Lögberg - 21.04.1921, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN,
21. APRIL 1921
BIs.3
PERCY
■ Og
HARRIET
Eftir frú Georgia Sheldou.
■ ■■ * ~ —
1. Kapítuli.
A lítilli eyju hálfan mílufjórðung frá landi,
htendur mjög stór vita'tuni, sem hefir þver-
skallast viÖ hálfrar aldar storrilum og óveðrum.
Við hliðina á þessari sterku bvggingu
stendur lítið hús, þar sem hinn réttláti vita-
vörður á heima.
Húsið er umkringt af stórum garði, sem
liaHast mót suðri. Garðurinn og húsið er
umkringt af þykkum múrsteinavegg, sem á að
verja þau gegn ofviðri og turnliáum bylgjum,
sem oft freyða yfir eyjuna.
Yflr garðinum er vitavörðúrinn og sonur
hans mjög hrevknir. Þeir nota mikinn tíma’
til að rækta hio bezta, Mlmeti og hin feugrstu
blóm. Tvisvar í viku senda þeir þetta til næsta
bæjar með litlum gufubát, sem kemur til eyjar-
innr með nauðsynlega fæðu handa þeim, sem
þar búa.
Auk hinna áðurnefndu, sem á eyjunni búa,
er miðaldra kona, sem annast hefir um heimilið
síðan kona vitavarðarins dó, átta árum áður en
saga þessi byrjar, og sonur liennar, sem hjálp-
ar til að gæta Ijósanna í vitanum, og passar
kúna, grísinn og hænuungana ásamt fleiru.
Gamli Sandy Morton, svro hét vitavörður-
inn, hafði á sínum yngri árum verið sjómaður,
sem honum geðjaðist vel að. Hann \rar hár
og þrekinn og afarsterkur, raeð glaðlegt, heið-
arlegt, dálítið hrukkótt og veðurbitið *andlit.
Hann er stundvís og samvizkusamur að rækja
skyldur sfnar, og ber sextíu ára aldurinn vel.
Hann hefir gegnt þessari stöðu í meir en
tuttugu ár, og getur að líkum gegnt henni í
mörg ár enn.
Sonarsonur hans, Percy, er greindur og
laglegur piltur, tíu ára gamall, djarfur og kát-
ur eins og ungur háseti, en samt er eitthvað við
hann, eins konar metnaður og kurteisi, sem
kemur manni til að ætla að hann sé af göfug-
mennum kominn.
Hann er uppáhald afa síns. Gamli mað-
urinn getur ekki mist sjón af honunVeina sfund.
Fyrir mörgum órum síðan átti Sandy,
myndarlegan son. Hann var líksa sjómaður
og komst svo langt að verða skipstjóri á kaup-
fari, sem honum þótti afar vænt um.
Þegar hann kom aftur úr fyrstu ferðinni
sem skipstjóri, giftist hann ungri og elskuverðri
stúlku, sem hann hafði lensri elskað.
vildi ekki skilja við hann, en bað um að mega
taka þátt í hættunum á sjónum með honum.
Eitt einasta gæfuríkt ár lifðu þau sam-
vistum á sjónum, og meðan skipið lá í ókunnri
höfn, fæddist myndarlegur drengur. Þau
byrjuðu heimferð sína vongóð og glöð. Alla
leiðina var vindurinn hagstæður og sjórinn
sléttur og rólegur, þangað til að voðalegur
stormur skall á, þegar að því var komið að þau
sæu strendur föðurlands sfns, ’sem gerði skipið
að rekaldi. Iljónin og flestir af skipshöfn-
inni druknuðu í sjónum.
Þegar livívoðungur, nokkurra mánaða
gamall, var færður Sandy Morton og konu hans,
ásamt íþeirri fregn, að hann væri það eina, sem
bjargað var, fanst þeim í bvrjuninni að lífið
væri þeim einkis vert.
1 tvö ár annaði kona Sandy sonarbarn sitt,
sem húiv elskaði innilega. en svo veiktist hún
og dó.
Sandy fanst í fýrstunní að það væri veik-
ur þráður, sem' batt sig við jörðina, en smátt
og smátt fékk hann takmarkalausa ást á drengn-
am, sem tvisvar var orðin móðurlaus, og nú,
begar hann var tíu ára, fanst honum hann vera
^yndarlegasti drengurinn í konungsríkinu.
Eitt nóvember kvöld, )>egar Sandv og
sonarsonur hans sátu við eldhúss eldstæðið.
Gamli maðurinn las í vikublaðinu sínu, en
Perey í ferðasögu Livingstones, sem hann
hafði mikinn áhuga á. Fní Butler, ráðskon-
an, var að bæta og staga.
Voru dyrnar opnaðar skvndilega, og ung-
ur maður, á að gizka tuttugu og fjögra ára, kom
þjótandi inn.
“Hvað er nú, Jim?” spurði vitavörðurinn.
‘ ‘ Það er einhver hætta á ferðum út á haf-
inu,” svaraði Jim.
Sandy Morton stóð snögglega upp og gekk
út.
Kvöldið var afar dimt. Stormurinn mik-
ill og bylgjurnar háar.
AH, í einu sást eldfluga í gegnum myrkrið,
sem sloknaði strags aftur.
‘ ‘ Hvað er þetta afi” spurði Percy, sem líka
4 4 Það er skip í hættu, og skipstjórinn ,send-
ir eldflugurnar upp í loftið, til að kalla á hjálp,’
svaraði Sandv. Svo hrópaði hann: ”Láttu
hátinn á flot, .Tim. Við verðuim að gera ajt
sem við getum.’V
“En við getum enga hjálp veitt í þessu
myrkri og þessum sjógangi.”
Við verðum að reyna 'það. Við megum
ekki snúa baki að þessum vesalings manneskj-
um,” svaraði vitavörðurinn, tók fatnað sinn og
gekk niður að naustinu á eftir Jim.
44Lofaðu mór að fara með þér afi,” hróp-
aði drengurinn, sem kom hlaupandi á eftir
þeim.
4‘Nei, nei, drengur minn. Eg þori ekki
að taka þig með mór í þessu myrkri, hefði verið
l)jiar»tur dagur, þá væri alt annað. Far þú
heim til frú Butler; láttu eldinn loga og sjáðu
um að hlýjar ábreiður og heitt vatn sé til taks.”
Pervy vissi að hann varð að lilýða, og
íór heim. Hann sagði ráðskonunni frá skipun-
inni um ábreiðurnar og heita vatnið.
Þegar Sandy ikom niður að bryggjunni,
sá hann að ómögulegt var að koma bátnum á
flot, bylgjurnar voru svo háar.
“Við getum ekkert gert, Jim!” hrópaði
Sandy í eyra liins. “Við verðum að bíða tii
morguus, þó það se Teiðinlegt. ”
“j^hr!” svaraði Jim. Þeir tóku bátinn
aftur í naustið og gengu svo heim.
Þessa nótt gat vitavörðurinn ekki sofnað.
Kvíðinn fyrir þjáningu skipverja bannaði það.
Hann gekk oft að dyrunum til að athuga
veðrið; hann þráði að geta hjálpað þessum
vesalings manneskjum.
“Skipið er strandað á “Ainsle Cráy,”
sagði hann. Guð varðvaiti þá þangað til dag-
ur rís upp.”
ITann skipaði hinum að hátta, þó Perey
beiddi um að maga vaka með honum.
“Nei, drengur minn', háttaðu strax og
xreyndu að sofna; enginn veit hvað morgundag-
urinn færir okkur,” svaraði Sandy.
Þegar dagur rann upp, kallaði Sandy á
Jim, og þeir urðu samferða út í óveðrið.
Sér til ánægju sáu þeir strax skipsskrokk-
inn strandaðan á Ainslie Crav.
Þeir voru við það að láta bátinn á flot,
þegar Percv kom hlaupandi til þeirra.
“Leyfið mér að fara með ykkur, afi!”
hi’ópaði hann ákafur. “Eig get stýrt, svo þú
cg Jim geti róið.
Gamli maðurinn hugsaði sig um.
“Nú, jæja, drengur minn, þú mátt koma
með okkur, ef þú vilt,” sagði hann. “Guð
varðveíti okkur, og leyfi okkur að frelsá ein-
liverja af þessum vesalings manneskjum.”
Svo lögðu' ]>eir af stað til hins sökkvandi
skips.
En það var vandasamt starf. Vindurinn
var á móti þeim, og hver einasta bylgja hótaði
að velta bátnum. Og þó þeir réru af öllu
megni, gekk þeim seint áfram. .
“Halló, afi! Skipið eí losnað af sker-
inu,” hrópaði drengurinn Percy. Sandv leit
ivm öxl sér og sá að Percy sagði satt.
“Ró þú Jim! af öllu megni. Skipið fer
» að sökkva,” sagði Sandy.
Meðan þeir réru af ítrasta megni, sökk
skipið dýpra og dýpra. i
Mennirnir á skipinu höfí5u nú séð bátinn;
kölluðu og báðu að flýta séi% með von um
björgun.
Þegar þeir nálguðust skipið var kaðal
kastað til þeirra, sem þeir bundu fastan í
bátinn.
En á sömu stundu ruggaði skipið mikið og
bvrjaði að sökkva.
“Jim! sker þú kaðalinn súndur, ró burt
frá skipinu af öllu megni, annars sökkvum við
með því. SKrrðu nú vel drengur,” bætti San-
dy við.
Hvert örvilnunar hrópið á fætur öðru óm-
aði nú frá skipinu, þegar farþegar þess sáu
hvað fyrir hendi var.
Jim skar kaðalinn .sundur, og var í þann
veginn að taka árarnar sínar og róa burt, þeg-
ar skipandi rödd frá skipinu hrópaði: “Heyrðu
maður — að eins augnalblik — í nafni guðs —
róttu rendumar fram! Fljótt! Fljótt!”
Sandy Morton snéri sór fljótlega við, mað-
ur stóð og hallaði sér yifir hástokkinff 1 hönd-
unum hélt liann á böggul sem mest líktist fata-
plöggum.
Vitavörðurinn rétti fram hendurnar, og á
sama augnabliki flaug böggullinn gegnum loft-
ið og lenti í fangi hans.
Maðurinn hné niður á þilfarið magnþrota.
Þessar .sýn gleymdi Percy aldrei.
Sandy lagði böggulinn í bátinn, hann vissi
að enga sekúndu mátti miissa, ggeip árina og
reri burt frá skipinu. Hefði þá ekki komið
stór bylgja og flutt þá í fjarlægð skipsins, er
efasamt hvort þeir hefðu sloppið lifandi frá
því.
Skipið skalf frá enda til enda, og hvarf
svo í liinn ósýnilega straumhvirfil, sem mynd-
aðist við niðurför þess.
Þetta skeði á fáum mínútum, og á sjónum
sást ekkert nema báturinn, með þessa óttaslegnu
menn, sem liélt til lands aftur.
< V
|
2. Kapítuli.
1
Tlver einasta bára flutti bátinn nú nær vit-
anum, svo rpðurinn var hægur. '—
Dálítið forvitinn lyifti Sandy böglinum
upp, sem var kastað til hans.
f Þegar hann snerti við honum, vissi hann
að í honum var mannleg vera.
* Hann losaði sjalið og varð bilt við að heyra
hræðslulegt hljóð. A næsta augnabliki horfðu
blíð, en dálítið skelkuð blá augu í hans augu.
Þau tilheyrðu fölu, en undur fögru barnsandliti.
“Ó, afi! Það cr lítil stúlka, sem við höf-
um frelsað frá að drukna,” hrópaði hann. afi
lians kinkaði kolli sem svar.
Drengurinn tók hana í faðm sinrr5 lagði
lila höfuðið á öxl sfna og hvíslaði huggandi í
eyra hennar: “Vertu ekki hra9dd,-litla stúlka,
þú ert óhult nú.”
Barnjð svaraði engu, en var rólegt í faðmi
hans., Stóru augun hennar störðu á andlit
bans, ranns.akandi og alvarleg.
Þegar að landi kom, drógu þeir bátinn upp
á ströndina, og vitavörðurinn bar barnið heim.
Sandy bar barnið inn í hlýja og bjarta eld-
húsið.
'Hánn lagði það á legubekk, og Percy fór
strax að losa það við ytri fötin. ' * v
“TTamingjan góða, Percy! Hvað er
þetta?” spurði ráðskonan og athugaði litlu
stiilkuna.
4 4 Falleg lítil stúlka,” sagði hann kátur.
“Er þefta alt sem þið haifið bjargað frá
skipniu? ’ ’ spurði hún ,með hræðslusvip.
\
“Já, a 1 fý’ svaraði Percy með hi’vllingi, en
afi lians stundi.
Pcrcy tók sjal og ullardúk af barninu, sem
bundið var með sterku snæri, fvrir innan þetta
var undur mjúk selskinnskápa, innan við lian^
ullardúks kufl, og allra inst mjög skrautlegur
náttkjóll, með verðmiklum kniplingum um háls
og ermar.
“Vesalings barnið!” sagði frú Butler.
“Hún lítur út eins og engill, sem*er nýkominn
frá himnum. ”
Og þetta var að vissu leyti satt, því þessi
íallega litla stúlka með ljósa hörundið, dökkbláu
augun og rnikla, silkimjúka liárið, sem féll niður
á axlirnr eins og gylt slæða, var engilfögur.
Ilún hafði ekki látið til sín heyra, síðan ^
lnin kom inn í húsið. En nú gætti hún að öíl-
um hreyfingum Percy, og sendi hinni ófríðu, én
góðu og heiðarlegu ráðskonu kvíðandi augna-
tillit.'
“Hvernig atvkaðist iþað að ]>ið gátuð
bjargað licnni en engum öðrum?” spurði ráðs-
konan, um leið og þún vafði saman fötunum
litlu stúlkunnar.
Percv lýsti björguninni, á meðan liann
nuggaði hendur og fætur þeirrar litlu, sem
voru stirðar og kaldar af því, að hafa verið
svo lengi lit í storminum. >
“Vesalings litla stúllka,” sagði Sandy Mor-
ton og laut niður að henni, til þess að sjá bet-
ur fallega andlitið.
“Eg verð að segja,” bætti hann við, “að
hún er ljómandi fllegur ljósálfur, enda þó hún
sé allþjáð og enginn roði í kinnum hennar.”
" Litla stúlkan leit undrandi upp til hans.
“Sæktu eitthvað hlýtt handa henni, frú
Butler, flóaða mjólk og brauð. Eg held 'hún
sé svöng. Hitaðu svo ullar rekkjuVoðirnar og
vefðu þeim um hana,” sagði hann.
Hann laut niður að henni, eins og hann
ætlaði að taka hana í faðm sinn, en hún ýtti
honum frá sér afar hræðsluleg, og þrýsti sér að
Percv með bænarsvip. Meðvitundin um að
mega varðveita litlu stúlkuna, var honum jafn
ný, sem gleðileg.
Þessi litla stúlka virtist til heyra heldra
fólki mannfélaigsins, og kheðnaður bennar bar
vott um, að hún kom frá auðugu heimili.
Ráðskonan sótti ullarvoðirnar og hitaði
]>ær, en hún fékk lekki leyfi til að vefja þeim um
bamið; enginn mátti snerta hana nema Percy.
Hann vafði því voðunum um hana, en þeg-
ar henni var boðin mjóík og brauð á diski, fór
hún að gríáta og vildi það ekki.
“Vesalings barnið! Hún þráir þá, sem
horfnir eru,” sagði Sandy með tár í augum.
44En þú verður að reyna að fá hana til að eta,
Perov. Ilún þarf þess.”
Percv tók diskinn og hvilaði: ‘ ‘ Góða litla
stúlka! Eg er viss um að þér er kalt og að
þú ert svöng, en þegar þú ert búin að borða, þá
líður þér btetur. Við skulum Mta eins og eg sé
bróðir þinn, og eg skal mata þig.”
Hann var svo alúðlegur og brosti svo vin-
gjarnlega til hennar, að hún glaðnaði á svip,
kinkaði kolli og sagð:
‘“ Já, eg skal gera það.”
Hún borðaði alt sem Percy rétti henni, og
drakk svo mjólkina, sem eftir var á diskinum.
“Meira”, sagði hún og ýtti diskinum frá
sér. Hún fékk meira og neytti þess með góðri
lyst; svo leyfði hún Percy að vefja ullarvoð-
unum um sig, og sofnaði svo.
Hún svaf allan daginn.\ Roðinn kom aft-
ur í kinnarnar, sem benti á góða heilsu.
Þegar hún vaknaði loksins, um sama leyti
og fjölskvldan nevtti dag\*erðar, leit hún í
kring um sig og hrópaði:
“Nanní! Nanni!”
Percy liljóp til hennar.
“Hvað er það, sem þú vilt, litla stúlkan
mín?” spurði hann og settist hjá h.enni.
“Nanní!” endurtók barnið (skjálfandi, þar
eð hún sá ékki nema ókunn. andlit.
“Nanni er ekki hérna,” sagði Percy vin-
gjarnlega. “En segðu mér hvað þú vilt.”-
“Eg vil fara í fötin.” svaraði hún greini-
lega, jaifn ung og hún var. \
“Di'tengurinn var all-vandræðalegur.
“'Hvað eigum við að gera afi?” spurði
hann. “Hana skortir hversdags fatnað.”
"“Eg skai fara með frú Butler til bæjarins
eftir miðdegið,” svaraði hann. “Hún getur
])á keypt þann fatnað, sem litla stúlkan þarfn-
ast.”
“Segðu Nánni að liún verði að koma strax,’
/Sagði barnið í skipandi róm, sem benti á að hún
væri vön að sér væri hlýtt.
“Nanni kemyr ekki til þín,” svaraði Percy,
“hún er ekki hér, og fötin þín eru vot, þú verður
þess vegna að liggja róleg, þangað til við náum
í ný föt handa þér.”
Tlún leit undrandi á hann, en mótmælti
ekki. Svo lyfti hún annari hendinni upp að
hálsinum og sagði: “Perlurnar meiða mig”.
Hún tók nú eitthvað, sem hékík um háls-
hennar undir náttkjólnum, er skein svd mikið,
að það iglapti Percy sýn.
Ilann stóð fljótlega upp og sagði með á-
fcafa: “Sjáðu þetta afi!” *
Sandy Morton snéri sér við og varð mjög
undrandi yfir því, sem liann sá nú. því litlu
hendurnar héldu á hálsmeni af ómetanlegum
demöntum, greyptum í einkennilega gerðar
gullumgerðir.
“Hfgningjan góða !”-sagði hann. “Þetta
eru líklega ósviknir demantar, afarmikils virði.
En þeir hljóta að tilheyra fnllorðinni konu.
Iívernig getur litla stúlkan hafa fengið þá?”
“Pabbi lét perlurnar um hálsinn á mér,”
sagði hún, og velti þeim fyrir sér.
“Þeir eru yndislegir,” bætti hún við og
hló hátt alf ánægju.
“Já, ])etta er Ijómandi hlálsmen. Hver
á það?” spurði Perey.
EF YÐUR VANTAR WJT T
i dag— MIl V JLá
PANTIÐ HJÁ
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
Phones: N 7641 — N 7642 — N 7308
Skrifstofa og Yard á horni Ross og Arlington
Vér höfum að eins beztu tegundir
SCRANTON HARD COAL —Hin beztu harðkol
....Egg, Stove, Nut og Pea.
SAUNDERS CREEK — Stór og smá beztu
Canadisk Kol.
DRUMHELLER (Atlas)—Stór og smá, beztu
tegundir úr því plássi.
STEAM KOAL — að eins þau beztu, — Ef
þér eruð í efa þá sjáið oss og sannfærist.
Eftirspurn eftir æfðum mönnum.
Menn, sem vita. Menn, sem framkvæma. Aldrei áður hefir
verið slík eftirspurn eftir sérfræCingum.
Aðferðir vorar eru Practical Shop Methods að eins, og spara
hinn langa tíma, sem oft gengur ekki í annað en lítilsverðan
undirhúning; ihjá oss læra menn svo fljótt, að þeir fá sama sem
undir eins gott kaup. Vér kennum yður að eins praktiskar að-
ferðir, svo þér getið Ibyrjað fyrir yðar eigin reikning nær ®em er.
Merkið X við reitinn framan við jþá iðngreinina, sem þér eruð
bezt fallinn fyrir og munum vér þá serida yður skrá vora og
lýsingu á skólanum.
Vér bjóðum yður að koma og skoða
GARBUTT MOTOR SCHOOL, LIMITED
Room 3, Calgary — Alberta
I---1
Motor Medhanics
----!
| Oxy Welding
' ----1
Battery
----!
| Ignition, Starting and Lighting
----! I---!
Regular Course | | Short Course
I----1 I----1
“Mamina. Eg hefi líka belti með litlum
vösum frá enda til enda.”,
Sv*o opnaði litla stúlkan náttkjólinn sinn,
o.g sýndi þeim þykt belti, sem var spent utan
um ullardiikskuflinn er hún var í. Allir litlu
vasarnir voru fylitir hörðu efni.
“Nei, nú er mér nóg l>oðið. Það er mikið
af peningum í þessu belti,” isagði Sandy. Fað-
ir hennar hefir verið níkur, og þegar hann sá
að sér var engrar bjargar von, vildi hann gera
hvað liann gat fyrir barnið sitt.”
Vitaverðinum þÖtti vrænt um að hvorki Jim
oða frú Butler voru til staðar.
.Tim var úti að gefa gripunum, en frú But-
ler í öðru herbergi að búa sig undir bæjarferð-
ina.
“Lokaðu dvrunum, Percy,” sagði Sandy.
Percy gerði eins og að honum var sagt.
Þegar liann kom afur að ltegubekknum, var afi
hans búinn að ná beltinu og meninuí.
“Eg held það sé bezt að eg gteymi þetta, ’ ’
sagði hann. “qg drengur minn, við sknlum eng-
an Mta vita að við hölfum jafn verftmikla muni
í húsinu. Seinna skulum við ráðgast ura
(hvað gera skuli við þá.”
‘‘ Já, eg skil, afi. Enginn skal fá að vita
þetta lijá mér.” svaraði Percy.
Sandv skildi á þessu angnablilri, þegar að
hann sá hina verðmiklu gimsteina og beltið, að
\ sér hvíldi mikil ábvrgð.
Hann var sannfærður um, að hálsmenið
v ar nkkurra þúsunda virði, og að stór peninga-
npphæð var geymd í beltinu.
Hann gekk inn í daigstofuna, lét þessa muni
í gamalt hallborð og læisti því.
I V
Tractor Meobanics
!
I Vulcanizing
I
Car Owners
l