Lögberg - 08.01.1920, Blaðsíða 3

LOGBERG, FIMTUDAGINN 8. JANÚAR 1920
BIj. 3
HELEN MARLOW
EFTIE
Óþektan höfund.
“ Gladys, kæra Gladys, þér megið ekki vera
svona hryggar; eg ,hefi fundið istöðu, þar sem
engin önnuy er fáanleg, og eg ætla að reyna að
fá hana á morgun. Eg skal sjá um þig, kæra
Gladys!” hrópaði Helen og faðmaði hana að sér
ineðan tárin runnu niður kinnar hennar af með-
aumkun. Stynjandi bætti hún við:
Er ekki bezt að eg sæki læknir, og láti hann
skoða úlnliðinn'?”
“Jú, jú, því verkurinn er óþolandi,” á
næsta augnabliki féll Gladys í öngvit.
ITelen gekk inn til nágranna konu í næsta
herbergi, og fékk hana til að biðja frú Parker
að ka'lla á lækni.
Þegar hann ikom og var búinn að laga úln-
liðinn, sem bæði var úr liði og brotinn, voru
engir peningar til að borga honum með; en
Gladyis sagði m-eð vei'kri rödd, að 'hún skyldi
gefa honum ávísun á gjaldkera leikhússins.
Ijæknirinn tók við henni og fór, líklega án þess
að gruna að hann skildi eftir tvær ungar stúlk-
ur alveg peningalausar.
“Þú getur sótt það, sem eftir er af kaupinu
mínu á morgun, Helen; það nægir okkur fyrir
brauð og te -í heila viku,” sagði Gladys og stundi
sem þverneitaði að segja öðrum hvernig það
hefði atvikast, að úlnliðurinn hafði brotnað;
hún sagði að eins, að það hefði skeð af tilviljun.
“Vertu engu að kvíða, kæra Gladys; eg er
viss um að fá eitthvað að gera á morgun,”
svaraði Helen kjarklega, því hún hafði fastráð-
ið við sig, að reyna að fá stöðu við liinn skringi-
lega bendingadans í tónleikahúsiiiu. Það
tjáði ekki lengur að v-era vandlát í vali sínu með
\rinnuna; liún var neydd til að taka hvað sem var
heiðarlegt. Vesalings Gladys, sem hafði verið
henni svo eðallynd og fórnfús, hún mátti enga
neyð líða.
“Já, eg ætla að snúa mér að Casino á
morgun, og, ef eg get enga vinnu fengið þar, þá
skal eg selja hárið mitt,” hugsaði hún uní
nóttiná þegar hún vakti yfir hinni þjáðm
Gladys.
Klukkan níu morguninn eftir, stóð hún
skjálfandi og blóðrjóð fyrir framan formann
félagsins, sem var skreyttur allmörgum demönt-
um og gimsteinum, ásamt digurri gullkeðju í
úrinu sínu. Hans eigin persóna sýndi þar á
móti, að hann mundi naumast vera göfugmenni.
“Þér viljið fá pláss við bendingadansinn?
Já, auðvitað, góðamín,” og skörpu augun hans
aðgættu þessa fallegu persónu. “Eg verð að
segja það, það eru einmitt slí-kar ungar stúlkur
sem við þurfum — ungar, fall-egar og yndislegar
í hreyfingum sínum. Eg er viss um að þér get-
ið dansað eins og huldumær.”
Hann gekk fram og aftur um berbergið,
skyndilega snéri hann sér við og strauk fallega
hárið hennar ánægjulegur. “Og slíkt indælt,
ljósgult hár. Það verður mikils metið á leik-
sviðinu.”
“Eg —eg — herra —”
“Hvað þá! eruð þér móðgaðar? Eg
meinti ekkert ilt. Eg er nógu gamall til að
vera faðir yðar, og haga mér við allar mínar
stúlkur, eins og eg væri faðir þeirra. Þér
munuð fljótt venjast framkomu minni, góða
mín En við verðum að snúa okkur að við-
skiftunum, því það eru alðrar nlítján stúlkur
sem bíða, allar falllegar stóikur. Eg ætla að
segja hve mikið eg borga í kaup.” Og Ilelen
varð næstum agndofa af undrun og sorg, því
viku kaupið var minna heldur en hún hafði
fengið í Milford veúkstæðinu — svo lítið, ó,
svo lítið — fvrir tvær.
En hún bældi niður í sér grátinn, því undir
núverandi kringumstæðum mátti hún ekki neita
þessu tilboði. \
“Þér getið komið til æfinganna kl. tólf,”
og benti henni brosandi að fara, sem eftir lians
skoðun var viðfeldið, en var í rauninni mjög
viðbjóðslegt.
9. Kapítuli.
“En hvað eg fyrirllít þenna kumpánlega
gamla aulabárð. Ekkert annað en hin mesta
fátækt og vandræði geta komið mér til að fara
þangað aftur,” hugsaði Helen og hrylti við,
um leið og hún losaði hið mikla, gylta hár, eins
•og hin ósvífna snerting gamla formannsins
hefði áhreinkað það.
En eins og vant var leit Helen betur út og
var fallegri, þegar hún var reið. Spékopp-
arnir hennar urðu rósrauðir, oglokkarnir henn-
aL s‘g svo drembilega og veittu henni
aðlaðandi útli't. Skjitni fatnaðurinn hennar
gut ekki dregið úr fegurð þessarar inndælu
persónu, 0g lágt aðdáunartaut heyrðist frá
ohciuu> sem stóð við inngang leikhússins.
En Helen geklk fram hjá horfandi niður
S1g> °g tók ekki eftir ungum, skrautlega
læddum manni, fyr en hann sinerti við hand-
egg hennar °g ávarpaði hana.
• ,i eruð í bendingadansinum, ind-
n a stulka?” sagði hann ísmeygilega og
nyat randi;; það var allíklegt að hann hlyti að
a a 1 nkkifc heldur mikið, annars hefði hann
naumast verið svona frekur.
Helen hraðaði sér inn til þess, að sýna við
ænnguna til hvers hún dygði á leiksviði. það
sast undir eins, að hún yrði ómissandi bjarg-
ræðisvegur fvrir Casino leikhúsið, og hún var
heldur ékki lengi að sannfæra formanninn un.
þetta. Hún var strax ráðin og yfirgaf húsið.
En hinn ungi, framhleypni og ósvífni mað-
ur stóð enn þá úti og beið hennar. Aftur fór
hann að haga sér frékjulega, svo Helen fór að
hrópa um hjálp, því hann hafði tekið um úlnlið
hennar, eins og hann ætlaði að nema hana
burt.
“Hjálp! hjálp! lögregla!” hrópaði hún, en
engin lögreglumaður var í nánd.
Ungur maður, sem sat í skrautvagni á
götunni skamt frá og hafði heyrt köll hennar,
stökk undir ein ofan úr ‘Vagninum og hljóp til
hennar. Honum var auðvelt að losa hana við
þenna viðbjóðslega þorpara; hann gaf honum
tilfinnanlegit högg á upphandlegginn og þorp-
arinn, sem vissi að hann átti hér við sterfcan
mann að eiga, labbaði burt eins og sneyptur
hundur.
Helen var svo hrædd, að hún gat naumast
staðið, og skalf frá hvirfli til ilja. Ókunni
maðurinn spurði, hvort hann mætti ekki aka
lænni heim til hennar, og bjargarlaus, eins og
hún var, þáði hún tilboðið með þakklæti. Hiin
sagði honum götunafnið og húsnúmerið, og
hann sagði það aftur ökumanni sínum.
Hin auðugi höfðingi varð auðvitað eins
og allir aðrir, að dáðst að feg*urð hennar, en
áður en þau stigu inn í vagninn, fékk hann
henni nafnspjald sitt:
“Rudolp Armstrong.”
Allar helztu fjölskyldurnar í Boston vissu,
að hann var stórauðugur maður, miljónari, sem
nýlega var fcominn til að finna aætingja sína
þar. En fátæku stúlkunni sagði það aðeins,
að ]>að væri nafn þess manns, sem hún áleit
vera hinn eðallyndasta og fegursta mann. 1
hennar augum var hann hetja, frelsari hennar,
og hún dáðist að honum með auðmjúkum
tilfinningum.
Vesalings litla stúlkan; skoðan hennar á
mönnum hingað til, voru léleg meðmæli fyrir
þá. Það var liinn lævísi gamli Brown, ungi
maðurinn sem liún hafði bjargað, og sem liafði
hvíslað að henni aðdáun sína og með augum
sínum opinberað lienni ást isína, en lét nú ekki
lengur sjá sig. Svo var það hinn viðbjóðslegi
eiginmaður Gladys, hvernig haím hafði komið
fram og breytt við konu sína. Svo var það
hinn viðbjóðslegi formaður, sem strax vildi
haga sér svo kumpánlega við hana, þegar þau
fundust í fyrsta skifti; og að síðustu þessi
frekjulegi þorpari, sem hafði álitið, að hann
mætti ávarpa fátœka bendinga dansmeyju, eins
og honum þóknaðist; hún ætti að þiggja alt
með þakklæti og gera sér gott af öllu. Það var
nú efcki mikið að virða við sl'íka menn, hugsaði
hún; þó gerði hún strax undantekningu með
Rudolþh Armstrong. Ilann var ungur, falleg-
ur, djarfur, skrautlega klæddur, með fám orð-
um sagt, liann var geislandi tilbrigði á liennar
leið; hann stóð fyrir ofan alla hina. ,.
Las hann hugsianir hennar í röku, bláu
augunum, þegar hann leit í þau, um leið og
hún sagði:
‘ ‘ Mér þykir vænt um að fá að vita nafnið á
manni, sem hraðaði sér að hjálpa mér, þegar á
mig var ráðist af svlívirðilegum bófa. Nafn
mitt er Helen Marlow, og við það íhangir engin
vanvirða, þó að eg sé fátæk stúlka, sem er fús
til að vinna, en ihefi nú sem stendur ekkert starf
getað fengið. Og þó að eg í dag hafi samið
við bendingadans formanninn, ætta eg þó við
fyrsta tækifæri að yfirgefa hann og hans félag;
af því mér geðjast illa að slíkri stöðu.”
“ Eg er viss um að þér eruð eins eðallynd-
ar og göfugar, og þér eruð fallegar,” tautaði
Rudolph Armstrong hægt og alúðlega, um leið
'og hann þrysti hendi hennar. “En” — hann
brosti þegar hún dró hana strax að sér —
“Verið þér ekki hræddar við mig, ungfrú
Helen; alt, sem eg óska mér, er, að eg megi fá
leyfi til að endurnýja viðlkynninguna frá í dag.
Mér þætti afarleiðinlegt, ef þér vilduð ekki veita
mér það. Þér megið trúa mér.”
Helen roðnaði, þegar liún skildi, að hann
nú þegar hugsaði mikið um han-a, og hún svar-
aði feimin og stamandi:
“Eg er ekki viss um að Gladys líki það —
vilji íeyfa það. En eg skal ekki gleyma yður
og ávalt minnast þess, hv-e fljótt og vingjarn-
lega þér veittuð mér hjálp.”
“Hver er Gladys? Svstir yðar?” spurði
hann fjörlega og með mikilli forvitni.
“Nei, hún er -aðeins vinstúlka mín, og við
búum í sama herbergi. Hún er mér eins og
hún væri systir mín, og meir en það, en nú hefir
hún brotið úlnlið sinn, svo hún getur ekfci tekið
þátt í leikjum fyrst um sinn.”
“Hún brýtur hjarta mi'tt, ef hún er því
mótfallin að við höldum áfram að kynnast,”
sagði Rudolpli Armstrong alvarl'egur. En nú
nam vagnin staðar fyrir framan það hús, þar
sem hún og Gladvs áttu heirna, og hann hjálp-
aðn henni ofan ijr vagninum og spurði:
“Ætlið þér að vera við bendingadansinn í
kvöld?” og þegar hún hálf vandræðaleg svaraði
játandi, sagði hann:
“ Þá sfculum við hittast aftur, ungfrú Helen
Þetta er þá sfcilnaður til að sjást aftur, er það
ekki?” sagði hann og þrýsti hendi hennar.
Gæfurík og lipur hljóp hún upp stigann til her-
bergi's Gladys.
Meðal annars sagði hún henni frá því, að
hún væri ráðin til þess að taka þátt í bendinga-
dansinum í Oasino.
“Bendingadansinum, góða barnið mitt.
ó, eg aetti ekfci að gefa þér leyfi til að ráðast í
slífct. En livað getum við gert?” kveinaði
Gladys. “Eg vildi að guð vildi annast þig,
mín .góða, saklausa Helen,. En þú skalt efcki
oftar fara alein, hvorki til eða frá leikhúsinu.
Hérna í húsinu er gömul kona, hún ætlar að
fylgja þér í leikhúsið og sækj-a þig þangað fvrir
mjög litla borgun. Dóittir hennar var áður fyr
starfandi í þessn leiifchúsi, en hún dó vesalings
stúlfcan. Eg ætla að reyna að fcaupa eitthvað
af klæðnaði handa þér, hann er sama sem nýr
, og verður miklu ódýrari en nýr klæðnaður. Og
Armstrong), “Þessi ungi maður, sem ók heim
raeð þig— en — eg held að þú gerir réttast í
því, að segja honum, að eg vilji efcki að kunning-
skapur ykkar haldi áfram. Stundum getur
það ollað mikillar sorgar, að fátæk og ung stúlka
kynnist rífcum og ungum manni.”
“ó, Gladys,” og fallegu augun hennar
blikuðu af sjálfsvirðingu, “engin rífcur, ungur
maður, þorir að segja eitt móðgandi orð við
mig.”
“Það veit eg vel, Iitla, góða stúlkan mín,
þú ert safclaus og feimin, og eg vona að þú getir
gætt þín fyrir hinum föl-sku karlmönnum; eg
vildi að það gæti ávalt orðið þannig,” sagði
Gladys með ákafa. Inst í huga sínum óskaði
liún þess, að Rudolph Armstrong sæi Helenu
aldrei aftur. Hún bar ekfci mikið traust til
'hans göfugu hugsana, sem Helen hrósaði svo
mikið, og þegar hún fco mheim aftur eftir fyrsta
leikinn sinn 'þetta kveld, oig hélt á skrautlegum
gróðrarhúss blómvendi í hendi sinni og nafn-
spja'ldi síns nýja vinar meðal blómanna, þá
stundi hin veifca Gladys af sorg og kvíða, og
sárlangaði til að fleygja hinum ilmríka blóm-
vendi út um gluggann.
10. Kapítuli.
Henni fanst að Helen vera um of gæfurík.
“Sá'st þú aftur lir. Rudolph Armstrong?”
spurði 'húri í hryggum róm.
“Ó, já, Gladys; hann var einn í sérstakri
stúfcu, og lei't ljómandi vel út; 'hann hlýtur að
“ Auvitað hlýtur hann að vera mjög ríkur,”
svaraði Gladys og stundi þungan.
“Ó”, sagði Helen, “hann sendi mér hin
indælustu blóm; þegar leiknum var lofcið, stóð
hann fyrir utan leiksviðsdvrnar, og bað um að
mega aka mér heim í vagninum sínum. Var
það ekki fallega gert af honum?”
“Of fallega, of vel gert, bai’n; nei, ó nei,
þú hefir þp ekki þegið þetta tilboð hans?”
“Ó, nei; það lá svo illa á honum, þegar
gamla frú Angirs vildi elkki samþykkja tilboð
hans, við ósfcuðum honum því góðrar nætur og
gengum heim.”
“Garnla konan hafði alveg rétt fvrir sér,B
sagði trladys alvarleg; en Ilelen var nú efcki á
þeirri sfcoðun, þún rieyndi að mótmæla.
“En, kæra Gladys, liann var svo vingjarn-
legur við mig, og eg á svo fáa viní. Auk þessa
liefði það ekki verið fallegt af mér að móðga
hann, þar eð hann var svo hjálpsamur og góður
við mig, fvrri hluta dags.”
“Það er betra að eiga enga vini, lieldur en
l íkan og ungan mann eins og hann er,” sagði
Gladys hörkuléga; svo bætti hún við blíðari:
“Þú veist að eg lofaði að vera þér sem
systir, þú saklausa barn, og ef þú vilt fara að
ráðum þess, sem þekkir mennina betur en þú,
þá ræð eg þér til að hvetja ekki þenna ríka
höfðingja til að halda áfram með tilraunir
sínar, að aufca kunningsskap yfckar.”
“Ó, eg er sannfærð um að þú í huga þfnum
gerir honum rangt til, Gladys. Hann er reglu-
le.gt göfugmenni og var svo kurteis við mig;
hann mun heldur ekki voga að koma öðruvísi
fram. Eg vildi enga mælgi líða,” hrópaði
Helen óvanalega rjóð, og settist niður, þreytt
eftir dansinn og af göngunni heim.
Gladys stundi og brevtti umtalsefninu.
“Hvernig gekk það svo með dansinn?”
spurði hún.
“Agætlega, held eg. Fonnaðurinn þakk-
aði mér fvrir hina heppilegu niðurstöðu,” sagði
Helen; bætti svo við og stundi:
“En, kæra Gladvs, eg — eg— var mjög
klaufaleg, og voðalega - klaufaleg í grysprjóna
fatnaðinum, þó mér sé eiginlegt og þyfci gaman
að dansa”.
“Vesalings barn, eg vissi að þér myndi
fínnast það þannig. Mér hefði verið kærast,
að þú hefðir efcki verið ráðin, því eg mjög gagn-
stæð slfku starfi.”
“Gladys, talaðu efcki þannig, þegar eg er
svo yfirburða glöð yfir því, að hafa fengið nokk-
uð að gera. Eg get verið heiðarleg s'tiílka, þótt
eg sé leikhúss dansmær; get eg það ekki?”
stundi Ilelen upp.
“ Jú, góða miín, það getur þú, ef þú forðast
hættulöga samvist, og lætur efcki smjaður hafa
áhrif á þig,” svaraði Gladys alúðlega. Svo
lokaði hún augunum, því hún kendi sárt til í
úlnliðnum þetta kvöld.
Helen gekk lfka til hvíldar, en hún gat þó
ekki sofnað strax; litla gullhærða höfuðið var
sífelt að hreyfa sig; loks féll hún þó í svefn.
• Það var efcki laust við að þessi nýi kunning-
skapur minti hana á hann, sem hún hafði dáðst
að á árbakfcanum í Milford; henni fannst þeir
líkjast hver öðrum með blíða augnatillitinu,
sem þeir veittu henni og alúðinni, sem báðir
sýndu nokfcuð af; en að hann, sem hún hafði
frelsað, og sem líka frelsaði hana úr voðalegri
hættu, sfcyldi efcki láta sjá sig, það var óskiljan-
legt., Nú var hún bæði gröm og reið við hann
af þessari ástæðu.
Vesalings Helen hafði nú í sinni miklu
fátækt fundið manneskju, sem hún að minsta
kosti varð að dáðst að, og það var hinn ríki
Rudolph Armstrong.
Henni var einskonar huggun í aðdáun lians,
oins fátæk og sorgleg itilvera hennar var; og
hún vafcti hjá henni lönigun til að sýna ástíeitni,
er virtist að vera llienni meðfædd. Hún sá með
bugsjónarafli sínu ekkert undarlegt við það, að
miljónarinn Rudolph Armsitrong giftist fátækri
en fallegri stúlfcu, og slífcar hugsanir lyftu
henni upp úr fátæktinni, sem umfcringdi hana
og Gladys. Hún var, meðan hún ólst upp,
leidd afvega með hinu endalausa hrósi og lofi
um hið fagra andlit hennar, svo það var mesta
furða, að hún var efcki drambsöim yfir útliti
sínu, þó hún áliti að ])að bætti úr öðrum óvið-
ráðantegum skorti. En heimskulega hégóma-
gjörn var hún efcki; aðeins dálítið hreykin yfir
útliti sínu og, eins og flestar aðrar ungar stúlk-
ur, hneigð fyrir að klæða sig vel, vera virt mikils
og ná fhylli ungra manna.
R. S. ROBINSON
Kaupir og selur
IMimlt íau
S2W.OOO.M
EG KAUPI TAFARLALST mlklti at MUSKRAT o* CLFASKINWM
og borga eftirfylf;jandi Terð fylr fá e«a mttrff:
VETRAR ROTTU SKINN .... ........% 4.00 til $ 2.00
HAUST ROTTU SKINN .......... ... 3.00 tU J.50
Skotin, Stungin eða Skemd ...... .75 til .40
KITTS .................................25 tU .15
ULFSSKINN, fín, I kössum, No. l.._.$35.00 tU $18.50
ULFSSKINN, fín, I kös«um No. 2..... $24.00 tii $9.00
ULFSSKINN No. 3.... ...... ........ 3.00 til J.50
ULFSSKINN No. 4 ........... .............. .50
Einnig allar aðrar tegundir af sklnnum á markaðsverði
Nautahöðir 22c til 18cKálfsskinn 45c. til 35c.
Kips 30c til 25c Hesta $8. til $4.
tHkú:
tMttl*. WaUu.
EtnNlM, Afta.
L« Pm, Iil
Ktstrm, lit
I I A.
Sendið beint
til 1
HEAD OFFICE: 157-63 RUPERT AVE., WINNIPEG
Einnig 150-156 Pacific Ave. East
C———.T. ■ . ---, ~ij
Notið tœkifœrið!
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferð á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum er afarmikil.
Afbragðs kaup, þetta frá $100 til $300 um mánuðinn. — Mörg
hundruð Islendinga hafa lært hjá oss síðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
Ókeypis atvinnu-skfifstofa vor leiðbeinir yður að loknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
ina, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Strand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Winnipeg
útibú: Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
mT ^ • .. | • timbur, f jalviður af öllum
Nyjar VOrubirgðir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
———————--------Limitetí---------—
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG

The Campbell Studio
Nafnkunnir Ijósmyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Jðnaðarhöllinni
Stœrsta og eizta Ijósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærstu og brztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
.ilfr.Yv.MY.'

.'v.ýy.vD'.Mf/'.M;
Allar
tegundir af
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 og 239
Ka^ Ko|in
Undireins
Pér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaCar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Abyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
Nú er rétti tíminn til þess að láta taka
JÓLAMYNDIRNAR
Vér getum ábyrgst yður jafn-góðar myndir, þótt teknar séu að
kvöldinu við ljós, eins og við beztu dagsbirtu.
Semjið við oss strax í dag.
H. J. METCALFE
Aðal eigandi.
Lafayette Studio, 489 Portage Ave.
KAUPIl) BEZTA BLADID, LOGBERG.