Lögberg - 17.08.1922, Page 6

M*. 6
LÖGBBRG, FIMl' UDAGINN 17. ÁGÚST 1922.
Fjölskyldan á Haugh
Saga frá Skotlandi
eftir ANNIE SWAN.
“An alls efa. Það er mikil ógæfa að vera
fátækur, og eg hefi aldrei fundið það jafn auð-
mýkjandi og nú í þessu húsi. Eg ber innilega
meðaumkun með vesalings drengnum mínum,
sem hefir svo næmar tilfinningar fyrir vel-
sæmi sínu. Eg hefi sagt honum, að 'hann
verði að gleyma þessu kæra barni, sem hefir
bæði náð ást hans og minni. Við getum ekki
fullnægt kröfum fjölskyldu hennar.”
“Já, það er áreiðanlega best. Hjóna-
band milli persóna af mismunandi þjóðum, er
alt af mjög vafasamt, og okkar ósk er auðvit-
að, að halda dóttir okkar eins nálægt heimilinu
og mögulegt er”.
|Ef þér getið það”, svaraði frú Brabant
með mikilvægnum svip. “Louis og Eleanor
elska hvort annað afar heitt; það er grkndar-
legt að skilja þau að, eins og þér skiljið”.
“Eleanor er svo ung, að hún mun bráð-
lega gleyma honum”.
“Louis er ekki svo ungur, og hann tilheyr-
ir þeirri ætt, sem metur trygðina jafn mikils og
velsæmið. Hvernig líður Eleanor í dag?”
‘(Hún sefur enn þá. Maðurinn minn vill
ekki að hún sé vakin. Þér sjáið það sjálfar,
að undir núverandi kringurastæðum er best, að
hún og sonur vðar fái ekki að sjá hvort ann-
að”.
j “Við verðum þá að fara án þess að fá
tækifæri til að kveðja 'hana?”
“Þér megið trúa því, að það er best fyr-
ir okkur öll”.
Frú Brabant sneri sér við og læsti koffort-
inu sínu; svipur hennar var mjög ógeðslegur.
“Þér viljið að líkindum eikki heldur leyfa,
að þau skrifist á?” spurði hún skyndilega.
“Nei, maðurinn minn vill það ekki.”
“Vesalings Eleanor, vesalings Louis. Þér
álítið þá, að áform manns yðar séu ófrávíkj-
anleg?”
“Já, í þessi tuttugu og fjögur ár, sem eg
hefi þekt hann. hefir hann aldrei vikið frá á-
formum sínum”. i
Það er heppidegt fyrir hann, að þær mann-
eskjur sem umgangast hann, veiti honum slíka
heimild; en eg er ekki viss um, að það sé hyggi-
'legt að levfa nokkrum manni sMkt vald. Það
er aldrei hepoilegt að hafa ótakmarkað vald
yfir öllu og öllum. Eg þekki ekki son yðar,
en eg efast um að hr. Kerr finni, að dóttir sín
sé eins auðsveip og hann vonar, og eins og
móðir hennar hefir verið”.
fFrú Kerr lét, sem hún heyrði ekki 'þessa
ókurteysi, persónulegu athugasemd. TTún
sagði gesti sínum aðeins, að morgunverður
yrði tilbúinn að tíu mínútum liðnum, og vfir-
gaf hana svo, til þess, að líta eftir Eleanor.
Herbergi hennar, var í eldri álmu byggingar-
innar, og þegar litlu anddyrishurðinni, sem
var á deiðinni þangað, var lokað, var hún al-
veg útilokuð frá öðrum herbergjum hússinis.
Frú Kerr þótti vænt um, að Eleanor hafði
sjálf valið sér þessi herbergi, því sökum þess,
átti hún hægra með, að framkvæma áform sín.
Eleanor svaf enniþá, og móðir hennar lædd-
ist hægt út, lokaði anddyrahurðinni og stakk
lyklinum í vasann. 1
Nú, þegar .slit heitbindingarinnar hafði
átt sér stað, var best, að frú Brabant fengi
ekki að sjá eða tala við Eileanor, áður en hún
færi.
Louis Brabant stóð í borðstofunni, þegar
frú Kerr kom þangað inn. Hann sneri sér
skvndilega við, en þegar hann sá hver það var,
sem inn kom, sáust vonbrigði á svip hans.
Hann var í afar vondu skapi, og skeytti ekki
um að dylia það; hann reyndi nautnast að
sýna húsmóðirinni hina algengu kurtevsi.
Litlu síðar kom húsbóndinn ásamt frú
Brabant inn, og fóru þau strax að neyta hins
leiðinlega morgunverðar. Enginn reyndi að
segja eitt orð, og allir voru glaðir þegar mál-
tíðinni var lokið.
“Er levfiilegt, að spyrja um hvemig ung-
frú Kerr Mður í dag?” spurði Louis Brabant.
um leið og hann stóð upp frá borðinu.
“Eg hefi ekki séð hana ennþá”, svaraði
Kerr, “en eg bvst við, að henni líði vel”, og
leit spvrjandi til konu sinnar.
“Hún sefur ennþá”, svaraði hún.
“Með öðmm orðum, eg fæ ekki levfi til að
sjá hana”, sagði TjOuís. “En móðir mín fær
þó líklega levfi til að kveðja hana?”
“Hvaða gagn er að því, það yrði aðeins
til að vekja rifrildi. Nei, það má ekki vekja
hana”. sagði húsbóndinn ákveðinn.
Á þessu augnabliki ók vagninn að dvrun-
um. og frú Brabant hraðaði sér upp á loft.
Fni Kerr gekk á eftir henni, og kom négu
snemma. til að sjá hana taka í skráarhúninn
á anddynahurðinn, sem lá að ganginum til her-
bergis ESleanors.
“Lokuð inni! Alveg eins og á miðöldun-
um!” sagði hún báðslega. en með gremjuleg-
um svip. “Eg get fullvissað yður um, að
þesskonar breytni, er gagnslaus við slíka
stúlku og (Eleanor. Þér munuð með þessu
aðeins flýta fyrir því, sem þér viljið umfram
alt koma í veg fyrir”.
“Þá ábvrgð tökulm við á okkur”, svar-
aði frú Kerr rólega, og meira töluðu þær
ekíki. f i
Litlu síðar ók vagninn burt, og Kerr varð
þeim samferða, þar eð hann vildi með eigin
augnm sriá, að gestir hans færu rneð lestinni.
Frú Kerr stundi ánægjulega, þegar vagn-
inn hvarf niður eftir trjáganginum, og eftir
það gekk hún upp á loft og opnaði anddyris-
hurðina, sneri svo aftur til herbergis sfns,
þar sem eldurinn logaði fjörlega í ofninum.
Hún hringdi bjöllunni, og Kata kom strax
inn til hennar. \
“Koimdu með morgunverð ungfrú Kerr
hingað”, sagði hún, “og komdu með tebolla
handa mér líka, ef þú hefir te tilbúið”.
'Svo gekk frú Kerr til herbergis dóttur
sinnar, og lyfti gluggatjaldinu upp.
“Er klukkan orðin níu nú þegar, Kata?”
spurði hún hálf sofandi.
“Hún er níu. Farðu á fætur Eleanor,
og komdu inn til mín, svo sikulum við neyta
góðs morguxwerðar saman.”
“Inni hjá þér, marama?” spurði Eleanor,
sem nú var glaðvakandi. “Hvað á þetta að
þýða?”
“Flýttu þér aðeins og komdu. Það er
heitt inni hjá mér, og þar getum við talað sam-
an”, tsvaraði frú Kerr og fór út. Hún við-
urkendi með sjálfri sér, að hún var miklu
hræddari að tala við Eleanor, heldur en við
frú Brabant. Eleanor hafði skilið, að eitt-
hvað óvanalegt hlaut að hafa átt sér stað.
Hún klæddi sig þess vegna í sniatri, og gekk
til herbergis móður sinnar.
“Eruð þið öll búin að neyta morgunverð-
ar núna, mamma? Hvemig stendur á því?”
spurði hún um leið og hún kom inn.
“Já, við höfum neytt morgunverðar fyr-
ir einni stundu síðan, og vinir þínir eru
farair”.
“Farair?” endurtók Eleanor undrandi.
“Áttu við, að þau bafi yfirgefið Haugh?”
“Já, faðir þinn fór með þau til stöðvar-
innar”.
“Hvers vegna fóru þau svo skyndilega?”
Eléanor fölnaði og reiðin brann í augum henn-
ar. ]
“Þig grunar það að líkindum nú þegar.
Hr. Brabant talaði um þig við föður þinn í
gærkvöldi, og faðir þinn vildi ekki hlusta á
hann, einis og þú manst að eg sagði þér”.
“Og þetta hefir alt átt sér stað, án þess
að nokkur hafi minst á það við mig. Álítur
þú, að pabbi hafi heimild til að breyta við
mig, eins og eg væri hálfþroskuð skólastúlka?”
“Faðir þinn og eg höfum sömu skoðun
um þetta efni”, isvaraði móðirin róleg. “E'g
vil nauðug vita þig sem konu Louis Brabants”.
“Hvers vegna? Hvað getur þú fundið
að honum? Þetta er aðeins hlevpidómur hjá
þér, og mér finst það mjög ósanngjarnt, að
senda bann í burtu án þess, að láta mig vita
unn, það”.
‘ ‘ Gættu þín, Eleanor. Þú ert í húsi föð-
ur þínis, og hann hefur heimild til að heimta
hlýðni af þér”, sagði frú Kerr alvarleg. Það
var auðvelt að sjá, að þetta samtal var henni
kvöl. 1 .
“Það er ekki mjög langt þangað til eg næ
lögaldri”, svaraði Eleanor. “Eg vil ekki
þola slíka meðferð. Eg ætla að tala við pabba
undir eins og hann kemur heim”.
“Eg ræð þér til, að minwast ekki á betta
efni við hann, að minsta kosti ekki í dag.
Hann átti afar óþægilegt samtal við Brabant
í gærkvöldi, og okkur fanst, að við værum
viss um, að þessi ungi maður hugsaði meira
um peninga þíma, heldur en um þig sjálfa.
Það er réttast að hevra allan sannleikann ”.
“En hvað þú talar ónotalega, mamma”,
isagði Eleanor, “en eg má auðvitað ekki við
öðru búast. Álítur þú það vingjaralega
breytni, að láta þau fara, án þess eg fengi að
kveðja þau?” j
“Eg 'held að það hafi verið réttast, Elea-
nor. Mér geðjaðist ekki að þessum manneskj-
um, og ber ekkert traust til þeirra. Farðu
að ráði mínu og gættu þín vel. Eg skil það
vel, að þú ert sorgþrunginn núna, en reyndu
að hugsa ekki meira um þetta efni. Þú veist,
að það er gagnslaust að keppa við föður þinn,
hans vilji er sterkastur”.
“Tíminn leiðir það í Ijós”, sagði Eleanor
þrjóskulega, og gekk aftur til herbergis síns,
án þess að hafa snert við morgunverðinum.
9. Kajntuli.
Þegar Kerr hafði séð lestina vfirgefa
stöðina, sendi hann vagninn til pósthússins,
meðan hann sjálfur var kyr, til þess að bíða
eftir Allardyce, sem á hverjum morgni kom
akandi til stöðvarinnar, í því skyni, að fara
með lestinni til bæjarins. Það leið heldur
ekki langur támi þangað til hann sá vagninn
frá Castlebar koma, og Allardyce flýta sér til
sín, til að heilsa.
l “Góðan morgun! Hverjum hafið þér
fylgt hingað, svona snemma?”
“Gestirnir okkar eru farnir”, svaraði
Kerr fremur hörkulega.
“Hefir nokkuð sérlegt átt sér stað? Eg
hélt að þeir vrðu lengur”.
“Það héldu þeir líka sjálfir, en nú eru
þeir famir. Það var dóttir mín og peningar
hennar, sem þau sóttust eftir, Róbert, en
slikt datt mér ekki í hug að samlþykkja. Hefir
þú ekki sömu skoðun?”
“Hefir Brabant beðið yður um Eleanor?”
“Já, í gærkvöldi, en eg sagði honum sann-
Ieikann blátt áfram. Eg gef ekki dóttur
mína þeim fvrsta og besta glæframanni, sem
dettur í hug að biðla til hennar”.
“Nei, auðvitað ekki”, svaraði Allardyce,.
“en þér verðið líka að bugsa um Eleanor.
Bæði eg og móðir mín álitum okkur sjá á laug-
ardaginn, að þau væri ástfangin hvort af
öðru”.
“Þá verða þaú að revna að glevma hvort
öðru, því eg er þessu algerlega mótfallinn”.
“Hvað sagði Eleanor um þessa skvndi-
legu burtför?” spurði Allardyce, sem revndi
á engan hátt að dylia áhuga sinn.
“Það veit eg ekki, eg hefi ekki séð hana
í dag. Pilturinn talaði fyrst um hana í gær-
kvöldi við mig, og við gættum þess, að hún
lyrði ekki vakin í morgun, fyr en þau væru far-
in. Nú hefir móðir hennar áreiðanlega sagt
henni alt”.
“Satt að segja þykir mér vænt um, að
þetta endaði þannig”, sagði Allardyce. “Án
þess að taka fillit til tilfinninga minna, gleður
það mig, að þér vilduð ekki gefa þessum
transka manni Eleanor; hann lítur ekki át fyr-
ir að vera sá maður, sem má treysta”.
“Já, nú eru þau farin, og sagan ei’ end-
uð”, isagði Kerr vongóður, “því fyr sem þú
talar við hana, þess betra. Eg hefi alt af
hugsað mér, að annaðhvort þú eða Wilie Her-
on, skylduð hljóta hana. Mér er .sama hvern
ykkar hún velur sér fyrir eiginmann, en væri
eg í þínum sporum, vildi eg revna gæfu mína
undir eins”.
Allardyce varð mjög ánægjulegur.
“Þökk fyrir bendingu yðar, eg ætla að
fylgja henni undir eins og eg get. Þarna er
Iestin. Verið þér sælir”.
Hann stökk inn í lestarklefa, og var horf-
inn á næsta augnabliki. Kerr fór til póst-
hússins til að fá bréf sín og blöð, sem hann nú
fékk einni stundu fvr en vtarialega, og ók svo
heim. Kona hans sá vagninn koma, þegar
hún leit út um gluggann, og hraðaði sér oftan
til að mæta honum.
“Nú er þessu lokið”, sagði hann. “Hvað
segir Eleanor um þetta?”
“Komdiu hingað inn, Alek” sagði hún og
opnaði dyrnar að borðstofunni. Eleanor er
ekkert bam, og eg er hrædd um að þessari
sögu isé enn ekki lokið, að því er okkur snertir”.
“Hefir þú orðið fyrir óþægindum frá
henni? Er ihún reið?”
“Nei, hún er alveg róleg. Eg væri ekki
eins hrædd. ef hún hefði reiðst og orðið áköf.
ÍEjn hún er í mjög slæmu skapi og vill ekki tala
við mig”.
“Ó, það líður bráðlega. Þunglyndi eða
skapvonska varir sjaldan lengi, ef enginn gef-
ur því gaum. Hvar er hún?” 1
“1 herbeginu sínu”.
“Eg held að það sé réttast að eg fari upp
til hennar og tali við hana”.
“Það held eg ekki. Eg hdfi talað alvar-
lega og ástúðlega við hana, en geðslag bennar
er þannig, að hún gefur engan gaum að skvn-
samlegum ráðleggingum”.
■“Eg held samt sern áður. að það isé best
að eg tali við hana”, sagði Kerr, og gekk til
dyranna.
“Vertu ekki harður við hana, Alek! það
fagnar ekki að revna að kúa Eleanor, hún er
ólík mér”, isagði frú Kerr með óvanalegri
hreinskilni.
“Hefi eg kúað þig svo hræðilega, Alice?”
sourði hann sökum áhrifa orða hennar. Þetta
er if fvrsta skifti isem þú hefir saet mér það.
Hafi eg gert bað. hlvtur það að hafa verið
þegar eg er ölvaður”.
“Já. eingönigu þá, en eg er ekki að ásaka
þig, eg bið þig aðeins, að vera varkár gagn-
vvart Eleanor. Hvað isem við hugsum um
þessar manneskjur, verðum við að gæta þess,
að Eleanor ber fult traust til þeirra, og þvkir
vænt um þær”.
“ Já, eg ;skal vera varkár”. sagði Kerr. og
gekk upp á loft ánægjulegur á svip.
Hann barði að dvrum dóttur sinnar, og
þegar engu var svarað, gekk hann inn. Hún
stóð við búningsborðið, og leit naumast við,
þegar faðir hennar kom inn, en hann sá samt,
að hún var fölari en hún var vön að vera. og
að drættimir um munn hennar voru óvana-
lega ákveðnir.
“Heyrðu stúlka mín”, sagði hann alúð-
lega, “móðir þín og eg höfum gert þér grikk í
dag, og þér finst, að við höfum brevtt illa við
þig, en þú ættir að muna, að við viljum aðeins
gera þér alt til hagnaðar, og að við iskiljum
það betur en þú sjálf”.
Eleanor svaraði ekki einu orði þessari
isáttfúsu byrjun, það leit helst þannig út, að
hún hefði ekki hevrt það, sem hann sagði.
“Eg vona, að þú viljir ekki vera í slæmu
skapi og ama móður þinni með því”, bætti
hann við dálítið óþolinmóður. Það eina,
sem þú kemur til leiðar með þessu. er að gera
mig reiðan, og eg vil ekki, að móður þinni sé
amað ’ ’.
“Af öðrum en þér”, svartaði Eleanor
stutt í spuna.
“Það kemur þér ekki við, og þú ættir
helst aldrei að vera ósvífin”, sagði hann á-
kafur. “Móðir þinni og mér þykir vænt um,
að þessar Brahants persónur eru faraar úr
húsinu, þar eð við álítum, að þlau sé ekki hen-
tug fvrir þig að umganigast. Við viljum þess
vegna, að þú standir ekki í neinu sambandi við
þau hér eftir^ Við viljum ekki að þið skrifið
hvort Öðru, heyrir þú þetta?”
“Já”, svaraði Eleanor róleg, með samia
étruflaða svipnum.
“Hann gerir þig aldrei ánægða né gæfu-
ríka Eleanor, eg sá það strax þegar eg leit á
hann. Hann skal aldrei fá tækiifari, til að
ama þér eða kvelja þig, og því fyr, isem þú
.snvr hugsan iþinni að einhverjum duglegum og
góðum manni, því betra”.
Eleanor svaraði engu.
‘ ‘Fvrst þú vilt ekki tala við mig, ætla eg
að fara; en eg vona, að þessu málefni sé lokið,
og að við heyrum ekki á það minst hér eftir.
Leyfðu mér aðeins að minna þig á það, að þú
iðrpof þess aldrei, ef bú revnir að eera mig á-
nægðan, .Eleanor. Eg vil ekki neita þér um
neina isanmgjaraa ósk. og eg hefi nú ,sent boð
til Tslands nvlega, eftir góðum reiðhesti handa
þér. isem mun verða bestur allra hestanna, þeg-
ar dvnaveiðaraar bvrja. Eg hefi beðið móð-
ur þína, að fara með þig til Edinburgh. og
kaupa þar hinn fegursta reiðbúning, sem fáan-
legur er, án tillit til þess, hvað hann' kostar,
það skiftir engu. 'E(g vil að þú lítir vel út, og
að þú iskemtir þér vel, en eg vil ekki heyra
meira um þetta ragl, jæssi heimskulegu á-
form þín; mundu eiftir orðum mínum!”
‘ ‘ Hugmyndir þínar eru mjög galmaldags-
legar”, sagði Eleanor gremjuleg, en þar eð
faðir hennar iskildi hana ekki, og hafði enga
löngun til að biðja um skýringu þessara orða,
gekk hann út úr herbergi liennar.
; “Hún er svo undarleg — eg skil hana alls
ekki”, isagði hann við konu sína, sem beið
hans hrædd og kvíðandi.
“(Hvað sagði hún?” spurði frú Kerr.
“Hún isagði alls ekkert. Eg held að bin
taki þessum vonbrigðum fremur vel, er það
ekki?”
“Mér finst liún vera alt of róleg; en .ið
fáum dögum liðnum býst eg við að geta gefið
þér gleggri skýringu”.
1 “Reyndu að gefa henni eins mikið að'
starfa og annað að hugsa um, eins og mögu-
legt er. Farðu með hana til Edinburgh og
kevptu eitthað handa henni, en skeyttu ekki
um verðið. Svo kemur Claude á morgun,
það tvístrar hugsunum hennar. Nú er kl.
rúmlega tíu, oig eg hefi enn ekki gert minstu
vitund. Kvenlfólk l>er ekki skyn á hveraig
nota má tímann”.
Hann gekk ofan að húsi leiguliðans með
þeirri meðvitund, að hann hefði framkvæmt
mjög óþægilega skvldu, og lítandi svo á kring-
uimstæðumar, að alt væri í góðu lagi heima.
Litlu eftir að hann var farinn, kom Eleanor
ofan, og þó hún væri kvrlátari en vanalegt
var, bar hún þess eigin merki, að hún væri ó-
róleg í huga.
iHún trúði ]>ví alls ekki, að Louis og móðir
hans hefðu farið til London, án þess að gera
nokkra tilraun til þess, að geta fengið að tala
við hana, og beið þess vegna róleg eftir því, að
þau iéti á einhvem hátt til sín heyra.
Litlu fvrir hádegið fór óðaliseigandinn
burt, til ]>ess að vera til staðar við uppboð,
sem fram átti að fara í nágrenninu, svo frú
Kerr og dóttir hennar vora áleinar við há-
degisverðinn.
Þegar iþær voru búnar að neyta matarins,
gekk Eleanor út til að hrevfa sig. Veðrið var
ennþá nokkuð kalt, en hið hreina, ferska loft
hresti hana undir eins mjög vel; og eftir því
iseta hún gekk lengra, varð hún hugléttari.
Það var ómögulegt að vera hryggur eða þung-
lyndur undir hinum heiðskíra himni, með hið
beilsubætandi sjávarloft fyrir framan sig.
Hún gekk beina leið yfir engjamar, gegnum
þorpið niður að liöfninni. Þar sá hún ein-
hverja persónu langt í burtu á sjávarströndinni.
og þegar hún nálgaðist hana, varð henni litið
á pentgrind og ferðastól. Hún áttaði sig
bráðlega á því, hver eigandinn var, það var
Mary Heron, isem heima átti í gamla prests-
setrinu. Eleanor gekk beint til hennar og tók
sér isæti við hlið hennar, áður en Mary vissi
af komu hennar.
“Eg verð að álíta að þú sért yfirburða ið-
in og áköf, Marv”, sagði hún. “Hveraig
getur þér dottið í hug að sitja hér í þessum
kulda? Klg held það eyðileggi heilsu þína”.
“Eg er neydd til að gera það”, isvaraði
Mary og stóð upp. “Góðan daginn, Eieanor.
Eg sá þig í kirkjunni í gær”.
Þær höfðu mjög oft leikið sér saman, þeg-
ar þær vora böra, og lært ætlunarverk skólans
árum saman hvor hjá annari, en þær voru ó-
Mikar að geðslagi, og skeyttu lítið hvor um
aðra.
“Ert þú neydd til að gera það? Hefir
þú verið beðin um það?” spurði Eleanor, og
athugaði pentgrindina nákvæmlega.
“Já, og það á að vera jólagjöf, isvo eg
hefi ekki marga daga til að ljúka við mynd-
ina”.
“'Er hún ekki búin nú þegar? En hvað
hún er falleg!”