Lögberg - 26.08.1920, Blaðsíða 4

BU 4
LOiSBURG, nMTUDAGINN 26. ÁGÚST 1920.
Sögbtrg
Gefið út Kvem Fimtudag af The Col-
umbia Press, Ltd.^Cor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TALSIMI: GAKIiY 416 og 417
Jón J. Bíldfell, Editor
Utanáakrift til blaðsins:
THE C0LUHBI4 PRESS, Ltd., Box 3172, Winnipeg, IRar).
Utanáskrift ritstjórans:
E0IT0R LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, ^an.
VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um árið.
llllltllllillllillliilllllPI!IIIUIlllllll!ill|i;millll!i[llllllllllllllllllll!iBl!lll
Sameign og samvinna.
Þegar Þjóðræknisfélag Vestur-lslendinga
var stofnað og félagið fslendingur í Reykjavík,
variþað eitt af aðal hlutverkum þeirra félaga, að
efla samhug og samvinnu milli Austur- og Vest-
ur-íslendlnga, samvinnu, sem ekki væri að eins
í munnum manna og á pappírnum, heklur í raun
og sannleika.
Það er fátt, sem oss Vestur-íslendingum má
verða giftusamlegra í baráttu vorri fyrir við-
haldi þess af okkar þjóðararfi, er farsælast og
traustast heífir reynst í samkepninni í þessu
landi og víðar um heim, en sam-eign og samvinna
vor við heimaþjóðina, í og með framfara- og
drengskaparmálum hennar að fornu og nvju.
Vér vitum vel, að ]»að er naunoast hægt að
hugsa sér, að sameign og samvinna geti átt sér
stað á öllum svæðum starfsmálanna, enda gjör-
ist þess ekki þörf. Nóg að vera sér þess með-
vitandi, að á svæði móla þeirra, sem sérstak-
lega snerta farsæld og sóma hinnar íslenzku
þjóðar, og líka þjóðarbrotsins fyrir vestan haf,
eða hvar sem íslendingar eru niður komnir, þá
eru þau mál skyld öllum íslendingum—þeir
eiga ]>au allir og eiga að vinna í bróðerni og
sameiningu að framgangi þeirra.
Eitt af }>eim málum, er sameiginleg ættu
að vera, §era sameiginleg hljóta að vera öllum
Islendingum, og þá að sjáífsögðu oss Vesur-
fslendingnm líka, er ininning hinna göfugustu
manna þjóðar vorrar, manna, sem ekki eru eign
neinnar sérstakrar sveitar eða sýslu, heldur
allrar þjóðarinnar — manna, sem með lífi sínu
hafa auðgað svo hið litla þjóðfélag vort, að það
er fegurra, hreinna og glaðara fyrir það, að
þeir lifðu í því.
Nýlega lósum vér áskorun frá löndum vor-
um í Kaupmannahöfn til íslenzku þjóðarinnar,
—það er að segja íslendinga á ísíandi og kann-
ske í Kaupmannahöfn, um að leggja fram ofur-
litla fjárupphæð til þess að reisa skáldinu Jó-
hanni Sigurjónssyni bautastein.
Sjálfur tók Jóhann í taumana að því er
fyrirkomulag og efni í Jegstein á leiði hans
snertir, svo að féð er þurfti til þess að reisa
hann, var ekki tilfinnanlegt, að eins 1,500 til
2,000 kr., og því náttúrlega engin fyrirstaða á
að fá það lagt fram í Kaupmannahöfn og
heima á ættjörðinni.
En það er ekki aðal atriðið. Aðal atriðið
er, að hér ræðir um að vernda minningu eins
af hipum mætari nútíðarmönnum þjóðarinnar,
manhs, sem ekki vmr eign Þingevjarsýslu að-
eims eða fslands, heldur var hann að verða og
var að voru áliti orðinn eign allrar íslenzfku
þjóðarinnar.
Vér getum ekki lesið í hug og hjarta for-
göngumanna þessara mála hjá þjóð vorri, en
oss virðist að það sé aðallega tvent er ráði því,
að gengið er fram hjá oss Vestur-lslendingum.
Pyrst blátt áfram hugsunarleysi, og mun
því, því miður, helzt um of til að dreifa.
t öðru lagi, að bræður vorir þar heima líta
ekki lengur á oss sem part af hinni íslenzku
þjóð, og er það dálítil vorkun, og má til sanns
vegar færast að því er Korgaraleg lög snertir.
En vér erum enn, ef ekki eitt, þá svo skyldir í
anda og endurminningum, að oss finst óviður-
kvæmilegt af bræðrum vorum heima eða í
Kaupmannahöfn, að ganga fram hjá oss með
hógværri fyrirlitning, þegar um slík mál er að
ræða.
Vér höLdum því ekki fram, að Vestur-Is-
lendingar mundu styrkja öll þau minninga- eða
minnisvarða fyrirtæki, sem löndum vorum
heima dytti í hug að hrinda af stokikum, né held-
ur, að þeir mundu leggja stórfé til þeirra
margra. En vér vitum, að minning sumra
manna íslenzku þjóðarinmjr ef þeim svo kær,
að }>eir vildu eiga dálítinn þátt í áð heiðra hana
og eiga ítak, stórt eða smlátt, í þeim minnis-
merkjum, er reist eru á ættjörðinni til minn-
ingar um þó menn, sem á sérstaklegan bátt hafa
verið vernd og skjól íslenzkri menning, ekki að
i'ins á ættjörðinni, heldur og hinum burtfluttu
íslendingum í Vesturheimi, eða hvar annars-
staðar, er íslendingar dvelja eða íslenzkt
Iijarta slær.
Vér snúum oss frá áminstum bautasteini
Jóhanns Sigurjónssonar, því fyrir honum
verður að sjálfsögðu séð áður en vér getum
bundist samtökum við bræður vora í Kaup-
ínanna'hörn eða vitað hvort þátttaáa frá vorri
hálfu væri þeim velkomin.
V’ér snúum oss að minningu annars manns,
sem er sannarlega eign Islendinga allra, hvar í
heimi sem þeir eru búsettir. Það er minning
líallgríms Péturssonar, skáldsins, skáldsins
fræga, “sem að svo vel söng, að sólin skein í
gegn um dauðans göng.”
Eins og kunnugt er, er verið að safna á ætt-
jörðu vorri til minnisvarða yfir þann mann,—
minnisvarða, sem guðshetjunni mundi sjálf-
sagt kær, ef mæla mætti; það er verið að safna
til kirkju, er byggjast á að Saurbæ á Hval-
fjarðarströnd, þar sem Hallgrímur Pétursson
þjónaði og þar sem bein hans hvíla; — jafnvel
haft á orði, að önnur kirkja sé reist í höfuðstað
íslands honum til minningar.
Ekki hefir Vestur-Islendingum verið boðin
þátttaka í því fyrirtæki af forgöngumönnum
þess þar heima. En vel vitum vér að þeir
tæki því með þökkum að Vestur-lslendingar
ættu einhvern þátt í slíku minnismerki. Og
hvað minningu þess manns snertir, þá er það
sannarlega jafn-mikil skylda kristinna manna í
Vesturheimi að heiðra hana, eins og landa
vorra á ættjörðinni.
En það eru ekki að eins Vestur-lslending-
ar, sem þurfa að vakna í þessum efnum. Land-
ar vorir heima ættu, að oss finst, að finna til
sömu skyldnnnar, þegar um sameiginleg mál
hér vestra er að ræða, og láta sig varða hvort
að vér fáum borið þau fram til sigurs og sam-
eiginlegs hagnaðar, eða vér sligumst undir
þeim í faðingunni.
Austur- og Vestur-lslendingar þurfa að
vita og viðurkenna, að þeir eru (bræður, sem
eiga sameigéilegar endurminningar og sameig-
inleg hlutverk.
--------o--------
Heimshættan mesta.
Eftir Sisley Hudlestone.
III.
Þessi nýja auðæfagræðgi, er orðin eitur í
beinum siðmenningarinnar, og ólyfjan sú hlýt-
ur að 'hafa meiri og minni áhrif á allar þjóðir.
Á Englandi hefir okurgróðinn náð slíku há-
marfki hjá mörgum einstaklingum, að án blygð-
unar verður því tæpast með orðum lýst. Jafn-
vel stjórnin sjálf hefir gert sig seka um okur-
gróða á ullarverzlun.
Eg- ætla að eins að benda á fáein dæmi, er
sum hver hafa þegar birst í hinum ýmsu dag-
blöðum og tímaritum.
Nefnd sú, er rannsaka átti kærur, er fram
höfðu komið um óleyfilegan stórgróða, leiddi í
ljós þau firn, að spunaverksmiðjur nokkrar
hölfðu grætt á einu óri 3,200 af hundraði, en
samkvæmt fyrirmælum hernaðar ráðaneytisins
máttu slíkar verksmiðjur eigi græða meira en
eitt penny á pundinu. t öðrum tilfellum var
gróðinn þetta seytján eða átján sinnum hærri
en leyft var að lögum. »
tJt yfir alt tekur þó gróði baðmullar verk-
smiðjanna í Laneashire. Á árinu fyrir stríðið
græddu þær $40,000. . En í lok fyrsta stríðs-
ársins var gróðinn kominn upp í $200,000; ann-
að árið $300,000, þriðja árið $600,000 og svo
lotks síðasta ófriðarárið nam gróðinn, segi og
skrifa $2,000,000. Ekki að undra,' þótt fátæka
fólkið ætti örðugt með að afla sér klæðnaðar.
Enn eru þessar verksmiðjur að græða, og það
svo gífurlega, að almennin'gur getur varla svo
teljandi sé veitt sér nokkuð af vörum þeim, er
þær framleiða. Þá hefir hlutaíbréfa sala orðið
að slíkri gullnámu fyrir hina ýmsu okrara, að
furðu sætir. Eitt dæmi af mörgum sýnir, að
hlutabréf sem kiostuðu $5 voru seld jafnharðan
á $50, og 15 dala hlutir á $100. Svio mikil var a-
fergin. að félag þetta hafði selt hlutabréf er
námu $1,000,000, áður en tími hafði unnist til
að skrásetja það á löglegan hátt. Fáeinir ein-
staklingar hafa vitanlega stórauðgast á þannig
löguðu fjárglæfrabraski, en þjóðin verið rúin
inn að skyrtunni.
Um leið og vér bregðum upp myndinni af
þessum fáránlega auðæfa-eltingaleik, þá kemur
óhjákvæmilega önnur mynd einnig fram í huga
vorum, — mynd aif hinum mö'rgu Norðurálfu-
þjóðum, er sýnast óðfluga hrekja áfram líkt og
stýrislaust skip í áttina til gjaldþrots. Per-
sónulega er mér ókunnugt um, að hve miklu
leyti gróðabrall í Bandaríkjunum hefir haft á-
hrif á hið óeðlilega gangverð peninga; en Norð-
urálfubúar yfirleitt telja áhrifin alt annað en
glæsileg. Eg ætla ekki að blanda mér inn í
Bandaríkja málefni, en þó hljóta allir að sjá, er
vilja, að velmegun Bandaríkjaþjóðarinnar hef-
ir hvílt og hlýtur ávalt að nokkru leyti að hvíla
á Norðurálfulöndunum. Pjárhagsóreiða í
Norðurálfunni grípur djúpt og fljótt inn í við-
skiftalífið á vesturhveli jarðar.
Innbyrðis-samhygð meðal allra þjóða er að
vakna, þótt enn sé hún hvergi nærri nógu skýr.
Fólkinu er smátt og smátt að skiljast, að veröld-
in sé að eins ein, og að engin þjóð geti til fram-
búðar látið afskiftalausan hag og tilverubar-
áttu annarar þjóðar. Þó verður því ekki neit-
að, að Atlanzhafið sýnist óbrúað, sem stendur;
skilningurinn með þjóðunum beggja megin,
hvergi nærri eins glöggur og vera ætti, á sam-
eiginlegum bræðralags skyldum.------
Eins og þegar hefir verið bent á, er auðæfa-
græðgin í Norðurálfulöndunum komin á það
stig, að manni verður ósjálfrátt á að spyrja,
hvort hún muni ekki þá og þegar drekkja öllu
öðru. Mörgu hlýtur hún vitanlega að drekkja;
þó hefir henni samt ekki tekist að drekkja
eyðsluseminni. í>eir, sem peninga efga og jafn-
vel einnig menn, er ekkert eiga, eyða og sóa
miskunnarlaust, — eyða í skemtanir. andlaus-
ar, rándýrar, innantómar skemtanir. Og fyr-
ir þessar skemtanir greiðir fólk umtalslaust
'hvaða verð sem krafist er. Þegar um skemtan-
ir er að ræða, sýnist lítið bera á einkennum dýr-
tíðarinnar, þá er eins og allir geti veitt sér
þetta, sem kallað er skemtun!
Stjórnir ríkjanna hlaupa í köpp um að
koma sem mestri fúlgu af bankaseðlum á mark-
aðinn, pressurnar hafa tæpast við, svo mikil er
ákefðin. En éf spurt kynni að vera snögglega
um gullforðann, gæti svo' farið, að ýmsum yrði
ógreitt um svar!
‘Þér ikanni'st ef til vill við söguna eftir Ana-
tole F^ance af manninum, er skrifaði alt er fyr-
ir hann bar á pappírssnepla, og raðaði þeim í
skúffu jafnharðan. Sneplunum fjölgaði svo
gífurlega dag frá degi, að áður en hann varði
var skrifstofan orðin troðfull. — Einn góðan
veðurdag hrundu svo sneplaborgirnar og grófu
manninn lifandi, — að eins önnur hendin sást
stirðnuð upp úr pappírshafinu. Eitthvað þessu
líkt er einmitt að gerast á meðal vor. — Vér er-
um að drukna í ómælilegum útsæ pappírspen-
inganna.
Svo vel una margir sér á þessu vellystinga-
sundi, að þeir steingleyma hættunum. Nautna-
sýkin í stórborgum Norðurálfunnar, jafnvel
þeim, sem standa í fjárhagslegu tilliti á vonar-
völ, er óútmálanleg. Eiga eftirgreind ummæli
Voltaires hvergi betur við en þar: “Lisbon í
björtu báli, en París---dansar.”------. Eftir
orustuna nafnfrægu við Waterloo, voru fimtán
hundruð dansleikir háðir á einni nóttu í París.
Hverjum þjóðarháska, er sagan getur um, hef-
ir jafnan fvlgt tímabil af taumlausri yfirborðs-
ofsakæti. Slík víma iþarf ekki endilega að
standa í beinu sambandi við siðspilling, en
hættuleg er hún eigi að síður.
Þegar dansað er til morguns, án þess hugs-
að sé um afleiðingarnar, er fólkið komið inn á
hættulegar brautir. Fólkið veit, þótt það sýni
eigi með breytninni, að vinnan á að ganga á
undan leiknum, veit einnig, að hættan af nýjum
ófriði er eigi útlokuð; finnur og skilur upp-
reistarandann, veit að gjaldþrot vofa yfir þjóð-
unum. Samt heldur það hlæjandi áfram að
stíga dauða- og tortímingar- dansinn dag eftir
dag og nótt eftir nótt. — Einstöku menn heyra
á mrlli hláturskastanna grátnið í hljómahafinu,
en þeir eru fáir, alt of fáir, er skilja þenna
hlæjandi sorgarleik.
Mér verður litið á danssalina skrautlegu í
hinum ýmsu samkvæmishöllum. Fólkið er klætt
í p'ell og purpura. Innan um silkið vefjast
gull- og silfurkeðjur, fjaðraskraut og stjörnu-
glitrandi gimsteinar. Er þetta ekki alt saman
ósköp meinlaust? Hugsaðu þig um stundar-
korn í næði, og segðu svo hvað þér finst. —
Þarna fer fram ein sú ósvífnasta sýning á auð
og óhófi, um leið og þúsundirnar, fjöldinn í
heild sinni, stynja undir oki örbirgðar og
evmdar.
Þannig var ástatt í Berlín um þær mundir,
er þýzkt mark var einskis virði. Alveg sama á-
standið var í Vínarborg, meðan hungrið svarf
þyngst að almenningi. Allir samkomusalir í
Lundúnum og París, smáir og stórir, voru troð-
fullir a'f dansandi fólki. Svo langt gekk þessi ó-
sómi í París, að beztu leikhúsunum var breytt
í danshallir, dansað um nætur, morgna og mið-
degi. Borið saman við verðlag það, er gilti
fyrir stríðið, var aðgangur að dansleikjum
þessum seldur við ránsverði. Þó var inngangs-
eyririnn greiddur möglunarlaust. Allstór hluti
fólks taldi það beinlínis mikilmennis einkenni,
að greiða afarverð fyrir hvað sem var. Eitt
veitingalhús seldi meðal annars bolla af te eða
kaJffi með einni eða tveimur brauðsneiðum á
þrjá eða fjóra dali. Þar var alt af troðfult af
fólki. Þarna var einmitt rétti staðurinn. Þótt
bollinn hefði kostað tíu dali, mundu flestir hafa
greitt andvirðið með ánægju.
Eg get ekki lýst því með nákvæmum tölum,
hve miklum peningum var eytt á leikhúsum, en
það hefi eg eftir góðum heimildum, að í einni
ónefndri borg Norðurálfunnar, hafi eytt verið
á árinu 1919 þrisvar sinnum meiri peningum í
leikhúsgöngur og dansa, en árið 1913, og þótti
þá ærið nóg. Allar tegundir skemtana hafa
hlutfallslega stigið í verði.
Þá má ekki gleyma tízkunni! Líklegast
hafa aldrei áður í sögu heimsins gengið önnur
eins undur á, að því er tízJku og búningsskraut
snertir. Útafbrigðin í þeim efnum, hvað lítil
sem eru, kosta fólkið of fjár, Glysvamings-
salar heimta tvöfalt verð fyrir gullstáss, fjór-
falt fyrir silfurmuni og fimmfalt verð eða
meira fyrir hvítagull, að maður ekki tali um
verð ýmsra steina, er nota má til skrauts. Þrátt
fyrir alt þetta fáránlega okurverð, er aldrei
keypt meira en nú. Eftirspumin svo mikil, að
glysvarnings salarnir hafa ekki við að full-
nægja henni. Eg keypti í fyrra hring, sem dá-
litla vinargjöf og varð að borga þrefalt verð við
það sem áður var. Núna fyrir skömmu átti eg
tal við nafnkunnan gimsteina og skrautvam-
ings kaupmann; sagði hann mér, að lítt kleift
væri að fá vinnukraft, er svaraði til hinnar sí-
vaxandi eftirspurnar á þessu sviði, og bætti því
við um leið, að eftirspumin eftir skrautgripum
á meðalverði og þar fyrir neðan, væri alt af að
minka. Fólkið vildi ekki lengur nema allra-
dýrustu munina. Þessi sami maður sýndi mér
hálsmen, er kostaði hundrað þúsund dali, og
sagði enn fremur, að tuttugu þúsund dala fing-
urgull þættu hreint engin nýlunda á markað-
inum. Erma og vestishnappar handa karl-
mönnum vora tæpast taldir með í “business”
Kkrautvörusalanna fyrir nokkmm áram. Nú er
svo komið, að vestishnappar geta kostað þetta
frá sex til sjö þúsundir dala, og ermahnappar
álíka mikið. Gimsteina klúbburinn í Antwerp
er nú alræmdur orðinn um víða veröld. Það
sem Þjóðverjar byrjuðu á að kaupa eftir að
stríðinu lauk, voru gimsteinar. Það var svo
skeifing handhægt að flytja þá með sér og
koma þeim einhvers staðar í peninga, þó þýzka
markið v.a:ri verðlaust með öllu. Verð á gim-
efeinum hefir sjöfaldast á síðastliðnum fimm
ámm og perlur hafa einnig stigið feykilega upp.
Rússneskir flóttamenn, sem leitað hafa
vestur á bóginn, eru með alla vasa fulla af
skrautmunum. A Rússlandi flýtur alt í seðl-
um, sem elkkert gildi hafa á heimsmarkaðinum,
eru að eins til heimilisnota, ef svo mætti að orði
kveða, svo í rauninni er það efcki nema eðlilegt
að allir þeir menn, er út yfir landamærin leita,
kosti kapps um að hafa með sér eitthvað það
verðmæti, er koma má í peninga, hvar sem vera
skal.
---------o--------
THE R0YAL BANK 0F CANADA
mælir með sínum
M0NEY 0RDERS
eins og áreiðanlegum og ódýrum miðli fyrir peninga-
sendingum, er nema $50 eða minni upphæð
Borganlegir án aukagjalds á ölljim útibúum sérhvers banka
Canada (nema í Yukon) og í Newfoundland
$5 eða minna ..... 3c. Yfir $5, upp í $10 .... 6c.
Yfir $10, upp í $30, lOc. Yfir $30, upp í $50, 15c.
HOFUDSTÓLL og VARASJÓDUR .................. $35,000,000
ALLAR EIGNIR ■••• ........................ $558,000,000
Að spara
Smáar upphæðir lagðar inn í banka reglulega
geta gert stærri upphæð en stór innlög, sem lögð
eru inn óreglulega. Sá sem gerir sér að vana að
leggja inn peninga, hann fær löngun til að sjá upp-
hæðina stækka. Rentur gefnar að upphæð 3% á
ári, lagt tvisvar við höfuðstólinn.
Byrjið að leggja Inn í sparisjóð hjá.
THE DOMINION BANK
NOTRE DAME BRANCH, W. H. HAMILTON, Manager.
SELKIRK BRANCH, - - • W. E. GORDON. Manager.
t
I
»

I
I
I
I
I
f
i
i
5
í
i
i
!
•
I
I
f
I
»
i
I
t
i
i
»
i
I
»
i
i
Indíáni og ófreskja.
Eg hefi lengstum aldurinn
alið hér við Flóann minn.
Burt þó stundum lagði’ eg leið;
löndin hefi eg kannað breið,
og skoðað marga skepnu undir skóganneið.
Inni í landi eitt sinn ég
amlaði um farinn veg;
bar mig rjóðri einu að,
iðagrænt og slétt var það.
Dagur þvarr; og nú þar nam eg næturstað.
Legið hafði’ eg litla stund,
lá við að eg festi blund.
Hrökk þá upp við óvænt hljóð,
í æðuin fanst mér storkna blóð;
brá þó við og furðu fljótt á fætur stóð.
Þarna, nokkur fet mér frá,
ferlíki eitt stórt eg sá.
Duttu í hug mér durgar hlés
og dreki er sá hann Jóhannes.
Ófreskjan þar ókyr lá og eitri blés.
Skauzt eg bak við eina eik
— ekki kaus eg við Ihann leik; —
hjarta mitt fór hart að slá,
hra^ðslan vildi tökum ná.
fýsti þó að skoða skrítna skepnu þá.
Lögun hans, ef lýsa skal,
Iíkjast nokfkuð mundi hval.
Sporð sér hafði aftan á,
undir búknum hramma þrjá,
tvo að framan, einn að aftan, ekJki smá.
Að hans bolvídd ekki kvað;
en á sér í bægsla stað
vængi tvo á hvorri hlið
hafði skrímslis-ófétið,
mundu þenjast átján álnir út á við.
Fríður ei í framan var;
feikna glyrnur smettið bar.
Hryllilegur harla að sjá,
hausinn eins og snígli á;
þreifihornin þar eg löng og þrekin sá.
Ljósar ekki lýsa má;
lengi ei hann horfði eg á.
En af honum að mála mynd
mér finst helzt að væri synd;
mætti sjálfum satan líkjast sú ókind.
Angarnir á hausi hans
hófu geystan snúnings-dans;
var sem brynni úr glymum glóð,
gráðugum í manna blóð;
virtist mér hann vera mundi í vígamóð.
Yfir rjóðrið ört nú rann,
á mig beint }>á stefndi hann.
Heldur frek varð hættan sú;
hét eg því á Manitou,
svo ei að bana ófreskja mér yrði sú.
Urrandi þar að mér rann,
eikin hlífði, svo að hann
atlöguna upp gaf brátt,
upp sig hóif í loftið blátt,
sveif á rás og setti beint í suðurátt.

Mér hann hvarf í myrkrið þá;
— Máni víst hann lengur sá. —
Sjónir brugðust mínar mér;
en Máni jafnan glöggast sér
þegar á ferð um fölva nótt hann'fullur er.
Eg hef Mána all-oft spurt
um hinn skæða dreka-furt.
Máni úrlausn enga lér,
aldrei nein hann svörin tér;
háðslega haim glottir: gjörir gys að mér.
Lengi á eftir eg um nótt
aldrei máfcti sofna rótt;
þóttist urrið heyra hans
hvar sem fór um vegu lands.
Ekkert veit eg ömurlegra í eyra manns.
Nú eg sit við sjóinn fram; |
sælt er mér í þessum hvamm. |
ófreskju þar enga sér, |
aldrei koma drekar hér |
ætla’ eg því til æfiloka að una mér. |
B. Þ. I
I