Lögberg - 01.06.1922, Qupperneq 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN l.JÚNÍ 1922
7
ÆFIMINNING.
Jónas Jónasson Bergmann, — faðir minn, — var
fæddur 16. sept. 1829, að Dalageirsstöðum í Miðfirði í
Húnavatnssýslu á Islandi. Hann var sonur Jónasar
Bjarnasonar og Ragnhildar Yigfúsdóttur er bjuggu á
Dalageirstöðum í Miðfirði. Giftist iiann fyrri konu sinm,
Soffíu Björnsdóttir og eignuðust þau 10 börn, af þeim
lifa þrír synir. Á unga aldri tók bann við búsforráðum
foreldra sinna, og annaðist þau, sem sannur sonur.
Vestur um haf fluttist faðir minn og móðir (Kristín
Jóhannesdóttir) 1887, ogsettust að á Víðimesií Víðiínes-
bygð í Nýja Islandi, þar lifði 'hann þar til “kallið kom”
er var 24. apríl 1922.
Foredrar mínir eignuðust tíu böm, af þeim lifa sex,
Jóhannes. Guðmundur, Sigfús Bergmann, dætur, Kristín
Lilja, Sigríður Salóme. og Ásta Marsibel, er öll syrgja
og sakna.
Faðir minn var bjartsýnn og blíðlyndur, aldrei gat
ellin eða mótlæti kastað skugga á hans löngu lífsbraut.
Það er ekki oflof þó eg segji að hann var talinn “bezti
drengur, eg mun ætíð minnast umhyggju hans og ástríki
með hrærðum huga.-------
Sonarþökk og kveðja.
Nú er eg kominn, kæri faðir minn
að krjúpa hér, við hinsta legstað þinn,
mig grípur þrá, mín sál af kærleik klökk,
nú kveð eg !þig, með beztu sonarþökk.
1 brnsku þú mér alt í öllu varst
á örmum þínum, litla “Fúsa” barst,
á kvöldi hverju, kæri faðir minn,
þú kystir ætíð litla drenginn þinn.
Þú hvílir nú í laufaskrýddum lund,
þitt líf var bjart, sem vorsins morgunstund,
þér upp er runnin, eilíf sæluöld,
þar aldrei verður, myrkur eða kvöld.
Nú sit eg hér, við lága leiðið þitt,
þar líka verður, kanske síðar mitt,
þá kem til þín, ó! kæri faðir minn, /
'þú kyssir aftur, litla drenginn þinn. —
A. B. ísfeld, fyrir'hönd
Sigfúsar Bcrgmanns.
Dánarfregn með nokkrum
minningar orðum
Eins og Heimskringla gat um
lést að Milton N. Dak., 23 apríl,
sunnudag fyrstan í sumri, bónd-
in þar, Gunnar Kristjánsson ur
hjartaslagi, meðan ihann var við
jarðaför; menn báru hann til
kirkju og bjuggu um hann þar
sem lík. þann sama dag jarðsung-
in 27 s. m., af sóknarpresti Fjalla-
safnaðar, sér K. K. Ólafsson, við
mikinn mannsfjölda. Ræða prests-
ins var iskörp og efnisrík, og eg
hefi ekki heyrt frá neinum presti
eins góða og þessa. Mig minn-
ir að hann hafa fyrir inngangs-
orð, Pálls fyrri pistil til Corinthu
manna, þar sem hann lýsir gildi
kærleikans.
pað hefir dregist að geta þessa
merkismanns og góðvinar míns,
orsökin er sú að við sáumst sjald-
an; fimtíu míiur vegalengd á
milli okkar, sem hélt mér frá að
kynnast honum nánar. En það sem
eg veit um !hann, er sem hér
fylgir.
Gunnar Kristjánsson, er fædd-
ur í Hólkoti í Skagafirði, foreld-
rar hans voru þau Kristján Jóns-
son og Hallfríður Gunnarsdóttir,
gott og ráðvant tfólk. Gunnar
misti móður sína þriggja ára
gamall, var hann eftir það hjá
vandalausum, til og frá í þeirri
bygð, þangað til hann var 16 ára
gamall, að hann fluttist af landi
burt til Ameríku; fyrst til Nýja-
íslands 1876, þegar hólan lét sem
mest til sín taka og alt var vilt,
menn og matefni í þá daga, en
hann hélt fram og aftur um þær
slóðir oft kaldur, um 6 ára tíma-
bil að líkindum, með seinum
þroska. paðan hélt hann 1882
til Pembina N. Dak., og var þar
1883, þegar skyldfólk hans kom
að 'heiman það ár, faðir hans, um
60 ára gamall og systur hans
tvær, Valgerður iog Ragnhildur,
sem er gift Lárusi Guðmundssyni
frá Brekkukoti í Skagafirði og er
hún dáin fyrir 8 árum síðan í
Wynyard- ibygð Sask., en Vai-
gerður lifir ennþá og er nú
kölluð Mrs. E. A. Einarsson, Pem-
bina, N. Dak.
Eins og áður er sagt, tók Gunn-
ar við skyldfólki sínu, með þeim
föngum, sem hann hafði yfir
að ráða; hjálpaði því að setjast
hér að, og var einnig hér til næsta
hausts, þá lagði hann leið sína
upp á Pembina-fjöll í Cavalier
Country, hann tók föður sinn með
sér, en það eru 50 mílur frá Pem-
bina, sem þeir gengu báðir. Gunn-
ar keypti þar land af Jóni Jóns-
syni, frá Munkaþverá í Eyja-
firði. par lifðu feðgarnir saman
fyrstu 6 árin, eða til 1888, að
systir Gunnars kom að heiman og
hefir hún unnið með honum í 3
ár og lifir hún bróður sinn; fað-
ir Gunnars komst á nýræðis ald-
ur og dó hjá honum.
Gunnar Kristjánsson var tæp-
lega meðalmaður á hæð, en þrek-
in með situttan háls, bar höfuðið
hátt, snar í snúningum, fljótur
til alls, sem til bóta horfði, dug-
legur og framsýnn bóndi; glað-
ur alla tíð heim að sækja, lét fáa
synjandi frá sér fara, sem leituðu
hans hjálpar, ef annars kostur
var, hann var ógiftur alla æfi og
40 ára starfstíma hafði hann
í sama stað heimkynni til síð-
ustu stundar.
Gunnar Kristjánsson, varð oft
að mæta virkileikanum í stór-
umstíl, sem hann hafði gott taum-
hald á, til að ryðja sér braut til
arðs og mannkosta. pað er sagt
af þeim, sem best þekkja, að
engin bróðir hafi gert eins mikið
fyrir systir sína og Gunnar gerði
hann helgaði henni sitt lífsstarf
með kærleika.
Mér er ekki nauðsynlegt, að
telja upp sérstök góðverk Gunn-
ars Kristjánssonar, en læt mér
nægja að benda á, að þau leiftra
sem ljósgeisli í verkunum eftir
hann, sem eg vona að vinir hans
viðurkenni og glaðir samsinni.
Einar A. Einarsson
Pembina, N. Dak.
SENDIÐ
OSS
YÐAR
RJOMA
Og ver Rétta Vigt
V'S'“m Rétta flokkun
24 klukkutíma
þjónustu
17 Vér borgum peninga út í hönd
-Li \ í ví fyrir alveg ný egg
Canadian Packing Co.
Stofnsett 1852 Limited
WINNIPEfí - CANADA
Fréttabréf frá íslandi.
Herra ritstjóri Lögbergs!
Gerið svo vel að iána eftirfylgj-
andi linuni rúm í yöar heíðraða
blaði. Eg var að hugsa um, á
hvern hátt mér væri hægast að
láta vini mina vestan hafs vita
um líðan mina, og þar sem Lög-
berg er, að eg hygg, víðlesnasta
íslenzka blaðið vestra, þá sendi eg
þessar línur í það. Eiga þær að
vera til ykkar allra, sem eg kynt-
ist og sérstaklega þeirra, sem
langar til að frétta af mér.
Það er þá fyrst að þakka alla
gestrisnina, sem mér var sýnd ár-
ið 1920, er eg var á ferð utn is-
lenzku bygðirnar við Árborg og
víðar; allsstaðar var söma hlýju,
gömlu og íslenzku gestrisninni að
mæta. 1 Árborg var eg 5 mánaða
mánaða tima á sama heimilinu,
hjá Mr. og Mrs. G. Borgfjörð.
Ekki einasta var veran þar frí,
heldur gáfu þau mér peninga og
fleira. Eg veit að þeim er ekki
geðfelt, að eg minnist á þetta, en
bið þau að misvirða það ekki
við mig, að eg get ekki stilt mig
um að segja frá þessu, og töluð
orð verða ekki aftur tekin.
Ferðin gekk vel heim, yfir lönd
og höf. Eg var fjórtán sólar-
hringa á hafinu og litið sjóveik,
en varð samt mjög fegin að stíga
á land í Reykjavík síðasta dag
maimánaðar 1921. Þar mætti eg
strax syjstur minni, ióllafiu Jió-
hannsdpttur. Við höfðum efcki
sézt um 20 ára tmabil og varð því
fagnaðarfundur með okkur. ' Alt
starf Ölafiu er í vingarði drottins
og honum helgað á allan hátt; bú-
ast má þvi viö, að það beri ávöxt.
Ef ísland ætti margar dætur sem
hana, væri andlega lifið öðruvísi
en það er þar nú. Fáa vini átti
eg i Reykjavík frá gamalli tið,
en eignaðist marga nýja, þó dvöl-
in væri þar ekki löng.
í Reykjavik kyntist eg norsk-
um hjónum, Mr. og Mrs. E. Aas-
bö, er voru i túboðserindum á Is-
landi. (Þau höfðu verið 10 mán-
uði heima, þegar eg kom. Fljótt
kyntist eg þeim og fann, að við
áttum að vinna saman. ATr. Aas-
bö hafði verið vestan hafs og þar
var hann aðallega ’kallaður i þjón-
ustu drottins. ;Starf bans hefir
guð blessað og söfnuðir myndast
og blómgast fyrir návist heil-
ags anda í verkinu.. Jafn hóg-
væran mann og hr. Aasbö hefi eg
ekki áður þekt. “Sælir eru hóg-
værir’’ (Matt. ^ 5J. Frú Aasbö
er manni sinum samhent á allan
hátt; hann segir, að guð hafi gef-
ið sér hana, sem er áreiðanlega
sannleikur. Fyrst þegar eg hitti
frúna, var maður hennar í Þórs-
höfn í Færeyjum. Hafði hann þar
samkomur hvert kvöld, og bless-
aði drottinn þær með vakningu,
sem siðan hefir breiðst út um eyj-
arnar.
Okkur kom saman um, að fara
til Vestmannaeyja, að hafa þar
vakningarsamkomur; fundurn að
það var guðs vilji. Þangað kom-
um við 20. júli, og ætluðu að
dvelja tvær vikur, en það varð
mánuður. Samkomur voru haldn-
ar undir beru lofti fyrstu vikuna,
en eftir það inni. Á fyrstu sam-
komunni buðu við fólki að 'koma
og beygja ásamt okkur kné fyrir
guði i bæn. Undir eins komu
nokkrar konur og drottinn tók
haldi á hjörtunum og drykkjaði
hinar sárþyrstu sálir. Fljótlega
fjölgaði þeim, sem' ekki fyrirur'ðu
sig að ákalla drottin, og eg trúi því
að hann, sem byrjaði hið góða
verkið, fullkomni það einnig; víst
hefir verið reynt á stöðuglyndi
þessa fólks og uppoffrun fyrir
Krists nafns sakir, en kærleikur
þess hefir ekki kólnað, guði sé lof.
Fáir* karlmenn eru með enn þá, en
við vonum að þeir komi. Fleiri
voru konumar forðum við Jesú
kross og fyrstar voru þær að gröf-
inni. Og nú á hinum síðustu tim-
um virðast konur engu síður en
karlar vera kallaðar ttl að vera
boðberar fagnaðarerindisins. Lof
og dýrð sé guði vorum, sem ekki
fer í manngreinarálit.
Sökum þess, að trúboðinn er út-
lendur, hefi eg orðið að þýða á ís-
lenzku orð hans. Það starf byrj-
aði eg með hálfum huga og inni-
legri bæn til guðs um að hann gæfi
mér styrk til þess' vandaverks, og
hans náð hefir heldur ekki brugð-
ist mér.
Sem sagt fórum við frá Vest-
mannaeyjum eftir mánaðardvöl,
með hjörtun full af þakklæti til
guðs fyrir ávöxt þann er hann
hafði gefið iðju okkar, fanst þó
að vegurinn mundi liggja • hingað
aftur. Við komum svo hingað til
Vestmannaeyja aftur 2T. o’któber
og erum hér enn, er eg skrifa þess-
ar linur. Starfið hefir gengið bet-
ur en maður gat búist við eftir
kringumstæðunum. Húsjeysi fyr-
ir samkomurnar hefir verið stói
hindrun fvrir framgangi þessa
verks, svo i byrjun vertiðar fyltist
af sjómönnum, sem héldu uppi ó-
vil eg ekki gefa neinar lýsingar,
samt verð eg að segja, að ekki
hafði eg búist við að heyra og sjá
slíkt framferði á íslandi. Það er
ávöxtur kenninganna, sem hafa
ríkt hér síðustu áratugi. Hvorki
andlegt né veraldlegt yfirvald
hreyfir sig, þó guðs orð verði fyr-
ir lasti og ofsóknum. Svo er það
hér, víðar skal eg ekki um segja.
Siðan litlu eftir hátíðir hafa
bænasamkomur verið haldnar þrjú
kvöld í viku. Kona, sem er okkur
hlynt, opnaði hús sitt fyrir þessari
guðsþjónustu. Hún er nú 71 árs
að aldri; enginn, sem sér hana, get-
ur ímyndað sér, að áratalan sé
svona há; hún hefir mist tvo eigin-
menn og sjö börn, og stendur nú
ein eftir. Gleðin í guði er hennar
styrkur, og gagntekin er hún af
fögnuði sannleikans, sem hún hef-
ir eignast. Plássið hjá henni er
að eins tvö lítil herbergi, og varla
er skiljanlegt, að þarna hafi rúm-
ast frá 20—40 manns; en víst er,
að þaðan hafa stigið mörg heit
bænaandvörp, sem heyrð munu af
honum er megnar að framkvæma
það sem um er beðið.
En nú kem eg að þvi, sem mér
er svo erfitt að tala um, en verð
þó að gera söfcum þess eg trúi að
það sé guðs vilji. En það er, að
spyrja, hvort enginn af þeim sem
þetta Ies, langi til að rétta hjálpar-
hönd þessu málefni til styrktar hér
heima? Eg meina peningalega.
Oft hefir verið drengilega hjálpað
að véstan, en i þetta skifti er það
guðs málefni til hjálpar, til að
eignast hér skýli, þar sem guðs orð
verði fram flutt óhindrað. En til
þess enginn haldi, að eg sé að
meina stór fjárframlög, hefir mér
dottið í hug að 25 cent eða lítið
meira mundi rnargan ekki muna
að láta af hendi rakna. Og víst
þekki eg íslenzkar konur vestra,
sem ekki mundu telja eftir sér að
taka á móti nokkrum dölum og
koma þeim til skila. Minnist þess,
að þetta er að 'leggja í guðskistuna,
og eg trúi því að guð blessi ykkur
það er þér hafið til lifsframfærslu,
svo ekki saki þó nokkur cent séu
gefin. Eg þori að lofa því fast-
lega, að brúka ekki peningana á
neinn hátt til minna nauðþurfta.
Þið getið verið óhræddir um það,
vinir minir! Drottinn er mér alt,
og á hans örmum hvíli eg örugg,
hvað sem að höndum ber dagana
fáu, sem eftir eru, og ánægð með
skýlið'sem hann gefur mér nótt af
nótt til þess er hann leysir mig
héðan. — Eg vil taka það fram, að
eg óska, að verði nokkuð sent, sé
það sent til min. Og bezt er að
senda peninga hingað til lands með
ávisun á danskan banka, þar sem
íslenzka krónan' er í svo lágu verði
og varla gjaldgeng nema innan-
lands, en danskir peningar óyggj-
andi.
Dagurinn í gær var fyrsti sum-
ardagur að íslenzku timatali. Við
komum saman til bænagjörðar, og
ekki leyndi sér að guðs andi var
leiðarinn. Bænirnar voru þrungn-
ar af þakklæti fyrir kærleiksoffrið
i Jesú fórnardauða. Þakkað var
og beðið um styrk á komanda
sumri til þjónustunnar í vingarð-
inum. Allir, sem með eru, biðja
nú, og, enginn fær látið vera að
ségja sjálfur föðurnum himneska
hvað hjartað þráir. Guði sé lof,
að hann leysir tungurnar sem
bundnar voru, svo þær mæli af
gnægð hjartans lofgjörð og þakk-
læti fyrir sannleikann, sem aldrei
eldist og er enn að finna fyrir þá
sem leita réttilega.
Ekki datt mér í hug, er eg steig
á land í Reykjavik, að drottinn
mundi gefa mér svona margar
blessaðar bœnarstundir með ís-
lenzkum konum áður en ár væri
liðið. En svona eru guðs vegir.
íslenzku konurnar eiga enn þrótt
og staðfestu, sem nú er helguð
honum er kallaði syndarann til
iðrunar og lætur engan synjandi
frá sér fara, er leitar náðar hans.
Já, vinir mínir, við hérna beygjum
hjörtu okkar og hné fyrir guði í
lotningarfullri bernsku og þakkar-
gjörð. —• Ekki má eg gleyma að
minnast á guðlega lækningu (di-
vine healingj, sem bænarsvar og
til staðfestingar guðs heilaga orði
(Mark. 15-18J. Blessað sé guðs
heilaga nafn. E'kki hefir hann
heldur þar látið sig án vitnisburð-
ar, heldur staðfest loforðin, sem
hann sjálfur gaf, með lækningu
sjúkdóma. Kona, sem hafði svo
illkynjað fótsár, að í orði var að
taka fótinn af henni, er nú alheil.
1 fimtán ár leið liún miklar þján-
ingar áður en sárið brauzt út ,og
síðan eru önnur 15 ár. Strax og
hún heyrði um lækninguna, gafst
henni náð að trúa. Kviðslit, 26
^ira gamalt, sem hún hafði. er
einnig læknað. Kona, er þjáðst
hafði í 15 ár af flogaveiki, er nú
alheil; og önnur, með sama sjúk-
dónti, er einnig albata. Ekki veit
eg til að nokkur, sem beðið hefir
verið fyrir, sé án bænarsvars., Eg
gæti fengið vottorð þeirra, sem
læknast hafa, en hirði ekki um að
fá þau; þeir, sem vilja rengja orð
sem ekki vill sannfærast, fær að
hafa sinn eigin viljh þar. Svo
segir orð sannleikans Opinb.
22, 11-12J.
Eitt er enn þá eftir að minnast
á, sem lesendum “Lögbergs” er
kunnugt um, og það er á hvern
hátt dauða Helga sonar míns bar
að 23. ágúst 1918, sem var, að
hann misti lifið við að bjarga
tveimur Japanitum sinum á hvor-
um báti; einnig ,að annar þeirra
sem bjargaðist, leitaði mig uppi til
að votta mér hrýgð sína út af þvi,
að eg misti son minn fyrir að
bjarga sér.. Eg skal ekki endur-
taka það er eg'hefi áður sagt um
þetta, að eins bæta þvi við, að
maðurinp kom aftur sama veturin
til að kveðja mig, áður en hann
fór til sjós, um mánaðamótin
marz og apríl 1919. Hann kom
með blómsturvönd að leggja á leiði
Helga; eins og fyrra skiftið tók
hann af sér höfuðfat sitt og bað,
og tárin streymdu Um kinnar h^ns.
Við vorum á helgum stað, friður
guðs hvildi. yfir gröfinni sem við
stóðum hjá. Nærvera Jesú gagn-
tók hjörtu okkar, ’hans, sem kallaði
Lazarus frá hinum dauðu, hans,
sem gaf ekkjunni í Nain son sinn
aftur lifandi" hann, sem grét yfir
Jerúsalem, af því íbúar hennar
ekki vildu þekkja sinn vitjunar-
tíma. — Spurningin er enn þá
endurtekin af mörgum þeim, sem
telur sig að vera i hópi hinna æðstu
presta, eða sem Pilatus, er situr á
dómstólnum. og tekur handaþvott-
inn eins og hann: Hvað viltu gera
við Jesúm ? Timinn kemur, að
hver og einn verður að standa
guði reikningsskap af sjálfum sér.
ekki af öðrum. Þú, maður, þarft
að standa reikning af sjálfum þér.
“Nú stendur yfir náðartíð.” Það
kall gengur nú frá einu heimskauti
til annars. Daufheyrstu ekki við
því, kastaðu ekki frá þér náðar-
tímanum ónotuðum! fMark 1, 15).
— Eg bað fyrir japanska drengn-
um, sem eg má með sanni segja að
var minn harmkvæla-sonur — fyr-
ir stórar þjáningar hafði eg eign-
ast hann. Alt, sem eg elskaði, var
tekið af mér fyrir hans lif. En eg
endurtók orðin: guð gaf og tók,
blessað sé hans heilaga nafn. Við
skildum við grafreitshliðið, hann
fór niður í bæinn, en eg heim.
Tvö bréf sendi hann mér það sum-
ar, og $50 í öðru. Siðan frétti eg
ekkert af honum. Islandsferðin
kom og verkið, sem eg var kölluð
til, beið eftir mér. í vetur greip
mig svo sár löngun að frétta af
piltinum; að hann væri lifandi, ef-
aðist eg ekki um, þar áminning
kom margsinnis til mín að biðja
fyrir honum. Eg bað guð ásjár,
að eg fengi að frétta af honum, og
hvað skeði ? Bréf kom frá honum
dagsett 19. febrúar síðastliðinn.
Hann lét umskírast í vetur og heit-
ir nú Helgi Nakagana. Bréfið var
1 blessað, þó stutt væri. Enskan er
honum erfið að skrifa.
Kæru vinir, sem þekkið bænir
og svar þeirra, minnist Helga N.
i bænum ykkar, einnig mín. Eg
þarfnast svo mjög fyrirbæna ykk-
ar. Látum bænasambandið ekki
bila, þó breiður bekkur sé á
milli. Hjartans kveðju yfir langa
veginn. Guð blessi ykkur nýja föð-
urlandið, Canada, og livar helzt
sem þið eruð. Við hér, fámenni
hópurinn á gamla föðurlandinu,
biðjum fyrir ykkur. Gleymið ekki
heldur okkur i bæninni. Eg óska
ykkur öllum gleðilegs sumars
Jesú nafni.
Vestmannaeyjum, 22. apr. 1922.
Svcinbjörg Johnson.
-------0-------
Fœðan eins og blý
þó varkárni sé
um hönd höfð
lagt eið út á, að eg hefi ekki feng-
ið 5 cent frá neinni stjóm. En
auðvitað nýt eg góðs af framför-
um, eins og hver anna^ borgari.—
Það er mikill stjórnarrígur í fólk-
inu og gáuragangur. Alt eiga
stjómirnar að gera fyrir fólkið:
gefa vinnu útvega vinnu gera
miklar umbœtur og leggja ekki á
neina skatta, en styrkja vinnu- K0na í Vancouver, varð að neyta
lausa.
Hvernig fórum við að íifa hér,
er við komum hingað fyrst, sem ekk
ert fengum af hlunnindum frá
neinni stjórn, fórum út í bygðir,
eða réttara sagt óbygðir, um 100
málur þar sem hvergi sásf gata?
En nú eru þetta orðnar glæsilegar
bygðir. Þá var ekki talað um að
fá stjómarstyrk. Enda eru þeir
menn, sem ekki nenna að bjarga
sér, auðvirðilegri en skorkvikindin.
Sem betur fer eru hér undantekn-
ingar. Eg skal koma með dæmi
af tveimur ungum mönúum. Þeir
sérstakrar fæðu í þrjú ár, áður
en hún fékk Tanlac. Nú al-
heil.
“Mér finst það blátt áfram dá-
samlegt, hve Tanlac hefir komið
mér til heilsu,” sagði Mrs. A.
Violet, 1120 Cotton Drive, Van-
couver, B. C. “prjú ár hafði eg
orðið að lifa af sérstökúm fæðu-
tegundum, sökum meltingarleys—
is, en ekkert sýndist duga. pað
stóð alveg á sama hve auðmelt
fæða það var, maganum reyndlst
um megn að melt ihana. Eg
hafa heila section af landi, keyptu kendi einnig alt af 'bæði hjart-
hálfa fyrir hátt verð, og byrjuðu
fyrir eitthvað 5—6 árum; nú hafa
þeir 100 ekrur brotnar, alt rutt úr
skógi. Þegar þeir eru búnir að sá
á vorin, þá fara þeir að' hreinsa
og eru að til sláttar i hitanum og
flugunni; svo fara þeir að heyja
veiki og höfuðverks og msti oft
svefn um nætur.
“petta var ekki lengi að breyt-
ast, eftir að eg fór að nota Tan-
lac — Nú hefi eg fengið 'heilsuna
aftur og get stundað öll störf án
þess að finna vitund til þreytu„
og afla sér vanalega 400 tonna; eg neytt hvaða matar sera
svo slá þeir akra sina, stakka og vera vill( því meltingin en upp á
þreskja. Svo fara jæir að baksetja | ,þaí5 allra bezta. ,Eg hefi pyngst
og hætta ekk. fyr en það er búið. mikið og fæ aldrei ]ofað Tanlac
En jægar upp er frostð, fara þeir gem vert væri.»
að fiska, og flytja heim heyið ef j Lanlac fæst hjá öllum ábyggi-
ekk, gefur a vatnið.^eða að sækja lgum lyfsolum
hey, þá að höggva við, — og svona j______________________________________
láta jæir jiað ganga ikoll af kolli.j =
En aldrei heyrist á jæim, að þeirjvist, eða ef nægar sakir eru, 3
tali um að leita til stjórnarinnar j mánaða fangelsi, sem ieinir, eða
eftir atvinnu eða styrk, og líður Jió í félagi við aðra, með hótunum um
vel. — p>að er undarlegur hávaði j ofbeldi eða með niðurlagningu á
í sumum mönnum um þessar vinnu við opinber störf, eða verk
stjormr.
Þegar eg var heima á íslandi,
átti eg hund eins og aðrir góðir
menn, og kallaði hann Valda, því
hann var svo valdalegur yfir hin-
um seppunum, að þeir máttu ekki)
sem varða ]»jófSfélagiS miklu :
reyni að breyta stjórnarskipun
rikisiná, setja lögskíþuð stjórnar-
völd af eða hindra j»au í að rækja
embættisstörf sín,
eða reyni sjálfir að taka opin-
gelta, því þá var hann rokinn á þá; ber völd 1 sínar bendur og fara
og þegar við vorum að búa okkur I meb Þau-.
á stað, annað hvort að heiman eðaj Sömuleiðis ákveða lögin, að sa
heim, þá var hann alveg óþolandi sem innan lands e8a erlend's '
fyrir hávaða og gauragangi, svoj
við vorum samtaka í því göngu-
menn, að hafa bein á reiðum hönd-
um til að kasta í hann, og oft var
kastað illa í hundtötrið. En það
ræðu, riti eða með myndum hvetji
til byltingar eða árásar á stjórnar-
skipun ríkisins og öryggi ]»ess. eða
hóti slíku athæfi eða dáist að því
opinberlega, eigi að sæta fangelsis-
vist.
var eins og máltækið segir, að,
sjaldan reiðist 'hundur beini”, því j 1 annari grein er ákveðin refs-
þá sljákkaði í seppa um stund. Og in^ vib ^vi’ ali taba Þatt 1 llobl<s-
svona þyrfti að fara með þessa há- j myndun meS 1*™ ásentingi að
væru náunga hérna. —Bóndi. 5 beita ofbeldi.
_______q_______ Hafa Svisslendingar haft mikið
lógagn af Bolshevikum sínum og
<#SœIuhús,, á Hellisheiði vilja nú taka fyrir rætur forgangs-
ins með ]»essum lögum.—Lögrctta.
Uili það ritar G. O. Fells í Lög-
réttu í vetur, greinarkorn það, er
hér fer á eftir:
peir sem þekkja leiðina úr Rvík
austur í Árnes- og Rangárvalla-
sýslur, vita, að viðsjlárverðasti
kafli þeirrar leiðar er hin svo-
Danir taka lán.
Skömmu fyrir jólin samþykti
danska ríkisþingið lög um að taka
30 miljón dollara lán í Ameríku.
Aðalbankarnir í Kaupmannahöfn
nefnda Hellisheiði. Hér um bil j annast lántökuna, en National
þriggja kl-stunda gangur er yfir’City Bank í New York útvegar
Um eitt og annað.
Enginn skal taka orð mín sv, að eg
spektum á samkomunum. Af þeim mín, geri sem þeim þóknast. Sá'missi nokkurs persónul-. ,Eg gæ
Eg sé, að Heimskringla gerir
mikið úr fagnaðarlátum í borginni
við stjórnarfallið. En fáir vita
hverju fagna skal. Og svo á eg
bágt að trúa, að almenningur hafi
hlaupið á stað með óhljóðum og
gauragangi. því eg veit og þekki,
að það er bæði vel mentað fólk til
í Winnipeg og að því leyti vel sið-
að. En hinu get eg vel trúað, að
viss partur af fólkinu, sem finna
má í flestum borgum og kallaður
er skrill, hafi farið á stað, og slik-
ur flokkur á sér alt af höfðingja,
sem stjórna. Og hvað í rauninni
er fengið við fallið, annað en að
auka fylkisskuldina og máske að
hana, og þar sem hún liggur hátt,
og er því oft miklum snjó undir-
orpin, er hægt að “komast í hann
krappan” þar á þeirri leið að vetr-
arlagi. Til þess þarf ekki annað
en snjó og vind. Auk þess er á
fótinn að fara, hvort sem lagt er
á heiðina að austan eða vestan, þó
brattinn sé mikið meiri að aust-
an 7“Kambar”J. Eg hefi nú stund-
um furðað mig á því að enn þá
1 skuli enginn hafa hlutast til um,
að komið yrði upp einhverju
skýli þarna á heiðinni. Kostnað-
urinn þarf ekki að verða mikill.
Mér dettur í Jiug, að einhverjir
góðir menn vildu ef til vill leggja
fram vinnu .sína ókeypis. Væri
það ekki nógu skemtileg sumar-
iðja, að koma upp þessum kofa, þó
að þeir, er það gerðu, þyrftu ef
til vill ekki á honum að halda
sjálfir? Og hver veit þó, nema
svo kynni að fara? Margur á leið
um þessar slóðir, bæði sumar og
vetur. Ef eitthvert hæli væri nú
á heiðinni, mundu menn leggja á
hana miklu ótrauðari í tvísýnu
veðri og undir nætur. Auk þess
gæti kofinn ef til vill sparað mönn-
um bæði tima og bein fjárútlát.
peningana. Ríkislán þetta er
borgað út með 90% og er afiborg-
unarlaust í næstu 20 ár. Að þeim
tíma loknum á lánsupphæðin að
greiðast með 105 fyrir 100, svo að
lán þetta verður nokkuð dýrt.
Frjálslyndari flokkarnir í þing-
inu höfðu haldið því fram, að
taka þyrfti þetta lán strax í haust,
en stjórnin tók því fjarri þá. —
Síðan hefir það komið fram að
tekjur hafa brugðist og gjöld orð-
ið meiri en ráðgert var, og verður
því að taka þetta lán til þess' að
'bæta upp tekjuhallann. pegar lán-
takan var ákveðin, steig dönsk
króna mjög að gengi, en síðan
hefir hún smáfallið aftur.
—Lögrétta.
to*dav
pegar um meðöl er að ræða, er
enginn á"ægður með annað en það
allra bezta ! petta sannar bezt
hin aukna eftirpurn eftir Zam-
Buk. Ekki einungis eru smyrsl
þessi þau beztu fyrir sérhvert
Skal eg svo ekki fara lengra út heimili, heldur einnig jafnframt
í þessa sálma að sinni. En hitt er hau hagkvæmustu frá útgjalda-
víst, að margur lúinn feröamaður
mundi á sínum tíma telja máli
pmurlegu “uðn
Hellisheiði.
sem nefnt
Sviss og Bolshevikar.
skifta um til hins verra? Því að I Þ«ssu . g°8u heilli ' framkvæmd
mínu áliti hefir núverandi stjórni brundið. Og alt af væri þó kof-
gert fjarskalega miklar framfarirj inn ofurlítil Jdbreyting á þessari
í fylkinu, þrátt fyrir þó tímarnir
hafi verið slæmir. Eg býst við
hún hafi máske eytt miklu fé. En
hvað er hægt að gera nú á þessum
timum nema með miklu fé? Aö
minsta kosti finst okkur bændun-
um, að ekki sé hægt aö gera hiikið
með tvær hendur tómar. Auðvit-
að hefir stjórnin ekkert getað gert
í 'þessi tvö ár síðastjiðin, sem ekki
er við að búast, þar sem hún hefir
haft aðra eins háseta innanborðs.
—Það er ekki alveg víst, að þessir
menn skriði inn svo létt næst eins
og siðast undir nafni bænda.
legu sjónanmiði.
Yfirbujðir Zam-Buk eru í því
fólgnir, að í þeim smyrslum er
ekkert af lélegri dýrafitu; en
flest önnur innihalda eitthvað af
er]slíkum óþverra. Lækniskraft-
ur Zam-Buk ð rót sína að rekja
til hinna óviðjafnanlegu jurta-
efna, — þess vegna græðir Zam-
Buk uhdir eins.
< . c, . . ,. , ,. , | önnur ðstæða fyrir gildi Zam-
Á þingi Svisslendinga hefir nv Buk> er 8Ú> hve s Hn halda
lega venð samþykt lagafrumvarp sér lengi> ðn (þesg a, dofna Bezfa
sem liklegt er að veki athygli. En
askjan.
Hjð
cent
, * , , | meðalið við öllum húðsjúkdómum
su er tilætlunm með þessu frum- bl6ðeitrun ^ .gy]liniæð
varpi, að koma 1 veg fynr Bolshe-' ollum lyfsölum> kostar 50
vika- og byltingarundirroður 1
landinu. Frumvarpið var flutt af
einum þingmanni fr jálslynda |
flokksins og var samþykt í þing-
inu með 118 atkvæðum gegn 35.
Meðal annars ákveða lög þessi,
að þeim verði hegnt með tugthús-
am-Buk