Lögberg - 24.08.1922, Blaðsíða 3

LÖGHEBG, FIMTUDAGINN
24. ÁGÚST 1922.

mrtiwBmiwmw
Sérstök deild í blcðinu
SÓLSKI N
^flllHBIIUHIIIII
iiiimitn
iiuiHiiiiHiiinniiMiBiflaiitwinftiaiiBfflB »110«
Hálf-hani.
Það var eimi sinni svört spönsk hæna, sem
ungaði út þrettán ungum. Þeir voru al'lir feit-
ir og fallégir, nema sá síðasti, hann var ®á ein-
kennilegasti hænu ungi, sem þú hefir nokkurn-
tíma séð, eða selm nokkurn tíma hefir komið úr
hænu eggi. Það vantaði é hann annan vænginn,
annan fótinn, svo vantaði í hann annað augað
cg hálft nefið. og þegar móðir hans sá hann kall-
aði hún hann Medo Pollito, sem á spönsku þýðir
hálfi haurnn.
“Hvað skyldi verða úr vesalingnum? spurði
móðirin, “ög hvernig skyldi hann geta varist á-
rásum óvinanna 0g flæmt í burtu frá sér þessa
bannsettu hana, sem alt vilja áreita?”
Hún passaði alt af upp á hálfa hanan og
skildi hann aldrei við sig, og gaf ihonum bestu
brauðmolana og skófirnar; en það leið ekki á
löngu, áður en að liún bomst að raun um, að hálfi
haninn gat séð um sig sjálfur, 0g var ákveðnað-
ari en bræður hans og systur, sem voru bæði fall-
eg og hraust hænsni.
Medio Pollito, hoppaði um alt (L öðrum fæti
og stundum langt í burtu frá móður sinni 0g þeg-
ar móðir hans kallaði til hans, 'þá lét hann sem
hann liefði ekki heyrt það, sökum þess, að hann
hefði ekki nema annað evrað. Svo fór móðif-
in að taka allan hópinn út á akur, til þess, að
kenna þeim að krafsa upp korn, sem fallið hafði
niður, og onma, sem iiöfðust við í lausri mold-
inni. Söm systkini hálf-hanans vom mjög hlýðin
og næm á. En Medio Pollito, hljóp um alt og týndist
oft í korn akrinum, svo mamma hans varð að
leita að honum og alt af var hún kvíðafull lit af
Medio Pollito.
. i Eftir því, isem hálf-haninn óx, eftir því varð
hann óstýrilátari og erfiðari viðfangs. Hann
réðst á syskini sín og var orðvondur við vesalings
móður sína, som var í öngum sínum út af breytni
hans. Svo var það einu sinni, þegar hún hafði
sett ofan í við Medio Pollitö, fyrir að hafa farið
of langt í burtu, svo að enginn ihefði getað fund-
ið hann, leit hann á móðir sína með þessu eina
auga, sem hann átti til, 0g sagði: —
“ Jæja! Eg er dauð þreyttur á þessum ganda
heimilisræfli, hér er alt svo dauft og dautt, og
eg má eins vel láta þig vita strax, að eg hefi á-
sett mér að fara til Madrid”.
“Til Madred! Til hvers ætlaðu að fara t’l
Madrid?” spurði móðirin undrandi.
“Að sjá konginn”.
“Vesalings litla Medio Pollito! Þú mnnt ald-
rei komast þangað. Ef þú hefðir tvær fætur
og báða vængina, þá mundi þér finnast sú leið
löng. Það er best fyrir þig, að vera heima, þar
sem hún móðir þín getur litið eftir þér, þangað
til, að þú ert orðinn fullvaxinn hani”.
Bræður hans 0g systur tóku í strenginn með
móður sinni, 0g sögðu honum, að hann væri ekki
vaxinn því, að ferðast langt út í heim; en hann
lét sér hvergi segjast, og skeytti ekkert um ráð-
leggingar þeirra, og hoppaði á stað eftir braut-
inni, án þess að kasta á þau kveðju. Móðir hans
hljóp á eftir honurn og kallaði á hann og bað hann
í guðanna ibænum, að koma til baka, en hann
-skeytti því ekkert 0g hoppaði áfram eftir braut-
inni ií áttina til Madrid.
Á leiðinni kom hann að læk, selm rann eftir
grasivaxinni sléttu, viðarhöllir höfðu fallið ofan
í lækinn og í honum óx all mikið af sefi.
Þegar hann kom á lækjarbakkan heyrði
hann að vatnið í læknum sagði ofur þýðlega:
“ó, Medio Pollito, gjörðu svo vel og hjálpa
mér! Taktu tálmanirnar úr læknum, því þær ætla
alveg að kæfa mig.”
‘ ‘Ljg á of annríkt, til þess, að eyða tíma !mín-
nm hér”, svaraði Medio Pollito kæruleysislega.
“Bið þú einhvern annan að gjöra það, sem
ekki er á leið á konungs fund”.
1 Áfram hoppaði haninn unz hann kom að stað,
þar sem flokkur farandi fóliks hafði haft tjald-
stað. Hafði það kveikt eld, sem var nálega kuln-
aður út. Eldurinn ávarpaði hanann í veikum
rómi og mælti: —
‘ ‘ Ó Ihvað 'eg var heppinn, að þú skyldir kotoa.
Að stundu liðinni hefði eg dáið. Þú komst al-
veg mátulega, til þess, að kasta nokkrum þurr-
um viðarlaufum og sprekum í mig og bjarga
mér. ’ * i
“Eg hefi nú annað þarfara að gjöra, heldur
en að tína saman sprek til þess, að kasta í eld,
sem er orðinn galmall og hálfdauður”, svaraði
Ihaninn og hélt áfrarn ferð sinni hinn hnakka
kertasti.
Daginn eftir kom hann að kastaníutré, sem
stóð í skógi einum, sem hann fór í gegnum. tír
lími kastaníu-trésins kallaði vindurinn til hans
og mælti: —
“Medio Pollito, komdu hingað upp og hjálp-
aðu mér, eg kvelst í limi trésins, og kemst ekki
áfram”.
“Þú getur verið þar sem þú ert kominn, fyr-
ir mér. Eg er að flýta mér tiíl Madred, til þéss,
að iheimsækja konunginn”.
Vindurinn kallaði á eftir honum, en hann
lét sem hann heyrði það ekki, heldur hélt áfram,
því nú sá hann turna konungshallarinnar í Mad-
rid rísa upp í sjóndeildarhringnum fram undan
sér, og hann varð ,svo glaður yfir þvtí, að hafa
náð tabmarki siínu, að hann gleymdi alilri þreytu.
Hann hoppaði áfram á þessum eina fæti, sem
hann átti 0g barði vængnum af ánægju, og innan
stundar, var hann kominn að borgarhliðinu. Við
hliðið stóðu hermenn á verði og hann vissi, að
konungurinn mundi koma út um það hlið, þegar
íhann færi út úr borginni, til þess, að fá sér morg-
untúr. En hann var hálf hræddur ulm, að hann
Fyrir börn og unglioga
Professional Cards
IflHBIIIIBItlMigillliBIIIIBIIIIBIIIIBIIilBffilWlliaillll
B> “
iiKiitwmiHiimi?
væri orðinn of'seinn, því það var áliðið morguns,
þegar hann kom að hliðinu, og hann vissi ekki
nema konungurinn væri búinn að fá sér göngu-
túr og farinn inn aftur, og þá mundi hann ekki
geta séð hann þann dag, svo hann læddist inn í
hallargarðinn og hoppaði styðstu leið heim að
höllinni, en á þeiri leið, fór hann fram hjá eld-
húsdyrum konungshallarinnar, án þess að hann
'vissi af því, hann liafði ekki hugmynd um hvernig
húsum var hagað þar á konungssetrinu. En
rétt í því, að liann hoppaði fram hjá eldhúsdyr-
unum kom matreiðslu maður konungsins auga á
Ihann, og áður en haninn vissi af, var 'hann geng-
inn í greiparnar á matreiðslumanninum.
“Eg sýð þig í súpu handa konunginum!”
mælti matreiðsllumaðurinn 0g henti hananum of-
an í vatnspott sem stóð á hlóðum í eldhúsinu.
“Ó vatn hjálpaðu mér, þú ætlar alveg að
kæfa mig, eg get ekki dregið andann! hrópaði
háif-haninn. En vatnið svaraði: —
“Þegar eg bað þig um hjálp, þá neitaðir þú
mér um hana. Nú á eg erindi við konunginn
líka”. Svo fór eldurinn að loga og haninn hróp-
aði í öngum sínuttn: —
“Eldur, eldur, brendu mig ekki! Eg bfi
þetta ekki eina mínútu lengur!” En eldurinn
svaraði: —
“Eg hefi nú öðru að sinna, en að gegna garg-
inu ilr 'hálf-hana”.
En rétt í því, að honum fanst að hann mundi
devja, tók matreiðslumaðurinn lokið af pottinum
0g leit ofan í hann.
“Þessi fugl er sannarlega ekki þess verður,
að vera borinn á konungsborð ”, tautaði hann
fvrir munni sér, og tók hálf-hanann og henti hor,-
um út u mgluggann. Áðu en haninn kom niður
greip vindurinn hann og hreif hann með sér burtu
frá konungs'höllinni, rétt þegar konungurinn vai
að ganga út um hliðið.
“Ó, vindur, taktu mig ekki burtu frá kon-
unginum! Ekki með svona miklum hraða! Þú
meiðir mig!”
“Þú vildir ekki hlusta á mig, þegar eg hróp-
aði til þín úr kastaníu-trénu”, svaraði vindurinn.
Með krafti hreif vindurinn hálf-hanann. sem
var nær dauða en lífi yfir þökin á húsuuum í borg-
inni og skildi lmnn eftir á hæsta kirjuturninum,
sem þar var til. Vesalings haninn gat ekki flog-
ið ofan, af því, að hann hafði ekki nema einn
væng, og þar stendur hann enn á öðrum fæti og
horfir liryggur með ])essu eiiia auga sem hann á,
yfir til konungs- hallarinnár.
DÓMARl ER VARÐ VITNI.
Það bar til austur á Indlandi, að ungur mað-
ur, Maintree að nafni, var sakaður um morð og
hneptur í varðhald. Hvernig seím hann velti
])essu má'li fyrir sér, þá sá hanni sér eigi undan-
færslu auðið; nú sátu menn á rökstólum og dæmdu
mál ihans; honum fanst sem alt mundi vitna á
móti sér.‘
Það var teræktarmaður, Stone að nefni, settn
myrtur var. Böndin bárust svo ramlega að
Maintree, af því að þeir höfðu lengi eldað grátt
silfur saman og jafnveíl lent í áflogum, og þar á
ofan hafði það átt sér stað skömmu áður en
Stooke var mvrtur; að því voru nóg vitni.
Hann beið nú eftir verjanda sínum í málinu,
Denton að nafni, því að hann hafði óskað upp-
Ivsingar á nolíkrulm atriðum málsins, áður en
Maintree kæmi fvrir réttinn.
Verjandinn kemur og gengur inn og spyr:
“Jæja, eruð þér þá nokkuð nær en áður?”
“Nei, eg er jafnnær, mér er þetta jafn óskilj-
anlegt 0g áður, en það eitt veitt eg víst, að eg er
ekki morðinginn”.
“Það er nú ágætt, en það er nú einmitt það,
sem við þurfum að sanna. Við skulum nú líta
á málið, eins og það sé okkur óviðkomandi,
Stooke er myrtur, það verður ekki hrakið”.
Maintree samþvkti það þegjandi.
“Stooke var skotinn með veiðimannsbyssu,
skömmu síðar en þér áttuð til við hann; þér haf-
ið á öndverðum meiði við hann og oftar en einu
sinni hótað að lúberja hann”.
“Jú”, muldraði Maintree.
“Þessi viðurkenning yðar skiftir ekki svo
Htlu í málinu, eins 0g þér getið ímvndað vður, í
henni !má finna orsökina til glæpsins. Því næst
var Stooke mvrtur með samskonar bvssu og þér
hafið að jafnaði. Þér munuð nú segja, að þess-
konar byssur séu til svo vtíða, en það skiftir engu
máli. Og þegar þér voruð spurður, hvar bvssan
yðar væri, þá bváðust þér ekki vita það; haldið
þér, að þér getið fengið nokkurn rannsóknardóm-
ara til að trúa því?”
“ Jæja, en það er nú samt satt”, sagði Maintree.
“Hvað er þetta, maður, Ihafið þér þá týnt
byssunni? Jafnvel þó einhver sé viðutan, eins
og þér, þá fleygir þó enginn frá sér veiðibyssu
svo, að hann hafi eigi hugboð um, hvað af henni
hafi orðið.
“Eg skal þá segja vður, hvernig þetta at-
vikaðist,” sagði Maintree, “ eg átti nú fyrst nokk-
ur afskifti við Stooke, auðvitað ekki í bróðerni,
en samt skildum við svo, að ekki varð meira af;
hann fór síðan aðalgötuna. eVi eg fór út á stíginn,
sem liggur inn í skóginn; eg lagði þessa lykkju á
leið mína á heimleiðinni, aif því að eg hafði heyrt,
að einhver hérlendur maður hefði fundið '•flos-
vængjað fiðrildi þar.
“ Já, já”, sagði Denton óþolinmóðlega, “svei
þessu flosvængjaða fiðrildi yðar — ”.
“Já, en það verður þó ef til vill meira en
:þér hug'SÍð” agði Maintree. “Eg trúði ekki
þessari sögu, því ekkert flosvængjað fiðrildi hafði
fundist á þessum slóðum í þrjátíu ár; eg held, eg
held, að ekki séu eftir af þeim meira en svona sem
tíu á öl'tu Indlandi. En ’það er aldrei fyrir að
vita, 0g þér vitið það líklega ekki — en flosvængj-j
að fiðri'ldi sést aldrei á flögri nema á tímanum frá
2—4 á degi hverjum. Og eg fann eitt þeirra.1
Eg fleygði iþá byssunni minni frá mér og tók að
elta fiðrildið og eg hlýt að hafa farið þrjár míl-
ur vegar áður en eg náði því. Eg get sýnt yð-
ur það, ef þér viljið”.
Denton ibandaði frá sér; ekki vildi hann það.
‘ ‘ Eg fór fyrst heim með veiði mína, en að því
búnu hljóp eg út í skóginn aftur til að leyta að
byssunni ipinni, en eg gat ekki fundið hana”.
“Nei, auðvitað”, mælti Denton, “einhver
Indverjinn hefir náttúrlega tekið hana”.
“Jæja, eg trúi nú þessari sögu þinni, en
þér getið aldrei fengið dómarana til að trúa henni,
hugsið þér út í það. Ef þér gætuð leitt vitni,
sem gæti sannað, að þér hafið verið alt annars-
staðar, þegar Stooke var mvrtur, þá lægi málið
í augum uppi En þér hittuð engan, eða hvað?”
“ Jú, það gerði eg”, sagði Maintrce.
“Já, en hvers vegna í ósköpunum hafið þér
ekki sagt mér það fyr? Hvem hittuð þér?”
“Það var maður, sem eg þekti ekki, eg hafði
aldrei séð hann fyr; honuttn skaut fram rétt í því
er eg var búinn að ná fiðrildinu; eg var þá að
breiða xít vængina á því yfir korkstykki, þegar
'hann kom og vrti á mig. Maðurinn var lítill
vexti, skarpleitur og hauðrakaður og liafði gull-
spangagleraugu. Hann var ógn alúðlegur á svip
og í allri framgöngu, og eitthvað um þrítugt, að
eg held. Hann spurði mig, hvað eg hefði veitt
og eg sagði honum það. Það þótti honum gam-
an að heyra: hann hafði líka fengist við að safna,
sagði hann, og aldrei hafði 'hann séð flosvægjað
fiðrildi fvr; hann hélt, að þau væru ekki fleiri til.
Af þessum orðum hans réð eg að hann væri ekki
fæddur og uppalinn í þessu liérhði, heldur væri
Iiann, ef til vill á kvnnisför, n eg. spurði hann ekki
um það. Aftur á móti spurði hann mig ýmsra
hluta, að því er fiðrildi snertir; eg held að við
höfum staðið á tali hér um bil fjórðung stundar.
“Hvað var þá framorðið?” spurði Denton.
“Hún var víst, rúmlega þrjú, það gat eg
markað af sólunni, því að það kann eg vel.”
“Spurðuð þér ekki manninn að heitií”
“ Nei, því miður, en eg er hárviss um að þekk-
ja manuinn aftur, ef eg sé 'hann; hann var svo
einkennilegur að yfirbragði?”
Denton hugsaði sig um.
“Þetta var nú mikilsvarðandi”, ^sagði hann,
mjög svo mikilsvarðandi; væri hægt að hafa upp
á þessum manni, þá gætuð þér stikað út úr varð-
haldinu þegar á morgun. Á morgun gangið þér
fvrir annan rannsóknardómara, því að Skelton er
mi búinn að fál frí o ger þegar farinn; en í stað
hans kemur löfræðingur hámentaður Jæja,
en það gerir mi hvorki til né frá; en það er hinn
maðurinn, sem við þyrftum um fram alt að ná í;
])að var ljóta slysnin, að þér skylduð ekki fá að
vita, hvað hann hét”.
“ Já, en merkilegt er það þó”, sagði Maintree
“að eg veit hvað hann heitir, en mér er öldungis
ómögulegt 'að koma því fyrir mig. Hann sýndi
mér flugu, sem hann hafði náð, en misti vasabók-
ir a sína, þegar hann ætlaði a ðtaka hana upp. Eg
tók hana upp og sá, að nafnið hans var skrifað
utan á hana. Eg man bókstafina í fornafni hans:
J. I. E., en síðara nafnið get eg ómögulega koon-
ið fyiir mig. Það er undarlegt þetta. Það var
þar að auki fátítt nafn, eg hafði aldrei hevrt það
fyrri”.
“Já, það er fjarska undarlegt”, sagði Den-
ton þurlega, “það verður yður nú máske til happs,
að það er hinn snjallasti lögfræðingur á Indlandi,
sem á að yfirheyra yður á morgun, en það gæti
líka alt eins orðið vður til Óheilla. Ó, eg vildi,
að við gætum fundið bvssuna. Jæja, eg skal
gera það sem eg get fvrir vður”.
Að svo mæltu fór Denton leiðar sinnar. Main-
tree var nú eftir einn síns liðs 0g var þungt niðri
fvrir. Hann velti þessu máli fyrir sér frá upp-
hafi til enda, en komst að sömu niðurstöðu. Það
var eina vonin hans, að maðurinn með gullspanga-
gleraugun kvnni að koma í leitirnar eða gfa sig
fram, þegar þáttur málsins um fiðrildið kæmi á
dagskrá.
Svo leið næsta nótt. Maintree kom ekki
dúr á auga, honum fanst hún löng eins og eilífð
og eftir því var hún kveljandi fvrir hann.
Morguninn eftir kom Denton aftur og var
engu bjartsýnni en daginn áður í þessumáli. Hann
gaf eyra því, sem Maintree sagði.
“Já, það getur vel verið”, sagði hann, “að
maðurinn gefi sig fram, þegar fiðrildið berst á
góma; en það gerist nú ekki á neinu augabragði;
það eru mestar líkur til að þér verðið dæmdir sek-
ur um morðið nú samdægurs, og verðið síðan
sendir til yfirréttarins; hversu lítill frestur sem
kynni að fást, er í hag, en það era litlar horfur á
því, að.hann fáist”.
“Eg veit það”, svaraði Maintree.
“ Jæja, eg skal gera það, sem eg framast get;
vfirheyrslan Ihefst kl. 10”.
, A þeirri sömu stundu kom sendisveinn og átti
að sækja Maintree og leiða hann fvrir rannsókn-
ardómarann. Maintree þekti vel þenna sendi-
mann, en hann var reigingslegur mjög og lét sem
hann hefði aldrei séð Maintree fyr, sagði honum
bara í styttingi að koma með sér. Maintree fanst
það vera eins og vottur um, hvernig litið væri á
hans mál; framkoma sendisveinsins var alt annað
en hughreystandi; en Maintree reyndi að fá sig
til að brosa, meðan hann var á leiðinni inn í rétt-
arsalinn.
Framh.
DR.B J.BRANOSON
701 Jjindsay BulhHng
Phone A 7067
Oftlce tlnuLT: 2—?
HetmlU: 776 Vlotor St.
Phone: A 7122
Wtnnlpeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
701 Ldndaay Bnlldlng
Offioe Phone: 7087
Ofífice tlmar: 2—i
Helmilt: 764 Vlotor St.
Telephone: A 7b86
Wlnnlpeg, Man.
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Office: A 7067.
Viðtalstfani: 11—12 og 1.—6.80
10 Thelina Apts., Honu Street.
Phone: Sheb. 5820.
WINNIPHQ, HAN.
Dr- J. Stefánsson
600 Sterling Bank
Stundar augna, eyrna, nef og
kverkasjúkdóma. Er aC hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-6 e.h.
Tals. A3521. Heimili 627 Mc-
Millan Ave. Tals. F 2691
Dr. M.B. Halldorson
461 Boyd Bnildlng
Cor. Portage Ave. og Btdmonton
Stundar eéretakl.ga b.rklaeýkl
og aCra InngnaaJOkdOma. Hr at
flnna 6 ekrlfatofunnl kl. 11—
11 f.m. og kl. 2—4 c.m. Skrlf-
etofu tals. A 3521. Heimili 46
Alloway Ave. Talsiml: Sher-
hrook tlRg
Dr. Kr. J. Austmann
M.A. MD. LMCC
Wynyard, Sask.
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
lglenaklr IftgtrautUigar
Skrifatofa Room 211 MaArtbur
Buildlng, Poréage Are.
P. O. Bfll 1666
Phonee: A 6246 og 6646
W. J. UNDAl * OO.
W. J. Lindal. J. H. IJnéal
B. Stef&nseen.
I^gfrtr«la«nr
1267 Union Truet Fldg. Winntpeg
)& er elnnig aB finna & efUrfrlgl-
andl tlmum og rtBBnaa:
Lundar — & hverjum ml0vtka*eW
Riverton—Fyrsta og kriBJ*
VriBJudag hvers ménaBar
Qit ili—Fyrsta og (>rIBJa «r
vikudag hvers m&naSar
Arni Anderson,
(sl. lttgmalhur
í fél&gi vlC E. P. Gartaad
Skrifatofa: 801 Blectric
way Chamhere.
Tolephona A 8197
Lmrmrrji-i .........
ARNI G. EGGERTSSON, LLA
Islenzkur lögfrætHngur.
Hefir rétt til &6 flytja mál b««i
i Manitoba og Sackatchewan.
Skrifstofa: Wynyaro, Saak.
Phone: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
•89 Notro Dame
Avenuo
DR A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 6 e. h.
Talsími A 4927
Heimili 806 Victor Str.
Simi A 8180.
V6r leggjum séreteka Aheraiu • eB
■elje meböl eftlr forekriftum laskna
Hln beetu lyf, #em hiegt er Ȓ
eru notuB eliigöngu. Jegar >ér kom»
meB forskriftina tll vor. meglB >*r
vere vtas um f& rétt þaB eem læknir-
inn tekur tH.
OOLiCLiEUGH * OO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke S*.
Phonee N 7656—7666
Qlftlngalyflebréf eeld
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portsge Ave. eg Donald Street
Talstmi:. A 8880
ÐR. J. OLSON
Tannlæknir
6G2 Sterling Bank Bldg.
Talsími A 8521
Heimili: Tals. Sh. 3217
A. S. Bardal
84S Sherbrookc St.
Selur llkkistui og annast um útfarir.
Allur útbúnaður sá bezti. Ennfretn-
ur selur Kann alskonar minnisvarSa
og legsteina.
Skrlfnl. talsiuai N 6o06
Hcimllis talsínii N 8*07
Vér geymum reiChjél yfir v«4-
urinn og gorum þau oin* ag ný,
ef þess er óskaC. Allar tegund-
ir af skautum búnar U1 sam.
kvæmt pöntun. ÁreiC&nloft
verk. Lipur afgroittala.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Duno Av&
DR. W. E. ANDERSON
307 Kennedy Bldg. Ph. A 7614
(gagnvart T. Eaton Co.)
SérfræCingur i augna, eyrna,
nef og kverkasjúkdópium.
ViCtalstími: 9-12 fJi. 2-6 e.h.
Heimili 137 Sherbrooke Street,
Sími Sher. 3108
Lafayette Studio
G. F. PENNV
I, jósm yndasmiður.
SérfræBingur 1 aS taka hópmyndir,
Qiftingamyndir o-g myndir af hell-
um bekkjum skólafólkj.
Phone: Sher. 4178
489 Portage Ave. . Winnlpeg
Verkstofu Tala:
A 8S8S
Heim. Tais.:
A 6384
G. L Stephenson
PLUMBER
AUekonar minugiwáhBld, i»o «in
•traujárn vfra, allar tegunrt)r af
giöeum og eflvak. Ikatlerii).
VERKSTOFA: G7E HOME STRHT
Giftinga og n,
JarCarfara- blom
með litlum fyrirvara
Birch hlómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST IOHN 2 RING 3
Phonos:
Office: N 6225. Heim.: A7996
Halldór Sigurðsson
General Contractor
808 Great Waat Permapont Laar
Bldg., 856 Main Sk
I
J. J. Swanson & Co.
Verzla meB fastelignir. SJ& um
lelgu & húaum. Annast l&n og
elds&byrgB o. fl.
808 Parls Building
Phones A 6349- A 6310
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAK9MADUR
Helmilistala.: St. John 1844
Skrifstofu-TWs.: A 65A7
Tekur lögtaki bæBi húealeiguekuldA
veBskuldir, vtxlaakuidlr. AfgrelBir al
sem aB lögum lýtur.
Skrllstofa 265 Main Strarv