Lögberg - 15.09.1921, Blaðsíða 7

LOGBERU, FIMTUDAGINN, 15. SEPTBMBER 1921
Bls 7
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦£♦♦£♦♦♦♦♦$♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦$♦♦♦♦♦♦♦♦$♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Edvald Elart Johnson.
Fæddur 27. júlí 1899. Dáinn 22. Febrúar 1920.
t
t
t
t
t
t
t
♦♦♦
t
t
♦;♦
Eg stari hljóð með trega tár
á tímans ólgu haf,
og les þar farna leið um ár
er lífsins faðir gaf.
Þar sé eg þig, minn sonur kær,
þó sveipi holdið gröf,
í ljófri minning ljósi slær
ó lífs míns beztu gjöf.
Ó, hvað er stærra lán á leið
en ljúfra vina ást,
þar sjáum vér í sæld og neyð
þá sól er aldrei brást.
Frá morgni lífs að bana-blund
þú birtir mína leið,
með sonar hlýja hönd og lund
um hraðfleygt æfiskeið.
r /
Þú sýndir festu táp og trygð
um tæpt, en fagurt vor.
Eg geymi þögul þína dygð
og þakka farin spor.
Þótt liúmi leið og hnígi rós
í hljóðan feigðar blund.
Þín endurminning er mitt ljós
að efstu dagsins stund.
Frá sorgadal til sælu-lands
við sjónum brosir skeið,
eg bíð í von og bæn til hans -
er blessar tár og neyð.
í nafni móðurinnar, Mrs. A. N. Johnson,
Gimli, Man.
M. Markússon.
t
t
♦;♦
t
t
t
♦!♦
a4a
iÉr igr <Éi ~á" iÉt TaT
Hún Lóa litla.
Eftir Jón Pokaprest.
þú manst eftir henni Lóu litlu?
Hún er augasteinninn hans pabba
sxns, elskan litla hennar mömmu
sinnar, sólargeisli heimilisins og.
yndi allra
Eg var á ferðalagi í ókunnu
landi, einn míns liös og mállaus.
Hugur minn reikaði heim aftur,
yfir láð og lög til vinanna minna
kæru. En heima hafði eg ekki
unað mér og heim gat eg ekki aftur
farið.
Andspænis mér í vagninum sat
Lóa litla, eg var í illu skapi og
veitti henni litla eftirtekt. Hún
var að gægjast öðru hvoru yfir
sætishakið, hálf feimin og hálf
hissa; hún sá eg var útlendingur,
og máske sá hún að eg var stúrinn?
Hún gægði'st öðru hvoru og fór svo
að smá brosa; máske tók hún eft-
ir að eg rétti úr mér og grynkaði
á andlitshrukkunum.
Augu Lóu litlu voru eins og tveir
hlýjir sólargeislar, er sendu ljós
og yl sinn inn í ynstu fylgsni sál-
ar minnar, og vöktu til lífs alt,
sem er fagurt og gott. Bros
hennar var ein's og ímynd alls
kærleika og sagði: “Aldrei á meðal
manna ertu útlendingur, ókunnur
né mállaus, og ekki heldur án
vina.” Mér skildist það, og alt
óyndi flúði eins og ákuggi sól.
pú tókst eftir því oft á ferða-
lagi. Alt var kalt og stíft; xnenn
sátu eins og tilfinningalausir
steingjörfingar, enginn mælti orð
og engum stökk bros. En barns-
legu yndi Lóu litlu urðu þó allir
að taka eftir; og gleði hennar
gladdi marga, vakti hlýjar til-
finningar í brjó'stum manna, og
brátt fóru þeir að tala saman eins
og gamlir kunningjar og góðir vin-
ir.
Kalt er lífið og andar köldu úr
öllum áttum, en hel yrði það án
Lóu litlu. Hún er allra vinur
í raun og gleði. Án orða getur
hún sagt þér það, sem langar ræð-
ur aldrei gátu túlkað. pjái ótti
og efi sál þíaa svo þér virðist him-
ininn úr kopar og enginn guð sé
til iþá hugsaðu til Lóu litlu, því í
þeim efnum er hún sett oss að
fyrirmynd sbr. Mark. 10, 15. Og
máske getur hún kent okkur betur
en nokkur annar að lifa eftir orð-
unum alkunnu (Fil. 4, 6: “Verið
ávalt glaðir, Ijúflyndi yðar verði
kunnugt ö'llum mönnum. — Verið
ekki hugsjúkir um neitt, heldur
gjörið í öllum hlutum óskir yðar
kunnar guði með bæn á'samt þakk-
argjörð.”
pú manst eftir henni Lóu litlu?
Jú, jú, hún byrjaði nú vel eins og
fleiri, en hvernig fór ekki. Hvern-
ig fór — að hún nú er sínöldrndi
keriligarnorn, sem andar út frá
sér helkaldri tortrygni, vita allir.
En hversvegna? mig er farið að
gruna það:
Á íslandi sá eg einu sinni ný-
útsprungið undurfagurt blóm. Eina
nóttina kom norðan nepja og
hrímþakti alt, og nýútsprungna
I blómið kól, — helfraus.. —
Lóa litla ólst upp og var altaf
hin sama, stráði ilgeislum á allra
vegu. En brátt bryddi á norðan
nepjunni; allir misskildu hana.
Hún gladdist með glöðum, en
fó'lk sagði: Hún er léttúðugt
fífl. Hún hrygðist með hryggum
og bætti kjör bágstaddra, en fólk
sagði: Hvílík hræsni! hún bara
sér eftir því góða sem hún gjörir
Hún miðlaði málum, er svo bar
undir og gat kki látið afskiftalaust
ef hallað var á ‘hlut einhvers, og
fólk kallaði hana slettireku og
skálkaskjól.
Misskilningur, hve marga hefir
þú ei sneytt gleði og gæfu, böl og
bölvun leiðir af komu þinni alstað-
ar og ávalt, því þér fylglr tor-
trygni, þá rógburður og hatur að
lokum. Leiður gestur ert þú
hverjum manni, þú eitrar heimil-
islífið, kemst upp á milli manns
og konu, foreldra og barna. Fjand-
skap hefir þú svarið félagsskap
öllum; illu heilli veldur ef þú ferð
að skifta þér af samvinnu prests
og safnaðar, kennara og nemenda,
verkamanns og vinnuráðanda. Böl
og bölvun stafar af þér illi og tíði
gestur. — —i
gjörðir yðar, hafa fært alt þetta
ur skorðum og syndir yðar hafa
hrundið blessuninni burt frá yð-
ur.” Jer.5,25. Á þessum stað er
verið að tala um, að mennirnir
séu þrjóskir og þverúðar fullir og
vilji ekki óttast þann guð, sem
gefur haustregn og vorregn á rétt-
um tíma og viðheldur ákveðnum
uppskeruvikum. Eg hefi heyrt lal-
að um þetta síðan eg var barn, að
ein plágan fylgi annari, og sagan
virðist staðfesta þetta. að þegar
menn velta sér út S eyðileggingu
og spillingu og virða að vettugi
velferðarskilyrði isín, þá er sem
líknarhendi riáttúrunnar sjálfrar
neiti að liðsinna þeim. Mér hafa
oft dottið í hug, á þessum síðari
árum, sem maður hefir heyrt svo
mikið um allskonar óáran víðs-
vegar um heiminn, og einnig verið
sjónarvottur að, — orð spámanns-
ins Jóels: “Segið börnunum yðar
frá því og börn yðar sínum börn-
um og börn þeirra komandi kyn-
slóð. það sem nagarinn leifði
það át ábvargurinn, það sem át-
vargurinn leifði, upp át flysjar-
inn, og það sem flysjarinn leifði,
upp át jarðvargurinn-------Vell-
irnir eru eyddir. Akurlendið
drjúpir, því að kornið er eytt, vín-
berjalögurinn hefir brugðist og
olúan er þornuð. Akurmennirnir
eru sneyptir, vínyrkjumennirnir
kveina, vegna hveitisins og byggs-
ins, því að útséð er um nokkra upp.
skeru af akrinum,” Jóel 1.3-11.
pað er ekki svo að eg vilji halda
því fram að þetta hafi þegar ræst
til fulls, en þeim sem hafa lesið
þessi orð, verður ósjálfrátt að
minnast þeirra, er þeir heyra um
uppskerubresti og óáran mikla,
einmitt í þeim löndum, sem bölvun
stríðsins hefir kanske lagst þyngst
á, það er eins og “alt” sé úr skorð-
um fært.”
peir eru sjálfsagt margir til,
sem álíta sig hafa mikið betri ráðn-
ingu á öllu þessu, en þar með er
þó ekki sannað, að það álit standist
betur prófið heldur en þessi gamla
yfirlýsing, að öfugstreymið í mann-
kyninu, “misgjörðirnar” færi hið
eðlilega úr skorðum.
En einmitt á slíkum tímum leit-
ar hin eilífa guðdóms gyðja, ástin,
— kærleikurinn að inngöngu í
hjörtu mannanna barna, að þau
frjóvguð guðdómlegu “eðli” gætu
fætt af sér hinn mikla líknareng-
il mannanna: Fórnfýsina. Heim-
urinn þarfnast hennar svo mjög
á vorum tímum, sérlega iþá and-
stæðurnar einlægt verða stærri og
stærri, o<g ójöfnuðurinn jafnvel
meiri. Eg verð að taka það fram,
að eg er svo and.vígur, sem hægt
Kalt er lífið og andar köldu úr
öllum óttum, þvú er oss hver il-
geisli kærkominn gestur. En
ódaðleg sál finnur aldrei sanna
gleði né gæfu fyr en í skini ei-
lífs kærleika guðs í Jesú. — “Með
ævarandi elsku hefi eg elskað
þig.” Jer. 31,3.
Fórnfýsi.
Á öllum hnignunar tímabilum
hefir sú dygð gert meira vart við
sig en ella, mætti sem dæmi nefna,
að þegar hrörnunin var að gera
vart við sig í hinum grísk-róm-
verska menningarheimi, þroskað-
ist á sama tíma óvenjulega hin
indæla spira fórnfýsinnar, er verða
skyldi megnug þess að draga úr
hinu stórkostlega hruni er það
skylþi á. Á þeim tíma fjölgaði
stórum þeim mönnum, sem ekki
einungis voru fúsir á að fórna eig
um sínum, heldur og Líka sjálfum
sér til viðreisnar og hjálpar mann-
kyninu.
Ef til vill lœtur það illa í eyrum
margra, að tala um hnignunartíma
nú. pó er erfitt að sjá annað,
e að meiri fórnfýsi útheimtist nú
en nokkru sinni fyr ti-1 að byggja
upp niðurrif síðustu áiranna og
afstýra voða þeim, -sem vofir yfir.
Pað er oftast eins og hin huldu
og sýnilegu öfl mannlúfsins og nátt
úrunnar taki saman höndum um
hið góða verk, þá þörfin er mest.
pað virðist þó oftast, sem alt bíði
eftir því, að hvatir mannsins
þessa átt geri fyrst vart við sig og
að hann hefjist handa. pað lít-
ur út eins og náttúran sjálf neiti
að hjálpa, á meðan maðurinn ekki
sér skyldu sína ú þeirri grein og
viðurkennir hina slæmu afstöðu
sína til þarfa mannkynsins.
Eg veit þau munu vera mörgum
heimska, þessi gömlu orð: “Mis
er að vera anda þeim, sem segir
með frekju: “pitt er mitt.” Og
einnig er eg andvígur aðferð þeirri
að rífa vægðarlaust niður máttar-
stoðirnar, þótt þær ef til vill, sem
vafalaust mun vera, hafi vanrækt
skyldur sínar við hina stóru fjöl-
skyldu sína — mannfélagið. En
eg vil 'leggjast á þá sveif, að
reyna að vekja þær upp til meðvit-
undar um skyldur og þeirra miklu
góðu möguleika. pví hægt er
að sigra ilt með góðu. Eg fæ
ekki skilið, að það unga og þroska-
litla þurfi ekki einlægt eldra og
sterkara sér til skjóls og hjálpar,
líkt og ilitla, unga og veigalitla
hríslan, sem er að vaxa upp við
hliðina á stóru eykinni í skóginum,
þarfnast skjóls hennar fyrlr sterku
vindunum, en má þá ekki æðrast
yfir að sú stóra nýtur einhverra
fyrirréttinda, eins og það að ná
betur til sólargeislanna.
Ef eg eignalaus maður ætla að
byrja verzlun, eða ráðast í eitt-
hvert fyrirtæki, verð eg að fá lán
og ábyrgðarmenn, og þá verða
einhverjir að vera öðrum fremri,
ella gæti eg ekki ibyrjað, og hjálp-
ar svo margar af ofmikilli vöntun
á nauðsynjum og þægindum lífs-
ins, að þær verða áberandi í mann-
félaginu og hljóta að koma niður
annaðhvort beinlínis eða óbeinlín-
is á öllum fyr eða síðar.
Hitt atriðið er: hve stutt stjórn-
irnar enn þá eru komnar 1 því að
líta eftir þurfalingum sínum. pað
er nú tízika að níðast á stjórnum og
'heimta alt af þeim, og finn eg enga
löngun til að fyLla flokk þann, en
hitt er ömurlegt, að hver land-
stjórn, borgar- sveita- og bæjar-
stjórn skuli ekki vera komin það
Langt í stjórnfræði — mannúðlegri
stjórnfræði, hð þær skuli ekki hafa
fullkomið eftirlit með því hverjir
líða og h-verjir ekki, og veita svo
þeim, sem líða vegna veikinda eða
einhverra ofþyngsla, átölulaust og
sæmilega. 1 staðinn fyrir að
steikja marga heiðvirða og góða.
manneskju á milli þessara tveggja
elda: skömminni við að þiggja
annarsvegar, og hins vegar að sjá
börn *ín líða og vera vanrækt á
margan hátt, sem hlýtur að ganga
nærri h-verju móðurhjarta, og af
þvílíku hefir fengist nóg heima á
íslandi, til dæmis, fram að þess-
um tíma Pað þyrfti ekki að ala
upp iðjuleysi í fólki fyrir það, ef
eftirlit væri gott, og þeir embætt-
ismenn mundu verða þarfir þjónar
mannfélagsins, og margborga sig.
Afleiðigin yrði auðvitað sú, að
skattar manna mundu hækka, en
það mundi þá koma mest niður á
þeim sem sterkastir eru, og þeir
eiga líka að bera þyngstu byrðarn-
ar, þvú mannfélagið er stór fjöl-
skylda, þar sem hver á að annast
hinn, og velferð einstaklin^sins,
er undir velferð fjöldans komið,
og gagnkvæmt, þannig mun það
alt af reynast þegar í lengd lætur.
-pað ihefir löngum þótt góð sam:
líking, að líkja vel mynduðum fé-
lagsskap við ilíkama mannsins.
Mannfélagið með sínum mörgu
deildum og greinum, er þó ein
heild — stór líkami gæddur full-
komnu kerfi margvíslegra líffæra,
sem með ytra og innra sambandi,
bæði að sýnilegum og huldum vegi
tengir hverja einingu saman. pað
væri engin hygni í því og engin
sanngirni, að ofreyna einn, og þá
ef til vill veikbygðan lim líkamans
bara fyrir það, að hann væri hinum
fúsari til starfa. par um verð-
ur yfirstjórn líkamans að ráða.
pað er heldur engin sanngirni í
því að ofreyna ein fátækann með-
lim mannfélagsins eða þjóðfélags-
ir.s, bara af þvú að hjartagæska
hans gefur færi á því, en hlífa
þeim, sem máttinn hefir meiri.
par um verður yfirstjórn hins
mikla -mannkynslíkama að ráða.
En þannig fer það þó oft, þegar um
hin frjálsu samskot er að ræða til
ýmsra líknarstarfa, þau, sem hafa
verið og eru líknargyðjunnar hægri
hendi, og reynast það vonandi nú
meir en nokkru sinni áður.. “petta
Iber því að gera,” eins og þar stend-
ur, “en hitt ekki ógert láta.”
Líknarhendi fórnfúsra einstakl.
inga má ekki leysa stjórnirnar
undan skyldkvöð .sinni. Andi
sá, sem stjórnir þjóðanna í stærri
og smærri stH, hafa stjórnast af
siðustu árin 'hefir reynst mjög
kaldur, og öllum er að skiljast það
betur, þótt oflítið sjáist þess vott-
ur, að ekkert annað getur hjálpa^
heiminum, grætt sárin, mýkt hugs-
uarh-áttinn, útrýmt hatrinu og
leitt hann inn á betri brautir, en
hið áðurnefnda guðdómlega afl
— kærleikurinn, sem fæðir af sér
fórfýsina.
Ágrindin er i sínu insta eðli
svarinni óivinur fórfýsinnar. “Á-
girndin er rót alls illi,” allrar
neyðar, sorgar og spillingar. Á-
einhvers manns, þá hefðu þær náð
tilgangi sínum.
Pétur Siguðsson
--------o------—
Spánarsamningarnir
og samheldni Norðurlanda.
Auðvitað er það alt satt, sem
sagt er í ályktun norræna bindind-
isþingsins, sem ibirt var í Vísi ný-
lega. Aðferð Spánverja á samn-
ingunum við ísland og Noreg, er
í raun og veru “óhæfileg.” En
iþað má gera ráð fyrir því, að
Spánverjar láti það ekki á sig fá.
Og það er, þvú miður, hætt við því,
að þessi aðferð þeirra eigi sér
ekki formælendur fá, einnig í öðr-
um löndum. Éf svo væri ekki,
gæti þó farið svo, að þeir yrðu að
láta undan almenningsálitinu. En
búist við alt öðru eftir samhug ó-
friðaráranna. Noregi hefir ekki
lánast sem bezt að fara þessum
einförum, og hann hefir ekki bætt
aðstöðu nágrannanna. En hafa
ekki norrænu ríkin fimm, sem
þrjú eru bannlönd, einmitt nú
fengið hvatning til þess að taka
saman höndum í utanrikismálun-
um?”
petta er vel mælt og viturlega.
En tilraunir í þessa átt hefði átt
að hefja þegar í stað, er Spánverj-
ar sögðu upp samningunum. Nú
er hætt við, að það sé orðið um
seinan. Norðmenn voru einangr-
aðir þegar í upphafi, og hafa svo
lengi átt við háa tollinn að búa, að
vera má, að þeir hafi þegar fengið
nóg af. En ekkert ætti þó að vera
látið ógert, til þess að bæta af-
stöðuna í samningunum við Spán-
verja.
pá hefði og verið reynandi að
HEILSUBOÐSKAPUR
TIL HEIMSINS.
Notið
‘Fruit-a-tives” og látið yður
líða vel.
“Fruit-a-tives”, hið fræga meðal
unnið úr jurtasafa, er ein sú
blessun í heilsufræðilégu
sem mannkyninu hefir
mesta
tilliti,
veizt.
það er hætt við þvú, að hér komi
allmjög til greina afstaða mannajieita fulltingis Bandaríkjanna, þó
og þjóða til bannmálsins eins og að það væri “langt sótt” og vafa
það þegar hefir komið í ljós hér á samt um árangurinn.—Vísir.
landi.
pað hefir mikið verið talað um
samheldni Norðurlanda—að Norð-
urlandaríkin ættu sem mest að
koma fram sem ein heild útávið.
I þessu máli ætti það vel við. —
Norskir, sænskir og danskir
stjórnmálamenn áttu nýlega fundj
með sér eins og oft á síðustu ár- j
um, og á þeim fundum var mjög
Grand Trunk nefndin.
-Nefnd sú, er haft hefir með
höndum úttekt eða mat Grand
Trunk járnbrautakerfisins, hefir
nú lokið starfi sínu -og afhent
stjórninni álitsskjöl isín. Nefndin
hefir í rauninni klofnað, og gefið
út meiri og minni hlut álit. í
Alveg eins og vappelsínur, epli
og fíkjur, geyma í sér lækniskraft
frá náttúrunnar hendi, svo má
segja um “Fruit-a-tives” að þeir
innihaldi alla helztu lækninga-
eiginleika úr rótum og jurtasafa
— bezta meða'l við maga og lifrar
sjúkdómum, bezta nýrna og þvag-
sjúkdóma meðal, blóðhreinsandi
og óbrigðult við stýflu, tauga-
veiklun og húðsjúkdómum.
Til þess að láta yður líða vel er
bezt að nota Fruit-a-tives.
50 cent hylkið, 6 fyrir $2,50
til reynslu 25c., fæst hjá kaup-
mönnum sömuleiðis gegn fyrir-
fram borgun frá Fruit-a-tives
Limited, Ottawa.
CITY DAIRY Ltd.
Nýtt félag ur dir nýrri, góðri stjórn
Sendið 088 rjómann og cf þér
framleiðið mjólk fyrir vctrarmán-
uðina, aettuð þér að komast f bein
sambönd við félag vört. Fljót og
góð skil, sanngjörn prófun og
haezta markaðsverð er kjörorð
vort.—Sendið tjóma til reynsiu.
J. M. Carruthers J. W. Hillhouse
framkvœmdar*tjóri fjármálaiitari
lagt út af því, hve lítils þe>ssi nor-1 . n
rænu ríki mættu sín, hvert fyrir meiri ;hlutanum eru þexr SxrAValt-
sig, en sameinuð væru þau þó, eða, er ^asseÞ °£ ’r om^s 1 e’
gætu verið. svo öf-lug, að nokkurt er telJa hlatat>ret verð-
tilllit yrði til þeirra að taka. Nú laus með öllu’ en nafnverð þeirra
hafa Spánverjar gefið Nórður- nam til samans 37,073 492 ster-
landaríkjunum ágætt tækifæri til lm*sPundum nefndarmað-
að sýna sam-heldni sína. pað má urlnn’ Hon' W' H' Taft’ gat e,gl
gera ráð fyrir því, að Norðmenn verið nxeðnefndarmönnum sinumj
hafi þegar leitað fulltingis Dana að öllu W sammála. pess , e , ^
og Svía gegn Spánverjum, hvern-1 vegna heflr hann geflð ut minni flokksins 1 Saakatchewan, hefxr
ig sem í það mál kann að hafa '• hluta nefndaráUt, er sýnir að hann
verið tekið. - íslenzka stjórnin telur hlutahréf nefnds járnbrauta-
hefir væntanlega varpað ailrikerfis >ó nokkurs virði- ef rétH-
sinni áhyggju upp á Dani eina.llega er með farið’ Talið fr
Manni virðist svo, sem stjórn vor legt að hiuthafar afryi’ urískurðx
hafi Lítið aðhafst ú þessu máli, og' refndarinnar til hæzta réttar hins
að hún muni ætla að halda upp-
brezka veldis.
Fram'kvæmdarnefnd
bænda-
skorað á bændafélögin í hinura
ýmsu kjördæmum, að hefjast þeg-
ar handa og undirbúa útnefningar
þingmannaefna til sambandsþings
svo snemma, að þeim verði alment
okið fyrir 20. október næstkom-
andi.
teknum hætti, og láta alt “reka á
reiðanum.” Við vitum ekki einu
sinni, hvort Danir muni með nokk-
uru móti fáanlegir ti-1 þess að láta
eitt yfir sig og okkur ganga, hvað
þá Norðmenn eða Svúar. Hér er
það ú almæli að Norðmenn muni
ætla að verða við kröfum Spán-
verja, og er einsætt, hvað fyrir
liggur, ef við gerum ekki slíkt
hið sama.
Danska hlaðið “Finanstidende"
segir um þetta mál:
“Danmörk gæti í raun og veru
látið þetta mál afskiftalaust, en
oss virðist þó æskilegrá, ef kröf-
ur Spánverja gæti orðið til þess,
að sameina öll Norðurlönd um alla
verzlunarsamninga við önnur
lönd. pað hefir vakið óhug í »á-
grannalöndunum hvernig Noregur
hefir reynt að fara sinna ferða í
slíkum samningum. Menn höfðu
in sú, sem eg fengi til að byrja £irn<trn hefir af stað komið þeim
TTIéG’S rrnll____x___/• •, VftfiíL rvínfnnAi cam ---1 í-í
með, gætí gert mig að efnalega
sterkum manni, svo eg yrði fær um
að hjá-lpa öðrum. Eg fæ ekki
skilið hvernig byrjandinn getur
gert kröfu til að vera hinum al-
gerlega jafn, s-vo eg held að þvl-
líkar stefnur sé blekking að nokkru
leyti. En hin ömurlega misbrúk-
un valdhafans á mætti sínum á
enga vægð skilið. Eg er oft mjög
undrandi á tvennu: fyrst þessu,
að hin efnalegu mikilmenni heims-
ins, skuli ekki sýna í verkunum, að
þeir sjái ogskilji, að velferð þeirra
og afkomendanna, er undir vel-
ferð almennings komin, í framtið-
inni. pað, að erfingjum er eft-
ir skilin næg auðæfi, er þó engin
trygging fyrir farsælu og ham-
ingjusömu lífi. Manneskjurnar
hafa æfinlega blandast mjög og
gera enn, svo ríkismanns sonurinn
getur auðveldlega fundið upp á að
fé sér konu af dætrum fátækling-
voða ójöfnuði, sem gerir félagslíf
vorra tíma mjög súrt, flókið og
erfitt viðfangs. Ágirndin hefir
af stað komið viðskiftastríðum,
sem aftur kveikja “pólitisk” stríð,
er svo leiða af sér endalausa eymd.
Ágirndin er undirrót hatursins,
valdfýkninnar, stjórnleysisins,
Icúgunarinnar, augnaþjónustunn-
ar, í stuttu máli allra hinna vondu
andstæða og meinsemda mannlífs-
ins. pað sem ágirndin hefir rif-
ið niður verður fórnfýsin -að reisa
við, og það, sem sameinaðir kraftar
afvegaleiddra kynslóða og huldra
myrkravalda hefir umturnað og
og eyðilagt, megnar að eins full-
komin fórfýsi sameinaðra krafta
guðs og guð-selskuríkra viljasterkra
manna að reisa við og ibæta.
Orsökin til þess að línur þessar
eru skrifaðar er sú, að höfundurinn
sér, eins og víst allir aðrir, að ó-
umflýjanlegt er, að hjálpar verði’
anna, sem stundum er heiglað beiðst hvar, semhjál-p er að fá fyrir
UPP þannig, að þær eiga kanske
alla æfina við heilsuleysi að búa,
og fæða einnig af sér heilsulaus
b’örn, og geta þá ekki gert sam-
fylgdarmann sinn fullkomlega
hamingju-samann. Við þetta er
auðvitað margt að athuga, en i
hinn bágstadda heim, sem horfii;
fram á hungursdauða og alskyns
neyð, vegna hins vonda fyrir-
komulags og ástands í heiminum,
er alt hefir fært úr skorðum, og
gætu línur þessar orðið til að
greiða götu þeirra, er að slúkum
fám orðum sagt, eru afleiðingarn-’ roálum vinna, — í hug og hjarta