Lögberg - 22.07.1920, Blaðsíða 3

*
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 22. JÚLÍ 1920.
B!s. 3
IT/» .. | • V* timbur, fja
Nyjar vorubirgðir tegu„dum,
timbur, fjalviður af öllum \
geirettur og als- |
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðir j
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlauat?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfuim einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verksmiðja vor er talin að,vera sú lang-
fullkomnaista í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oiss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
Nelly
frá Shorne Mills.
Eftir Cliarles Garvice.
”Eg er náfrænka lávarðar Wolfer”.
”Ó, einmitt það — eg bið yður afsökunar,’
sagði hann hugléttari. ”Eg skildi yður ekki
■STl*cl^í ^ ^
”Máske þér þekkið lávarð Wolferl’ spurði
hún mjög ísmeygilega.
Hann liristi höfuðið og tautaði:
“Eg hefi heyrt talað um lianoi.”
“Já, auðvitað,” sagði liún með áherslu.
*‘Hann er mjög víba kunnur — til þess að segja
ckki að hann sé nafnfrægur. Má eg spyrja um
nafn yðar?”
Hann hnyklaði brýrnar fáeinar sekúndur.
“Vernon,” sagði hann ólundarlega. ‘Drake
Vernon”.
“Hum — mér finst eg kannast við það nafn.
Er það frá Vernon ættinni í Northumberland?”
‘‘Nei svaraði hann fljótlega.
‘‘Ekki? Það eru líka einhverjir Vernonar
í Warwiekshire, að mig minnir,” sagði hún.
Hann hristi höfuðið.
“Eg er ekki af ætt neinna þessara Vern-
ona,” sagði hann.
Þetta var frúnni allra snöggvast vonbrigði
en liún jafnaði sig brátt, því hún var sannfærð
um það, að þó hann ekki væri í ætt við neinn
af þessum Vernonum, þá var hann áreiðan-
lega göfugmenni og í hárri stöðu. Hún brosti
til hans.
“Stundum veit maður ekki af hvaða ætt
maður er!” sagði hún. “Eg verð að biðja
yður afsökunar á því, að eg yfirgef yður — eg
ætla sjálf að líta eftir, að herbergi yðar sé eins
og það á að vera. Við höfum að eins eina
vinnukonu núna,” hún stundi kvartandi, “og
dóttir mín er svo ung og hugsunarlaus. ”
“Hugsunarlaus er hún alls ekki,” sagði
bann næstum kuldalega. “Dóttir yðar hefir
svnt yfirburða snarræði —”
“Eg verð að skýra það fyrir yður, að hún
er að eins stjúpdóttir mín,” sagði frú Lorton
hún gat ekki þolað að heyra öðrum hrósað en
sér. “Hinn framliðni maður minn — eg er
ekkja hr. Vemon — skildi eftir bömin sín tvö
í minni umsjón, og með því fól hann mér á
hendur mjög vandasamt starf, sem eg vona
að hafa leyst vel af hendi. Eg kem strax aftur.”
Hann stóð upp og hneigði sig, hallaði sér
svo aftur á ibak og lokaði augunum með þol-
gæðis svip.
Fáum mínútum síðar kom frú Lorton aft-
ur með Molly-
“ Viljið þér koma til herbergis yðar núna?
Það er búið að gera boð eftir læ'kninum.”
“Kæra þökk!” sagði hann og gekk upp
stigann með þeim; en hann vildi ekki láta þær
hjálpa sér úr fötunum, liann settist á rúmið og
beið ó þolinmóður eftir lækninum-
Til allrar hamingju var það um þetta leyti,
að gamli læknirinn Spence heimsótti Shorne
Mills daglega, og Nelly, sem hlaupið hafði upp
til krossgatnanna, stöðvaði hann, þegar hann
kom skröltandi, í gamla gráa vagninum sínum.
‘ ‘ Nú — hvað er nú að! Hefir trylti bróð-
ir yðar meitt sig?” spurði hann og studdi liend
inni á öxl hennar. ‘ ‘Hvað þá? Ókunnur
maður? Brotið handlegg sinn? Nú. nú,
takið þér því með ró — þér skjálfið af kvíða,
þess þurfið þér ebki — hvað hefir brotinn hand
leggur að þýða? ó, sussu! Hefði það ver-
ið hálsinn, sem hann braut, þá væri það annað
mál.”
“ Eg er alls ékki hrædd, og eg skelf heldur
ekki,” svaraði Nelly móðguð, en brosandi.
“Eg er að eins móð af hlaupunum.”
“Og alveg utan við yður, jæja, Nelly, þér
þurfið ekki að hlaupa til l>aka, góða stúlka mín.
Eg skal flýta mér þangað og sjá hvað að er,”
sagði læknirinn.
Hann talaði fáein orð við gömlu hryssuna,
sem' skildi hvert orð og hverja hreyfingu hús-
bónda síns, og skjögraði svo áfram eftir þjóð-
veginum. Nelly gekk í hægðum sínum á eftir.
Hún var dálítið föl, sem læknirinn hafði tekið
eftir en alls ekki hrædd. Á allri hennar við-
burða litlu æfi, hafði enginn tilviljun lík þess-
ari átt sér stað. Það var ervitt að skilja, að
ungur, sterkur maður hafði dottið af hestbaki
og lent við fætur hennar, og að hún hafði látitS
höfuð hans hvíla í fangi sínu. Hún leit nið-
ur á kjólinn sinn, þar sem blóðvoti bletturinn
var enn þá sjáanlegur, og hana hrylti við.
Var hún glöð eða hrygg yfir því, að hún af til-
viljun hafði verið til staðar, þegar hann datt
af baki? Svo ásakaði hún sjálfa sig, að hún
skyldi efast. Auðvitað var hún glöð, mjög
glöð yfir því, að hún gat hjálpað honurn. Hún
sá með innri sjón sinni andlit unga mannsins,
sem var mjög fölt, og þreyttu alvarlegu drætt-
ina í kring um munn og augu.
“Mér þætti gaman að vita hver hann er?”
hugsaði hún- Hún hafði aldrei séð neinn, sem
líktist honum; hún fann að hann var öðruvísi
en allir aðrir menn, sem hún hafði séð. Með-
an hún gekk hægt og hugsandi eftir þjóðveg-
inum, fann hún til undarlegra tilfinninga, það
var eins og hún hefði staðið á þrepskildinum
í dyrunum til nýs og ókunnugs heims.
Án þess að hlusta á hina löngu frásögn
frú Lorton, gekk læknirinn upp stigann til
gestaherbergisins, þar sem hr. Drake Vemon
sat enn þá á rúminu, mjög dapur en rólegur.
“Góðan daginn, læknir,” sagði hann ró-
legur. “Eg hefi að eins dottið af hestbaki,
meitt mig á höfðinu og brotið nokkur af bein-
um mínum. Ef þér viljið gera svo vel —”
“Farið þér úr fötunum yðar. Hvers
\égna hafið þér ekki látið hjálpa yður úr föt-
unum, hr. minn?” sagði gamli maðurinn blátt
áfram.
“Eg hefi ollað þessu fólki nógu mikið ó-
mak,” var svar hans. “Þökk fyrir ,— nei
það meiðir mig ekki — ekki meira en eðlilegt
er. Það líður ékki yfir mig — kæra þökk.”
Hann var afklæddur og lagðist út af, og
svo fór laúmirinn að fannsaka hann. Þegar
hann fór að skoða meidda handlegginn, tók
Vernon hringinn af fingri sínum og stakk hon-
um í vasann.
“Slæmt högg á höfuðið — brotinn handlegg
— flókið brot, því ver —‘ ’
Gamli maðurinn liristi höfuðið.
“Mér þykir það leitt hr. Vernon; en eg get
ekki hlýtt ósk yðar. Þér hafið meitt yður
meira en þér haldið. Höfuð yðar — og svo
held eg að þér séuð ekki hraustur sjúklingur
t— þér hafið verið óvarkár um æfina — er það
ekki? ’ ’
Vernon kinkaði kolli-
“Jú, varkárni er ekki ein af mínum dygð-
um. ’ ’
“Hélt það; og nú verðið þér að líða fyrir
það. Náttúran er torbæn og þekkir enga hlífð.
Ef einver af fiskimönnunum mínum hefði
meitt sig eins og þér, þá hefði eg leyft honum
að breyta eins og hann vildi — en þér verðið
hér í þessu herbergi — í öllu falli í þessu húsi
fyrst um sinn.”
Þannig var úrskurður læknisins.
“Ómögulegt,” mótmælti Vernon. “Eg
er þessum manneskjum alveg ókunnur — eg
get ekki þegið góðvild þeirra — eg hefi nú
þegar gert þeim allmikla fyrirhöfn.”
“Ó, rugl!” sagði læknirinn rólegur. “Við
erum ekki án gestrisni í þessu héraði. Þær
vilja með ánægju stunda yður. Frú Lorton
verður innilega glöð yfir því, að fá slíka til-
breytingu. Þetta er rólegur og kyrlátur stað-
ur — í því tilliti getið þér ekki fengið betri
stað — og hvort sem þér viljið eða ekki, þá verð-
ið þér að vera hér fyrst um sinn, ef þér viljið
ekki eiga það á hættu að fá illa bólgu og verða
aðalpersóna við jarðarför!” X J
Vemon beit á vörina, yfti öxlum og athug-
aði þegjandi undirbúning laéknisins með hand-
leggs umbúðimar.
Þetta var kvalaríkur holdskurður, en
sjúklingurinn hljóðaði ekki og lá alveg kyr.
Ijæknirinn klappaði handleggnum í umbúðun-
um og horfði athugull á eiganda hans.
“Þér hafið að líkindum verið í hernum,
hr. Vernon?” sagði læknirinn.
Vernon horfði fast á hann.
“Af hverju vitið þér það?” spurði hanm
“Eg sá það af því hvernig þér hélduð
handlegg yðar,” svaraði læknirinn. “Eg hefi
sjálfur verið í hernum sem læknir. Nú, verið
þér ekki hræddur — eg skal ekki spyrja yður
— og eg er þagmáll eins og allir í minni stöðu.
Nú skal eg gefa yður svefnlyf og líta inn til
yðar í kvöld. Og ef þér hafið ekki fengið
beilabólgu þangað til á morgun, þá eruð þér í
aftur bata. Eg er alveg hreinskilinn, af því
eg vil, að þér skiljið ásigkomulagið —”
“Hafið þér svefnlyfið vel 'Sterkt, eg er
vanur svefnlyfjum,” sagði Vernon rólegur.
“Opium eða klóral eða kvað?”
“Klóral,” var svarið.
“Gott — fer vel um yður?”
“Já, þökk fyrir. — Bíðið augnablik. Eg
hefi riðið hringinn um kring í Devon og Somm-
erset í dag — eg þekki enga manneskju hér
— en eg vil síður vekja eftirtekt og orsaka of
mikið umtal. Máske þér viljið gera mér þann
greiða, að þegja um þenna viðburð og veru
mína hér?”
“Auðvitað ef þér viljið það,” svaraði lækn
irinn. “Eru engir vinir eða ættingjar, sem
þér viljið gera boð?7’
“Nei, nei!” sagði Vemon næstum hræðslu
lega. “Eg fer héðan að einum eða tveimur
dögum liðnum.”
“Nú, ætlið þér að gera það?” tautaði gamli
læknirinn á meðan hann gekk ofan stigann.
Dagurinn leið með hægð. Allir í húsinu
vom í geðshræringu, sem reynt var að bæla
niður, en> sem frú Lorton hélt við líði ef að
Nelly eða Molly hreyfðu sig, með því að hvæsa
aðvarandi: “Þey!” en svo hátt að heyra
mátti í fjarlægustu homum, og hefði eflaust
truflað svefn sjúklings síns, ef svefnlyfs skamt
urinn, sem læknirinn gaf honum, hefði ekki
verið svo stór.
Um það leyti sem Nelly bjóst við Dick
heim, gekk hún ofan eftir brautinni til að mæta
honum, kvíðandi fyrir því, að hann mundi
koma syngjandi eða blístrandi inn í húsið.
Og þegar hún sá hánn koma röltandi í hwgðum
sínum, hugsunarlausan eins og vant var, hljóp
hún til hans, greip handlegg hans og byrjaði
hvíslandi að segja honum frá viðburðinum,
eins og hr- Vernon væri fyrir innan takmörk
heymarsviðsins.
Dick var undrandi og blístraði.
“Þetta er sá undárlegasti viðburður, sem
fyrir þig gat borið, Nelly! Það er regluleg-
ur sorgarleikur: “Hinn dularfulli ókunni
maður og stúlkan úr þorpinu!” Fyrsti kafli.
Hinn óknnnni kemur. “Hesturinn minn er
þreyttur — og hér sést enginn mannleg íbúð.
Hvar get eg fundið pláss, þar sem þreytta
skepnan mín og verkjandi höfuðið mitt geta
fengið hvíld? ó, — hvað er þetta? Unaðs-
legt barn náttúrunnar! Eg skal spyrja hana.’
Hesturinn fælist — hinn dularfulli ókunni mað-
ur dettur af baki. Stúlkan hnéféll: “Ham-
ingjan góða — hvað hefir komið fyrir — þetta
er hann —”
Nelly hló en blóðroðnaði.
“Ðick vertu nú ekki svona bjánalegur, ef
þú getur varist því. Eg veit þú átt ervitt með
það—”
“Sparaðu roðann þinn, barnið mitt,”
sagði hann vingjarnlega. “Þessi dularfulli
gestur er að líkindum umferðasali, sem á konu
og sjö böm. En heyrðu, Nell, hvað segir
mamma ? ’ ’
“Henni þykir vænt um þetta,” svaraði
Nelly brosandi. “Hún er fjörugri og ánægSari
heldur en eg hefi nokkru sinni séð hana fyr”.
Diek hallaði höfðinu til hliðar hugsandi.
“Er það hugsanlegt að skáldsagan endi
öðruvísi? ÆtH við missum okkar ástkæm
mömmu? Þakklátsemi, sem við fyrsta augna-
tillit breytist í ást.”
“Dick, þú ert sá versti þvaðrari, sem til er.
Hann er mörgum árum yngri enn mamma —
hann er nógu ungur til að vera sonur hennar-
En Dick, gættu nú þess að gera ekki hávaða.
Iíann er áreiðanlega veikur; eg sá það á brosi
gamla læknirsins. Hann brosir alt af svo und-
arlega, þegar hann á við alvarlega sjúkdóma
að stríða. Þú ætlar a8 vera kyrlátur, er það
ekki góði Dick minn?”
“Þessi blíða umhyggja fyrir hinum þjáða,
\ækur viðkvæmni mína”, tautaði hann og þurk-
aði augun. “Já, Nelly, eg skal vera stiltur.
hve vænt sem mér þykir um fjör og gáska, þá
vil eg ékki orsaka jarðarför, eða gera systur
mína örvilnaða. Á eg að höggva af mér fæt-
urnar, áður en .eg geng inn í híbýli veikinnar,
eða á eg að ganga inn á höfðinu?” sagði hinn
íorherti.
Dagurinn leið. Dick, sem næstum var ör-
vilnaður sökum hinnar þvinguðu rósemi og frú
Lorton óstöðvandi “uss!” dró sig í hlé í áhalda
skúrinn sinn til að smíða eitthvað, skar sig í
fingurinn og fór svo og lagðist út af. Molly
gekk til sjúkraherbergisins sem hjúkrunar-
stúlka, og þegar frú Lorton hafði skipað öllum
að kalla á sig, ef einhver breyting veikinnar
ætti sér stað, fór hún og háttaði, og Nelly lædd
ist upp í litla þakherbergið sitt.
Meðan hún fór úr fötunum með hægð,
hætti hún við og við og hlustaði. Alt var
kyrt, sjúklingurinn svaf enn þá. Hún gekk
að opna glugganum og leit á sjóinn. Það var
eitthvað í henni sem hreyfði sig — eitthvað
sein líktist hinni sljófu hreyfingu í loftinu á
undan storminum. Það er ejcki ómögulegt
að við fáum fyrirvara hinnar fyrstu miklu
breytingar á æfi vorri — sú breyting, sem leið-
ir allar tilfinningar okkar, öll sfcörf okkar inn
á aðra braut. Hún þekti of lítið til lífsins og
heimsins, til þess, að gefa þessari spurningu
nokkurn gaum, en hún fann sig vera órólega og
dapra. Hún gat ekki varist því að hugsa um
fallega andlitið, dökku, þreyttu alvarlegu aug-
un. Þau fáu orð, sem hann hafði talað, óm-
uðu sífelt í eyrum hennar og nafn hans var alt
af í huga hennar- “Drake Yemon, Drake
Vernon.”
Loks snéri hún sér frá glugganum óþolin-
móð og rjóð í andliti af sneypu yfir því, hverja
stefnu hugsanir hennar höfðu tekið. Hún féll
á kné við rúmið sitt og flutti kvöldbæn sína.
En fallega andlitið hins ókunna, unga, meidda
manns, vék ekki frá innri sjón hennar, og að
hálfu leyti óafvitandi bað hún innilega um heil
brigði hans. Svo lagði hún sig fyrir og sofn-
aði.
En litlu síðar vaknaði hún snögglega —
hún sá í draumi hestinn fælast og detta, og
fann höfuð mannsins hvíla í fangi sínu. Hún
settist upp og hlustaði. Herbergi hans var
undir hennar, og þar eð liúsið var fremur
garmalegt með þunnum veggjum, barst hvert
hljóö að neðan upp til hennar. Hún heyrði
liann stynja nokkrum sinnum, svo bað hann
með hásri rödd um vatn.
Hún hlustaði aftur, og hvað eftir annað
heyrði hún hann biðja um vatn með veikri rödd.
Hún gat ekki þolað þetta, vatt sér fram úr
rúminu, fór í morgunkjól og læddist ofan stig-
ann. Nú heyrði hún röddina en glöggar, og
]>að var alt áf sama beiðnin um vatn.
Hún opnaði dyraar, og^eftir að hafa staðið
á þröskuldinum fáein augnablik með blóð-
rióCar kinnar, gekk liún að rúminu. Molly
sat í stólnum og höfuð hennar hallaðist aftur
fyrir stólbakið, stóri munnurinn hennar var
opinn og hún svaf föstum svefni.
Nelly stóð og horfði á þenna meðvitundar-
lausa unga mann. Ðökkjarpa hárið hékk í
flækjum niður á ennið, og hvíta andlitið var
• hrukkótt af sárum tilfinningum, varirnar þurr-
ar og heitar af hitaveiki og hendurnar, sem
lágu ofan á ábreiðunni, opnuðust og lokuðust
á víxl.
Ný tilfinning lifnaði í huga Nellys. Hún
helti vatni í glasið hans, og bar það að vörum
hans, en hann gat ekki drukkið liggjandi; hún
lyfti því höfði hans upp að 'brjósti sínu, og hann
drakk með ákafa vatnið. Þegar hún hægt og
með varkárni lagði höfuð hans aftur á koddann
tautaði hann:
“Þökk, þökk fyrir Luce! Þetta var gott!”
3. Kapítuli- \.
‘ ‘ Luce! ’ ’
Þetta var merkilegt nafn — eflaust nafn
kvennmanns. Ætli það sé systir hans eða heiL
mey, hugsaði Nelly. Máske kona hans? Hún
beið enn fáeinar mínútur, vakti svo Molly og fór
aftur til herbergis síns. v
Drake Vernon var meðvitundarlaus í
nokkra daga, og Nelly læddist oft inn og stóð
við hliðina á rúmi hans, stundum skifti hún
um ísumbúðina og gaf honum vatn að drekka.
Hann var rænulaus og talaði allmikið, en mein-
ing orðanna var sundurslitin, og nöfnin, sem
hann nefndi við og við, ógreinileg og óskiljan-
leg. Fjórða daginn fékk hann meðvitundina
aftur, en hann var afar máttnaumur, og lækn-
irinn vildi ekki leyfa frú Lorton að koma inn
til hans.
Hann hindraði hana frá því með mikilli
lagkænsku og hygni.
“Gætið þess frú Lorton, eg verð lfka að
hugsa um yður,” •sagði hann; “eg vil síður
hafa tvo sjúklinga í sama húsi. — Hún kæmi
honurn til að tala óráö aftur með ruglinu sínu”,
tautaði hann við sjálfan sig.
Alla þessa daga hélt frú Lorton áfram að
lirópa “uss”, frá herjum krók og við hvert
tækifnri, sem henni gafzt, Nelly gekk um húsið
með alvarlegum, dálítið æstum svip, og Dick
já, ásigkomulagi hugar hans var ómögulegt að
lýsa.
Sjötta daginn, þegar hann var að því kom-
inn að deyja af leiðindum, en var jafnframt
dálítið forvitinn, gekk hann inn til veika manns
ins.
Drake Vernon sem sat uppréttur í rúm-
inu umkringdur af koddum og sessum, var að
drekka kjötseyði úr bolla með sjáanlegum við-
bjóð.
“Hvernig líður yður hr.?” spurði Dick.
Veiki maðurinn leit til unga mannsins og
kinkaöi kolli.
“Þökk fyrir, mér líður betur nú — eg vona
að eg verði bráðum alheilbrigður.”
“Það gleður mig,” svaraði Dick ánægju-
lega. “Eg kom að eins til að heilsa yður, eg
vona að eg hvorki trufli yður né orsaki ama?”
“Alls ekki,” svaraði hann. “Mér þykir
vænt um að sjá yður. Viljið þér ekki setjast
niður? Nei, ekki þarna, en einhverstaðar
þar sem eg get séð yður.”
Dick settist við fótagafl rúmsins og hall-
aði sér að honum með höndurnar í vösunum.
‘ ‘ Eg verð að kynna mig yður. Eg er það
sem skáldsögumar kalla “sonur hússins”.
Eg er bróðir Nellys.”
Vemon kinkaði.
“Eg sé þið eruð mjög lík.”
“Hum — þetta er ekkert hrós fyrir Nelly
— er það? Þetta skal eg segja henni,” sagði
Dick með gletnisglampa í augunum. Hún er
kolsvört en eg er ljósleitur.”
“ÞiS eruð nú samt sem áður lík,” sagði
veiki maðurinn kæruleysislega.
“Nafn mitt er Dick — vanalegast Ðick —
Ricldiard, þegar stjúpa mín er verulega reið
við mig.”
“Eg fæ að líkum leyfi til að kalla yður
stutta nafninu,” sagði Vernon. “ Eg er
hræddur um að eg liafi verið ykkur til mik-
illar fyrirliafnar hér í húsinu, og að eg verði
að vera það enn þá í nokkra daga. Læknir-
inn segir'að eg megi alls ekki lireyfa mig fyrst
nm sinn.”
“Það gerir alls ekkert,” svaraði Dick
glaðlega. “Okkur þykir auövitað vænt um að
sjá yður á fótmn aftur, en þér megið ómögulega
vera hnugginn okkar vegna. Satt að segja,
svo njótum við — það er að segja sumt af okk-
ur — ánægju af því, að fá slíka, litla tilbreyt-
ingu frá vanabundna daglega lífinu. Mömmu
hefir til dæmis aldrei liðið eins vel um langan,
langan tíma.”
“Frú Lorton hlýtur að vera yfirburða góð
söm og loerleiksrík, ” sagði Vernon.
Dick virtist vera efandi.
“Hum —r já. Eins og þér skiljið, er þetta
dálítil tilbreyting, og af þeirri vöru höfum við
sáralítið hér í Shorne Mills. Svo við erum
næstum þakklát fyrir þessa tilviljun, að þér
íélluð af hestbaki hér rétt hjá okkar húsi. Ef
þér hefðuð brotið báða handleggi og annan
fótinn, held eg að mamma hefði grátið af
gleði.”
“Eg get því ver ekki fullvisjað um það, að
mér þykir leytt að geta ekki fullnægt henni í svo
stórum'stíl,” sagði Vernon með alvarlegu brosi
— en þaö var samt bros, og augu hans litu á fall
ega andlitið unga mannsins með athygli.
“Svo frú Lorton er stjúpa yðart Hefi eg
hevrt hana segja það — eða hefir mig dreymt
það.”
“Það er raunar enginn draumur — það
er hreinn sannleikur,” sagði Dick alvarlegur.
“Faðir minn var Lorton & Lorton, formaður
lúnnar stóru kaffibrenslu verksmiðju. Þér
hafið máske heyrt getið um hana?”
Vernon hristi höfuðið.