Lögberg - 03.04.1919, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. APRIL 1919
t
Mercy Merrlck
Eflir VILKIE COLLNIS.
E«‘ mi er frásögn minm lokið,” sagði
Mercy. “Samvizka mín liefir loksins talað.
I»ér eruð laus við keitorð yðar við mig, hr. Holm
oroft — 'þér eruð frjáls. Þökk fyrir, hr. Júlían
Gray, að eg stend hér og ásaka sjálfa mig fvrir
]»að afbrot, sem eg liefi f'ramið gegn þessum
manni.”
Nú var það búið. Hreimurinn af rödd
hennar evddist í kvrðinni.
TTún horfði enn á Horaoe. Gat hann, eftir
]»að, sem hann nú hafði heyrt, ]>olað þetta blíða
augnatillit? Gat hann fvrirgefið lienni? Litlu
áður hafði Júlían séð tár á kinnum hans, og í-
rnyndað sér að hann kendi í br,jósti um hana.
Var það mögulegt að hann vorkendi sjálfum sér
aðeins ?
Hann Sat þegjandi og hrevfingarlaus, án
þess að tala eitt orð.
Merey stóð upp og gekk til hans, rétti hon-
um hendi sína og spurði:
“Viljið þér, áður en við skiljum, rétta mér
hendi vðar til merkis um, að þér fyrirgefið
mér?”
Hann hugsaði sig um, lyfti hendinni — en
á næsta augnabliki hvarf hinn göfugi ásetning-
ur. — 1 stað þess kom vesaTl ótti fyrir því, hvað
ske kynni, ef hann stofnaði sér í þá hættu, að
snerta hina aðlaðandi hendi hennar. Hann
sneri sér hvatlega frá henni og sagði:
‘ “ Eg" get ekki fvrirgefið. ’ ’
Um leið og hann talaði þessi miskunnar-
laUsu oi'ð — án þess að líta við henni — fór
hann út.
Um kýð og liann opnaði dyrnar, misti Júlí-
an vald yfir fyrirlitningu sinni, og sagði:
‘ ‘ Horace, eg öumkast yfir yður. ’ ’
Um leið og hann sagði þetta, leit liann í/
kringum sig eftir Mercy. Hún var farin frá
þeirn, yfir í eitt lioj,-n bókhlöðunnar.
Pvrsta beizkjan, þess sem í vændum var,
þegar hún færi aftur út í lieiminn, kom frá Hor-
aoo. Kjarkurinn, sem hingað til hafði stutt
hana, hvarf fyri r hinu voðalega útliti — tvöfalt
hræðilegra fyrir kvenmann — glevmsku og fyr-
irlitningu. Vonlaus féll hún á kné í hinn dimm-
asta horui herbergisins og kveinaði:
“Ó, guð! Ó, guð! Miskunna þú mér!”
Júlían gekk til hennar og revndi að liugga
iiana.
”Pyrirgefið iþér mér,” var alt sem hún gat
sagt. “Eg var svo kvíðandi og einmana — og
þér eruð mér svo góður.”
Hún reyndj að standa upp, en gat það ekki,
hún var magnþrot.a, liallaði höfði sínu að stóln-
um, sem stóð þar, til 'þess að detta ekki.
Júlían hafðj aldrei elskað hana eins lieitt
og á þessu augnabliki. Hann var rétt ikominn
að því að segja henni það, en hikaði. Jafn hjálp-
arlaus og liún var, vildi hann ekki fá hana til að
játast sér, því hún kynni seinna að iðrast ]»ess.
Hinn göfugi hugur, sem frá byrjiin liafði hlíft
henni og fundið til fyrir hana, hlífði henni
líka nú.
Ilan'n yfirgaf hana — þó ekki án kveðju-,
orða. Með blíðum róm sagði hann r
“Hugsið ekki um framtíð yðar núna. Eg
hefi tillögu að bera upp fyrir yður, þegar livíkl
og ró hefir aftur veitt yður kraftana.”
ITann opnaði borðstofudyrnar og gekk út.
Mercy settist á legubekkinn. Þjáningar
hennar höfðu mi náð sínu hæsta stigi, og ]»egar
hún var orðin alein í bókhlööunni; gat hún fund-
ið hina eðlilegu ihuggun, sem hvíldin veitir; hún
gat eins og í draumi eiidurminst liinna síðustu
orði Júlíans, og hugsað um hvað þau mundu
þýða — það var alt.
Nokkrar mínútur liðu í algjörðri kyrð. Svo
heyrði hún rödd lafði Janet:
“Hvar er ungfrú Roseberry?”
“í bókhlöðunni.”
Lafði Janet gekk liraðar inn, eií liún var
vön. Hún gekk að legubekknum, klappnði á
kinn Meroy og sagði spaugandi:
‘ ‘ Lata bafn. Þú ert enn ekki búin að klæða
þig lil dagverðar ? Nú máttu skammast þín.”
Hreimurinn í röddinni var jafn alúðlegUr
og framkoma hennar.
Mállaus af undrun liorfði Mercy á hana.
Það var sjáanlegt að lafðin lét eins og luin
vissi ekkert um sannleikann.
Gamla konan settist á legubekkinn og fór
að spaugast að lélega klæðnaði “lata barnsins”,
sem var alveg skrautlaus; hún lagðiliandlegg
sinn alúðlega um mitti Mercv, og strauk hárið
frá enni hennar.
Mercy gat ekki lengur ]»olað þenna yfir-
drepsskap, sem lienni var boðinn. Hún stakk
hendihni ofan í svuntuvasann og tók upp bréf
lafði Janet — bréfið, sem bannaði lierfni að
koma með þá játningu, sem liún var nýlega búin
að gjöra — um leið og liún sagði með skjálfandi
röddu:
“Gétið þér fvrirgefið mér, að eg leiði sam-
talið að sorglegu efni? Eg voga •—”
Þrátt fvrir ]>að að hún var einráðin í að
segja sannleikann, deyddi endurminningin tmi
ástina, sem henni var sýnd, orðin á vörum hfenn-
ar. Hún gat aðeins lyft upp bréfinu.
Lafði Janet vildi ekki sjá bréfið; liún fékk
alt í einu annríkt við að laga armbandið sitt.
M.ercy gjörði nýja tilraun.
“Eg bio yður að fyiirgefá mér,” sagði hún
aftur, “eg hefi nokkuð alvarlegt að segja.
Eg—”
Aftur var hún trufluð. Þjónninri kom inn
með lítinn bakka, á honum lá nafnspjald og ó-
✓ lokað bréf:
“Hvað hafið þér þarna?” spurði lafðin.
“Er það til mín?”
“Til ungfrú Roseberry,” svaraði þjónninn.
Hann rétti Mercy spjaldið og bréfið og
sagði:
“Konan bíður í daglegu stofunni, ungfrú
Hún bað mig að segja að hún þyrfti ekki að
flýta sér, ef þér væruð ekki tilbúnar.”
Að ]>essu sögðu fór hann út.
Mercy las nafnið á spjaldinu. Forstöðu-
konan var komin. 3vo leit liún á bréfið. Það
leit út fyrir að vera prentað umburðarbréf, sem
áivoru ritaðar nokkrar línur með blýant. Þær
prentuðu og skrifuðu línurnar runnu saman í
eitt fyrir áugum hennar. Hún fremur fann en
sá, að lafði Janet starði á liana grunsamlega.#
Með komu forstöðukonunnar var endirinn kom-
inn.
“Er ]>etta ein af vinkonum yðar?” spurði
lafði Janet.
“Já, lafði mín.” ,
“Þekki eg hana?”
‘ ‘ Það held eg ekki. ’ ’
“Þér virðist vera í mikilli geðshræringu. -
Eru það slæmar nýungar, sem gesturinn flytur?
Get eg gjört nokkuÖ fyrir yður?”
Mercy rétti laifði Janet pafnspjaldið og
bréf — sem var skýring á Starfsemi stofnunar-
innar — á það liafði forstöðukonan skrifað:
“Kæra barn! Með endurminninguna um yðar
eigin barnsár, hfir mér hugsast að þér, þegar
]»ér komið hingað aftur, kynnuð vel við að ann-
ast önnur fátæk l>örn, sem eru einmana í heim-
inum. Umburðarbréfið .sýnir yður að tækifær-
ið stendur yður opið. Erindi mitt hingað í
kvöld var að sækja fátækt barn — litla stúlku
— sem ]»arfnast sérstaklega hjálpar okkar. Eg
hefi leyft mér að liafa hana með mér, 'þar^eð eg
vona að hitn geti máske gjört yður breytinguna
á hinum nýju lífskjörum yðar þolanlegri. Yið
bíðum yðar til að verða yður samferða til gamla
heimiliisins.”
Lafði Janet las bæði prentuðn og skrifuðu
línurnar hátt. An þess að segja eitt orð, lagði
hún bréfið frá sér, stóð upp og liorfði hörku-
lega á Mercy.
Hih skyndilega breyting á svi]> hennar var
hræðileg. A ihrukkótta enninu, í fjörmiklu aug-
unUm, á lokuðu vörunum mátti lesa um lítils
virta ást, og lítils virta sjálfsvirðing, sem leit
niður á ’hina glötuðu kvinnu'og eins og sagði:
Loks hefir ])ú vakið okkur.
Lafði Janet rauf þöignina og sagði:
Ef þetta bréf þýðir nokkuð, þáþýði r það,
að þér ætlið að vfirgefa mitt hús. Það getur
aðeins verið ein ástæða til slíks fyrir tækis.”
“Það er sú eina yfirbót, sem eg get gjört.
trú.”
“Flg sé annað bréf í fangi yðar. Er það
mitt bréf ?”
“ Já. ”
“ITafið þér lesið það?”
‘ ‘ Já, eg g'jörði það. ’ ’
“Hafið þér séð Horace Holmcrofti?”
“ Já.”
“Hafið þér sagt honum--------”
“Ó, lafði Janet-----”
“Truflið þér mig ekki. Hafið þér sagt
Horace Holmcroft það, sem bréf mitt bannaði
yður að segja honum eða nokkrum öðrurn. Eg
bið ékki um neinar skýringar eða afsakanir.
Svarið þér aðeins me^ — já eða nei.”
“Já.” •
Loks hafði hún kannast við það.
Til að ná ]>essu takmarki lmfði þá lafði
Janet slakað til við Gracc Roséberry, móðgað
Horace Holmcroft, og í fyrsta sinn á æfinni tek-
ið til þeirra ráða, sem voru óvirðandi fyrir hana.
Eftir alt, sem liún liafði fórhað og liðið, stóð nú
Mercy frammi fvrir henni og játaði, að hún
hefði ekki hlýtt skipun hennar, troðið tilfinning-
ar hennar undir fótum, og ásett sér að vfirgefa
heimili liennar. Og liver var sú kona, sem hafði
gjört sig seka í svikunum og' framkyæmt það,
svo hún var Orðin samsek heuni?
Með þóttafullri þögn tók gamla konan ])essu
höggi, sem liún varð fyrir. Með þótta fullri
])ögn sneri hún bakinu að kjördóttur sinni og
gekk til dyranna.
“Lafði Janet! Lafði Janet!” hrópaði
Mercv í bænarróm og rétti fram liendurnar.
Yfirgefið mig ekki án ])ess að segja eitt orð.
Aumkist yfir mig. En sný aftur til þess lífs,
sem er fult af niÖnrlægingu — skugginn af
minni fyrverandi vanvirðu fellnr á mig. Við
sjáumst aldrei aftur. Segið því að þér fyrir-
gefið mér.”
Lafði Janet sneri sér við á þrepskildinum
og sag'ði:
“Vanþakkla'ti fyrirgef eg aldrei. Parið
]»ér aftnr til Magdalenustofnunarinnar.”
Dyrnar opnuðust og lokuðust á eftir lienui..
Mercy var aftur ein.
ITorace vildi ékki fyrirgefa Tienni og lafði
Janet heldur ekki. Hún stiuhli hendinni á liöf-
uð >sér og reyndi að hugsa. O, væri luin nú að-
eins úti í næturloftinu. Ó, v^eri hún nú komin
inn fyrir hina vingjafulcgu múrveggi stofnun-
"frrmnar. Þessi ,]öngun lyfti huga hennar —
húu gat ómögulega áttað sig á kringumstæð-
unum.
Hún hringdi eftir þjóninum. Þegar liann
kom inn, sagði hún:
“Gjörið svo \æl að segja konupni, sem bíð-
ur eftir mér, að eg sé tilbúin að fara með henni.
“Bíðið þér með að segja þetta,” sagði rödd
á bak við*þau, “þangað til aftur verður hringt.’
Mercý leit í kringum sig undrandi.
Júlían var kominn aftur inn í bókhlöðuna.
Þjónninn fór. \
Mercy rauf þögnina.
“Hr. Gray,” sagði luin, “því töfðuð þér
fyrir orðsendingu minni? Ef þér vissuð alt,
niunduð ])ér sannfærast um, að þér gjörið mér
engan greiða með ])ví, að lengja veru mína í
þessuhúsi.”
Hann gekk nær henni — liissa yfir orðum
hennar og augnatilliti.
Loksins sagði hann:
- “Hefir nokkur verið hér meðan eg var |
fjarverandi?”
“Lafði Janet var hér. Eg get ekki minst á
það — eg þoli ekki ineira. TYitið þér mig fara.”
Það lítið, sem Mercy sagði, nægði. Júlían
þekti lafði Janet svo^vel, að liann gat gctið sér
til hvað fram hefði farið. Andlitssvipur hans
sýndjg Jögt, að hann hafði orðið fvrir vonbrigð-
um og sorg'.
“Eg hafði g'jört mér von um,” sagði liann,
“að geta verið tilstaðar þegar fundum ykkar
bæri saman, svo eg hefði getað komið í veg fyr-
ir ]>etta. Þér megið trúa mér, hún iðrast liörðu
orðanna, sem hún liefir talað, ]>egar liún fær
Jíma til að hugsa um það. Látið þér þetta ekki
ta á yður, ef hún hefir g'jört fóm yðar ennþá
'þyngri en liún var. Hún liefir með því hafið yð-
ur enn hærra í virðingu minni og skoðun á yður.
í'yrirgefið að eg segi þetta blátt áfram. — Eg
ræð ekki við liiig, tilfinningar mínar sigra mig.”
Undir öðrum kringumstæðum hefði Mercy
skilið að játning hans var á ferðinni, bæði af
hreimnum í rómnum og augnatillitinu. En nú
yar eftirtekt hennar orðin svo sljó. Hún rétti
iionum hendina um leið, og' henni fanst hann
vera vingjarnlegri en nolkkru sinni áður — það
var líka alt.
“Eg verð að þakka vður í síðasta sinni,”
sagði hún. “Eg verð þalkklát á meðan eg lifi.
En látið þér mig nú fara, á meðan eg get stjórn-
að mér. ”
Hún reyndi að grípa bjöllustrenginn. en
hann greip hendi hennar og dró liana nær sér,
'im leið og hann spurði:
“Til Magdalenustofnunarinnar?”
“Já,” svaraði hún. “Heim aftur.”
“Segið þér það e'kki,” sagði hann. “Eg
þoli efeki að þér kallið þá stofnun lieimili vðar.”
‘ ‘ Hvar er það þá? ’ ’ spurði ihún. ‘ ‘ TTvar er
]>að annarsstaðar?” • .
“Eg er kominn til að segja yður þáð,”
svaraði Júlían. “Þér munið máske að eg sagð-
ist liafa tillögu að gjöra yður?”
Hún fann að handþrýsting lians var svo
innileg, hún sá svo einkennilegan glampa í aug-
unuin frá himnum mögnuðum áhrifum hand-
])ýrstingar lians.
“Tillögu lianda mér?” endurtók liún.
“ Hver er hún?”
“Leyfið mér að kbma með eina spurningu.
Hvað hafið þér gjört í dag?”
“Þér vitiðllivað eg hefi gjört — það var vð-
ar áhrifum að þakka,” svaraði hún. “Því eig-
um við að endurtaka það nú ?”
“Það er í síðasta sinni, sem eg vík að því.
Eg gjöri það af ástæðu, sem þér skiljið strax.
Þér liafið slitið trúlofun yðar. Þér hafið eyði-
lagt ást lafði Janet til yðar; þér liafið eyðiíagt
útlit nútíma yðar og snúið aftur til leiðinlegs og
vonlauss lífs. Og alt þetta liafið ])ér gjört af
frjálsum vilja — á sömu stundu og' staða yðar
\ ar uggglaus í þessu hi#ii — bara til að segja
sannleikann. Segið mér nú: Er kvenmaður,
sem slíka fórn færir, ómakleg þess t rausts, sem
maður ber til hennar á ])ann hátt, að leggja í
•liennar vald mannvirðingu sína og nafn?”
Loksihs skildi hú-n hann. ITljóðandi hop-
aði hún á lliæl, og með krosslagðar hendur og
skjálfandi horfði liún á hann.
En Júlían gaf lienni ekki tíma til að liugsa.
Haun sagði::
“Mercy, eg hefi elskað yður síðan eg sá yð-
ur í fyrsta sinn. Nú eruð þér frjálsar, nú má
eg segja það, og nú má eg spyrja hvort þér vilj-
ið vera konan mín.”
ITún fjarlægðist hann meir og meir. Með
bænarrómi sagði hún:
“Nei, nei! Gætið að hvað þér segið. Hugs-
ið um hvað 'þér leggið í sölurnar. Það getur
i kki skeð. Það má ekki ske.”
Þungur skuggi lagðist á andlit lians. 0g
h.öfuðið féll niðurá brjóstið.
Með svo lágri röddu, að fhún naumast gat
lieyrt það, sagði hann:
“Eg hafði gleymt nokkru. Þér minnið
milj á það.”
Hún nálgaðist hann aftur og spurði:
“ Hefi eg móðgað yður?” „
Með sorgmæddu brosi svaraði liann:
“Þér hafið frætt mig. Eg hafði gleymt,
að þó eg elskaði yður, var alls ekki sjálfsrlgt
að þér elskuðuð mig. Segið mér að afstaðan sé
þannig, Mercy — þá skal eg fara.”
Hún roðnaði ofurlítið ep fölnaði svo aftur
meira en áður. Hún leit feimnislega til jarðar,
undan hinu starandi augnaráði hans.
“Hvernig get eg sagt ]>að?” spurði hún.
“Hver er sú stúlka í minni stöðu, sem gæti neit-
að yður?”
“Ereghæf til að verða kona 'yður?” spurði
húu. ,‘ ‘ Verð eg að minna yðnr á skvldu yðar
við stöðuna sem þér gegnið, yðnr flekklausu ráð-
vendni, yðar heiðratSa nafn? Hugsið uin alt það
sem þér liafið gert fyrir mig, og gætið þess, hve
svívirðiegt vanþakklæti eg sýndi, ef eg feyðilegði
alt líf yðar með því að samþykkja giftingu’okk-
ar —ef eg væri eigingjörn, grimm og nógu vond
tii að draga yður niður í fyrirlitninguna. mcð
annari eins stúlku ogmér.”
“Eg'lyfti yður upp til mín, þegar eg geri
yður að konu minni,” svaraði hann. “Látið þér
mig njóta réttmælis. Setjið þér mig ekki í sam-
band við heiminn og lians skoðanir. llvað getur
heimurinn gefið mér í stað ýðar?”
Hún lyfti upp liöndunum og tárin runnu
niður kinnar hennar, þegar hún sagði:
“Ó, hlífið breyskleika mínuin. Hjálpið mér
að rækja mína liörðu skydu við yður. Hún er
SVO hörð, ftir alt sem eg hefi liðið — þegar eg
brenn af löngun eftir frið, gæfu'og ást.”
. Hún þagnaði slci ndilega, hana hrylti við
orðunum sem hún hafði talað. En sagði svo:
“Munið hvernig Holmcroft hefir breytt við
inig. Munið hvernigGafði Janet hefir yfirgefið
mig. Munið, hvað eg liefi sagt yður um æfifer-
il minn. Allir sem þekkja yður mundu fvrirlíta
yður mín vegna. Nei, nei, nei! Ekki einu orði
fleira. Hlífið mér. Aumkist yfir mér. Yfir-
gefið mig.”

Húðir og skinn!
Hæsta verð fyrir: Vor-rottuskinn, Húðir, Ull, Seneca-rætur
Sendið alt til vor. Þér getið átt von ^ réttu og hæsta verði og fljótri borgun. Skrifið eftir verðlista.
B. LEVINSON & BROS. 281-3 Alexande- Ave. - WINNIPEG
R S.Robinson
Stofnsett 1883
Gærur
Kaiplr og telir
Höfuftítóll
$250.000.00
Seneaa
Crtibú:
Seattle. Wash.,
EPmonton, Alta.
L« Pas. Man.
Kenora, Ont.
0. S. A.
1)11
No. 1 Mjög stör
Vetrar Rotta
MJöf stór
Haust Rotta
No. 1 Afar-stór
^Svört Mlnk
RAW FURS
$1.90 No ’ $22.00
1.50 No'ýa^e7u»rfa 20.00
12.00 Vrnciln Vantthfin «15
Frosin NautahúC
Smærri of lakari tegrundir hlutfalloleva læfrl.
SENDID BEINT TIL
Bíðið ekki nieftan eftirspurn er mlkil.
HEAD 0FFICE 157 BUPERT ST.. WINNIPEG
150—152 Paaifia Ave. East
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjarnt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
eru í ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
,,Hinn varfærni tannlæknir“
Cor. I.oýjin Ave. og Main Street, Winnipeé
------1-----------------------------------------------------
TIL ATHITGUNAÍI
500 nienn vantar undir eins til, þess a8 læra a8 stiðrna blfreiSum
og gasvélum — Tractors á Hemphills Motorskólanum í Winnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda I Canada og fjölda margir Canadamenn, sem
stjórnuðu bifreiSum og gas-tractors, hafa þegar or8iS aS fara I herþjfln-
ustu eSa eru þá á förum. Nú ej tími til þess fyrir ySur aS iæra gflSa
iSn og taka eina af þeim stöSum, sem þarf aS fylla og fá t laun frá
$ 80—200 um mánuSinn. — paS tekur ekki nema fáeinar vlkur fyrlr
ySur, áS læra þessar atvinnugreinar og stöSurnar blSa ySar, sem vél-
fræSingar, bifreiSastjórar, og vélmeistarar á skipum.
NámiS stendur yfir í 6 vikur. Verkfæri frí. Og atvlnnuskrif-
stofa vor annast um aS tryggja ySur stöSurnar aS enduSu náml.
SláiS ekki á frest heidur byrjiS undir eins. VerSskrá send flkeypis.
KomiS til skðlaútibús þess, sem næst ýSur er.
Hempliills Motor Schools, 220 Pacific Ave, Winnipeg.
Ctlbú I Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbrldge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Fortland Oregon.
1T / • .. | • timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og al»-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limittd
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
FURS!
FURS!
FURS!
\
Sendið oss strax skinnavöru yðar, hæzta veið greitt og
flokkun sanngjörn. Enginn dráttur neinstaðar.
Félag vort er skrásett og viðurkent af The United States
War Trade Board, and all of the Collectors of Customs under
licence P. B. F. 30, og þér getið sent skinnavöruna beint til
vor, með hvaða flutningslest sem yður þóknast, ef á sending-
unni stendur “Furs of Canadian Origin,” þá fer alt i gegn
fyrirstöðulaust. I
Sanngjörn flokkun
Viðskifta aðferð vor er því til fyrirstöðu að vér sendum
út verðskrá. en þér getíð reitt yður á, að vér flokkum
vöruna rétt, og greiðum yður að minsta kosti frá fimm til
tuttugu og fimm centurn hærra af hverjum dollar, en flest
önnur félög, sem auglýsa, með því að vér losum yður við
millimennina og hagnað þeirra, en skiftum beint við vður
sjálfa.
St. Louis Fur Exchange
7th & CHESTNUT, ST. LOUIS, MO U. S. A.
Nefnið Lögberg þegar þér verzlið við
þá eða þau félög sem auglýsa í blaðinu
\