Lögberg - 19.01.1922, Qupperneq 3

LÖGBERtf, ÍJMTUDAGINN 19. JANÚAR 1922
Bk. 8
I
a 'inuiHiiiininiiifiniinjiiiiniiiiiiiiiHiniimiiMinnHmHiiiiiuninniiiiininiiiniiiiinniiiHiiniiiiiiiiÞ
Sérstök deild í blaðinu
■MBwaniMiMiii'nsiE
<fflnrnmi!!iin!ii!!iíiin:i!!mimm!!!iii!iiiiiii!iii!i)!niii!ini!ii!iiiiniii!uuiiiumnnTiniiini[!niimK>
SOLSKIN
•ninmui
í
u» I
Fyrir börn og unglicga
-jn>:in!IIU!IIIU!!!!Bl!!ni!!U!l!
iiihuiiiiuiiiii
:iinitiB»nniuB!!iir. iiiiaisiinunniiiiinœuiiiiuiitiuiuiiiiuininiiiniiii
jiumuiiiiuiuiiiiiiiiimi^
tfininiiniiiniiMmiiiniiiniiiniiiKiniiiUMmiiinuiBiiBiiiimiiiM!
Ur sögu Skota.
Margrét frá Skotlandi.
Á ríkisárum Vilhjáims Rúfusar var aftur
herjað á Nortliuinbríu, og varð nóg til þess að
Rúfus kom al'la ieið frá Normandiíu með sjó- og
landher til Skotlands. Mætti hann hörðum við-
tökum hjá Skotum, misti mezt af liði siínu og flúði
með það sem eftir lifði. t^engu þeir þá Robert
og Edgar Etlieling á milli með sættir og gekk Rú-
fus inn á að skynsamlegra væri að jafna sakirnar
með góðu heldur eu halda áfram illdeilum.
Aftur gerðust Skotar undirgefnir Englands
konung, en sú sætt og þeir samningar, sem þá voru
gjörðir, sem hvortveggja liefði getað orðið var-
anlegt, var rofið af Rúfusi sjálfum. Hann fór
með her inn í Cumberland héraðið ' tók Carlisle
kastalann á sitt vald, breytti honum eftir vild og
flutti allmargt af ensku fólki — eða fólki frá
Rnglandi þangað inn.
Þetta líkaði Malcolm Skota fkonungi mjög illa
og íhugði á hefndir, en áður en hann var búinn að
korna ár sinni svt) vel fyrir borð að hann þættist
búinn til hefnda, þá komu fréttir um að Vilhjálm-
ur lægi sárveikur og væri ckki hugað líf, en hann
þnáði að sjá og sættast við konung Skotanna áður
eu hann dæi.
Það fylgdi fréttinni að Vilhjálmur lægi í
Gloucester, en það var langt í burtu frá konungs-
setrinu skoska, og margar hættur og torfærur
á þeirri leið. En Edgar Etheling sem var við
cns'ku 'hirðina og þar í miklum metum haifður, fulí-
v-issaði mág' sinn um að engin liætta væri á að
fara ferð þessa og trygging var Malcolm gefin af
Vilhjákni að alt væri hei'lt og undij-ferlislaust frá
hans hendi.
En þegar Malcolm kom til Gloueeister var
Vilhjálmi batnað, og hafði þá snúist svo hugur
uðhann vildi ekki sjá Maleolm og lét skila til hans,
að þar sem hann væri að eins einn af borgurum
smum, þá ætti hann engan rétt á að krefjast við-
tals við sig. Þe&su reiddist Malcolm svo, að
hann var ekki máli mælandi unz hann kom heim til
konu sinnar.
Þegai' 'lieim kom, sagði hann henni hvernig
farið hafði, en þá var liún orðin veifc og vissi að
hún mundi ekki eiga langt eftir ólifað.
Margrét drotning bað hann að láta þetta ekki
fá á sig og fara hvergi — yfirgefa sig efcki. En
árangurslaust. Slífc svívirðing varð engan veg-
imi þveginn af nema með blóði. Svo Malcolm
dró isaman her mikinn og hólt með hann inn í
Northumbraland. En í þeim leiðaugri var Mal-
colrn svikinn. Hann var lokkaður frá mönnum
sínum ásamt eizta syni snum og myrtur aif manni,
sem hann hélt að væri bezti vinur sinn. Tnk hans
og sonar hans var flutt til Tynemouöi, en lið hans
flúði undan fjandmönnum háns, sem ekki að eins
höfðu mikinn liðsafla, heldur líka voru undirför-
ulir og svikulir. Fjórum dögum eftir að þetta
níðingsverk var unnið náði einn af sonum Mal-
colms heim til sín og fór undir eins í svefnher-
lærgi móður sinnarf þar sem hún lá veik.
“Hvernig gengur það fyrir föður þínum?”
spurði hún í veifcum róm.
Drengurinn stóð fyrir framan rúmið hennar
og svaraði ekki.
“Eg grátbæni þig, sem móðir þín að segja
mér sannleikann.”
“Eiginmaður þinn og sonur hafa báðir verið
myrtir,” sagði' hann og fór að gráta.
“Verði guðs vilji,” svaraði drotningin og
lagði aftur augun, ti'l þess aldrei framar að opna
þau.
Margrét drotning var jörðuð í Dmnfermline
kirkjunni og tuttugu árum seinna, var lík Malcolm
flutt til Dnnfermline og grafið þar og þar liefir
.jörðin geymt þau hlið við hlið síðan.
Eitt er einfcennilegt við sitjórnartímabil
þeirra Malcölm og Margrétar og það var, að hinar
tvær stefnur sem þau fylgdu — hann hernaðar og
harðneskj-u, hún menningar og mildi, urðu til þess
að 'sfcifta þjóðinni, sem þó átti alla von sjálfstæð-
18 e'ns undir innbyrðis elningu og samheldni.
Ensku innflytjendurnir fylgdu dæmi Margrét-
ar> þeir sem hlyntir voru Englandi I éldu sig
sem mest frá Skotum, sem þeim fanst að væru
hálfgerðir villimenn. Héruðin beggja megin við
^ervmf matti heita að væru í uppnámi og fram-
íoar horfur Skota vom alt annað en glæsilegar.
-o-
Tom Sawyer-
Mark Twain.
Veslings Amy litla kunni 'sér ekki læti vegr
°m, og var að reyna að gefa honum það til kyni
f hátt, en það var eins og hann vildi ek
skíS nnnÍ neinn gaiim' Henni fanst þ«tta a
v italeys1 Tom næsta grunsamlegt, og hún fór í
n?num nákvæmari eftirtekt. Jj0fcs var þí
leiSdú)fht’ ‘SCTn Tumi 'Sendi ókunnu stúlfcunni, se
ei-i «Sna £ a,lan snnnleika, því henni fanst hx
"hi;' f mest tiíkall til þess. Það var rétt eii
brýðisRömri °nnar æt,ai5i springa; hún varð a
hennarTgTúfr-' I T ^ ^
Tam Jió ÍS|ova"a’1 <
| n” leiódur fyrir J>ann hinn mi’kla <
áS.tT'í cn tnn«" var scm í fjöt,
"r mí í?rl“ «««•# andann. Hjart,
branst irm og skalf í brjóati hans, rétt oins 4 1»
ætlaði að ryðiast út ” j
bsnx; af Ivtt/ x ‘ Þessi ostyrkur stafa
■ aí ] VJ’ að vera staddur fraimmi fyrir öð
«ms mfkil'menni, og þó mest i ‘ x u
., • . , ’ ° 1 4, þess, að hai
var ættmgi hennar. Dómíiv.'nr, i,‘ x,; v.
börax u i n x- i marmn lagði hendina
hofuð hans, kallað. hann “efnilegan nngling” •
spurði hann að nafni. Drengurinn roðnaði og,
stamaði út úr sér svo lágt að varla heyrðist:
‘ ‘ Tom. ’ ’
“Ónei, þú heitir víst' ekki Tom en-----”
“Tómas.”
‘ ‘ Það vTar rétt, eg held samt þú heitir eitthvað
meira, vinur minn. Viltu segja mér ættarnafn-
ið þitt?”
“tSegðu herra dómarannm ættarnafnið þitt,
Tómas,”’ sagði forstöðumaðurinn, “og svo áttu
að seggja “herra minn” þegar þú talar við hann;
þú mátt efcki gleyma því. Sýndu nú að þú haf-
ir fengið gott uppeldi og sért hæverskur drengur.”
“Tómas Sawyer, herra minn.”
1 ‘ Imð var rétt þú ert góður drengur, — ötull,
duglegur drengur. Tvö þúsund ritningargrein-
ar—það er í sannleika mikið! En láttu þér aldrei
leiðast að hera þær, því að þekkingin er meira virði
en alt annað í þessari syndum spiltu vreröldu.
Þekkingin framleiðir mikla og góða menn, og þú
vilt sjálfsagt einhverntíma verða góður og mik-
ill maðhr; þú munt einhverntíma minnast þessa
dags og segjíi: þetta er alt að þafcka blossuðum
sunnudagaskólanum; þetta er alt að þakka mín-
um kara-a kennara, sem gróðursetti þessa þekkingu
hjá mér; þetta á eg alt að þafcka hinum góða for-
stöðumanni, sem uppörfaði mig til að lesa og gaf
mér blessaða biblíuna mína, sem eg get nú haft
hjá mér alla æfi, og þetta er alt að þakka hinu góða
uppeldi, sem eg hefi fengið. Já, alt þetta munt
þú einhverntíma segja við sjálfan þig, vinur minn,
og þá munt þú ekki vilja liafa skifti á þessum tvö
þúsund ritningargreinum og öllum auðæfum ver-
aldarinnar, það get eg fullvissað þig um! Viltu
nú ekki vera svo góður og lofa mér og konunni
minni að heyra eitthvað af öllu því sem þú kant?
Okkur þykir svo vrænt um litla drengi, sem eru
duglegir að læra. I5ú veist sjálfsagt hvað hinir
tólf postular liétu. Vilt-u n úekki segja ofckur
nöfn þeirra tveggja er fyrst voru valdir?”
Tom komst nú fyrst fyrir alvöru í vandræði.
Hanir cldroðnaði og skalf allnr á beinunum. For-
stöðumanninum hitnaði líka töluvert um hjarta-
ræturnair. Hann hugsaði með sjálfum sér: Það
er ómögulegt að þessi drengur geti svarað allra
einföldustu spurningum, hann kann ekki eitt ein-
asta orð! Hvi ætli dómarinn hafi líka fundið
npp á að spyrja liann? Honum fanst hann þó
mega til að segja eitthvað og mælti því rólega:
“Svaraðu herra dómaranum Tómas, vertu
ekki smeikur.”
Tom þagði og var sem á glóðum.
“En þú segir mér þó, hvað þeir hétu,” sagði
l’rúin; “jæja, fyrstu lærisveinar Krists hétu —?
“Davíð og Golíat!” álpaðist út úr Tom.
En af meðaumkun með söguhetjunni okkar
ætlum vér að láta hér staðar numið og þegja um
það sem á eftir fvlgdi.
V.
X *
Klukkan hálifellefu kallaði spmngna kirkju-
klufckan söfnuðinn til guðsþjónustu, og þorpsbú-
ar gengu í kirkju að hlýða á prédikun séra Spra-
gue. Þama voru öll börnin úr sunnudagsskól-
íinum undir umsjá foreldra sinna, Polly gamla var
þar lfka eins og lög gera ráð fyrir og settust þau
hjá henni Tom, Siddi og María; einnig var þar
margt af heldra fólki þoi-psins, menn og konur.
Meðan klerkur las bænina, hvarflaði hugur Tom
víða, því hann hafði svo margt að liugsa, en
orðum prestsins gaf hann lítinn gaum. 1 miðrí
bæninni kom sá atburður fyrir, að fluga settist á
stólbríkina fyrir framan Tom. Iíún fór strax
að reyna á þolinmæði hans með því að nudda án
afláts saman löppnnum og fága á sér liöfuðið
svo gríðarle’ga, að það var rétt eins og hún ætlaði
að rífa það af skrokknum. Hún skóf á sér
vængina með afturlöppunum og teygði þær aftur
uudan sér eins o‘g frakkalöf, og vfir höfuð bjó hún
sig þaraa upp á rétt oins og hún sæti heima hjá
sér. Fingur Tom komust allir á ið, það var
kominn í 'liann mikill veiðihugnr og liann langaði
sárt til að ná í fluguna, en hann liafði þá óbifan-
iegu sannfæringu, að það mundi efcki fara vel
fyrir sér, ef liann léti eftir þessari tilhnei.gingu
sinni meðan stæði á bæninni. En þegar síðasti
hljómurinn af “amen” prestsins var dvínaður,
var flugan orðin fangi í hnefa Tom, en Poliy
gamla sá til hans og skipaði honum með bendingu
að láta fangann lausan. Ræðan var svo löng og
leiðinileg og framburður prestsins var svo tilbreyt-
ingalaus, að margir voru farnir að draga ýsur,
áður en ræðan var hálfnuð. En vinur okkar
liafði margt fyrir stafni, svo ræðan gat ekki svæft
liann eins og aðra. Jlann mundi nú eftir því,
að liann hafði einhverstaðar í fórum sínum helj-
arstóran tordýfil, sem hann geymdi í tómum
livefllhettuöskjum. Tordýflinum varð það fyrst
fyrir, er opnað var ifyrir honum, að bíta Tom í
fingurinn; honnm varð svo illa við og kipti svo
hart að sér hndinni, að tordýfillinn þeyttist út á
kirkjugang; kom hann þar niður á hrygginn, en
Tom stakk fingiánum upp í sig. Þama lá tor-
dýfillinn bjargarlaus og fálmaði út í loftið með
löppunum, því hann gat efcki snúið sér við. Tom
gaut til lmns horaauga og hefði gjarnan viljað ná
í hann aftur, ef þess hefði verið kostur, en nú var
of langt á miilli þeirra til þess. Enda voru
margir farnir að horfa á tordýfilinn sér til af-
þreyingar.
íþessum svifum kom loðlmndur einn, er slopp-
ið liafði út úr hundaliúsi sínu ráfandi eftir kirkju-
gólfinu. Það var auðséð að það var ólund í
íakkanum og hann var orðinn leiður á tilbreyt-
ingaleysi lífsins og honum va,r þungt í liöfði af
sumarhitanum. nann kom auga á tordýfilinn
og fór þá að færast líf í skottið á honum; hann fór
að dingla því til og smályfta því upp á við. Hann
virti lengi fyrir sér þetta nýja furðuverk og fór að
gefa því nánari gætur. Svo fór hann að smá-
herða upp liugann, færði sig nær og glefsaði til
tordýfilsins; lagðist seppi svo niður með hann
milli framlappanna og virtist hafa gaman að leikn-
um. Þó þreyttist hann smátt og smátt á þessu,
mg það var eins og sama deyfðin væri að síga á
lianp aftur og hann fór að syfja og draga ýsur.
Höfuðið seig æ neðar, unz trýnið snart óvininn,
sem óðara beit sig fastan. Hundurinn rak upp
hátt og livelt ýlfur og kevrði liausinn affcur á bak,
en við það þeyttist tordýfillinn eins og tvær álnir
í burtn, og kom niður á bafcið sem fvr. Þeir sem
uæstir sátu ’kvöldust af hlátri, sem þeir bældu þó
niður og byrgðu andlitin með bókum sínum eða
vasaklútum, og Tom var í sjöunda himni! Það
virtist eins og seppi væri hálfhissa á þessu öllu
saman, og hefir líklega verið það, en liann var
líka í grömu skapi og hugði á hefndir. Ilann
Jabbaði því aftur þangað sem tordýfillinn lá, og
fór að fást við hann á nýjan leik, stökfc að honum
öllumegin og glafsaði til hans og hristi hausinn
svo eyrun slettust um trýnið. Samt ’þreyttist
hann á þessum látum og fór að skemta sér við að
glefsa eftir flugum, en sá tleikur leiddist lionum
líka er til lengdar lét. Hausinn fór að síga niður,
liann gleymdi alveg tordýflinum og settist beint
ofan á hann. En honum var ekki langrar hvíld-
ar auðið. Hann rafc upp sárbiturt kvalaýlfur,
og var auðheyrt að hann kendi mikils sársauka.
Ilann hentist á stað eins og flugeldi A’æri skotið
inn eftir kirkjugólfinu og ýlfraði og sfcræfcti í si-
í'ellu. Hann þant kríngum altarið, svo fram að
kirkjudyrum og til baka aftur s'ömu leið. Gekk
svo um stund og allir störðu sem steini lostnir á
atgang lians. Altaf óx angist hundsins meir og
nleir, og hann berti alt af á sér, þangað til það var
engu líkara en kafloðinn hnöttur ylti á fleygiferð
eftir kirkjngólfinu. Alt í einu breytti hann
stefnu og þaut í dauðans ofboði upp- í fc’eltu hús-
bónda síns. En þar var enga hjálp né miskun að
finna, því að eigandinn þeytti lionum umsvifa-
laust út um giugigann; dó svo brátt út ýlfur hans,
því hann þaut eitthvað út í buskann.
Allur söfnuðurinn sat þrútiim af niður bæld-
um ihlátri og guðsþjónustan hafði hætt eins og af
sjáSlfu sér. Menn fóru að pískra saman og presti
geklc illa að leiða til sín athygli safnaðarins, er
hann tók til aftur; urðu allir því fegnir, ;þegar
guðsþjónustunni var lokið.
Tom gekk heim í beza skapi og var að hugsa
um það á leiðinni, að það gæti þó líka verið dá-
lítið gaman að guðsþjónustum, ef menn hefðu
eitthvað sér til dægrastyttingar á meðan á henni
stæði. En það var þó eitt, sem hann var ekki
alsfcostar ánægður með: Það var ekkert á móti því
að hundurinn léki sér að tordýflinum hans, en
það fanst honum mesti ósómi af honum að hann
skyldi hlanpa í burtu með 'hann.
---------o--------
Smávegis. •
Ungur sveitapiltur sem var nýlega kominn
í herþjónustu, átti einu sinin að standa á vcrði.
I’að hafði hann aldrei gert fvr. Er hann
hafði staðið þar um stund, ge'kk einn af félögum
lians þar framlijá og gaf honum stóra sneið af
smurðn brauði. En er nýliðinn ætlaði að fara
að borða þetta hnossgæti, gekk majórinn sjálfur
framhjá. Hann hafði yfir sér síða kápu, og
nýliðinn þekti hann ekki, og heilsaði ekki með
byssuimi eins og hann átti að gera. —
Majórinn gekk til hans og spurði:
“Hvað ertu að hugsa?”
“Um brauðið mitt,” sagði nýliðinn, “viltu
bita?”
“Veiztu hver eg er?” spurði majórinn.
“Nei, hvernig í ósköpunum ætti eg að þekkja
þig í öllum þessum manngrúa, sem hér er. Þú
ert kannske vagnstjóri majórsins?”
‘ ‘ Nei, það er eg ekki. ’ ’
“ Ilestamaðurinn hans þá?”
“Nei, gettu aftur.”
“Þú ert þó víst ekki karlinn sjálfur?”
“Jú, það er eg,” sagði majórinn.
“Hamingjann í hesthúsinu!” hrópaði nýlið-
inn í fáti, “blessaður, hailtu á brauðinu mínu,
meðan eg heilsa þér með byssunni!”
Loddari, .sem ætiaði að sýna listir sínar um
kvöldið, mætir strák á götunni:
“Heyrðu drengur minn, héma eru tvær
krónur sem eg gef þér og aðgöngumiða, svo skaltu
vera viðstaddur í kvöld, og þegar eg bið dreng
að koma upp á pallinn, þá skaltu koma strax.”
Um kvöldið segir loddarinn við áhorfendurn-
ar:
“Hér eru tvær krónur, sem eg skal láta hverfa
í vasa einhvers, sem hér er viðstaddur. Þarna
þú litli drengur! kondu hér og fáðu mér pening-
inn!”
Drenigurinn : 1 ‘ Það get eg ekki, því að eg
eyddi af 'honum 25 auram í dag.”
Dante.
Þetta pláss í “Professional”
dálk blaðsins ætti ekki að
standa lengi autt. Festið það
DR.B J.BRANDSON
701 Liindsay Bulldinc
Phone A 7067
Office tlmar: 2—3
HelmiU: 776 Viotor St.
Phone: A 7122
Winnlpeg, Man.
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
lalenaklr lögf
Skrifatofa Room 811 MoArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phonea: A <849 ok <840
Dr. O. BJORNSON
701 Undaay Bulldlng
Offlce Phone: 7067
Offfice tlnutr: 2—3
Helmili: 764 Vlotor St.
Telephone: A 75S6
WlnnlpeB, Man.
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Ofíice: A 7067.
Viðtatotími: 11—12 og 4.—6.80
10 Tlielma Apts., Home Street.
Phone: Sheb. 5839.
WINNIPBO. MAN.
Dr. J. 0. FOSS,
íslenzkur læknir
Cavalier, N.-Dak.
Dr- J. Stefánsson
401 Boyd Building
COR. PORT/yCE AYE. 6t EDMOfiTOfl ST.
Stundar eingongu augna, eyina. nef
og kverka sjúkdóma. — Er að Kitta
fr&kl. 10-12 f. h. eg 2 5 e. h.—
TalBÍmi: A 3621. Heimlll: 627
MicMillan Ave. Tafs. F 2691
» 11 »
Dr. M.B. Halldorson
401 Boyd Buiidlng
Cor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar e«rstaklega berklaaykl
og aflra luncnealðkdúma. Hr aí
flnna & ekrlfstofunnl kl. 11—
12 f.m. ot kl. 8—4 c.m. Skrlf-
Btofu tals. A 3521. Helmili 46
Aliotvay Ave. Talalml: Sher-
hrook 3168
DR. K. J. AUSTMANN
810 Sterling Bank Bldg.
Cor. Portage og Smith.
Phone A 2737
ViðtaLstími 4—6 og 7—9 e.h.
Heimili að 469 Simcoe St.
Phone Sh. 2768
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Ðlock
Cor. Portage Ave. eg Donald Street
Taisfmi:. A 8889
Verkatofn Tnla.: Hmm. Tala.:
A 6S8S A 83*4
G. L. Stephenson
PLUMBER
AUakonar rafmacneAhöld, avo aem
■tranj&m vira, allar tegnndir af
Kiösum off aflvaka (batterla).
VERKSTOFA: 676 HOME STREET
Giftinga og
Jarðarfara-
blóm
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST JOHN 2 RiNG 3
Sími: A4153 ísl. Myndastofa
WALTER’S PHOTO STUDIO
Kristín Bjarnason eigandi
Næst við Lyceum leikhúsiS
290 Portage Ave. Wíunipeg
W. J. IJNDAIi & OO.
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stef&nsson.
Lögfræíingar
1207 Union Trust Bldg. Winnlpe*
I>& er einnlg aC flnna & eftlrfylsd-
andi tímum og stöCum:
Lundar — & hverjum mit5vikudegl.
Riverton—Fyreta og þriCJa
þriCjudag hvers m&natSar
Gii vli—Fyrsta og þriBja miiS-
vikudag hvers mð.nat5ar
“1
Arni Anderson,
isL 16gma8nr
í félagi viS E. P. Garland
Skrifstofa: 801 Electric Ratl-
way Chamhers.
Telephone A 2197
ARNI G. EGGERTSSON, LLA
Islenzkur lögfræCingur.
Hefir rétt til að flytja mál bæ«i
í Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Phone: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
689 Notre Dame
Avenue
Vér leggjum eérstaka ftherzlu 6 aC
selja meCöl eftlr forskriftum ltekna.
Hin bestu lyf, sem hsegt er aC f&,
eru n-otuC eingöngu. Pegar þér komiC
meC forekriftina til vor, meglC þér
vera viss um f& rétt þaC sem læknir-
inn tekur til.
COUCIÆUGH & CO
Notre Dime Ave. og Sherbrooko 8t.
Phones N 7659—7650
GlfUngalyfisbréf seld
A. S. Bardal
843 Sherbrooke St.
Selur likkistui og annait um útfarír.
Allur útbúnaður *& bezti. Ennfrem-
ur aelur hann alakonar minnisvarða
og leg.teina.
Skrlfst. talsíml N &0O8
HeimlUs talNÍmi N 6607
4“"' " "
Vér geymum reiðhjól yfir vet-
urinn og gerum þau elns og ný,
ef þess er 6sk&6. Allar tegund-
ir af skautum 'búnair til sam-
kvæmt pöntun. Áreiðanlegt
verk. Lvpur afgreiðela.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Netre Dame Ave.
....... . >
JOSEPH TAVLOR
LÖOTAKSMAÐUh
HelmlllH-TaU : St. John 184*
Skrlfstofu-Tala.: Maln 7978
Tekur lögtakl bnCI húsalelguskuldlr.
veCskuldlr, vtxlaskuldlr. AtgretClr aH
sero að lögum lftur.
Skrifstofa. Vftfi M»*n StreM
ROBINSON’S BLÓMA-DEILD
Ný blóm koma inn daglega. Gift-
ingar og hátífiablóm sértaklega.
Útfararblóm búin mefi stuttum
fyrirvara. Alls konar blóm og frr
á visaum tíma. —lslenzka töluð »
búfiinni.
Mrs. Rovatzos ráðskona.
Sunnud. tals. A6236
J. J. Swanson & Co.
Verzla meO taateignir. Sjá ut-
leigu & húsum. Anneat l&n c.
eldkíbyrgðir o. fl.
806 Paris Buildlug
rtvaeei A 6849—A 6816