Lögberg - 08.12.1921, Blaðsíða 6

Bl«. §
LÖGBEBG, FIMTUDAGINN 8. DESEMBER 1921
Stolna leyndarmálið.
Eftir Charles Garvice.
“Eg veit að það er erfitt,” svaraði hann.
En fyrir yður vill hann gera hvað sem vera
skal, ungfrú Graham.”
Constance leit upp og á hann. Augu
hans glóðu af aðdáun og ástríðu.
“Eg skal segja föður mínum, að þér séuð
hér, hr. Fenton,” sagði hún.
Andlit hans fölnaði dálítið þegar hún stóð
upp og gekk til dyranna.
“Hr. Fenton er kominn, pabbi”, sagði hún.
“Loksdns,” sagði hann. “Komið þér inn
— komið þér með sýruna? Fáið mér hana.”
Fenton gekk inn og lokaði dyrunum á eftir
sér.
“Hvar hafið þér verið allan þenna tíma.
Ifaldið þér máske að þetta só-þvðingarlaust?
Undir því er lífið komið. Sko hérna Fen-
ton!” —
Hann greip í handlegg unga mannsins og
dró hann að rennibekknum, þar sem jaspís-
steinn lá. Einhver vökvi hafði verið borinn
á hann síðan Constance var síðast inni f her-
berginu. Steinninn leit útcins og hann hefði
verið sviðinn og var breyttur að útliti.
Fenton leit á hanq, brosandi og efandi.
“Sko hvað hann <er breyttur,” sagði gamli
maðurinn. “Þreifið þér á honum, styðjið
fingrinum fast á hann. Hann var jafn harður
og mylnusteinn, og nú er hann — umbreyttur.”
• Fenton ranrtsakaði steiniim, þar sem verð-
miklu gimsteinar gljáðu eins >og eldneistar,
' yfti öxlum og slepti honum.
“Eg er hræddur um hr. —” sagði hann.
Gamli maðurinn greip fram í fyrir honum
og sagði: “Þér álítið mig vera kákara, sem
þjáist af ímynduniím!”
“En góði læl^nir — —”
“Neitið þessú ekki. Eg hefi lesið hugs-
anir yðar í andlitinu. Constance heldur/líka
að eg sé brjálaður, en ykkur skjátlar.”
Hann þagnaði snöggvast og laut niður að
deiglunni.
“Eg hefi fylgt hinum ákveðnu lögum vís-
indanna,” sagði hann. “Eg er enginn kákari.
Það er efnafræðin, sem kennir mér að mýkja
þenna harða stein, og þvinga hann til að af-
henda auð sinn.
“Þér efist um orð mín. Eg hefi skrifað
hvernig eigi að fara að þessu, ef eitthvað skyldi
vilja mér til. Takið þér við því, og gevmið
það eins vei og það væri lykilinni að guilnámu.”
P',enton rétti hendina eftir skrifuðu blöð-
unum.
Gamii maðurinn hwgsaði sig um, tók biöð-
in aftur og sagði: “Nei, ekki strax; þér skul-
uð fá þau þegar uppgötvunin er fullkomnuð.
Nú megið þér fara; eg á annríkt.”
Svo stakk hann blöðunum í barm sinn, og
benti Fenton að fara.
2. Kapítuli.
Fenton^ekk aftur inn í hliðarherbergið.
Constanee var að skara í eldinn, sem átti
að lifla alla nóttina. Hún leit ekki við.
“Látið þér mig gera þetta, áður en eg
fer,” sagði hann og tók viðarbútana frá henni.
Hún sagði ekkert, en fjarlægðist hann
dálítið.
Þegar hann var búinn að bæta í e'ldinn, fór
hann í kápu sína, snéri sér svo við og horfði
á hana.
“Góða nótt þá, ef þér viljið ekki lofa mér
að vera iengur hérna, ungfrú Graham,” sagði
hann. “Eg vildi nú helzt mega vera kyr, því
það er sagt að þessir þorparar séu í nánd
og —”
“Nei, þökk fyrir,” svara.ði hún kuidalega.
“Eg er ekki hrædd.”
“Eg vúldi að eg gæti fengið yður til að
fara með þesp fvlgdarliði, sem eg gat um áð-
an,” sagði hann.
“Faðirminn vill ekki samþykkja það,”
svaraði hún róleg. “En það er engin ástæða
1il að þér séuð hér, hr. Fenton.
“Haldið þér í raun og veru að eg vilji yf-
irgefa yður og bregðast honum?” sagði hann
lágt.
“Við erum alvég óhult hérna,” svaraði
hún, “og þurfum enga vernd. Heimili Daní-
els er hér í nánd, og við eigum aulc þess ekk-
ert, sem menn geta rænt frá okkur.”
“Getið þér ekki hugsað yður eina einustu
ástæðu til jæss, að eg vil ekki fara héðan?”
spurði hann. “Yður hlýtrnr þó að gruna
hvernig ástatt er fvrir mér. Eg get ekki feng-
ið mig til að fara héðan, af því — eg elska
yður.”
Constance fölnaði og hopaði á hæl.
“Eg elska yður,” endurtók hann. “Augu
mín hafa sagt vður það, sem þér hafið eflaust
séð og skilið.
“Forðist mig ekki, Constance. Eg bið
yður að verða konan mín.”
Tlann ætlaði að grípa hendi hennar, en hún
dró sig í hlé. ‘ ‘ Eg vissi þetta ekki. Ef mig
hefði grunað það — nei, segið þér ekki meira,
en farið í burt.”
“Er þetta svar yðar?” sagði hann lágt.
“Þér neitið þá bónorði mínu?”
Hún snéri sér frá honum, en hann tók séj-
stöðu á miHi hennar og dyranna.
“Bíðið þér augnablik,” sagði hann. “Vilj-
ið þér ekki þiggja ást mína? Viljið þér ekki
verða konan mín?”
“Eg get ekki orðið kona vðar,” svaraði
hún kuldalega. “Þér hafið nú heyrt það.
Lofið mér að komast fram hjá yður.”
“HinkriíKþér við,” svaraði hann. “Þér
hafið ekki hugsað um þetta. Og þér eruð
móðgaðar af því að eg kom svo óvænt með
þessa bón. En, hugsið þér nú nákvæmar um
þetta. Eg gat ökki beðið lengur með að segja
yður frá ást minni.”
“Þó að þér hefðuð beðið árum saman, þá
hefði svar mitt orðið hið sama,” svaraði hún.
“Hvers vegna hatið þér mig?” spurði
hann. “Hvað hefi eg gert, sem gerir mig
óhæfan til að tala um ást við yður?”
“Eg hata yður alls ekki,” sagði hún.
“þér hafið ekkert gert, sem vakið höfir slíka
tilfinningu hjá mér. En eg vil aldrei verða
kona yðar. Mér þætti vænt um að þér færuð
nu. '
“Ekki strax,” svaraði hann. “Eg verð
að gera enn þá eina tilraun til þess, að fá yður
til að brevta áformi yðar. Eg veit að eg
er yður ósamboðinn, en eg skal gera alt sem
eg get, til að verða yður viðeigandi eiginmað-
ur. Eg skal flytja yður héðan, og koma yður
fyrir þar, sem yður er betra að vera. Eg
skal ná mér í stöðu í föðurlandi okkar, sem er
yður samboðnari en þessar óbygðir.
“Verðið þéy mér samferða héðan í kvöld,
ásamt föður yðar til — Englands. Þar á eg
vini, sem hjálpa mér áfram. Hæffileika vant-
ar mig ekki. Etf eg hefi 3rður til að vinna
fvrir, þá skal eg sýna mönnum hvað eg get
gert. ’ ’
“Gerið þér svo vel að tala dkki meira um
þetta,” sagði hún. “Eg get aldrei — aldrei
orðið ikona j'ðar.”
“Er þetta jTðar síðasta orð?” spu^ði hann
hás. ^
Iíún drap höfði þegjandi.
“Jæja”, sagði hann, “en hlustið nú á mig:
Ast, eins og mín, tekur ekki á móti neinni neit-
un; en eg sleppi ekki voninni. . Öllu lífi mínu,
öllum hæfileikum mínum, skal eg verja til að
vinna yður og ást yðar.”
“Lofið mér að komast burt,” sagði hún.
“Þó mér hepnist ekki enn þá að kalla ,vður
mína, þá skal það ske síðar,” sagði hann. “En
eg getekki beðið.”
Hann gekk til hliðar og hún gekk fram
hjá honum, en hann rétti fram hendina og stöðv-
aði bana.
“Eitt orð enn þá” sagði hann. “Eyði-
leggið ekki alla von mína. Eg elska yður
þannig, sem eg held að enginn maður hafi elsk-
að nokkra stúlku fyr. Eg held áfram að
elska vður, á meðan þér sviftið mig ekki allri
von. En — ef þér giftið yður —” hann
krefti hnefana — “þá verður sá maður að gæta
sín vel.”
Constace snéri sér að honum og sagði:
“Ástin niðurlægir sig ekki til að koma með
heitingar, hr. Fénton.”
Hann hrökk við, eins og hann hefði fengið
snoppung.
“Já, þetta. er heiting,” svaraði hann.
“Þér hafið vakið alt það illa sem í mér býr.
Gætið yðar!”
En á næsta augnabliki lirevttist geðslag
hans. Hann féll á kné fyrir framan hana
og sagði: “Fvrirgefið þér mér, Constance.
það er ástin á yður, sem gerir mig frávita.”
Samtalið hindraðist af háu hrópi í hinu
herberginu og dyrnar voru opnaðar. Gamli
læknirinn stóð fjTrir innan þær með uppréttar
hendur og æstan svip.
“Oonstance, Ferifon,” kallaði hann, “'kom-
ið þið strax.”
Constanee hljóp til hans og grep um hand-
legg bans.
“Piabbi, pabbi! Hvað er riú?” spurði hún.
Gamli maðurinn hélt hendinni hátt upp.
Þau sáu' bæði, að hann hélt á jaspí'sstein-
inum, en nú var hann ekki lengur steinn, heldur
mjúk leðja. ✓
“Eg.hefi uppgötvað það! Eg hefi fund-
ið það, sem eg vildi,” hrópaði hann. “Con-
stance, barnið mitt, barnð mitt! Við erum
rík núna. Mikill auður er í oikkar valdi. Sko
þetta.”
Hann rétti fram hendina og lét marga
glitrandi krystalla og gimsteina detta á milli
fingra sér.
Fenton flýtti sér að tín*a þá upp.
“Oimsteinar!” hrópaði hann.
“Já, gimsteinar, ” endurtók gamli. maður-
inn Mæjandi. “Þér hafið gert gys að mér,
og þú lí'ka, Constance, en hvað segið þið nú?
Við erum rík — ríkari en flestir aðrir. Við
skulum fara til Englands. Þar skalt ]>ú fá
alt, sem fæst fyrir peninga, og taka þá stöðu.
sem þér ber. Það er enginn ríkari kvenmaður
í i straflíu, en Constance Grahám, dóttir lækn-
isins. Komdu og sjáðu.”
Hann dró hana mieð sér inn í herbergið.
“KomJu o g sjáðu,” endurtók hann.
Ilann tók steinmola, helti á hann lög úr deigl-
unni, stóð og athugaði hann nokkur augnablik,
kreisti hann svo í hendi 'sinni, og árangurinn
varð, tveir eða þrír glitrandi gimsteinar, sem
losnuðu úr honum.
“Það er þá satt!” sagði Fenton.
“ LMknirinn hló, siyri hrósaiidi. ‘ ‘ Nú
trúið þér því, þegar þéy sjgið það með eigir,
augum. ^ Eg finn til svo- innilegrar ánægju
3 fir því, að geta veitt þér þenna auð. Con-
stance. Eg hefi séð hve mikið þú hefir þjáðst
af þessu einmanalega lífi og ömurlee/j tiiveru
í þessari eyðimörk. En nú er tíminr, koirönn
til ]>e^s, að geta veitt þér 'betri og fiðeigandi
verustað heima á okkar kæra Englandi.
Hann hné niður á bekk, sem þar var, og
Constanoe sá að það var að líða 3-fir hann.
“Brennivínið,” kallaði h%n. “Sækið 1
þér það fyrir mig. Nei — verið þér hjá hon-
um á meðan eg sækj það.”
Hún hljóp inn í næsta herbergið.
Fenton tók utan um gamfla manninn og
studdi hann.
Meðan hann gerði þetta, hné höfuð lækn-
isins aiftur á ba'k. Hann hafði mist meðvit-
undina.
Fenton hnepti vestinu hans opnu, og varð
þá var við þéttskrifað skjal. Hann tók það
og leit á það.
það var leiðbeiningin um, hvernig ætti að
ná gimsteinum úr japíssteinum. Hann stakk
því í vasa sinn, og leit eftir hvort hann fyndi
ekki fleiri skjöl.
En þar voni engin fleiri.
Constance kom nú þjótandi inn.
“Verið þér ekki hræddar,” sagði Fenton.
“Hann er í yfirliði.”
Hann leit á hana með næstum því eins
fölt andlit og gamli maðurinn.
Constance flagþi handlegginn um herðar
föður síns og helti fáeinum brennivíns dropum
inn á milli vara hans. Hann raknaði við
smátt og smátt. En nú var barið hart að
ytri dyrunum.
“Hver er úti?” hrópaði Fenton og greip
um skammbyssuna, um leið og hann hraðaði
sér til dyra.
“Það er eg — Daníel.”
Fenton tók slagbrandinn frá dyrunum.
Inn kom miðaldra maður, sjáanlega heiðar-
bún. Hann var eigandi næstu ábýlisjarðar-
innar.
“Hvað er nú á ferðum, Daníel?” spurði
Fenton.
“Getur ungfrú Graham heyrt til okkar?”
spurði 'hann lágt og leit í kringum sig.
“Nei, hvin er í hliðarherberginu hjá lækn-
inum, hann er veikur.”
“Ræningjarnir,” hvíslaði Daníel. “Þeir
era skamt frá okkur. Einn af okkar mönnun’
komst eftir áformi þeirra. Þeir ætla fyr>t
að ráðast á mitt hús og svo á læknisins. Við
erum við ]>ví búnir að taJka á móti þeim, 0g eg
•kom í því skyni að fá læknirinn og dóttir hans
til þriss, að koma í mitt hús.”
“Hvaða ræningjaflokkur er það, sem þér
væntið í kvöld?”
“Það er gamli flokkurinn, sem ungi Eng-
lendingurinn stjórnar, og sem svo mikið er
talað um.”
“Englendingur? Vita menn hver hann
er?” spurði Fenton.
“Það veií enginn nafn l.ans, eða neitt um
hann. Tíann er sagður að vera góður maður,
0g stjóma mönnum sínum eins vel og hann
getur. Þér getið að minsta kosti verið óhult-
ur um líf yðar, ef þér verðið ekki fyrri til að
skjóta. Og hann vill qkki að snert sé við
kvenmanni, hvað þá heldur annað verra. Menn
segja að hann sé göfugmenni, og að hann hafi
af löngun oftir æfintýrum, en ekki peningum,
— Eg veit ekki hvers vegna fliann hefir
sameinast ræningjaflokknum. En það er
enginn tími til að masa. Þeir geta verið hér
að stundu liðinni. Komið þér með læknirinn
og dóttur hans til heimilis míns. — En hvað
er þetta?” spurði hann og horfði undrandi á
einn af gimsteinunum, sem hafði oltið að eld-
stæðinu.
Fenton tó'k hann upp og athugaði hann.
“Það er eitthvað, sem ungfrú Graham á,”
sagÖi hann rólegur og lagði hann á arinhvlluna,
“líklega algeng peria.”
“Pað lítur ixt eins og gimsteinn. En seg-
ið þér nú lækninum erindi mitt. Hér er ekk-
ert, sem þárf að frelsa. En eg er hræddur
um að tilraunir læknisins séu árangurslausar,”
sagði Daniíel.
“Já, það er engum efa bundið,” svaraði
Fenton og gekk inn í hitt berbergið.
Læknirinn sat 0g starði á eldinn með und-
arliegum svip á andliti sínu.
Sigurhróss svipurinn var horfinn, en í
lians stað var komin vonlaus deyfð.
Hann virtist ekki vita að Constance var
hjá flionum, 0g leit naumast upp þegar Fenton
kom inn.
“Erhann betri?” spurði Fenton.
iConstance hristi höfuðið, án þess að líta
af föður sínum.
‘ ‘ Eg Veit það ekki. Hann Ktur svo undar-
lega út. Pabbi,” sagði hún. Hr. Fenton er
hér. Vilt þú ekki tala við hann?”
“Daníel er í hliðarherberginu, hr.,” sagði
Fenton. Við verðum að fara heim til hans.”
Constance snéri sér að honum.
“Gerið þér 'hann ekki hræddan,” hvíslaði
Fenton. “Ræningjarnir cru á íferðum, 0g
Daníel kom til að taka okkur heim til sín.”
Svo sagði hann hátt: “Þér verðið*að
koma með mér núna strax, læknir — sökum
sökum ungfrú Graham.” v
Þeim til undranar stóð garrtfli maðurinn
upp með hægð og svaraði: “Já, við skulum
fara. Eg er orðinn Teiður á })essum/stað —
þreyttur af vonbrigðunum. I kvöld hélt eg að
eg hefði gert milkla uppgötvun, en mér skjátl-
aðist á seinasta augnablikiuu, Fenton. Eg
hefi nú slept allri von. Við skulum fara, eg
er tilbúinn. Við skulum fara aftur til Eng-
lands' Þar verður barnið mitt að minsta
kosti samvistum við mentað fólk af fliennar
stöðU.”
'Constance varð utan við sig aif undran, hún
leit af gamla manninum á Fenton.
“Hvrað getur verið að honum?” stamaði
hún. “Hann talar eins og tilraunin hafi mis-
hepnast.”
“Misfliepnast,” endurtók faðir 'hennár
og hló beiskjulega.
Fenton fölnaði meðan iriargar hugsanir
runnu gegn um huga hans.
“Hann er ekki biíinn að jafna sig en>i þá,”
sagði hann. “Eða hann hefir glapið okkur
og sjálfum sér sýn.”
“En — eg sá steinana með mínum eigin
augum,” sagði hún.
Fenton hristi höfuðið og sagði: “Við
verðum undir eins að fara með hann héðan.
Iljálpið þér honum í ýfirhöfnina. Eg skal
sækja hattinn hans. Farið þér svo með hann
og ungfrúna Daníel.”
Constance leiddi gamla manninn út, en *
h enton var kyr. Hann tók alla gimstéinana
»!/• .. 1 • timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og aU-
korvar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
- Limited-
HENRY AVE. EAST - WINNIPBG
af borðinu og staikk }>eim í vasa sinn. Slökti
svo eldinn og fleygði framefnunum út um glugg
ann og eyðilagði öll merki um stai'f læknisins.
En á því sama augnabliki flieyrði hann fótatak
hesta. Hann kallaði og sagði: ‘ ‘ Dyrnar! ’ ’
Daníel þáut til dyranna, en það var of
seint, fáum augnablikum síðar var herbergið
fult af mönnum.
Daníel og Fenton genigu strax fram fyrir
læknirinn 0g Constance, og tóku upp skamm-
byssur sínar.
Einn ræninginn gekk út úr hópnum.
Constance sá strax, að framkoma hans var
öðruvísi en hinna.
“Eg bið afsökunar,” sagði hann með ment-
aðs manns hreimfögru rödd. “Eg hafði
enga hugmynd um að vrið værum að troða okk-
ur inn til hefðarstúlku. Segið mér, er hér
nokkur maður, 'sem heitir Daníel?”
“Eg er Daníel,” svaraði bóndinn.
Ræninginn snéri sér að lionum og sagði:
‘ ‘ Það er gott. Við vorum heima lijá yður eft-
ir heyi, og fengum það. En kona 3rðar varð
lirædd og hélt að við hef ðum gert 3rður eitthvað
ilt. Farið þér heim og lmggið hana í tilliti
til þessa.”
‘ ‘ Elf e’kkert er að konu minni, þá vil eg ekki
3’firgefa þessa stúlku,” svaraði Daníel.
“Þessi stúlka hefir enga ástæðu til að
liríéðast. Þér ætfluðuð að fara út ungfrú?”
“Þessi stúlka og faðir hennar ætluðu að
fara til Melbourne með fylgiliðinu,” sagði
Fenton.
Ræninginn vrarð alvarlegur.
“Eg er liræddur um að við höfum ollað
henni óþœginda,” sagði hann . “Við mættum
fylgiliðinu á leiðinni. Það er nú á leiðinni
ti! Wiölls — gangandi. Við liöfum hesta 0g
vagn úti. Fað re^oidi að stöðva okkur, hefði
það ekki gert það, þá hefðum við ekki. skift
ckkur af því. En því var ekkert ilt gert, það
misti að eins hestana sína, og sá skaði ætti að
gera það h^nggnara —það er alt.”
Nú varð augnabliks iþögn, svo snéri hann
sér að Constance:
“Var það 3rður sérlega áríðandi að fara
í kvöld, ungfrú?”
Constance svaraði ekki, en læknirinn svar-
aði fvrirhana: “.Tá, já! Tæyfið okkur að
fara.”
“Þið skuluð 'fá það,” svaraði ræninginn.
Án þésá að ge'fa skammbyssunum nokkurn
gaum, sem Daníel 0g Fenton héldu á, talaði
hann fáein orð til mannanna, sein stóðu næst-
ir honum.
iSvo sagði 'hann: “Vagninn og hestarnir
staiida yður til afnota lir. Það er það minsta,
er við getum gért, sem endurbót fyrir óþægind-
in sem við höfum ollað yður, og fyrir okkar
ókurteisa troðning inn á heimili yðar.”
Fenton og Daníel töluðu ,saman fáein
augnablik, svo sagði Fenton við Constance í
lágum róm: “Farið og takið með 3rður þá
muni, sem þér þurfið. Þeir munu ekki gera
yður neirt ilt. Ejg hefi heyrt talað um for-
ingja þeirra, og eg veit að hanri er sá maður,
sem má treysta. ’ ’
Phone
A-6275
K O L
Drumheller Lethbridge
Saunders Creek American Hard
Vér beiðumst aðeins að þér reynið oss með eina pöntun
og erum vér þá vissir um framHald á verzlun yðar.
JAMES REID
Phone
A-6275
301 Enderton Bldg.
Aðal augnamið vort, fyrst og
síðaist og alt af er
ánægðir skiftavinir.
Phone
A-6275
KOL! KOL!
vér seljum allar tegundir af
KOLUM
Hörðum og linum. Beztu tegund af
DRUMHELLER KOLUM
’ sem þekkjast á markaðinum. Pantanir afgreiddar fljótt
Thos. Jackson & Sons
Skrifstofa 370 Colony St. - Símar: B 62-63 1795