Lögberg - 06.10.1921, Blaðsíða 6

Bte. d
IjÖGBERjG .FIMTUDAGINN, 6. OKTOBER 1921.
Og
HARRIET
| Eftir frú Georgia Sheldon.
“Bæði hann og gamli Morton vildn,” sagði
Harriet, “að eg skyldi fá eins góða mentun og
mögulegt vteri, fá tækifæri til að afla mér mik-
illar og góðrar þekkingar. Þeir voru báðir
sannfærðir um, að eg tilheyrði góðri fjölskyldu,
og yrði þess vegna að læra eins mikið og eg
gæti.
“Duglegur og lipur heimiliskeninari var
fenginn, sem kendi dkkur báðum. Þegar vita-
vörðurinn var dáinn, kom Percy mér fyrir í frú
Hanleys hærri skóla, þar sem eg fékk ágæta
tilsöign.”
“Þú átt Morton lækni mikið að þakka,
Harriet,” sagði frúin; “og eg er honum líka
mjög þakklát. Hann hefir annars aðlaðandi
áhrif. Hve gamall er hann?”
“Tuttugu og fimm ára held eg.”
“Hann er þá sjö árum eldri en þú. Þú
varst átján ára í maí.”
“Já”, svaraði Harriet og roðnaði.
Á þessu augnabliki var barið að dyrum.
Páum sekúndum síðar kom hertogainnan
inn, glöð yfir að sjá mæðgurnar.
“Egikom til að spyrja hvort Harriet væri
nógu frísk til að koma ofan og neyta hádegis-
verðar með okkur. Eg hefi boðið Morton
lækni að neyta matar með okkur, og verða hér í
dag. Og hann þáði tilboðið, en segist verða
að fara til Sir Henry í London í kvöld.”
Harriet stóð snögglega upp og roðnaði.
“Fer Percy aftur strax í kvöld?” mælti
hún. “Já, eg skal koma ofan til hádegis-
verðar. Eg er nú orðin jafngóð og ósegjan-
lega glöð og gæfurík lafði mín.”
Hún leit þakklátum augum til hertogainn-
unnar, hún fann að hún átti henni mikið að
þafeka.
Fní Carlseourt stóð líka upp og leit á
úrið sitt.
“Eg hefi hreint glejmat mér. Hvar ætli
móðir mín og María haldi að eg sé. Eg tók
Maríu með mér, svo hún gæti heimsótt Bellu
litla stund. En nú verð eg að fara strax til
hótelsins. ’ ’
“Nei, það megið þér alls efeki,” sagði gamla
konan. “Eg skal senda eftir frú Gerard og
Maríu. Eg get ekki mist yfekur í dag- Þið
verðið að vera gestir mínir eins lengi og ykkur
þóknast.
“Þú verður að vera hér, mamma, eg get
ekki mist þig núna, og ef eg færi með þér, þá
mundi Perev álíta að eg væri að flýja sig.”
Frú Carlscourt lofaði að vera feyr, og vagn
var sendur eftir frú Gerard og Maríu.
Hann kom brátt aftur með frúna, en María
var á skemtigöngu með Bellu. Frú Stewart
var beðin að segja henni, að hún yríi að koma
til hertogainnunnar að finna móður sína, sem
væri þar.
Allir voru ánægðir sem að hádegisverðin-
um settust. Að eins Percv var nokkuð alvar-
legur.
Að lokinni máltíð gekk frú Carlscourt til
Percy, til að heyra hjá honum meira um bernsku
dóttur sinnar.
Lávarður Nelson fékk Harriet til að koma
með sér út í sólbyrgið, til þess að horfa á gufu-
skip, sem var að koma að bryggjunni — en
hertogainnan og frú Gerard settust á þægilega
stóla, og töluðu um uppgötvanir, sem gerðar
voru árdegis þenna dag.
------o------
34. Kapítuli.
Meðan Harriet og móðir hennar voru að
tala saman upp, ræddu Nelson og amma hans
um þann skáldlega endir, sem þessi hættulegi
viðburður fvrir Harriet, fékk.
“Þetta er sá undarlegasti viðburður, sem
eg hefi nokkru sinni heyrt. Að hugsa sér að
Harriet skyldi vera dóttir frú Carlscourt,”
sagði hertogainnan.
“Já, það er einkennilegur viðburður frá
hyrjun til enda,” svaraði Nelson. “Frú Carls-
courts -æfisaga er mjög skáldleg, og ungfrú
Graham sömuleiðis, jafn ung og hún er ”
“Nú veit eg hvaðan siðmentun Harriets á
rót sína að rekja. Frá Silíkri móður gat hún
naumast orðið öðruvísi. Það eru fáar konur
í heiminum eins og Emilia Carlscourt,” sagði
hertogainnan hugsandi.
“Þú segir satt,” svaraði sonarsonur hennar
“Eg hefi frá bvrjun vitað, að ættemi Harriets
var göfugt. Og nú má eg lfklega hætta við
loforðið sem eg gaf þér, daginn sem hún kom
hingað,” sagði hann ákafur og roðnaði.
Hertogainnan brosti.
“Ef eg leyfi þér það ekki, er eg hræddur
um að þú munir samt gera það. Annars væri
mér ekkert kærara en það, að þú gerðir dóttur
Emiliu Carlscourt að tilvonandi hertogainnu
af Jersey. Harriet er líka orðin mér mjög
kær, ])essar fáu vikur sem hún hefir verið hjá
okkur. Far þú og reyndu að ná ástum henn-
ar, ef þú getur.”
Nelson feysti hönd ömmu sinnar, og var ó-
segjanlega glaður.
Það vora þessi orð, sem ómuðu í eyrum
hans, þegar hann fékk Harriet til að koma með
sér út í sólbyrgið.
Hann útvegaði henni sæti í þægilegum krók
í forsælunni, þar sem útsjón var til sjávarins.
Svo vtti hann stól í nánd hennar handa
sjálfum sér.
“Njótið þér nú útsjónarinnar vfir sjóinn
eins vel og þér getið, ungfrú Gay— afsakið —
ungfrú Graham,” sagði hann. “Það er svo
óvanalegt að nefna yður þannig.”
“Já, það er svo ókunnugt nafn,” svaraði
hún brosandi. “En eg venst bráðlega við
þessa breytingu. “Eg er að minsta kosti
glöð yfir því, að eg veit nú hvaða nafni eg hefi
heimild til að kalla mig. ’ ’
“Þér hafið þá efast um það nafn, sem þér
hafið hingað til borið.”
“Já, eg hefi aldrei verið viss um að neitt
annað nafn en Harriet tilheyrði mér.”
“Harriet er líka fallegt nafn, og á vel við
yður,” sagði Nelson.
“Eg á máske að skilja þetta sem hrós,”
sagði Harriet brosandi. “Percy hefir líka
sagt, að hann kynni vel við nafn mitt.”
“Það virðist ekki alveg eðlilegt, að heyra
yður tala um Morton lækni sem Percy,” sagði
Nelson.
Harriet roðnaði þegar hún svaraði. 1 ‘ Það
var heimska af mér, að látast vera honum ó-
kunnug. Það var hvorki viðeigandi né rétt
gagnvart Percy, sem alt af hefir verið mér svo
góður. ’ ’
Nelson sárnaði þessi orð.
“Leið yður yfirleitt vel á eyjunni? Var
ekki einmanalegt og leiðinlegt að vera þar,”
spurði hann.
“Nei,” svaraði hún róleg. “Hafi þar
verið einmanalegt — sem eg býst við að mörg-
um hefði fundist — þá datt mér það aldrei í
hug. Eg elskaði sjóinn og hið yndisfagra ljós
í tuminum, sömuleiðis Jitla viðfeldna htisið,
þar sem allir voru mér svo góðir. Eg var svo
glöð og ánægð þar.”
“Það var af því, að þér þektuð enga aðra
tilveru,” sagði Nelson. “En yður langar
eflaust ekki til að fara þangað nú, og vera þar
í framtíðinni.”
“Nei,” svaraði Harriet. “Eyjan hefir
naumast sömu áhrif á mig nú og áður. En eg
minnist hennar ált af með ánægju.”
“Eg vona samt, að ókomni tíminn verði
yður skemtlegri en sá liðni. Eg vildi að eg
gæti unnið að því á einhvern hátt,” sagði hann
alvarlegur.
“Ó, lávarður Nelson — þér hafið nú þegar
gert svo mikið fyrir mig,” sagði Harriet og
leit til ans þakklátum augum. “Ef þér hefðuð
ekki verið, þá hefði eg líklega aldrei hlotið þá
gleði, sem mér hefir að höndum borið í dag. Og
ömmu yðar, sem hefir verið mér eins og góð
rnóðir, verð eg þakklát til dauðans.”
Nelson laut að henni segjandi: “Þér segjið,
að yður þyki afar vænt um hana, ungfrú Gra-
ham, mér sfeyldi þykja ósegjanlega vænt um,
ef þér segðuð hið sama um mig, því eg elska
yður af öllu hjarta.
“Allar þessar vikur, síðan þér komuð hing-
að, hefi eg þráð að opinebra yður ást mína.
Viljið þér þiggja þetta tilboð, elskan mín? Vilj-
ið þér eiga sama heimili og eg?”
Harriet sat mállaus og náföl fyrir fraan
bann.
Hana hafííi ekki grunað að hann elskaði sig.
Hún hafði litið á hann sem góðan vin, er frá
byrjun hafði reynt að gera henni lífið þægilegt.
þar eð hún var efnalaus kennari, og seinna
reynt að hugga og hjálpa henni í vandræðun-
um.
Hún rétti fram hendurnar með bænar-
svip.
Hann tók þær í sínar hendur, en vonin rén-
aði þegar hann sá hið föla og sorgþrungna
andlit.
“Harriet — elskið þér mig — getið þér
svarað tilfinningum mínum?” spurði hann með
bænarróm.
“Hveraig getið þér spurt mig um þetta,
lávarður Nelson?” svaraði hún. “Eg hafði
engan grun um að þér bæruð slíkar tilfinningar
til mín. 0g eg — get ekki — endurgoldið
þær.
Höfðuð þér engan grun um þetta?” spurði
hann. “Eg hefi ávalt komið yður á óvart, og
þér þurfið nú tíma til að hugsa um þetta. Og
hann sfeuluð þér fá, eins langan og þér viljið,
éður en þér svarið mér. Eg gat ekki þolað
að þér færuð burt, án þess að eg fengi ofurlitla
von.”
“Nei, nei! Eg get ekki gefið yður hana.
Fyrirgefið að eg olli yður hrygðar,” sagði hún,
þegar hún sá hinn örvilnaða svip hans. “Eg
veit vel að eg skulda yður mikið, en —”
Hann slepti höndum hennar og stóð upp
með vonieysis svip.
“Þér skuldið mér ekkert,” sagði hann.
“Og ef þér ekki með frjálsum vilja getið veitt,
mér ást yðar, skeyti eg ekki um neitt annað. En
Harriet! Eruð þér alveg vissar um að svar
yðar sé rétt?”
“ Já, alveg viss,” svaraði Harriet hrygg en
ákveðin. “Eg elska yður ekki á þann hátt,
sem þér eigið við — ekki nógu mikið til að verða
kona vðar. Og tilfinningar mínar segja mér
að eg geti aldrei orðið það. Mér þykir
afarleitt að olla yður sorgar og vanbrigða, eð-
allvndi góði vinur minn; en við vitum bæði, að
það er bezt að segja sannleikann. ”
“Það verður auðvitað að vera eins og þér
segið,” sagði hann. “En Harriet, mér finst
eins og þér hafið gefið mér snoppung.”
“Góði segið þér það ekfei! Eg get ekki
þolað það,” sagði hún biðjandi.
“Fyrirgefið mér!” svaraði hann. “Eg
hefi enga heimild tll hð olla yður sorgar, en
segið mér, hvort eg hefi mist vináttu yðar með
biðlan minni?”
“Nei, það hafið þér alls ekki,” svaraði
Harriet sannfærandi. “Eg skoða yður alt af
sem einn af mínum beztu og hreinskilnustu vin-
um. ’ ’—
Nelson svaraði ekki. Hann gat ekki tal-
að, en hann laut niður, tok aðra litlu hendina,
lyfti henni að vörum sínum og kysti hana- Gekk
svo hröðum skrefum út í lystigarðinn.
Harriet studdi höndunum undir kinnar
sínar og olnbogana á hnjánum, hrygg og hugs-
andi.
Hún vissi ekki hvernig tíminn leið, né hvar
hún var, fyr en hend var stutt á höfuð hennar.
Þegar hún leit upp sá hún Percy.
Hún roðnaði þegar augu þeirra mættust.
“Hvað er að, Harriet?” spurði hann.
“Hefir nokkuð komið fyrir, sem hrvggir þig?”
Hún leit ósjálfrátt á eftir Nelson, og það
gerði Percy líka.
“Lávarður Nelson sök á því? Hefir yð-
ur mislíkað eittvað?” spurði hann.
“Nei, við höfum ekki rifist, en eg er hrædd
um að eg hafi ollað honum sörgar,” svaraði
Harriet.
Percy settist við hlið hennar.
“ Vilt þú tala hreinskilnislega við mig, kæra
Harriet?” sagði hann. “Átt þú við að þú
hafir neitað bónorði Nelsons?”
Hún hneigði sig samþykkjandi.
Gleðin leiftraði í augum Percvs.
Fyrst að Harriet hafði neitað Nelson, á-
leit hann sér óhætt að vona að fá jáyrði hennar.
Hann laut að henni með ástrík orð á vör-
unum, sem hann talaði þó ekki, því hann mundi
nú eftir að hún var ekki lengur fátæka, vina-
lausa stúlkan, sem hann hafði árum saman veitt
svo blíða umhyggju.
Hveraig gat hann vogað sér að hugsa, að
hann gæti fengið þessa töfrandi ungu stúlku til
þess að giftast sér? Þegar bæði ætt hennar
og mentun gáfu henni heimild til betri tæki-
færa en hann gat boðið henni.
“Heldur þú, að þetta hafi verið rétt gert
af þér, Harriet? iJávarður Nelson elskar þig
sjáanlega, og hann getur veitt þér hina indæl-
ustu framtíð,” sagði Percy.
Honum veitti nú samt erfitt að segja þetta.
Hún leit á hann með opinberri undrun.
“Hvernig ætti eg að geta iðrast þessa, þar
eð eg elska hann ekki,” spurði hún og roðnaði.
“Vilt þú hvetja mig til að giftast lávarði Nel-
son, eftir að eg hefi sagt þér þetta?”
“Eg hugsaði að eins um, hvað bezt væri
fyrir þig,” svaraði hann hálf feiminn.
“Álítur þú það bezt fyrir nokkura mann-
eskju, að velja háa stöðu í lífinu, fram yfir
sanna ást? Álítur þú háa stöðu meira virði
en sanna ást?” spurði hún með dálítilli fyrir-
Iitningu.
“Nei, Harriet. Eg vildi að eins fullvissa
mig um, að þú gerðir ekki misgrip,” svaraði
hann alvarlegur.
“Eg er alveg viss um að eg elska ekki lá-
varð Nelsön,” sagði hún einbeitt.
Percy átti bágt með að verjast því, að taka
hana í faðm sinn og þrýsta henni að brjósti
sínu, en hann ákvað að tala fyrst við móður
hennar og biðja hana að leyfa sér að biðja
hennar.
“Fyrst svo er, þá vil eg vera sá seinasti til
að hvetja þig að gera slíkt,” sagði hann með
blíðum róm.
Harriet stóð upp, föl og þreytuleg.
“Það er orðið kalt hér úti. Eg held eg
verði að fara inn,” sagði hún og bjóst til að
fara inn í húsið.
A þessu augnabliki kom maður hlaupandi
til þeirra.
Þau biðu bæði til að vita hvert erindi hans
var.
“Er Morton læknir hér?” spurði hann laf-
móður af hlaupunum.
“ Já, eg er Morton læknir,” svaraði Percy.
“Þér verðið tafarlaust að fara heim til
Sir Henry Harwood- Það er viðvíkjandi
ungum manni, sem er næstum druknaður. Og
mér var skipað að sækja yður.”
35. Kapítuli.
Percy beið ekki eftir að heyra meira, en
gekk inn í húsið eftir hattinum sínum og fór
svo af stað á eftir manninum, sem nú var á heim-
leið.
Hér um bil einni stundu áður var Charles
Harwood, sem var kyr í Brighton eftir að for-
eldrar hans voru farnir til London, svaf í þeirra
húsi en neytti matar á hóteli — genginn ofan
að sjónum til að baða sig, eins og hans var
venja.
Hann var góður sundmaður ©g hafði aldrei
frá berasku verið hræddur við sjóinn. f dag
hafði hann verið lengi?r í sjónum en venja hans
var og farið lengra frá landi. Alt í einu fann
hanli til stirðleifea og verkja í líkamanum.
Hann vissi strax að það mundi vera
krampi.
Hann fór að synda til lands, en árejmslan
jók sinateygjur hans: Hann kallaði á hjálp
eins hátt og hann gat, en enginn svaraði.
Þá sá hann bát stefna til sín og von um
björgun lifnaði.
En á næsta augnabliki misti hann með-
vitundina og sökk.
Fiskimennirnir í bátnum sáu hættuna, sem
hann var staddur í og flýttu sér til hans. En
hann var í aumkunarverðu ástandi þegar þeir
náðu honum loksins.
Annar maðurinn var roskinn, hi.nn ungur
og laut niður að honum.
“Eg þekki hann, hann á þarna heima,”
sagði hann og benti á hús Sir Henrys.
Þeir flýttu sér til lands, bára hann heim að
húsinu og inn í það, því lykillinn stóð í skránni.
Á neðsta gólfi var svefnherbergi. Þeir
færðu hann úr fötunum, vöfðu ullarábreiðu ut-
an um hann og lögðu hann á rúmið. Annar
þeirra reyndi að vekja hann til lífs, en hinn fór
að sækja lækni. Hann fann garðyrkjumann
starfandi skamt frá, sem vissi hvar Morton
læknir var, og sem fór strax að finna hann, en
hann sagði ekki Morton hver hinn hálfdruknaði
maður var, fyr en þeir voru komnir góðan kipp
frá húsinu, því hann vildi ekki hræða fjöskyld-
«/• «. 1 • jm* trmbur, fialviður af öllum
Wyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og al»-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
..- 1 " ■ Limitad-———————
HENRY 4VE. EAST
WINNIPBG
una.
Percy flýtti sér til vinar síns, sem hann
fann mjög örmagna.
Hann vafði um hann votum dúkum, vættum
í heitu vatni, og utanum þá volum ábreiðum.
Meira en hálfa stund hlyntu þeir að honum
eftir beztu getu.
Loks raknaði Harwood við, en hann var en
ekki úr allri hættu. Percy sagði, að þeir yrðu
að halda áfram að nugga hann.
Gamli sjómaðurinn leit ekki af Charlí Har-
wood, og virtist vera í mikilli geðshræringu, og
tautaði við og við einhver óskiljanleg orð.
Loks sofnaði Charlí, en að eins í tæpar
fimtán mínútur, um leið og hann vaknaði lyfti
hann höndunum upp.
Þegar hann gerði það, ýttist skyrtuermin
til hliðar, og sáu þeir þá hörundsflúrið á vinstri
handlegg hans.
Um leið og gamli maðurinn sá það, stóð
liann upp og æpti af undrun.
Percy benti honum að þegja.
Hann settist þá á stól þegjandi- En
Charlí tók eftir ópi hans. Hann var nú með
fullu ráði og leit brosandi á kvíðandi andlitin í
kringum sig.
“Mér líður ágætlega,” sagði hann með
huggandi róm.
“Eg held nú líka að þú munir jafna þig,”
svaraði Percy alúðlega og þreifaði á slagæð
hans. ‘ ‘ En það var allerfitt að geta vakið þig
til lífs aftur, vinur minn. Lfkamsbygging þín
er ekki nógu sterk til að þola svo mikla og lang-
varandi áreynslu í sjónum — uppeldi þitt hef-
ir verið of kveifarlegt til þess . Ef þú hefðii;
eytt bernsku þinni og fyrstu æfidögum á sjón-
um, eins og eg, mundir þú þola meira. Eg þoli
hvað sem er, við að lauga mig og synda.”
“Það sama hefði hann átt að geta, því hann
var fæddur á sjónum. Faðir hans var alla
æfi sína á sjónum og afi hans líka,” sagði sjó-
maðurinn.
Allir litu undrandi til lians, þegar hann
sagði þetta.
Percy var sá fyrsti, sem áttaði sig. “Yð-
ur skjátlar, maður minn,” sagði hann. “Þessi
ungi maður er sonur Sir Henr\T Harwood, mik- ‘
ils metins Londonar læknis.”
Afsakið að eg mótmæli yður, hr. En það
er hann ekki,” svaraði maðurinn sannarlega
sannfærður. “Eg veit um hvað eg tala, og
get líka sannað það. Hann er sonur WiIIiarn
Mortons, skipstjóra á kaupfarinu “Fortuna,”
sem átti árekstur við eitthvert óþekt skip fyrir
hér um bil eitthvað tuttugu og fimm árum síðan-
AJlir á skipinu fórust nema matreiðslumaður-
inn„ bátstjórinn og eg sjálfur og sonur skip-
stjórans — þessi ungi maður hérna — þá að eins
nokkurra mánaða gamall.”
‘ ‘ Hamingjan góða! En hvað þetta er æfin-
týralegt! Við hvað á hann?” sagði Charlí og
starði undrandi á manninn.
En Percy Morton var orðinn náfölur, því
orð sjómannsins höfðu mikil áhrif á hann. Hann
stilti sig samt sökum vinar síns, og sagði við
sjómanninn: “ViS meigum ekki vekja geðs-
hræringu hjá sjúklingnum góði maður minn.
Hann þarf fyrst af öilu að sofna núna. Viljið
þér gera svo vel að ganga inn í annað herbergi,
þá skal eg koma þangað rétt strax.”
Gamli maðurinn stóð upp óviljugur, til þess
að hlýða beiðni læknisins. En Charlí stöðvaði
hann. “Bíðið eitt augnablik vinur minn,”
sagði hann með viðfeldnu bnosi. “Þér hafið
eflaust í þetta skifti á æfi yðar hlaupið á yður.
En segið mér nú áður en þér farið, hvað það
var sem orsakaði það, að þér tókuð mig fyrir
að vera þann unga mann, sem þér töluðuð um?”
“Það er ekki ómafesins vert, hr. Og eg
held að það hefði verið betra, að eg hefði ekki
minst á þetta,” svaraði hinn, því hann liélt, að
af orðum sínum hefði ekki leitt neitt gott.
“Nei, þér hafið ekki gert neitt rangt. En
látið okkur nú heyra sannanirnar. Eg er
fremur forvitinn sagði ungi maðurinn.
„ ‘<Þa?y skal eg gera. 1 fyrsta lagi hafið
'þer einkennileg mer*ki á vinstri handlegg
yðar. ’ ’
“Já, það hefi eg. En hvað kemur það
staðhæfingu yðar við?” spurði Charlí og ýtti
skyrtuerminni upp, svo að Jiörundsflúrurnar
með indversfeu bleki sæust.
“ Já, eg skal segja yður, að eg hefi áður séð
nokkuð, alveg eins og þetta,” svaraði sjómaður-
inn.^ “Eg hélt því að þér væruð sá maður. sem
eg áleit yður vera. ’ ’
Charlí horfði lengi á flúrið á handlegg sín-
um, hugsandi og alvarlegur.
“Þetta er mjög undarlegt,” tautaði hann,
að hálfu leyti til sín og að hálfu leyti til Percy.
“Eg hefi oft hugsað um það, hvernig það gæti
orsakast að merkin væru þarna. En faðir
minn hefir sagt mér, að þau hafi alt af verið
þarna síðan eg var mjög lítill, og þó þau líkist
ekki fæðingarmerki, hefi eg alt af haldið að
þau væri það.”
Percy vissi að þetta var ekki fæðingar-
merki, en hann vildi ekki segja það og benti
gamla manninum að fara.
Hann gerði það lífea og Charlí lagðist út af
í rúminu.
“Nú verður þú að fara að sofna,” sagði