Lögberg - 28.10.1920, Blaðsíða 2

Hís. 2
iXXxBlfiKG FIMTUADGiHN
28 OKTOBER 1920.
* -v
wmmKmmm
ll!l!llllli!lllllllllll!l!l!ll!l!llllllllll!!llllllllll!l
i!l!!!lll!lll!l!l!llllllllllll!lllllll!l!!ll!!!l!!!!!!ll!l!l!!l!llllllllll>llllll!ll
*
GUÐFRIÐUR LILJA
FŒDD 2. JÚNÍ 1903 DÁIN 17. FEBRÚAR 1920
nrílega 16 ára að aldri; kveður hún heim-
ili sitt, vini og vandamenn. Geislar morgun-
sólarinnar lýsa hinni ungu mær inn á land ó-
tíauðleikans. Vinimir að eins ókomnir til
hinna sömu bústaða.
Guðfríður heitin er fædd á Kirkjubóli í
Miklev. Foreldrar hermar eru ‘þau: Krist-
mundur Jónsson og Kristjana Þorsteinsdóttir
ættuð af Skógarströnd í Snæfellssýslu. Fluttu
þau hjón vestur um haf árið 1893, námu þau
eftir stuttan verutíma land í Mikley og nefndu
að Kirkjubóli, hafa þau búið þar við góðan
efnahag. Mun óhætt að fullyrða að engann
hafi kalið er í skjól þeirra flúði. Lilja ólst
upp hjá ástríkum foreldrum, og hafði því lítið
af misjöfnum æfikjörum að segja. Enda á-
vann hún sér hylli foreldra sinna, sem og allra
annara er til hennar þektu, vildi hún alstaðar
koma fram til góðs og engann móðga í orði eða
verki. Við vöxt var Lilja sál. að meðallagi.
Húu var fríð sínum, svipurinn hreinn og yfir-
lætislaus. Sár söknuður gagntekur því aldur-
hnigin foreldra hjörtun við fráfall hennar.
Svstkinin fjögur sem eftir lifa trega sína l)urt-
kölluðu svstir, sem svo þráfaldlega stráði hlýj-
mn ylgeislum á vegu þeirra, en á svo svipl^gan
hátt varð fyrir hinu þunga reiðarslagi.
Þrjú af svstkinum Lilju sál. eru í foreldra-
húsnm, þau eru: Sigurður, Valdimar og
Guðbjörg. Hið fjórða Kristín gift Gunnari
Tómassyni að Revnistað í Mikley.
Lilja sál. hafði fyrir nokkurn tíma kent
krankleika sem ágerðist, ]>ar til síðastliðinn
vetur að hún var flutt á almenna sjúkrahúsið í
Selkirk, og var þar gjörður uppskurður á henni.
Bati til þessa lífs virtist ófáanlegur, og eft-
ir nokkurra daga stranga sjúkdómslegu dó
hún. Systir hennar Guðhjörg var allann þann
tíma við legurúm liennar og veitti hénni alla
þá hjálp og umönnun sem mögulegt var, endíi
heyrðist ekki eitt æðru orð hjá hennar líðandi
svstir. Efalaust hefir hún átt von á lieiðari
bjarma og fegurri degi.
Undir nafni móðurinnar.
Lík Lilju sálugu var flutt til Mikleyjar og
lagt þar til hinnar síðustu livíldar. Hún var
járðsnnginn af sérá Steingrími Thorlákssyni
í gráfreit evjarbúa.
Æfidagur hennar er hjáliðinn, íjvrgjend-
unum sem eftir á strÖndinni standa, er það
gleðileg huggun að æfidagnr hennar var bjartur
þar til skóhljóð dauðans bergmálaði. Hann
dauðinn sem engu hlífir slítur tíðlegast feg-
urstu blóminn úr mannlífs akrinum og hefir á
braut með sér.
\rertu sæl Lilja! Guð sé með þér. Minn-
ing þín geymist í ])akklátum hjörtum allra vina
þinna. Trausti G. Isfeld.
Mín ástkæra Lilja, þín leiðin var stutt
én ljós gast þú tendrað og veginn þér rutt
sem lýsir að lífgjafans sölum.
Því hann sem að lífið, þér léði um stund,
þig líka burt kallar á útvaldra fund
þar unirðu í iðgrænum dölum.
Eg minnist þess ætíð hve mér varstu kær,
á meðan.í brjóstinu hjartað mitt slær,
við finnumst handan við hafið,
þá sorgin er horfin, en sigur er vís
og sólin að nýju úr djúpinu rís,
ei verður hjá tárunum tafið.
Því nálæg mér ertu sem áður í tíð,
og armlög þín man eg svo hjartkær og blíð
þó fegursta blómið sé fallið.
Sá skaði er ábati margfaldur mér
cf menn að eins skilja ,hver þýðing það er,
að hlýða þá komið er kallið.
ó, alvaldi drottinn, eg bæn þá fram ber,
lát blómið mitt gróa í akri hjá þér
þar haustvindar naprir ei næða,
um ókomiun tíma og örugg þess bíð,
að endir fær góðan vort mannfélags stríð,
og hug mínum lyfti til ha'ða.
Að skilnaði legg eg á leiðið þitt blóm,
það léttir mér tárum, og styrkir minn 'róm
])ó bærist í barmdjúpi bylgja.
Eg veit engin töf eru á vorferðum þeim
])á vegur er þrotinn og skilið við heim
að eilífu fæ eg þér fylgja.
T. G. í.
HEIMSINS BEZTA
MUNNTÓBAK
COPENHAGEN
Hefir góðan
keim
Munntóbak sem
endist vel
Hjá öllum tébakssölum
WMMMMI'M
l!l!ill||i*ilViUI|i!!ll!ll>!IIW!llil
RMMHi
lllllllllllllllllllllllllllllllllll!

IIIIIIIIHIIIliiS.

Frá Rússlandi.
Kona ein ensk, sem nýkomin er
frá Rússlandi, segir frá því sem
fyrir hana bar á þessa 'leið:
“Eg var flutt til Moscow á-
samt fleiri af Englendingum þeim
er í Petrograd bjuggu.
Eg var sett í hús í Moscow með
þarlendu fólki, og var húsrúmið
afarlítið. Ógift fólk fékk stund-
um að vera 'sér, þó mátti enginn
taka upp meira rúm en 18 ferfet,
ef einhverjum varð á að helga sér
rneira rúm en það, gat hann eða
hún átt von á að inn til sán yrði
einhver settur sem maður vissi
engin deili á.
pó átti gift fólk en þrengri kosti ur.
því að vera breskir borgarar, fyr- j paf, ,hefir verið sagt, að íslend- > C-unnari og Hallgerði; þeim fórstjGæ'tum þess, að ófriðurinn og
verandi efnamenn embættismenn ! ingar sem lögðu líf s’itt í hættu' báSum líkt. — Og Njáll hlýddi j dýrtíðin er einungis ilskuverk
á stjófnarárum keisárans, eða ( fyrir Gjafvald i Niðarósi í forn- binni stórlyndu konu sinni, og og óskir tiltölulega fárra manna ,í
skyldmenni þeirra eða afkomendur j öld, hafi gert þetta af einskærri mun hafa hótt vænt um þes3ar til- j ófriðarlönduum. petta er eigi
og vandist þetta fólkþví af að sofa j þjóðernistilfinningu og þjóðmetn-' lö^ur konu sinnar- effir atvikum.; þjóðanna verk eða vilji. Mikill
— gat aldreið sofnað fyr en eftir aði. Eg hygg að það sé eigi rétt. í Porvaldur víðförli var lengi meiri hluti allra manna mentuðu
þenna næturránstíma. j Hitt er sanni r.ær, að einskærímeð Sveini Danakonungi og í (þjóðanna þráir frið og þjóðasátt,
pessi Obuisks fóru fram í nafni mannkærleikur og réttlætistil- j rnikliim metum, því hann var ó- alheimsfrið, eilifa friðinn marg
réttvísinnar, að meira eða minna j finning hafi komið þeim til þessa j þreytan<b * ýnosum mannlíknar-
leyti. Einn úr þessari svoköll- göfuga athæfis. peir vissu, að °g mannkærleikaverkum, eins og
uðu húsnefnd átti að vera með leit-j Gjafvaldur var saklaus, en átti voi kristnir menn hafa bezt gert.
armönnunum, og átti hann að batursmann og gat því eigi náð Pa var þó porvaldur eigi orðinn
hafa vald til þess að hindra leitar- j rétti sínum fyrir reiði og valdi krmfmn niaður. — Eigi að undra
mennina frá að aðhafast nokkra j konungs. \ j I70 hann vildi fórna sjálfum sér
óhæfu. En það kom sjaldan fyrir j En nokkur önnur dæmi má nefna fyrir aðra, einkum landa sína, eft-
að hann reyndi það, en þá sjaldan j úr fornsögum vorum, sem eindreg- j ir að hann varð kristinn maður.
það var, réðust leitarmennirnir ið benda til þess, að margir ís-, pá má minna á Hjalta Skeggja-
ávalt á hans heimili næstu nótt á lendingar í fornöld hafi verið son, pegar hann gaf flugumannin-
eftir, og var hann þá tekinn fast-jnijög kærleiksrikir menn — Eg nm líf, sem sendur var honum til
Á þassum næturferðum sín-j hefi nú í huganum 7
Frá elztu tímum Norðurlanda-
búa eru til sagnir og sannindi um
konur, sem sögðu fyrir um óorðna
atburðl. pessar konur nefndust
Völvur. Nafnið líklega komið af
-8 dæmi.; höfuðs frá Runólfi í Dal. Hættu- j töfrastaf þeirra, sem völur nefn-
þráða, mannréttlæti og allra
manna sátt. —Isafold.
--------o---------
Völvur.
heil fjölskylda varð oft að láta sér j vanalegast alt gul'l og gimsteina j vel er aðgætt, og er eigi hægt að; yfir höfði sér, en það kaus þó
nægja eitt herbergi. I sem þeir gátu fundið, og þar aðjíaka mörg í stuttri blaðagreín. ,
Veturinn 1919-—20 var óvana-jauki smá silfurpeninga, mynda- Margir kunna að kannast við; En minnisstæð eru ummæli Hjalta
lega kaldur oft frá 20—30 stiga vélar, bréf og skjöl — sérstak- j kærleiksverk Arnórs kerlingar-! þegar hann vissi hvað flugumað-
frost; og voru þá kjör okkar sér-j lega sendibréf frá ástvinum. I nefs. Hann vann það á, þótt, nrinn átti að gera: “Hér liggur
staklega tilfinnanleg. Dögumj Einu sinni reyndu þeir að hræða m°tstaðan væri mikil, að börn- ber hálmvisk er hjarta skyldi”.—
saman votum við eldiviðarlaus,1 konu til að segja frá hvar hún i um og gamalmenr.um væri sýnd; Pað var Hjalti, sem hafði sannar-
í hall-' lega ósvikið hjarta og það á rétt-
enginn eldiviður til í nagrenninu,! geynidi gull peninga sina. Mað-I niiskun og eigj farið með
innar áttu heima. Eg held að; psir brutust inn í hús þeirra hjóna I svo kærieiksríkur maður, að gegn jið Hjalta og gert úr honum hálf-
kuldinn sem nísti okkur hafi far-iGl þess að leita þar, og með pint- ^000^1 **»**♦« ,11«
ið ver með okkur heldur en matar-; jgUm 0g illrii meðferð höfðu þeir
leysið, og þó vorum við matarlaus. lokg feng}ð hann til þess að segja
og hungruð dögum saman. j að hann hefði falið peningana í
Á hverjum degi voru menn aðjfóðri á yfirhöfn, sem hengi í fata-
reyna að ná sér í eitthvað að borða,! akáp í húsi hans, og voru það
og vanalegast árangurslaust, og nokkrir rússneskir gullpeningar.
vai það þyngsta þrautin fyrir þá En þegar leitarmennirnir komu
sem börn höfðu til umsjónar. Og;aftur voru peningarnir Ihorfnir.
til hes® að ®Jora ástandið, og hug-,pessu reiddust'þeir og hættu ekki
raun þeirra enn tflfinnanlegri, fyr en pejr fundu konuna og kærðu
hættu börnin öllum keipum, og hana um þjófnað — að hún hefði
komust í nokkurskonar dvala á-
stand þar sem þau voru viljalaus
í sambandi við alt nema mat. —(iífjnu í ungbarni sem hún átti og
pau fengu óslökkvandi matarlyst. '^jálfri sér. Lengi reyndu þeir til
Og born sem vön voru óblandaðri þess að ná í þessa skildinga með
nymjolk, Og góðgæti í hinum fyrri facuro-ala nc illlvndi, nft aíSiiatn
heimkynnum sínum, urðu nú að
sætta sig við þunt vatnsbland, og
svart brauð illa, eða óhefað, og hennar.’’
voru oft settir í það steinar og
sandur til þess að gjöra það; -------0------
þyngra, eða strá til þess að drýgja -ty 1 *1 • f
það. panníg héidu hiutimir á- K œrleikurinn ryrrum
fram frá vondu til hins verra, og ncr
prísarnir voru svo vitlejtsislega j nU*
háir að á sama stóð hvað hátt
kaup að menn höfðu, það hrökki Pvi er haldið fram af ýmsum,
aldrei til. Allir þessir erviðleik-’að íslendingar í fornöld hafi eigi
ar voru stórir og tilfinnanlegir, en veriÖ mannúðlegir og kærleiks-
þó voru þeir ekkert hjá hugarráun rikir- \ Aftur á móti kannast
þeirri sem fólk varð að líða I sömu menn við >að’ að hinir fornu
við að búa, hvað húsnæði snerti, j um tóku leitarmennirnir ýmislegt,J En þau eru nærri óteljandi, efjhgt var að eiga slíkan náunga ist. — petta var íþrótt út af fyrir
sig og töldu forfeður vorir hana
j Hjalti fremur en að lífláta hann. í ætt við Óðinn. Hann var talinn
höfundur hennar og allra töfra og
fjölkyngi. Hann 'kunni þann
seið, er rammastur var var allra
töfraíþrótta, og alt þetta kendi
hann mönnum. — Svo segir í
sögu Inglinga:-----------“pessu
nerna í nokkrum húsum, þar sem! ur |,essarar konu hafði áður verið j æristið sem óbótamenn eða kvik- um stað- — Pa<5 sýndi hann oft. fjölkyngi, er framið er, fylgir svo
embættismenn Soviet stjórnar- j tekinn fastur, nokkru áður en in(ii’ eða Jafnvei ver. Hann var^Dr. Björn M. Ólsen hefir misskil- mikil ergi, að eigi þótti karlmönn-
um skamlaust við að fara og var
því gyðjunum kend sú íþrótt”. —
Valkyrjurnar, þjónustunieyjar
Óðins, lærðu einnig þessa íþrótt.
paðan stafar hugmyndin forna um
völvur og aðrar seiðkonur, sem
lesa má <um í fornum fræðum.
Völvurnar riðu gandreið, um loft
og lög, á töfrastöfum sínum, eins
,og Valkyrjur Óðins. pær riðu
einnig karlmönnum, jafnvel eigin-
mönnum sínum í viðlögum og
voru þeir þá venjulega helbláir
og skemdir eftir töfrakrumlur
þeirra.
Oftast fóru maddömur þessar
gandreið þegar myrkva tók og
nefndu'st því kvöldriður. Á
pýzkalandi voru seiðkonur mest
á ferð á Valborgarmessunótt, en
á íslandi á Jónsmessunótt. pó
brugðu þær sér oftar að heiman
t. d. prestkoan íslenzka, sem reið
smalanum ' sínum til Kölska í
Svartaskóla á sjálfa jólanóttia.
Seiðkonur þssar riðu á fordæðu
tekið þessa peninga sem hún átti
sjálf, og notaði til þess að halda
fagurgala og illlyndi, að síðustu
fóru þeir út og báðu djöfulinn að
taka konuna og skildingana
þessari óhæfu taldi hann sér! 8'ert Htilmenni og er það illa
Skylt að rísa. | farið.
porkell Blundketilsson lét Að lokum má minna á annan
slátra 40 hrossum sínum i hörðumi eins mannúðar- og mannkærleika-
vetri, til þess að hjálpa heylaus-1 mann ðg Hrafn Sveinbjarnarson
um sveitungum sínum.um það hey | á Eyri. Hann mat eigi hin mörgu
sem hann hafði sett þessi hross j Hknarverk sún til fjár. Hann var
á. En þó þetta dæmi bendi fyrsti rikur maður og gat því miðlað
og fremst á góðan dreng og kær-|morgum, því það taldi hann sér
leiksfullan, þá bendir það einnig ’ slcylt. Hann bað líka guð þess,
á búmanninn forsjála. Hann á að hvorki veittist sér svo fjár-
hey handa öllum hrossum sínum, j hlutur þessa heims né virðing, að
hvernig sem vetrar. Hann setur Það yrði sér að sálartjóni. Mesta
þau ekki á óvissan útigang, eins ( mannúð sýndi hann í sínum aðdá-
og nú tíðkast of víða. Hann lét! ^nleg-u lækningum og í samgöngu-
beyskoðun og heyásetning fara! bótum um Breiðafjörð og Arnar-
fram á haustin í sveit sipni. En! fj°rð á stórskipum, og tók ekkert
sumir settu á meira en máttu í fyrir það. — pegar maður les æfi-
fræðum eða fjölkyngi. Hann a-
minnir þær um skýldustörf þeirra,
sem sé að gera mönnum mein og
draga þá frá því góða. Undir
þetta höfðu iþær gengist í námj
sínu.
Á fordæðuþingum áttu þær að
gefa einskonar skýrslu fyrir árs-
starf sitt í fjölkyngi, hve miklu
j illu þær hefðu getað áorkað. pær
sem margt og mikið (höfðu aðhafst
{ í þessu fengu einskonar verðlaun
j hjá Kölska, t. d. gnægð af sméri
j og ull. En hinar sem lítið höfðu
gjört, voru óduglegar í embætt-
inu, fengu harða áminningu hjá
“hús'bóndanum”, og jafnvel var
þeim stundum refsað á ýmsan
| hátt. — pað kom þama fram
réttlætistilfinning hjá Kö'lska, að
launa og refsa að verðleikum,
gjalda eigi slóðunum jafnt og þeim
duglega. Hann gerði eigi allar
þessar vinnukonur sínar jafnar,
sem eigi var heldur von!
En það var líka gaman á ferðum
á þessum samkomum. Kölski og
vinnumenn hane ' “(Ipúkarnir)”
dönsuðu við seiðkonurnar, og sag-
an segir að það hafi verið þeirr^
yndi, enda látið þessum myrkr-
anna herrum alla btíðu sína í té.
Seiðkonur frömdu seiðinn með
ýmsum hætti. Stundum sátu þær
á einskonar trönum, sem kalláð-
ist seiðhjallur, og gólu þar þul-
ur sínar. petta var að gala
galdur”. pessar þulur, sem þær
gólu, voru töfraformúlur í hend-
ingum. — Magnaðastur var seið-
urinn, ef margar konur tóku þátt
í sömu athöfninni og gólu galdur
með aðal seiðkonunni. — petta er
vel skiljanlegt, því þess fleiri, sem
taka þátt í sömu athöfninni í
samræmi og , hrifni, þess meiri
verða áhrifin eða sýnilegri ávext-
irnir. Sál seiðkönunnar- verður
fjarvísari., svo að dularfyrir-
brigði koma í ljós.
Seiðkonurnar notuðu ýmsa hluti
sem kölluðst “töfur”. peir voru
dulmagnaðir. Hver þeirra átti
sínar dulrúnir. En þessar dul-
rúnir þektu að eins seiðkonur eða
f.iölkyngismenn. pær gátu not-
að dularmátt þeirra. Einnig
notuðu seiðkonur vissa rúnastafi,
sem “galdrarúnir” nefndust. Hin-
ir svo nefndu “feiknstafir” seiddu
að mönnum illa anda og “makt
myrkranna” og voru hentugir til
allra illra athafna. Aftur á
móti voru “líknstafir” notaðir til
góðra athafna eða góðvferka. Með
þeim mátti ná í góðu duldu nátt-
úruöflin, hina betri guðdómlegu
náttúru, ríki ljósálfanna,
pegar seiðkonur notuðu alt þetta
og fóru með á réttan hátt, og rétt-
ar töfraformúlur voru gólaðar,
eftir ákveðnum reglum, af anda-
gift og ergi, þá losnaði um dular-
mátt þann sem í náttúru hlutun-
um bjó, þá náðu seiðkonur and-
legum yfirnáttúrlegum kröftum
í sína þjóustu, eða sú var trú
manna.
Seið frömdu konur einnig með
svo kölluðum “útisetum”, á Jóns-
messu og Krossmessunótt, þegar
þær ekki riðu gandreið til for-
dæðuþings. En útisetur tíðkuð-
ust, samkvæmt þjóðtrúnni á merk-
isdögum ársins t. d. á jólanótt,
nýársriótt og þrettándanótt. Setið
var úti á krossgötum, þar sem
vegir mættust. par sat hinn
þjóðfrægi Kölski margar Jóns-
messunætur. Hann sá inn í
framtíðina, margt sem síðar kom
fram. -p Sú er trú manna. — Rit
það, sem “Krukkspá” heitir, og
kend er við undramanninn Jón
Krukk, sem á að hafa lifað á 14.
öld, er í rauninni samtíningur frá
ýmsum tímum, heilaspuni margra
ímyndunarríkra og hjátrúarfullra
manna.
Nú eru hinar fornu íþróttir
seiðkvenna liðnar undir lok. En
í þeirra stað er önnur íþrótt komin
sem einskonar áframhald af toinni
fyrri og andleg dóttir hennar.
En það er spásagnaíþrótt nútím-
ans, og mun eg við tækifæri minn-
ast á þá íþrótt og hinar nýju
völvur, sem hana iðka í flestum
löndum veraldarinnar.
S. p.
—ísafold.
Province of Mani-
toba Sevings
Office
Heimili Sparifjár
' Alinenning's
Ef þér eigiíi heima utan
Winnipeg, sendið pen-
ingana. Getið dregi'S þá
út hve nær sem er, og
skrlflS eftir bæklingn,um
“Banking by Mail”
335 Garrv St. 872 Main
St. WINNIPEG
leynd.
Af kærleika til húsbónda síns,
sögu Hrafns Sveinbjarnarsonar,
dettur manni í hug Tryggvi sál.
lögðust þrælar Víga^Glúms ofan j Gunnarsson og Ttoor Jensen, fyrir
á hann á Hrísateig. peir létu ! fraipkvæmdir þeirra, drengskap og
þar líf sitt fyrir húsbónda sinn,! raun.
en fengu með því toargið lífi hans.! ' -------------
petta dæmi bendir á það, hve Pað hygg e& að yfirleitt hafi
Víga-Glúmur hefir verið góðurje'g* k®rieikurinn verið svo þrosk- þing, sem Kölski hélt þeim árlega
h'ústoóndi, góður og kærleiksríkur aður meðal manna í fornöld, sem á Heklu á Dofratindi eða þá
þrælum sínum. peir elskuðu hans hann er nú. — Hann hlýðir þeim Blokstindi. Hver þjóð, átti sinn
líf meira en sitt eigið. — Finnastí °l,ektu náttúrulögum, að þroskast þingstað handa þessum lýð.
nú mörg fegurri dæmi frá nútíð-lmeð mönnunum, eftir því sem ald-í Elzta trúin er sú, að allar Val-
inni en þetta? ! ir renna. — Kærleikurinn og kyrjur riðu 1. marz — á Valkyrju-
Gunnar á Hlíðarenda hjálpaði mannástin mun enn eiga eftir að messu — til hátíðahalds með óðni.
sveitungum sínum um mat og hey[n'á miklum þroska og ná til pær voru að fagna Bumri, og var
eitt harða vorið, og varð af því að. fiestra. | þetta þVí einskonar sumadblót.
lokum sjálfur hey- og matarlaus. | Mannkærleikurinn og hið góða j petta er gömul germönsk trú og
gandreið seiðkvenna á fordæðu-
þing af þessum toga spunnin.
Eftir að kristni kom, hverfur
Hermaður einn sem verið toafði forfe&ur' okkar hafi verið dreng'
foringi í tíð keisarans var formað-; sakparmenn miklir yfirleitt-
ur hinnar svokölluðu húsnefndar,' En hver er merkjalínan milli Gera men betur nú? — Bergþóra var 1:11 J fornöld og á elstu tímum
sagði mér margar hrýllilegar sög-! mannkærleika og drengskapar?; frétti þetta og er henni þá nóg mannkynsins> en margfalt minni
ur af hinum svokölluðu ObuisksJ Eg finn hana enga- f fornmál- j boðið, rausnarkonunni þeirri. Hún en nu- — Hið illa og kærleikslausa
eða næturrannsó'knum. jinu voru ei til hugtökin: mannúðjtalar við Njál og telur það sjálf- er 1:11 enn 1 heiminum. En vafa- ;trúin á Óðin og er hann þá gerður
pessi næturrannsókn, eða og kærleikur. En forfeðurnir j sagða skyldu þeirra hjón^, að laulst var það þó í fornö'ld og á að Kölska. Ymsum eiginlegleik-
Obuisk var háð um klukkan 3 að hofðu önnur hugtök yfir þessar j senda Gunnari hey og mat á mörg- bernskutímum þjóðanna miklu um Óðins er demt á toann. Heiti
nóttu til, hana framkvæmdi nefnd manndygðir, t. d. drengur góður, ■ um hestum. pað var þó fátt í meira en nú,—já sro mi'klu meira þess vonda var sama og Óðins.
manna, eða flokkur sem til þess 'og sn°tur maður. | milli þeirra húsfreyjanna: Berg- að fæstir nútíðarmenn hafa grun Pegar hér er komið sögunni er
var kjörinn af Soviet stjórninni,) Kærleikslaus maður og ómann-')70ru Hallgerðar. — Kærleik- um Það, eða geta skilið það. — það Kölski, sem er forseti á for-
og var þessari glæpsamlegu að- Úðlegur kemur jafnan fram sem urinn getur yfirstigið hatrið, þeg- Aidrei hafa mennirnir hatað það dæðuþingum seiðkvenna, þar sem
ferð beitt við þá sem brotið höfðu ódrengur; hann sýnir engum ar 1 raun rekur. Hér höfum við illa eins °g nú á tímum, og þráð óðinn sat áður. Hann er nú leið-
á móti BolSheviki lögunum með gott. j tvö dæmi eftirbreytnisverð, af °g eiskaö hið góða og kærleiksríka togi þeirra og fræðari í “svörtum’
PURIiy FL'OUR
PURliy FCOtlf1
98 Lbs-
JmwMo'------*
®RAHOQM EOWOM
Húsmóðirin hefir
vissu fyrir
"MEIRA BRAUÐI
Og
BETRA BRAUÐT’
Brúkið það í næstu bakning yðar
BLUE DIBBON
TEA
Þér getið hvort heldur sem þér
viljið tekið orð vor eða reynzlu fyrir
því að þér munið finna
BLUE RIBBON TE
er sérstakt í sinni röð. Reynið það.