Lögberg - 12.02.1920, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. FEBRÚAR 1920.
Bk. B
HELEN MARLOW
EFTIR
Óþektan höfund.
“DaS er um Fred Oakland, sem mig
langar til að tala viS ySur. ” Hann sá all-
Jniklum gljáa bregSa fyrir í fögru, bláu aug-
unum, og roSann koma fram í kinnum hexmar
og blika eins og ljós í andlitsdráttunum hér og
þar; en hún sagSi ekkert; hún beiS þess mjög
kvíSandi aS fá aS heyra, hvaS hann ætlaSi aS
segja.
“ViS áttum orSaskifti um ySur, eftir aS
söngleiknum var lokiS í gærkvöldi sagSi
-A rmstrong.
“ó,” hrópaSi hún og lyfti upp höndunum
sínum af hræSslu viS iþaS, sem þeir kynnu aS
hafa sagt.
“Sá piltur heldur, aS af því aS hann gerSi
ySur dálítinn greiSa í gær, þá séuS þér hans,
og hann er yfirburSa afbrýSissamur viS mig.”
“Ó,” hrópaSi hún aftur vandræSaleg, og
hann bætti viS.
“Hann vildi aS eg drægi mig í hlé frá
kapphlaupinu um hylli ySar, og léti sig einan
um kapphlaupasvæSiS. Þegar eg vildi ekki
samþykkja þaS, var hann mjög reiSur og hótaSi
aS vara ySur viÖ mér. ”
Hann þagnaÖi og leit blíSlega til hennar.
Þessi maSur var leikinn í því aS haga orS-
oin sínum þannig, aS 'þau gæfu í skyn, aS hann
væri sannur heiSursmaSur; mótstöSumann
sinn kunni hann þar á móti meS vel völdum
orSum aS niSurlægja.
Helen sat kyr og beiS þess, aS hann flvtti
bónorS sitt; en þaS kom í ljós, aÖ þaS var ekki
af þeirri ástæSu aS hann kom og heiinsótti
hana.
“Þetta er ástæÖan aS eg kom hingaÖ þenna
morgun, kæra Helen”, sagSi hann eftir stutta
þögn. “Eg gat ekki þolaS þaS, aS þessi vondi
maSur skvldi eitra ySar blíSa huga gagnvart
tnér — vini vÖar. Því viS erum góÖir vinir,
erum viS þaS ekki, Helen?”
“Ju—ú,” stamaSi hún.
“Mig langar til aS biSja ySur aS lofa
mér því, góSa stúlka, aS gefa því engan gaum,
sem þessi vondi balmagari kann aS segja um
mig. Hann veit í rauninni ekkert um mig.
ViS áttum einu sinni í málaferlum um afar-
inikla fjárupphæÖ. Eg vann máliS, og Fred
Oakland mun aldrei fyrirgefa mér þaÖ. Nú,
þegar viS erum keppinautar um ást yÖar, ind-
a-la Helen, þá hatar hann mig, í gærkvöldi tal-
aÖi hann Iþau orS, sem gáfu í skyn, aÖ hann
jafnvel hótaSi aS deySa mig.”
“Ó, ó!” hrópaSi hún óttaslegin.
“VeriS þér ekki hræddar, litla Helen. Eg
iield eg sé fær um aS verja líf mitt,” sagSi hann
orembinn. “En, kæra Helen, eg biS ySur aS
gefa því engan gaum, sem þessi hálfbrjálaSi
maSur vill segja um mig. LátiS þér hann ekki
snúa huga yÖar frá mér.”
“Nei, þaÖ skal hann ekki gera,” svaraSi
hún hlýlega og bætti viS: ‘ ‘ Þér hafiS altaf
veriS svo góSur viS mig. Eg skal aldrei
gleyma, hve eSallynt þér frelsuSuS mig frá
þessum drukkna manni, sem réSist á mig fyrir
utan leikhúsiS, sá þorpari, sem móSgaSi mig og
ætlaÖi aS taka mig burt meÖ sér.”
“ÞaS vildi svo vel til, aS eg ók þar fram
hjá á því augnabliki; fólkiS á götunni og í hliS-
í.rganginum stóÖ þar og glápti, án þess aÖ bjóSa
nokkura hjálp!” sagSi Armstrong og brosti
meS sjálfum sér ánægSur yfir því, hve vel hon-
um hafSi tekist aS eySileggja hin væntanlegu
ahrif Fred Oaklands. Á næsta augnabliki
sagSi hann:
“ÞaS er líka annar greiSi, sem eg vildi
feginn gera ySur, fagra Helen. Þetta lélega
herbergi, sem þér búiS hér í, er ekki viSeigandi
fyrir ySur. LeyfiS mér aS leigja önnur fallegri
herbergi handa ySur, svo aS ySur geti liÖiÖ
betur og átt þægilegri íbúS”.
“Þér eruS mjög góSur, hr. Armstrong, og
eg er ySur þakklát, en — en eg get ekki þegiS
neinn velgerning frá yÖur né neinum öÖrum, ”
sagSi hún allmikillát, og bætti svo viS meS
miklum kulda:
“Eg verS aS mælast til þess, aS þér yfir-
gefiS mig nú, þar eS eg verS aS búa mig undir
íefinguna, og aS mínutu liÖinni kemur frú
Angus, til aÖ fylgja mér þangaS.”
Hann/vissi því aS hann varS aS vfirgefa
hana, nálgaSist hana nú og sagSi vingjarn-
iegur.
“Þá verð eg að kveðja; en segið mér fyrst,
«S þér séuð ekki móðgaðar. Eg er svo ríkur
eins og þér vitið, og mig langaði til að þér
fengið betri íbúð en þér hafið nú.”
“Eg er ekki móðguð,” svaraði hún hnugg-
in og dró sig strax í hlé, svo Armstrong hneigði
sig og fór.
Hún stóð kyr í miðju herberginu, þar sem
bann yfirgaf hana; hjarta hennar sló hart, og
hún var svo undarlega óróleg.
“Já, hann elskar mig, hann elskar mig
sannarlega; mig furöar aS hann skyldi ekki
flytja bónorS sitt?” stundi hún. “Er hann
hræddur við að koma of skyndilega meS beiðni
sina? jjann vej|; ekki hve mjög eg þarfnast
. Gl^a vemdara. HefSi hann aS eins beðiS
ImT Um verSa konan sín, þá hefði eg sagt
• v nn? ^Ve ósvífinn formaður léikhússins er
T1 °§ að liann hefði verið svo fífldjarfur
i morgun, aS heimsækja mig og láta mig skilja,
aö ann væri rú maður, sem gæti aukið laun
min og utvegað mér hærri stöðu á leiksviðinu,
et eg væn okki jafn köld og fráhrindandi við
hann. Eg skyldi hafa beðið hann um að frelsa
mig fra slikn móðgnn. ó, hin kæra Gladys,
el hún væn að eins hjá mér nú til að veita mér
huggm1- Ka hvað eg sakna hennar fjörgandi
brosa og ástríku orða.
Dyrnar opnuðust, og hin vingjarnlega
frú Angus kom inn.
“GóSa mín, eg hitti einmitt þenna ágæta,
unga miljónara, þegar hann fór héðan,” sagði
liún og hristi vísifingurinn gletnilega framan
í Helenu, “Þau verða eflaust hjón þessi tvö,
og hin fagra Helen verður umkringd af gulli
og allskonar gersemum, hugsaði eg; þann dag
skal eg sannarlega vera glöS. ”
Einhver óskiljanlegur innblástur kom
Helenu til að segja:
“Ó, frú Angus, setjum nú svo, að eg skeyti
ekkert um miljónarann, en gifti mig með leik-
ara — eSallyndum, fögrum, ungum manni eins
og Fred Oakland. ”
“Nei, góða mín geriS þér það ekki. Þér
munuð iðrast þess. Leikendur verðskulda ekk-
ert traust, að minsta kosti allur fjöldi þeirra.
Þeir era næstum altaf ótryggir konum sínum,
þó þeir máske berji þær ekki. Þeir eru engum
tryggir, þeir eru svo óstöðugir í ást sinni. Eg
segi yður lireinan sannleikinn; þér getið aldrei
treyst þeim. Lítið þér á ungfrú Drew t. d., og
mannræfilinn hennar, og Floru dóttir mína,
hún var heitbundin leikara og hann yfirgaf
hana, hún tók sér þaS svo nærri, aS hún veikt-
ist og dó af sorg. ”
“En frú Angus, það eru áreiðanlega góðir
og eðallyndir leikendur til líka,” sagði Helen
hlýlega.
“Það getur verið nál í vagnhlassi áf heyi,
en eg held að það verði mjög erfitt að finna
liana. Þér egið nú ekki fara að hugsa um.
þenna nvja leikanda, hvort sem hann er góður
eða vondur, en hinn ríki Armstrong, það er
maður, sem þér ættuð að giftast.”
22. Kapítuli.
Snotur, lítil, döbkeygð bendingadansmevja,
kom hlaupandi að leiksviSsdyrunum til að
finna Helénu.
“Ó, þér góðaj blíða, litla stúlka, þér eruð
sorgmæddar,” sagði hún fjörlega.
“Af hverju heldur þú það, Nathalia?”
“Jú, þér eruð það, Helen. Það var heppi-
leg ökuferð sú óheppna í gær. HafiS þér lesið
morgunblöðin? í þeim er það sagt, að þér
séuð fallegasta stúlkan í heiminum, O'g að þér
hafið gripið beizlataumana og haldið þeim eins
og kvennhetia. Hr. Oakland fær líka svo milc-
i& hrós, að það endist honum alla æfina. Þetta
var óviðjafnanlega heppinn viðburSur: var
það ekki? Já er ekki Oakland ágætur?”
“FarSu burt, Nat. Barnes. Eg hefi sjálf
nokkuð að segja Helenu,” sagði önnur stúlka,
\tti Nathalíu til hliðar, og lagði handlegginn
um mitti Ilelenar og dró hana að sér.
“Ó Helen, hugsið þér yður bara. Það
eru tólf myndarlegir menn í samkomusalnnm
okkar sem cru komnir til að sjá yður, allir
tældir af því, sem stóS í blöðunum í morgnn.
Tveir eru fréttasnatar blaðanna, held eg, en
hinir líta út fvrir aS vera auðmenn, sem hafa
efni á að lifa eins og þeir vilja. Nokkrir
þeirra eru ungir, hinir gamlir; einn þeirra er
íiinn gamli Townsend; hann hafði stvilku á
leikhúsinu í gærkvöldi, og er einn hinna rík-
ustu manna í Boston.”
“Hvers vegna slepti formiaSurinn þeim
inn í samkomusalinn okkar? Mig langar ekki
til að kynnast þeim,” sagði Helen og stappaði
fætinum á gólfið æst af reiði.
“En, þér eruð þó ekki reiðar, Helen. Mér
finst þetta vera svo skemtilegt. BíðiS, þangað
til þér sjáið ungfrú Graydon og aðrar skraut-
búnar stúl'kur, allar svo öfundsjúkar og af-
brýðissamar; þær munu gera alt sem þær geta
til þess, að vekja meiri eftirtekt á sér en yður.
Og Fred Oakland, hugsið yður, hann mat að
engu athvgli þeirra við sig, en tók því eins og
það væri ekki neitt. Komið þér, farið þér inn
og sjáið hve skrautlegt þar er.”
Helen lá viS að gráta; hún vildi helzt draga
sig í hlé, en þorði þaS ekki. Hún gat ekki ann-
að en fvlgst með þessum fjörugu stúlkum,
kjarkgóð og kærulítil að útliti, meðan innvort-
is sauð æsing og reiði.
Hún leit í kring um sig með varkárni eftir
formanninum. en hann sást hvergi; henni til
stórrar undrunar kom ungfrú Graydon svíf-
andi til bennar, og fór að kynna hana mönn-
umum, sem þar voru staddir sem gestir, og það
með svo kærulausum og varðveitandi svip, að
Helen varð æst af reiði.
“Alla þessa menn langartil að kvnnast
yður, Helen,” og svo byrjaði 'hún að kynna þá
með því, að nefna nöfn þeirra, ef þeir höfðu
nokkur, o. s. frv.. Flestir þeirra voru ekki á
meinn hátt riðnir við blöð, og var þá lýst á ann-
an vog. Hér eru fáein sýnisbom.
“Leyfið mér, Helen, að kynna yður hr.
Collar — einn af okkar gjdtu ungu mönnum.
Ef hann lieilsar ungri stúlku, sem vinnur í leik-
húsi, þá gerir það hana nafnfræga. Komið
þér nú hr. 'Townsend, nú kemur röðin að vður.
Þessi herra, Ilelen, hefir unnið leiMiúsi okkar
mikið gagn. Eg er sannfærð um, að ungfrú
Mar'Iow metur mikils að kynnast yður.”
A þenna hátt gekk liún gegnum alla röðina;
þegar búið var að kynna henni alla mennina,
slógu þeir hring um Helenu og töluðu allir í
einu. Ungfrú Graydon yfirgaf þá og gekk til
Oaklands. sem stóð í fjarlægð og var reiður yfir
þessum viðburÖi.
“HöfuS vesalings litlu stúkunnar verður
alveg ringlað af þessu hóli,” sagði hún og hló
háöslega, einmitt á sama augnablikinu og Nata-
lia Barnes gekk að hlið hans og sagði:
“Því standið þér ekki við hliÖina á Helenu
og takið á móti hrósi, hr. Oakland? Hún var
kvenhetjan við þenna hættulega atburð, en, við
erum vissar um, að þér voruð betjan.”
“Eg skeyti ekkert um viðbjóðslegt hrós,”
svaraði hann æstur af afbrýði. Unga stúlkan
fór þegar hún varð þess vör, að hún var ekki
velkömin með bendingar sínar, og með sjálfri
sér 'hugsaði hún, að hann væri svo drambsam-
ur, að 'hann tæki ekki tillit tll neins annars en
Iei'klhúss-.stjörnunnar, hennar ungfrú Gi’aydon.
HefSi ímyndun litlu istúlkunnar verið rétt,
þá Ibefði ungfrú Graydon verið ánægð; en í-
myndun bennar var nú ekki rétt. Strax á eftir
fór hr. Oakland og fann gömlu frú Angus; hún
var nú sjálf engin rós, en hún umgekst allmikið
einkar fallega rós.
Þegar um ást er að ræða, eru menn altof
stefnu veilir, Fred Oakland, sdm naumast
mundi hafa litiÖ þangað er gömul, fátæk kona
var, fór nú að leita að lienni. Hún var sú per-
sóna er gætti þess, að engin annar en hún fylgdi
Helenu, hvorki til eða frá leiköiúsinu, og hjá
henni áleit hann, að íhann gæti fengið að vita
livar heimili hennar væri. ÞaS var um að gera
fyrir hann, að komast að því sem allra fyrst,
svo hann gæti fengið að heyra forlög sín frá
bennar eigin vörum. Honum var sár kvöl að
því, að fá ekki að vita það strax.
En gamla konan ha'taði al'la leikendur, af
því einn þeirra hafði tælt og gabbað Floru
dóttir hennar, og svaraði honum því súr á svip:
“Því spyrjið þér ekki ungfrú Marlow
sjálfa?”
“Hvernig get eg það, þegar allir þessir
skriffinnar og gnllpoikar umkrinigja hana?”
talaSi hann á milli tannunna, og frú Angus
skildi að hann var ástfangin og afbrýðissam-
ur. En hún hafði enga moÖaumkun meS hon-
um. Hana langaði til að hefna sín á öllum
karlmönnum fyrir það, sem Flora hafði Uðið
sökum ótrygðar kærasta síns.
Hún hálfhló og sagði með stríðandi róm:
“ó já, allir vita að 'hún er fögur, en þeir
koma of seint, og það skulu þeir allir fá að
vita, að það er bezt fyrir hana, eins og það er.
ÞaS er hinn ríki hr. Armstrong, sem ætlar að
giftast ]>essari fögru stúl'ku.”
“Eruð þér alveg viss um það?” kallaði
hann með hásri rödd, og hefði hún ekki verið
jafn óvinveitt öllum karlmönnum, einkum í hans
stöðu, þá hefði hún hlotið að vorkenna honum,
]>egar hún siá 'hve mjög honurq, sárnaði þessi
fregn.
En hún bældi niður tilfinningar sínar —
}>að var nú raunar okki mikið eftir af þeim;
einmanalegt líf, þrungið af sorg og sorglegum
endurminningum, hafði svift hana allri með-
aumkun með karlmönnum.
“Hún befir raunar ekki sagt mér, að hún
sé lieitbundin honum,” sagði 'hún; “en það er
víst að hann heimsótti hana árla þenn morgun,
cg fór þaðan með gleÖigeislandi andlit, svo
geislaríkt, sem engin annar en elskhugi getur
haft, er fengið hefur jáyrði sinnar tilbeðnu.”
Hann næstum liataði hina gömlu frú Ang-
us fyrir það, sem hún sagði; en hann varð að
taka það eins og það var, og gekk svo inn til
að æfa sig. Þegar hann kom þaðan út aftur,
vildi svo til að hann hitti Ilelenu, um leið og
hún ætlaÖi að ganga út á götuna. Hún hrökk
við þegar hann snerti við handlegg hennar, og
varð fremur vandræðaleg.
MeS rólegri og fagurri rödd hvíslaði hann
að henni:
“Eg verð yður isamferSa heim, Helén. Eg
verð að tála við yður einslega.”
Hefði hann sagt þetta í auSmjúkum bænar-
róm, þá hefði unga stúlkan sennilega svarað
honum með daðursbrosi og afþakkað heimsókn
hanis, en djarflegu i’öddinni, sem talaði þessi
orð, gat hún ekki veitt mótstöðu. Konnr eru
fúsar til að hlíða kjarkgóðum manni, sem auk
]>ess kemur fram sem eSallyndur heiSursmaSur,
og þær séu sannifæi’Sar um að hann sé það.
Hann kallaði á vagn, hjálpaði henni og
frú Angus kurteislega upp í hann, og fór svo á
eftir þeim inn í vagninn, mikilll fjöldi fólks
karla og kvenna stóð og starði á þau. Hann
spurði Helen uim heimili hennar, og hún sagði
ökumanninum það undir eins.
Þegar hann sat við hlið hennar, sá hann
blátt umslag standa uppúr vasa hennar; en
•liann setti það ekki í samband við föla, deyfð-
arlega andlitiÖ bennar og niður lítandi augun.
Það va^ all-langt sem þau urðu að aka, en töl-
uðu ekki eitt orð saman, af því gamla konan
var til staðar; hún sat og leit óánægjulega til
harns, sem hafði troðið sér inn til þeirra, og
Helen sat og lét sem liún horfði út um gluggann
Lóks komu þau að húsinu og gengu upp stig-
ann til herbergis Helenar. Þar kinkaði hún
vingjarnlega kolli til frú Angus, er þýddi það,
að hún skyldi yfirgefa þau. Svo opnaði hún
dyrnar að hreinlega en fátæklega Iberberginu,
og bað hr. Oakland að ganga inn. Með sjálfri
sér bugsaði liún, að þenna dag hefði hún séð
þrjá mikilhæfa menn hjá sér.
Hún lokaði dyrunum og fór úr yfirhöfn
sinni. Hann snéri sér að henni og studdi hend-
inni á baikið á þeim stól, sem 'hún bauð honum
að setjast á, og sagði næstum því hrópandi,
fölur og með gljáa í augunum sínum:
“Kæra Helen, eg verð að biðja vður fyir-
gefningar á því, að eg treð mér þannig inn til
vðar. En þér vitið hvers vegna eg kem; það
er til að fá svar við þeirri spurningu, sem eg
bar unp fyrir ySur í gærkvöldi. Eg ber þá
ást til vSar, sem að eins lifnar einu sinni í huga
heiSarlegs manns. Eg þrái að vernda vðar
unga líf gegn öllu illu, sorg og öllu öðru, og vil
gera alt, sem í mtnu valdi er, að varðveita fyr-
ir mig svo dýrmæta gæfu. Viljið þér verða
mín elskaða eiginkona?”
Hvemig gat hún veitt þessu kæra, biðjandi
fallega andliti mótstöðu, hinum ásitþráandi,
'Svipfögru, dökku augum, hinni lágu, blíðu,
hreiimfögru rödd — en fremur öllu öðru hinu
tryggra biarta, sem kallaði til hennar að leggja
sitt við hlið sína.
R. S. ROBINSON
Stofnsett 1883 KAIJPIR og SK1.UK Höfilðst6ll $250,000.00
Loðskinn, Húðir, Sereca Ræiur, Ull, Feldi
OSS VANTAR TAFARLAUST núkiS af MUSKRATS, WOLVE8 og MINK
me?S eftirfylKandi hAa vertSi £ stórum og gm&um kaupum:
WINTER RATS
FALL RATS.....
SHOT and CUT..
KITS......... .
MINK, Prime Dark
.... $fi.50 to $3.00
$4.00 to $2.00
$1.25 to .50
.25 to ,15
$25.00 to $15.00
Eins ok allar aftrar teirundir metS bezta vertíi.
VERÐLISTI, SEM NÚ ER GILDANDI
MINK. Prime Pale..., .... $18.00—$10.00
WOLF, Fine Ca.sed No 1 $35.00—$12.50
WOILF, Fine Cased No. 2 $24—$ 9.00
WOLF, No. 3........... .... $3—$1.50
WOLF, No. 4 ............. 7.7. ..7 .$0
| KALFSfKINS_45o—35c KIPS 30c—25c
Salted BEEF HIDES ....... 25c—23c
Frozen BEEF HIDES ....... 24c—-22c \ HORSE HIDES............ 10.00 to $6.00
Uxa, Stíro, og: Bola hútíir, einnig brennmerktar húðir að tiltölu lœgri
HútSir borgast hæsta inarkaðvertSi dagrinu er þær koma tJl vor.
SENI) STRAX til 157-63 RUPERT Ave. og 150-6 PACIFIC Ave., WINNIPEG
feil
Allar
tegundir af
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd
Tals. Garry 238 og 239
Kaupið
Kolin
Undireins
Pér spariS með því aS kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærSir Vandlega hreinsaSar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Abyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.

FULLFERMI AF ANŒGJU
wiiiHtHitHuiiiuiiiiiiiiniiiuBituimwiniiiiuiiiitiuniiiiiiiiiimimiEiiiniiiiitiuiiiiuntiiimmmniintniiinmHUHtumuiuniimiiiiiimiitimiinimimuiik
R CSEDALE KOL
Óviðjafnanleg að endingu og gæðum. Spyrjið nágranna
yðar, sem hafa notað þau. Ávalt fyrir liggjaudi
\ birðir af Harðkolum og Við
Ttios. Jacksnn & Sons
Skrifstofa, 370 Colony St. Símar: Sher. 62-63--G4
Forðabúr, Yard, í vesturbænum:
WALL STREET og ELLICE AVENUE
Talsími: Sher. 71.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.