Lögberg - 24.08.1922, Blaðsíða 4

LOGBERG, FTMTTOAGINN
24. ÁGÚST 1922.
'te. 4
Jögberg
Gefið út hvem Fimtudag af The Col-
ambia Press, Ltd.^Cor. William Ave. &
Sherbrook Str.. Winnipeg, Man.
TaJaiman PÍ-6327 oá N-6328
Jón J. Bíldfell, Editor
(jtanáakríft til blaSains:
Tt(t eOLUNlBlf Pf)ESS, Ltd., Box 3171. Winnipog,
Utanáakrift ritatjóran*:
EDiTOR LOCBERC, Bex 317* Wlnnipog, M«"-
The “LögberK" la prlnted and publlshed by The
Columbla Preaa, Llmked. ln the Columbla Block.
1S3 to 8S7 Sherbrooke Btreet. Winnlpeg, Manitoba
Áfram eða afturábak.
ÞaS var hann Jónas HaHgrímsson, skáld-
ið góða, sem sagði: ‘ ‘ Það er svo bágt að standa
í ,stað» þvi að mönnum munar ahnað hvort aftur-
á ba!k ellegar nokkuð á leiÖ.”
AS líkindnm er enginn sá, sem efar sann-
leikskraft þessara orða Jónasar. Það er held-
ur ekki atriðið, seon vér vildum leggja hér á-
Iherslu á, heldur hitt, hvort að vér í raun og
sannleika, erum á framfara, eða afturfara-
/braut.
Ef til viJl þj’kir sumum þetta umtalsefni
einkennilegt, og ef til vill heimsknlegt, þar sem
nálega hvert einasta hlað og tímarit, sem út
er gefiÖ, talar um þá feikilega miklu framför,
sem eigi sér stað á öllnm sviÖum manniegra
athafna. Og svo kemur gamla máltækið, sem
segir: “Almanna rómnr lýgur síst”, þeirri
staðhæfing hlaðanna til stuSnings.
En þrátt fyrir allan þann vitnisburð og
þrátt fyrir almanna róminn, þá verÖum vér að
játa sannleikskraft, eða sannleiksgildi þess
vitnishurðar.
Ef vér eigum að telja framfarimar verk-
legu, sem orðið hafa í heiminum á síðustu ára-
tugum, til andlegs vaxtar mannanna — ef vér
eigum að telja eimskipin hraðskreiðn, flugvél-
amar furðulegu, hifreiðarnar þægilegu — í
fám orðum; ef vér eigum að telja þægindin,
sem svæfa miljón manna, á miljón ofan, og
vagga þeim í andlevsis svefndofa og værðar
velystingum, þá skulum vér s'krifa nndir al-
menningsálitið, um framfariraar dásamlegu,
sem hampaÖ er framan í fólk nú á dögum.
Ef annars að menn vilja komast að raun
um, hvort á meðal vor er að ræða nm fram
eða afturför, þá er fyrsta atriðið sem menn
þurfa að gjöra sér. grein fyrir, hvað sönn fram-
för sé. Þegar um svrnr á þeirri spumingu er
að rapða, þá er tvent, sem kemnr til greina.
Tvær þroskabrautir, sem mannkyniÖ hefir sótt
fram á, og sem það sækir fram á, þann dag í
dag, og það er þroskahrant hinna verklegu
framkvæmda og hin andlega þros'kaibraut þess.
Eins og þegar hefir verið íbent á hér að
framan, ]>á er engum blöðum um það að fletta,
að á síðari árum hefir hreyting mikil orðið á
í verklegum framkvæmdum, það er aÖ segja,
að hngur mannanna hefir hneigst aðallega að
því, að ryðja öllum, eða sem flestum erfiðleik-
um manna úr vegi, sem því hafa verið til fyr-
irstöðu að menn gætu notiÖ Mfsins, eins og það
er kallað, eða með öðmrn orðnm, að hugur
framsókna og hugvits mannanna hefir aðal-
lega stefnt að einu takmarki, og það takmark
er, að njóta sem mestra þæginda. En sú hugsun
hefir aldrei fært mannkynið fram um eitt hænu-
fet, aldrei þroskað einstaklinga eða heldur
aldrei lyft því andlega upp og áfram mót sól
og isumri.
Hitt atriðið, sem til gretna kemur, er hin
andlega framför mannanna. Það er hinn and-
legi þroski þeirra. ÍEn hann er fólginn í vax-
andi andlegum þrótti, fegurð í hugsun og
hreytni og yl hjartans, sem gjörir lffið bjartara
og mennina ibetri.
'Þegar menn líta svo yfir ástandið í heim-
inum og sj'á allar æsingaraar, alla ágimdina,
alt ósamlyndiÖ og allan hinn andlega vesaldóm,
sem hvarvetna starir mönnum í angu, þá verður
snanni á að taka undir með mentamálaráðherra
Svn'a, og segja: “Hinn andlegi þróttur fólks-
ins er eyÖilagÖur, og er það of hátt gjaild, til
þess að greiða fyrir hlnnnindi hau, sem hin
veraldlega og andlega menning nútímans
veitir”.
Ef mönnnm þykir alheimurinn of stórt
sjónarsvið, þá er ekki annað en líta yfir ástand-
ið eins og það er á meðal vor Vestur-íslend-
inga, líta á hina andlegu mynd vora eins og
hún í raun og sannleika er, og eins og menn
geta tíðnm speglað sig í henni, <í því sem sumir
af Vestur-íslendingum em farnir að láta frá
sér fara á prenti.
Spursmál þetta er eitt af alvarlegustu
spursmálum nútímans, og menn gerðu vel í því
að spyrja sjálfa sig í fullri alvöra, hvort að
þeir séu að <4fara aftur á baik, ellegar nokkuð
á leið”, á veginum til andlegs atgjörfis.
--------o--------
Palladómar Heimskringlu.
Út a.f palladóma-greininni í Hkr. um ís-
lendingadaginn síðasta, finst nefndinni sjálf-
sagt, að segja nokkur orð, því fyrir utan
kvefsnina til nefndarinnar, er í greininni nokk-
ur ónákvæmni og missagnir, sem ekki hefði
þnrft að vera, ef höfundur þeirra hefði verið
með þeim, að fra*ða fólk út í frá um hið rétta
viðvíkjandi deginum.
Fyrsta ónákvæmnin er sú, að dagurinn hafi
verið illa sóttur af almenningi. Nefndinni
finst, að ekki sé hægt að við hafa þau orð, ef
satt ætti að segja, þar sem aðsóknin hlýtur að
hafa verið ein tvö 'þúsnnd mannsl Aðgang
að deginum horguðu 836 manns, og er óhætt
að fullyrÖa, að annar eins fjöldi hafi verið þar,
sem ekki horgaði, sem sé, unglingar og böm.
Þar fyrir utan vora þar um 75 manns fullorð-
ið, sem ekki greiddu inngang, og svo er alt
fólk ótalið, sem um kvöldið kom og sótti dans-
inn, en ekki borgaði aðgang að garÖinum.
|Eftir sögusögn ráðanda danssalsins, var þaÖ
stór hópur og svo var hann ánægður, að hann
gáf nefndinni $50,00 í peningum, sem hann hafði
hálfpartinn lofað, ef aðsóknin yrði góð. Það
er því óhætt að 'segja, að daginn hafi heimsótt
yfir tvö þúsund manns. Það finst nefndinni
sómasamleg aðsókn og alls ekki rétt að breiða
það út, að aðsóknin hafi veriÖ ill. Það er ekki
niðrun fvrir nefndina, þótt svo sé til ætlast,
heldur niðmn um fólk hér í bænum. Nefnd-
in er fullviss um, að hvatning hennar til fólks
um að sækja hátíðina, bar góÖann árangur, því
aðsóknin var fult eins góð í ár og hún var í
fvrra, þótt að þá væri hér maðnr, sem f jöldann
allan langaði til að sjá og kvnnast.
Það er enginn efi á því, að hlýleiki almennings
til Islendingadagsins, er mjög mikið víðtækari
nú, beldur en hann hefur verið til margra ára
og situr það síst á nok'krum, að reyna með mis-
sögnum og ónærgætni, að kæla þann hlýleik.
Önnur missögnin er það, að verðlanna-
dans hafi verið auglýstur. Hans var hvergi
getið og var orsökin til þess sú, að ráðandi
dansins setti þaÖ skilvrði við nefndina, að
hann vrði enginn.
IÞriðja óná'kvæmnin er sú, að nefndarmenn
eða nokkrir af þeim, sem að einhverju leyti
störfuðu við hátíðina, hafi greitt aðgang.
öllum nefndarmönnum vora fengnir tveir að-
göngumiðar, og röðstafanir gerðar við dyra-
vörð, að láta alla inn án horgunar, sem nefnd-
inni hjálpuðu. Hafi því nokkuð af því fólki
horgað inngang, er það áf vangá, en alls ekki
a£ sofandahætti nefndarinnar.
Fjórða ónákvæmnin, og sú lúalegasta, er
viðvíkjandi aldri nefndarmanna. Það er fund-
ið að því, ihvað nefndin hafi verið roggin og
með elliglöpum, og af þeim ástæðum, hafi and-
rúmsloftið verið svo dumbslegt, og vegna þess
galla sæki fólk ekki daginn.
Nefndinni er kent nm, að niður úr
himninum hafi hangt tog-ullariopar, sem haíi
byrgt fyrir sólina, og að skaparinn hafi ekki
bænheyrt nefndina og gefið íslenskt veður. En
sá vísdómur og stórkostlega fögra samlíking-
ar! Það er tæplega hægt að eltast við annað
eins. Sannleikurinn er sá, að í nefndinni eru
koraungir menn, sumir lítið yfir tvítugt og
„ enginn eldri en svona miðaldra. Sumir þeirra
hafa verið í íslendingadagsnefnd ár eftir ár,
og er óhætt að fullyrða, að þeir hafa átt mjög
mikinn þátt í því, að fslendingadagurinn hef-
ur haldist við. Þeir hafa unniÖ dyggilega og
af stakri trúimensku, svo sem: Ólafur Bjaraa-
son, Hannes Pétursson, Sveinbjöm Arnason.
Friðrik Kristjánsson, o. fl. Þessir menn hafa
verið í íslendingadagsnefnd af og til í mörg
ár, og eiga þakklæti, en ekki brígsl skilið að
ilaunum. Ekki veit maðnr, hvaðan höfundur-
inn hefur þann vísdóm, að íþróttimar 'hafi
verið ófjölbreyttar og margt af gömlu íþrótt-
unum ekki sýnt. 'Sömu íþróttaskránni, sem
fylgt var í fyrra, var fylgt nú, og eru á henni
flestar íþróttir, 'sem tíðkast í þessn landi við
lík tækifæri. Hafi þáttakan í þeim ekki verið
eins og skildi, er tæplega hægt að kenna það
nefndinni, því eins oggreinarhöfundurinn komst
að orði: “að hún er of gömul í hettunni”.
Fyrir íþróttunum stóðu þrír komungir
nefndarmenn og allir íþróttamenn og hefur
ekki heyrst annað um þá, heldur en gott eitt og
að íþróttiraar færu fram í besta lagi.
Engin óánægja hefur horist til eyraa nefnd-
arinnar út af neinu í sambandi við þessa árs
íslendingadagshald, heldur miklu fremur kom-
ið í ljós ánægja hjá mörgum, sem þar voru.
Engin miáklíÖ varð út af neinu; alt var með
kyrð og spekt og menn skemtu sér vel. Ef
menn ekki skemtu sér við neitt það, sem á
skemtiskránni var, skemtu þeir sér við samræð-
ur sín á milli, og gamlar og nýjar endurminn-
ingar. Það getur engin nefnd haft svo full-
komiÖ “program”, að það skemti öllum. Aðal
skemtunin er í því fólgin, að sjást og tala sam-
an. Endnmýja vináttu og kunningsskap, og
segja hverjum öðrum ýms tíÖindi og á meÖan
íslendingadagur er haldinn, verður það aðal-
skemtunin.
Ainnars er þessum Heimskr, greinum rahbað
upp í alvöruleysi og ógætni, sem ekki ætti að
eiga heima hjá s'kynsömum og velhugsandi
manni. Þær eru skaðlegar, ekki fvrir nefndina,
heldnr fyrir sjálft málefnið.
'HvaÖa afl er það, sem orsakað gæti það,
að íslendingadagurinn yrði regluleg íslensk
þjóðhátíðf Ekki það, að yngri kynslóðin tæki
að sér nefndarstörfin. Það er aðeins eitt
afl til, sem því gæti orkað — almenningsálitið.
Fengist það óskift, væri björainn unninn. Það
er svo í hverju máli, að ef hugur fólksins er
því fylgjandi, verður m'álið sigursælt og nær
•sínum framgangi. iEr því auðséð, að hver sá
sem reynir að glæÖa áhuga þess í garð málsins,
er þarfari, heldur en sá, sem með flympingum
og striákskap reynir að spilla honum og leiða
hann afvega. I ,
íslendingadagshald er mjög mikið alvöra-
/mál, því það má svo segja, að íslendingadag-
urinn hafi verið einn hinn traustasti þjóðræ/kn-
isvottur hins íslenzka fólks í þessu landi nú
í 33 ár, og honnm er það meðfram að
þakka, að við höfum ekki enn þá
gleymt hverjir við erum og hvaöan við komum
og hverjum okkur her að þakka hið besta, sem j
í okkur er. Því um leið og við minnumst
okkar kæru -móður, minnumst við einnig þess,
sem skapaði hana og okkur. Tapis-t Is-lend-
ingadagurinn, veróur ekki langt að bíða, að við
töpum þjóðerni okkar, og hverfum, sem ís-
lendingar.
Það er því toón nefndarinnar til allra, að
þeir virði á hetri veg verk hennar og taki ekki
toart á því, þótt henni fyndist hún ekki geta
gengið algerlega fram hjá þessum smágreinum,
því henni er málefnið kært og aðeins þess
vegna eru þessar línur skrifaðar.
Látum okkur standa á sama, þótt meÖal
okkar ,séu mannrolur svo lítilsigldar, að þær
til að svala úlfúð sinni, grípi til missagna og
rangfæri athafnir þeirra, sem vilja vel gera.
Höldum Islendingadag á hverju ári og
leggjumst á eitt með hald hans, þá verður toann
okkur til sóma og þeirri ættjörð, sem við
elskum og minnumst á þeim degi.
Winnipeg 21 ágúst 922.
í umlhoði Islendingadags nefndarinnar
A. C. Johnson ritari.
--------o---------
Alanson B. Houghton.
Óteljandi öfundaraugu hvíla venjulegast
fyrst í stað á sérhverjum þeim manni, sem skip-
aður er í háa virðingarstööu. Þó eru til þeir
menn, er svo virðast .sjálfsagðir í hitt og þetta
embættið, að hvorki verður vart öfundaraugna
né andmæla. Einn slíkra manna er Alanson
B. Houghton, hinn ný- útnefndi sendiherra
Bandarikjanná, er gæta skal hagsmuna þjóðar
sinnar á Þýskalandi, fyrsti maðurinn, er haft
hefir slíkt emibætti með höndum, frá þeim tíma
að Bandaríkin fóru inn í heimsófriðinn síðasta.
Nokkram dögum eftir að öldungadeildin
hafði fallist á útnefningu Mr. Houghton’s, kom
ihann heim til þess, aÖ afgreiða hin og þessi
máj, er fyrir láu og ’húa sig nndir ferðina.
Bar það þá við einn daginn, skömmu fyrir há-
degi, að tveir af verkamönnum hans komn
brosandi að skrifstofudyrunum, en sýndust þó
vera í hálfgerSum vandræðum. “Við vitum
ekki almennilega hvað við eigum að kalla yður
eftir þetta, hr. sendiherra, eða eitfhvað annað ”
stamaði annar maðurinn út úr sér. “Hvað
gengur að ykkur?” svaraði Mr. Houghton góð-
látlega. “Auðvitað kallið mig AUan, eins og
þið hafið ávalt gert, frá þeim tíma, er vér lék-
um okkur saman eins og litlir drengir”.
Því næst báðu þessir tveir menn Mr. Hough-
ton að koma með sér niður ií verksmiÖjuna, þar
sem fullar tvær þúsundir af verkamönnnm hiðu.
Lék þá lúðrasveit fyrst nokkur lög, en síðan
kom ræðumaður fram á sjónarsviðiS, óskaði
Mr. Houghton innilega til hamingju í hinn nýja
embætti og afhenti honum f virðingarskvni fána
Bandaríkjanna, ásamt skrautlegu hókfelli, er
innihélt nöfn þeirra, er lagt höfðu fram fé í
fánasióð þenna. TillagiÖ var 10 cent frá hverjum
Mr. Hougtoton, telur þetta augnahlik eitt hið
dýrmætasta á æfi sinni. Samræmið milli hans
og verkamannanna hefir alla jafna veriÖ
óvenju gott.
' Mr. Houghton hefir nm allmörg ár, veitt
forstöðn stórri glervaraingsvcrksmiðju, sem
Corning Glass Works ncfnist, með deildir í
New York, Wcllshoro, Pennsylvaniu og Kings-
port. t verksmiðium þessum til samans
vinna yfir fjórar þúsundir manna, allan ársins
hringr. —
Hinn nýji sendiherra er fimtíu og átta ára
að aldri, fæddur í Camhridge, Massachusetts.
Niám sitt við Harvard hárvkólann, stundaði h>nr'
af hinni mestu alúð og lauk þar stirdentsprófi
árið 1886, með hæsta vitnisburði.
ITann gaf sig um þær mundir allmikið við
skildritalestri og reit enda sjálfur talsvert í
mánaðartolað sikólans — Harvard Monttoly.
Hugur hans hneigðist jafnframt að hagfræði. 1
þeim tilgangi, að afla sér sem mestrar fræðslu
á því sviði, fór Mr. ÍHoughton til Norðnrálf-
unnar og hlýddi á fyrirlestra í þjóðmegunar-
fræði við háiskólana í Göttingen, Beriín og París.
Einnig ferðaðist toann talsvert nm Rússland.
Þegar Mr. Iíoughton kom til Berlínar, skildi
hann tæipast stakt orð í þýzku. En er hann
fór burt úr Þýskalandi og hvarf heimleiðis. eft-
ir þrjú ár, talaði hann eigi aðeins á-
gæta þý.s'ku, heldur jafnvel hugsaði og dreymdi
á því máli.
Þegar heim kom, var faðir hans mjög þrot-
inn að heilsu. Það varð því að ráði, að
Houghton yngri, skyldi leggja þjóðmegunar-
fræðina á hylluna, en takast á hendur í þess
stað, algenga vinnu á glervarnings versmiðj-
unni. Kaupið var til að hyrja með $1.25 á
dag. Mr. Hougtoton var þá. tuttngu og sex ára
að aldri. En um fertugsaldur var hann kjör-
inn varaforseti 'þessa volduga iðnfyrirtækis og
voru launin þá orðin hreint ekkert smáræði.
Nokkru síðar hlaut hann forsetatign í verk-
smiðjnfélaginu og jók hann þá á skömmum
tíma umsetninguna svo, að fyrirtækið varð eitt
hið voldugasta slíkrar tegundar í víöri veröld.
Eftir að hafa gegnt þeirri sýslan í átta ár,
sagði Mr. Houghton henni af .sér og hanð sig
fram sem þingmannsefni í þrítngasta og sjö-
unda kjördæmi Ne*w York ríkis. Kjördæmi
þetta hefir adrei þótt fast í flokksrásinni, held-
ur sent venjulega á þing Demokrat fyrir eitt
kiörtímahilið og Repuhlican fyrir hitt. Mr.
Houghton hefir auðvitað verið stálsleginn
Repuhlicani alla sína æfi. Hann toafði einsett
sér, að vinna kosninguna, og gerði það líka
með 16.000 atkvæðum í meiri hluta. Við kosn-
ingu þá, er fram fór fyrir tveim árum,
fékk Mr. Houghton 30,000 atkvæði umfram
gagnsæ'kjanda sinn.
I (Mr. H'oughton telur góðan erlendan mark-
að, vera eitt megin skilyrÖið fyrir framtíðar-
hagsæld Bandaríkjaþjóðarinnar. Innanlands
inðnaðnrinn sé bominn á það hátt stig, að ár-
lega sé framleitt margfalt meira, en þjóðin
þarfnist til notkunar heima fyrir. Þess vegna
ríði lífið á, að koma Norðurálfunni aftur á fæt-
urnar, laga peningagengiÖ, og skapa þar með
lánstraust að nýju. Haldi alt saman áfram
að vera á ringulreiÖ í Norðurálfunni, vofi sami
toáskinn yfir Bandaríkjunum. Af atvinnnleysi
austan hafsins, stafi engu umfangsminna at-
vinnuleysi vestan toafs. “Vér getum ekki leng-
ur einangrað osis frá umtoeiminum”, segir Mr.
Houghton, og sagt “að Ameríka sé sjálfri sér
nóg”. 'Hún væri það kannské, ef hún fram-
leiddi ekki meira en til heimilisriota, ef svo
mætti að orÖi kveða. En nú er þessu alt á
annan veg fariÖ. Vér höfum reglulegan stór-
iðnað, framleiðnm margfált meira, en þjóðin
heima fyrir þaraast. Og nema því aðeins1, að
erlendi markaðurinn standi ávalt opinn fyrir
afgang framleiðslu vorrar, horfir til stórvand-
ræða. A þeim markaði hvíla atvinnumál vor
að miklu leyti. Sé hann heilhrigður, hafa all-
ar hendur nóg að starfa innan vébanda þjóðar
vorrar. Sýkist hann eða lokist, horfum vér
fram á heimsins mesta höl — atvinnuleysið.
Hinn nýji .sendiherra er hugsjónamaður.
IHann trúir því eindregið, að morgundagurinn
sé meira enn fær nm að ráða fram úr hverju
því má!i, sem gærdeginuml reyndist ofurefli.
Fyrstu árin á þingi, átti Mr. Houghton sæti í
nefnd þeirri, er um utanríkismálin fjallar og
þótti þar hinn mesti atkvæðamaður. En eftir
síðustu kosningu, hlaut hann sæti í f járveitinga
nefnd neðri málstofunnar.
1 sambandi við verndartollamálið, komst
Mr. IHougihton nýlega svo að orði: “Ef að
verndartollar í einhverri iðnaSargrein, stuðla
að aukinni almennings velmegun, ,skal eg 1 já
þeim lið. Hnigi þeir aftur á móti að anð-
sofnun einstaklingsins myndi eg telja það
skyldu mína, að toerjast gegn þeim með hnúum
og hnjám.”
E. P. J.
Ástœðurnar
fyrir því aí hugur íslenzkra bænda
hnegist til Canada.
6. Kafli.
í hinum fyrri greinum, hefir
verið nok'kuð að því vikið, bvers
vegna að hugur svo margra ís-
lenzkra bænda, hefir hneig.st að
Manitobafyllki. En í þessari
grein verður leitast við að lýsa að
nokkru ástandi og staðháttum í
Saskatchewan fylki. f mörgum til-
fellum gildir það sama um Mani-
toba og Saskatchewan, enda liggja
þau saman hlið við hlið. pó
eru ýms atriði, að því er snertir
Saskatchewan, sem væntanlegir
innflytjendur hefðu gott af að
Ikynnast, þar sem öðruvísi hagar
til og skal hér drepið stuttlega á
nokkur helztu atriðin, sem gera
það fylki frábrugðið Manitoba.
'pað sem nú er kallað -Saskatche-
wan, var áður-meir víðáttumikið
landflæmi í Vestur-iCanada, sem
Hudsons Bay félagið hafði fengið
samkvæmt erindisbréfi frá Char-
les II., árið 1670. Síðan komst
spildan undir hina canadisku
stjórn, og var henni stjórnað frá
Regina, sem nú er höfuðborg þess
fylkis, með hér um bil 40,000 í-
búa. Árið 1882, var megin hluta
þessa flæmis skift niður í Alberta,
Assiniboia og Saskatchewan. pað
var ekki fyr en 1905, að Saskat-
chewan hlaut fylkisréttindi, með
Manitoba að austan, Alberta að
vestan, Bandarkin að sunnan, en
North West Territores, að norðan.
Saskatchewan er 257,700 fer-
mílur að stærð, og er því ummáls-
meira en nokkuð Norðurálfuríkið,
að undanteknu Rússlandi, það er
tvisvar sinnum stærra en Eng-
land, Wales, Skotland og írland
til samans, og hefir um sjötíu og
tvær miljónir ekra, sem hæfar eru
til kornræktar og annarar yrkju.
Af þessu flæmi hafa enn elkki
tuttugu miljónir ekra komist und-
ir rækt, það er því sýnt, að tæki-
færi fyrir nýbyggja í Vesturland-
inu, eru enn því nær ótakmör/kuð.
íbúatala fylkisins er nú nálægt
700,000. Eins og nú standa sakir
framleiðir Saskatc'hewan af hin-
um litla ræktaða ekrufjölda,
meira korn, en nokkurt annað fylki
í Canada. Saskatchewan hefir
á einu einasta ári, framleitt 384,
156,000 mæla af hveiti, /byggi,
höfrum og hör og er þess vegna
eitt mesta kornframleið'sluland
innan breska veldisins.
Fyrir hálfri öld eða svo, var
fylkið að heita mátti óbygt. Hin
litla jarðrækt, sem þekkist þar þá,
var á mjög ófullkomnu stigi. Stór-
ar Buffalo hjarðir, undu sér lítt
truflaðar á beit, um sléttuflœmin
Víðáttumiklu. Rauðskinnarnir,
það er að segja Indiánarnir, þótt-
ust hafa tekið sléttuna að erfðum
og þar atf Ieiðandi hefBu engir
aðrir hið minsta tilkall til hennar.
Fáeinir stórhuga æfintýramenn,
tóku að leita þangað vestur fyrir
rúmum þrjótíu árum. En jafn-
skjótt og tekið var að leggja járn-
brautirnar, þyrptist fólk að úr
öllum áttum. Jarðvegurinn er
framúrskarandi auðugur að gróðr-
Electro Gasoline
“Besl öy Every Tesí”
Pessi Gasolía endist yfir mestan mílufjölda og
fyrirbyggir ólag á mótornum.
Skjót Afgreiðsla hjá vorum Sjö
Service Stations:
Sérstök þægindi við fylling og hreinsun Transmissions
og Crank Case
No. 1. Corner Portage og Maryland.
N. 2. Main Street, gegnt Union Depot.
No. 3. McDermot og Rorie, Sts., gegnt Gr. Exchange.
No. 4. Portage Ave. og Kennedy St.
No. 5. Rupert og King, bak við McLaren Hotel.
No.6. Osbome og Stradbrooke St.
No. 7. Main Street North og Stella Ave.
Einnig til sölu hjá eftirgreindum Garages:
Willys-Overland, Cor. Portage og Marylano.
Cadillac Motor Sales, 310 Carlton.
Imperial Garage, Opp. Amphitheatre.
Biðjið kaupmann yðar um:
Buffalo English Motor Olíu, Tractorlene Olíu og Greasee.
Prairie City Oil Co., Ltd.
Phone A 6341 601-6 Somerset Building