki einhlít, 'þótt hún sé góð
Mesta áihugamál góðrar móður
er það, að börnin verði góð, og
taki sem mestum framförum,
hann hafði kynst henni og áleit
hana mjög efnilega; talaði um||
eftirtekt þá, er hún hefði vakið
meðal Dana; konungur hefði boð
ið henni heim, er hún dvaldi við
baðstaðinn á Skaga, og sagt hana
velkomna í anhað sinn. Skömmu
síðar kynti ritstjóri þessi okkur
hvort öðru í vinnustiofu Nínu.
Hún var þá að búa til nýja mynd
af Kentár, sem rænir konu, út af
hínni foragrísku sögu um þess-
ar kynjaverur og kVennrán
þeirra. Hafa margir listamenn
fyr og síðar fengist við það verk
efni; meðai annars er það mynd-
að á mörgum forgrískum mynd-
um frá Makedoníu. —
Eg bað ungfrúna að segja frájbraut til fjár og frama.
uppvex^i sín-um og æfi, og hversu 17 1918
hún hefði komist inn á þesa j *
Matthia.s porðarson.
j söguna, dáðist að dugnaði hennar
eg hugrekki, og gladdist yfir
hjálpsemi þeirra etazráðs Gluck-
stadts. Frá löndum sínum hafði
hún engan styrk þegið til skóla-
náms síns, öðrum en þessari
frænku sinni, enda kvaðst hún
nú þekkja fáa íslendinga- Hún
hafði ekki sótt um styrk af fé því
sem veitt er árlega til skálda og
listaimanna; var alteendis ókunn-
ugt um þá ráðstöfun. Vonandi
getum vér að ári látið hana fá
dálítinn skerf til þess að henni
Veitist léttara að ryðja sér þá
braut, er hún hefir byrjað á,
braut, og gerði hún það. Hún
er fædd 26. ágúst 1892 í Nikú-
lásiarhúsum í Fljótshlíð. par sem
foreldrar hennar Sæmundur Guð
mundsson og pórunn Gunnlaugs
dóttir, bjuggu með sinn stóra
barnahóp; hún er yngst 15 systk
ina, sem nú lifa 10 aif Hún
—Óðinn.
Fréttabréf.
Spanis'h Fork Utah.
18. marz 1919
sagði mér frá uppvaxtarárunum 1 Jón J. Vopni,
eitthvað á þessa leið: “pegar eg j Winnipeg, Man.
var Mtil telpa var eg látin gæta j Kæri herra!
kinda og eg man hið fyrista sinn : Tíðin hefir verið hér hin á-
er eg var send ein af stað upp til
andleguim og líkamlegum, að iífið fjalla til að smala. Kjarkurinn
kjósanJegasta þennan yfirstand-
andi vetur, að elcki hefir því lík-