Lögberg - 22.03.1923, Qupperneq 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. MARZ, 1923
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
Konan hafði starað stöðugt á Líönu, en nú lýsti
sér hræðsla og óróleiki í svip hennar. — Hún tók
með vinstri hendinni um hlut sem hékk við eina
keðjuna og hélt honum fast með mjóu fingrun-
um. pessi hlutur virtist vera ilmflaska úr silfri.
“Nei, nei, vertu bara róleg, frúin tekur
það ekki”, sagði frú Löhn í skipandi, en þó sef-
andi róm. “Já, eg segi J>að, að þetta fólk sé fá-
tæklingar,” hélt hún áfram og sneri sér að Lí-
önu. “Eíkki getur imaður borðað þennan hé-
górna” — hún toenti á skrautgripina — “og sann-
ast að segja á hún það aills• ekki; hinn gamli náð-
ugi herra, hirðdróttsetinn gæti tekið iþetta rusl
frá henni, ef hann vildi. — Hún á ekki nokkurn
skapaðan hlut. Og það er toara af náð húsbænd-
anna, að hiún og drengurinn fá að borða hér og
mega vera í húsinu — toara af náð húsbændanna
og engu öðru.”
pessi útskýring, sem var gefin í svo skörp
um og sterkum dráttum, smaug í gegnum hjarta
ungu konunnar eins og hárbeittur hnífur, og það
því fremur sem Gabríel toeygði sig yfir móður
sína og klappaði henni meðan ráðskonan var að
tala, rétt eins og hún væri barn, er þyrfti vernd-
ar með, og sem mætti koma til að gleyma öllum
sársaukanum, sem það yrði fyrir, með því að
iáta blíðlega að því. Höfuð drengsins, sem var
frítt en dálítið þreytulegt og með þunglyndissvip
um munninn, bar vott um þolgæði og undirgefni,
sem margra ára ill meðferð hafði stimplað á svip
hans. Líana hefði að vísu gjaman viljað spyrja:
“Hver er þessi undarlega, ókunna kona, og hvers
vegna er hún hér með toarnið sitt, sem verður að
• alast upp undir svona hræðilegu oki?” En ótt-
inn um að ráðskonan mundi gefa fleiri skýring-
ar, sem yrðu enn meira særandi, kom henni til
þess að segja ekkert. Hún fór ofan í vasa sinn
dró upp súkkulaðismolana og lagði þá á borðið.
“Leó sendir þér þetta, Gabríel”, sagði hún,
“og svo átti eg að bjóða þér góða nótt fyrir
hann.
“Hann er góður, og mér þykir vænt um
hann,” svaraði drengurinn með þunglyndislegu
brosi.
“pað er rétt, ibarnið imitt — en það má ekki
koma fyrir oftar, að þér verði refsað fyrir ó-
hlýðni hans.” Hún lagði víaifinguúinn undir
hökuna á honum, lyfti upp höfðinu á honum og
horfði bilíðlega í sakleysisleg augun.
“porir þú aldrei að segja neitt, þegar þér er
gert rangt til?” spurði hún, alvarleg.
ófríða andlitið á frú Löhn roðnaði af undr-
un — hún toarðist augsýnilega eitt augnablik, en
aðeins eitt augnablik, við einhverja djúpa til-
finningu, svo leit hún aftur á hina nýju húsmóð-
ur sína og sagð í einn ákveðnari rðm en hún
hafði áður talað í.
“Náðuga frú, það gerir Gabríel ekkert ilt,
og hann ætti að vera þakklátur þegar þeir gera
honuim órétt í höllinni og kyssa á hendur þeirra.
— Hann á að verða munkur, hann á að fara í
kiaustur — þar, er nú um að gera að þegja og
segj'a ekki orð, og það þó að sálin sé reiðutoúin
að yfirgefa líkamann af sorg og gremju. — Hon-
um getur ekki þótt of vænt um litla herrann, elsk-
una hann Leó, því það er hann sem kemur því á-
valt fram við gamla baróninn, að hann fái að
vera hér; annars hefði hann fyrir löngu verið
skiiinn frá móður sinni.”
• Augu drengsins fyltust af tárum.
“pú átta að verða munkur. Á að þvinga þig
til þess, Gabríel?” spurði unga konan fljótt og
innilega.
“Segðu sannleikann drengur minn — hver
þvingar þig?” heyrði hún vingjamlega rödd segja
á bak við sig. pað var presturinn, sem hafði
bundið endahnútinn á giftinguna fyrir skemstu.
Hann stóð í dyrunum — hinn granni en þó krafta-
lega vaxni líkami hans stóð þráðbeinn og bar
við rósarunnana fyrir utan, som voru uppljóm-
aðir af tunglskininu. Líönu datt alt í einu í hug,
er hún sá hann standa þaraa, skugginn, sem hún
hafði haldið að súlan kastaði frá sér — þessi
maður hafði verið að njósna um hana og komið
á eftir henni.
Frú Löhn hneigði sig og presturinn, sem
færði sig nær brosti, hneigði sig mjög kurteis-
lega og sagði:
“Verið þér alveg rólegar, frú mín góð. Við
erum vandað fólk hér í Schönwerth og gerum
okkur ekki sek í jafn hrvllilegum ofbeldisverx-
um og æfintýrasögur segia frá, sögur, sem fólk
leggur alt of mikinn trúnað á. — Gerurn við það,
drengur minn ?” Hann lagði mjúka, hvíta hend-
ina alúðlega á öxlina á drengnum.
Hefð’i hann ekki verið klæddur í síða munka-
kápu og haft hvítan rakaðan blett á miðju höfði,
sdm var umkringdur af þykku, svörtu hári, þá
hefði engum getað komið til hugar, að þessi
maður væri prestur. f hreyfingum hans var
ekki minsti vottur af hinum vísvitandi, hægfara
hátíðlei'k, sem svo oft er ekkert annað en and-
styggiíeg látalæti og sem vekur grun um upp-
gerð og hræsni í orðum og í málrómi vottaði ekki
fyrir neinum mærðarsemingi. — Við borðið
höfðu samræðuraar snúist að stiórnmálum og
ekki verið laust við að nokkur hiti væri í mönn-
um, og þá hafði hin styrka, hvella rödd þessa
manns verið með bardagablæ og heimtað hún
hafði hliómað líkt og gjallandi herlúður.
Pegar hann kom inn.hafði sjúka konan aft-
ur grafið andlitið niður i svæflana o? nú var hnn
grafkyr, sem hún svæfi; en torjóst hennar gekk
samt upp og niður af ákafri geðshræringu — hún
lá eins og hræddur og skiálfandi fugl, sem kúr-
ir sig niður af hræðslu við hendina, sem seilist
eftir honuim.
“Hvað gengur að nú aftur í dag, frú Löhn?”
spurði presturinn. “Hún er í mjög æstu skapi.
Eg hefi heyrt hljóðin í henni; þau heyrast alla
leið inn í skrúðhúsið.”
“Hennar hátign, hertogafrúin, reið fram
hjá húsinu, og þá er nú ávalt hávaði, eins og þér
vitið”, sagði ráðskonan með virðingu, en þó mátti
merkja sorg og gremju í málrómnum.
pað brá fyrir daufu háðslegu brosi á andliti
prestsins, som kom og hvarf með eldingarhraða.
“Já, þá er ekki til neins um það að tala,” sagði
hann og ypti öxlum. “Hertogafrúin vill víst
ekki missa af útreiðum sínum gegnum Kasihnur-
dalinn ,— og hver mundi þora að krefjast þess af
henni, að hún neitaði sér um þær?” — Hann gekk
nær rúminu, en þá hálfreis veika konan upp.
“pér eruð víst langt of eftirgefanlegar við
sjúklinginn, góða frú Löhn, þótt þér séuð nógu
sterkar,” sagð presturinn og leit til hennar yfir
öxfl sér. Til hvers er að hafa þessi þungu arm-
toönd á þessum veikburða limum og alt þetta
gullskraut á brjóstinu?”
Hún mundi deyja ef eg tæki það af henni,”
sagði frú Löhn. Orðin hljómuðu einkennilega,
eins og hún pressaði þau út á milli tannanna. í
litlu augunum, sem láu innarlega í höfðinu, var
sem brigði fyrir leyndum glampa.
pér skuluð ekki halda það. Hún er svo
veik og máttfarin, að maður gæti næstum blás-
ið henni um koll. pessi byrði þvingar hana
meira en yður grunar, þegar hún er í svona æstu
skapi.------Kclmið þér, við skulum reyna.
Sjúka konan glenti upp augun. — pað var
hræðsluleyftur í þeim. Hún þrýsti vinstri
hendinni að brjóstinu og rak upp lágt en sárt
kvein. sem gekk í gegnum merg og bein, eins og
þau, sem Líana hafði heyrt fyr um daginn í her-
bergi sínu. Frú Löhn færði sig strax á milli
hennar og prestsins, sem gerði sig hklegan til að
taka af henni gullskrautið.
“Má eg toiðjast undan þessu, velæruverðugi
herra ?” sagði hún með nokkrum mótþróa. — Ein-
hver undarleg kergja var augsýnileg á svip
hennar og látbragði. — “petta kemur mér við
líka. Hverl er það sem ekki fær frið til þess að
sofa á nóttunni, ef þér gerið hana óviðráðanlega
fyrir mér?” pað er eg vesalingurinn. — Eg
þurfti þess heldur ekki eg hefði getað gert eins
og aðrir í höllinni, sem ekki stíga fæti sínum hér
inn, hvað sem það kostar, og þá hefði eg frið á
nóttunum. Eg vil segja, að eg geri það af kær-
leika eða meðaumkun — eg er harðgeðjuð kona
og segi mig ekki betri en eg er. — Méd kemur
þetta fólk ekkert við”, hélt hún áfram í nöldrandi
róm. “Eg geng hér um og reyni að halda eins
mikilli ró og eg get, aðeins vegna húsbænda
minna, sem gefa mér mitt daglegt brauð.
“Hvað gengur að yður, kona góð?” sagði
presturinn brosandii og í sefandi róm. “Hver
efast um það, að frú Löhn geri skyldu sína eða
að hún sé of viðkvæm. — f guðsbænum látið þér
sjúklinginn hafa leikfang sitt, Eg skal verða
síðasti maður til þess að gera yður stöðu yðar erf-
iða.”
Líana hafði farið út úr herberginu meðan á
þessu stóð. Hún varð að sjá stjömbjartan him-
ininn yfir sér og heyra marra í sandinum undir
fótum sínum, til þess að fullvissa sig um, að hún
væri ekki komin inn í þokuský draumkendra
hugaróra. pessar manneskjur, sem höfðu
imætst svona undarlega þarna undir reyrþakinu,
höfðu haft lamandi áhrif á hana. Henni fanst
sem hún hefði horft á mynd af algerlega ósam-
stæðum hlutum. pessi ókunna veikbygða mann-
eskja, sem lá þaraa ! rúminu/hlaðin skrautgrip-
tún og klædd í skýléttan, hvítan búning, líkt og
indversk prinsessa, og við hliðina á henni þessi
stóra grófgerða kona, sem talaði almúgamál, með
stífu, hvítu leréftssvuntuna og gráa háúið snúið
saman í hnakkanum og haldið þar með breiðum
hornkambi — hvílíkur óskiljanlegur ruglingur!”
Svæfandi rósailm lagði á móti henni um leið
og hún kom út. Næturgolan var toyrjuð að
biása. Hún andaði gegnum glóðheitt loftið,
sem var eins og stirðnað af silfurskini mánans,
og bar með sér seinhljómandi hörputóna gegnum
garðana. Hún lagði ósjálfrátt smáar svalar
hendumar á gagnaugum, þar sem blóðið svall
inni fyrir, og gekk ofan af veggsvölunum.
Kashnur-dalurinn — ódáins landið, sem fyrstu
mennirair þektu ekki og eiga að hafa eyðilagt
fyrir okkur öllum hinúm!” sagði presturinn, sem
hafði fylgt henni eftdr út úr húsinu og sem nú
var kominn að hlið hennar. “Flestir leita þess
og ganga, blindaðir af hinni gömlu bölvun, fram
hjá því, eins og einfeldningar — meinlætamaður-
inn þurkar það umsvifalaust út úr fyrirætlunum
lífs síns, þangað til að eldingu slær niður í sál
hans, sem sýnir honum að hann er heimskingi,
sýnir honum að hann hefir ekki erft bölfunina,
heldur bakað sér hana með offrekju sinni.”
Rödd hans var myrk, eins og hinn þving-
andi andi júlínæturinnar legði farg á hana.
Líana stóð kyr og virti fyrir sér hina óreglu-
legu andlitsdrætti hans, sem báru vott um djúpa
geðshhræringar. Hún ætiaði að svara einhverju
en alt í einu þaut blóðið fram í kinnar hennar
og stóru, greindarlegu augun urðu hörð og köld
sem stál. !M«ðan augu þessa manns, sem tal-
aði af svo eldeitri mælsku, hvíldu á henni, gat
hún ekki vakið máls á umtalsefni, sem setti sál
hennar í svo ólgandi hræringu. Hún bældi nið-
ur hjá sér sársaukakenda tilfinningu og sagði
mjög rólega og í frábægjandi róm.
“Eg gét ómögulega hugsað um sælubústaðinn
meðan jafn sárar kvartanir og eg heyrði fyrir
skemstu hljóma í eyrum mínurn. i— Hver er hún
þessi óhamingjusama kona í húsinu þarna?”
Presturinn fölnaði. Hann var auðsjáan-
lega reiður og leit hálf illilega á ungu konuna við
hliðina á sér. Hún reigði höfuðið þóttalega,
sem gaf til kynna, að hún leyfði engúm að geraét
nærgöngull við sig. Hún var greifadóttirin af
Traohenberg með margar kynslóðir flekklausra
forfeðra að baki sér.
“Mjundi það ekki vera yðar göfugu tilfinn-
ingar, náðuga frú, að komast að raun um, að hér
í Sohönwerth sé skotið skjólshúsi yfir glataða
konu?” sagði hann í hvössum róim. “Engin
manneskja er ósvegjanlegri en kona, sem er full
af sjálfsþótta yfir mannkostum sínurn. Vei
henni! Og vei þeim líka, sem tilfinningarnar
leiða á glapstigu. — Eg þekki þetta kalda, ásak-
andi augnaráð skírlífra kvenna — það er eins og
sverð!” — Hvílík orð af vörum prests, hugsaði
Líana. Hann snéri sér við og benti á húsið með
reyrþakinu, sem nú var komið í hvarf á bak við
rósarunnana. “Hver skyldi trúa því, að þessi
máttvana, stamandi manneskja, sem dauðinn
hefir nú þegar snert hendur. og fætur á, hafi
einu sinni dansað á götunum í Benares? Hún
var indversk dansmær, vesalings Hindúa-stúlka,
sem einn af Mainau ættinni hafði burt með sér
og flutti yfir hafið hingað. — pessi svo nefndi
Kashnur-dalur hér á þýzkri fold var toúinn til
hennar vegna — þúsundum hefir verið fórnað, til
þess að koma henni til þess að brosa, til þess aö
fá hana til að gleyma föðurlandi sínu.” '
“Og nú fær hún fyrir náð að neyta daglegs
brauðs hér í Schönwerth og er ofurseld þessari
harðgeðjuðu konu?’’ sagði Líana í mikilli geðs-
hræringu. “Og drengurinn hennar — honum er
misþyrmt — ”
“Náðuga frú,'eg vildi biðja yður sjálfrar yð-
ar vegna, að kveða ekki upp svo 'harðan dóm
gagnvart hirðdróttsetanum,” greip hann framm
í fyrir henni. “pað var bróðir hans, sem með
þessar ástarsögu gaf heiminulm afar mikið efni
til ásteytingar. i— Hann er dáinn fyrir mörgum
áruim, en enn þann dag í dag má ekki minnast
á þetta án þess að gamli maðurinn komist í af-
ar ilt skap. Hann er strang kaþólskur — ”,
“Trú hans, hversu sterk, sem hún er, gef-
ur honum engan rétt til þess, að feúga drenginn;
og eg hefi sjálf séð, að það er gert,” sagði Líana
án þess að láta það sem presturinn sagði á sig fá.
1 pau gengu í þessu inn í skugga runnanna
og Líana gat ekki séð framan í samferðamann
sinn, en hún heyrði hann ræskja sig vandræða-
lega, og eftir stutta þögn svaraði hann með ein-
kennilega slitróttum orðum.
“Eg hefi kallað konuna glataða konu — hún
var trúlaus, eins og allir Hindúar eru. — Dreng-
urinn getur ekki krafist þess, að vera talinn með-
limur Mainau ættarinnar fremur en hver betlar-
inn, sem ber ihér að dyrum.
Líana sagði ekki eitt einasta orð. Hún
greiðkaði sporið í áttina til götuendans. Hit-
inn inni í trjágöngunum var lítt þolandi. Sú
leiðinlega hugsun greip hana, að þessi hiti
streymdi út frá samferðamanni hennar. Henni
fanst sem ein hárfléttan festist á kvisti og hún
greip aftur fyrir sig með hendinni, en snart þá
hönd, sem óðar færðist undan. Hún næstum
rak upp hljóð, það fór hrollur um hana við snert-
inguna, eins og háll höggormsskrokkur hefði
skriðið yfir hendina á henni.
pegar þau voru komin út úr trjágöngunum
varð henni óvart litið framan á prestinn; tunglið
skein nú framan í hann. Hann var mjög róleg-
ur, andlitið var næstum sem steingjörfingur.
pau gengu þegjandi hvort við annars hlið spölinn,
sem eftir var að hliðinu; og þegar grindarhurðin
lokaðist á eftir þeim, staðnæmdist presturinn.
pað leit helzt út fyrir að það kostaði hann tölu-
verða áreynslu að koma orðum að því sem hann
átti enn ósagt. -i- “Jarðvegurinn hér á Schön-
werth er heitur fyrir konufætur, hvort sem þær
koma frá Indlandi, eða frá þýzku, greifasetri,”
sagði hann í lágum róm. “Nú sem stendur geys-
ar æðandi stormur yfir heiminn, náðuga frú, og
herópið er: Niður með páfasinnana, niður með
Jesúítana! — Fólk mun segja yður, að eg sé einn
af þeim verstu, ofstækisfullur kaþólskur klerk-
ur; fólk mun segja yður, að eg hafi gert mitt
ýtrasta til þess, að svæla undir mig völd og hafi
haft spillandi áhrif á þá, sem fara með völdin,
og að Jesúíta-félagið sækist eftir því um alla
jörðina. — pér getið haft hvaða skoðanir, sem
þér viljið á því. — En ef að þér einhvern tíma
þegar í nauðiraar rekuú— og það kemur að því
— þurfið á hjálp og stuðning að halda, þá látið
mig vita — og eg skal kdma.”
Hann hneigði sig og gekk með hröðum létt-
um skrefum í áttina til norðurenda hallarinnar.
Líana gekk aftur til herbergja sinna. Með
skjálfandi höndum lokaði hún dyrunum, sem iláu
út og skoðaðí með grunsemd hverja rifu milli
gluggatjaldanna, svo að ekkert ókunnugt auga
skyldi aftur gægjast inn .til diennar. — Aldrei
hafði henni verið eins órótt innan brjósts og nú,
er hún hafði horft fram í tímann, jafnvel ekki
þegar hamarsslög uppboðshaldarans bergmál-
uðu um Rudisdorf-ihöllina og móðir hennar hljóp
fraim og aftur uin auðar stofuraar, néri saman
höndunum af örvæntingu, fleygði sér niður og á-
sakaði Guð um það, að hann léti hina síðustu af
Trachenbergsættinni deyja úr hungri — það
höfðu verið hörmunga tímar. En þá hafði hin
hugrakka Úlrika tekið við stjórninni á heimilinu
og komið öMu í það horf, að lífið varð furðu þol-
anlegt. Og það sem hafði bjargað henni og
systur hennar hafði verið vinnan — heiðarlegri
stoð heldur en hjálparhönd kaþólska klerksins.
Nei, fyr skyldi hún falla í baráttunni, hegar í
“nauðimar ræki” en að hún þægi þá hjálp.
VIII.
Morguninn eftir, uppgötvaði Líana smáklefa,
sem var látlaúst búinn að húsgöngum, en þó við-
kunnanlegur, við hliðina á svefnherbergi sínu;
þetta var auðsjáanlega fataklefi. pangað bar hún
plöntupressu sína, bækur og teikniáhöld. Hér
ætlaði hún sér að vinna. Frá glugganum, sem
var stór, var góð útsýn yfir þá hluta hallargarðs-
ins, sem bezt voru fallnir til eftirmyndunar, og
í fjarlægð sáust hin háu, skógi vöxnu fjöll. Hún
tók lylfilinn að klefanum af lyklakippunni og gaf
þernunni, sem kom inn í því, til kynna, að fötin
ættu að geymast annarsstaðar. peman, sem
var sprengmóð afsakaði sig fyrir það að koma
seint með því, að hún hefði gengið til tíða — það
lagði enn reykelsisilm ai klæðum hennar. “Herra
!!/• .. ■ • V* timbur, fialviður af öllum
Wyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir stríkaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
--------------- Umit.d — —---------
HENRY 4VK. EAST - WINNIPEG
| | 1 1 11 ............•
Gleymið ekki
D. D. WOOD & SONS,
þegar þér þurfið
IkolI
• _______________>
Domestic og Steam kol frá öllum
námum
Pú fœrð það sem þú biður um.
Gæði og Afgreiðslu
Tals. N7308. Yard og öfíice: Arlington og Ross
hirðpresturinn er alt of strangur”, sagði hún
kvartandi, “og þó að maður væri svoi veikur að
maður gæti varla kropið, þá yrði maður að gera
það við 'tíðasönginn. Hann er oft hér í Schön-
werth þetta tvo og þrjá daga í einu og hefir her-
bergi út af fyrir sig, og bann er jafnvel strangari
í Heimilisstjórninni en sjálfur herra hirðdrótt-
setinn. Og sama er á hertogasetrinu; hann er
þar alt í öllu hjá hennar hátign, hertogafrúnni.”
Með iþessu endaði hún hina löngu afsökunarbón
sína, en bætti við: “Guð sé lof, nú er hann far-
inn fyrir nokkru yfir á hertogasetrið.” pessi
síðustu orð létu líka mjög vel i eyrum ungu kon-
unnar.
pjónn einn kom inn og tilkynti að morgun-
verðurinn væri til reiðu í borðstofunni. Borð-
stofan var síðasta stofan í röðinni, sem hirð-
dróttsetinn hafði til íbúðar. Gluggarair á henni
snéru mót austri og gáfu útsýni yfir hinn stóra
hallargarð. Húsbúnaður allur var þar þungur
og sterkur úr eik, svo áð jafnvel í sölum mið-
aldariddara á hinni verstu stálöld og drykkju-
öld hefði hann ekki fundið traustari, og ekki hefðu
þar fundist fleiri villigalta og hjartarhöfuð á
veggjujn né stærri drykkjarker. Ofn var í einu
horninu og frá eldinum sem logaði í honum,
flugu gneistar upp í breiða geislarák, seím morg-
unsólin varpaði á gólfið, en hitann af glóandi
brennibútunum lagði ekki langt út fyrir völtru-
stól hirðdróttsetans og snotra morgunverðar-
borðið, sem stóð við hliðina á honum — salur-
inn var of stór.
Gigtarverkirnir í fótum öldungsins hlutu að
vera með vægasta móti, því hann ihafði risið
upp úr stólnum og stóð og studdist við hækju út
við gluggann og horfði niður í garðinn, þegar
Líana kom inn. Hún gat vel séð vaxtarlag hans.
Hann var hár maður vexti og mjög magur.
Einhverntíma ihlaut hann að hafa verið friður
maður, eins og allir Mainauarnir voru; aðeins
andlitsdrættirnir höfðu ef til vill ávalt verið helzt
til of fíngerðir og simáir fyrir karlmannsandlit.
Djúp skora, sem var milli ennisins og nefsins
og svipurinn á stutta niðurandlitinu, sem fyrir
mörgum árum höfðu ef til vill gefið andlitinu
ertnislegt útlit, báru nú órækan vott um illgimi.
Rödd Leós litla hljómaði hávær úr næsta her-
bergi gegnum hálfopnar dyr. Hún hafði ein-
kennilega sefandi áhrif á ungu konuna, sem kom
inn, er 'hún sá hirðdróttsetann standa við glugg-
ann. Ráðskonan stóð þar hjá honum, en þó í
hæfilegri fjarlægð, Hún hélt á bók og nokkr-
um blöðum. pað var eflaust bók, sem útgjöld
heimilisins voru rituð í og reikningar þar að lút-
andi. Hún hélt á þessu í hendinni en teygði
fram höfuðið og reyndi að horfa niður i garðinn
yfir öxlina á öldungnum. pað var óimögulegt að
merkja á svip 'hennar hvað fram hafði farið um
nóttina, þegar nýja frúin gekk fram hjá og
hneigði sig kurteislega fyrir hirðdróttsetanum.
Hann snéri sér við oe tók undir kveðjuna með
lipurri kurteisi, en, í flýti. pað var eins og öll
hans eftirtekt væri fjötruð við eitthvað niðri í
garðinum.
“Lítið þér bara á sagði hann í gremjuróm
við Líönu, sem gekk til þeirra, og benti um leið
út um gluggannn, “þessir svívirðilegu krakka-
ormar, þessi skrí'll, þeir hafa skorið sundur viðar-
teinunga þarna niðri á gróðrarteignum — ó-
þokkahyskið! — peir vita mikið vel að hunda-
svipan hangir nú upp á vegg síðan eg varð að
gera mér að góðu að sitja í stólnuim jafnt og stöð-
ugit. En í þetta sinni að minsta kosti mun Raoul
láta til sín taka — þetta kemur við hann, gróðr-
arteigurinn er hans verk.