Lögberg - 30.09.1920, Blaðsíða 3

LöGBERG, FIMTUDAGINN 30. SEPTEMBER 1920.
Blfl. S
S
Nelly
frá Shorne Mills.
Eftir Charles Garvice.
Hann gekk heim í þungu skapi. Tók papp-
írsblað og fór aS reikna. Enn þá átti hann dá-
KtiS eftir af móSurarfinum, og ef hann væri
ekki lávarSur Drake Selbie, ,en aS eins Drake
Vernon, gæti hann hæglega lifaS af því, sem
hann átti. Fyrir innri sjón hans brá beinvax-
inni, yndislegri stúlku, meS mjúkt svart hár og
dökkblá augu, sem virtist benda honum aS yfir-
gefa þennan tilfinningarlausa heim, sem hann
hafSi hingaS til lifaS í. Hann stóS upp, opnaSi
gluggann og loftstraumurinn, sem rann eftir
götum borgarinnar, fanst honum svo líkur and-
rúmsloftinu í Shorne Mills.
* * *
Engum er unt aS lýsa því, hve langur og .
ömurlegur Nelly fanst tíminn vera, eftir aS
Drake Vernon var farinn. Sólin skein eins og
áSur, sami gljáinn var á sjónum, sama var
fjaran og flóSiS — allir voru henni eins góSir
og áSur — og samt fanst henni alt svo dimt og
leiðinlegt. Þegar hún var ekki aS aSstoSa frú
Lorton gekk hún fram og aftur um Shome Mills
og sigldi meS Annie Laurie eSa reiS yfir heiS-
ina, en alt af fanst henni eitthvaS vera, sem hún
saknaSi, svo henni var ómögulegt aS vera glöS.
Alla daga hugsaSi hún um hann, og um svefn-
lausar nætur velti hún sér í rúminu og hugsaði
um hinar mörgu skemtilegu stundir, sem hún
hafSi veriS með honum.
Hún reyndi aS gleyma honum, en gat ekki.
Á stuttum tíma varS hún föl og mögur, svo aS
Diek var einu sinni ekki fær um að vekja kæti
hjá henni og frú Lorton sneypti hana fyrir aS
vera svo þögul.
HingaS til liafði liún verið svo ánægð — en
nú var ekkert, sem vakti athygli hennar.
Eitt kvöld gekk hún í hægðum sínum hugs-
andi upp á hæðina, settist á mosavaxinn bekk og
fór að drevma um liann, sem aldrei yfirgaf liuga
hennar. AJt í einu heyrði hún fótatak, leit upp
óþolinmóð yfir ifví að vera trufluð við hugsan-
ir sínar. FótatakiS nálgaðist og hávaxinn mað-
ur var að koma. Hún stóð upp skjálfandi,
þrungin af von, sem hún áleit órætanlega.
Á næsta augnabliki var hann við hlið henn-
ar. Hún skalf eins og strá í vindi — var þetta
draumur, eða var það hann. Hann rétti lienni
liönd sína og leit til liennr með þeim svip í aug-
unum, sem fylti huga hennar ineð ósegjanlegri
ánægju.
“Nellv!” sagSi hann.
--------o---------
12. Kapituli.
Eitt augnablik stóðu þau og liorfðu hvort
á annað þegjandi, en þögn þeirra lýsti meiru en
mörg orð.
Nelly fanst, að þetta væri ekki hann sjálf-
ur, sem stóð fyrir framan liana, heldur einhver
sýn, sem ímyndun hennar bjó til. Roðinn kom
og hvarf í kinnum hennar. Og hann stóð jafn-
vandræðalegur og ekki fær um að segja eitt orð,
alveg eins og einn af feimnustu fiskurunum við
höfnina — hanji, heimsmaðurinn, sem lent hafði
í svo mörgum mismunandi vandasömum kring-
umstæðum, og orðið fyrir svo mörgum reynsl-
um með tilliti til kvenfólks. En á þessu augna-
bliki náði geSshræringin valdi yfir honum, svo
að hin vanalega ró og sjálfstjóm brást honum.
Nú fann hann fyrst, hve mjög hann liafði
saknað þessarar stúlku, sem stóð fyrir framan
hann, og hve takmarkalaus löngun hans eftir
henni hafði veriS.
Hann stóð hreyfingarlaus með fram rétta
hendi, starandi á blíða andlitiS. sem töfraði
hann svo undarlega.
Þegar Nelly lagði hendi sína í hans, náði
hún aftur nokkuru af ró sinni, en lijarta hennar
sló svo hart eins og það ætlaði að springa, og’
hún'var lirædd um, að hann sæi raka gljáann,
sem hún vissi að var á augum hennar.
“Eg hefi gert yður bylt við,” sagði hann
lolcs.
Neliy brosti ofurlítiS og dró að sér hendina.
sem hann hélt óafvitandi í sinni.
“Já-—dálítið,” sagði hún. “Eg—við—viS
bjuggumst ekki við yður. Og—” liún hló með
þeim lilótri, sem hann liafði heyrt í draumum
sínum, en þá vai* liann ekki eins skjálfraddaSur
og nú— “og eg er enn ekki viss um að þetta sé-
uð þér.”
“Þér megið trúa því, þetta'er eg,” sagði
liann. “Það er eg sem kominn er aftur.”
* Svo datt honum í hug, að hanmyrði að gefa
ástæðu fyrir komu áinni. Hann hafði ásett sér
að fara aftur til Shome Mills, en gleymt því,
að hann varð að hafa einhverja afsökun.
En hún virtist ekki sjá nauðsyn til þess.
“Ernð þér alveg heilbrigður núna ?” spurði
hún og leit á hann.
“AJgerlega heilbrigSur og hraustur” svar-
aði liann.
“Hvernig komuð þér liingað? Eg á við—
hafiS þér dvalið hér í nándinni—”
“Eg kom með morgunlestinni,” sagði hann,
“og eg hefi gengiS hingað—farangur minn
kemur með flutningsmanninum. ”
“Þá liljóþið þér að vera albata.” sagði liún
ánægð. “En livaS mömmu og Dick þykir T*ænt
um að sjá yður.”
“Hafið þið ekki gleymt mér?” spurði liann
hugsunarlaust.
Hún hló aftur.
“Þau liafa naumast talað um annað en
vður, síðan þér fóruð, og Dick hagar sér eins
og skóladrengur, sem hefir mist félaga sinn.
Hún sagði þetta svo blátt áfram og frjáls-
lega, að hann varð skapþungur.
“Eg hefi saknað yðar, Dick—” sagði hann
vandræðalegur. “Shorne Mills er það pláss,
eins og þér sögðuS, sem maður gleymir elcki.”
“Hefi eg sagt það ?” spurði hún. “Eg man
ekki eftir því.”
“En eg man það,” sagSi hann, ‘eg man—”
“Eigum við ekki heldur að ganga heim!”
greip hún fram í fyrir honum. “Þér hljótið
að vera þreyttur og þurfið að fá te eða ein-
hverja hressingu. ’ ’
Svo fóru þau að ganga hlið við hliS, eins og
oft áður.
Hjarta hennar sló hratt af ánægjunni.
Fyrir fáum mínútum síðan leiddist. henni afar-
mikið og þótti alt svo ljótt, en nú sá hún fegurð
náttúrunnar allsstaðar.
Hvers vegna var alt orðið öðruvísi ?. Hvers
vegna skein sólin bjarfar en áður? Þessar
spurningar gerðu hana alvarlega.
Hann þorði naumast að líta á hana. Löng-
uin til að taka hana í faSm sinn varð honum
næstum því of sterk, en æska hennar og hið
barnslega saklejrsi hindraði hann frá því
“Er nokkuð nýtt að fréttu?” spurði hann.
Hún leit upp eins og hún vaknaði af
draumi.
“NokkuS nýtt? ÞaS eiga engar nýjungar
sér stað í Shorne Mills!” sagði hún brosandi.
“Hér skeður aldrei neitt. — VerSið þér hér?”
Þessi spurning kom yfir varir hennar áð-
ur en hún vissi af því, og hún iðraðist hennar
strax.
“Já, um stutta stund,” svaraSi hann.
,“En hvað það gleður mömmu og Dick,”
sagði hún rólega. v,
“Eg hefi símritað frú Brownie, hvort hún
gæti hýst mig. Gamli Brown sagði mér, að
hún leigði herbergi handa gestum.”
Hún varð hrygg á svip.
“Viljið þér þá ekki vera hjá okkur?” sagði
hún dálítið áköf.
“Nei, eg vil ekki íþyngja frú Lorton meira
en eg hefi gert,” svaraði hann.
“Eg vona að þer verðið ánægSur—” hún
hikaði dálítið. “HúsiS hennar frú Brown er
rnjög lítið og—”
“Ó, eg er vanur misjöfnu ásigkomulagi,”
greip hann fram í, “og ef mér finst það of lítiS,
fæ eg máske leyfi til að heimsækja ykkur—”
“1 höllinni okkar — til umbreytingar!
Hún hló aftur glaðlega. Þó hann væri ekki
undir þeirra þaki, ])á var hann samt í Shorne
Mills.
“Eg lield eg verði að fara til Mrs. Brown^i
og líta á herbergið, svo kem eg til ykkar aftur^
ef eg má, til að drekka te,” sagði hann, þegar
þau nálguðust húsið.
Hann opnaði grindarhliðiö fyrir haná og
hún kinkaði til hans, ósegjanlega glöð yfir hinni
nýfæddu gæfu. Svo hljóp hún inn í húsiS.
13. Kapituli.
Tíminn, sem nú leið hjá, var hinn innæl-
•asti, sem Drake hafSi lifað. Fyrir Nelly var
hann eins og undárlegur draumur, sem hún var
hrædd við að vakna frá. Frú Lorton var líka
mjög glöð, því hún skildi hvert stefndi fyrir
þessum tveimur ungu persónum.
Þau sigldu oft, riðu langar leiðir yfir heiS-
ina og á kvöldin gengu þau inn eftir ásunum og
nutu liinnar indælu útsjónar. Stundum var
Dick með þeim og Drake kunni betur og betur
við þennan unga mann, sem alt af var svo
glaður.
Síðari liluta dags, þegar Nelly og Drake
lentu Annie Laurie við hafnarkampinn, voru
kinnar hennar rjóðari en vant var. Hún hafði
nefnilega lofað Drake að verða kona hans;
gæfa, seiú hún liafði aldrei þorað að vænta.
Drake hafði enn ekki sagt henni, að liann
væri aðalsmaSur; hann var hræddur um, að það
nnyidi vekja óhug hjá henni til aS verða kona
lians, liann vissi að hún elskaði hann sem, Drake
Yernon.
Þegar ]>au leiddust í fyrsta skifti á leiðinni
heirn til Nelly, sagSist Drake ætla að fara inn
til frú Lorton og skýra henni frá ásigkomulag-
inu, og bað Nelly að bíða úti á meSan.
Frú Lorton reyndi ekki að dylja ánægju
sína yfir þessu, sem liún hafði vonað eftir svo
innilega.
“Eg-efast ekki um, að Nelly líði vel hjá
ySur, lierra Vernon, en nú er mér líklega óhætt
'að kalla yður Drake?” saði hún.
Drake tautaði einhver samþykkjandi orð,
og datt í hug að liann ætti máske að kvssa hana.
’“Eg skal gera alt sem eg get til þess, að
Nelly verði gæfurík,” sagði hann, “og ef þér
viljið vera reglulega góðar við okkur, ættuð þér
r.a fá Nelly til að giftast mér bráSlega.'”
| Þegar Nelly kom inn meS blóðrauðar kinn-
ar, tók frúin hana í faSm sinn og þrýsti kossi á
enni hennar. Húg var ósegjanlega glöð yfir
þessu útliti.
MeSan þau neyttu matar, talaði frú Lorton
um hin ýmsu lijónabönd í Wolfs f jölskyldunni;
Nelly hJustaSi á liana með eftirtekt, en roSnaði
við og við, þegar Drake snerti hana.
Dick liagaði sér fallega. Hann frestaði að
Jíoma með stríð, þangað til betra tækifæri gæf-
ist.
Þegar Drako gekk ofan brekkuna til húss
Brownies, þá fann hann fyrst til hreinnar og
sannrar gæfu á æfinni. Kossinn, sem Nelly gaf
honum, þegar þau skildu við girðingarhliðið,
vermdi enn þá varir hans.
Hann fann nú að sönnu, að hann gerði
henni rangt með því að segja henni ekki hver
liann var, en livað gerði það, nú var hann elsk-
aður sökum sinnar eigin persónu, og hún mundi
ekki skeyta neitt um tign hans.
Fyrir fáum vikum síðan IiafSi liann glaðst
yfir því, að vera nú laus við allar stúlkur, en,
þá var hann ekki ástfanginn af Nelly og liafði
ekki náð ást liennar.
Og Nelly. Hún lá vakandi í svefnlausum
draumi. Hún mundi livert orð, sem hann hafði
sagt, svipinn í augum hans, snertingu liandar
lians og kossinn—alt mundi hún. Þetta var
hennar fyrsta ást, og þessi maður varð eins og
guð fyrir ungu stúlkuna.
Henni fanst það svo ótrúlegt, óskiljanlegt,
að hann hafði valið hana sér fyrir konu. Hann
hafði sagt, að hún væri fögur. Nei, nei, hann
lilaut að hafa séð hundrað af stúlkum, sem
voru fegri en hún—en hann hafði samt 'valið
hana! Hve undarlegt.
Loksins sofnaði hún og dreymdi, að Drake
liélt lienni í faðmi sínum og talaði einhver ást-
íík orð við hana. Hún fann hann kyssa varir
sínar og hár. Svo breyttist draumurinn, og
þau voru aðskilin — það var eitthvað komið á
milli þeirra—órjúfanleg þoka eða þykt ský, sem
ekki vildi hverfa, þó þau stæði með framréttar
Iiendur og þráandi hjörtu; en þessi draumur
Jnmrf bráðlega fyrir öðrum enn þá skemtilegri,
og hún sofnaði gS síðustu gleðinnar og gæf-
unnar friðsæla svefni.
Gæfu! ÞaS eru svo fáir, sem finna sanna
gæfu — gæfu, sem þau tvö nutu þá daga, sem nú
liðu. Drake liafði afráðið að senda hestana til
London til að selja þá; hann hafði sagt Sparl-
ing upp vistinni og borgaÖ honum hálfs árs
kaup og gefið honum meðmæli, sem mundu veita
honum gott pláss; en hann kveið fyrir að skilja
við hestana og Nelly. Dick og hann áttu marg-
ar skemtilegar ferðir á hestunum, þangað til
þeir að lokum voru sendir til Tatterfall.
Dick reið oftast nær á undan þeim, svo að
Drake og Nelly urðu alein og gátu talað saman
um ást sína.
“Og svo var nú Annie Laurie. Jlve indælt
það var að sigla með henni, að halda ástmey
sinni í faðmi sínum og vita, að þegar fáar vikur
væri liðnar, yrði liún kona hans.
Einn daginn, þegar þau sigldu Annie
Laurie, varð löngun hans ómótstæðileg.
“Ó, Nélly,” sagði hann með bænarrómi,
“hvers vegna getum við ekki gift okkur strax.
Hvaða gagn er að því að bíða?”
“Gift okkur?”
Hún fjarlægSist liann ögn og roðnaði.
“Hvers vegna ekki?” spurði hann. “Eg
verð ekki ríkari, þó við bíðum, og eg þrái svo
infiilega, að þú sért lijá mér—”
“En eg er nú liér — þú hefir mig,” sagði
hún. “Hvers vegna eigum við að flýta okkur
svo mikið?” ,
Ilann beit á vörina.
“Já, að sönnu,” sagði liann liásum rómi.
“En eg vil helzt hafa þig út af fyrir mig, svo
enginn annar eigi neinn lilut í þér en eg. Og
Nelly, fyrst við ætlum að giftast, getum við eins
vel gert það strax einsog seinna.”
“Viltu helzt giftast mér strax?” spurði
hún.
“Já, strax,” endurtók Iiann. “Það eru
vibur og mánuðir síðan við trúlofuSumst. ”
“En ertu þá ekki ánægður núna?” spurði
hún. “Eg er svo ánægð af því eg veit að þú
elskar mig.”
Hann þrýsti lienni að sér og kjrsti liana.
“Nei, það er ekki nóg, góða,” sagði liann.
“Þú skilur mig ekki. Á morgun skal eg útvega
mér giftingar leyfisbréf.”
Þegar þau kórnu að landi, stóð Dick og
beið þeirra.
“Halló!” hrópaði hann, “eg liefi beðið
ykkar tvær stundir. Eg liefi nýung að segja
ykkur. ’ ’
“Hvað er það?” spurði Drake.
Nellv var að vefja seglunum saman, og
JmgleiSa ]>að, sem Orake liafði isagt.
“HeyriS þið. ÞaS á að verða danssam-
'koma lijá Malby’s, og við erum lioðin, Nelly, þú
og eg.”
“Hver eru Maltby’s?” spurði Drake kæru-
leysislega.
“Maltbys eru leiðandi hjónin liér í bygð-
inni og heimboði frá þeim má maður ekki
neita.”
“Eg er ekki að neita því,” sagði Drake\og
þrýsti höndina á Nelly um leið og hann hjálpaði
lieími upp úr bátnum.
“ÞaS verður þann fimtánda,” sagði Dick,
“})að verður skemtilegt, og það sem er enn þá
betra — við fáum góðan kveldverS. Nú megið
þið, ástfángnu persónur, ekki neita að vera
með.”
Drake hló hægt.
“Vilt þú vera með?” surÖi liann Nelly.
“Vilt þú?” svaraði hún.
“Já, ef þú vilt fara,” svaraði hann.
“Gott,” sagði hún. “Eg lield þá, að við
verðum með. Dick.”
“Eg hélt það nú,” sagði Dick. “Hvers
vegna ætti maður að missa tækifæri til að
dansa? ’ ’
“Af hverju kemur það, að þau bjóða okk-
ur?” sagði Nelly. “ViS þekkjum þau mjög
lí'tið,” sagði hún við Drake. ”Maltbys er alt
of ríkt og skrautlegt í samanburði við okkur, og
'þó að þau lijón hafi heimsótt okkur fyrir lönvj
síðan, og við og við hafi boðið okkur í veizur
undir beru lofti, þá er þetta í fyrsta.skifti, sem
okkur er boðið þar á danssamkomu.”
“Þið getið þakkað mér fyrir það, góðu vin-
ir,” sagði Dick. “Eg mætti unga Maltbv af
tilviljun — hann er heima í hviTdartímanum —
cg hann bað mig um að verÖa sér samferða til
að vita, hvort að margir hérar væri þetta ár.
Svo talaði hann um, að það ætti að verða dans-
\T e • • • I • Jt* timbur, f jalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og ala-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir j
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limited
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri þorf en nokkru sinni áður í sögu þessa lsnds.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder véiar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 26 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar atr getið fengið að njóta allra mögulegra cfinga.
Skóli vor er *& eini, sem býr til Batteries, er fullnsegja kröfum
tímans. Vulcan.ting verkamiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánsegju sann-
fsert bseði sjálfa oes og aðra um að lcensVan er aú rétta og aanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—aHir hjartanlega velkemnir tll
þess að skoða skóla vorn eg áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.
City Public Market Building. CALGARY, ALTA.
Komið til SA King Street
og skoðið
Electric Washing Machine
Það borgar sig að leita upplýsinga
City Light & Power
54 King Street
samkoma, og spurði hvort eg vildi koma, og
nú hefir lafði Maltby sent okkur heimboS.”
“Gott,” sagði Drake.
Svo datt lionum í hug, að einhver kynni að
vera á danssamkomunni, sem þekti hann og
kæmi upp um liann hver hann væri.
“Hver er Maltbys?” spurði hann aftur.
“Eg hefi aldrei heyrt talað um hann.”
“Það er sennilegt,” sagði Dick. “Þau lifa
mjög kyrlátu lífi og eru að feins þekt af næstu
nágrönnum. Gamli Sir William hatar London,
og hann og lafÖi Maltby yfirgefa sjaldan heim-
ili sitt—The Grange.”
“Þau eiga enga dóttur, að eins einn son,”
sagði Nelly. “Þau eru hvorki tilgerðarsöm né
drembin, og eg lield að þér muni geðjast aS
þeim. LafSi Maltby er alt af vingjarnleg og
Sir William er alúðlegur, gamall maður, sem
hefir gaman af að tala um verSlaunuðu grip-
ina sína.”
“VitiS þið, Jiverjir þar eru gestir núna?”
spurði Drake. % *■
“Ó, ])að eru ekki mjög margir,” svaraði
Dick. “Eg man sum nöfnin, sem ungi Maltby
nefndi, liann sagði að þar væri of fúir til að
stofna dansleik. Eg býst við, að það sé ein or-
sökin til þess að við erum boðin.”
“Mjög líklegt,” sagði Drake. “Láttu okkur
beyra nöfnin.” - «
Dick nefndi öll nöfnin, sem liann niundi.
“Þekkir þú nokkuð af þeiní,” spurði hann.
“Nei,” svaraði Drake glaðari í skapi.
“Þann fimtánda,” sagði Nelly, sem liugs-
aði um búning sinn. “Það er mjög stutt þang-
að til.
“Þessi samkoma er að eins af tilviljun,”
sagði Dick, “og í þínum sporum skyldi eg nota
hvíta silkikjólinn með Bryssels kniplingunum '
og skreyta mig með demöntum og roðastein-
um.”
'Nellv hló og leit á Drake.
“Mér þætti gaman að vita, livort Mols-
kjóllinn er orðinn mér of lítill; það er eini spari-
kjóllinn, sem eg á; en eg er lirædd um að þú á-
lítir liann lélegau.”
“Heldnr þú það?” sagði hann brosandi.
“ÞaS máttu ekki segja — máske eg dáist að
honum. ’ ’
MeSan hann talaði, datt honmn í hug hvort
liann ætti að gera boð eftir gimsteinum handa
henni, en hann áleit réttast að fresta því þang-
að til þau væru gift.
Þau fundu frú Lorton mjög æsta, og hún
rétti Drake heimboðiS eins og keisarainna, sem
útbýtir aðalseinkaleyfum.
“Mjög viðfeldiS fóik”, sagði hún. “Eg er
líka boðin, en eg þigg það ekki; það myndi að-
tins minna á liinar hátíðlegu samkomur, sem
eg tók þátt í áður fyrri. Ellinor, ])ú þarft eng-
an fylgdarmann, þú hefir Drake, sem eg vona
að kunni vel við sig þarna. Þú þarft. engan
nýjan kjól, Ellinor, en Dick segist þurfa nýjan
v fatnað.”
“Nei, eg bjarga mér,” sagði Nelly glaðlega