Lögberg - 14.06.1923, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGiNN JÚNÍ 14. 1923.
BU. 7
Verið vissir í yðar sök
Með því að nota áreiðanlegar vörur eins og
ELECTRO GASOLINE
BUFFALO ENGLISH MOTOR OIL
SPECIAL TRANSMISSION LUBRICANT
“Best by Every Test”
Seldar í vorum átta “Service Stations” í Winnipeg
No. 1—Á ihorni Portage Ave. og Maryland St.
No. 2—Á Suður Main St., gengt Union Depot.
No. 31—McDermot og Rorie Sts. gengt Grain Exdhange.
No. 4—Á horni Portage Ave. og Kennedy St.
No. 5—Á horni Rupert og King, hak við McLaren Hotel.
No. 6—Á horni Osborne og Stradbrooke Sts.
No. 7—Á horni M]ain St. og Stella Ave.
No. 8—Á horni Portage Ave. og Strathcona St.
Einnig í Moose Jaw, Saskatoon, Sask., Lethbridge, Alta.
Eða hann kvaðst heita Sjúlvi, því
svo hafði hann verið nefndur er-
'lendis, og skrifaði á blað, sem
hann lét sjást hjá sér: ‘“Merki-
Legi, legi, legi, maðurinn Sjúlvi
hinn vitri.” Líka er hatf leftir hon-
um að hann hafi sagst heita
Sölvi Helgason Guömundsen, Is-
landus, Sókrates, Sólon, Melank-
ton. Honum er eignuð þessi
vísa um sjálfan sig:
“Eg er gull og gersemi,
gimsteinn elskuríkur.
eg er djásn og dýrmæti,
drotni sjálfum líkur.”
PrairieCityOilGompany Ltd
PHONE: A-6341
601-6 SOMERSET BUILDING
Sölvi Helgason.
Sölvi Helgason, eða ’Sölvi spek-
ingur, var einn af þeim einkenni-
legu mönnum, sem eg man eftir
frá æskuárum mínum; og ef til
vill var hann hinn allra leinkenni-
legasti. Misjafnir hafa líka
dómar manna verið um hann.
Sumir hafa álitið hann mikil-
menni, sem aldrei hafi notið ®ín
vegna mentunarskorts og mis*
skilnings manna. Aðrir hafa
álitið hann hálfgildings vitfirr-
ing. Og enn voru aðrir — og
sá flokkur hefir líklega verið fjöl-
mennastur — sem álitu hann
blátt áfram, ótýndan þorpara og
raupara.
peim fækkar nú óðum, sem
þjektu Solva á manndóms- og
þroskaskeiði. pess vegna ætla eg
að reyna að lýsa honum nokkuð
eftir þvi, sem hann stendur fyrir
mér í ljósi endurminninganna.
verið getur að mér skjátlist þar
í ,sumu; bæði er nú orðið langt
um liðið, svo finst mér, þegar eg
lít til baka, á allan þann ferða-
manna og flakkarasæg, sem kom
á æskuheimili mitt, eins og eg
hafi setið í kvikmyndaleikhúsi, og
séð hverja myndina eftir aðra
líða framhjá. Sumar leiftra
hratt og skilja ^litlar eða engar
endurminningar eftir, aðrar
nokkuð hægar; sumar koma aft-
ur og aftur, þær festast bezt i
minninu. Allar koma þær úr
dimmunni annars vegar og hverfa
út í myrkrið hinum megin, og eg
þekki hvorki fortíð þeirra eða
framtíð. það er sagt að mynd-
irnar njóti sín eftir því sem ljós-
ið fellur á þær, og að ljósið hafi
ekki fallið óhaganlega á öreiga-
lýðinn á heimili mínu, ræð eg af
því. að eg ber hlýjan hug til
þeirra flestra, og vildi gjarnan,
ef þess væri kostur, sjá margt af
því fólki aftur, þó með nok'krum
undantekningum.
Sölvi Helgason var hár maður
vexti og samsvaraði sér vel, stór-
skorinn í andliti, með hátt nef,
sléttur að vöngum, með ljóst hár
og skegg, útlimasmár, karlmann-
legur og vel á sig kominn að öllu
lejrti. Þó var sem einhver
auðnuleysisblær hvíldi yfir mann-
inum öllum. Má vera, að því
hafi fremur valdið hreyfingar
hans, sem voru nokkuð einkenni-
legar og afskamtaðar, heldur en
likamsskapnaður. Augun voru
skörp og bitur. Jafnan brúkaði
'hann gleraugu, sagðist hafa byrj-
að að brúka þau þegar hann var
milli 10 og 20 vetra, til þess að
hlífa sjóninni, því mikið hefði
hann þurft að reyna á hana, þar
sem hann hefði sífelt verið að
skrifa eða mála.
Sölvi var æfinlega vel til fara,
hefir hann líklega átt það. að
nokkru leyti, Sigurlaugu systur
sinni að þakka. Þrifinn var
hann. pótti því betra að hýsa
hann en suma aðra flækinga, og
var valið gott rúm, enda sagði
hann, að sér þætti munur að gista
þar eða á kotbæjunum, þar sem
askurinn og koppurinn væru í
faðmlögum undir rúmunum.
Lítið hefi eg heyrt um æskuár
Sölva. Hygg að hann hafi ver
ið ættaður og upprunninn úr
Skagafirði. Sigvalda Jón&syni
Skagfirðing er eignuð iþessi vísa
um hann:
Hver er mæðumaður
meiri heldur en aá,
er vex upp vel gáfaður
vönduðu fólki hjá,
títt ámintur um trú og dygð
en þó verður innan skamms
allra viðurstygð.
Einhver hefir sagt mér, að hann
hafi verið alinn upp við mikla
hörku og kærleiksleysi, og þarf
það ekki að koma í bága við það
sem Sigvaldi segir, því þetta
“blessað vandaða fólk” var ekki
skilningsbetra á sálarlif barna og
unglinga en hver annar.
Tveggja systra Sölva heyrði eg
getið. Sigurlaug hét önnur,
var saumakona og átti heima á
Skagaströnd; fékk hún gott orð.
Hin hét Helga, og átti heima hjá
Jóhannesi sýslumanni föður Jó-
hannesar bæjarfógeta i Reykja-
vík, þegar hann var sýslumaður
í Strandasýslu. Hún var orð-
lögð fyrir meinleysi og góðlyndi.
pegar Sölvi var fulltíða. þótti
hann misindismaður og komst í
glæpamál. Það var fyrir mitt
minni, og hefi eg engin gögn til
að skrifa um það. Eg heyrði og
tel víst, að það hafi verið satt, að
hann hafi verið dæmdur í þrælk-
unarvinnu og sendur til Kaup-
mannahafnar að taka út þegn-
inguna. Lítið mun hann hafa
batnað við það að öðru leyti er.
þvíi, að kunna betur að forðast
lögin, en þótti þó jafnan viðsjáll,
einkum fyrir kvennfólk.
Væri minst á utanför hans.
sagðist hann aldrei hafa farið
þangað sem fangi, það hefði verið
gamli Sölvi Hegason. Ef fólk
hélt samt sem áður að það heíði
alt verið sama persónan, og eitt-
hvað befði hann hlotið að vinna
til þeirrar meðfprðar, svaraði
hann einungis með þessari spurn-
ingu: “Hvað vann Kristur til?”
pegar eg man fyrst eftir hon-
um, eða nokkru eftir 1860, var
hann æði hnakkakertuf, og talaði
um veru sína ytra eins og :hann
hefði verið frjáls maður. og ekki
af lakara tæi. Sagði t.d.: “Við
íslendingar höfum þetta svona og
svona þegar við erum í Höfn.”
Oftast sagði hann þó: “pegar eg
var erlendis,” til að gefa í skyn,
að vera sín þar hefði ekki verið
bundjn við vissan stað, enda
sagðist hann ekkert vera að stæra
sig af því, þó hann hefði séð 5
konungsríki og þrjú keisaradæmi
fyrir utan íslands tetur. pá
þóttist hannr hafa verið að full-
komna sig i heimsspeki og mál-
aralist.
Ekki sagði Sölvi æfinlega rétt
til nafns síns, þegar hann var
spurður að heiti. Nefndi þá
stundum orð. sem áttu að tákna
mannkosti hans t. d.: “húsfriður”.
Yms snillyrði eru höfð eftir
Sölva, en skaði er það, að eg
þekki þau engin, nema það sem
viðkom honum sjálfum eða hans
eigin verkum. Veit eg iekxi
einu sinni, hvort þau hafa verið
til um nokkuð annað. Einu
sinni var hann að sýna uppdrátt
af blómum eftir sjálfan sig, en
hjá hverju blómi sást mannsand-
lit. Hann var spurður, hvað
það ætti að merkja. pá svaraði
hann: “pað eru andar blómanna.”
Einu sinn'i var Sölvi að mála á
■bæ nokkrum, þar sem hann gist>.
Bóndi fer að líta á málverkið og
spyr, hvað þetta sé. “Það er
eilífðin.” segir Sölvi “Þetta ei-
lífðin,” segir bóndi. ‘1Mér sýn-
ist það vera líkast ljósskjóttri
meri.” “ipað er hún líka í aug-
um heimskingjanna,” svaraði
Sölvi.
pegar Símon Dalaskáld orti Ar-
onsrímu, um alla flækinga, sem
þá voru uppi í Skagafirði, hafði
hann Sölva þar með, lé thann vera
jarl'sson og kunna allar íþróttir,
andlegar og líkamlegar, sem Sí-
mon hafði vit á að nefna, langt
um ipeir en hugsanlegt væri að
nokkur maður gæti kunnað. Sölvi
brá ekki skapi sínu er hann heyrði
þetta, en sagði með svo mikilli
ró, að heimspekingi mátti vol
sæma: “Alt er þetta satt. þó það
eigi að vera háð.”
Einu sinni kom Sölvi snemma
dags á sunnudag að Melum, og
var þá talsvert hreyfur af víni
IHonum þótti of seint að leggja á
'Holtavörðuheiði, og var svo um
kyrt þann dag og næstu nótt. Þó
að hann væri nokkuð drukkinn
bar lítið á því, nema hvað han.i
var orðhvatari en venjulega, og
gat ekki haldið kyrru fyrir
heldur var á sífeldu rápi um bæ-
inn, og eldhlúisstúlkan þóttist
verða vör við, að hann væri að
gæta ofan í pottinn, þegar hún
var að elda miðdagsmatinn. Svo
þegar að hann fór ofan næst, kall-
aði hún á eftir honum og bað hann
að hræra í pottinum. Ekki heCi
eg séð manni sbregða meir en
Sölva þá. Hann var kominn of
an í stigann, en kom upp aftur
sótrauður af reiði, og spurði
stúlkuna. hvort hún væri að
spotta sig, eða hvað þetta “gems
ætti að þýða. pau kýttu svo
um þetta nokkra stund, þangað ti
hún sagðist þá verða að gera
það sjálf og fór svo ofan,
Sölvi settist á rúm í baðstofunni
og sat þar lengi eins og agndofa,
en sagði að lokum upphát við
sjálfan sig: “Að biðja mig að
hræra í pottinum, að biðja heim-
speking að hræra í pottinum.”
Annar skagfirskur flætkingur
kom stundum til okkar, sem Sig-
urður hét og var kallaður Sig-
urður á iskyrtunni, eða Sigurður
sóði. pað var ískyggilegur
maður, sem mörgum stóð stugg-
ur ^f. Hjá okkur varð þess lít-
ið vart, því það var fjölment
heimili. En eg var eitt sinn
stödd á öðrum bæ, þar sem hann
kom, og varð eg þess vör. að ótta
sló á fólkið; þó gerði hann ekki
mein af sér svo eg vissi, enda
var hann ekki áreittur. Helzt
sat hann þar, sem skugga bar á,
Og talaði lítið, tók ekki þátt í, þó
fólkið væri að gera að gamni
sínu. Mér fanst hann Iíkastur
því, sem eg gat í þá daga hugsað
mér fordæmda sál.
Um Sigurð þenna sagði Sölvi
eftirfylgjandi sögu: “Einu ein.ii
urðum við Sigirður á skyrtu'ii’i
samferða yfir iHeljardalsheiM.
pegar við vorum komnir nokkuð
langt frá bænum, bilaði skóþvieng-
ur hans. pá léði eg honum
hníf, en hann var “engelskur’.
pegar hann hafði gert við skóinn,
sprettur hann upp og rekur hníf-
inn í brjóst mér. Þá vildi það
mér til lífs, að eg hafði bók á
brjósinu. pað var Mannkyns-
sagan sem eg ber þar ávalt, og
kom lagið í hana. parna fóru.n
við saman og glímdum níu hrot-
ur. Hann féll allar, 'því hanr
er að visu fílefldur, en brauð-
stirður; en eg er sá mesti glímu-
maður, sem uppi hefir verið á
þessari öld.” Líklega hefir það
ekki Verið Mannkynssaga Páls
Mielsteðs, sem hann ibar á brjóst-
inu, því hann gerði lítið úr henni
og taldi hana mjög óáreiðanlega
«n sagðist sjálfur vera að semja
mannkynssögu eftir þremur bóic-
um, einni enskri, annari þýzkri
og þriðju sænskri.
Þegar Jón bróðir minn hafði
fengið vieitingui fyrir Bjarnar-
nesprestakalli, kóm <Sölvi til okk-
ar sem oftar. pá þóttist har.n
þurfa að fræða okkur um ýmislegt
þar austan að, bæði um fólkið,
sem hann náttúrlega gerði lítið
úr, í sambandi við sjálfan sig. o?
rvo vegi og staðhætti. “pegar
eg fór í fyrsta sinn yfir Skeiðár-
sand,” sagði hann, “var nýlega
afstaðið hlaup í Skieiðaiá. pá
stáðnæmast stórir jakar á sand-
mum, sem star.da svo djúpt, að
þegar þeir þiðna, verða eftir stór-
ar holur fullar af vatni; ef þá
hvessir scst sandskán ofan á vatn-
ið. En eg var ókunnugur, og
varaðist þetta ekki, svo eg vissi
ekki fyni til ,en eg datt ofan í
einn pyttinn. pá vildi mér það
til lífs, að eg hafði stóran kassa
á bakinu, fullan af málvericum,
svo eg staðnæmdist við hann og
komst svo upp úr.”
“Og einu sir.ni þegar eg fór
yfir Breiðamerkursand. var Jök-
ulsá ófær, svo eg varð að ganga
upp á jökulinn. ipá kom eg að
breiðri jökulsprungu, nenti ekki
að ganga fyrir endann á ihenni
og ætlaði að stökkva yfir hana,
en stökk heldur stutt og hrapaði
niður langar leiðir, þar til eg
staðnæmdist við það, sem eg
hafði á bakinu. Þar var kol-
dimt niðri. pá vildi mér það
til, að eg hafði á mér hníf, svo eg
gat ’búð mér til spor í hlíðarnar á
sprungunni og komst þannig
upp.”
pessa sögu hefir hann sagt
víðar. Því eg heyrði fyrir aust-
an langloku, sem sett var saman
eftir honum. petta var eitt
þar í:
“Fyrir þremur árum, áður en
eg fór að nota Tanlac, mundi eg
tæpast hafa trúað því, að mér
væri nokkur minsta batavon;”
sagði Mrs. Hannah Gorman, að
414 Arthur St., Windsor, Ont.
“Eg hafði þjáðst af magaveiki
full 17 ár. Iðulega kvaldist eg
svo mikið, að mér fanst að eg
mundi með engu móti geta af-
borið þjáningarnar lengur. Eg
var hvorki farin að geta neytt
svefns né matar og var að verða
að reglulegum aumingja. En
?á kom Tanlac til sögunnar og
veitti mér nýjan lífsþrótt. Eg
^yngdist um tíu pund og líður í
alla staði upp á það ibezat. Tanlac
var regluuleg blessun mér til
handa.”
Tanac fæst hjá öllum ábyggi-
legum lyfsölum. Varist eftir-
líkingar. Meiar en 37 miljón
flöskur seldar.
Jodrandi yfir því
að hún fékk haldið lífi
Mrs. Gorman segist ekki hafa
gert sér von um líf. Hælir
Tanlac á hvert reipi.
Sendið
oss
yðar
RJÖMA
Og verid vissir
um...........
£«*•«..
>r
Sanna vigt
Rétta flokkun
24 kl.stunda þjónustu
og ánœgju.
EGG Vér borgum peninga út í hönd fyrir glæný egg
Canadian Packing C
Stofnsett 1852
WINNIPEG, CANADA
það ugglaust þesi passi, sem sneitt um, standbjörgum, eyðisöndum,
er að í bragr.um, sem. nefndur er öræfum, skógum, dölum, giljum,
í greininni. Af því að passi1 grafningum, bygðum, bæjum,
þessi er bæði skemtilegur og fiskiverum höndlunarstöðum.
fjörlega stílaður og lýsir mann-! bygðarlögum búnaðarháttum og
inum vel og grobbi hans, en pass- j svo mörgu og mörgu fleira, sem
Tanlac Vegetab e Pil s, eru er , fárra lllön<junl) þyifjj. rétt ekki verður hér upp talið, sem
að birta hann hér. Er hann! hann ætlar að skoða og sjá og
prentaður eftir Nýjum Félags- j um
ritum 9. ár, 1849, bls. 151—153.)
náttúrunnar bezta meðal.
hjá öllum lyfsölum.
Fást
“Jökulsárnar, jökulsárnar,
jökuls voru slæmar gjárnar.
Hálærður um himnaportin
hlaut hann Sölvi fótaskortinn
með passann. Ipassann púk-
ans til1
pompaði* hann ofan í dimma
gil .o s. frv
par fiefir 'eimhver gerst svo
djarfur að spyrja hann eftir pass
anum, sem hann hefir auðvitað
engan haft, og tekið svo það ráð,
að segjast hafa mist hann í jök
ulsprungu
Einn fagran vordag var alt
fólkið á Melum úti við og enginn
í bænum. pá sjáum við hvar
Sölvi kemur gangandi með kassa
á bakinu svo stóran, að hann var
lítið minni en meðal fjárhúshurð
Móðir mín sendi eldhússtúlkuna
sína til að vinna honum beina.
pað var aldraður kvenmaður, vin
gjarnlegur og blíður 4 máli. peg
ar ihún hefir boðið honum til
baðstofu, tekur ihún hann tali og
segir: “Hvað ertu nú að fara
Sölvi minn?” “Eg er nú að fara
af landi burt,” segir hann, “og
ætla fyrst landveg til Tteykja
víkur, og þaðan sjóveg til Norð
ur-Ameríku. Eg gat ekkert
flutt með mér, nema pappírana
mína. þeir eru í þessum kassa
Það eru 11,000 myndir og 900
•blómstur. petta kostar sína
peninga þegar þangað er komið.
Hér segir fólk: “petta er fallegt,
þetta er gáfulegt.” — En eg et
ekki þetta.” Sölvi fór svo að
hafa sokkaskifti. iHann bað
konuna að lána sér háa sokka, því
sér væri svo ilt í bakinu: sagðist
vera dauður, drepinn og kúgaður,
af því að bera sífelt svona þunga
byrði á bakinu. Hún gerði sem
hann bað, þótt hún hefði aldrei
beyrt fyr að langir sokkar lækn-
uðu slíkt.
Framan af æfinni mun Sölvi
hafa unnið, að minsta kosti á
sumrin. Eg man að hann sagði
frá, að hann hefði verið í kaupa-
vinnu hjá séra Jakob Guðmund3-
syni á Ríp, — síðar á Sauðafelli
í Dölum. Séra Jakob er sá
mesti sláttumaður sem nfl er
uppi á íslandi.” sagði Sölvi.
“Hann sló jþrjá dagsláttur á dag.
En,” bætti hann við, “þá sló eg
sex.” —
Einu sinni sagðist hann hafa
ílegið tjörn nokkra með fleiri
mönnum. Sumir gengu svo langt
fram, að vatnið náði þeim í mitti,
öðrum undir höndur, en Sölvi
gekk svo langt fram fyrir þá alla.
að hann varð að halla sér aftur á
bak, svo vatnið rynni ekki upp I
hann.
Aldraður maður hér í sveitinni,
systursonur séra Jakobs, segist
vel muna eftir Sölva þegar hann
var kaupamaður á Ríp. Segir
hann að Sölvi hafi ekk iverið sér-
legur afkastamaður, en fremur
strákslegur, og lítið hafi þurft út
af að bera, til þess að hann hót-
aði fólki að drepa það.
Það, sem Sölvi vár þó stoltast-
ur af, var málaralistin. Hann
sýndi sjaldan myndir sínar hjá
okkur, af því að foreldrar mínir
gáfu sig lítið að honum. pó
man eg að hann sýndi ieinu sinni
mikið af myndum, enda voru þau
þá viðstödd. Ein myndin sagði
hann að væri af Pétri bskupi. En
þegar faðir minn, sem þekti bisk-
up, var til kvaddur að segja
hvort myndin væri lík,- varð Sölvi
fyrri ti’l og sagði: “petta er sálin
úr honum.” Enda líktist myndin
alls ekki. Annari mynd man
eg líka eftir. Hún var af kölska.
Var það hliðarmynd. Hann var
afar reistur Og borginmannlegur,
stóð og sté fram öðrum fæti. eins
og hann væri á gangi, en var þó
með langa tólbakspípu í munnin-
um. Svart hár hafði hann langt
og strítt, sem stóð aftur af hausn-
um, því annars hefði það dregist
aftur af jörðunni. - Hinar mynd-
irnar minnir mig að væru allar
líkar hver annari, búlduieitar með
bleik andlit og Ijósgúl höfuð.
einum vinnumanninum varð á að
segja: “petta er falleg stúlka.”
“Stúlka,” segir Sölvi, og var megn
fyrirlitning í rómnum. “petta
er kona, margra barna móðir
úti á pýzkalandi. — Ekki eruð þið
miklir mannþekkjendur.” Sumar
myndirnar sagði hann að væru
hugsjnir úór E. Swedenborg.
Sjáfan sig málaði Sölvi með
geislabaug eða helgigloríu um
höfuðið. Hann var spurður að,
hvað það ætti að merkja. Þá
sagði hann. ‘’Ósköp spyr þú barna-
lega.”
Móðir mín sýndi So'lva alma-
nak, sem öllum. er sáu, þotti lista-
verk. pá sagði hann: “petta
þykir ykkur fallegt; hvað mund-
uð þið þá segja, ef þið sæjuð al-
manak eftir Sölva Helgason? Að
sjá þetta, og tunglin, þau eru eins
og gamlar pottikökur.” Það er ó-
mögulegt fyrir þá, sem ekki
þektu Sölva, að ímynda sér hvaða
fádæmum af fyrirlitningu har.n
kom fyrir í þessum fáu orðum.
Altaf held eg að hann, vakinn og
sofinn, hafi verið að hugsa upp
nýtt til að stæra sig af. Eitt
kvöld sat hann og hvíldi höfuð’.ð
í höndum sér. Við hugðum að
hann mundi blunda, en alt í einu
rétti hann fram höndina og sagði:
“Petta er ekki stór hönd. en sin-
arnar eru eins og stálþræðir.”
par, sem honum þótti mjög ó-
mannblendið fólk og óupplýst,
sagðist hann ekki geta verið; sér
fyndist hann vera kominn til
Hadesar.
“Sýslumaðurinn yfir Norður-
múlasýslu gjörir vitanlegt: að
herra silfur- og gullsmiður, mál-
ari og hárskeri m. m. Sölvi Helga-
son Guðmundsen. óskar í dag af
mér reisupassa frá Norður-Múla-
sýslu yfir austur og suður og
norður fjórðuna íslands, til ýmis-
legra þarflegra erinda. Með-
að skrifa og sumt upp að
teikna, alt á sinn kostnað m. fl.
pað er mín ósk og þénustusam-
leg tilmæli til allra, sem marg-
nefndan herra gullsmið m. m. S.
H- .Guðmundsen fyrir hitta, að
þér látið hann passéra frítt, og
liðsinnið, hjálpið og lánið honum
það sem hann meðþurfa kann til
ferðarinnar, því það er óhætt fyr-
ir hvern mann, að hjálpa honum
og lána, ef hann þess með þurfa
fram öðrum hans erindum, ætlar ^ kann, þótt hann fjarlægjist þann-
hann að setja sig niður í ein-1 er kynni að lána honum peninga
hverri sýslu á þessari ferð sem og annað ier hann kynni að með-
annar handverksmaður, hver að er. þurfa, sjá han.s vitnisburð hér að
þó flestum handverksmönnum
meiri, og betur að sér til sálar og
líkama; og er hann fyrir löngu
búinn að gera sig nafnfrægan í
norður og austurfjórðungum
landsins með sínum framúrskar-
andi gáfum á flestum smíðum, og
á alla málma, klæði og tré; líka
fyrir uppfyndingar og ýmsar fróð-
legar og hugvitsfullar kunstir, en
þó mest fyrir iðni, kapp, minni,
ástundan, sálarflug. skapandi í-
myndunarafl og kraft, bæði
smekk, tilfinning og fegurð í öll-
u mbókmentum og vísindagrein-
um, líka svo sem fyrir karl-
mensku, krafta og glímur, fjör
og fimleika, gang og hörku, sund
og handahlaup. Með surtdinu
hefir hann bjargað, að öllu sam-
anlögðu, 18 manns er fallið hafa
í ár. vötn (ströng ög lygn) og sjö.
Á handahlaupum hefir hann ver-
i ðreyndur við ífærustu hesta,
bæði nyrðra og eystra, og hefir
hann (að frásögn annara en hans
sjálfs) borið langt af. Margar
eru hans íþróttir, fleiri og meiri,
þó ekki sé hér upp taldar, og
mætti þó tilnefna noikkrar, sem
hann skarar fram úr öðrum í,
sem eru: allar listir hér að ofan
taldar, einnig frábær ráðvendni
og stilling, góðmens’ka og lítil-
læti, hógværð og hreinskilni.
greiði og gjafmildi og fl. Fyrir
þessar dygðir og listir, sem
hann er útbúinn með, og sem hann
sýnir jafnt öllum, af öllum stétt-
um, þá er hann elskaður af hverj-
um manni, í hverri röð sem er,
sem verðugt er.
pessi passi gildir frá 1. ágúst-.
usmánaðar 1843 til þess 30. júní-
us mánaðar 1844, handa herra
gullsmið. málara og hárskera S. |
framan.
Passinn þessi gildir, iþó ekki sé
um það getið hér að framan í
passanum, yfr allan Vestfirðinga-
fjórung, ef herra Guðmundsen á
þangað erindi, eða vill þar eitt-
hvað skoða, viðkomandi náttúru-
fræðinni, eða ef hann vill , þar
setja sig niður sem handverks-
maður í einhverri sýslu þar. Samt
gildir ekki þessi passi, hvorki þar
né 1 hinum fjórðungum landsins
um lengra tímabil, en hér er getið
um að framan, nefnilega frá 1.
ágústusmánaðar 1843 til þess 30.
júníusmánaðar 1844 sem reisu-
passi. en að öllu sem sýslupassi,
'hvar sem hann setur sig niður í
hverjum fjórungi landsins, og
þarf hann ekki sýslupassa héðan
frá Norður-iMúlasýslu, annan en
þenna.
Norður-Múlasýslu skrifstofu 1.
ágústm.. 1843. F. Ch Valsuöe
Nafn sýslumannsins hafði
Sö’lvi ekki rétt, því hann hét Vals-
öe. Grunur lá á Sölva að hafa
falsað fleiri passa. — Fyrir til-
tækið fékk Sölvi 27 vandarhagga
refsingu eftir hæstaréttardórni
1846. Sölvi mun hafa dáið í
Hegranesinu í Skagafirði árið
1896.
Eg þekki ekki síðustu æfiár
hann ihafa haldið H' Guðl«undsen, sem reisupassi
hans. pá mun
kyrru fyrir. Ekki hefi eg held-
ur getað spurt uppi, hvað orðið
hafi af málverkum ’hans og hand-
ritum, ef þau hafa nokkur verið.
Hann skrifaði oft af kappi, kveld
og morgna, þegar hann gisti hjá
okkur. Engum vildi hann sýna
það, sem hann skrifaði: sagði að
það væri ekki fyrir sveitafólk að
lesa svo fína skrift. Eg heyrði
að sumir efuðust um, að hann
skrifaði nokkuð annað en punkta
og stryk. Árið 1883 fluttist eg
alfarin burt frá Melum, og sá
Sölva aldrei eftir það. Að vísu
kom hann í Vatnedal, en ekki svo
langt fram eftir sem heimili mitt
var þá. Eg ihefði þ*> gjarnan
viljað sjá hann, því mp^rga á-
nægjustund hefi eg haft af að
rifja upp sögur hans með því
látbragði sem þeim fylgdi. En
alt fyrir það hefir mér ekki geng-
ið betur en öðrum að ráða þá
gátu. hvort hann var heimspek-
ingur eða heimskingi.
Kornsá, 1 nóvember 1922.
Ingunn Jónsdóttir.
Viðbætir.
(Reisupassi Sölva Helgasonar.)
en að öllu sem fullkominn sýslu-
passi, ef hann setur sig niður í
einhverri sýslu, eins og hér er
getið um að framan.
pessi passi gildir fyrii; herra
Guðmundsen héðan frá Norður-
Múlasýslu yfir allap þann part
landsins, sem hér er að framan
skrifaður, (þótt enginn embættis-
maður teikni á hann) heim til
Norður-Múlasýslu aftur, ef hann
setur sig ekki niður í einhverri
sýslu á ferðinni, eins og hans á-!
form er, sem fyr er sagt 'hér að i
framan.
Þessi passi gjörist gildandi fyr-
ir herra silfur og gullsmið, mál-
ara og hárskera Sölva Helgason
Guðmundsen, til að fara svo hart
°g hægt um landið, sem honum
þóknast, á þessu tímabili, sem
hér er fyr frá sagt í passanum,
því hann er í þeim erindum, er
hann verður að hafa hæga ferð,
en það er við máttúrufræði, að
skoða grös o gsteina, niálma o. s.
frv. En að vetrinum ætlar
hann að stkoða hvernig veður hag-
ar sér til í hverju héraði í þeim
parti landsins. sem hann fer um,
(eða reisir um), og þarf hann að
halda miklar skriftir á öllum
þessum tíma, bæði dagbækur,
(Árið 1843, þegar Sölvi var 23 veðrabækur og lýsingabækur af
ára, því bann er fæddur 1820, ýmsum pörtum landsins, líka
fann hann upp á því óhappa til- j teikningar af ýmsum hlutum s. s. j
tæki, að falsa handa sér svo kall- \ foissum, hverum, fjöllum jöklum,
aðan “reisupassa” til iþess að geta ! dlfum, ám, brunahraunum, gjám,
flakkað óhindrað um landið. Er^stöðum, fjörðum. eyjum draung-
Höfuðverkur
Höfuðverkur stafar venju-
legast af þreytu í taugakerf-
inu og hann hverfur ekki með
öllu fyr en taugavefinir eru
endurhrestir með Dr. Chase’s
Nerve Food.
Bráðabirgðarlinun fæst
stundum með hinu og þessu
höfuðverkjiardufti, en slKkt
duft er langt of hart á taugun-
um.
Komið taugunum í lag og
mun höfuðverkurinn þá ekki
framar trufla yður.
Mrs. W. J. Pearse, Nunn St.
Coibourg, Ont., skrifar:
“Eg varð imjög taugaveikluð
fanát höfuðið ætla að klofna.
Vinur einn ráðlagði mér Dr,
Chase’s Nerve Food og eftir að
hafa lokið úr fyrstu öskjunni,
var mér strax farið að skána,
Eg ihélt áfram þar til eg hafði
notað úr sjö öskjum og var þá
orðin alheil. Kenni eg nú
eigi framar höfuðverkjar.
Dr. Chase’s Nerve Food, 50
cent askjan, fæst hjá öllum
kaupmönnum, eða beint frá
Emanson Bates og Co., Limi-
ted, Toronto.