Lögberg - 15.09.1921, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 15. SEPTEMBER 1921
Bls. 3
LK'IIKlK-'KllllKiniKllllKlllKIIIKIIIKiKIIIIHIIPKIIIIKillKilflKilllKIIIKHJillKlfflnKKKXKIlHigK!
| - ^
■<ll!l!!!!!!l!ll!llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!l!IIIIIIIIIIIIIIIlll!llllllllllllllllllllllllinillllll!l!llll!^
Sérstök deild í blaðinu
II!!I!!III1!I1II1IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII1I!I!I1U1I1I11III1IIIIIIIIIIII1I
iiMiiiiniMniiMiiiMiiiMiiifiiiiMwiiMMiwiiiiiiiiiMiiiii—iMiiiiiiiMiiiiwMmuiwiiiimiiiwiiiiniiwiiiwiwiiiiBiimn
isninHmnimiHmiiimiiimmHiimmni
SOLSKIN
MiiniiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiimimiiniiuiniiiii'iuifflmiiiiiiiiiminimimaaiifflHmmittimniiimiiiii*
Fyrir börn og unglinga
Professional Cards
e.«!imn»ii]i
iiiimimiiui
KII!H!!!!B!lliaiIH IIIIKIIIHIIlKIMIIllHIIIBinilllHIIIIKIIMIlllHIIIBillKlKli'KIIHll
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillll
IHI!K!!!IHIi!ai!l!!K!!!!KIIIIKIIIKIIllK!!!IHllllK!l!!Kll!K!IIIKIl!lK!ll]l
Or sögu Skota.
öolumba kemur til Skotlands 563 E. K.
II.
ójþarft er að taka það fram að eitiihvað þurfti
meira til þess að kristna Pect-ana. á Skotlandi,
iheldur en hina óljósu trúarþekkingu sem Skotarn-
ir fluttu með sér frá Irlandi. Það þurfti að
vera miðstöð slíkrar kenningar í landinu sjálfu
sem sendi áhrifin út fiá sér í allar áttir.
Báðum þeim atriðum var fullnægt með bygg-
ingu Iona fldaustursins og komu Columba.
Þessi maður Columba, var aíf konungaætt-
um og þektur í sínu eigin landi Skotíu, eða Ir-
landi. Hann var eins mikill bardagamaður
eins og hann var lærdómsmaður. Munnmæla-
sögur segja frá því að hann hafi lent í ósætt við
yfirmenn klaustursins sem hann var í, út af því
að taka afskrift af Davíðssálmum án leyifis, sem
var beint brot á reglugjörð klustursins.
Klausturhaldarinn bað hann að afhenda
sér afskriftina, sem hann hafði tekið, eða fara
burt úr klaustrinu að öðrum kosti.
Columbo sem var ör í lund eins og hann átti
kyn til, kaus sér ekki að eins hið síðara, heldur
safnaði hann að sér kunningjum sínum eftir að
hann var farinn úr klaustrinu, og sótti fyrri fé-
laga sína með vopnum. Þannig byrjaði
ófriður milli hans og múnkanna sem varð mörg-
um manni að bana.
Að síðustu sá Columba að sér, iðraðist þess-
arar breytni sinnar, og beiddist aftur inntöku í
klaustrið og var honum veitt það, og eftir að
liann kom aftur þangað, vann hann vel og trúlega
við að stofna klaustur og leiða sálir fólks frá
villu síns vegar og á þann hátt að bæta fyrir
synd sína. Samt ásótti samvizkan hann og lét
liann aldrei í friði, unz hann fór til einsetumanns
eins og tjáði honum vankvæði sín. Einsetumað-
urinn ráðlagði honum að fara úr landi burt til
ókunnugs lands og létta ekki fyr en hann þar
hefði leitt jafnmargar sálir til Krists og margir
menn höfðu fallið í bardögum þeim sem hann
hefði verið valdur að.
Svo Columba ásamt tólf öðrum munkum
lagði út á hið ókyrra írska haf í húðkeip sem þá
nefndist “ooracles” og lenti með föruneyti sínu
á hvítasunnukvöld árið 563 á Iona eyjunni og
fór þá strax að viða að til klausturbyggingar. 1
■fyrstu voru þessar byggingar mjög ófullkomnar
bygðar úr viðartágum og leir; en síðar þegar
fólkið sem við ströndina bjó lærði að þekkja og
elska munka þessa, færði ’það þeim bæði við og
grjót til klaustur- og kirkjubyggingar.
Eftir tveggja ára dvöl þarna á eyjunni, fór
Columba að takast ferðir á hendur til lands að
boða Pect-unum trú. Hann heimsótti konung
þeir^a Brude, sem í fyrstu vildi hvorki heyra hann
né sja — leyföi honum ekki einu sinni inngöngu
í höll sína, heldur lokaði hallargarðshliðinu fyrir
honum.
Munnmælasögur segja frá því, að Columba
hafi hvergi brugðið, heldur hafi hann gengið að
hurð hallargarðsins gjört krossmark á hurðina
og hafi hún . þá opnast. En ,svo mikið hafi
Brude konungi 'orðið um þau undur að hann hafi
látið^ skírast. En trú konungsins, var trú fólks-
ins á þeim dögum, svo Pect-arnir tóku við hinum
kristna sið smátt og smátt.
Þetta ]eiddi ekki að eins til góðs samkomu-
lags við íra þar sem aðal .heimkynni hinna helgu
trúboða (eins og þeir kölluðu þá) var, heldur líka
við hina kristnu Skota frá Dalmatiu, enda var
Columba skyldur konungi þeirra. En Columba
var ekki að eins trúarlegur kennimaður, hann tók
og mikinn þátt í veraldlegum málum, og það var
hann, sem kom því til leiðar að Aidan, konungur
Skota í Dalmatiu var leystur ásamt ríki hans
undan áhrifum Ira.
Haim var þess og fýsandi að Aidan Skota-
konungur færi að konungi Englendinga í Bemi-
ciu sem hafði ifarið illa að ráði sínu við Breta í
Strathdyde og ræki hann frá völdum og ríki, en
Skota konungurinn mátti sín ebki móti Englend-
mgunum og beið ósigur mikinn í orustu við þá í
Dawstane á landamærum ríkjanna.
Saga er sögð af Columba, þegar hann var
orðinn gamall, sem setur hann í samband við mann
sem Aiden hét, annan en konung Skotanna, sem
siðar flutti náðar boðskapinn frá trúboðsstöðv-
unum í Iona, til hins heiðna foLks í Berniciu.
Einu sinni þegar Oolumba var að heimsækja
eitt af klaustrunum, sem hann hafði sjálfur stof’n-
sett, kom námsmaður einn málhaltur og líkama-
þungnr og snart klæðafald hans í þeirri von, að
liann mætti öðlast málsnild, eitthvað í áttina til
þess,. sem hinum helga guðsmanni var ]ánað.
Fólkið sem hjá stóð og ,sem kom auga á sveininn,
hrópaðD “Burt! burt, heimskingi!” En Cölumba
snéri sér við, laut niður að drengnum og kysti
hann, gjörði merki hins ’heilaga kross við tungu
hans og mælti: “Frá þessum degi skal onginn
maður fyrirlíta þenna dreng, því hann skal mikill
veiða og vaxa að vizku og dygð, og hann skal
frægur verða innan hinnar skosku kirkju og guð
mun gefa honum málsnild og sannleikskraft.”
Nálega þrjátíu árum eftir andlát Columba,
kom þessi sami drengur Aiden, sem þá var orðinn
munkur við klaustrið í lona til Berniciu, til þess
að hjálpa Oswaldi konungi að kristna Englend-
ingana, sem höfðu með öllu glatað trú þeirri
er þeir námu á meðan þeir áttu heima á Suður-
Englandi. Saga trúboða þessa, á fremur heima
í ensku sögunni, en þeirri skosku, en á henni get-
um vér samt séð, hvernig að verki stórmennisins
helga, frá Iona, var haldið áfram löngu eftir að
hann var lagstur til hvíldar í helgri ró, í landi
feðr sinna.
Eftir dauða Oswalds konungs, tók bróðir
hans Oswy ríki, ekki að eins þó eftir bróður sinn
heldur náí^i hann líka yfirráðum yfir landeignum
Skotanna I^sku, Bretanna og Pect-anna. Það
var og á hans dögum að hinn kristni siður eins og
hann var boðaður í Róm, náði útbreiðslu á þeim
stöðvum, og þó hann væri í smá-atriðum breyttur
frá þeiní sem múnkarnir frá Iona boðuðu, þótti
mismunurinn ekki nógu mikill til að gera úr sund-
urlyndi, svo hinn kristni siður varð til þess að
knýta saman Norður- og Suður-Bretland.
Á dögum sonar Oswy konungs brutust Pict-
arnir undan yfirráðum Englendinga, og þar á
eftir kemur langt tímabil, þar sem Pikt-arnir og
Skotarnir liggja í ófriði hvorir við aðra, sem ekki
tók enda fyr en Kenneth Alpine frá Kintyre
vann sigur á báðum flokkunum og gjörðist kon-
ungur yfir þeim. En heppilegt var fyrir fram-
tíðarfrið þessara flokka, að Kenneth var í ætt
við báða flökkana — var faðir hans Skoti en
móðir Pict, og gátu þeir því báðir tileinkað sér
hann og ríki hans, með því sem hann bætti við
það seinna var kallað Skotland.
“Þannig” segir Mr. Long “voru það Skot-
arnir, sem upphaflega korjiu frá írlandi, sem
gáfu nafn landi þar sem fléstir íbúarnir voru
enskir að ætt og töluðu enskt mál.
Það var þessi sama Kenneth, sem við krýn-
■ ingar athöfn sína fyrstur sat á “iScona” stein-
inum, sem átti eftir að verða sæti það sem kon
ungar Breta sátu í meðan krýningar athöfn þeirra
fór fram.
Otur.
Oturinn er eitt hinna allra einkennilegustu
dýra. Hann er á stærð við vænstu hunda, en
.svipaðastur ketti, hvað vöxt og limagerð snertir.
Hefir þó sundfit milli tánna, eins og sjófuglar,
og kafar og syndir hverju dýri betur, — skarar
þar jafnvel fram úr selnum, sem oft er þó við-
•brugðið. Fiskur er uppáhalds-fæða hans.
Hann er og flestum dýrum hraðari á landi
og veiðir þar, þegar efcki er völ á öðru. Er svo
mælt, að hann sé í hreyfingum likari höggormi
en nokkurt annað dýr, að skriðkvikindum undan-
skildum. —
Hann er vitur vel; byggir sér bústaði sem
þannig eru gerðir, að tvennar eru dyr á, aðrar
út á vatnið neðan vatnsflatar, en hinar til lands.
Afarkænn er hann á veiðum og laginn; er til
dæmis einkennilegt að sjá til hans í tærum
fjallavötnum, með hvílíkri snildarfimi hann eltir
fiskana uppi. Mundi fráleitt nokkur fiskur
komast undan honum, ef hann þyrfti ekki við og
við að bregða sér upp á yfirborðið til að draga
andann. 1 á mkvíar hann stundum heilar torf-
ur af fiski; lemur hann þá ótt og títt í vatnið með
rófunni, til að faðla fiskana, svo að þeir flýja í
felur og leita hælis undir steinum, þar sem hann
á hægt með að ná þeim. Er hann svo grimmur,
að þegar hann nær þannig í mikið í einu, drepur
hann svo mikið sem ihann kemst yfir, þó að ekki
séu tiltök að hann geti torgað nema litlum hluta
þess. Sjálfur er hann ákaflega var um sig
og mjög ervitt að veiða hann, hvort heldur lífs
eða dauðan. Helzt næst hann þegar lagt er fyr-
ir hann í ám og svo gengið að á bátum með bvss-
ur og hunda,— og getur þó gengið full-tregt. —
Þó ber við að otrar nást lifandi, einkum ung-
ar, og verða þeir þá tamdir. Otra má og temja
þó fulLorðnir séu, en torvelt er það og fremúr
sjaldgæft. Takist að temja otur, verður hann
tryiggur, auðsveipur og húsbóndaho.llur sem
tryggasti liundur, og gegnir það furðu um svo
grimt og stygt dýr. Þá má venja á að veiða
fiska eftir bendingu og færa húsbónda sínum.
Rithöífundur einn enskur, Wood að nnfni,
segir frá otri, sem hann átti og Neptúnus hét.
Hann var látinn ganga laus og gat því farið hvort
sem hann fýsti. Yar hann oft úti á veiðum alla
nóttina (otrar veiða einkum á nóttum) og kom svo
að morgni^ inn í eldhús með yeiði sína og lét hana
þar. Þótti mörgum einkennilegt að sjá hann í
flokki veiðihundanna, eins og isömu tegundar
væri. Mönnum þar í grendinni þótti mikið til hans
koma; og var það algengt að beðið var um hann
að láni til veiða.
Frá öðrum afbrags-otri segir pólskur aðals-
maður einn a 17. öld. Hann segir svo: “Þeg-
ar eg bjó í Ozówku 1686, kom sendimaður kóngs-
ins til mín með þau erindi, að eg léti hann fá ot-
urinn minn. Og idaut eg að láta uppáhald mitt
af hendi við hann. Gekk eg þá með sendimann-
inum út á engið; því oturinn var þar að veiða í
tjörninni. Eg kallaði á hann, og kom hann
næstum samstundis upp lír sefinu tii mín. Undr-
aðist sendimaður mjög, hversu frábærlega vel
taminn og auðsveipur hann var. Svaraði eg
þyí til, að hann sæi minst af því enn. Gengum
við svo að annari tjörn og oturinn á eftir okkur.
Þá kallaði eg til otursins: “Stöktu í vatnið; við
þuúfum að fá fisk. ” Hann stökk óðara út í og
kom að vörmu spori aftur með smáfisk í munnin-
um; næst kom hann með smá-geddu, og í þriðja
skiftið með gríðarstóra geddu, sem hann hafði
bitið í hálsinn. Varð sendimaður meir og meir
forviða, er ihann sá, hvílíkt afbragðsHýr oturinn
var. Sagði eg honum þá líka frá því, hversu
þarfur oturinn hefði verið mér á ferðum. Þurfti
eg þá ekki annað en láta hann stökkva út í ein-
hverja tjörnina við veginn, og kom hann þá inn-
an stundar með nógan fisk handa mér og mínum
mönnum.
Sendimaðurinn fór nú aftur til konungs og
sagði honum hvers hann hefði orðið vísari um ot-
urinn. Fékk eg skömmu síðar bréf frá konungi
þess efnis, hvað eg vildi fá fyrir oturinn. Ann-
að bréf fqkk eg frá stallara konungs, þar sem
hann lagði að mér að synja ekki konungi um
þessa bón hans. Færði sendimaður mér bæði
bréfin og sagði að konungurinn hefði sagt þessi
orð á latínu: “Bis dat qui céto dat” (þ. e.: Sá
sem gefur undir eins, gefur tvöfalt). Hafði
sendimaðurinn með sér tvo afbragðs-reiðhesta
tyrkneska með dýrindis-reiðtýgjum, ,sem kon-
ungur «endi mér að gjöf. Sá eg mér þá ekki
annað fært, en að láta oturinn af hendi, þótt mér
væri það aLt annað en ljúft.
Þegar oturinn var fluttur butrtu, ólmaðist
hann og emjaði í ibúrinu, er farið var með hann
tim borgina. Var hann hinn versti viðureignar
og fékst ekki til að snerta á neinu, sem fyrir hann
var látið, og fór að megrast.
Þegar konungur sá hann, varð hann afar-
glaður, og hélt að hann mundi sætta sig við vista-
skiftin þegar frá liði. En ekki leit þó út fyrir
það að sinni. Hann beit hvem þann sem nokk-
uð átti við hann, en var þó einna skárstur við
kónginn isjálfan, og fókk hann einn að klappa
honum. r Hann var sá eini, sem fðkk hann til
nð eta.
Liðu svo tveir dagar, að oturinn gekk Laus
um lierbergin innanhallar. Voru þá sett fyrir
liann vatnsker, er í voru smáfiskar og krabbar.
Hýrnaði þá dálítið yfir otrinum og fór hann að
veiða upp úr. Sagði konungur við drotninguna
sína, að hann ætlaði sér framvegis ekki að smakka
á öðrum fiski en þeim sem oturinn veiddi. Kvaðst
hann ætla að reyna hann við veiðar daginn eftir.
En um nóttina komst oturinn út úr höllinni
og var á flækingi þar um nágrennið. Varð
hann á vegi Iiermanns nokkurs, sem Laust hann í
hel, enda vissi hann ekki að það var taminn ot-
ur. Var hann því næst fleginn, og seldi her-
maðurinn Gyðingi einum ’skinnið.
Þegar Neptánusar var saknað í höllinni,
komst alt í uppnám, og var samstundis sent í all-
ar áttir að Leita hans. Skömmu síðar barst
fréttin um skinnsöluna konnngi til eyrna; lét hann
jafnskjótt taka þá báða fasta, hermanninn og
Gj'ðinginn. Þegar konungur sá oturskinnið,
tók hann báðum höndum fyrir augun og reif í hár
sér. Varð hann hermanninum svo reiður, að
hann bauð í fyrstu að skjóta hann til bana. Gengu
þá ýmsir góðir menn fyrir konung og báðu her-
manninum griða; lét hann að lokum svo sefast
af fortölum þeirra og fyrirbænum, að refsingunni
var brpytt í þyngstu húðstroku.”
—Æskan.
Dr. B. Gerzabek
M. R. C. S. frá EnKlandi. L. R. C P. frá London. M R. C. oj?
M. R. C. S. frá Manitolba. Fyrverandi aðstoöarlæknir við
hospital í Vínarlborjr. Prasr og Berlín og fleiri ihospítöl.
Skrifstofa á eijrin hospital 415—417 Prichard Ave..
Winnioei?. Skrifstofutími frá 9-12 f. h. oj? 3-6 ok 7-9 e. h.
Dr. B. Gerzabek eijrið hosDÍtal 415—417 Pridhard Ave.
Stundun ojr lækninjr valdra sjúklinjra, sem Ibiást af brjóst-
vleiki, ihjartabilun. majrafljúkdómum, innýflaveiki, kvensjúk-
dómum. karlmannasjúkdómum. taujraveiklun.
Undursamlegur, fjarlægur ómur fylti loftið,
ólíkur öllu því, sem eg hafði heyrt áður. í hon-
um lá svo mikill fögnuður og himneskt samræmi,
að eg spurði með ákefð, hvaðan hann kæmi.
“Já, það er sannarlega blessaður ómur,”
sagði Gabrielle, “hann berst hingað með blænum
frá himnesku löndunum og innan skamms taka
•allir hér í Paradís þátt í honum. Því oss er hann
líka uppspretta gleðinnar. Það eru englarnir að
syngja í návist Guðs út af því, að syndari hefir
•snúið sér til Guðs.”
“Ó, að það væri sonurinn, sem móðirin var
að biðja fyrir í fögru liljunni!” hugsaði eg með
mér.
Gabrielle gat sér til um ósk mína og við
snérum aftur á lindarbakkanum. Þar sem liljan
fagra hafði staðið, lá nú dýrlegur ópalsteinn
Það ljómaði af fægiflötum hans og í þeim mátti
sjá, eins og í skuggsjá, hina undursamlegu prýði
paradísar. Þá sáum við, að Guð hafði heyrt
bænir móðurinnar.
Eg bað nú Gabrielle að segja mér eitthvað
frá konunginum. “Kemur hann oft til vðar?”
“ Já, svo oft, að oss finst sem vér séum alt af
í návist ’hans. Mér finst eins og eg sjái hinn elsk-
aða konung álengdar. Við skulum fara og ganga
til móts við hann!”
Henni hafði ekki missýnst. Alt loftið endur
ómaði af velkomanda-Ijóðum og fyltist af ótelj-
andi skínandi öndum; hröðuðu þeir sér mjög á
fund Drottins síns; hann kom af ströndinni hin-
um megin og-gekk á yfirborði vatnanna í allri há-
- tign sinni. En þegar hann kom nærri, þá þoldu
augu mín eigi að horfa í ljómann guðdómlega,
sem yfir honum var. Eg tók að skjálfa ákaflega
og féll til jarðar. Þegar eg leit upp a'ftur, þá
var hann horfinn. En við hliðina á oss stóð eng-
ill, sem ávarpaði Gabrielle þessum orðum:
“Gleðstu, Gabrielle, því eg er sendur til þín
með fagnaðarboðskap. Á þessari nóttu á maður-
inn þinn að ljúka vegferð sinni á jörðinni. Far
þú, segir meistarinn, og vertu hjá honum á dauða-
stundinni og ber hann hingað í hina eilífu sælu.”
— Heimilisblaðið.
DR.B J.BRANDSON
701 Ijindsay Bullding
Phone A 7067
Offlce tlmar: 2—3
Helmili: 776 Victor St.
Phone: A 7122
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
701 Lindsay Building
Office Phone: 7067
Offfice ttímar: 2—3
Heinini: 764 Victor St.
Telephone: A 7586
Winnipeg, Man.
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Ofíice: A 7067.
ViÖtaletími: 11—12 og 4.—6.30
10 Tlieima Apts., Home Street.
Phone: Sheb. 5839.
WINNIPKQ, MAN.
Dr. J. 0. F0SS,
íslenzkur laeknir
Cavalier, N.-Dak.
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
lslonzklr lögfræSingar
Skrifstofa Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A 6849 og 6840
W. J. IiINDAL & co.
W. J. Liindai. J. H. Lindal
B. Stefánsson.
BögfræSingar
1207 Union Trust Bldg. Winnipeg
pá er einnig at5 finna á eftirfylgj-
andi timum og stöiSum:
Lundar — á hverjum miSvikudegi.
Riverton—Fyrsta og þritSja
þriSjudag hvers mánaiSar
Gii íli—Fyrsta og þriSja miC-
vikudag hvers mánaSar
Arni Anderson,
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. Garland
Skrifstofa: 801 Electric Rail-
way Chambers.
Telephone A 2197
Dr- J. Stefánsson
401 Boyd Buildíne
C0R. P0RTJ\CE AVE. fic EDMOþTOfi ST.
Stundar eingongu augna, eyina. nef
og kverka sjúkaóma. — Er að hitta
frákl. 10-12 f. h. *g 2-5 e.h,—
Talsimi: A 3521. Heimili: 627
McMillan Ave. Tals. F 2691
Phone: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
639 Notre Dame
Avenue
Dr. M. B. Halldorson
401 Boyd Bulldlng
Cor. Portage Ave. og Bdmonton
Stundar efirstakl^ga berklaaýkl
og aSra lungnaajúkdóma. Hr *S
flnna & akrlfstofunnl kl. 11—
12 f.m. og kl. 2—4 c.m. Skrlf-
stofu tals. A 3521. Heimili 46
Alloway Ave. Talsiml: Sher-
brook 3158
DR. K. J. AUSTMANN
810 Sterling Bank Bldg.
Cor. Portage og Smith.
Phone A 2737
Viötalstími 2—4 og 7—8 e.h.
Heimili að 469 Simcoe St.
Phone Sh. 2758
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. ag Donald Street
Talsími:. A 8889
Vér leggjum sérstaka áherzlu á að
selja metiöl eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aC fá,
eru notuð elngöngu. pegar þér komlð
með forskriftina til vor, megið þér
vera viss um fá rétt það sem læknir-
inn tekur til.
COLiCLEUGH & CO
Notré Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phones N 7659—7650
Giftingalyfisbréf seld
A. S. Bardal
843 Sherbrooke St.
Selur likkintur og annaat um útfarír.
Allur útbúnaður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann alskonar minnisvarða
og legsteina.
Skrifst. talsími N 60O8
HeimUis talsíml N 6607
“Eruð þið frjálsir menn eða eruð þið þrælar?’
spurði ræðumaður eiuu, með þramiandi rödd í
ræðu sinni yfir manufjölda, sem fylti stórau sal.
Svo þagnaði hann og mælti: “Eg bið eftir svari.”
Maður sem sat vzt í salnum, reis úr sæti
sínu og mælti hátt og snjalt:
“Flestir okkar eru giftir.”
Kaupmaðuriun til drongs, sem vann í búðinni:
“ Jóhann, hvað ertu að gjöra?”
Jóhann—“Eg er að láta saud í sýkurinn.”
Kaupmaður—“Það dugar ekki. Þú verður
að láta svkurinn í sandinu. Ef að viðskiftamaður
spyr þig, hvort við höfum látið sand í sykurinn,
þá getur þú með sanni sagt að svo sé ekki. Þú
munt finna Jóhann, að sannleikurinn er sagna
beztur. ’ ’
J. Johnson & Co.
Klæðskurðarmaður fyrir
Iíonur og Karla
Margra ára reynsla
482 y2 Main Street
Rialto Block Tel. A 8484
WINNIPEG
Vér geymuir. reiðhjól yfir vet-
urinn og gerum þau eins og ný,
ef þess er óskað. Allar tegund-
ir af skautum búnar til sam.
kvæmt pöntun. Áreiöanlegt
verir. Lipur afgreiðsla.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ave.
Giftinga og , ,.
Jaröarfara- plom
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST JOHN 2 RING 3
JOSEPH TAVLOR
lOgtaksmaður
U<'lm!llH-Tnl« : St. John 184«
Skrif frtoíu-Tals.: Main 7978
Tekur lögtakl bæðl húsalelguskuldlr.
veðskuldir, vlxlaskuldlr. AfgrelBlr aH
sem at> lögum lýtur.
Skrifstofa. 255 M»'n Street
ROBINSON’S BLÓMA-DEILD
Ný blóm koma inn daglega. Gift-
ingar og hátíðiablóm sértaklega.
Útfararblóm búin með stuttum
fyrirvara. Alls konar blóm og fr?"
á vissum tima. —íslenzka töluð i
búðinni.
Mrs. Rovatzos ráðskona.
Sunnud. tals. A6236
J. J. Swanson & Co.
Verzla með taeteignir. Sjá ur-
leigu á húeum. Annast lán o„
elásábyTgðir O. fl.
808 Parls Bntldlnc
Pbones A 8349—A 631«