Lögberg - 01.01.1920, Blaðsíða 3

Lögberg - 01.01.1920, Blaðsíða 3
LÖGBERG, FIMTUDAGINN I. JANÚAR 1920 BLs. 3 HELEN MARLOW EFTIB Óþektan Köfund. 6. Kapituli. “Helen, mín He'len!” sagði 'hinn djarfi frelsari Kennar með alúðlegri rödd, og hún opn- aði augun. Hún leit í hin kvíðandi, aðdáandi fiugu ihans, þau fegurstu augu er hún nokkru sinni hafði séð. Þau störðu innilega hvort á nnnað, og voru sannfærð um, að þau tillheyTðu hvort öðru. Brátt kom 'hópur ungra stúlkna, sem tróð sér inn á meðal þeirra og utnikringdu Helenu. ‘‘Vesalings, kæra Helen, hofir þú meiðst mikið ? Nei? Ó, hve það er indælt! Við héldum að þú mundir deyja. Ungi maðuTÍnn, sem frelsaði líf þitt, var hetja. Hérna drektu þetta? Þá líður þér betur. Ó, hvað við erum glaðar. Láttu okkur hjálpa þér til að standa upp. Við skullum flytja þig heian í vagni,” og svo mösuðu þær, hver á fætur annari. Þegar þær loksins voru komnar með Hel- enu út í hið hreina loft, var ungi maðurinn, sem frelsaði hana úr þessari Ihættu, horfinn, þær sáu hann hvergi. “Hver var hann? hvað var orðið af honum?” voru spurningar, sem nú léku á vörum þeirra, en Helen var eflaust sú, sem imestan áhuga hafði á spurningum þessum. Ef augu nokkurs manns hafa nokkru sinni lýsti innilegri ást og tilbeiðslu, þá voru það hans augu, en því var hann þá búinn að yfirgefa hana og talaði ekki meira við hana! Það kom ékkert svar við ‘þessari spurningu, og lolks fóru hinir vonarríku draumar hennar að breytast i örvilnan. Ilún sagði sjálfri sér, að hún yrði að gleyma honum — að fyrst að hann hefði liagað sér svona undarfega og illa, þá skeytti hún ekki um að sjá hann aftur. ‘Við erum skuldlaus hvort við annað, eg frelsaði hans líf og hann mitt. Milli okkar er ekkert samband,” hugsaði hún beyskjulega. Auk þess voru aðrar sorgir og kvíði, sem leituðu á hugsanir þessarar vesalings stxilku. Nú stóð hún einmana í heiminum og fátækt og svengd biðu hennar. Hún varð að fá sér vinnu, svo hún gæti kepyt sér mat og borgað leiguna fyrir litla herbergið sitt. Hún eyddi langri og leiðinlegri viku við að leita sér að vinnu; en það varð árangurslaust. ‘‘Enga vinnu! Enn þá enga vinnu, frú J ohnson; hve það er leiðinlegt, að sá, sem er fús til að vinna, getur enga vinnu fengið,” sagði hún og grét beisklega. Það var fátæka ekkjan, sem átti húsið, sem hún sagði frá þessu. Hún átti allerfitt með að vinna sér inn nægilegt til þess, að geta fætt og klætt sig og Robert litla, «on sinn með því að vinna við sauma. Hún gat að eins stunið. Ógæfa og fátækt höfðu eyðilagt íiilar vonir hjá henni, svo ihún gat naumast gefið Tielenu neitt huggandi orð. Það kvöld, sem allar vonir voru hérumbii dauðar, kom Gladys Drew til að finna Helenu, og hreinu en dökku augun hennar skinu af með- aumkun með hinni hjálparlausu stúlku. ‘‘Það er ^kammarlegt athæfi af gamla Brown, hvernig hann fór með þig; stúlkurnar hafa sagt mér frá því, sagði hiin, og eg skil hve sárt þér herfir fallið það; fyrir þrem árum síðan fór hann alveg eins með mig”. ‘‘Og hvað gerðir þú þá?” spurði Helen áköf. ‘‘Eg leitaði árangurslaust að vinnu, eins og 'þú hefir gert. Svo fór eg til 'hins stóra bæjar og varð leikmær,” svaraði Gladys. Helen leit á fallega andlitið og skrautlega klæðnaðinn. ‘‘Voruð þér heppnar?” spurði hún.“ Voruð þér gæfuríkar og ánægðar, ungfrú Drew ? ” Leiikmærinn stundi og sagði kærulevsis- lega: Ó, já, að vissu leyti; á morgun fer eg þangað aftur. Eg kom til að segja þér, að fyrst þú getur ekki ifengið vinnu hér, þá getur þú farið ti'l Boston með mér og verið hjá mér, þangað tilþú færð eitthvað að gera.” ‘ ‘ ó, ungfrú Drew, ætlið þér í raun og veru að vera mér svona góðar?” sagði Helen; Þér, sem nú þegar hafið verið mér svo góðar?” og hún grét af þakklátsemi. “Þú fállega, kara stúlka,” sagði leikmærin, ‘ ‘ hver er sá eða sú, sem ekki vildi vera góður við þig? Þú skalt vera mér sem lítil syátir, og mér þykir s'læmt að eg get ekki gert meira fyrir þig að eins 'hjálpað þér til að fá eittíhvað að gera,” sagði hin brjóstgóða og lundgöfga ungfrú Drew. * ‘ Ó hve þakklát eg er tilboði ' yðar, og guð blessi yður fyrir það,” Ikrópaði Helen með tar i augum. Nú sömdu 'þær um það, að næsta morgun skyldi hún fara með ungfrú Drew. Hún fór að finna vinstúlkur siínar til að kveðja þær, og gekk svo heim til að koma pjönk- um sínimi fyrir í litlu köfforti. Hina ómerki- legu húsmuni, sem í herberginu voru, gaf hiin frú Johnson, sem borgun fvrir húsaleiguna. 1 gömlu litlu kofforti fann hún faitaböggul, sem hafði tilheyrt litlu barni; í bögglinum var einnig gullkeðja og samanbundin guil bréf og blöð, en það var orðið framorðið og hún þreytt oo- syfjuð. Hún tók litlu, fallegu 'keðjuna og hengdi hana um Ihálsinn á *sér, en lét. hitt aftur ofan í kofifortið; Tiún ásetti sér að láta hið litla, loð^kinnsklædda og með mörgu málmnöglunum saman neglda koffort vera kvrt með því, sem í því var; það hafði verið eign ömmu hennar og geymslustaður; það skyldi standa kyrt hjá frú Johnson, þangað til hún sjálf gæti komið síðar meir að heimsækja þetta litla hús; þá ætlaði hún að lesa bæði bréfin og dagblöðin. Hún rannsakaði þó bamskilæðnaðinn. sem var undur fagur, á röndum hams voru verðmiklir kniplingar og skrautsaumaður var hann með silkiþræði, þetta styrkti hina óljósu endurminn- ingu HeTenar um bemslru sína, þegar hún Tifði ekki við fátækt, eins og mörg hin siíðari æfiár. “Þessi skrautlegi klæðnaður hefir eflaust verið mín eign í bernsku minni, og þessi indæla keðja líka,” sagði hún við sjálfa sig; við keðj- una var l'íka fest hjarta, umkringt perlum og eðalsteinum. Hún gat ekki skilið hvers vegna amma liennar hafði ékki leyft henni að vera í þessum fötum. En nú var næstum komið miðnætti; hún hætti því við þessar gagnslausu íhuganir og gekk til hvíldar, því hún varð að rísa snemma úr röklkju næsta morgun til þess, að vera tilbúin að fara með ungfrú Drew til hins stóra bæjar, þar sem hún átti að reyna að útvega sér lífsfram- færi. Hún vaknaði með sorg yfir því hve einmana og yfirgefin hún var, því hana hafði dreymt um hinn fagra, unga mann, sem fa'llið hafði niður á lífsibraut hennar eins og vígahnöttnr, og svo horfið strax aftur, en skilið eftir sárar tilfinn- ingar í huga Ihennar. 7. Kapítuli. Gladys Drew var elcki af þeim allrabeztu leikmeyjum, hún heyrði til annari röð, svo laán liennar voru ekki há; heimilið, sem hún fór til með IMenu, var aðeins eitt leiguherbergi, sem hin káta ungfrú Gladys kallaði með uppgerðar drambi “ höilina” sfna. En hve indæll bústaður fanst samt Helenn þetta herbergi, sem ekki átti eitt einasta cent, ogihve hlýja þakkiátsemi hún bar til hinnar góðsömu ungfrú Drew, því vinur í neyð er sannur vinur. “ Segðn mér nú hvers'konar vinnu þú vilt helzt, Helen, og hvað þú kant að gera!” spurði liún, þegar þær sátu við teborðið um kveldið. “Það er ek'ki margt, sem eg kann að gera, ungfrú Drew; en eg skal taka að mér að gera það, sem þér stingið upp á,” svaraði Helen kjarklega. “Góða miín, kállaðu mig Gladys, eins og eg væri þín eigin systir. Seg mér nú, mundi þér líka að verða leikmær?” Helen hafði þjáðst svo mikið af hræðslu við leiksviðið, eftir að hún varð fyrir þessu óhappi fyrir nokkrum dögum síðan, að hún leit út fyrir að verða hnnggin yfir þessari spurn- ingu. Leikmeyjunni lá við að hlæja að henni, þegar hún sá að spurningin gerði hana svo 'kvíð- andi. Andlitið sýndi kvíðann. “Þér líka ekki þess konar störf?” sagði hún. “Nú jæja, eg vil ekki hvetja þig til þess, að taka þau að þér, því það erekki notalegt líf, og fult af freistingum fyrir unga og failega stúlku, eins og 'þú ert. Auk þess held eg, að nú sé ekki nei*tt p'láss laust af því tagi; það er lítill gróði sem fæst fyrir þess konar störf nú sem stendur. Máske þú vildir taka að þér að vinna í verzlunarbúð við að selja vörur? Það mundi borga sig eins vel og hvað annað, sem þú getur gert. Þegar eg er búin að vera við æfinguna, skulum við fara og leita að slfkri stöðu.” Helen fylgdi vinstúllku sinni til æfinganna morguninn eftir og beið, meðan Gladys æfði hlutverk sitt ásamt hinum undir tilsögn for- mannsins, sem var ömurlegur mnður, fann að öllu og var ávaít að gefa þeim leiðbeiningar, þangað til hann að sáðustu sagði um leikend- urna, að 'þeir væru ekki mikils virði og kallaði þá í heild sinni hóp af aulum. Þeir þögðu allir við þessum orðum, og þegar æfingunni var lokið, komuþeir allir til Gladys og beiddu hana að kjmna sér vinstúlku sína; með aðdáun töluðn þeir um fegurð Helenu, 'þangað til hún varð eldrauð í framan af þessu óvanalega hrósi. “Þeyið þið, smjaðrarar, þið megið ekki spilla uppálhaldinu mínu, sagði ungfrú Drew. “Þið gerið það með því, að hrósa henni svona mikið.” Þetta sagði hún blæjandi; svo tók hún hendi Hélenar, oig nú gengu þær báðar rösklega af stað og leiddust, til þess að finna atvinnu fyrir hana. “Ó, 'þessi slæmi formaður. Hvernig gátuð þið þolað aðfinslur hans,” sagði Helen gremjuleg. “ Já, hann er úlfur í lund, en fátækar mann- eskjur verða að láta sér líka, þó þær mæti sví- virðingum við hvert skref Kfsins. Mundu eftir gamla Brown í verkstæðinu, hann er eins og þessi gamli Dawes, sem er formaður okkar,” sagði hún; því að búa við fátækt í tuttngu og þrjú ár, hafði kent henni að taka eftir þ\n, hvers var að vænta af lífinu, hún var samt kát og fjiörug, og skemti sér altaf við að syngja fallega ví-su. Vesálings Gladys, hún hafði freis'tast af hræðilégum forlögum, sem Helen fékk seinna að heyra um. Undir kvöldið komu þær aftur til herbergis síns, þfeyttar og með vonbrigði. það var einmitt á ]>eirri stundu, sem Gladys átti að fara í lerkhúsið, og hún tók Helenu með sér, svoa að hún þyrfti eikki að sitja alein heima. Hún sat' því og horfði á leikinn, og kyntist seinna öllum leikendunum. Tvo næstu dagana voru þær aftur á ferð að léita að plássi Ihanda Helenn, en gátu ekki fundið neitt. 1 þessum stórbæ virtist ekkert vera til að gera fyrir hana; engin vinna var til fyrir nngu stúlikuna, sem var svo fús til að vinna fyrir fæði sínu og klæðum, og hún grét af sorg yfir sínu leiðinlega ásigkomulagi. “Eg er að eins til byrði fyrir yður, kæra Gladys; eg vildi að eg væri dáin og horfin,” sagði hún. “Góða, litla flónið mitt,” sagði Glady? hlæjandi, “við verðum heppnari á morgun,” en hiín var aHs ekki glöð í htiga, Imn lézt að eins vera það. ‘ ‘ Góða mín, hlauptu nú niður og fáðu ‘kvöldblöðin lánuð hjá frú Parker. Við skulum svo lesa listann yfir þær persónur, sem geta strax fengið eitthvað að gera. Það getur skeð að þar sé eitthvað banda þér. ” Helen hljóp ofan til mjög alúðlegrar konu, frú Par'ker, sem bjó í sama húsi og var nú að elda kvöldmatinn. Nokkrir litlir krakkar héldu 1 sér fast í kjólinn hennar. “Lána blöðin? Já, velkomið; en þér gerið svo vel að koma aftur með þau áður en maður- inn minn kemur til kveldverðar. En, góða mín, ef þér yiljið vera svo góðar að vera hjá bömun- um fáeinar mínutur, þá get eg hlaupið út og keyft brauð. Eg er hrædd við að láta þau vera einisömul, af því litli Jim er hneigður fyrir að skara í eldinn.” ‘ ‘ Farið þér erinda yðar, eg skal gæta barn- anna, þangað ti'l þér 'komið aftur,” svaraði Helen vingjarnlega um leið og hún settist til að bíða; svo leit hún yfir þann dálk í blaðinu, sem hafði fyrirsögnina: “Skortir!” Hún beit á var- ir sínar af gremu og grét yfir vonbrigðunum, því það var að eins ein auglýsing áþessum dálk, og Ihún var þannig oruð. “Tuttugu laglegar stúlkur, til að taka 'þátt í bendingadansinum í “sjónhverfing prinsess- unnar” í Casino annað kvöld. Lysthafendur komi í lei'fehúsið kl. níu í fyrramálið. ’ ’ “ Sjónhverfing prinsessunnar” var nýr skemtilegur sjónleikur, sem hafði verið auglýst- ur um allan bæinn. Helen varð alveg kjarklaus og sagði við sjálfa sig með tár í augum. “Bendingadans; Verð eg að gera svo lítið úr mér? Er ekkert annað éftir fyrir mig, en þessi bendingadans?” Frú Parkers fáeinu miínútur urðu að fim- tán áður en hún kom aftur. Hún sagði að kona sem hún þékti, hefði tafið sig í brauðgerarhús- inu með því að tala við sig, sem hana langaði svo mikið til. AIl hnuggin sneri Helen aftur til herberg- is ungfrú Drews með blaðið; en þegar að húu kom að dyrunum stóð hún kyr allskelkuð. Hún heyrði raddir þar inni — kvennrödd sem bað um vægð, og karlmannis rödd hótandi og hrikalega. Helen varð utan við sig af hræðslu. ‘ ‘ Það hefir eitthvað voðalegt komið fyrir Gladys,” hngsaði hún og þaut inn. Þarsá hún Gladys vinu sína enjgast snndnr og. saman-undir voðalegir handtalki hávaxina, ókunns manns með fallegt Ihár; hann reyndi að ná frá henni gullúrinu, sem hún bar við brjóst sitt. “Nei, nei, þú skalt ekki fá það; það er mín eign.” hrópaði hún örvilnuð, en ræninginn tók um hendi hennar svo afarfast, að hún hljóðaði hátt og hætti allri mótstöðu; hann tók úrið hennar. ‘ ‘ Þjófur! morðingi! ’ ’ Ihrópaði Helen, réðist h manninn og tók í hár hans með báðum höndum. Maðurinn, sem búinn var að ná gullúri Gladys, sneri sér nú að Helenu og reyndi að losna við hana. En hún hélt fast og hrópaði aífelt um hjálp. En hann lokaði brátt munni hennar með 'því, að halda hendinni fyrir honum og grejaði. “Þú ömurlegi, litli villiköttur, ef þú sleppir ekki, skailt þú deyja.” Meðan bófinn var að eiga við Gladys, hafði hann fleygt henni niður á gólfið; nú stóð hún upp og hvíslaði í eyra mannsins: “Sleptu henni undir eins, eða eg skal kalla á alt fóEkið í 'húsinu, og þú skalt lenda í höndum lögreglunnar.” Þessi orð höfðu áíhrif á hann. Nú varð hann rólegri, áður var hann sem óður væri. Hann slepti stúl'kunni og þaut út. Helen áttaði sig líka fljótlega efitir þetta einvígi og hrópaði: “Gladys! ó Gladys! hann má elkki sleppa. Eg skal hlaupa af stað, og lögreglan skal ná honnm.” “Nei, nei,” sagði Gladys og hindraði áform hennar; hún lokaði dyrunum og tók sér stöðn við hurðina. “En, góða Gladys mín hann tók úrið þitt!” “Og peningapyngjuna líka og gullhringana mína! — Hann tók frá mér alt, sem var nókkurs virði — og—eg er svo hra?dd um að hendin mín sé snúin úr liði!” kveinaði Gladys og fölnaði af sársaúkanum í handlegg sínum. 8. Kapítuli. Helen leiddi hina þjáðu Gladys að legu- bekknum og spurði. “Hvers vegna léztu þenna bófa losna við að verða tekinn af lögreglunni, kæra Gladys?” Hún hvíldi höfuð sitt við öxl Helenar og svaraði: “Eg verð að segja þér frá hinu voðs- lega leindarmáli mínu. Eg vildi hlífa honum af því mér þótti einu sinni vænt um hann — af því mér þykir vænt um hann enn þá! Hann er eiginmaður minu!” “Guð minn góður, Gladys! Er þetta maðurinn yðar? Eruð þér giftar, og það með slíku þrælmenni ? ’ ’ “ Já, Helen, eg gifist honum fyrir tveimur árum síðan, þá var hann leikari, nú er hann glatað afhrak. Honum leiddist að vera saman við mig og vfirgaf mig, en þrisvar sinnum hefir hann komið" aftur og rænt frá mér öllu, sem eg hafði unnið mér inn, eins og hann gerði nú í kveld. Ó, kæra Helen, þú getur etóki ímyndað þér hvað eghefi kvalist.” Helen skildi glögt, að hún hlau't að hafa þjáðst mi'kið, þar eð hún gat talað um sorg sína með þurrum augum og mjög róleg. “Ó, eg hefði ekki átt að verja mig,” sagði hún iðrandi. Hann hafði ueytt víns, og óður yfir mótstöðu minni, snéri hann úlnlið mínum aftur á bak. Nú get eg ekki lei'kið í kveld, og ef til vill ekki í fleiri vikur. Eg missi stöðu mína. Við —verðum — að svelta! ó, vesal- ings Helen mín, hvers vegna kom eg með þig hingað, og lét þig táka þátt í mínum ógæflegu forlögum?” R. S. ROBINSON Kaupir og selur StufriMtl 18W HðfiSrtAii szvi.non oe EG KACPI TAFARLAUST mikið af MUSKRAT o* CUFASKINNUM oe borea oftirfylaijamU vorfi fyir fá oða miire: etiMi SMtUt, Wuk.. ESrtMtM, *I«L L. bu, liaa. lam, Ift Sendið belnt til VETRAR ROTTU SKINN ... ... HAUST ROTTU SKINN ........ I 3.50 til$ 1.25 2.25 tU .75 Skotin, Stungin cSa Skemd ..........75 til .40 KITTS ........ .......................20 tU .15 UI.FSSKINN, ffn, 1 köecum, No. 1..«30.00 til «10.00 ULFSSKINN, fln, I köElum No. 8......*S0 til 7.00 ULFKSKINN No. 3................... 3.00 tll 1.50 ULFSSKINN No. 4 ............................ .50 Einnig allar aðrar tcgundir af akinnum á markatfaverOJ Nautahúðlr 22c Iil 1 8<-Kálfsckinn 50c til 40c 33c til 28c ÍHc ttl Í4c. $8. tll $4. HEAD OFFICE: 157-63 RUPERT AVE., WINNIPEG Einnig 150-156 Pacific Ave. East »!/• .. | • timbur, fjalviður af öllum i Nyjar vorubirgðir tegundum, Beirettur og ale- I iconar aðrir stríkaðir tiglar, hurðir og gluggar. j Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumœtíð glaðir | að sýna þó ekkert sé keypt. , The Empire Sash & Door Co. ------------------ Umltad------------------ HENRY AVE. EAST - WINNIPEG Allar Allar teéundir aí tegundir aí KOLUM EMPIRE COAL COMPANY Ltd. Tals. Garry 238 og 239 Kaupið UT0|jn Undireins pér sparið með því að kaupa undir eins. AMERISK HARDKOL: EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar REGAL LINKOL \ LUMP and STOVE stærðir Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina D. D. WOOD & SONS, Ltd. TELEPHONE: GARRY 2620 Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts. Nú er rétti tíminn til þess að láta taka JÓLAMYNDIRNAR Vér getum ábyrgst yður jafn-góðar myndir, þótt teknar séu að kvöldinu við ljós, eins og við beztu dagsbirtu. Semji# við oss strax i dag. H. J. METCALFE Aðal eigandi. Lafayette Studio, 489 Portage Ave. KAUPID BEZTA BLADID, L06BERG.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.