Lögberg - 29.09.1921, Síða 6

Bk.tt
böGBERG fEIMTUDAGINN, 29. SEPTEMBER 1921
“Já, það hefi eg,” svaraði hún og tók upp
úr veski samanbrotið skjal og rétti lögmanni
Harriets það, um leið og hún sagði: “Eins og
eg sagði áðan, er móðir mín, frú Gerard, hér,
og hún getur, ef þess þarf, staðfest sannleik
orða minna.”
“Þetta er að öllu leyti rétt, tigna frú,”
sagði lögmaðurinn, þegar hann var búinn að
lesa vottorðið, og rétti sækjanda það.
Sækjandinn getur nú spurt vitnið ef hann
vill,” sagði dómarinn, 0g gaf með því í skyn,
að hann ætlaði ekki að spyrja um fleira.
En sækjandinn kvaðst ekki þurfa þess, hann
var nú orðinn sannfærður um sakleysi hinnar
kærðu.
Frú Carlcourt fékk nú leyfi til að yfirgel
réttarsalinn.
“Viljið þér, hr. dómari eða kviðdómend-
ur, að frú Gerard verði yfirheyrð sem vitnif”
spurði verjandinn.
Nei, dómarinn áieit ekki fleiri vitnishurði
þnrfa. Hann sagði að frú Carlcourt hefði sann-
að nægilega, að hálsmenið væri hennar eign —
og jafnframt sannað sakleysi hinnar kærðu.
Hann s'kipaði enn fremur að afhenda henni
rnenið.
Kviðdómurinn gaf úrskurðinn “sýkn,” og
Harriet var strar látin vita að hún væri frjáls.
Frú Stewart var bæði auðmjúk og hrvgg.
Auðmjúk yfir því, að hafa verið svo hörð við
Harriet, en hrygg yfir því, að hafa mist menið.
“Mér er alveg óskiljanlegt, hvað orðið er
af mínu méni, sagði hún við lögmann sinn, þeg-
ar allir aðrir voru farnir út nema Helen.
“Eg var sannfærð um að til væri að eins
»eitt hálsmen af þessari gerð,” bætti hún við.
'“Hvar skal mitt veraf”
“Það er gáta, sem enn er óráðin,” svaraði
hann, sem af tilviljun varð nú litið á Helen.
Hún sat þar eins og myndastytta. And-
litið var náfölt 0g undarlégir drættir í kringum
munninn. Dögmaðurinn skildi þetta þannig',
að það væri vonbrigði afarmikils haturs.
“Hún hefir vonað að erfa þessa gersemi,
og getur naumast þolað að hafa mist hana,”
sagði hann við sjálfan sig.
Hann hélt áfram að líta til hennar, meðan
hann enn þá talaði við móður hennar. Hann
tók þá eftir því, að hún leit afar ilskulega til
frú Carlscourt þegar hún gekk út.
Þegar dymar lokuðust á eftir móður Harr-
iets, andvarpaði hún geispandi og stóð svo
snögglega upp.
“Yið skulum nú fara heim mamma,” sagði
hún, án þess að skeyta um, að hún truflaði
samtalið.
“Nei, eg get ekki farið heim, fyr en eg er
búin að tala við ungfrú Gay, og segja henni
frá iðran minni yfir þessum leiða misskilningi,”
sagði frúin.
“Það skalt þú ekki 0g mátt ekki gera,
mamma,” svaraði Helen æst og blóðroðnaði.
“Þú mátt ekki auðmýkja þig fyrir henni.
“En eg hefi ekki hagað mér eins 0g eg átti
að gera,” svaraði frúin 0g snéri sér undrandi
að henni. “Mér hefir fallið það afar illa að
eg lét hana fara úr húsinu.”
“Það kvelur samvizku mína, að við leyfð-
um henni nokkru sinni aðgang að húsinu,”
svaraði Helen jafn jlskulega og áður.
Hún hafði séð Harriet hvíla höfuð sitt á
öxl Mortons, og hve alúðlega að hann tók hana
í faðm sinn, fölur af kvíða yfir henni. Og
þetta var henni eldraun.
“Þú missir sjálfstjórn þína ,Helen,” sagði
tnóðir hennar ásakandi. “Framkoma þín og
orð virðast benda á, að þú hatir veslings stúlk-
una.”
“Eg geri það líka!” hvíslaði hún svo æst
að móður sinni, að hún varð hraedd og leit kvíð-
andi til hennar. En á sama augnabliki brevtt-
»st svipur hennar skyndilega.
Hatrið hvarf úr augum hennar og einnig
úr dráttunum kringum munninn. Hin dramb-
sama framkoma hennar varð að blíðum 0g ynd-
íslegum svip. Hún var alt í einu orðin að
hinni blíðu og töfrandi stúlku, sem á skemti-
samkomum var svo mikið dáðst að. Orsökin
var sú„ að Percy Morton kom til þeirra.
Helen gekk á mót; honum til að heilsa hon-
um með alúðlegu og töfrandi brosi.
“Sjúklingurinn yðar hlýtur að vera betri,
annars hefðuð þér ekki yfirgefið hana,” sagði
hún með uppgerðar meðaumkun með Harriet.
Og okkur ber líklega að óska yður til hamingju
með þenna heppilega enda, þó að við missum
afar mikið um leið.”
“Hamingjan góða!” tautaði sækjandinn.
“Þessi unga stúlka er lymsk 0g lævís persóna.
Eg þori að veðja um það, að það er eitthvað
leynt bak við þessi málaferli, sem við þekkjum
ekki. ’ ’
“Já, þér megið óhultur veðja um það,”
hvíslaði rödd í eyra hans.
Þegar lögmaðurinn snéri sér við, stóð hann
frammi fyrir spæjaranum, sem frú Stewart
fékk lánaðann.
“Yið hvað eigið þér með þessuf Þér hafið
þá heyrt hvað eg sagðif” spurði sækjandinn
undrandi.
“Já, hvert eioasta orð. Og satt að segja
er eg á sömu skoðun og þér. Eg hefi ná-
kvæmlega athugað þetta mál, og við og við hefi
eg orðið var við sumt, sem eg hafði ekki búist
við. En eg ætla mér að jafna sakir við þá
persónu tilfinnanlega.”
iSpæjarinn hafði staðið baki lögmanninn
meðan hann sagði þetta, án þess að þær, sem
voru að tala við Morton, tæki eftir honum.
Þegar hann var búinn að segja það, sem
hann ætlaði, gekk hann hröðum fetum út úr
salnum. Lögmaðurinn var efandi og dálítið
órólegur yfir hinum dularfullu orðum hans.
32. Kapítuli.
Percy hneigði sig kurteislega sem svar við
orðum Helenar. En hann snerti að eins laus-
lega hendina, sem hún rétti honum, og svaraði
rólega, að Harriet væri betri.
Eg er kominn til að segja yður hve sárt mér
fellur, að þér hafið mist svo verðmikinn grip,”
sagði hann alvarlegur við frá Stewart. “Mér
finst þetta annars mjög dularfult, og ef á
nokkurn hátt get hjálpað yður, er eg fús til
þess. Eg verð enn fremur að segja yður, að
framkoma okkar Harriets, gagnvart hvort öðru,
sem ókunnar persónur, var ekki samkvæmt mín-
um vilja. Eg var þá bæði hryggur og reiður
við hana, þó eg vissi að hún gerði þetta mín
vegna.”
“Eg skil svo vel tilfinningar hennar, vesal-
ings barnsins, og þetta var sanngjamt undir
þáverandi kringumstæðum,” svaíaði frú Ste-
wart vingjamlega. Hún var nú fúsari til að
virða Harriet nokkurs, þegar hún vissi að hún
var dóttir hinna ríku og mikils virtu frú Carls-
court.
Ef eg hefði haft tíma til að hugsa um þetta,
þá hefði eg endurkallað loforð mitt,” sagði
Percy. “En áður en eg var búinn að átta mig
á þessu, kynti Sir Henry Harwood okkur, sem
hélt að við værum ókunnug. . Eftir þetta urð-
um við að láta þetta velta þannig.” .
“Nú jæja! Þetta er þá loksins lagað,”
svaraði frúin, “og það hefir engan baga gert.
En mér þvkir leiðinlegt hve miklu mótlæti ung-
frú Gay — eða Graham — hefir orðið að mæta,
og það er að sumu leyti mér að kenna, en eg
hugga mig með því, að frú Carlscourt hefði lík-
lega aldrei fundið dóttur sína, án þessara mála-
ferla.”
“Já, þannig lítum við öll á það,” svaraði
Percv. En hann var órólegur yfir því, að ung-
frú Gay var orðin ungfrú Graham, dóttir
þeirrar konu, sem var meðal hinna efstu í met-
orðastiga mannfélágsins.
“Get eg fengið að tala við hana? Eg þrái
að biðja hana afsökunar,” sagði frú Stewart.
“Hún er farin. Hertogainnan tók hana
heim með sér, 0g lofaði að senda vagninn aft-
ur eftir frú Carlscourt, en seinna getið þér
eflaust fundið hana,” sagði Percy.
Frú Stewart kvað sér þykja þetta leitt; en
gokk svo til lögmanns síns, til að tala við hann.
Percy og Helen urðu því alein í öðrum enda
salsins.
•
“Framtíðar útlit ungfrú Graham breytist
mikið við þessar uppgötvanir, sem í dag hafa
verið gerðar,” sagði Helen alúðlega.
“ Já, það er líklegt,” svaraði Percy hugs-
andi.
Carlcourt hafa gott álit og eru meðal hinna
helztu aðalsmanna í London,” sagði Helen.
“ Nú er því ekkert sem hindrað getgr ráðahag-
inn.”
Helen leit rannsakandi augum til hans.
“Hvaða ráðahag eigið þér við?” spurði
Percy undrandi.
“Hafið þér gleymt því, sem eg sagði yður
áður en þér fóruð til Parísar?. Og getið þér
ekki með yðar eigin augum séð það, sem í dag
hefir verið öllum öðrum augljóst, að ungfrú
Graham verður síðarmeir hertogainnan of Ost-
erly?” spurði Helen. “Hertogainnan hef-
ir verið því mótfallin, að Nelson giftist henni,
en nú getur ekkert verið því til hindrunar.”
Percy hneigði sig að. eins, þegar Helen
sagði þetta. Hann gat ekki svarað með orð-
um, því þegar hann mintist orða lávarðarins,
tr hann laut niður að henni í framherberginu,
varð hann hálf örvilnaður.
Það gat naumast verið að þau væri heit-
bundin, því hvorki orð né framkoma Harriets
henti á neitt slíkt. En það sem Helen sagði,
kom honum til að líta á framtíðina vonlausa og
dimma-
“Leið yður vel í París, Morton?” spurði
Helen litlu síðar, ánægð yfir áhrifum orða
sinna.
“1 vissu tilliti hefir það verið skemtilegt.
Og í öllu tilliti hefir það verið gagnlegt fyrir
mig, sem eg virði miklu meira en skemtanirn-
ar,” sagði hann.
“Mig skyldi ekki furða þó þér með tíman-
um fengið heiðursmerki fyrir dugnað, sem lækn-
ir, ” sagði hún til að töfra hann.
“Eg er ánægður án nokkurs slíks, ef eg get
linað kvalir nokkurra manneskja,” svaraði hann
rólegur.
“En það er samt sem áður viðfeldið, að
störf manna séu viðurkend gagnleg. ”
Já, það er satt. Eftir minni skoðun er
sú ánægja, sem góð samvizka 0g vel framkvæmd
vinna veitir, meira verð en öll heiðursmerki,
sem mennirnir veita.”
Tlelen roðnaði og leit rannsakandi augum
á hann. ímvndaði hann sér máske, að hún
hefði ekki góða samvizku.
En hún svaraði með áherzlu: “Já, auð-
vitað. En getið þér ekki orðið o»kkur samferða
heim til að neyta dagverðar?” spurði hún.
Frú Stewart kom nú til þeirra og endur-
nyjaði tilboð dóttur sinnar. En Percy neitaði
því kurteis og ákveðinn.
„Eg verð að fara til London aftur síðdeg-
is, ” sagði hann. “Og eg verð áður en eg fer,
að heimsækja hertogainnuna og tala við ungfrú
Graham um ýmislegt.”
Helen brosti ilskulega.
Hingað til hafði hann kallað hana ITarriet.
Og hún var sannfærð um að eifraða örin sín
hafði náð takmarkinu.
Hún var sannfærð um, að sér mundi ekki
hepnast að verða kona hans, en hún vildi hindra
að sú, sem hún hataði, yrði það.
Hún setti á sig vonbrigaða svip og sagði:
“Við fáum þá ekki fyrst um sinn að njóta sam-
vista yðar, en eg vona að við finnumst seinna,
þar eð við ætlum að vera í London í vetur- Þér
megið ekki yfirgefa okkur alveg, Morton læknir,
en koma til ofkkar við 0g við.”
Hún rétti honum hendi sína og lét hana
liggja í hans fáein augnablik. Svo fóru þær
af stað til Cresent Villa — önnur sorgmædd
yfir missi sínum, — hin reið og örvilnuð yfir
því, að ást hennar á Morton var vonlaus, og yf-
ir því, að hennar fyrirlitni keppinautur hafði
sígrað.
Þegar Percy hafði kvatt þær, fór hann beina
leið til húss hertogainnunnar.
33. Kapítuli.
. Á meðan þetta fór fram, ók frú Carlscourt
beina leið til hertogainnunnar, sem beið hennar
í dvrunum mgð opinn faðminn og gleðigeislandi
andlit.
“Góða vina mín,” sagði hún um leið og
hún faðmaði hana að sér. “Eg held að þetta
sé ánægjulegasti dagurinn, sem eg hefi lifað.
Að hugsa sér, að mér auðnaðist að gefa yður
dóttir yðar aftur, sem þér hafið saknað í svo
mörg ár.”
“Mér þykir hundrað sinnum vænna ura
yður eftir þetta,” svaraði frú Oarlscourt, með-
an hún kysti alúðlega gamla andlitíð. “En
hvar er hún, Harriet mín? Hvernig stendur
á því, að eg hefi aldrei heyrt skírnarnafn henn-
ar fyr en í dag? Eg held að eg hefði þá þekt
hana og krafist hennar, því hún hefir augu og
enni föður síns. Eg kallaði hana raunar r.It
af litlu kisu mína.”
“Heitir hún Harriet?” spurði hertoga-
innan. v
“Hún var skírð Florence Harriet, sama
nafni 0g amma hennar, frú Graham, bar. En
enginn kallaði hana Florence, nema móðir míu.
Maðurinn minn og eg höfðum alt af dekurnöfn
á henni. Hann kunni bezt við að kalla hana
“litli ljósengilinn minn”. En leyfið mér nú
að fara til hennar,” bað frú Carlscourt.”
“Já, það skuluð þér fá. Hún er í sínu
eigin herbergi,” svaraði lafðin- “Eg fékk
hana til að leggja sig og hvíla, þangað til þér
kæmuð. Hún er enn ekki búinn að jafna sig,
eftir þessa miklu geðshræringu er þessi upp-
götvan olli. Komið,” bætti hún við, tók hendi
vinkonu sinnar og leiddi hana inn í lítinn sal.
“Leggið frá yður hattinn og kápuna, svo skal
eg fylgja yður til herbergis hennar.”
”Eg get aldrei þa-kkað yður eins og vera
ber, fyrir vinsemd yðar við hana,” sagði frú
Carlscourt. “Þ!að var kristileg miskunsemi
af yður„ að annast um hana eins og hún var
stödd; 0g það er sárt fyrir mig að hugsa um
tþað, að hún varð að vinna fyrir sér hjá þessum
tilfinningalitlu manneskjum, meðan eg naut
allsnægta. Og nú er eg tilbúin að fara upp
til hennar.”
IJertogainnan fylgdi henni upp og að dyr-
um í ganginum, sem hún opnaði fyrir hana.
Þegar frú Carlsoourt kom inn, lokaði hún dyr-
unum 0g lét móður 0g dóttur vera einsamlar.
Harriet lá á legubekk við opinn glugga.
Frú Carlscourt gekk með hröðum skrefum
til hennar.
“Mamma — mín — mamma,” hvíslaði
Harriet.
“Elskaða barnið mitt!” var alt sem móðir-
in gat sagt, og þrýst henni að brjósti sínu og
kysti hana aftur og aftur.
“Dýrmæta barnið mitt! Getur það verið
mögulegt að guð hafi aftur gefið mér þig?”
sagði frú Carlscourt, þegar hún gat talað. ‘ ‘ Alt
af hefi eg haldið öll þessi mörgu ár að þú værir
á botni hafsins. Nú get eg skilið t.ilfinningar
ekkjunnar í Nain, þegar Jesús vakti son hennar
af svefni dauðans. Hugur minn er þrunginn
af þakklæti og gleði.”
Harriet þrýsti sér fastara og fastara að
ntóður sinni.
“En hvað eg hefi saknað bín, elskaða móð-
ir mín. Saknað móðurlegrar ástar og um-
hyggju, samhygðar og ástaratlota. ”
“Kæra, góða stúlkan mín! Þetta hefir verið
erfitt fyrir þig. En nú höfum við loksins
fundist. Þegar við fundumst fyrst hjá frú
Harwood, hafðir þú eitthvað svo undarlegt að-
dráttarafl á mig. Manst þú eftir því?”
“Já, eg man það glögt, að þegar þú lagðir
hendi þína á öxl mína, langaði mig til að taka
þig í faðm minn og kyssa þig.”
“Langaði þig til þess, elsku bam?”
Móðirin þrýsti henni enn fastara að brjósti
sínu.
“Það var eitthvað við þig sem mér fanst
eg þekkja, og nú veit eg hvað það var. Þú
hefir nefnilega augu og enni föður þíns.”
“En hvað eg er glöð yfir viðburðum þessa
dags, ’ ’ sagði Harriet. ‘ ‘ Eg held eg hefði vilj-
að lenda í fangelsi, til þess að hlotnast þá á-
nægju sem eg nú finn til.”
“Ó, bamið mitt, hugsaðu þér að eins, að
og hefði ekki séð grein um þetta mál í blöðunum
í gærkvöldi, þá hefði eg máske ekki fundið þig
í dag. Það fyrsta sem eg las var lýsingin á
björgun þinni frá hinu sökkvandi skipi, 0g að þú
vildir ekki missa menið, þar eð þú hélzt að það
vrði til að opinbera ætt þína, og þá grunaði mig
að þú værir dóttir mín.
“Kg gat ekki sofnað alla nóttina, eg var
alt af að hugsa um þig. /
‘ ‘ Eg mintist ekki á þetta við nokkra mann-
eskju, nema móður mína, ömmu þína, sem elsk-
aði svo innilega “okkar kæru Florence,” sem
hún var vön að kalla þig. Eg hraðaði mér
því af stað í morgun, til þess að bjarga þér.”
\f s • »• 1 • \i» timbur, fjalviður af
Nyjar vorubirgðir tegu«dumf geirettur
öllum
og al»-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðir
£kð sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
----------------Limítffld----
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
“Hefíiir þú ekki komið, þá hefði eg verið
álitin sek og dæmd í fangelsi,” sagði Harriet.
“En það er undarlegt að eg skyldi aldrei verða
vör við þessa holu.”
“Hún er mjög vel falin. Eg held enginn
geti fundið hana, nema að fá fyrst leiðbein-
ingu.” sagði frúin. “En eg er mjög reið við
frú Stewart yfir því, hvernig hún breytti við
þig.”
“Hún var sannfærð um að eg væri sek, og
áleit rétt að hegna mér,” svaraði Harriet.
“Hún hefði getað haldið hálsmeninu og
sagt þér upp stöðunni.”
“Þú gleymir því, að þá hefðum við ekki
fundist,” sagði Harriet.
“Þú segir satt. Hefði eg ekki lesið frá-
sögnina um björgun þína frá skipsbrotinu, þá
hefði eg aldrei fundið þig. En það afsakar
ekki hina vondu breytni frú Stewarts við þig.
‘ ‘ Hún gat e-kki annað. Hún hafði útvegað
sér spæjara til að rannsaka þenna vjöburð og
það var skylda hans að taka mig fasta. En
eg held að Helen hafi spilt fyrir mér. Hún
hefir frá byrjun hatað mig.”
Frú Carlscourt brosti, hana grunaði af
hverju óvild Helenar var sprottin til þessarar
fögru stúlku. Hún hafði frá byrjun séð kar-
akter hennar undir hinni ástiiðlegu grímu, og
var sannfærð um að hún hataði Harriet sökum
fegurðar hennar og aðlaðandi framfcomu.
“Þú ert mjög sáttfús, góða stúlkan mín.
Þrátt fyrir hörku frú Stewarts.”
“En, mamma, hún var alt af góð við mig
þangað til þetta kom fyrir.”
“En nú.verður þú strax að fylgja mér til
heimilis míns. Þú ert elzta dóttir mín og verð-
ur að taka þá stöðu í félagslífinu, sem tilheyrir
]»ér. Nafn þitt er í rauninni ungfrú Graham,
en hvers vegna varst þú nefnd ungfrú Gay?”
“Percy segir að eg hafi ekki getað nefnt
eftirnafn mitt' nógu skírt og greimilega. ”
“En segðu mér, Harriet, hvort þú hefir en
þann fatnað, sem þér var bjargað í frá skip-
inu?”
“Já, hann er í koffortinu mínu hérna,”
svaraði hún og stóð upp til að ná honum.
Hún tók böggulinn upp, og opnaði hann og
lagði hann svo í keltu móður sinnar.
Hún skoðaði hverja flík, en þegar hún leit
á náttkjólinn fór hún að gráta.
“Þetta minnir mig svo átakanlega á gæfu-
ríka lið-na daga,” sagði hún, þegar hún gat
aftur talað- “Þessa flík og þessa og þessa,
hefi eg sjálf saumað, eg ætlaði að sauma allan
fatnað þinn á ókomna tímanum.
“ Selskinnskápuna hefi eg ekki fyr séð.
Faðir þinn hefir látið sauma hana, svo þér yrði
hlýtt á sjónum.”
“Eg ætla alt af að geyma þessar flíkur,”
sagði Harriet 0g kom þeim fyrir í sama stað
aftur.
Frú Carlscourt fór nú að segja henni frá
æfisögu sinni, eftir dauða fyrri manns síns.
“María er þá ekki þitt eigið barn,” sagði
Harriet undrandi, sem iþótti gaman að heyra
þann hluta sögunnar.
“Nei, það er hún ekki, en mér þykir samt
yfirburða vænt um hana,” sagði móðir hennar.
“En hve undarlegt þetta er,” sagði Harri-
et. “Máske foreldrar hennar syrgi yfir því
að hafa mist hana, eins og þú hefir gjört í öll
þessi ár yfir mér.”
“Það get eg naumast haldið,” svaraði frú
Carlscourt. “Eg ímynda mér að þau hafi
farist í eldinum, eins og svo margir aðrir, því
við auglýstum margar fyrirspumir um þá í
blöðunum. ’ ’
“María er mjög alúðleg stúlka; það verður
viðfeldið að eiga hana fyrir systir mamma,”
sagði Harriet brosandi.
“Já, hún er alt, sem foreldrar og systkipi
geta óskað sér. Ykkur kemur eflaust vel
saman, og feg verð hreykin yfir mínum fögru
dætrum,” sagði frúin.
“Og hve aðdáanlegir bræður mínir eru.
Mér finst það undarlegt að heyra til fjölskyldu
með þroskuðum systkinum,” sagði Harriet
hugsandi.
‘ ‘ En segðu mér nú hvemig þú ert orðin að
reglulega siðmentaðri stúlku, uppalin, eins og
þú ert, á heimili gamla vitavarðarins, án nokk-
urrar mentaðrar konu, til að annast um þig?”
spurði frúin.
Afi, sem eg og Percy vorum vön að kalla
hann, var reglulegt göfugmenni og sannkrist-
inn, þó hann væri ekki ríkur af þekkingu, og tal-
aði ekki alt af mál metaðra manna. En Percy
var ált öðruvísi, hann virtist tilheyra æðra
mannfélagi en afi hans, þó hann hefði alist upp
á heimili hans- Hann talaði fallegt mál, og
hann leyfði mér aldrei að tala neitt orð, sem
ákki var samkvæmt málfræðinjni, og leiðrétti alt-
af það, sem eg sagði rangt. Hann var líka
mjög vandlátur með hegðan mína. Ef eg hag-
aði mér ekki eins og lítil lafði, vakti það mis-
þóknun hans.
“Það er hugsanlegt að hann, með tilliti til
þessarar meðfæddu siðmentunar, hafi líkst móð-
ur sinni, sem eg hefi heyrt hrósað mjög mikið.