Lögberg - 03.05.1923, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
3. MAÍ 1923.
Barónsfrú Maínau.
Eftir
E. Marlitt.
“Eitt augnablik enn!” sagði hann og lyfti
upp hendinni, hann var rólegur en röddin var
nöpur. “pér skjátlast, er þú heldur að eg hafi
viljað gera þér ónæði með fyrirgefningu — og
þú getur ómögulega dregið þá ályktun af því
hvernig eg nálgaðist þig. Eg hefi ekki sömu
skilningsyfirburði og þú, til þess að sundurliða
það sem mér býr í huga og stjóma 'því. Eg læt
hrífast og segi það sem mér kemur í hug, án
þess að hugsa mikið um það; og áðan var það,
ef til vill, fremur þrá til þess að biðja þig fyrir-
gefningar, sem eg fann til, heldur en löngun til
þess að láta þig auðmýkjast. Annað hvort kant
þú ekki að dæma svip á andlitum annara — og
því á eg erfitt með að trúa, vegna þinna óvenju-
legu listamannshæfileika — eða þá að hin móðg-
aða greifadóttir frá Trachenberg hefir ekki vilj-
að skilja. Eg trúi því að hið síðara sé rétt, og eg
virði ósk þína og vilja, er þú slærð hendi á móti
hverri sáttarleitni. En hvað sem iþví líður, verð-
um við að koma fram sem hjón, er kemur vel
saman.”
Nú var aftur hin venjulega léttúð í róm
fhans. — J?ess vegna bið eg þig að tylla fingur-
gómunum á handlegginn á mér, þegar við göng-
um niður tröppumar.”
XII.
Tveir vagnar voru komnir og höfðu numið
staðar við tröppumar fyrir framan glerhurðina,
í öðrum þeirra, sem stóð fast við tröppumar,
sat sjálft heldra fólkið, en á hinum, sem hafði
numið staðar í hæfilegri fjarlægð, var kennari
prinsanna og hirðmær. Hertogaekkjan var
enn ekki staðinn upp; hún rétti hirðdróttsetanum
allra náðugast höndina og var að tala við hann;
hún var rétt að láta í Ijós ánæfgju siína yfir því,
að hanrt væri aftur búinn að ná sér eftir gigtar-
kastið, þegaþ Mainau kom með konu sína út á
efst tröppuna. Hún leit allra- snöggvast til
þeirra og eitt augnablik varð henni orðfall. Svo
snéri hún höfðinu í skyndi og leit spyrjandi undr*
unaraugum til hirðmeyjarinnar, sem var stigin
út úr sínum vagni og var á leiðinni til hertoga-
ekkjunnar. Hún var ekki síður undrandi og
starði á barónsfrúna, sem kom nær. — Hertoga-
ekkjan endaði setninguna með yndislegri handa-
hreyfingu og steig út úr vagninum. Hirð-
presturinn hjálpaði henni út.
Já, hverjum skyldi hafa komið það til hug-
ar að ‘gráa nunnan,” sem hafði setið í hnípi í
vagnshominu, iþegar hún kom, gæti gengið svona
tignarleg, sem húsfrú á Schönwerth, og hún
gerði nní! Hún kom niður tröppumar með
hendina hvílandí á armi' manns síns og kjólslóíl->
inn dróst á eftir henni. Hver mundi hafa trú-
að því, að þessi unga kona gæti verið svo feimnis-
Iaus yfir hinum ófagra háralit sínum, að hún
léti hárið falla í fléttum niður á bakið; og hver
mundi hafa trúað iþví að sólskinið í Schönwerth
gæti breytt háralitnum á svona undraverðan
hátt, svo að þetta mikla rauða hár yrði að geisl-
andi kórónu á enni hennar?
Konumar stóðu andspænis hver annari.
pað 'var sagt um hertogaekkjuna, að hún reyndi
að ná aftur æskuútliti sínu með því að klæðast í
mjög Ijósleit föt, og það var auðséð í dag að sá
orðrómur var sannur. Hún var klædd í rós-
rauðan mjög niðurfleginn silkikjó! og hafði
kniplingasjal á herðunum. A höfðinu bar hún
lítinn kringlóttan stráhatt skreyttan með epla-
blómum.
Eitt augnablik var sem skugga brigði fyrir
í svip hertogaekkj unnar — greindarlegu, stál-
gráu augun horfðu á hana djarflega, og það var
ómögulegt að villast um það, að andlitið hafði
æskublóma, sem sást þegar að maður kom nær.
En þegar hún leit á barón Mainau, lék aftur sól-
bjart gleðibros um varir hennar. pað var al-
veg rétt, sem fólk sagði, að hann hefði valið sér
hana án þess að ástin kæmi til greina. Hann
stóð kaldur og rólegur eins og marmarastytta
við hlið konu sinnar. pegar hann kynti hana,
hneigði hún sig með virðingu, en þó ekki of
djúpt, fyrir hertogaekkjunni og rétti henni blóm-
vöndinn.
Hertogafrúin tók á móti honum með allra
mesta lítillæti, og hún hefði sjálfsagt enn fleiri
glamuryrði, sem tíðkast við þesskonar viðhafnar-
kynningar, og sem flestir varðveita í hugum
sínum, sem endurminningu um þau hátíðlegu
aupiablik, hefði henni ekki orðið litið á hirð-
dróttsetann — hann stóð þar ráðþrota og beit
saman tönnunum, fölur eins og vofa, og að þvi
kominn að hníga niður. “Eg hélt að eg væri
sterkari en eg er,” sagði hann stamandi. “Mér
þykir afar mikið fvrir því að þurfa að biðja1 um
leyfi til þess að mega setjast aftur 1 stólinn.”
Hertogaekkjan gaf merki þá var komið með stól
og hann hneig niður á hann. pað var einkenni-
legt augnablik fyrir mann, sem áður hafði verið
hafður í hávegum og sem hafði svifið með sínu
létta hirðmannsfótataki umhverfis hinar feg-
urstu konur. pungi stóllinn valt skröltandi
yfir malarstéttina í áttina til garðsins, því þang-
að var heimsóknarferð herto^afólksin þenna dag
heitið. — — Hin fríða hertogaekkja í rósrauða
kjólnum gekk við hlið Mainaus og masaði við
hann í sífellu. Aldrei fyr hafði hún verið eins
kát og fjörug og nú; en samt sat maðurinn, sem
einu sinni hafði ímyndað sér að hann einn gæti
með samræðuhæfileikum sínum vakið eldfjör°hjá
þessari dulu konu, nú þegjandi í stól sínum —
hann var gleymdur. Synir hennar voru á
harða stökki fram og aftur með Leó litla — þeir
höfðu fyrst hangið í frakkalofum hirðdróttsetans,
án hans gafc ekki orðið neitt af neinum leik. Nú
varð það eins og af sjálfu sér að honum var ýtt
fram og aftur og hann varð hljóður aðstoðar-
leikarí í leik drengjanna heima hjá sjálfum sér
— slíkt er óþolandi niðurlæging fyrir nafnkenda
hirðmanns hæfileika, að vera kastað þannig burt
meðan þeir eru enn í fullu fjöri. Og þar við
bættist að þessi “rauðhaus” gekk þstr svo hroka-
full og auðsjáanlega fann til þess að hún væri
húsfreyja í Schönwerth. Með sjálfum sér hugs-
aði hirðdróttsetinn á þá leið, að þessi allslausa
greifadóttir þættist víst vera meiri, ættstærri og
göfugri en sjálf hertogaekkjan. Honum lá við
að kafna af vonsku.
. “Fyrirgefið þér, frú mín góð,” sagði hann
í háðslegum róm við barónsfrúna sem um leið og
hún gekk fram hjá, beygði sig niður og sleit upp
negulblóm, sem spratt á grasflötinni, “í dag
söfnum við hvorki brönugrösum né öðru illgresi
til þess að senda það til Rússlands.”
Mainau snéri sér skyndilega við og var mjög
rauður í framan. Eitthvert bituryrði til hirð-
dróttsetans var ef til vill komið fram á varirnar
á honum, en honum varð litið á konu sína, sem
róleg og þegjandi stakk litla rauða blóminu í belti
sitt og hann gerði ekki annað en að yfta öxlum
í gremjufullri óþolinmæði. Svo hélt hann á-
fram og tók upp aftur samtalið við hertogafrúna,
sem hafði slitnað meðan á þessu stóð.
Sá hluti garðsins, þar sem hin ágætu Schön-
werth aldini voru ræktuð, Iá við hlið indverska
garðsins í skjóli hæðanna, sem veittu svo gott
skjól að það var mögulegt að halda þar við undra
gróðri Indlands, þótt loftslagið væri kalt og ó-
milt. Hér gátu sólargeislarnir skinið án allra
áhrifa frá norðan — og vestanstormunum, til
þess að ná góðum vexti. Undir þeim þroskuð-
ust líka ágætar ferskjur og vínber og aðrir ávext-
ir í limagerðum og skjólkvíjum og á litlum upp-
mjóum stofnum, sem stóðu nokkrir saman hér
og þar um grassléttuna. pessi gróðrarreitur,
sem hafði ekki síður aðdráttarafl fyrir munn en y
auga náði alla leið út að skóginum — auðvitað
ekki hinum eldgamla þyikkviði, sem óx inn á
milli hæðanna og upp eftir hlíðunum og var svo
þéttur að þar fanst að eins rúm fyrir akbraut
innan um undirviðinn. Vel hreinsaðir gang-
stígar lágu á allstóru svæði meðal trjánna og
undir fyrsta trjálundinum, sem að var komið,
var hvítur’ sandborinn flotur, umgirtur af
skuggasælum trjám.
Gaflinn á veiðamanna húsinu svonefnda
snéri út að þessum flöt. pað var lítið en snot-
urt hús úr tígulsteini með gljáfægðum rúðum og
hinum óhjákvæmilegu hjartarhornum á þakinu.
pað var sem stöð á milli hallarinnar og húss
skógvarðanna, sem tilheyrði Schönwerth, og sem
lá hálfri mílu lengra inn í skóginum. í húsinu
bjó veiðimaður með veiðihundum. Hann hafði
umsjón yfir hinu mikla byssusafni Mainaus og
við hátíðleg tækifæri kom hann fram fyrir al-
menningsaugu í einkennisbúningi, sem veiði-
maður barónsins.
Skemtanir af þessu tagi voru vanalega
haldnar á opna svæðinu fyrir framan veiðimanna-
húsið. pað var skemtilegasti bletturinn á
Scöhönwerth; þar mátti anda < að sér hressandi
skógarilm og þaðan sást indverska musterið í
allri sinni litadýrð mitt í útlenda jurtagróðrin-
um, en lengra í burtu bar turna og þak hallarinn -
ar með rómantiskum miðaldablæ við loftið fyrir
ofan krónu hæstu trjánna.
Við svona tækifæri var matreiðslumaður
hallarinnar aldrei sjálfur til þess að gegna skyld-
um stöðu sinnar, héldur stóð frú Löhn við am-
inn í veiðimannahúsinu og hitaði kaffið. petta
hafði verið siður árum saman. Hina herðabreiðu
stóru konu í svarta viðhafnarkjólnum sem hún
virtist aldrei ætla að geta slitið út, mátti ekki
vanta við húsdyrnar fremur en fallegu hundana,
sem hlupu geltandi um eða láu og böðuðu sig í
sólskininu ásandinum.--------Alvarlega andlitið
á frú Löhn undir eldhússhúfunni með óbreytan-
legu skosku borðunum sásit aldrei brosa og ó-
þjálu virðingarmerkin, sem henni fanst nauðsyn-
íegt að sýna heldra fólkinu aðkomna voru æfin-
lega mjög hörmuleg, en kaffið var ljúffengt og
alt, sem. hún lagði hendur að var svo listugt og
vel fram reitt að enginn fann neitt að því, hversu
þögul hún var.
penna dag var hún mjög móð, hvort sem
það var af því að það var heitara en venjulega
í litla eldhúsinu, eða hún hafði lagt of mikið á
sig við undirbúninginn. Fólk hefði mátt í-
mynda sér að hún hefði grátið, ef það hefði
reyndar ekki Verið alveg ósamrýmanlegt við
hina venjulegu skaphörku hennar; augu hennar
voru heit og gljáandi.
“Eruð þér veikar, kæra frú Löhn?” spurði
hertogaekkjan með uppgerðar lítillæti.
“Nei, aMs ekki, yðar hátign. Eg þakka
allra undirgefnislegast fyrir spuminguna. “Nei,
eg er gallhraust,” sagði hún og gaut í skyndi
augunum, eins og hún væri hrædd, til
hirðdróttsetans.-----Hún kom með nokkrar
litlar hvítar, tágakörfur, sem prinsamir tóku við
undir eins. Um stundarsakir settist enginn
við kaffiborðið. Drengimir hlupu þangað sem
ávextirnir voru og garðmaðurinn stóð í hæfilegri
fjarlægð og horfði í þögulli örvæntingu á, hvera-
ig angurgaparnir Iitlu rifu ávextina, eins og þeir
komu fyrir, af trjánum, sem höfðu verið plöntuð
og ræktuð með mestu umhyggju, og fleygðu þeim
í körfuna.
Uirðdróttsetinn var kominn þaraa; hann
hafði látið aka sér þangað í völtustólnum. Hann
varð að eyða þessum eymdarlegu áhrifum, sem
hann hafði gert á gestina með vesaldómi sínum,
og það þótt það kostaði hann óþolandi kvalir.
Hann stóð upp og haltraði með fram limagirð-
ingu, er var þakin með vínberjaklösum, og náði
alla leið að stálvírsgirðingunni umhverfis ind-
verska garðinn. Honum hepnaðist að ganga
furðu uppréttum að kaffiborðinu og hann kom
þangað rétt í sama bili og hertogaekkjan var að
setjast við það. Hann rétti henni körfu, sem
var full af vínberjum, er hann hafði sjálfur skor-
ið af viðnum og brosti um leið — en brosið hvarf
fljófct og af flaustrinu, sem á hahn kom, varð
hann sótrauður í framan.
“Hringurin minn!” hrópaði hann og setti
körfuna skyndilega frá sér á borðið. Hann
horfði á grannvaxna vísifingurinn á hægri hend-
inni, þar sem að dýrmætur smaragður hafði
glitrað fyrir nokkrum mínútum.
Allir nema hertogafrúin ruku upp til handa
og fóta og fóru að leita. Hringurinn, sem að
hirðdróttsetinn sagði að hefði ávalt tollað svo
vel á fingrinum, hafði vafalaust fallið af meðan
hann var að tína vínberin og dottið ofan í lauf-
ið — en hversu vandlega sem leitað var fanst
hann ekki.
“pjónarair skulu leita seirina undir minni
umsjón,” sagði Mainau og snéri aftur að borð-
inu — kurteisisskyldunnar vegna varð að binda
enda á þetta uppihald.
“Já, seinna — þegar hann er kominn í vasri
einhvers og finst aldrei aftur,” sagði hirðdrótt-
setinn og brostii ískyggilega. Sjálfur skollinn
má treysta þjónunum! J?eir eru stöðugt á ferðinni
meðfram girðingunni, aðalgatan 'liggur einmitt
þar-------J?ér verðið að fyrirgefa að Iþetta atvik
fær nokkuð á mig,” sagði hann við hertogaekkj-
una. “En hringurinn var mér mjög dýrmætur,
vegna þess að hann var einkennilegur erfða-
gripur eftir Gisbert bróður minn. Fáum dög-
um áður en hann dó fékk hann mér hann í votta
viðurvist og skrifaði um leið þessi orð: “Gleym
aldrei að þú hefir tekið við innsiglishringnum
þann 10. september.” — Hann vildi sérstaklega
ánafna mér hann og enn í dag kemst eg við af því
-----Yðar hátign veit að mér kom ekki saman
við þenna bróður, að eg, þvert á móti hafði
stranglega áfelt hann fyrir han9 óstýriláta líf
og ósiðferði. En hvað sem því líður kréfst þó
hjartað síns réttar. Mér hefir þrátt fyrir alt,
þótt vænt um hann, og þess vegna ollir þetta tap
mér mikils sársauka.”
“Án alls tillit til hins afarmikla verðmætis
steinsins,” sagði Mainau þurlega. Hann var
kominn að borðiml og seztur við hlið hertoga-
ekkjunnar og hitt fólkið var að koma.
“Já, auðvitað — en það er nú minna um það
vert,” sagði hirðdróttsetinn. En um leið ýtti
hann til stól sínum, svo að hann gæti séð eftir
götunni alla leið með fram limagarðinum, þar
sem hringurinn hafði týnst. — “Smaragðurinn
er dýr og leturstungan á honum frábært verk,
eins konar undur--------Svo er dálítill leyndar-
dómur í því. Rétt hjá skjaldarmerkinu er ör-
lítill depill. Sumir halda að þar hafi ofurlí':l
flís kvarnast út úr steininum, en með stækkunar-
gleri sést að það er mynd af fríðu, glögt dregnu
mannshöfði. petta innsigli þrykt í vax eða
fínt lakk, er í mínum augum meira virði heldur
en undirskrift.
“Við skulum nú fyrst drekka kaffið og svo
skal eg koma með að leita,” sagði hertogaekkjan
mjög elskulega. “pessi dýrmæti hringur ver"-
ur að finnast.”
Frú Löhn gekk í kringum borðið með stóran
silfurbakka. Á andliti hennar varð ekki hin
minsta svipbreyting. Eitt augnablik var stein-
þögn, svo að heyra mátti skrjáfið í silkikjólnum
hennar, er hún gekk með þungum skrefum um
sandinn. En alt í einu fóru bollarnir að glamra,
rétt eins og að hendurnar á henni hefðu farið
að skjálfa af einhverjum skyndilegum felmtri.
Hún var rétt í því bili að rétta hirðdróttsetanum
kaffibolla. Hann leit upp forviða og svo í átt-
ina þangað sem hún horfði — Gabríel kom gang-
andi með fram limagarðinum.
“Hvað vill strákurinn?” spurði hann og
hvesti á hana augun.
“Eg veit ekkert um það, náðugi herra,” sagði
hún og varð aftur róleg.
Gabríel gekk beint til hirðdróttsetans og
rétti honum niðurlútur hringinn, sem hann hafði
týnt. J?að var hrein og flekklaus bamshönd,
sem hélt'á hringnum milli smárra fingra, en samt
ýtti hirðdróttsetinn henni frá sér með viðbjóði,
er hún ofurlaust snart hönd hans.
“Eru ekki nógir diskar þarna?” spurði hann
reiður og benti á borðið. Og hefir þú ekki all-
an þann tíma, sem þú er búinn að vera hér í höll-
inni lært svo mikla mannasiði, að þú vitir,
hvernig þú átt að rétta manni eitthvað? Hvar
fanstu hringinn?”
“Hann lá við girðinguna — eg þekti hann
strax — mér hefir ávalt þótt hann svo fallegur
á hendinni á yður,” sagði drengurinn kvíðandi og
eins og hann vildi biðja fyrirgefningar á því að
hafa fengið eigandanum hringinn strax.
“Nú, einmitt það; það er ekkert smáræðis
hrós.” — Hirðdróttsetinn kinkaði kolli háðslega
og dró hringinn á fingur sér? “Gefið þér honum
kökubita , frú Löhn og spyrjið hann að, hvað
hann vilji hingað.”
Frú Löhn stakk hendinni í vasa sinn og dró
þaðan lykil. “Var það ekki þetta, sem þú ætl-
aðir að sækja. Gabríel ?” spurði hún. Dreng-
urinn játaði. “Sjúklingurinn þarf að drekka
og eg hefi geymt hindberjalöginn.”
“Vitleysa — það er nóg af þjónum hér, hann
hefði getað sent einn þeirra hingað yfirum, en
það hefir verið dekrað við strákinn þangað til
harin er farinn að halda, að hann megi til með að
stinga nefinu inn ,í alt sem við ber hér á baróns-
setrinu. Og í dag einmitt hefir hirðpresturinn
stranglega bannað honum að taka þátt í nokkurri
skemtun. Hafið þér gleymt því frú Löhn ? —
Hann sagði að hann ætti að undirbúa sig,” hélt
hann áfram og snéri sér að hertogaekkjunni.
“Við komum okkur saman um það í morgun, að
hann skuli fara burt í undirbúningsskólann inn-
an þriggja vikna — það er meira en kominn tími
til þess.”
Líana horfði undrandi á frú Löhn. petta
var þá ástæðan til þess að þessi kona hafði um
morguninn borið sig svo undarlega og vandræða-
lega að öllu um morguninn niðri í þvottakjallar-
anum; hún hafði varla getað greint silki frá gróf-
asta lérefti, hún sem bar betur skyn en flestir
aðrir á þess konar hluti! petta var ástæðan
ti Iþess að hún hafði skilið eftir lyklakippu sína á
röngum stað — það var fáheyrð yfirsjón! Líana
hafði tekið eftir því all-lengi að hún elskaði
/
*. l • trinbur, fjalviður af ölkam
liyjar vorumrgðir teg«Kium, g«rettui og *k-
kcmar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og «jáið vörur vorar. Vér erumœtlð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
--------------— Llmitad--------------
flENRY A.YE, EAST * W1NNIPE6
—RJÓMI------------------
Virðingarvert nafn er bezta trygg-
ingin fyrir áreiðanlegum viðskiftum —
og þess vegna getið þér treyst því að fá
allan hugsanlegan ágóða og fyrsta
flokks afgreiðslu hjá:
CITY DAIRY Limited
WINNIPEG
James M. Carruthers, James W. Hillhouse
forseti og framkv. stjóri, fjármálaritari
Spyrjið þá er senda oss rjóma.
drenginn svo heitt að það gekk næst tilbeiðslu,
þrátt fyrir það þótt hún virtist vera hörð og sljó
og sýndi honum enga meðaumkun, þegar aðrir
sáu til. Nú stóð hún orðlaus og gafrjóð — í
augum allra hinna var það vegna þess að hún
hafði orðið fyrir ávítunum, sem hún verðskuldaði
ekki, en í augum Líönu var það móðurhjartað,
sem sló örar við það að heyra minst á yfirvof-
andi hættu.
Hertogaekkjan horfði á drenginn gegnum
augnaglerið. “Hafið þér afráðið að hann skuli
verða trúboði?” spurði hún prestinn og hristi
höfuðið. “Eftir minni skoðun er drengurirn
alveg óhæfur fyrir það starf.”
pessi orð snertu Líönu eins og rafmagns-
straumur. petta var í fyrsta skifti, sem hún
hafði heyrt nokkuð sagt, sem gekk í berhögg við
vald'boð prestsins og hirdróttsetans; og þessi
orð komu af vörum þeirrar konu, sem með nokkr-
um vemdarorðum gat breytt lífsbrautinni. parna
sat gamli maðurinn og hlustaði að vísu með eft-
irtekt. pað fór kuldahrollur um hana, þegar
hún hugsaði til þess að setja sig vísvitandi upp á
móti honum; allir hinir sem sátu við borðið lctu
sér standa á sama um drenginn eða voru honum
óvinveittir. Hversu kuldalega horfði ekki
Mainau á hann, þar sem hann stóð, sem væri
hann sakborningur og þorði ekki að hreyfa sig
úr sporunum, enda þótt honum fyndist sení hann
stæði á glóðum. Líana herti upp hugann —
var það ekki konuhjarta, sem hún skaut máli
sínu til?
“Gabríel hefir sitt hlutverk nú þegar, yðar
hátign,” sagði hún dálítið vandræðaleg, en þó án
þes sað hafa augun af hinni fögru hertogaekkju;
“hann er fæddur til þess að verða listainaður.”
Allra augu litu undrandi til hennar, sem ekki
hafði talað fyr. “Hann hefir án allrar tilsagn-
ar, lærfc að draga með blýant svo vel að mig
undrar á því. Eg hefi fundið uppdrætti eftir
hann á leikborði Leós, sem eru nógu góðir til
þess að hann gæti staðst próf og fengið ókejT)ig
upptöku á listaskóla. Drengurinn er gæddur
mjög miklum listamanns hæfileikum og brenn-
andi ást á listinni, sem brýst fram með því afli,
sem eingöngu er að finna hjá framúrskarandi
hæfileikamönnum. pér hafið rétt fyrir yður.
er þér segið, að hann sé ekki til þess kjörinn að
verða trúboði; til þess þarf innri köllun, og sál-
arkröftunum öllum þarf að vera beint í eina átt
og maðurinn má ekki hafa nokkurn annan til-
gang. pað væri grimd gagnvart drengnum
sjálfum og óréttur gagnvart listinni, ef hann
væri þvingaður. i
Hertogaekkjan Ieit á hana stórum augum og
gerði enga tilraun að leyna því að hún væri for-
viða. “pér hafið algerlega misskilið mig, frú
Mainau,” sagði hún þurlega. “Eg átti við að
drengurinn væri auðsjáanlega veikbygður en
hvorki við gáfur hans né langanir og ást á verk-
inu. Viðvíkjandi því er það eitt að segja, að
hann að sjálfsögðu verður að duga til þess. —
Mér þykir mikið fyrir því, að það skuli vera til
konur, sem ekki eru þeirrar skoðunar, að það
sem er helgast og háleitast eigi að ganga fyrir
öllu öðru. Við skulum lofa karlmönnunum, með
sinn byltingaranda, að setja þekkingarmola sína,
se mþó grundvallast á röngum ályktunum, í stað
þess sem er heilagt — J?að er nógu sorglegt að
það skuli þurfa að eiga sér stað — en við konur
ættum að vera því áhugameiri að standa í fylk-
ingu á móti þessum árásum, með þvf að standa
sem stöðugastar í trúnni og láta aldrei tæla okk-
ur til þess að brjóta heilann of mikið.”
“pað væri til þess að gera verkefni konunn-
ar í þessum heimi alt of létt, yðar hátign, og þar
að auki yrði það til þess að opna dymar fyrir hjá-
trúnni, trúnni á vofukendan andaheim og mátt
Satans — Og því miður hafa konur of mikla til-
hnegingu til þess kyns trúar.”