Lögberg - 01.06.1922, Blaðsíða 3

Lögberg - 01.06.1922, Blaðsíða 3
FIMTUDAGININ l.JÚNl 1922 Uo. 3 ■nmm» Sérstök deild í blaðinu ■imHinianitiHiiimaiitiiHiiiuHifliMKiHfniHiini SOLSKIN Fyrir böm og unglinga | í\h Professional Cards Útskýring sögunnar “Faðirinn” í síðasta “Sólskini“ Af því eg skildi sjálf ekki meiningti þess- arar sögu, fyrst þegar eg las hana, og af því eg hefi orðið íþess vör, að líkt er ástatt fyrir fleir- um unglingum, sem þó langa til að skilja hana, vil eg leyfa mér að fara fáeinum orðum um hana, ef svo mætti ske, að svo ófullkomið í alla staði, sem það verður, þá gæti það að einhverju leiti kastað birtu á 'söguna í þeirra augum sem spyrja um meiningu hennar. Hámark ti'lverunnar er guð. Til hans eig- um vér öll að kappkosta að komast. Alt það, sem glepur manninum sjónar frá því marki, verð- ur að takast í burtu, hve 'kært sem honum kann að verða það. Það sem glepur oss mönnunum sjónar er margt og margbreytilegt; eftir því hvern ig vér erum gerð, hvað vér elskum og hvað vér hötum. • ^ Eitt mun þó sameiginlegt með flestum af oss; það er hrokinn. Stærilætið. yfir því sem vér kunnum að hafa, (hvað vér getum o. s. frv.) gætandi ekki að því, að hvort sem þær gáfur kunna að vera andlegar eða líkamlegar, eru þær af guði þegnar. Honum eigum vér að skila þeim margföldum til baka. Þórður í Efraási, var mikilhæfur búsýslu- maður, svo efni hans höifðu blessast, vegur hans vaxið þar til hann var orðinn “voldugasti bóndi sveitarinnar’ Það leit út fyrir að hann 'hafi verið hugar- hreinn maður og skyldurækinn og viljað reyna að fylgja bókstafnum, eftir því sem hans tak- markaði andi leyfði; því Þórður var efnishvggju- maður frá náttúrunnar hendi og gat ekki haft ánægju af andlegum hlutum, nema af skornum skamti, fremur en andans menn geta unað því að hugsa um að þreifa á efni til lengdar. Hvort inst í sálu Þórðar hefi verið neisti af sannfæringu fyrir því, að hann væri að helga guði drenginn sinn, á alveg sérstakan h(itt, getur sá einn dæmt um, isem við tók. Vér mann- anna börn, verðum að byggja á vtri rökum og verður þá ekki svnilegt, að þessi stóra hamingja sonareignin — hafi komið fram með ávexti í þá Stt, er sonarmissirinn gerði. Heldur vakir það fyrir honum, að hafa skírnarathöfnina, ®em veg- legasta út, á við. Að drengurinn eigi sjálfur daiginn, sem hann er skírður á. Virkur dagur. Ekki helgi dagur. Það vakir fyrir honum auðsjáanlega virðinga auki í barns- ins garð, en ekki það, að kringumstæður krefjist neins sérstaks dags. Enginn smælingi er af Þórði fæddur þann dag. Engu veiku lífi er hlúð Einkis manns sár er gerð tilraun að græða, ein- kis tár að þerra. — Svo halda vonir Þórðar, um drenginn áfram að rætast. Finnur litli vex og dafnar vel, verður “ötull drengur”. Þá kemur nú fermingin. Samkvæmt landsið, þá átti að raða börnun- um á kirkjugólfið, eftir því sem þau voru að sér. En veiklei'ki prestsins réði því stundum, að efna- hagur og metorð foreldra réðu númerum. 1 þessari sögu er engin ástæða til þess að ætla, að svo ha'fi verið, því prestur segir að drengurinn sé “ötull”. Nú sem annarstaðar verður manni starsýnast á metnað föðursins. Sagan getur þess ekki, að hann skifti sér neitt af hinni and- legu 'hlið barnsins. Ekki verður þessi merkis- atburður í lífi Þórðar, neinum öðrum orsök til harmaléttis, fremur en í fyrra skiftið. Hitt vakir fyrir honum, að afstaða drengsins á kirkju- gólfinu, sé sem vegsamlegust í heimsins augum. Sjálfsmetnaðurinn er orðinn að skugga á milli guðs og hans. Svo fcemur giftingin. Pilturinn ætlar að kvongast “ríku-stu stúlkunni í bygðinni” Hér fanst Þórði ekkert á vanta; því þó stúlkan hafi verið ótal kostum gæd-d sjálf, markaði það ekki eins hátt huga hans, og hitt, að hún var yiuðug að veraldlegum fjármunum, enda er auðhevrt á svari prests, að hann veit 'hvað Þórði kemur. "V’esalings Þórður var “altaf að tapa”. Honum finst að öll velgengnin, sér að þakka, gef- ur guði hvorki dýrðina í .orði né verki. En Þórð- ur var vænn maður á margan hátt, þrátt fyrir alt þetta, og sérlega nýtur maður, og það var auðvitað að hann yrði ekki yfirgefinn í þessu ástandi. En hann var líka “sterkur maður” og stórhuga innan síns sviðs, og við hverja hans von var dren-gurinn knýttur. Það þurfti því mifcið til að hrista af honum metnaðinn. Efckert minna en að vega að bonum í hjarta -stað, þvi á “sorgarhafs botninum sannleiks-perlan skín, þann sjóinn máttu kafa, ef hún skal verða þín”. %Og þangað var Þórður sendur, og perlan, sem hann fann þar, lýsti honum til guðs og til lífs- ræktunar á smælingjunum. En svo var undin viðkvæm, hafið djúpt, að höfug tárin streyma niður kinnarnar á karlmenninu. — t einu orði: Þórður var svo hrifinn af veraldlegu hliðinni á lífinu, að það virðist þurfa að særa hann hjarta sári til þess hann snúi sér að þeirri andlegu — til guðs. Rannveig K. G. Sigurbjörnsson. Krabbinn ungi og skelfiskurinn. Ungur 'krabbi lá í holu sinni og sá skelfisk í fjörumálinu. Hann sá að s-kelfiskurinn gat minst opnað skel sína eða lokið henni aftur eftir vild sinni og tók nú að öfunda liann af láni þessu. “Dæmalaust er það hentugt og fallegt húsið þitt, skelfiskur minn!” sagði hann, “en mikil eymdar híbýli eru það sem við fcrabbarnir verðum að knldast í; ýmist kemur straumsjór og rífur mig IIKttHHimill úr holu minni, eða einhver illur nábúi hrindir mér úr henni og get eg þá ekki lokað henni aftur fyr- ir honum. Gerðu það fyrir mig, að lofa mér að vera dálitla stund í skrauthýsinu þínu.”—”Það er nú reyndar ekkert búið að laga til inni hjá mér”, svuraði skelfiskurinn, “því eg bjóst ekki við neinni heimsókn. En fyrst þig langar til þess, þá komdu bara inn.” Krabbinn skreið óð- ara inn, en skelfiskurinn tók við honum og lét aftur. Fór þá krabbanum brátt að þykja þröngt um sig og hl.jóðaði upp yfir sig: “Ljúfctu upp, l.júktu upp áður en eg alveg kafna. Skelfisfcur- inn hélt honum samt stundarkorn inni og gerði hann það að eins í ráðningarskyni fyrir öfundina. --------o-------- Flugan og hongulóin. f kirkju einni, þar sém háleit einfeldni var svo fagurlega sameinuð ljómandi listfengi og á- gætri reglu, að það hlaut að hafa unaðsleg áhrif á hvem, sem inn kom, — þar sat fluga ein í djúp- um hugsunum og hvarflaði iaugum sínum hingað og þangað og strauk sér um leið, ýmist með hægra eða vinstra framfætinum, um höfuð og enni, eins og hún væfi að þerra af sér svitarín, er þessi þungu heilabrot komu út á henni.. Konguló nokkur sat í sömu kirkju úti í horni og er.liún hafði allengi horft á fluguna, þá tók hún tiil orða og mæl-ti: “Hvað er það, sem þú ert svo alvarlega um að hugs-a?” “Um hvað? — Eg er að hugsa um, hvernig byggingin sú arna er til orðin”. “Já, víst er um það”, sagði kongulóin, “að óm-ögulegt er annað en dáðst -að íþrótt og hugviti byggingameistarans, sem úthugsaði guðshúss- byggingu þessa og kom henni í verfc.” — “H-vað ert þú að bulla um byggingameistara og list? Hér er adt til orðið samkvæmt náttúru- lögmáli. ’ ’ “Samfcvæmt náttúrulögmáli ? ” segir kongu- lóin. “Blessuð fræddu mig um það.” ‘ ‘ Mér er til ef-s,” svaraði f-luga “að þú í ein- íel-dni þinni getir fvlgst með mínum djúpsæju liugsunum. En gott og vel, — 4,aktu nú eftir: Einn steinninn dró^t að öðrum fvrir eðlilegan til- drátt, þangað til að úr þeim varð að lokum þessi holi kiettur, sem þessar einföldu manneskjur, og þú lífca, isegið vera handaverk viturs byggino-- meistara.” Kongulóin hrjsti höfuðið með efunarsvip og vildi ekki hevra meira af kenningaim flugunnar. Kanartfuglinn, lævirkinn og næturgalinn. Kanarífugl í búri lét tíðum til sín heyra og söng bæði hvelt og fagurt. Uævirki einn hékk þar rétt hjá í búri, og hlýddi með öfundarhug á sönglist hans. _ H-ann sagði við sjálfan -sig: “Bara að eg gæti sungið eins og kanarífuglinn!” Tók h-ann þá að leggja sig í líma við að líkja eftir söng hans og eftir langan tíma tókst honum að syngja mjög svo áþekt. Þó gat hann alls ekki j-afnast á víö hann í hreinleik tónanna, en þrátt fyrir það virti hann hinn náttúrlega söng sinn að vettugi. . . b’ar { herberginu hjá kanarífuglinum og læ- virkanum var næturgali, meistari söngfugíanna Hann sagði við lævirkjann: “Mikið hefir þér orðið ágengt: Þú hefir týnt niður að syngja með þinni arftekríu meðsköpuðu rödd, sem mér og ölluxn skvnberandi mönnum var unun að, og særir nú í þess stað evru vor með föls'kum eftir- hermu tónum.” Flugan og mýflugan. Fluga sat á barminum á glasi sem fult var af -sætu víni og lét sér smakkast Ijúfan þrúgusafann. En vínandinn rauk í höfuðið á henni svo að hún 'lineig dauðadrukkin niður í grasið og lést þar Urii tímann. Þetta sá mýfluga ein og mælti: Þau víti sfcúlu verða mér að varnaði og ekki • skal eg vín bragða. Sko nú! — þarna logar Ijós; eg ætla heldur að skemta mér í birtunní af |)v '• -^11 Þ® varð henni það að fara heldur nærri oganunu svo að hún brendi sig á fótum og vængj- um og lézt við stunur og harmkvæli. TJnga Ijónið og faðir þess. f ngt ljón fór utan að afla sér mentunar, svo ]>að >r( i þeim mun færara um að stjórna hinum dýrunum viturlega, þegar það tæki við konuno-. donn eftir foður sinn. En í fjarlægum löndurn lenti það í félagsskap með svínum og ösnum og tókst þeim að gera fas sitt og framferði svo að" laðandi í augum unga Ijónsins, að það tók sér fé- laga þessa til fyrirmyndar. Það lærði að hrína eins og asni og að velta sér á bakinu, það -át með svínunum og rótaði -sig með þeim ofan í forina, svo að ekki stóð upp úr nema eyrun. Svínin og asnarnir lofuðu ljónið unga á hverí reipi fyrir það, hve prýðilega 'það líkti eftir öll- um háttum þeirra. Varð konungssonurinn hróðugur mjög af lofi þessu og snéri nú að nokkr- um tima liðnum heim aftur til hirðar föður síns. Tók hann brátt að sýna þar, hvað hann hafði lært’ 'Og þóttist ekki lítið af því. Hann rak upp hrinur eins og asni og sagði: “ýa!” lagðist á bakið, velti sér á báðar 'hliðar og'sló lit löppun- um, Og jafnharðan dembdi h-ann -sér niður í forarvilpu og rýtti eins og svín. Hirðdýrin horfðu efins hvort á annað og vissu ógjörJa livort þau ættu að lofa þessar listir konungssonarins víðförla eða hlæja að þeim. En gamli d..rakóngurinn tók af allan efa fyrir þeim. Hann gekk með þungum alvöru-svip að verrfeðr- “Sé eg við isvínum og ungnum syni sínum og mælti: hverja þú hefir lagt 1-ag þitt. Af ösnum verður ekki numin sú mentun, sem við þarf til að geta stjórnað rífci. Vík þú burt héðan og kom ekki í mína augsýn framar”. Hundurinn og úlfurinn. Úlfur kom að hundi, þar sem hann lá sofandi fyrir utan garðdyr hiísbónda -síns. Úlfurinn ætl- aði þegar í 'stað að rífa hann í sig, en hundurinn dauðhræddur grátbændi hann þessum orðum: “Fyrir ajla guðsmuni sleptu mér í dag, því nú er eg svo rvttulegur og magur að ekki tekur því að eta mig, en að tveimur eða þremur dögum liðn- um stendur til brúðkaupsveisla mikil á heimilinu og mun eg þá troðfylla mig; hafðu því að eins þoli-nmæði þessa dagana. Eftir þann tíma verð eg ágæt máltíð handa þér.” Úlfinum þótti þetta þjóðráð og ásetti sér að bíða. Kom hann svo að húsinu aftur eftir nokkra daga til -að skvgn- ast eftir hundinum, og er hann kom auga á hann og minti hann á. hverju 'hann hefði lofað sér, svaraði hirín geltandi: “Heyrðu vinur! ef þú hittir mig aftur sofandi fyrir utan dvrnar, þá bíddu ekki í annað sinn þangað til brúðkaupið er um garð gengið.” Apinn og refurinn. A/pi nOkkur ætlaði að drepast í kulda, og varð þá refur einn á vegi hans, sem hafði óvenju mikð skott, langt og digurt og kafloðið af ríkum hárvexti. Apinn sagði þá við refinn: “Hevrðu skaufhali! eg er svo þunnhærður og ber fyrir öll- um ónotum vinds og veðurs, en þú hefir miklu meira skott en ])ér er þörf á, og það svo, að þú dregur helminginn á eftir þér í saurnum og sorp- inu. “Ekki vissi eg það áður,” svaraði refur- inn, “að eg hefði of mikið, en hvað sem um það er, þá ska.1 eg fyr láta sk-ottið mitt sópa eftir mér götuna alla æfi, en eg taki lir því eitt einasta hár til að gefa rækarls apanum.” -o- DR.B J.BRANDSON 7A1 Lilndsay BolltHnff Phone A 70«7 Offlce tlm&r: 2—9 Hetmlll: 776 Vlotor St. *>hone: A 7122 WtnnipeK, Man. Dr. 0. BJORNSON 701 Ldndsay Bulldlng Offloe Phone: 7067 Ofíflce tlm&r: 2—3 Hetmill: 764 Vlctor St. Telephone: A 7586 Wlnnlpeg, Man. DR. B. H. OLSON 701 Lindsay Bldg. . Offloe: A 7067. ViOtaletkni: 11—12 os L—6.80 10 Thelxna Apts., Uom* Street. Phone: Sheb. 58N. WIHMIPHa, MAN. Dr- J. Stefánsson 600 Sterling Bank Stundar augna, eyrna, nef og kvericasjúkdóma. Er aC hitta kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h. Tals. A3521. Heimili 627 Mc- Millan Ave. Tals. F 2691 Hænanog b ýflugan. \ Hæna nokkur vappaði í grasbeði nýsánu og kroppaði upp úr því frækornin og kom hún þar að sem býfluga var að fljúga í kringum blómstur. Horfði hún fvrst stundarkom á býfluguna og mælti síðan: “Mikill iðjuleysingi ertu býfluga! Þú gerir ekki annað liðl-angan daginn en að fljúga af einu blómi á annað. Þá er eg nokkuð þarfari skepna en þú, því ríálega á hverjum degi verpi eg eggi handa húsbónda mínum.” — “Nú, það er að vísu nvtsamt verík að værpa eggi,” sagði býflugan, “en það er líka skárra gargið í þér og sjál fshólið þegar það er búið. Og til hvaða gagns er iðja þírí 'í garðinum? Þrátt fvrir egg in þín iskammar hússmóðirin þig, eltir þig og rekur þig burt, þegar hún kemnr að og sér hvað þú hefir skemt, En sá sem vita vill, hvaða gagn við býflugurnar gerum, hann komi og sfcoði bústað okkar. Það er ekki leikur og gaman, heldur strangt erfiði og hagleiks iðja, sem við höfum um hönd, þegar við flögrum til og frá á blómunum. En við gerum enga háreysti vfir því.” — Varla hafði býfluga slept orðinu þegar hús- móðirin fcom hrópandi og kallandi, kastaði eftir hænunni og rak hana út lir garðinum. En bý- flugan fékk óhindrað að lialda áfram starfi sínu á blóanstrunum. Dr. M.B. Halldorson 461 Boyd Bulldlng Cor. Portage Av« og Bdmonton i Stundar sðrstaklAKa barklu?kl og Iungn&Bjúkd6m&. Br &8 flnna 4 «krlfatofunnl kl. 11— 12 f.m. ok kl. 2—4 c.na. Skrlf- srtofu tals. A 3521. Helmlll 46 Allow&y Ave. Talalml: 8h»r- brook 2162 Dr. Kr. J. Austmann M.A. MÐ. LMCC Wynyard, Sask. DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar sérataklega kvenna og barna sjúkdóma. Er að hitta frá kl. 10—12 f. h. 3 til 5 e. h. Talsími A 4927 Heimili 806 Vicfcor Str. Sími A 8180. Thos. H. Johnson og Hjalmar A. Bertman t&lenaklr Skrifetofa Room 211 M&Artknr Buildlng. PortM* Ato. P. O. Box 16*6 Phone*: A6842 og «846 W. J. UNDAIj a oo. W. J. Llndal. J. H. Lind&l B. StefAnason. IjögfjracfStngar 1267 Unlon Trust Bld*. Wlnnlpss y*. er einnig aB finna 4 «ftlrfrl*2- andi tlmum og stöBum: Lundar — é. hverjum mihvlk»4&*t. Rlvorton—Fyrsta og >rl«J& ►rlfijud&g hv&rs ména6&r GUi vlt—Fyrsta og þrWJ& u vikudag hvers másstsr Arni Anderson, (■L 13fina®«r í félagi vi« K- P. Skrifatofa: 801 Bleetrle way Chamber*. Telephone A IIK ARNI G. EGGERTSSON, Islenzkur lögfræCinfmr. Hefir réfct fci'l aC flytja mil í Manitoiba og SairkAtchewan. Skrifatofa: Wyityara, Saak. Phone: Garry 2618 JenkinsShoeCo. «89 Notre Dame Avenue Vér legkJum sérst&ka áh.rMu t *■ mU& meDOl «*tkr forsltriftum lsskna. Hln bo«tu lyf, sem h*«t sr &* eru notuB eln«tVn*u. Pes&r ►*» htmsil meC forskriftin* tll vor, m.*U p*t ver* vtss uzn f4 rétt þ&8 sem 1 wk&M- tnn tekur tM. OOLOLKUGH * OO. Notre Dame Ave. og Sherbrooim R. Phoneo N 7266—7856 OlftlnB&lyflsbréf seld J. G. SNÆDAL, TANNLŒKNIR 614 Somerset Ðlock Cor. Portage Ave. og Donald Street TalsímlA 8889 Sevs og hesturinn. “Faðir dýra og manna!” mælti hesturinn nm leið og h-ann nálægði sig hástóli Sevs,— “Það er almælt að eg sé einhver fegursta skepnan, sem þú liefir prýtt með jörðina, og sjálfselska mín gerir mér ljúft, að trúa að svo sé. En skvldi samt ekki vera ýmislegt í sfcapnaði mínnm, sem umbæta þyrfti. TiaJa þú! eg tek fúslega allri fræðslu,” sagði guðinn algóði og hrosti við. “Ef til vffl,” mælti hesturinn, “mundi eg vera fótfrárri, ef fætur mínir væm hærri og mjórri; langnr álftarháls mundi ekfci óprýða mig og breiðari bringa mundi aufca mér afl. Og úr því að svo er, að þú hefir ætlað mig til að hera manninn, óskabarn þitt, ])á væri ekki úr vegi að söðullinn væri mér meðsfcapaður.” “Gott og vel!” svaraði Sevs, “hafðu ögn- litla þolinmæði”. Og Sevs mælti fram sköpunar- orðið og óðara fcviknaði líf í duftinu; það reis upp ný mynd, og alt í einu stóð hinn nauðaljóti úlfaldi frammi fvrir hástóli gnðsins. Hesturinn leit á hann, hnykti við og sfcalf af hrvllingi og óbeit. “Hér eru hærri og mjórri fætur,” sagði Sevs, “hér er langur álftarháls; hér er breiðari bringa; hér er meðskapaður söð- ull. Viltu nú hestur, að eg uraskapi þig í þessa mjrnd ? ’ ’ Hesturinn sfcalf enn á beinunum. “Farðu!” mælti Sevs enn fremur, “þú skalt í þetta sinn fcomast hjá refsingu, en láttu þér að kenningu verða. En -svo þig refci minni til of- 'dirfsfcu þinnar, þá mæli eg svo um, að þú, hin nýja sfcepna, haldist við framvegi's” — og um leið rendi hann verndaraugum til úlfaldans — “og aldrei lít hesturinn þig svo, að ekki fari um hann hrvllingur.” DR. J. OLSON Tannlæknir 602 Sterling Bank Bldg. Talsími A 8521 Heimili: Tals. Sh. 3217 A. 8. Bardal 843 8herbrooke St. Selur likkistui og annaet um útfarír. AUur útbúnaður si bezti. Enafrem- ur selur hann alskonsr minni.varS* og legstekia. Skrlfst. HelmUig t&lsiinl N 6o0« N 6667 Vér geymuir. reiöhjól yfir urinn og gerum þau ein« og nf , ef þeas er óskaC. Allar tegwnd- ir af skautuan búnar til sam. kvæmt pöntun. ÁreiC&nlegt verii. Lipur afgreiösla. EMPIRE CYCLE, CO. 641Notre Dame Avo. DR. W. E. ANDERSON 307 Kennedy Bldg. Ph. A 7614 ('gagnvart T. Eaton Co.) SérfræCingur í augna, eyrna, nef og kverkasjúkdómum. ViCtalstími: 9-12 f.h. 2-6 e.h. Heimili 137 Sherbrooke Street, Sími Sher. 3108 Lafayette Studio G. F. PENNY Ljósmyndasmlður. SérfræCingur i atS taka hópmyndir, Giftingamyndir og myndir af heil- um bekkjum skölafðlks. Phone: Sttier. 4178 489 Portago Ave. Wlnnípeg =C Verkstofu Tals.: A 8888 Heim. T&ls.: A «384 G. L. Stephenson PLUMBER Allskon&r ratnufiMllrtlld, svo sem strnujúm vtr», allar temindJr *f Klösnm og «flv*k* Jhatteris). VERK5T0H: 67E HOME STREET Phonos: Office: N 6225. Heim.: A7996 Halldór Sigurðsson General Contractor 808 Great Woot Perm*p«nt Looa Bldg., S66 Main St. I Giftinga og . ,, Jarðarfara- Dlom með litlum fyrirvara Birch blómsali 616 Portage Ave. Tals. 7Z0 ST IOHN 2 RING 3 J. J. Swanson & Co. Verzla meS fastelignir. SJA um leigu & húsum. Annast lún og eldsábyrgö o. fl. 808 Parte Building Pliones A 6349-A 6810 JOSEPH TAVLOR LÖGTAKSMAÐUR i Heímilistals.: St. John 1844 Skrlfstofu-T&ls.: A 6557 Tekur lögtaki bæCi húsaleiguskuldir, ve'fiskuldir, vixlaskuldir. Afgrelfiir alt sem afi lögum lýtur. Skrifstofa 255 M&in Strœí

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.