Lögberg - 21.09.1922, Side 6

Lögberg - 21.09.1922, Side 6
 LOGHHRG, FIMTUDAGINN 21. SEPTEMBER, 1922. Fjölskyldan á Haugh Saga frá Skotlandi eftir ANNIE SWAN. Smátt og 'smátt hætti hán að gráta, en móðir hennar svaf enn þá föstum svefni. Frú Heron sjálf hélt ávalt, að hún gæti aldrei lokað einu auga, en sannleikurinn var, að hún svaf betur en vesligs Mary, dóttir hennar, sem all- oftast vann hart allan daginn og var of þreytt á kvöldin til að geta sofnað. NiSri í dagstofunni héldu þessir tveir menn á/raan að tala saman, og ómurinn af rödd þeirra heyrðist glögt í litla herberginu, þar sem 'Marj’ og móðir henar voru. iAflt í einu hlógu þeir hátt, og Mary stóð snögglega upp. Blæjan hafði ekki verið dregin fyrir gluggann, því ekk- ert hús var í nánd, sem sneri glugganum að gamla prestssetrinu, og mjög fátt fólk gekk fram hjá svo sein1 á ikvöldin. Kvöldið var kyrt og bjart. -Stjömurnar skinu tífalt skærara en vant var—það sýndist að minsta 'kosti Mary, og meÖan hún stóð við gluggann og horfði á hinn heiðbjarta himin, hugsaði hún um hve mikið gott og gagnlegt hún gæti gert öðrum, ef hún tæki tilboði Claudes og yrði konan hans í Annfield. Það mundi losa hana við hinar ömurlegu áhyggjur, sem gerðu líf hennar svo dimt og leiðinlegt, og veita henni sorglausa framtíð- Hún sneri sér við, og leit á magra, holdlitla andlitið hennar móður sinn- ar, þar sem áhyggjur og sorg höfðu grafið djúpar hrukkur. Claude var ríkur og gjafmildur. Hjarta hennar sló hart, og blóðið kom fram í kinnar hennar^ ruglingslegar hugsanir streymdu gegn um heila hennar. Nú kom bróðir hennar að stiganum og kall- aði til hennar- “Claude verður að fara Mary, getur þú komið ofan?” “Já, rétt strax. Beiddu hann að bíða eitt augnablik, Willie.” Hún íaugaði andlit sitt, slétti .háriÖ, vafði um sig léttu sjali, og gekk með rjóðar kinnar og geislandi augu ofan stiganru Þeir stóðu báðir í forstofunni, þegar hún kom ofan, Claude með hattinn í hendinni. Willie leit undrandi á hana. “Um hvað ertu að hugsa, Mary?” spurði hann, “ hvað hefir 'komið fyrir þig uppi?” “lEg er að hugsa um að fylgja Claude út að girðingarhliðinu”, svaraði Mary, “mig lang- ar til að tala við hann”. Willie opnaði dyrnar, kvaddi Claude alúð- lega, lokaði dyrunum á eftir þeim og gekk inn í stofuna, eins og hann dreymdi. Þau gegnu þögul eftir leiðinni að girðingar hliðinu. Þá nam Claude staðar og leit spyrj- andi á Mary. Hugur hans var fullur af von- um. “IHvað hefir þú áformaÖ, Mary?” spurði hann kvíðandi. Hún krosslagSi hendurnar á dyrastólpan- um, og leit á hann hryggum augum. “Þú spurðir, hvort eg vildi verða kona þín, Claude, var það ekki?” “Jú, sannarlega”. ‘ ‘ Eg er fús til að verða kona þín, og er þér þakklát fvrir að þú elskar mig”. Þetta var nokkuð undarlegt svar, og Claude leit snöggvast á hana, eins og hann hefði ekki skiiið hana rétt, en hún hindraði honum frá að svara, því hún bætti við meÖ viðkvæmni rödd: “Þú komst mér algerlega á óvart, Claude. 'Eg vissi ekki, að þú varst að hugsa um mig, og eg get enn ekki áttað mig á því, en eg vil gera alt, sem mér er mögulegt, til þess að verða þér ástrík og trygg kona, og gera þig lánsaman og ónægðan meðan við lifum bæði”. “Þetta er alt, sem eg krefst, elsku Mary mín”, svaraði hann viðkvæmur. “Þú veist það ofur vel, að þú getur fengið mig til að gera það sem þú vi'lt, og gert mig að þeim manni, sem þú vilt, er það ekki?” 15. Kapítulú Daginn eftir kom frú Allardyce í heim- sókn til Haugh, en henni var sagt, að frú Kerr væri í Aannfield. Hún var að tala við stofu- stúlkuna þegar Eleanor kom ofan stigann. “Svo þér eruð þá heima, Eleanor?” sagði frú Allardyoe, “mig langaði ti'l að tala við móðir yðar, en eg vil koma inn, þó hún sé ekki 'heima, ef þér viljiÖ leyfa mér það. Það er enn þá of snemt að aka til stöðvarinnar, til þess að sækja Robert”. “lAuðvitað komið þér inn, það segir sig sjálft, að þér eruð velkomnar, þó mamma sé ekki heima. Lát þú teið inn, Katie”. iFraamkoma Eleanors var ekki mjög aðlað- andi, en frú AMardyce tólk henni með ró. Hún athugaði hana nákvæmlega, um leið og þær urðu samferða inn, og þó að henni þætti ekki vænt um hana, gat hún ekki forðast að dáðst að henni, að því er útlitið snerti, en henni gat ekki dulist að hún var um of drambsöm, og hugsaði um það allhnuggin, að hún yrði að ganga í gegn- um margt og mæta mörgu mótlæti, til þess að lægja dramb hennar. “Þökk fyrir, eg hefi ekki lyst ó tei ”, sagði hún alúðlega. “En mig langar til að hressa mig á ein- um tebolla”, svaraði Eleanor. “Finst yður ekki vera kakit? Jafnvel hérna inni finn eg til kulda!” Eleanor var ekki eins blátt áfram og hún var vön að vera. Fyrst og fremst fann hún, að frú Allardyce horfði á sig rannsakandi augum, og að öðru leyti var hún hrædd um, að gestur sinni yrði of lengi til þess, að sér yrði mögulegt að framkvæma það áform, sem hún hafði ásett sér. “Robert segir að alt sé svo yfirburða fall- egt í Annfield; hann fór þangað í gær síðdegis. Claude er eflaust ónægður yfir þessu nýja heim- ili sínu?” “Það er mjög sennilegt”, svaraði Eleanor. “Þér hafið líklega heyrt stóru nýungina?” “Að Mary Heron á að verða húsmóðir í Annfield”. Frú Allardyce hrökk við. “Þetta er alveg óvænt nýung! Nær var þetta ákveðiS?” “Bkki fyr en í gærkvöldi, og allir eru á- nægðir með trúlofanina. Mamma er mjög glöð yfir henni, og Claude er auðvitað hugfang- inn”. “Svo Mary Heron á að verða frú í Ann- field?” endurtók frú Allardyce, með þeim radd- hreim, sem sagði frá vonbrigðum hennar, því orð ungfrú Kerr eyðilögðu allar vonir hennar. “Kemur yður þetta á óvart?” “Já, satt að segja, hefir mér aldrei dottið til hugar að henni þætti vænt um Claude, en menn vita aldrei hvað jafn rólegar manneskj- ur og Mary, geta hugsað um.” “Eg vona að peningarnir hafi okki freistað hennar”, sagði frú Allardyce, “þeir geta ekki útvc|jhð okkur! hugjaró.” “Nei, en það er samt sem áður gott að hafa þá. Mig furðar alls ekki, þó að Annfield hafi vigtað þungt á metaskálinni. Þér vitið að Her- ons eru mjög fátæk, og hafa lítið að lifa af.” Hún talaði afar kæruleysislega eins og þetta væri henni alveg óviðkomandi. Hún hafði að eins farið að tala um trúlofanina til þeiss, að snúa athygli fni AMardyce frá sér sjálfri, því hún vildi síður, að hún færi að tala um sína eigin viðburði núna. “Svo þér viljið ekki giftast syni mínum, Eleanor?” sagði frú Allardyce litlu síðar. “Eg vona að yður takist að finna betri mann ein- hverntíma, en eg er í efa um það”. “Eg hélt að það yrði yður til ánægju að vita, að eg yrði ekki tengdadóttir yðar”, svar- aði Eleanor. Eg veit mjög vel að yður geðj- ast ekki að mér. Þessi orð komu alveg á óvrart, og nú var það frú Allardyce, sem varð vandræÖaleg. “Við erum of líkar að lundarfari til þess, að okkur geti komið vel saraan, IBleanor, ef við búum í sama húsi, en ef þér hefðuÖ orðiÖ kona sonar míns, skvldi eg hafa reynt að umgangast ýður friðsamlega og láta yÖur líða \rel”. Eleanor vissi að hún talaði sannleika. Því hvaða galla sem frú Allardyce hafði mundi hún alt af reyna að gera skyldu sína gagnvart }>eim, sem voru herini á einhvern hátt sam- tengdir. “Er áform j’ðar alveg óumbreytanlegt, Eleanor?” Eg er nú í rauninni eins dramb- söm og þér sjálfar, en eg finn svo sárt til sorg- ar vegna sonar míns, að eg vil gera hvað sem er, til þess að honum geti liÖiÖ vel og að hann sé ánægður”. " " Eleanor varð viðkvæm sökum raddhreims frú Allardyce og sneri sér snögglega að henni. ‘ ‘Eg vildi að eg hefði getað gefið syni yðar annað svar”, sagði ,hún áköf, “en eg get það ekki. Eg elska hann ekki.. Eg kann vel við hann. Eg veit að hann er ágætur sonur og mundi verða góður eiginmaður, en eg get ekki gifst honum. Eg vona að þér skiljið mig, frú Allardyce?” Það var sjaldgæft að Eleanor lét meiningu sína í Ijós svo hiklaust og opinskátt, svo frú Allardyce fanst hún mei'ra aðlaðandi en áður. “Eg vona að honum takist að gleyma vð- ur. Tíminn læknar öll sár, segja menn. Það eina, sem eg hefi að segjia er, að ef þér nokk- uru sinni breytið áformi yÖar, skuluð þér fá innilega móttöku hjá mér”. Augu Eleanors fyltust tárum, og frú Allar- dyoe voru heldur ekki þur. Litlu síðar stóð hún upp til að kveðja. A Ieiðinni til stöðv- arinnar, var Eleanor altaf í huga hennar, og hugsanir hennar um hana voru vingjamlegri en þær höfðu veriö um mörg ár. Hún hafði ó- vænt séð glampa af hinu sanna eðli hennar og skildi, að þar var meira af djúpri og sannri til- finningu hjá henni, en hún hafði álitið. Hún hafði ekki eingöngu fyrirgefið henni, að hún neitaði bónorði sonar síns, en hún dáðist líka að þeirri staðfestu hennar, að hún gat haldið fast við áform sitt. Þegar frú Allardyoe var farin, hringdi El- eanor eftir þjónustustúlkunni. “ Veist þú, hvort faðir minn hefir sagt öku- manni að fara með mig til Kirkcaldy, Katie?” spurði hún róleg. “Nei, ungfrú, um það hefi eg ekkert heyrt. A eg að spyrja hann?” “ Já, segðu honum að taka lótta vagninn; eg hefi ekki míkinn farangur”. Ætlið þér að leggia upp í ferð, ungfrú?” spurði stúlkan undrandi. “ Já, eg ætla að ferðast í burtu fáeina daga. Eg hefi búið um fatnað minn. Hlauptu að eins ofan að hesthúsinu og sjvurðu, hvort eg geti fengið .hestinn strax, ef ekkert hindrar”. Katie varð undrandi, en henni kom ekki til hugar, að neytt leyndarfult áform stæði í sam- bandi við þessa ferð. Eleanor þaut upp í her- bergi sitt, þar sem 1ítil taska stóð ferðbúin. íHattur hennar og kápa 1óu líka til taks, og hún átti að eins eitt eftir að gera, nefnilega að skrifa bréf til móður sinnar. Hún settist við skrif- borið sitt og reyndi það, en það var mjög erf- itt starf. Aður en hún var búin með það, barði Katie að dyrum hennar. “Andrew er að láta hestana fyrir vagn- inn, ungfrú. Hann verður tilbúinn að fáum “Með klukkan sex lestinni. AS fimtán mínútum liðnum. Með hvaða Iest íarið þér?” Fáðu einhvern af hinuan til að hjálpa þér að mínútum liðnum verð eg að vera komin af stað. bera töskuna ofan, og láta hana í vagninn”. Ætíið þér að verða lengi í burtu frá heim- ilinu?” spurði stúlkan, sem fanst þessi skyndi- lega burtför mjög undarleg, en varð samt ró- leg, þegar ,hún sá hve kyrlát hin unga ungfrú Kerr var. “Eg veit það ekki, flýttu þér nú ofan og fáðu einhvern til að hjálpa þér með töskuna”. Eleanor var mjög föl, þegar hún steig upp í vagninn, og blæjan duldi hin tárvotu augu hennar. Ökumaðurinn sagði seinna frá því, að hún hefði ekki talað eitt einasta orð á allri leiðinni til Kirkcaldy. Hjá stöðinni gaf hún ihonum fáeina skildinga, fekk mann til að taka töskuna, og gekk inn og settist í fyrstu raðar klefa, þar sem hún var alein. Klukkan var næstum sjö, þegar frú Kerr, maður hennar og sonur, komu aftur frá Ann- field. Frú Kerr var mjög þrcytt, af því hún hafði verið að ikoma öllu í húsinu í sem best á- sigkómulag, og varð að vinna allan daginn til |að geta það, en hún var glöð og ánægð. Þegar Claude sagði henni frá trúlofan sinni varð hún ósegjanlega glöð, því hún fann að nú var öðru barni hennar algerilega bjargað. Hún þekti Mary Heron mjög vel, og vissi að hún var ákveðin og staðföst, og að einmitt hún átti þá hæfi'leika, sem Claude skorti. Það var eins og hún hefði verið sköpuð handa honum, og mörgum sinnum þennan dag, hafði móðir hans þakbað guði fyrir það í huga sínum, að hann hafði orðið fyrir þessu láni. Og nú kom hún heim til að mæta nýrri sorg, sorg sem mundi hrekja allan frið og á- nægju um langan tíma frá húsinu. “Lóksins erum við þá komin, Katie”, sagði hún alúðlega. “Hefir ungfrú Eleanor beðið lengi eftir okkur til dagverðarins?” Katie stóð agndofa af hræðslu, og hið rólega andlit hennar varð vandræðalegt. “Ungfrú Eleanor fór héðan klukkan fimm, og Andrew ók með hann til járnbrautarstöðv- arinnar í Kirkcaldy”. “Er hann ekki kominn aftur enn þá? Það eru meira en tvær stundir síðan. Eg vona að þau hafi ekki orðið fyrir neinu óhappi”. “|Nei, frú. Andrew er kominn fyrir löngu síðan. Ungfni Eleanor sagði, að hún yrði fjarverandi nokkura daga, og hún tók töskuna sína með sér. Það leit út fyrir að hana furð- Jaði á því, að óðalseigandinn hefði ekki skipað Andrew að flytja hana til stöðvarinnar, en hún mintist samt ekki á það”. “íEg hefi ekki heyrt eitt einasta orð um þessa undarlegu ferð, fyr en á þessu augna- bliki”, sagði frú Kerr þreytulega. Hún fann til ósegjanlega kveljandi kvíða í liuga sínum. “Iíún skildi eftir bréf til yðar. Ungfrú Eleanor sagi, að hún hefði gleymt að segja yÖur noikkuð , og að hún yrði þess vegna að skrifa yður. Bréfið er uppi, eg skal sækja það.” Hún hljóp upp, og frú Kerr hné skjálf- andi niður á gamla legubekkinn. 'Hana grun- aði að eitthvað skelfilegt hefði átt sér stað. A sama augnablikinu kom maður hennar og son- ur upp stigann. “Hvers vegna situr "þú hérna?” spurði Kerr undrandi. “Eg mátti til að setjast, Alek. Eg er svo Ikvíðafull. Vissir þú, eða hafðir nokkurn grun um, að Eleanor hafði í hyggju að leggja upp í ferð í dag? Kata segir, að hún haldi, að þú hafir vitað um það”. “Eleanor farin burt? Hvert ætlaði hún að fara?” spurði hann undrandi, og Claude stóð líika alveg hissa, og starði á hana. “Katie segir, að hún sé farin. Andrew hefir flutt hana og farangur hennar til stöðv- arinnar. Hér kemur Katie með bréfið”. ‘ ‘ Kæra mamma! Eg fer að heiman af því, að mér líður svo illa, að eg get ekki verið hér lengur. Eg olli líka ykkur öllum svo mikilla sorga og óánægju, að það er best að eg fari. Eg skal bráðlega skrifa þér. Þú mátt okki bera áhyggjur eða Ikviða mín vegna, og þú verður að biðja pabba, að 'kvelja ekki ykkur öll af því, að hann er reið- ur við mig. Eg hefi nóga peninga, næstum því •sextíu pund. Eg hefi ekki brúkað alla þá pen- inga, sem pabbi sendi mér til Parísar, og auk þess á eg ofurlítið í bankanum í Edinburgh. Eg segi þér þetta af því, að eg veit, að þú mundir kvíða fyrir því, hvernig eg kæmist af. Eg skal ekki gera neitt sem hryggir mig eða veldur mér báginda. Eg skal gæta sjélfrar mín vel. Reyndu að gleyma mér, góða mamma! Eg hefi ekki verið þér góð dóttir, og hefði aldrei getað orð- ið það. Mér er ómöulogt að breyta lundar- fari mínu, þó að eg vilji það. — Þín Eleanor.’ ’ Kerr las bréfið yfir öxl konu sinnar, og andlit 'hans sýndi tilfinningu hans. Reiðin logaði í honum, en tempraðist þegar honum varð litið á- konu sína, algerlega örvinglaða. Alt í einu datt bréfið úr höndum hennar, og hún hné meðvitundarlaus niður á gólfið. 16. Kapítuli. Fjölsky.ldan Brabant hafði um tíma sest að í rólegri götu í nánd við Edgeware Road í London. Þaðan skrifaði frú Brabant Elea- nor, að leikrit Adrians hefði verið móttekið með gleði, líklega sökum þess, að Rickmann hafði hjálpað honum og gefið honum góðar bandingar, og að leifchúsið, sem keypti leikrit- ið, ætaði að ileika það að fáum mánuðum liðn- uim. Og um Louis sagði hún, að vonbrigðin •sem hann hefði nýlega orðið fyrir, hefði breytt honum í alt annan mann, og kastað skugga á líf hans. Þetta bréf hvatti Eleanor til þess að lok- um að taka sfcref, sem hún hafði svo lengi hugs- að um. Hún hafði í ímyndan sinni ,séð svo marga hæfileika hjá móður og syni, sem þau ökki áttu, og áleit, að hún mundi breyta rétt og göfuglega, ef hún tengdi forlög sín við þeirra. RI•• !_• timbur, fialviður af öllum Wyjar vorubirgðir tegundum> geirettur og ai.- konar aðrir stríkaðir tiglar, hurðir og gluggar. IComið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir að sýna þó ekkert sé keypt. The Empire Sash & Door Co. Limit«d HENRY AVE. EAST WINNIPE43 Winnipeg Brick Company Limited Verksmiðjueigendur og kaupmenn — verzla með — SKRAUT-GRJÓT og ALGENGT GRJÓT Sandsteypulím, Möl, Lím, Cement og Liti í steypulím o. s. frv. Utambæjar sem innan pantanir afgreiddar tafarlaust. Phones F.R. 700—701 The Dowse Sash & Door Co. Ltd. —Búa til og Verzla með — Hurðir, Glugga, Geirettur og Strykaða Tigla. úrval af hörðu og mjúku timbri — Hringið N 1156 — Að hún hefði jafn litla þekkingu á lífinu og ilítið barn, mátti ráða af því, að hún ekki eitt einasta augnablik fann til efablendni eða tor- trygni ó allri leiðinni. Hún ætlaði að leita varðveislu og skjóls hjá Brabants, með fulllu trausti ti'l þeirra, þó hún efaðist um ást og vel- vild foreldra sinna og annara vina, sem hún átti og þekti. Næstu nótt var hún í Carlisle, og kom til London síÖdegis daginn eftir. Þyklk þo'ka hvíldi yfir borginni, og vagn frá stöðinni flutti hana skref eftir skref till hins ákveðna staðar, })ar sem hún loksins lenti svöng, köld og undar- 'lega harmþrungin. Með sínu mikla vilja- afli hratt hún frá sér þessnm kvíða, og ásakaði sjálfa sig fyrir þetta vantraust á vinum sínum, sem hún áður bar fult traust tiíl. Brabants bjuggu í mötuneytishúsi, og húsmóðirin, i&em varð hrifin af hinu tígulega út- Jiti hennar, tók á móti henni mjög alúðlega. “Er frú Brabant heima?” spurði Eleanor. “(Ekki núna, en bún kemur bráðura. Eg held að hún hafi eikki búist við yður, hún hef- ir efeki minst á það”. “iNei, hún hefir ekki búist við mér, en eg get farið inn í herbergi bennar og beðið þar, þangað til hún kemur”. Húsmóðirin fýlgdi henni inn í dmma, leið- inlega dagstofu, þar sem hún kvreifcti á gas'ljós- inu undir eins og lét eldiviÖ í ofninn. “ A eg að senda dálítið af tei upp til yðar?” spurði hún. “;Niei, þökk .fyrir, eg ætfla að bíða þangað til frú Brabant kemur”, sagði Eleanor og greip blað, sem lá á borðinu. Þegar húsmóðirin var farin út, leit Elea- nor rannsakandi augum í kring um sig í hev- Iberginu, sem vrar algerlega ólíkt herbergjunum í hinu skrantlega heimili, sem hún hafði yfir- gefið, því þau voru björt og viðfóldin. Hún 'braut ’heilan um það, hvernig frú Brabant, sem alt af hafði látið í ljós, að hún væri vön við þokkalegt og viðfeldið skraut, gæti þolað að húaí slíku plássi, og hún skildi, að peninga- legar kringumstæðnr vina sinna, hlytv að vera lakari en nokkuru sinni áður. Þessa hálfu stund, sem hún sat þar alein og beið, lifnaði í huga hennar óijós grunur, og í fyrsta sinn fór hún að efast um, að hún hefði breytt rétt með því, að koma hingaÖ.. Litlu eftir fimm kom frú Brahant heim ut- an úr hænum, og þar eð hún hafði lykil að fram dyrunum, og kom inn án þessað hafa talaS við nokkurn, vrar hún ekki undir það búin að sjá það, sem beið hennar í dagstofunni. Hún fmisti alla böglana á gólfið og rétti hendumar upp. “Hamingian 'góða, hvað ert þú að gera hér?” hrópaði ihún, þar eð hún gleymdi hnæsni hl'utverki sínu, sem hún var svo æfð í að nota, eitt angnahlik, en hún áttaði sig hráðlega og unöran hennar breyttist í hina mest aðlaðandi Ailúð. “Góða hamið mitt — þetta er raunar al- veg óvænt gleði. Hvað er á sieiði?” spurði hún og kysti hana innilega. Það var erfitt að svara þessari spumingu, a'f bví ekkert hafði viljað til, og Eleanor skildi nú alt í einu, hve heimsfculega og fyrirhyggju- laust að hún hafði hagað sér. Hún fann að hún hafði gert sig hlægiliega með því, að troða sér inn hjá þessum manneskj- nm, sem litu út fyrir að vera svo fátækar, og isem að líkindum skevttu ekki hið minsta um uærveru hennar. Hún gat ekki glevmt svipn- nm á andliti fní Brahants, osr hve hilt henui varð við, þegar hún sá hana óvænt í dagstof- unni. “Það hefir ekkert sérstakt viljað til”, svar- aði hún fremnr kjarklítil, “en eg get ekki þol- að að vera heima lengur, }>ess vegna er eg ikomin til yðar, ef þér á annað horð viljið lofa mér að vera ihér”.

x

Lögberg

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.