Lögberg - 12.08.1920, Blaðsíða 4

Bla 4
LOOBRRG, PIMTOTAGINN
12. ÁGÚST 1920
erg
Gefið út hvem Fimtudag af The Col-
umbia Press, Ltd.,iCor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TAIjSIMI: GARRV 416 og 417
Jón J. Bíldfell, Editor
L/tanáskrift til blaðsins:
T){E COLUMBI/V PRESS, Ltd., Box 3172. Winnipeg. ^aq.
Utanáekrift ritstjórans:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, fRan.
Bölsýni.
Bölsýnin, þegar hún gengur fram úr hófi,
er eitt af þeim eyðileggingaröflum, sem vér
mennirnir höfum við að stríða.
Það er ekki einasta, að hölsýni, eða svart-
sýni, leggist yfir þá, sem hún hefir náð tökum
á, eins og farg, heldur leggur hana út frá þeim
og út yfir samferðafólk þeirra á lífsleiðinni
eins og ömurleg og illkynjuð vetrarþoka.
Bölsýni hefir sjálfsagt verið fylgikona
mannanna frá alda öðli, en þó teljum vér það
vafamál, hvort hún hefir nokknrn tíma náð
eins grímmum tökum á fólki eins og einmitt nú.
Teljum vafamál, hvort skoðun fólks á lífinu
hefir nokkurn tíma'verið eins ömurleg <?g hún
er nú í dag. i
Hvar sem menn mætast brýzt þessi tilfinn-
ing — þessi lamandi bölsýni út hjá þeim.
Umtalsefnin eru mörg, eins og gefur að
skilja. En hvað almennast þeirra er dýrtíðin,
og menn varpa öndinni þungan og jafnvel
stynja sáran, því fjöldi fær á henni að kenna og
þungar búsifjar veitir hún mörgum.
En bölsýnin eða svartsýnin hjálpiar ekki í
þessum efnum eða öðrum.
Hún gerir ástandið að eins verra. Hún
gerir erviðleikana, sem við er að stríða, miklu
þyngri og erviðari viðfangs og fyllir sjálfa
oss beiskju og óhug gagnvart mönnum og mál-
efnum.
Þegar um málefni er að ra*ða, sem erfitt og
óhagstætt er fyrir land og lýð, þá er um að gera
að sjá fleiri en eina hlið á því málefni.
Það tjáir ekki að horfa að eins á ljótustu
og hættulegustu hliðar málanna, heldnr þnrfa
menn, ef þeir vilja halda jafnvægi í sálarlífi
sínu og sörisum, að koma auga á hinar heil-
hrigðu og hagnýtu hliðar mála þeirra, sem um
er að ra>ða, jafnframt, og það er meira að segjfi
eini möguleikinn til þess að fram úr þeim verði
ráðið á viðunanlegan hátt.
Menn geta dag eftir dag ausið út úr sér
svo og svo miklu af ljótum orðum, sent frá sér
svo og svo mikið af lamandi hugsunum, en slíkt
bætir hvorki menn né málefni eða greiðir fram
úr neinum erviðleikum. Það gjörir ekkert ann-
a"ð en spilla, hefir aldrei gjört annað en eyði-
leggja og mun aldrei gjö'ra annað.
Þegar vér tökum npp blöð, sem viku eftir
viku, mánuð eftir mánuð og ár eftir ár gjöra
sitt ítrasta til þess að koma ósamlyndi á stað
á milli einstaklinga og mannflokka, auka illindi
og^hatur á mil.Ii hinna ýmsu stétta í félagslíf-
inu, sem saman eiga að vinna í friði og bróð-
erni, þá ofbýður oss ofurmagn ljótleikans og
bölsýninnar. Þegar ljótleiki og bölsýni eru farin
að ganga svo langt, að fólki nægir ekki sinn
vanalegi skamtur, heldur kaupir hann dýru
verði frá bölsýnis og ljótleika verksmiðjum.
Ekki er neitt út á það að setja, þó einstak-
lingar og blöð finni að því sem aflaga fpr, eða
bendi á það sem ljótt er. Það er sjálfsagt og
það hefir verið gjört hlífðarlaust vor á meðal í
liðinni tíð.
En þegar um aðfinslur er að ræða, hvort
Iieldur er í sambaudi við menn eða málefni, þá
f r það vanalega bölsýnin, sem hleypur með oss
í gönur, sérstaklega ef oss er eitthvað í nöp
við þá menn eða þau málefni, sem um er að
ra>ða. Þá er ljótasta hlið mannanna eða mál-
anna dregin fram.
En sííkar aðfinslur eiga í raun réttri eng-
an rétt á sér, því þær eru eingöngu hornar fram
í heiftarhug og til þess að rífa niður, en ekki
til þess að bæta, — bornar fram til þess að fylla
fólk bölsýni og hleypidómum, en ekki til þess
að gjöra það hæfara til að dæma á milli ^ess,
sem er réttlátt og hins, sem er óréttlátt, hagnýtt
eðá óhagnýtt, fallegt eða ljótt.
Til þess að aðfinslur manna geti verið bæt-
andi, þarf ekki að eins að sýna fram á það, sem
^iila hefir farið, heldur líka jafnframt hvernig
mega bæta úr því og varást það í framtíðinnL og
það á þann hátt, að menn finni að sá, sem út
á setur, vilji bæta og að hann sjái ekki alla skap-
aða hluti í gegn um gleraugu svartsýni og ó-
sanngirni, heldur líka og miklu fremur í gegn
um sjónauka bjartsýnis og réttlætis.
---------o--------
Mikil er samkvæmnin.
Það var eins og stórblaðinu “Free Press”
hér í bænum hefði verið gefin heil kaka með
smjöri ofan á, þegar það rak sig á ummæli hins
velmetna landa vors, prófessors Halldórs Her-
mannssonar, um að það væri álit sitt að íslenzk
tunga gæti ekki lifað til langframa í Ameríku.
En um leið og blaðið lýsir fögnuði íiínum yfir
þessu aliti H. íI..og því, að hann hafi komið ,
hér norður til þess að birta það, fer það lofsam- I
legnm orðum um Islendinga, segir þá vera hina
ma>tustu menn, op að þeir beri að minsta kosti
að því er menning snertir, af öllum útlendingum
er^til þessa lands hafi komið, og er þá mikið
sagt, því margir þeirra þjóðflokka, er hér hafa
reist sér bygðir og bú, eiga yfir mikilli menn-
ingti og myndarskap að ráða.
0g ef vér Islendingar erum þeirra allra
fremstir, eins og blaðið vill nú vera láta, þá
skiljum vér ekki vel þá hagfræði, að það væri
þeim sjálfum og öllum hinum þjóðabrotunum,
sem hér búa, eða þessari þjóð hið mesta lán, að
þeir losnðu «ig sem fyrst við þann lífsbrunn,
er nærir og þroskar Iþessa eiginleika þeirra hina
góðu, sem er fyrst og fremst tungan.
En alt er breytingum undirorpið í þessari
veröld, og þá líklega líka heilbrigð skynsemi.
----------------------o--------
Heimshættan mesta.
Eftir Sisley Hvdlestone.
7.
1 Paris — höfuðborg Norðurálfunnar, mæt-
ir auga mínu á alla vegu dansandi veröld, hlæj-
andi hálfviltum gáleysishlátri, innan um dauða
og gereyðing framtíðarhallanna.
Ameríka er svo lang fvrir utan sjóndeild-
arhringinn að glöggar myndir af ástandinu þar,
eins og það í raun og veru er, fæ eg ógerla
greint. Má því vera að auðgræðgi sú og éfnis-
dýrkun, er þar hefir náð sér niðri, sé á einhvern
hátt annars eÖIis, en öldur þær í sömu átt, sem
Iiæst rí&a í Norðurálfunni. Ameríka hefir enn
eigi gengið í gegnum sömu eldraunina og flestar
þjóðir austan við haf — eigi enn orðið að lítt
skiftum grafr^jt, eins og segja má um þær flest-
ar hverjar.
En þótt nú að afleiðingar ófriðarins séu eigi
jafn ægilegar þar og raun befir 'á orðið í Norð-
urálfulöndunum, þá hefir Ameríkuþjóðin enga
gilda ástæðu fram að færa fyrir því, að
’krjúpa við nautnaborðið eða halda að
í?ér höndum. Sjúkdóms einkennin eru hin
sömu þar og annars staðar. Það er ný land-
farsótt, -ný vejaldarplága á ferðum, sem roðið
hefir Moskva í blóði, gert Vínborg að beina-
grind, .Paris líka tæringarsjúklingi og sogið
merginn úr Lundúnum og Berlín. Sama plág-
an hefir farið-tierskildi um Balkanríkín og þeg-
ar sett einnig fingraför sín á hið ameríska
þjóðlíf._
Plága þessi er tiltölulega auðkend. Fyrstu
einkenni hennar koma. fram í brjálæðisfullri
fýkn eftir lélegustu tegund hinna svokölluðu
skemtana. Allir vilja sýnast eitthvað annað
og meira en þeir eru.
Öldur stórglæpa og hermdarverka, rísa
hærra og'hærra með hverjum líðandi degi. Sam-
vúzkulausir okrarar rýja þá sem minni máttar
eru inn að skyrtunni, og meðaumkun með oln-
bogabörnum mannkynsins sýnist vera þorrin
með öllu.
Taumlaus auragirnd hefir náð heljar tök-
um á þjúðunum. Allir vilja verða stórríkir
á augnabliki og skeyta ekki vitund um með
hverju móti periingarnir eru fengnir. Og að
vinna, nema þá sem allra minst, er talið gan^a
óhæfu næst.
Þér getið heimteótt hvaða stórborg, er
yður þóknast. Astandið er allstaðar svipað,
sjúkdóinseinkennin svo að segja hin sömu.
Þessi andlega óreiða, er vitanlega bein af-
leiðing styrjaldarinnar. Hið; innra Hf fólks-
ins hefir tekið mér liggur við að s'egja, of
snöggum stakkaskiftum.
Fjöldi manna, er áður höfðu heilbrigða
dómgreind og störfuðu með hugarjafnvægi
að hinum margvíslegu nytsemdarmálum, elsk-
uðu heimili sín og hlúðu að þeim á allar lundir,
hafa nú orðið þessari nýju veraldarplágu að
bráð. Skemtana fýknin 'hefir lagt þá í læð-
ing, Þeir hafa hngsað og hugsa um það eitt,
að kjimast yfir peninga, með öllum ráðum
helzt án þess að vinna, eða þá með sem allra
minstri vinnu að hugsanlegt er. Þeir eyða
daglega meira en innunnið er. Framleiðslan
bíður óbætanlegt tjón. Einstaklingarnir tapa
trausti, og sama er að segja um ptjórnarvöldin.
Siðferðishugsjónin lýtur í lægra haldinu og
svo er að sjá sem vitinu hafi verið stungin
svefnþorn.
Myndin, sem eg nú hefi málað/er kolbikuð,
og það skal hreinskilnislega játað, að í þeim
svörtu dráttum felst ekki sannl'eikurinn allur.
T nútíðarlífinu, er sem betur fer, margt af heil-
brigðum hugsjónum, sem hrint er í framkvæmd
af vitrum mönnum og velviljuðum. 0g séu
nokkur tök á að vernda þjóðarborgina gegn glöt-
nn, hlífa henni sökum hinna fáu réttlátu er þar
eiga dvöl, eins og komist er að orði í biblíusög-
unum, ætti ekkert heiðarlegt meðal að vera
iátið ónotað.
Enginn má láta hinar hræðilegu 'stríðsaf-
leiðingar Norðurálfunnar aftra sér frá því að
T'étta hjálpar'hönd.
Veraldarplágan nýja er þesis eðlis — sýk-
ingarhættan svo næm, að svo fremi að eigi séu
gerðar áhrifamiklar ráðstafanir til sóttvarnar
þegar, í stað, sýnist eigi annað framundan, en
menningarlegt skipbrot. ,
Eg skrifa ekki þenna greinarstúf í þeim
tilgangi að dæma, heldur að eins til þess að
benda á yfirstandandi heimshættu, sem í mín-
um augum er hverri kvefpe>st skæðari, og ill-
kynjaðri en nókkur sú plága, er heilbrigðis-
völdin glímdu við á heljarslóð stríðsríkjanna.
Nú er komið hátt á annað ár, síðan heims-
ófriðnum mikla lauk, þó má svo heita, að alt
sé enn á ringulreið. Auðvitað var þess eigi
að vænta, að heimurinn kæmist í samt lag undir
eins og síðasta skotið reið af. Að láta sér
nokkuð því líkt til hugar koma, hefði vitanlega
verið hinn me'sti bamaskapur, og í vissum
skilningi kemst heimurinn aldrei í samt lag
aftur; til þess em örin of djúp og mörg.
Fátt var og eðlilegra en það, að vér yrðum
að ganga í gegnum einhverskonar hálfgleymi
fyrst í stað, eftir að sverðin voru slíðruð.
Fagnaðar-víman, sem vopnahlénu og frið-
arsamningunum fylgdi, hlaut að vara um
nokkra hríð. En að hún skuli vara fram á
þenna dag, og flestar umbótatilraunir látnar
liggja í þagnargildi, verður eigi afsakað á
nokkurn hátt.
Millibilsástandið hefir varað óhæfilega
lengi. Fagnaðar-víman, sem fyrst framan af
var eðlileg, hefir snúist upp í vitfirring —
andlegan dauðadans. —
Menn spyrja sjálfa sig — það er að segja
þeir, er eitthvað hugsa, hvað öll þau undur er
yfir mannkynið dynja urn þessar mundir, muni
i raun og veru tákna; hvort þau séu afleiðing
þess að kynslóðir nútímans 'hafi aðhylst heim-
spekí gra'sasnanna gömlu: “Etum drekkum og
verum glaðir, því á morgun deyjum vér.”
Eða hvort hér sé um að ræða forspil að nýju,
alveg óþektu, framfara og afkasta tímabili.
t hvortveggja tilfellunum, er sjálfsagt ein-
hver sannleikur fólginn. Ný tegund örvænt-
ingar, sem hvorki gerir vart við sig í gráti né
gnístran tanna, heldur líkist stundum meir
taumlausri ofsakæti, hefir náð yfirtökum á
fjölda fólks. Það er eins og það haldi, að vír
því að alt gangi 'svona 'seint, — stríðslöndin
í flagi, engar alvarlegar tilraunir gerðar í
umbóta áttina — ekkert gert til þess að ráða
fram úr dýrtíðinni og nýjar stjórnarbyltingar
ef til vill í aðsigi, þá sé alveg eins gott að drepa
líðandi stund við drykk og dans — vera ekki
með neinar grillur eða heilabrot yfir því hvað
við tekur næst, eins og Loðvák XV. sagði.
Sérhver sá, er man eftir skólafríum á sumr
in, og jafnvel þótt eigi væri nema um fárra
daga hvíld að ræða, hlýtur einnig að muna
hve örðugt honum veittist að hugsa til nokkurs
ákveðins starfs fyrst á eftir. Aginn er glat-
aður. Daglegu starfsreglumar truflaðar.
Vér slökum til við sjálfa oss á ný — einn hvíld-
ardagur í viðbót ætti ekki að saka! Þeir sem
verið hafa í her, skilja það ofur vel að enginn
undirbúningur fyrir heilbrigð lífsstörf er jafn
skaðlegur og heræfing. — Jafnvel á orustuvell-
inum kom í ljós undarlegt sambland af værðar-
þrá, eða leti, hrakningum og ströngum aga.
Það er oft gott að losna við aga, en þegar
slakaÓ er á tanmunum alt í einu, eftir margta
ára ok, eftir að menn 'hafa tapað bæði áræði og
elju. þarf ekki við neinu góðu að búa'st /fyrst í
stað.
Eftir svaðilfarir og hrakninga, finst oss
ávalt vér eiga skilið nokkra uppbót. En sú
uppbót er því rniður oftast falin í skaðsömum
naut^um, sem verka á oss líkt og áfengi.
Enginn hermaður kveið fvrir komandi
degi.
Enginn möglaði, þótt vinna yrði jafnvel
miklu lengur á dag, en nauðsynlegt sýndist.
Sá, sem óvfes var um líf sitt, þóttist vita að ó-
þarft væri að bera kvíðboga fyrir lífsnauðsynj-
úm morgundagsins.
Þegar vér athugum með gaumgæfni hörm-
ungarnar, sem mikill meiri hluti fólks átti við
að stríða undanfarin ár af völdum siðspiltrar
harðsfjórnar, hlýtur oss jafnframt að skiljast
betur á hverju núverandi heims-óánægja er
bygð.
Af völdum hinna stöðugu heræfinga og her-
búnaðar, hefir skapast ný, samvizklaus hern-
aðar heim^peki, ef svo mætti að orði kveða.
Einkenni hennar eru kæruleysi gagnvart mann-
legu lífi, jafnt sínu eigin og óvinanna; fyrir-
litning á eigin eignarrétti jafnt og nágranna
sinna; virðingarleysi fyrir konum, alger fyrir-
litning fvrir lögmáli tíma og eilífðar, — heim-
speki, sem í eðli sínu getur ekkert annað verið
en hjartalaus efnishyggja.
Hættur samfélagsins hafa þúsundfaldast
á örStuttum tíma, og á þeim verður eigi ráðin
bót nema því að eins, að menn grafist fyrir or-
sakirrihr og leggist allir á eitt með að lækna.
Fólk það er 'heima >sat og engan beinan
þátt tók í ófriðnum, fór samt sem áður eigi var-
hiuta af afleiðingunum. Margir hverjir eru
að leita að sjálfum sér þann dag í dag. Sam-
ræmistengslin í starfi þeirra eru slitin. Alt
er komið í sömu deigluna. Gömlu landamerkja-
línurnar horfnar. Fólk hefir verið rifið upp
úr þjóðerni'sjarðvegi forfeðra sinna með rótum.
Þjóðernis-einkenni þess fótnm troðin ásamt
helgustu minjum. Trúarbrögðunum fórnað á
altari fégræðginnar. Sál fólbsins hefir verið
brædd og endurbrædd í eldholi ófriðar-hlóðanna
og mótnð eftir höfði valdþafanna. Það verð-
ur ekkert áhlaupaverk, kostar líka mikið, að
endurfegra sál fólksins og koma aftur á and-
legu jafnvægi í veröldinni, eftir alla þá feikna
truflun, alt það fádæma ósamræmi, sem við
hefir gengist að undanfornu. Skorið hefir
verið á marga, sterkustu, en um leið viðkvæm-
ustu strengina, er haldið hafa þjóðlífinu sam-
an. Fjöldinn er sýktur orðin af eigingirni
og mannhatri.
Ef eg væri spurður hvað helzt einkendi
nútíðar kynslóð Norðurálfunnar, mundi svarið
verða: eigingirni. Samstarfs - einkenni bý-
flugnabúsins eru horfin með öllu. Hver reyn-
ir að nurla út af fyrir sig, afskiftalaus með
öllu um annara hagi, jafnvel þeirra, er líða
nanð. “Eg sjálfur” er algengasta viðkvæðið.
Þú efast ef til víll um sannleiksgildi frá-
sagnav minnar og spyr hvort Norðurálfuþjóð-
irnar hafa þó ekki lært það af stríðipu, að vinna
saman i einingu í stað þess að hokra hver í sínu
horni eins og áður gekst við; hvort eigi hafi ný
þjóðerni skapast, þar sem engin voru áður,
og Önnur hverfandi hlotið nýtt fjör; hvort þjóð-
ernistilfinningin vfirleitt hafi eigi skýrst þann-
ig, að nú viti hver einstaklingur hvar hann
^amkvæmt lögmáli náttúrunnar eigi heima.
Þú kant enn fremur að segja, að hvarf
einstaklingsáhrifanna sé þjóðfélagslegur gróði;
<ið þýflngna-samvinnan hafi orðið ofan á, og að
fólkinu sé það nú ljóst hve lítið verðmæti ein-
staklingurinn hafi til brunms að bera, og þess
ve.gna sé bæði réttmætt og sjálfsagt að fórna
honum á altari fjöldans nær sem vera vill, og
það eftirtölulaust.
Þú ert ef til vill þeirrar skoðunar, að augu
allra hugsandi manna hafi opnast svo greini-
lega, að þeir séu nú sjálfum sér þess meðvit-
andi, að eigi dugi til framtíðar að skifta sér að-
eins af nánustu vinnm og vinum þjóðar sinnar,
heldur þurfi einnig að sýna fyrverandi óvina-
þjóðum einhvern mannúðarvott líka.
Akjósanlegt mætti teljast. ef þessu væri
þannig farið, en í mínum augura er það því mið-
ur, enn sem komið er, óljós draumur. Slög
niaimúðarhjartans eru en langt of dauf. * Sá
einfaldi sannleikur, að vor jarðneska veröld sé
í raun og ver.u að eins ein, hefir gripið þjóðar-
meðvitúndina, að jninsta kosti í augnabliki,
Ilvort sá sannleikur hefir fest djúpar rætur, er
annað mál.
Allir velhugsandi menn vonuðu að mann-
úðar stefnan yrði framtíðar áttaviti kynslóð-
anna. Andi þeirrar stefnu einkendi friðar og
sáttatilraunir Wilsons forseta, og töfraði heim-
inn um hríð — það var gamall sannleikur, —
þó reyndar ávalt nýr.
Var ekki hugmyndin um þjóðasambandið
tilraun til þess að skapa, í andlegum skilningi,
nýjan himin og nýja. jörð, stofna nýja, lifandi
kirkju, ný mannúðar trúarbrögð, er vektu oss
til brennandi meðvitundar um bræðralagsskyld
una og drægju sem allra mest úr sjálfsdýrkun
vorri?
En liver svo sem afdrif þjóðasambands-
ins kunna að verða, þá er hitt víst, að fagnað-
arómar fyrsta þáttarins eru að miklu leyti
dánir út. Og væri það ekki fyrir brennandi á-
huga og ielju, tiltölulega fárra andans höfð-
ingja, mundi mannúðarhj.artað hætt að slá og
framtíðar hugsjónir trúarbragðanna glataðar.
Hin hagkvæma trúarjátning fjöldans sýn-
ist vera þessi: “Eg er þó alt-af isjálfum mér
iia>stur, fjandinn hugsi um þá sem að baki
eru!”
Lýsing Carlyles á höggorma-körfunni, þar
seni 'hvert kvikindi keppist við að láta bera sem
mest á sér á kostnað hins, er átakanleg blik-
mynd af samfélags-ástandinu, eins og því er
skipað.
Framh.
Þjóðrækni og þjóð-
ræknisfélag.
Ræða flutt á Islendingadaginn
í Winnipeg 1920 af J. J. Bíldfell.
Heiðruðu tilheyrendur!
það var nálega á elleftu stundu,
að eg var beðinn að tala 'hér nokk.
ur orð fyrir hönd þjóðræknisfé-
lags Vestur-íslendinga. Félag
sem að sumir af löndum vorum
hér vestra hafa verið efins um
hvort ætti að vera, eða ekki að
vera, eins og Shakespeare sagði.
Eg veit að þið vonist ekki 'eftir
löngu máli frá mér í þessu sam-
bandi, enda hafið þið nú þegar,
hiýtt á langar og miklar ræður,
og svo í til'bót er það tekið fram
á skemtiskránni, að þetta eigi
ekki að vera ræða Teldur ávarp.
En nokkrum orðum vil eg samt
fara um það, hvort vér Vestur-
íslendingar eigum að vera, eða
ekki að vera þjóðræknir menn og
konur.
Og þegar eg tala um þjóðrækni,
eða ræktarsemi við þjóðararf, þá
á eg við þjóðararfinn íslenzka,
þann lífskjarna ihinnar íslenzku
þjóðar, sem hefir verið henni “at-
hvarf á tímanna braut” og sem
vér Ves(tur-íslendingar er að heim
an komum, og þeir sem hér eru
uppaldir, eigum í smærri eða
stærri stíl — sem lifir í sál vorri,
og verkar í lífi voru, að meiru, eða
minna leyti, hvort sem það er oss
sjálfum meðvitandi eða ekki, því
eiginleiki, og lyndiseinkenni þjóða
hverfa ekki, þó þsíf flytji buferl-
um, úr einni sveit í aðra, úr einu
landi í annað, og þá ekki frekar
þó að vér höfum flust búferlum
frá ættlandi voru Islandi, og til
Ameriku. — Vér erum hold af
holdi hinnar íslenzku þjóðar, og
bein af hennar beinum —Vér og
afkomendur vorir í langa tíð. —
pví eins vissulega og segulnál-
ift leitar pólsins, svo sannarlega
koma lyndiseinkenni foreldranna
og ættstofnsins, Vond eða góð, nýt,
eða ónýt, fram í afkomendunum,
og eri* að mjög miklu leyti afl-
stöð lífs þeirra.
Pjóðræknin er sá eldur, er skær-
ast hefir logað á arni þjóðanna,
og mestan yl hefir fært að hjarta
rótum þeirra —1 sem mest líf'safl
hefir vakið í sálum þeirra, og
gefið þeim mestan þrótt til fram-
kvæmda, að eilífðarvon mannanna
einni unúanskildri.
ÁvísaDir lil
Evrópu.
unai
Vér getum verið yður hálp-
legir með að senda pen.
inga með pósti eða síma til
eftirfylgandi staða:
British Isles Greeceúúúú
Bretlandseyja Grikklands
Frakklands Danmerkur
ítalíu Svíaríkis
Belgíu \ . Noregs
Serbíu Roumania
eða Svisslands.
THE RDYAL BANK
OF CANADA
Höfst. og varsj. $35,000,000
Allar eignir $558.000,000
Sýnið mér framfaraskeið þjóð-
anna, og eg skal sanna að undir
öllum kringumstæðum, og í öllum
tilfellum logar sá þjóðræknís ,eld-
urinn glatt á arni þeirra.
Sýnið mér einstakling aftur á
móti eða þjóð, þar sem ræktarsem-
in, við minningu feðranna, er
dauð, reða dofin, og kærleikurinn
til samtíðarmannanna kaldur, og
eg skal sanna að líf þess manns
eða þeirrar þjóðar er í afturför og
auðn.
pjóðræknis tilfinningin er
hrein og heilög, því hún vekur og
þroskar hinar göfugustu hugs-
anir í huga mannanna, og heit-
pstu tilfinningar I sál þeirra.
Hún knýr mennina fram til
þess að offra kröftum sínum, lífi
og fé, í þarfir samtíðarmanna
sinna.
Lítum til vorrar eigin þjóðar,
hve rík er ekki saga vor af miínn-
um, sem voru til þess búnir að
offra fé og fjöri til heilla þjó&
sinni — Menn sem elskuðu þjóft
vora fölskvalaust og möttu meira
hennar hag, en sinn eigin. Menn
eins og Jón Sigurðsson, sem hefðu
getað átt kost á auð og útlendrí
upphefð en höfnuðu hvorutveggja
til þess, að vinna þjóð sinni, oft
Auður er bygður á sparsemi
Ef þú þarft að vinna hart fyrir peningum þín-
um, þá láttu paningana vinna hart fyrir þig.
Sparisjóður vor borgar 3 prct. árlega og er vöxt-
unum bætt við höfuðstólinn tvisvar á ári.
THE ÐOMINION BANK
NOTRE DAME BRANCH, W. H. HAMILTON, Manager.
SELKIRK RRANCH, - • W. E. GORDON, Manager.
i