Lögberg - 24.08.1922, Blaðsíða 2

bls. 2
LOOBERG. FIMTUDAGINN 24. ÁGÚST 1922.
Fyrir nokkru síðan lék leik-
flokkur íslendinga í Winnipeg,
leikritið alkunna “pjónninn á
heimilinu” hér í Leslie, fyrir all
Gjarnan vildi eg sjá þennan
part aftur, einkum ef Mr. Eggerts-
son léki þá Mannson og Anna Borg
færi með hlutverk Maríu.
í fjórða þætti er baráttunni
milli holdsins og andans í sálu
Eigingirnin, embættis-þótti, smá-
sálarskapurinn og eiginkona hans,
hj'álpa þessum
rennumanni til
sauruga,
lífsins
saur-
aftur.
_ ., . * t • ... Hjá Marin litlu, frænku prests-
Pjonninn a heimilinu. !ina> fann Hanson aðeins hið óspilta
samúðarþel, sem annars
hafði verið borið útaf þessu “há-
kristilega” prestsheimili. En vin-
skapur þeirra frændsystkinanna,
, . .. . ,, ... ,hins lífsreynda öldungs og hins
morgum, en þo altof faum ahom-1 Mfgg,aða en ungUngs> eitt_
en um, en þ er nu e 1 v* hvert allra fegursta atriði leiksins.
það allra sorglegasta við fatækt;
og uppihaldslaust strit almenn-* Su vinátta synir meSaí annars>
ings, að menn geta ekki einu sinni að >að er hvnrki aldurs né >ekk‘
notið heilbrigðra skemtana, verða in*ar mismunurinn, sem fjarlæg-
að sitja heima, þá sjaldan að,ir sálirnar, heldur eigingirni,
eitthvað býðst, sem vert er að sjá ^álfsþótti og kærleikslevsi
og heyra. pó væri þessu fólki, mannanna. Sé Mf vort verndað
sem daglega iðjar við þreytandi en,fyrir þessum kvillum fram á gam-
fábreytt störf í kyrlæti og fásinnu als aldur< *etur æskan eli’a
sveitanna, meiri þörf á góðum ogtátt samneyti. þá miðlar ellin
heilbrigðum skemtunum, en flest- æsikunni ekki skilningslausum að-
um öðrum ifinslum framar, heldur samúðar-
Höfundurinn, Charles Kennedy, fullum nytsömum leiðbeining-
hefir hlotið mikið lof hjá hinum um °* >á sney«ir æskan eikki fram
enskumælandi heimi fyrir leikrit-,1^ ellinni> eins nú vil1 tíðum
ið og er það, að verðleikum, því verða> V* undait «ráu
þó það sé máske ekki á borð við hárunum leggur engan kuldagust
helstu listaverk heimsins, að framar> sem næðir Um nýgræðing-
skáldskananrildi bá er bað engu inn í unglingssálinni. 1 ollu> hann hafðl hlotið alit fynr
skalasKapargiiai, þa er þao engu .. ! lærdóm og málsnild — og hviMk
að siður góð og nauðsynleg hug- I öðrum þætti koma tvær nyjari * ,
vekja, sem hver hleypidómalaus persónur til sögunnar: Make-'dyg< hann gat a 1 7°n a veg'
og méðal greindur maður ætti að shifte, yfirbiskup í Lancashire!legra embættl hærri.launum f
og Mannson ofan í grafhvelfing- ■ láta okkur halda að þeir séu að J
una til þess, að bera uppsprettu starfa í þjónustu heilags anda, '
andstygðarinnar burt úr kiríkj- þegar þeir efu að skrifa bréf, sem!
unm
_ ... ... þeir svo lauma einhverju dauðs
pannig, í aðaldrattunum er leik- r
ritið. En 'hvernig var með það
manns nafni undir. Eg efast
prestsins, vel og nákvæmlega lýst farið af leikendunum? Yfirleitt ekki um að Pétur postuli hefir
vel, og stundum jafnvel ágætlega. j verið undir áhrifum Guðs anda
pær dætur Stefaníu leikkonu, þegár hann sá sýnina, því undir
lögðust á eitt, að aftra honum frá leika háðar ágætlega, en þó finst áhrifum hins lifanda guðs kraft-
að kannast við bróður sinn og mér, að sú yngri skara fram úr. , . . . , . . .
'ar var hann jafnan fra þeirn
heilagan
með hinum j>ostulunum á
fyrsta hvítasunnumorgun
Minnir hun, með hmni eðlilegu , _
... . stund að hann meðtok
oþvmguðu framkomu, mjog a | an(ia
Mannlundin, skylduræknin, gam-jmóður sína —- en frú Stefaniu á- ^nn
all kærleikur, og það sem til var,1 lít eg hreinasta snilling. .... ,
___ knstnmnar. pað er annars ein-
Christopher Johnson, leikur af ,kenniI,egt hvað andatrúarmenn
hreinustu snild, og er óblandin
af kristindómi í þessari hálf-
lærðu prestssál, vildu hvetja hann
til að opna heimilið og hjartað
fyrir þessum bágstadda
ánægja, að horfa á hann á leik-
og ræktarleysi
fyrir kærleiks
hans sjálfs.
Hamingjusamur hafði prestur-
inn verið í mörgu, hann átti gott
heimili og umhyggjusama konu,
HEIMSINS BEZTá
MUNNTÓBAK
COPENHAGEN
c?p|nhágen'#
- SNUFF *
flagga mikið með nafn heilags
anda í sambandi við trú s'ína. í
*•* . * manni> sviði. okkar kirkju er enginn, sem það
sem °rðið hafði að ræfh, mest, peir Friðrik Sveinss0n og ól- nafn heyrir sérstaklega til, nema
afur Eggertsson, leika báðir vel, hin þriðja persóna guðdómsins.
og enda ágætlega. Varið yður við falskennendum,
Miklar þakkir finst mér leik-; sem koma til yðar 4 sauðaklæðum, . , , , ,
félagið eiga skilið, fyrir að ráð- ;sagði Kristur, þetta á heima hjá skoðað mlg> kvaSat h““ ekki með
Hefir góðan
keim
Munntóbak sem
endist vel
Hjá öllum tóbakssölum
var strax sóttur, þegar hann hafði
sér til ’ lærdóms og og Robert Smythe saurrennumaður [framtiðinni- Pé var hann ekki
hér vestra.
petta ritsm'íði, var
og afvegaleiddrar alþýðu. «m;einungÍ8 fyrfr ástina> og ^ leið.
geta notað ot, «.». ~ . . 'lánægður. Hann vissi, að hann
betrunar- , I BlskuPinn er veraldlega sinn:j hafði beðið tj6n á sálu sinni _ að
Personur leiksins og leikendur aður lurkjuhofðmgi, sem notaði ■ hann hafði svikið> bæði sjálfan
voru: , stöðuna til þess, að hylja fjár- .___* i,.mi i™,!
James Pousoley Makeshyfti brögð sín og klækimensku í|afi a, ljúga - aðra með >ví> að
doctor i guðfræði og yfirbiskup I fyrstu syndist mér þessi biskup J prédik& þann kærieika> en útiloka íLeslie en(lað á Gimli.
Lancanshire: Friðnk Sveinsson. .ræfill vera, fremur hversdagsleg‘| hann frá eigin brj6sti> og nú
Sera Vilhjamlur Smythe, sveica- ur hugarskapnaður ofundsjukrar fann hann að lífshamingj fæst
prestur: G. F. Alholston. oiu,,*., i
Marta, kona prestsins:
Emelia Borg.
Robert, saurrennumaður og bróð-
ir séra Vilhjálms:
Johnson.
Mannson, yfirþjónn eða Josuha sem klætt hafði manngarminn
Smythe biskup frá Benares og biskupsskrúða.
bróðir Vilhjálms prests og Ro-
berts saurrennumanns: O. A.
Eggersson.
ast í það sýnilega vanþakkláta j andatrúarmönnum, trú þeirra er ( vissu geta sagt hvað að væri, það
f^n.! l?5”lfyrirtekl’ að halda UPP' Jeiklist full af blékkingum, þeir vilja liti út fyrir að úr liði væri vinstri
vor á meðal. Menningargildi láta menn halda að þeir séu sterk- Iærhnútan, en ekkert brotið.
góðra sjónleika, er nú svo alment kristnir, þó þeir hafi ekki snert Kve*ðst ,hann ekki geta annað en
«' ev,»eelisk»m «nd« e8» rf,leggj, aS tm meí œlg tn
ekkert annað en faviska vor gæti unarhætti. Andíatrúarmentt
komið okkur til, að efast um nyl?- rCyna að rífa niður bibMuna, þeir | sPltalans 1 Wmnipeg, af þvi ekki
semi leiklistarinnar, og óvíða mun kalla hana þjóðsögur og æfintýri (væri annar læknir við hendina,
hennar meiri þörf, en í fásinnunni 0g mannasetningar, þegar þeir með því líka að x-geisla þyrfti að
byrjað
Miss ilskast yfir menningu og
, láni annara.
heim-
in til guðsríkis liggur í gegnum
hjartað, og að inngöngu siðillin,
Svona eru þó kirkjuhöfðingjar er mannkærleiki og sannleiksrækt.
Chnstopher samtiðarinnar naumast( hugsaíi j öðruvisi lítur prestskonan á
eg mér, en það er klerkahatrið, þettað mál. Hún áleit sigur lífs-
Halldór E. Johnson.
Svar
til Oddnýjar Helgason.
Kæra Oíddný Helgason!
tala við þá, sem þeir þora til við, nota til sjá hvað að væri, og
i þeim er illa við hana, því hún ^ var það afráðið,. En þetta var á
er alstaðar á mðti þeim, og í !ög- Iaiigardag og varð eg að liggja
i málinu er bannað að leita frétta þarna þangað til á mánudags-
| bf dauðum og sagt að, hver sem morgUn, því ekki var lestaferð fyr.
það gjörir sé andstyggilegur fyrir J Hvort eg þjáðist nokkuð allan
guði, og víst var ekki að furða þó ^ þann tíma er ekki um að fást.
Sál konungur gjörði andatrúna Sv0 fðr Dr. Sig. Júl. Jóhannesson
jútlæga úr Israel. En þá erum með mer inn 4 sjúkrahúsið, þar
við aftur komnar að honum Sál tók Dr. Brandson við og félagi
nafni þínu og eins af því ihvað
María, frænka prestsins; dótt-
ir Roberts: Miss Anna Borg.
^ir.s þeirra megin, sem við völdin
sitja og virðinguna hljóta. pess
En bíðum við, eg hafði þi lesið j vegna mátti engin hlutur falla á
biskupasögurnar, og eitthvað hempuna klerksins, þess vegnajsér at líslenzku fólki komin, og
mundi eg úr þeim um fjárbrall mátti Robert ekki koma inn fyr- þe»s vegna ®koða eg þig sem ætt-
konungi og andanum hans Samú-
Eg þykist geta ráðið það af e!s (sem við köllum .svo).
Heiðraða vina mín og ættsyst-
og fégirni stóru biskupa^na. .Tá, jir dyr á húsi bróður síns
|nú mundi eg hvað kirkjurækinn
y m • m A ■f ‘ i * ii o * J/Cðol IlU'gðUIldl ðdllla prcðUS" |
DeiKurinn, sem er a ímrn pa t-|kunningj minri( breskur, sagði mér madama", er Mka að hugsa um hver með annal<1» ™«ina eða minna
um, fer allur fram í somu stof- .... - -- i - 6 -............... ..............
um ensku klerkana, árið
hans og fórst þeim í alla staði vel.
Fyrsta verkið var að skoða mig
með xgeislum, þar næst svæfa og
þú skrifar góða íslenxku, að þújlr’ >ú segir að andinn hafi sagtjkippa í liðinn. Svo kom í ljós
konunginum satt. Sv ovirðist að farið var að grafa í lærinu. Eft-
í fljótu bragði, en ef andinn var ^ ir viku varð að leggja mig á skurð-
brjóstgóður, þá finst mér að hann arborðið, og skera þar 'í utanlærs,
Pessi hugsunarsama “nrests- landi eru allar orðnar hlandaðar helfur att að J bauu S- >umlunKa skurð inn að beini,
pessi nugsunarsama prests ,. _ .............. kjark, þvi gat venð að 'Sál hefði þar hefi eg við fallið lent á stofni
sigrað, því maður vinnur ósegjan- eða steini og marist ekki alllitið,
systur mína, því ættirnar á fs-
egla mikið með traustinu. En er- sv0 lengi rann gröftur úr því sári,
sem. að koma mági sínum algjörlega úrj°« að minsta kosti erum vlð 1Ik*
unm a ne.nun pe.rra omyme nJ«n,heimsstyrjöldin byrjaði. Já, eg vetri b6 hún hvrfti að kaupa hon-lar 11 þvi> að háðar hallast að anda- T T ,, . ,
anna. petta gerir hann auðvi - fór nú að hugsa um ýmsa nútíðar um nokkrar floskur af lútsterku rannsó,knum> inismunurinn er að indislokín Handa og er að nokkru leyti ógróið enn,
að 'pægilegri til meðferðar út um klerka _ og _ já> mér fanst bisk- Cnnteíni PersónuiegH eSÍ-j eins sá> að Þið (hlð svokallaða Sal> >V1 hann ,leitaðl 1 forboðna («• fúst> <>* mér lftt X>lanleg
bygðir; en fjölbr-eytt og fagurt upinn verða býsna eðlilegur. |g^ni er hér þó ^ki Ll i dreifa. I andatrúarfólk) hallist að dauðra att eftir hjalplnnl' | hreyf.ng á fotum. Samt vonaleg
leiksvið gefur áhorfendunum
meiri unað og eykur áhrifin. pað
er sjálfsagt erfitt, að útbúa við-
.*»« «1 íááT-. «t.»r »■">» «■»•*». « * -1M »/ “Í7S “
^ rr? * -* *“».? •*. *««-«« »«. «ram
eigandi stofu hjá smekkvísu og 1 ,r -J re sast .r velferð bonda sins. Einsynn., Nviatestamentinn eitthvnð á Því að e« sé re,ð Vlð neina Per-,vikur og fór þaðan
Bmábæj^^^^samkomuhúsI^H'hér af férnfúsum'vel ^l^^^ pað'er ^skortu’rirm ÍWa leiðl “>réflð andann”, og
vestra, enda 'var húsbúnaðurinn höndum endurkristnaðra manna.'sannri samúð og réttum skiÍHÍiagí a ^ump*“U“€r Heimskringlu
. ... Svo guðs muster. verð. oll ver- a þörfum andans, sem hafði nœst-1 syn aö P0013, þa. i,g tek tii j
* öld víð”. I um gert hana að morðingja, því,dæmis ef einhver , talar við mig
Um guðfræðis spursmál var hún næstum evðilasrði manndóm lþessum orðum: “pú getur jðrast
á leiksviðinu, bæði Ijótur og
eigandi. Eg skoða þetta auðvit-
að ekki sem neitt aðalatriði, en
heldur ekki, sem neitt þýðingar-
laust auka atriði. Búningur og
framkoma leikendanna, og útbún-
aður leiksviðsins, þarf alt að vera
I hinu fullkomnasta og fegursta
samræmi, eigi leikurinn að njóta
sin fullkomlega.
Leikurinn byrjar með miklu um-
stangi á prestsetrinu, jþví þangað
er gesta von — biskupin frá Ben-j,
ores, hafði skrifað bróður sínum,
Vilhjálmi presti, að sfn væri þang-
að að vænta samdægurs.
guðfræðis spursmál var hún næstum eyðilagði __________________t
hann hinsvegar allfús að ræða, eiginm'annsins, og það var nú í og hætt ráð lþii;t þe^ar þd ert dá-
gremna..
Mountain, N. Dakota.
porbjörg Einarsdóttir.
og það var í algjörðu samræmi við
innræti hans að halda útskúfun-
ar kenningunni fast fram, því það
eru oft, þó undarlegt sé, þeir
hvað helst, sem slíks gætu frekast
vænst,. er öruggastir þykjast um
eillífar kvalir fyrir sem allra
flesta af bræðrum sínum.
Ekki var Lancashire biskupinn
|því mótfallin, að styrkja tengda-
bróður sinn, Vilhjálm prest, í
kirkjubyggingarmálinu. Fjárút-
raun og veru morð, eigi siður enj11111' ar hugleiði orð þessa
að byrla bróður hans “eitrið”.; manns> Þá finn e£ undireins að
En þá kvennlegu dýrkun á karl-j^f1 maður hefir Vlllfndi anda,
mönnunum, sem oft hefur þótt Þ^1 orð hans eru ekkl j samræmi
fegursti kostur kvenna, skorti við 8uðs0rð 1 heilagri ritningu, og
hana ekki, og hiklaust mundi hún,hann er orðinn viltur í trú sinni
hafa fylgt bónda sínum á bálið, og hættur að styðja sig við guðs-
því hún var jafnt í ætt við Berg-, orð>_ og ÞeZar sy° er komið, þá er
þóru, sem Hildugunni. tekki vondi andinn lengi að setja
Ekki er að vita hverning þessu ;sig að* ®n ^að er satt> að anda-
hefði jtrúarmenn (svo kallaðir) trúa
of snemma,
Með vinsemd og virð-' vegna kostnaðarins, en gott þótti
þeirra sem skrifaði mér að njóta þeirrar umönnunar,
sem þar er viðhöfð, í allan máta.
petta dæmi er nógu áþreifan-
legt, til að sýna hvað það getur
kostað að hafa keyrslu áhöld í 6-
standi, ekki ólíklegt að eg muni
eftir því lifstíð mina, sem eftir
er ófarin.
pegar maður gætir að.ástæðum
þeim er ó!höppum og slysum valda,
þá getur maður æði oft fundið or-
. , „ . | sökina hjá sjálfum sér, og er það
verulega þyðingu, þa eru það vin- gíður en &kk; afsakanlegt>, Eg
samleg tilm’æh min, að þu vildir
gera svo vel að birta það í þínu
Œfintýri.
Hr. J. J. Bíldfll
Heiðraði vin!
Ef að þér sýnist að eftirfylgj-
andi æfintýri geti 'haft nokkra
hefði lyktað, ef Mannson
ekki komið til sögunnar, er það:ekki að sé neinn djöfull til,
Til UrtTna «n„ « a lát frá sinni hendi taldi hann þó aðdáunar vert, hverning mannást °s ekki heldur helvíti. En Krist-
heimilinu, og undirbúa viðtökum-'með ®Hu énauðsynle«- bjóst við.Jog manngöfgi þessa þögla þjóns,iur a^í^okkur að bvorttveggja sé framsett.
ar sem best réðu Drestahiónin að nafn sltt mUndl duga sem hag" ibeygir hlnn harðsviraða be™11-!,’ Hann «at sy° vel borið um
Hanson þjón’ sem til þeirra hafði’ kvæm auglysin? málinu tH fmmr(isvilja frúarinnar, að síðustu til;>að >e?ar freistarinn ^ekk í ber-
komi« ttipís TOPíimœH frá T„H-i?angS- ^f meira fé fengist en hlýðni við s'ínar bestu hvatir.
' bráðnauðsynlegt væri til bygging-1 f síðasta þættinum, ummyndast Andatrúarmenn trúa ekki á Krist, irfram, en eg sé alt eftir á.
var þarna gestkomandi og far-
þegi annara, en hefði eg athugað
að veita því eftirtekt, hvort vagn-
inn eða sérstaklega dráttartækin
... , voru í traustu ástandi áður en eg
. .. fór upp i vagninn, þa hefði betur
heiðraða blaði. pað er meining
mín, að aldrei sé ofmikið af var-
úðarbendingum, sem geti fest sér
farið, þvi án efa hefði mátt sjá að
„ - , , , skrúfboltinn hefir verið á förum,
hfiM. víðlhflnn« .... . | Paðer 8á munur a mér og?uði> þarcö harm bilaði svo að kalla
L. ' Sa?ðl kerlngln:. hann-Sér.alt tyr' j strax og vagninn hreyfðist. Ann-
n,að er það, sem menn þyrftu að
Wskupfnn ^sjélfur 7L”LSum>rÍnnar’ °JJ hann/erði sér góðafjsaurrennumaðurinn, og 'verður.sem neií^’hín* '’“8** kappsTm, að‘témja'hrossln
ivomr um það, gatu þeir magarnir, dýrlegur. pað hefur nú sannast, ■eKkl að hað se nein hegning til verða að kannast við vmsa ófull- , - . ---- . -.
sem þannig vildi kynnast heimil-
ishagnum sem best.
Ekki varð honum þessi kynning
til ánægjuauka, því hégómaskap-
urinn sat þar í öndvegi og heims
skift afganginum á milli sín í kyr-Jað ólyktin í írirkjunni og á heimili.eftlr dauðann og þá þurftu þeir komlegleika bæði karl og kona? ban . ð!fðl b°él
þ*1- | prestsins kom frá gamállri graf- engan fil að ganga 1 bor?un fyrir Hver af mönnum er svo fHkom- gengur mfður vS stundum en^eÍ
Að flestu leyti var Robert saur- hvelfingu, fullri af rotnandi lík- eig fyrst Það var engm beírnmg inn að hann sé ekki iðuglega að afar nauðsynlegt undir ’ öllum
rennumaður, biskupnum ólíkur'ömum ýmsra miikilsverðra kinkju-.^1- verða var við ýmsar misíeHur J kringumstæðum pað er ekki
hýggja'n* gekk þar'” í*5* fyrirrúmi, i eil!f ?g vænta mátti- jhöfðingja, sem í virðingarskini, | pað lítur svo út, sem hin heiðr- í fari sínu, sem hann ekki ]ítilgvirði fyrir' keyrara aðgeta
fyrir mannást og kristindómi. I Egln glapræðl> kaldlyndi heims-jhöfðu verið grafnir undir kirkju- aða frœndkona min, (sem eg svo fær seð við, ne athug- haft fullkomið vald á hestunum
Frúin létsérmest umþað hug-'ins °* óhö?? lifsins> hö£ðu «ert *ólfinu- °fan f Þetta viður-,kalla) imyndi sér> að það hafi! að í tima, fynr það fer mar^ og taUmhaldinu, líkt og stýrimað-
n'jnn n v* oo t 1 i „tivffflfnnrvi _— VPT*ln fi Í111 n Q TTlQnno nníli oa«v< Jnnniai on ttoI r\cr m ó olro ...
að, að blettur félli ekki á prests-íhann að ræfli’ yfir^efnum drykkju J styggilega myrkursdjúp, þar sem veyið dauðs manns andi sem hvíldi öðruvísi en vel og verður máske 'ur á stj6rn skipsins
he’mpu bónda síns, en til þess varlmanni og heimilislausum auðnu- eitraðar rottur nöguðu maðksmog- jyfir pétri postula, þegar hann sjðlfum honum og öðrum til ó-
naiiðsynlegt að l’eyna skyldleika |leysin^ja- Endurminningin um 'in bein þeirra, sem lifandi höfðu ; fékk viðreisnina upp á húsþakinu
prestsins og saurrennumannsins. |k°nu sína latna °2 ástin til dóttur- lífjð læfi blandið fyrir samtíðina,! Þ™ menn biðu hans niðri. En
Nærri rnátti geta hvert söfnuð- innar> sem hann hafði orðið að'eitruðu nú dauðir lífsloftið fyrir e£ vil minna hana á, að Kristur
ur mundi ekki teljá slí'kt ljóð állíita frá ser 1 bernsku> voru þær (eftirlifandil kynslóðir, ' var hét (ærisveinum sínum sendingu
ráði sálusorgarans |e:nu göfugu kendir, sem enn þá því fyrir löngu fyrirsjáanlegt, að heilags anda, áður en hann gekk
í þessari útlifuðu .kirkjan mundi fyr eða síðar hrapa. j1 Pinuna og hann lýsir honum
Presturinn var þar á móti, að leyndust
vasast í kirkjubyggingar-máli, og ,.... „ ,
hafði gert framgang þess, að aðal,ekkl alJeK rett> hann atti lika þá hreinsa undan kirkjunni, þó lík-
1 m onriíl A rvi c> n n rrrt n n n k L..n—I 1 -1 * • J Jf.l . 1. _ M V.
drykkjumann sál, þetta er þójEn nú ætlaði Robert, að reyna að með þessum orðum: En þegar
huggarinn kemur, sem eg mun
manndómshugsiin, að hverjum j Iegast yrði dauðaloftið heilsu hansjsenda yður frá föðurnum, Sá
hann kendi* fótækt og ’hrörnun!manni bæri að vinna sér brauð, | ofraun, og eiturbit smádýranna j sannleiksins andi sem af föðurn-
hússins, um áhrifaleysi kirkjunnar með nauðsynle»ri heiðarlegri honum að aldurtila. En hvaðjum framgengur, hann mun vitna
áhuga og áhyggjuefni sínu, því
og lélega messusókn. En fjöldinn
kvað sér ekki í kirkju vært fyrir
starfsemd.
Samtal
kirkjuhöfðingjans og
um það, þó þarna niðri væri þög-1um mi£> það rættist á hvíta-
ult og dimt, mundi honum þó ber-! sunnudag, þegar hinn sterki guð-
6þef og loftleysr ogJeinhveVrök-!daglauna mannsins> erhálf spaugiíast ómurinn af gleðisöngum J dómakraftur, kom yfir postulana.
fræðingur úr hópi fjöldans kvað logt’ en ekki gat eg Því varist> að bræðra sinna, ofan úr musterinu. Par er sv0 H1 orða tekið: og þeir
það alt stafa frá ólagi á saurrenn- ibáðir v0ru bysna eðlilegir Annarjpeir gleðisöngvar áttu að aukast jurðu allir fullir af heilögum anda
unum, en presturinn gat auðvit- hefur afskræmst og vanþroskast
að ekki fengið sig til að biðja bróð- af erflðl °? harðrétti ran«
koma og laga rennurn-
sleitni lífsins.
ur sinn
ar.
Fréttinni um komu hins Ind-
verska biskups, sem frægur var í .... „ . „
austurlöndum, fyrir kristindóms-iafspnngl þeirrar efnl*hyg»Ju °«
starf «itt, var tekið með fögnuði á auragræðgl> sem nú ræður mestu
Hinn var keyrður í kútin, merg-
soginn og vind^þurkaður af kredd-
um og aldartísunni. Báðir voru
prestssetrinu, því séra Vilhjálm-
ur gerði sér vonir um, að hann
kynni að verða sér gagnlegur
kirkjubyggingarmálinu.
TtJlBMp0 Kerir enga til-
P* ULLIíSnraun út t bláinn
me8 því aS nota
™Dr. Chaae’s Ointment vlð Eczema
og öCrum húCðjúkdömum.
ífræöir undir eins alt þesskonar.
askja til reynslu af Dr. Chase’s Oint
í heiminum. En þó er mikill mun-
ur á þeim. Biskupinn telur sig
góðan, eins og hann er — verka-
maðurinn kannast við óvirðingar
sinar, þráir að gera yfirbót.
priðji þáttur leiksins, er ef til
vill meira dramatískur, en aðrir
þættir hans.
pessi þáttur gengur aðallega út
á samtal feðginanna — saurrennu-
mannsins og fósturdótturunnar á
prestssetrinu. Af hlífðarsemi
ment, send frt gegn 2c. frtmerki, ef, við hana, vildi hann samt ekki op-
nafn þessa blaSs er nefnt. 60c. askj- I • v___. ,
an t öllum lyfjabúCum, e8a frá Ed-|l,lbera henni faðerm Sltt, Og þar
manson, Bates and c., Ltd, Toronto. kemst föðurfórnfýsin á hæsta stig.
og fullkomnast, í þeim mundi sál: Páll postuli lýsir honum á
hans finna fullnæju, því nú hafði,Þessa leið> þegar hann talar um
hún eignast hlutdeild í hörmum j náða>rgáfur hans, kraftaverkagáf-
heimsins, því nú hafði hún gleymt una tungumálagáfuna og svo
sjálfri sér, við að ganga í bræðra
lag við mannkynið.
Fyrirdænii Roberts reyndist
Ef maður gætir að afleiðingum
gæU' , , - . ,,, 'þeim, sem aðgæsluleysi og skeyt-
Mér datt 1 hug að minnast her | ingarleysi hefir jafnan í för með
a eitt einasta dæmi upp á þetta, sér> þá sér maður að þar af ]eið.
- það er merisvo fersku mmm. ir a]t af peningaútlát og 6heill>
pann iO’. juní næstliðinn var, sem maður vildi 6gjarnan geta
eg staddur i Lundarbæ a leið þar kannast yið að yera gjélfur vald.
norðureftir , fekk eg þaðan að' ur ^
sitja í vagul hjá kunningja min-| petta tilfelli _ j^S8Í litli nagli
um er atti heima í nágrennmu,' SPm^ilaði j vagninum( hefir k0st-
fyrst heim til hans, en fara þurfti 8> gem maður veit> yfjr $200> hvað
eg um tvær rnflur lengra, og ætl- mikið meira er ekki enn ljógt
— Mér finst því ástæða til, að
óska þess að menn láti sér detta í
'hug þetta dæmi, þegar ferðast
er á keyrsluvagni.
Annað er það, sem eg vildi
drepa á, viðkomandi spítalaver-
unni. Eg skal ávalt minnast
þess mjeð þakklæti, til þeirra er
aði hann að láta son sinn, pilt 16-
17 ára fara með mig á keyrslu-
vagni álengdar, eg ætlaði að
heimsækja Herdísi dóttur mína og
tengdason, sem eru búandi þar
norður, en svo fór að eg hefi ekki
komist þangað til þessa, í 8 vikur
sem liðnar eru síðan þetta var.
. . Efti 10,81 an da«inn lö«ðum við | heimsóttu'mig þá 'eg”lá "þar ”mér
framveg^ þá segir hann a1t|af stað í vagni með tveimu fjör-| birtist þar og með þyí geislaskin
þetta verkar kroftuglega, sa eim ugum hrossum fynr og leit ut, kærleikans j sinni réttu d er
°g sann, andi sem útekiftir sér fyrir að við mundum ekki verða|rak ejúkd6msleiðindin á fl6tta
fröftug prédikun fyrir prestinn, |hVorn veginn eftir því sem hann lengi á leiðinni. En þegar V1® i þær stundir. par mátti sjá
bróður hans, nú fann hann fyrst'v11'1- Með þessum orðum er| erum komnir hér um bil 20 faðmaj dagsdaglega ’ hluttekningu Eng-
sjálfan sig og vildi ganga að verki P°stulinn að sýna, að það er hinniþá hilar, eða dettur úr skrúf-j lendin„a . annnrn i-ía*q
h«il»gi »»di Guðs, aem (ffrlr »11-1 n»g:li„„, »em hélt tö„*i„»i (pdl„- minnJ , „TuUu
ar þessar dásemdir. En ekki j um) vrnstra meginn, svo vaginn
margir heilagir andar, eins og j hangir á einum bolta hægra meg-
andatrúarmenn virðast að í-|inn, framhjólin Ibreyta stöðu
mynda sér. pað lítur út fyrir j stöðu sinni og hætta að súast eðli-
að þegar einhver deyr hjá þeim, j iega. Við það tryltust hrOss-
að þeir ímyndi sér að sál hans j in, og við köstuðumst úr vagninum
verði upp á eigin býti að heilög- j von bráðara, pilturinn slapp ó-
um anda undir eins og hún j meiddur, en við fal'lið hvarf mér
skreppur úr syndugum kroppnum heimstilveran, og þegar eg rakn-
gera kraftaverk aði við, þá var verið að tosa mér
Eg hefi kom-jinn í húsið, sem við fórum frá,
G]as, sem ekki er brothætt.
Verkfræðingur einn í Czcho-Slo-
vakíu, sem Dr. Valclav Horak
heitir, og hefir verið riðinn við
Kavalier glasverksmiðjurnar al-
kunnu í Sazava í Bohemíu, hefir
á sýningu í Prague sýnt alveg
nýja tegund af gleri, sem er gegn-
sætt og svo óbrothætt að, það sak-
ar það ekkert, þó þunt vatnsglas,
sem búið er til úr því, falli af
borðinu og ofan á steingólf og
jafnvel ekki þó því sé hent af
afli á gólfið. punna pípu, sem
búin var til úr þessu gleri tók Dr.
Vaclav og rak með henni nagla í
trébút, án þess að það sakaði gler-
pípuna iþað minsta.
Gler þetta, sem nefnt er Silex
er þrisvar sinnum dýrara heldur ’
en efni það, sem vanaleg glerllát
eru búin til úr, svo sem bollar,
diskar, könnur og s. frv., og er
þvi ekki búist við að það muni út-
rýma þeim leir, eða glertegund-
um, minsta kosti ekki að sinni.
En ágæti þessa glers er ekki ein-
göngu fó'l'gið í því hve óbrothæft
það er. pað þolir líka ákaflega
mi’kinn hita. í ílátum sem búin
eru til úr þessu gleri má sjóða
hvaða mat sem er, baka brauð og
jafnvel bræða málma án þess að
á þVí sjáist hið minsta, og hyggja
menn að það muni verða mikið
notað til þeirra þarfa. Sérstak-
lega álíta menn að það muní koma
í staðinn fyrir “Enameled” eí(a
eldunaráhöldin sem búin eru til
úr “Aluminium” og eins dýrustu
tegundir leirtaus, því það sé ó-
dýrara ag endingarbetra.
Fréttaritari einn, sem kom í
þessa verksmiðju nýlega, se^ir
frá því, að hann hafi séð skál, sem
búin var til úr þessu efni, setta
á þykka glóandi heita járnplötu,
án þess að það hefði nokkur sýni-
leg á'hrif á skálina. pó var
skálin orðin svo heit segir þessi
fréttaritari, að þegar við létum
ofurlítinn trébút ofan í hana,
þá brann hann til ösku
á stuttri stundu. pegar
trékubburinn var prunninn, seg-
ir þessi maður, var skálinni kast-
að í vatnsker, og var hún að
öllu jafn góð, þegar hún var
tekin upp úr því. 1 öðru tilfelli
var skál úr sama efni fylt með
kolaglóð og vatni svo helt yfir,
kolunu'm svo hent úr og sást ekki
hið minsta á skálinni.
Saigt er, að 400 stiga hiti á cel-
síus hafi ekki nein sjáanleg áhrif
á glerflát þessi, og að þeim sé ekki
eins hætt við að brotna og þeim,
sem steipt eru úr jámi.
með bróður sínum.
Nú fann María lika föður «inn
og kannaðist við hann með aðdá-
un og fögnuði, því hún skildi , að
“sá er mestur, sem1 er bestur”.
Jafnvel prestskonan vill nú hjart-
ansfegin sættast við hann og hafa
hann að vin.
pannig endar leikurinn í sátt
og samkomulagi.
En við finnum, að leikurinn erj°£ K'eti farið að
þó ekki búinn, því auðvitað fara °& !ækna sjúka.
en
pað hlýtur að vera 'leiðinlegt
fyrir þá íslendinga, sem enga
kunningja eiga í Winnipeg, að
Hggja þar lengi án þess að sjá þar
nokkurn samlanda sinn líta þar
inn. Mér finst að það ætti að
vera markmið þjóðræknisvinanha
á þeim stað, að gefa því gætur og
sýna hluttekningu..
G. Jörundsson.
þeir, presturinn, vericamaðurinn ist að H1 að andatrúarmenn vilja var eg þá svo lamaður að doctor
Kvíðinn og hugsýkin, seim á-
sækir fólk stundum, eru átakan-
legustu einkenni taugaveiklun-
ar.
petta bréf er hughreystingar
skeyti til allra þeirra sem í>jást
af taugaveiklun.
Mrs. Geo. T. Tingley, Albert,
N. B., skrifar:—
‘'árum saman voru taugar
mínar í hinni mestu óreiðu, svo
eg var i sanmleika sagt að verða
reglulegur aumingi. Eg hrökk
upp við hvað litinn ys sem var
og fanst stundum eins og eg
mundi mistsa vitið. Eg reyndi
lækna án árangurs.
“Vinur einn ráðlagði mér Dr.
Ohase’s Neirve Food oig það með-
al var ekki lengi að láta til sín
taka. Mér batnaði talsvert þeg-
ar af fyrstu öskjunni og eftir
að hafa lokið úr tólf, var eg orð-
in heil heilsu og laus með öllu
við hinar óþægilegu tilfinning-
ar, sem taugaveikluninni
fylgdu. Eg er ávalt reiðubúin
til þess að mæla með þessu á-
gæta meðali.”
Dr. Chase’s Nerve Food, 50 c.
askjan, hjá öllum lyfsölum eða
Edmanson, Bates & Co. Ltd.,
Toronto.