Lögberg - 19.02.1920, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. FEBRÚAR 1920
Bk. S
HELEN MARLOW
EFTIE
Oþektan höfund.
Ó, hve sorglegt það var, að Helen skyldi
ekki þekkja sínar eigin tilfinningar, og ekki
skilja það, að geðshreyfing hennár orsakaðist
af þrá, einmitt oftir þessum mamni. Vesalings
tuiga stúlkan vissi hvorki upp né niður. Gegn-
um hugsanir hennar liðu myndir af auðuga
lífinu, er hún sem kona Armstroijgs gseti lifáð,
'og svo sti'ax á eftir aðdáun andlits þess, sem
nú var fyrir framan hana. “Ó, hve hann er
fagur og myndarlegUL'. En það er einmitt
sami svipurinn og liann bar í gærkvöldi, frammi
fyrir ungfrú Graydon, og frú Angus segir, að
ást leikendanna sé svo hverful, og hún segist
hafa reynslu fyrir því. Hann hreyfði sig til að
nálgast hana, en hún lyfti upp hvítri skjálfandi
hendi og sagði mjög veiklulega:
‘ ‘ Mér flellur þetta afar þungt — en það er
mér ómöguiegt — eg get það ekki. ”
Hún sá hve mikil álirif svar hennar hafði
ú hann; hann skalf, eins og yfir hann ætlaði að
líða. af ]>essari óviðbúnu neitun. Andlitið
varð mjallhvítt. 1 gegnum hana gekk líka
sterkur tilfinningastraumur; hún vissi ekki
sjálf hvað hún vildi. Hana langaði til að
hlaupa til hans, taka fallega höfuðið hans,
‘þrýsta því að brjósti sínu og kyssa hálflokuðu
•augun lians. Þetta var að hálfu leyti kjn móð-
urlega blíða, sem virðist eiga heima í ást allra
sannra kvennmanna, en hún skildKpkki rétt
þessa tilfinningu, og sorgbitin, næstum grát-
andi sagði hún: “ Nei, eg get það ekki”.
Eftir nokkur augnablik leit hann upp og
horfði á hana, sem takmark hans heitu og hrein-
skilnu ástar. Hann var náfölur, en reyndi að
vera rólegur og taka forlögum sínum sem hetja.
23. Kapítuli.
“Svo yður getur eklxi þótt vænt um mig,
Helen,” sagði hann hryggur og blíður, um leið
og hann reyndi að brosa til hnuggna andlitsins
hennar.
“Ó, vorið þér ekki reiður við mig!” hróp-
aði hún ógæfusöm; “ eg er í sannleika svo hrygg
yfir þessu; haldið ekki, að eg sé vanþakklát,
og—eg—hefði áreiðanlega— einusinni getað
elskað yður í Milford—; éh nú—nú—er það
orðið ofsent.”
“Of seint fyrir allan ókominn tíma,” sagði
hann og stundi . “Ó, Helen, eg skil yður. Þér
elskið Rudolpli Aimstrong. Þér megið ekki
álíta mig svívirðilegan, það bið eg vður að gera
ekki; en þér eruð heitbundnar honuin 1 ’ ’
“Eg—eg—nei, enn þá ekki”, stamaði hún
vandræðaleg.
“Þér búist við að giftast lionum?”
“Eg— sagði það ekki. “Þér hafið enga
heimild til að spyrja mig slíkra spurninga,”
sagði hún dálítið þóttaleg.
“Nei, eg hefi alls enga heimild til þess—ást
mín hefir verið afþökkuð,” sagði hann, “en
við getum verið vinir, og leyfið mér sem vini að
segja eitt aðvarandi orð: Berið ekki hið minsta
traust til Budolph Armstrongs orða um ást,
fyr en hann biður yður opinberlega að gift-
,ast sér.”
Hún blóðroðnaði og hrópaði afarreið:
“Hann bað mig einmitt að gæta mín fyrir
þessu. Hann sagði mér, að þér munduð reyna
að útrýma ást minni— til hans. ”
“Hamingj'an góða!” hiíópaði hann und-
raudi yfir því, hvernig liinum hreinskilnu að-
■varandi orðum lians var tekið, og hann horfði
um stund til jarðar. Svo gekk hann til dyra,
studdi hendinni á skráarhúninn og sagði: “Eg
hefi sagt nóg. Guð varðveiti yður, óráð-
þægna Hölen. ’ ’
Reiði liennar hvarf strax, og hún varð
hrygg, þegar hún sá, að hann ætlaði að fara .
' “Farið þér ekki strax”, hrópaði hún biðj-
andi og gekk til hans.
‘ ‘ Ó, fyrirgefið mér! fyrirgefið méi’! eg
var slæm og ranglát,” sagði hún með tár í aug-
um. “En—en við skulum ekki skilja reið, því
við sjáumst aldrei aftur. Þetta er okkar síð-
asta kveðja.” /
Ilann stóð kyr, og virtist ekki sjá hendina,
•sem hún rétti að lionum biðjandi, þegar hann
svaraði kuldalega:
“Við nnetumst í leikhúsinu í kvöld.”
“Nei, nei, því mér hefir verið sagt upp
stöðu minni við bendingadansinn ”, sagði hún
og laut niður fagra höfðinu sínu af sorg og
sneypu, um leið og hún tók bréfið upp úr vasa
sínum og rétti honum það.
Hann las með undrun mikilli fáeinar lítmr
frá Cable, sem sögðu, að ungfrú Graydon, sök-
um hinnar taumlausu afbrýði sinnar, hefði
krafist þess, að Helen yrði rekin úr hóp bend-
inga dansmeyjanna, og að hann væri þannig
staddur, að hann yrði að láta að beiðni liennar.
Það væri sennilegt, að fleiri ungar stúlkur
yrði að yfirgefa leikflokkinn, þar eð hann ætl-
aði að fara til New York næsta dag, og þar ætti
nýjar ungar stúlkur að fá stöðu við hann. Hon-
um þætti mjög leitt o. s. frv., cn innan í bréfinu
myndi hún finna það, sem henni væri óborgað
af kaupi sínu, og auk þess tveggja vikna fyr-
ir fram borgun fyrir þær vikur, sem hún hefði
heimild til að krefjast, að uppsögnin væri op-
inberuð sér. Ilann bætti því 'Jíka við, að ung-
frú Graydon óskaði þess, að hún kamii þangað
ekki daginn eftir. “Hr. Cable stakk þessu í
hendi mína, þegar eg var að fara, og mig grun-
.aði hváð það væri, áður en eg opnaði það. Þér
sjáið því, að þetta er dkkar síðasta kveðja,”
sagði Helen stamandi með hryggri rödd.
Hann befir máske séð meira en hún sagði
honum, í rjóða andlitinu og hinum niður horf—
andi augurn, því kalda röddin, sem hann notaði
nýlega, var horfin, og hann sagði alúðlega: •
“Langar yður til að fara til New York
jásamt 'lefkenidaflokjaium, Helen?” ^
“ Já, hér hefi eg ekkert að gera—og eg er
hrædd við að vera ski’lin þannig eftir — enga
vinnu, enga vini, ” sagði hún stynjandi.
Þetta voru undarlegi orð, hugsaði hann,
af elskuverðri ungri stúlku, sem lfklega ætti
að giftast miljónara; en hann vakti ekki athygli
liennar á því undarlega við þessi orð, en sagði
að eins rólegur:
“Þér skuluð ekki verða skilin eftir hér
oinsömul, Helen, þér skuluð vefða samferða
þeim fáu vinum, sem þér eigið í leikflokknum;
því eg er líka vinur yðar; því megið þér treysta.
Eg vil með yðar leyfi ekki sleppa þeirri heim-
ild.”
‘ ‘ Ó, þér eruð alt of góður. Þér eruð sá eð-
allyndasti maður, sem eg get liugsað mér. En,
ó, hvað ætlið þér að gera við hana? Það er
ekkert annað en heimskuleg afbrýði á liennar
hlið, sjáið þér, en valdið er í liennar höndum,”
hrópaði Helen.
“Eg bið afsökunar. Eg held eg hafi dá-
lítil áhrif, og eg skal nota þau yður til liags-
muna. ”
“Ó, en eg verðskulda ekki hve góður þér
eruð mér —-eg liefi sært yður,” sagði hún með
iðrandi samvizku.
“Eg fyrirgef yður, ” sagði hann alúðlega
og bætti svo við: “ Eg fer nú að finna li r.Cable
og ungfrú Graydon, og í kvöld komið þér til að
ve’ra í bendingaleiknum.”
Hann fór og Helen flýtti sér að loka dyr-
unum —loka þeim til þess, að geta verið ein út
af fyrir ,sig.
24. Kapítuli. N
“Svo þetta er New York, Nathalia, þessi
‘stóii, annríki bær, sem aldrei sefur,” sagði
Helen, um leið og hún stakk höfðinu út um
gluggann í sólskinið, í ódýru leiguherbergi
og leit niður á götuna, þar sem sporvagnar og
önnur akfæri voru á hreyfingu fram og aftur
eins og þétt síldartorfa.
“Já þetta er hin nafnkunna New York;
en eg er nú þegar, leið á þessum gamla stórbæ.
Nei, þá er okkar kæra, indæla Boston alveg
ólík honum,” sagði Nathalia Barnes, sem var
á sömu skoðun- og allir aðrir frá New Eng
land, að jafn fagur bær og Boston fyndist
hvergi í lieiminum.
Helen brosti að hinum eldlega áliuga
hennar og sagði:
“Við erum máske ekki góðir dómarar Nat,
þar eð við komum hingað fyrst í gærkvöldi og
höfum að eins séð lítið af bænum, en eg er þér
samlþykk í því, að Boston muni vera miklu fall-
egri en New York, og eg vildi að eg liefði ver-
ið þar kvr, þangað til eg hefði fundið hana
vesalings Gladvs mína, sem eg var búin að
niissa. ” Hún stundi þungan. “En þeir
fátæku verða að flækjast hingað og þangað eins
og bylgjur sjáfarins; þeir verða að gera sér
gott af því til þess, að geta fundið eitthvað til
lífs framfæris.”
‘ ‘ Ó, Helen, þér þurfið ekki að vera fátækar;
þér eruð svo fallegar og það eru svo margir
sem dáðst að yður. Hvers vegna giftist þér
ekki hinum ríka Rudolph Aimstrong!”
“Rugl!” hrópaði Helen ásakandi; en-roð-
inn kom fram í kinnar hennar, þegar hún hugs-
aði:
“Hann hefir orðið samferða til New York,
þar sem hann segist eiga lieima; en enn þá hef-
ir liann ekki beðið mig að giftast sér. ó, livers
vegna get eg ekki gleymt aðvörun hr Oaklánds,
þegar hann sagði við mig: Berið þér ekkert’
traust til orða hans um ást, fyr en hann biður
yður að verða konu sína.”
Hún stundi lágt og var óróleg og óánægð;
ekki vissi hún livort það var af því, að hún-ef-
aðist um alvöru og eðallvndi Armstrongs, eða
af því, að Fred Oakland hafði verið svo kald-
ur og kærulaus gagnvart henni, síðan hún neit-
aði bónorði hans.
En hann var samt sem áður vinur hennar.
Hann hafði þvingað Cable og ungfrú Graydon
til þess, að taka hána aftur í leikendahópínn,
og hún vissi ekld hve kappsamlega hann hafði
barist fyrir málefni hennar; hann sendi henni
a^ eins miða með þessum orðum:
“Eg sagði yður, að eg hefði nokkur áhrif
a stjórnendur leikhússins. Þér megið koma
í kvöld eins og vanalega. Mér þykir svo vænt
um, að eg gat gert yður þenna litla greiða.
Fred.”
Helen kysti þessar fáu línur og grét nokkr-
um tárum af þakklæti. En þeggr hún fann
hann þetta kvöld, gekk henni afar illá'að þakka
honum með orðum, en hann brosti að eins og
sagði:
“Þetta voru að eins smámunir! Eg gerði
það til þess, að hafa þá ánægju að vita af vður
í leikendahópnum, svo.eg gæti gætt yðar og
vitað yður óhulta. ”
Helen fanst eitthvað liggja á bak við þessi
orð; hún ski'ldi þau svo, eins og hann áliti þetta
gott. bragð, sem hann hefði beitt gegn hr.
AWnstrong.
“Hann vill skaprauna mér,” hugsaði hún
stygg í skapi; “en eg treysti Armstrong. Hann
elskar mig og vill eignast mig fvrir konu.”
Eftir þetta forðaðist hún Oakland; hann
leitaði hennar heldur ekki, en var athugulli við
ungfrú Graydon, sem mætti honum meir en á
miðri leið.
“En hvað eg hata þessa manneskju, hugs-
aði Helen með beiskju; en hana grunaði alls
ekki, að slík liugsun kom af afbrýði lijá henni
sjálfri.
Henni hafði fallið afarþungt að kveðja
gömlu frú Angus, þegar hún fór af stað um
kvöldið. Hún skifti peningum sínum jafnt á
milli hennar og sín, lofalði að senda henni áritun
sína og bað hana, svo framarlega sem Gladys
kæmi aftur, að láta hana vita um áritunina
undir eins. Svo kysti hún gömlu sorgmæddu
konuna með þeirri tilfinningu næstum því, að
hún hefði nú skilið viðiSÍna einu vinu.
A leiðinni var hún artaf hjá Nathaliu Bam-
es; þess'ar ungu stúlkur hænclust livor að ann-
ari; þær leituðu sífelt samfunda, og Helen
fanst, að þessi fjöruga, litla kolbrún, væri mjög
lík liinni fögru vinstúlku hennar í Milfordverk-
stæðinu— Bertie Parker.
En hvað langt var síðan þessir dagar í
Milford áttu sér stað. Þótt ekki væri nema
liðugur mánuður síðan þenna ömurlega marz-
dag, sem gerði svo mikla bréytingu á unga líf-
inu hennar, fanst Helen hún vera orðin fleiri
árum eldri og alvarlegri heldur en þá, þegar
hinn töfvandi álfadans hennar hafði vakið
þvkkju gamla Browns, en hann hafði nú umráð
yfir yerkstæðisstúlkunum.
“Þegar við komum til New York,” hafði
Nathalia Barnes sagt, “vill auðvitað Cable og
hinir helztu í leikendahópnum fá sér húsnæði í
skrautlegustu hótelunum, en við, ungu stúlkurn-
ar, við verðum að láta okkur nægja með ódýr
leiguherbergi; við skulum því búa saman í
sama herberginu. ”
“Það vil eg,” svaraði Helen. “Ó, eg er
svo glöð yi'ir því, að þér þykir vænt um mig,
Nathalia. Eg var svo einmana.”
Þetta var orsök þess, að þessar tvær stúlk-
ur stóðu og horfðu út um gluggann í fátæklegu
herbergi í New York. Ef það hefði ekki verið
Nathaliu að þakka, þá liefði Helen fundist hún
vera mjög yfirgefin og eimmana í þessum stóra
bæ, því Cable var nú mjög þóttalegur og kald-
ur við hana, síðan Oakland neyddi hann til að
veita henni aftur stöðu í leikhúsinu. Ungfrú
Graydon var ósvífin og meinyrt. Hitt leik-
fólkið forðaðist hana líka, og meðal þess liafði
liún e.ngan annan vin en Nathalíu Barnes.
Oakland var kurteis og veitti henni mikla virð-
ingu — en hann var svo kaldur, ó, svo kaldur!
Hin hörkulegu orð, beiska ásökunin, sem hún
hafði látið honum í té, daginn sem liann var í
herberginu hennar, meiddu tilfinningar hans
og ollu honum óþverrandi hugarangurs.
“Armstrong hafði sagt lienni, að eg liefði
áiormað að eyðileggja ást hennar til lians, og
hún trúði þyí, sem hann sagði ; það sagði hún
mér blátt áfram,” liugsaði liann.
Hann hafði sagt ungfrú Graydon þann ó-
brotna sannleika, að Helen hefði neitað sér,
annars hefði þessi mikilláta stúlka alclrei leyft
það, að vesalings unga stúlkan fengi leyfi til
að koma aftur. ,
vEkkert tengir olckur saman,” hugsaði hann
“naumast vinátta. Hún elskar Armstrong og
hckiur, að hann vilji giftast sér. Eg efast um
það og ætla' að gæta þess, að hann oll!i henni
ekki neinna óþæginda. Því liún er einmana og
vinalaus í heiminum, og þess vegna kenni eg í
brjóst um bana,” sagði hann, og það var sann-
leikur.
“Hún verðskuldar ekki að þér hlynnið hið
allra minsta að , lienni, þetta heimska, litla
flón,” sagði ungfrú Graydon þykkjulega; en
lienni þótti,.vænt um það, að Helen liafði verið
svo lieimsk að neita tilboði Oaklands; þá var
betra útlit fyrir hana sjálfa.
25. Kapítuli.
Rudolph Annstrong bjó með móðursystur
sinni, sem var ekkja, og heimíli þeirra var eitt
hinna skrautlegustu á fimtu Avenue (franska
akvegur).
Ungi maðurinn var álitinn að vera einn
binna beztu ráðhaga fyrir stúlkur, því fyrir
þrernur árum síðan liafði hann erft nokkrar
miljónir dollara eftir. föður sinn, sem var vell-
auðugur bankaeigandi.
Bak við þessi auðæfi lá nokkuð skáldlegt
um tvær ungar stúlkur, og einnig um málaferl-
in við Fred Oakland, sem Armstrong hafði að
eins lauslega minst á við Helenu.
Hinn gamli Amistrong liafði sem ungur
niaður verið heitbundinn elskulegri frænku
sinni, Adelinu Barry, en bezta vinstúlka henn-
nr, Oriola Bright, sem var með leynd keppi-
svstir hennar uni mannsefnið, hafði getað að-
skilið hjónaefnin með lævísu brögðum, og gamli
Armstrong, sem líka hét Rudolph að skírnar-
nafni, giftist Oriolu. Adelina Barry bar þenna
ógeðslega viðburð með þegandi sjálfsvirðingu;
hún fékk sér stöðu við leikhús, og náði yfir-
burða miklu áliti sem leikmeyja. T^eim árum
síðar giftist hún ofursta Oakland, forstjóra
leikliússins, og ferðaðist til Evrópu ásamt
manni sínum.
Oriala Armstrong ól manni sínum son, og
dó þrem árum seinna, sem ógæfusöm, iðrandi
kona; hún hafði alclrei náð þeim verðlaunum,
sem hún sveik út úr vinu sinni — ást Rudolph
Armstrongs. Þau áttu ekki saman, og æsing-
in sem kom honum til að giftast henni, varð
aldrei að ást, og þó komst liann ekki að svikun-
um, sem hún hafði beitt til að skilja hann frá
hinni, sem hann elskaði, fyr en eftir dauða
liennar.
Það var allerfitt fyrir bankarann, að ver j-
ast því að liugsa ekki um Oriolu með hatri;
þetta liatur virtist líka um tíma að ná til son-
arins, af því hann var hennar barn. Hann fól
móður sinni á hendur að annast um soninn, og
fór sjálfur til útlanda til þess, að fá dálitla
breytingu og hvíld frá hinu vanalega viðskifta-
lífi, og reyna að tosna við hina ömurl^gu end-
urminningu um konu sína og lævísi hennar.
R. S. ROBINSON
Stofnsett 1883 KAITIR o(C SKI.UK HofuSstóll 8360,000.00
Loðskinn, Húðir, Seneca Ræfur, Ull, Feldi
OSS VANTAR TAFARI.AUST niikið af MUSKRATS, WOLVES o* MINK
meíS eftirfylgandi háa verfti í stónim ojr sináuni kaupum:
WlNTER RATS
PALL RATS.....
SHOT and CUT..
KITS..........
MINK, Prime Dark
.... »6.50 to $3.00
.... $4.00 to $2.00
.... $1.25 to .50
.....25 to ,15
$25.00 to $15.00
Eíiih og allar aftrar tegrundir með bezta verði.
VERÐLISTI, SEM NC ER GILDANDI
MINK. Prime Pal©....... $18.00—$10.00
WOLF. Fine Cased No 1 $35.00—$12.50
WOILF, Fine Cased No. 2 $24—$ 9.00
WOLF, No. 3...............V- $3—$1.50
...... .1........50
WOLF, No. 4
Salted BEEF HIDES ...... 2öc—23c
KALFSKINS 45c—35c KIPS 30c—25c
Frozen BEEF HIDES ..... .. 24c—22c / HORSE HIDES_.. _ 10.00 to $6.00
Uxa, Stlra, og Bola húöir, einnig brennmerktar húðir aö tiltölu lœgri
Ilúðir borgast hæsta inarkaðverði daginn er þær koma tii vor.
SEND STRAX til 157-63 RUPERT Ave. og 150-6 PACIFIC Ave., WINNIPEG
Notið tœkifœrið!* -
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferð á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum er afarmikil.
Afbragðs kaup, þetta frá $100 til $300 um mánuðinn. — Mörg
hundruð íslendinga hafa lært hjá oss síðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
Ókeypis atvinnu-skrifstofa vor leiðbeinir yður að loknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
ina, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Strand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Winnipeg
útibú: Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
jsk;
II/* .. 1 • timbur, fja
Nyjar vorubirgðir tegundum,
timbur, fjalviður af öllum
geirettur og ala- j
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir ;
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG I
X"T-

The Campbell Studio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott B'ock, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærstu og brztu í Canada.
Aréiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.

Allar
tegundir af
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 og 239
Kaupið
Kolin
Undireins
pér sparið með því að kanpa undir cins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir •
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga AUa Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
FULLFERMI AF ÁNŒGJU
ROSEDALE KOL
Óviðjafnanleg að endingu og gæðum. Spyrjið nágranna
yðar, sem hafa notað þau. Ávalt fyrir liggjandi
birðir af Harðkolum og Við
Thos. Jackson & Sons
Skrifstofa, 370 Colony St. Símar: Sher. 62-63-64
Forðabúr, Yard, í vesturbænum:
WALL STREET og ELLICE AVENUE
Talsími: Sher. 71.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.