Lögberg - 20.10.1921, Blaðsíða 3

LÖGBERG. FIMTUDAGINN, 20. OKTÓBER 1921
BU S
1
BllllBllllBIIIIBIIIIHIIIIHIItlHÍIIIHIHIMIIBIUIHIIIiailUI'IIIBIBIIIIBIin
iiiuBiaiuiHiuniiiiiHiiiiaiiiiaiiniiHiiiiaiHiiiiBiiiiBiHiiiiS
^inmiHiuiBiiniiiiiaiiiiiHiiiniiiiiHisMiiii
iiiiiiiiiiiuimninimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii^
Sérstök deild í blaðinu
<tfflwniiiimi!iiiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuinsmniimiimuiiiiuiiiuiiiiiiii!iiiiiiiiiinninii>-
SOLSKIN

^inimuniimimiuiiQiiitmiuiuiiuBuiiiiiimiiEimumiiimmiiamQtmiinuuiumaiininniiiRB^ _ _
Fyrir börn og unglinga i |
‘tiiimiiiiiniiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuituiiiiiiiitiiiinuiuitiuiituiiiiiiiiuiiiiiiiiiiuiiiiiuuiiiiiiuiiiiiiui' ■ jj
Professional Cards
iiiMiiiniiiiiMiimiiiii
lllllMIIIIMIIUHIinmiUaiUIUKiUIMIHIMIIQmilMtJHMIIilMllllMiinMllliailllII
lítMIIII
IIIMHIIIMIIIII
IIIIIMIIIIMIIIIMIIIIMIIIIMUIl
Guð-sonurinn.
Drengurinn. gerði eins og guSfaSir hans
sagSi honum. Ilann gekk í austurátt unz hann
kom aS skóginum og sá hann þar fyrir sér auSan
blett, og þegar hann kom á blettinn miSjan sá
hann livar stórt furutré stóS. Um eina grein
trésins var bundiS kaSli, en í hinn endann sem
náSi nærri niSur aS jörS, var þungu eikartré
bundiS, en undir eikartrénu stóS trog fult meS
hunang. Drengurinn hafSi varla haft tíma til
aS átta sig á hvernig á Iþessu 'hunangstrogi stæSi
og trénu sem hékk yfir því, þegar hann varS var
viS einhverja hreyfingu í skóginum, og sá bjarn-
dýr koma út á flötina; ÞaS var byrna, eins
árs gamalt bjarndýr, og þrír svo litlir bjarn-
dýrshvoþiar. Byrnan nasaSi í allar áttir og
.fór svo beint aS troginu og ungarnir á eftir. Hún
íak nefiS ofan í hunangiS og kallaSi til hvolpanna
aS þeir skyldu gjöra þaS sama. Þeir komu
hlaupandi aS troginu og fóru aS eta, en á meSan
]>eir voru aS því, slóst tréS, sem byrnan hafSi ýtt
'frá meS höfSinu, til baka og lenti á ungunum.
Byrna tók starx eftir því og ýtti trénu aftur til
baka meS hramminum- ÞaS lét undir eins
undan og fór lengra til baka en í fyrra skiftiS,
en kom til baka meS meiri krafti en áSur og sló
einn 'hvolpinn í bakiS, en annan utan undir þegar
þaS kom til baka. Hvolpamir ráku upp vein
og hlupu í burtu, en þegar móSirin sá þaS greip
hún tréS meS hrömmunum og henti því burtu eins
langt og hún gat. TréS flaug til baka og hátt í
loft, en ársgamli björninn kom hlaupandi aS trog-
inu aftur og rak nefiÖ ofan í hunangiS og fór aS
eta meS ákefS. Ungarnir komu líka, en þeir
voru ekki komnir aS troginu þegar tréS kom til
baka meS fart og sló bjarndýriS ársgamla í höf-
uSiS og steinrotaÖi það. MóSirin rak upp org
greip tréS og kastaÖi því lengra í burtu en í fyrra
skiftiS, 0g flaug tréS hærra en greinin var á
furutrénu sem þaS yar bundið viS, þaS fór svo
hátt aS slaki kom á kaSalinn, og byman kom til
baka aS troginu og hvolparnir meS henni. En
tréS sem hafSi látiS undan afli byrnunnar og far-
iS hærra og hærra upp í loftiS fór nú aÖ síga og
fói- harÖara og harSara eftir því sem "tþaS seig
neSar og aS síSustu kom þaS yfir trogiS þegar
])aS hafSi náS fullri fart og slóst í liöfuS byrn-
unnar. Byrnan valt upp í loft, hrammarair
kiptust til, svo dó hún, en ungarnir hlupu aftur
inn í skóginn.
V.
Drengurinn horfSi undrandi á þessa viSburSi,
og hélt síSan í gegnum skóginn. Þegar hann
kom út úr honum kom hann aS garSi miklum og
inn í garSinnm miSjum stóS höll mikil og fögur
með gyltu þaki. Við hlið garðsins stóð guðfaSir
dregnsins brosandi. Hann báuð guðson sinn
velkominn og leiddi hann í gegnum hliðið og inn í
garðinn. , Þar var fagurt um að líta og hafði
drengurinn aldrei séð slíka dýrð, eins og hann sá
alt um kring, hvar sem hann leit.
Þar næst leiddi guðfaðir hans 'hann inn í höll-
ina, sem var jafnvel fegurri aS innam heldur en
hún var aS utan. GuðfaSir drengsins sýndi
honum öll herbergin í höllinni, sem voru h'vert
öðra fegurra, en að síðustu komu þeir’ að dyram
sem voru innsiglaSar:.
“Þú sérð þessar dyr,” mælti guðfaðir
drengsins. “Þær era ekki læstar, heldur að eins
innsiglaðar. Það er-þægt að ljrika þeim upp,
en ]>að er þér stranglega bannað. Þú mátt
dvelja hér, fara allra ferða þinna og njóta feg-
urSarinnar. ÞaS eina skilyrði sem eg set þér
er — að þú mátt ekki opna þessar dyr- En ef
þér skyldi verða það á, þá minstu þess sem fyrir
þig bar í skóginum.”
Eftir að guð-faðir drengsins hafSi þetta
mælt fór hann í burtu. Drengurinn varð eftir
í höllinni, og svo var indislegt þar að vera, að
hann hélt að hann hefði veriÖ þar að eins þrjá
hlukkutíma, þegar í raun réttri að hann var búinn
að vera þar í þrjátíu ár. •
Eftir þrjátíu ára dvöl í höllinni gekk hann
dag einn fram hja urðinni með innsiglinu og
hann fór að hugsa um, hvers vegna að guð-faðir
hans hefði forboSiS honum að opna hana.
“■Eg ætla bara að líta inn og sjá hvernig
umhorfs er þar inni,” hugsaði hann' og ýtti á
liurðina, sem lét undir eins undan og opnaðist og
guð-sonurinn sá sal, 'hærri og fegurri en nokkuð
annað seta hann liafði séÖ og í miÖjum salnum
stóð hásæti. Hann gekk um salinn um stund,
því næst sté hann upp í hásætið og settist þar,
Og þegar hann haíði sest niSur, tók hann eftir
veldissprota, sem stóð upp við hásætið, hann tók
hann í hönd sér. En hann ihafði varla snert
liann þegar veggir salsins húrfu alt í einu og
> og guð-sonurinn leit í kringum sig og sá um heim
rdlan, og alt sem mennirnir að höfðust. Hann leit
beint fram undan sér og sá sjóinn og skipin, sem
sigldu fram og aftur um hann. Hann leit til
vinstri handar og sá hvar ókunnugt fólk og heiÖið
átti heima. Hann leit til hægri og sá hvar
kristnir menn aðrir en Rússar áttu heima. Hann
leit við til hinnar fjórðu hliðar, og sá hvar rúss-
neskt fólk eins og sjálfur hann átfci heima.
“Eg skal athuga hvað fram fer heima hjá
mér.” sagði hann “oghvernig að uppskeran er.”
Ifann leit í áttina heim til föður síns og sá
kornbindin standa í hraukum. • Hann byrjaði á
að telja þau, til að vita hversu mikið korn faðir
smn ætti, þegar hann alt í einu tók eftir
bónda, sem var þar á iferð með vagnhest.
Það var nótt 0g guð-sonurinn hélt að það mundi
vera faðir sinn að flytja heim korn. En þegar
hann gáði betur að, þekti hann að það var þjófur-
inn Vasity Kodrýshóf, sem ók vagni síhum inn
i akur föður hans og tók að lilaða á hann korn-
bindunum. Þessi aðferS Vasity, gerði guð-
soninn reiðan og hann kallaði hátt:
‘ ‘ FaÖir minn, það er verið að stela bindunum
af akrinum þínum-”
PaSir hans sem var úti í nátthaga hjá hest-
unum sínum vaknaði.
“Mig dreymdi að veriÖ væri að stela lcorn-
bindum af akrinum mínum,” sagÖi hann við
sjálfan sig.
“Eg ætla að skjótast ofan eftir og sjá.”
Svo hann náði sér í hest, lagði við hann beizli
0g reið svo út á akur. Þegar hann kom þangaS
sá hann livað Vasity var að aðhafast. Hann
fór og kallaði á nágranna sína sér til lijálpar, fór
síðan að Vasity og lúskraði honurn, tók hann svo
fastan og lét kasta honum í fangelsi.
Þar næst leit guðsonurinn í áttina til bæjar-
ins, þar sem guSmóSir hans átti heima. Hann
sá að liún var gift kaupmanni. Hún svaf, en
maður hennar reis á fætur og fór til þess að hitta
hjákonu sína. Guðsonurinn hrópaði til hennar:
“Rís á fætur, rís upp. MaSurinn þinn hefst
ilt að.”
GuS-móðirin reis upp, klæddi sig í flýti og
frr þangaS sem maöur hennar var, veitti hjákonu
hans áverka, en rak sjálfan hann í burtu.
Framh.
Spurningarnar þrjár.
Eftir Leo Tolstoy.
Það var einu sinni konungur, sem hélt að ef
hann vissi hvenær ætti að framkvæma hlutina,
hvaSa fólki að hann ætti að Ijá eyra og hverja að
hann ætti að forðast, og urn fram alt ef hann vissi
hvað þýðingar mezt væri að gjöra, þá mundi hon-
um ekki mishepnast neitt, sem hann tæki fyrir.
Hann lét því boð út, ganga um ríki sitt, að
hann skyldi þeim manni vel launa, sem gæti sagt
honumvhvenær væri tími til að framkvæma, hverja
af þegnum sínum að hann skyldi hylla og hvernig
að hann ætti aS vita hvað þýðingar mezt væri að
gjöra.
Mjöidri' lærðra manna sóttu fund konungsins
til þess að leysa úr þessum spursmálum, en þeim
bar engum saman.
1 sambandi við fyrsta spursmálið, sögðu sum-
ir að liann yrði aS setja sér samliljóða og sam-
kvæmar reglur í fíeiri ár, og breyta svo nákvæm-
lega eftir þeim. A þann hátt einn, sögSu þeir,
getið Iþér gjört alla hluti á sínum rétta tíma.
Aðrir sögðu að ómögulegt væri að segja fyr-
ir fram hvenær framkvæma skvldi hvert eitt og
einasta atvik. En að menn skyldu passa sig með
að leggjast ekki í iðjuleysi, heldur fylgjast með
í því sem gjört væri og beita svo kröftum sínum
við það sem þarfast væri.
Aftur sögðu aðrir, að livaS áhugasamur sem
konungurinn væri, með það sem framfæri, þá væri
óhugsandi að einn maður gæti ákveðið nær hvert
atriði ætti að framkvæmast, en reynandi væri
fyrir konunginn að velja vitra menn og lærða sér
til aðstoSar, þegar skera ætti úr því nær hinn hag-
kvæmi og rétti tími væri fyrir konunginn til fram-
kvæmda.
Og epn aðrir héldu því fram að ekki dygði að
bíða eftir úrslitum nefndar með framkvæmdir
þeirra hluta, sem menn yrðu að ráða við sig strax
hvort gjöra ætti eða ekki. En til þess að geta
láðiÖ fram lir með þá þyrftu menn að vita afleið-
ingarnar og slíkt vissu engir nema þeir sem fjöl-
kunnugir væru, þess vegna ætti sá er framkvæma
vildi alt á réttum tíma að hafa töframann við
hlið sér, hvar sem hann væri.
Jafn ósamkvæm voru svörin, sem konungur'
fékk viS annari spurningunni. Sumir sögðu, að
þeir af þegnum konungsins, sem hann ætti að ljá
eyra 0g virða mezt, (væru ráðunautar hans, aðrir
að það væra prestarnir og enn aðrir, að það væru
hermennirnir.
Sem svar upp á þriðju spurninguna, um hvaða
start yæri þýðingarmezt sögðu sumir að það væri
\ ísindin, aðrir sögðu að það væri herkænska, og
aðrir að það væri kristileg bænræksla.
Sökum þess að þessi svör vora öll mismun-
andi og að konungurinn var ekki samþykkur neinu
þeirra, liafnaSi hann hcim og enginn þeirra sem
ráð höfðu gefið hlaut verðlaunin.
En konungurinn 'sem hafði ásett sér að fá
rétt svör við spurningum sínum, hafði heyrt tal-
að um einsetumann, sem var orðlagður vitmaður.
Einsetumaður þessi hafðist við í skógi nokkr-
um, sem hann yfirgaf aldrei, og veitti þar heldur
engum öðrum viðtöku en alþýSufólki. ^vo kon_
ungurinn klæddi sig klæÖnaði alþýðumanna, og
reið svo með varðsveinum sínum inn í skóginn, en
skildi Iþá og hestinn eftir áður en hann komst til
híbýla einsetumannsins og gekk síðasta spölinn.
Þegar konungurinn kom heim að kofa ein-
setumannsms, ’var hann úti og var að stinga upp
beð. ITann var grannur og veiklulegur, og í
hvert skifti sem hann stakk kvfslinni í jörðina og
snéri við moldarhnaus stundi hann við'.
Konungurinn gekk til hans og mælti: “Eg
hefi komið til þess að biðja yður að svara þremut'
spurningum fyrir mig. Hvernig get eg lært að
fijöra það, sem eg á að gjöra, á réttum tíma? — Á
liyaða fólki þarf eg helzt að halda og hverja á eg
aÖ velja mér til aðstoðar 0g hverjum á eg að
hafna ? Og hvaÖa verk er þýðingarmest offsem
eg þarf fyrst að snúa mér að?
Einsetumaðurinn hlustaði á ræðu konungs er<
svaraði engu. Hann hrækti í lófa sér oj hélt
afram að stinga upp.
,,,.v eýu^ þreyttur,” sagði . konungurinn.
taið mer kvislina og látið mig hvíla yður ofurlitla
stund”.

“Þakka yður fyrir!” sagSi einsetumaSurinu
og fékk konunginum kvíslina 0g setti sig niður.
Þegar konungurinn hafði stungið upp tvö
beS, hætti hann að vinna og endurtók spumiugar
sínar. En einsetumaðurinn svaraði engu, held-
ur stóð á fætur rétti út hendina eftir kvíslinni 0g
sagði:
‘ ‘ HvíliS ySur nú um stund og látið mig vinna
svolítið. En konungurinn lét sem hann heyrði
ekki til hans, heldur hélt áfram að vinna í tvo
klukkutíma. Þá var dagur að kvmldi kominn og
sólin var að síga til viðar bak við trén. Þá hætti
konungurinn að vinna stakk kvíslinn^niður í beð-
ið 0g mælti:
“Eg kom til yðar til þess að fá svar upp á
spurningar mínar. Ef þér getið gefið mér þau,
þá lofið mér að vita það, svo eg geti haldið heim.”
“Þarna kemur einhver hlaupandi,” sagði
einsetumaðurinn.
Konungurinn snéri sér við, og sá hvar al-
skeggjaður maður kom hlaupandi út úr skóginum-
Hann hélt höndunum fast að mitti sér, én blóð
rann tit á milli þeirra og fata komumannsin).
Þegar að mann þenna bar þar að, þar sem kon-
ungurinn var, hné hann örmagna niður og hljóðaði
við þegar aS liann féll.
Konungurinn og einsetumaðurinn hneptu föt-
in frá komumanni og sáu að hann hafði sár mikiÖ
undir bringspölunum. Konungurinn þvoði sár-
ið, eins vel og hann gat og batt um það meS vasa-
klút sínum 0g handklæði, sem einsetumaðurinn
átti. En þeim tókst ekki að stöðva blóðrásina,
og varð konungurinn að taka umbúðirnar renr;-
andi blautar af blóði mannsins, frá sárinu og
binda um það aftur. Þegar loksins að þeim
tókst aS stöðva blóðrásina, raknaði maðurinn við,
og bað um eitthvað að drekka. Konungurinn
sótti kalt vatn og gaf honum. Á meðan á þessu
stóð, hafði sólin gengið undir og loftið kólnaÖ af/
kvöldkulinu, svo konungurinn og einsetumaðurinn
báru manninn á milli sín inn í kofa einsetumanns-
ins og lögðu hann þar í rúm. Eftir að maSnrinn
var lagður í rúmið lá hann kyr og lét aftur augun,
en konungurinn var orðinn svo þreyttur, bæði af
vinnunni og af umstanginu við manninn, að
liann hné niður í kofadyrunum og steinsofnaði —
sofnaði svo fast, að hann vaknaSi ekki fyr en
farið var að birta af degi morguninn eftir, og þá
mundi hann ekkert fyrst í stað, hvar hanfi var,
né heldur hver hinn einkennilegi al-skeggjaði mað-
ur var, sem lá í rúminu og starði á hann.
“PyrirgefiS mér!” ,sagði skeggjaði maðurinn
1 veikum rómi, þegar hann sá að konungurinn
var vaknaður og horfði á hann.
“Eg þekki yður ekki og hefi ekkert að fyrir
gefa,” svraraði konungurinn.
“Þér þekkiS mig ekki; en eg þekki yður. Eg
er sá óvinur ySar, sem lagði dýran eið út áf að
eg skyldi hefna mín á yöur fyrir það, að þér
létuð taka bróSur minn af lífi og tókuð allar eig
ur hans. Eg vissi, að þér höfðuð farið einir til
þess að heimsækja einsetumanninn, 0g eg hafði
ásett mér að ráða yður bana, þegar þér færuð til
baka. En dagurinn leið, og þér komuð ekki. Eg
kom því sjálfur fram úr fylgsnum mínum til þess
að leita yðar, 0g þá gekk eg fram á varðmennina
yðar, sem þektu mig, réðust á mig og særðu mig,
MeS naumindum komst eg í burtu frá þeim, en
mér hefði áreiðánlega blætt til ólífis, ef þér hefð-
uð ekki bundið um sár mitt. Eg var ákveðinn í
að taka líf yðar, en þér gáfuð mér mitt- Ef mér
verðub nú lífs auðið og yður er nokkur þægð
því, þá skal eg og synir mínir þjóna yður eins og
þrælar til æfiloka. FyrirgefiS.mér!”
Konungurinn varð glaður við, er hann ekki
að eins náði sættum af þessum óvini sínum, held-
ur líka fékk hann að vini, og hann fyrirgaf hon-
um ekki að eins, heldur sagðist skyldi senda þjón
sinn og læknir til þess að annast hann og fá hon-
um í 'hendur eignir bróður hans.
Eftr að konungurinn hafði kvatt særða inann
inn gekk hann út og fór að litast um eftir einsetu-
manninum, því hann langaði til að fá svar upp á
spurningar sínar, ef þess væri nokkur kostur.
EinsetumaSurinn lá á knjánum í garðinum
og var að sá í beðin, sem stungin höfðu verið upp
daginn áður.
“í síðasta sinni bið eg yður að svara spurn-
ingurt mínum, vitri maður,” mælti konungur.
“Þér hafið nú þegar fengið svar vðar,’
mælti einsetumaÖurinn, sem enn lá á knjánum og
leit út undan sér upp á konunginn.
“Ilvernig þá svarað? Hvað meiniS þér?”
spurði konungur.
“Skiljið þér ekki?” spurði einsetumaður-
inn. “Ef þér hefðuð ekki vorkent veikleika mín-
um í gær og liefðuÖ ekki stungiÖ upp þessi beð
fyrir mig, heldur farið leiðar vðar, þá hefði mað
urinn, sem þarna er inni í kofanum, ráðist á yður
og þér hefðuð iðrast eftir að þér skylduð ekki
hafa staðnæmst hjá mér. Svo þýðingarmesta
stundin var þegar þér fóruð að stinga upp beðiÖ
og eg var þýðingarmesti maSurinn og að gjöra
mér gott, var vðar þýðingarmesta starf. Síðar,
eftir að maðurinn kom til okkar, þá var það þýð-
ingarmesta stundin, þegar þér voruð að annast
hann, því ef þér hefðuð ekki bundið um sár hans
þá hefði hann dáið áður en hann sættist við yður.
þá var hanyi þýðingarmesti maðurinn og það, sem
þér gjörðuð fvrir hann, þýðingarmesta verkið
Minnist þess þá: Það er að eins ein stund, sem
er þýÖingarmest—sú, sem er að líð'a! Hún er
þýÖingarmest sökum þess, að það er sú eina, sem
vér eigum ráð á. ÞýÖingarmesti maðurinn er
sá, sem með yður er, því enginn veit, hvort hann
hefir viðskifti við nokkurn annan; og þ>ðingar
inesta verkið er að gjöra honum gott, því til þess
eins var mönnunum veitt líf 0g þroski. (
Dr. B. GBrzsbck
§• £ Só f?á. EnK^ndi, L. R. C P. frá London. M R. C. o«r
M. K. C. S. fra Mamtoiba. Fyrverandi aðstoðarlæknir við
hosmtal 1 Vinartoorj?. Prajr ojr Berlín os: fleiri to<)SDÍtöb
___. Skrifstofa á eijrin toospital 415—417 Prichard Ave
Winnipejr. Sknfstofutími frá 9-12 f. h. ojr 3-6 og 7-9 e. h.
Dr. B. Gerzabek eijrið hospital 415—417 Prictoard Ave.
Stundun ojr lækninjr valdra sjúklinKa, sem Ib.iást af brjóst-
vleiki, h.iartatoilun. majrasjúkdómum, innýflaveiki. kvensjúk-
domum, karlmannasjúkdómum, taujraveiklun.
DR.B J.BRANDSON
701 Ijlndsay Bullding
Phone A 7067
Office timai-: 2—3
Heimill: 776 Victor St.
Phone: A 7122
Winnipeg, Man.
Dr. 0. BJORNSON
701 Bindsay Building
Office Phone: 7067
Offfice tlmar: 2—3
Heimili: 764 Victor St.
Telephone: A 7686
Winnipeg, Man.
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Ofíice: A 7067.
ViðtaLstími: 11—12 og 4.—5.30
10 Thclma Apts., Ilome Street.
Phone: Sheb. 5839.
WINN1PB5Q, MAN.
Dr. J. 0. FOSS,
íslenzkur læknir
Cavalier, N.-Dak.
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
Islenzklr lögfræSingar
Skrifstofa Room 811 McArthur
Bulldlng, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A6849 og 6840
W. J. IíINDAIj & CO.
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefánsson.
Ijögfræðingar
1207 Union Trust Bldg. Winnipeg
pá er einnig aíS finna á eftirfylgí-
ándi timum og stö6um:
Lundar — á hverjum miSvikudegi.
Riverton—Fyrsta og þriCJa
þriBjudag hvers mánaCar
Gii íli—Fyrsta og þriiSja miS-
vikudag hvers mánaCar
ssssc
Arni Anderson,
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. Garland 1
Skrifstofa: 801 Electric Rail- j
way Chamtoers.
Telephone A 2197
agscsMagSBesBCflMaaaaccpBflesBCBrasBBflMWEi
Dr- J. Stefánsson
401 Boyd Buildine
COR. P0RTJ\CE ATE. & EDMOflTOfi *T.
Stundar eingongu augna, eyina. nef
og kverka sjúkdóma. — Er að hitta
frékl. 10-12 I.h. ag 2-5 e. h,—
Talsimi: A 3621. Heimili: 627
McMillan Ave. Tals. F 2691
Dr. M.B. Halldorson
401 Boyd Buiidlng
Cor. Portage Ave. og Edmonton
Btundar aérstaklaga berklasjkl
og atlra lungnaajðkdóma. Br a6
flnna & akrlfstofunnl kl. 11—
12 f.m. og kl. 2—4 c.m. Skrif-
stofu tals. A 3521. Heimili 46
Alioway Ave. Talalml: öhar-
brook 3158
Phone: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
639 Notre Dame
Avenue
Vér leggjum sérstaka áherzlu á aC
selja meSöl eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er að fá,
eru notuð eingöngu. þegar þér komið
með forskriftina til vor, megið þér
vera viss um fá rétt það sem læknlr-
inn tekur til.
COUCLEUGH & CO.
Notre Damc Ave. og Sherbrooke St.
Phones N 7669—7660
Giftingalyfisbréí seld
DR. K. J. AUSTMANN
810 Sterling Bank Bldg.
Cor. Portage og Smith.
Ptoone A 2737
Viðtalstími 4—6 og 7—9 e.to.
Heimili að 469 Simcoe St.
Phone Sh. 2758
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
„ 614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. eg Donald Street
Talstmi:. A 8889
A. S. Bardal
843 Sherbrooke St.
Selur lí'kkistui og annait um útfarir.
Allur útbúnaður s& bezti. Ennfrem-
ur selur hann alskonar minnisvarSa
og legsteina.
Skrifst. talsími
Helmilis talsíml
N 6o08
N 6607
J. Joknson & Co.
Klæðskurðaimaður fyrir
Konnr og Karla
Margra ára reynsla
482 <4 Main Street
Bialto Block Tel. A 8484
WINNIPEG
Giftinga og
Jarðarfara-
blóm
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST JOHN 2 RING 3
Vér geymuir. reiðhjól yfir vet-
urinn og gerum þau eins og ný,
ef þess er óskað. Allar tegund-
ir af skautum toúnar til sam.
kvæmt pöntun. Áreiðanlegt
veric. Lipur afgreiðsla.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ave.
JOSEPH TAVLOR
LðGTAKSMAÐUk
Hetinllls-Tals : St. John 184*
Skrtf stofu-Tals.: Main 7978
Tekur lögtaki bæði húsaleiguskuldir.
veðskuldlr, vixlaskuldir. Afgrelðlr aH
sero að lögum íytur.
Skrifstofa. 955 M»'n Stree* ,
ROBINSON’S BLÖMA-DEILD
Ný blóm koma inn dagiega. Gift-
ingar og hátíðiablóm sértaklega.
Útfararblóm búin með stuttum
fyrirvara. Alls konar blóm og frr
á vissum tíma. —fslenzka töluð 1
búðinni.
Mrs. Rovaizos ráðskona.
Sunnud. tals. A6236
J. J. Swanson & Co.
Verzla með tasteignir. SjA ur
leigju & húsum. Annast lán o.
elasðbyrgðir ö. fl.
808 Parls BaUding
Fhones A 6349—A 6*44