Lögberg - 26.07.1923, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
26. JÚLÍ 1923.
fögberg
Öefítl út kvém Fimtuclag af The Col-
abia Press, Ltd.jCor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
Talaíman N-6327 oí N-6328
J6m J. BfldfeO, Editor
Lltanáakrih til blaSnna:
TI|C tOiUMBUV PHE8S, Ltd., Box 3171. SHnnlpag. k|an.
Utanáakríft rítatjórana:
EOlTOI LOCBERC, Bax 317* Winnlpag, *an.
Tht •'LBg’bar*'' la prtntad and publtahad by Tha
OoioaaMa Frana. LimMad. tn tha Columbla Blook.
SSS l> SST Iharbrooko Btroet, Wlanipoc. Manltob*
“The Triumph of
Unarmed Forces”
Svo heitir bók, sem nýkomin er út á Eng-
landi, eftir Aðmírál Consett, sem hefir vakið
geysilega mikla eftirtekt og umtal.
Bók þessi er skrifuð til þess að sýna fram
á ástæðuna fyrir því, að striðið stóð eins lengi
yfir og það gerði. Og enn fremur verður ástæð-
an fyrir efnalegri eymd Evrópu skýrari eftir
lestur þessarar bókar, en hún áður var.
Ástæðan fyrir efnalegum óförum Evrójpu
segir Consett að sé sú, að svo mikið af unnum og
óunnum efnum var'til einskis eytt á þeim fjór-
um og hálfu ári, sem stríðið stóð yfir.
Ástæðurnar fyrir því, að stríðið stóð svona
lengi yfir, segir Consett að hafi verið tvær:
Fyrst, að einstökum mönnum hafi haldist
uppi að verzla við óvinaþjóðimar.
ÍHin önnur sú, að stjórnin á Bretiandi hafi
leyft umboðsmönnum að kaupa vörur á Bret-
landi, sem síðar voru sendar til pýzkalands.
Stjóminni var þetta Ijóst.
í sambandi við vitneskju stjórnarinnar, seg-
ir Mr. Consett: “Vörurnar voru að vísu ekki
sendar beint til þýzkalands. pær voru sendar
til hlutlausu landanna í Skandinavíu, sem aftur
sendu þær með aðstoð brezkra kola takmarka-
laust til pýzkalands. Að brezku verzlunarmenn-
irair hafi vitað, að vörur þeirra áttu að fara tii
pýzkalands, til þess að hjálpa pjóðverjum að
vinna á Englendingum, er ekki nokkrum vafa
bundið. Að stjórnin á Englandi hafi vitað það
líka, er jafn víst. Að innan handar hefði verið,
að stöðva þessa verzlun þegar árið 1914,- og að
stríðið hefði þá ekki getað enst nema í nokkra
mánuði, er líka víst. Sönnun þessara staðhæf-
inga er að finna, þegar Bandaríkin gengu í stríð-
ið í apríl 1917 og að öll verzlun við óvinaþjóð-
irnar hætti, þá entust pjóðverjar ekki til þess
að halda stríðinu áfram nema í rúmt ár þar
frá.”
Um Lloyd George kemst Aðmíráll Consett
svo að orði í þessu sambandi: “Eg er sann-
færður um, að hann hefir ekki vitað um þetta,
um að það voru Bretar sjálfir, sem héldu þýzka
hernum við, og að skotfærin, sem pjóðverjar
notuðu, voru flutt til þeirra í skipum, sem sigldu
eins óhindruð fram og aftur Englandssundið og
Norðursjóinn og þau, sem fluttu her vom til
vígstöðvanna undir vernd sjóhersins brezka.
Hann vissi ekki, hvers vegna að honum gekk
svo erfitt að hafa nægan forða handa brezka
hernum.”
Viðskíftin við óvinaþjóðimar.
Maður að nafni L. Cope Comford, ritar um
þessa bók í National Review. Gefur hann þar
sýnishorn af verzlun þessari, sem tekin eru eftir
skýrslum er höfundur bókarinnar, sem var í
gegn um alla þessa raunasögu að reyna að stöðva
þessa verzlun og sem stöðugt sendi tilkynningar
um hana til vissra embættismanna stjórnarinn-
ar, til þess að sjá þær þagðar í hel, og sem hann
segir að séu með öllu ábyggilegar.
í júní 1915 bað Bandaríkjastjórnin um
upplýsingar um cocoa-verzlun Breta við Skandi-
navíu löndin, Holland og ítalíu á árunum 1913
og 1915. Skýrsla sú, sem brezka stjórain gaf-
hljóðar svo:
f janúar....
f febrúar....
í marz ....
f apríl ....
1913
260,361 pd
116,868 pd
137,423 pd
415,815 pd
1915
2,626,687 pd.
1,628,173 pd.
4,060,428 pd.
3,903,633 pd.
J?að sem Bretar seldu til J7ýzkalands var:
Kol, sem þeir seldu Svíum til þess að nota
á járnbrautum sínum til þess að flytja vörur á-
leiðis til J?ýzkalands, og sem þeir brendu í verk-
smiðjum sínum til þess að framleiða vörur handa
pjóðverjum.”
Aðmíráll Consett segir: “pjóðverjar fengu
aUan þann kolaforða, sem þeir þurftu á að halda
á meðan stríðið stóð yfir, frá sínum gálausu
fjandmönnúm, sem svo undur hægt var að villa
sjónar.”
Aftur heldur Mr. Cornford fram með upp-
talning sína þannig: “Fóður og áburð til rækt-
unar til Danmerkur, svo Danir gætu selt pjóð-
verjum hesta, nautgripi og allslags forða. petta
kom pjóðverjum svo vel, að þeir höfðu nægan
forða á árunum 1916 og 1917. Árið 1917 fóru
Bretar sjálfir að finna tU þurðar á vistaforða,
sökum þess, að þeir höfðu látið forða sinn af
hendi við Dani, sem aftur höfðu selt hann
pjóðverjum. peir höfðu og selt Dönum og Sví-
um veiðarfæri, svo að þær þjóðir gátu selt fjöru-
tíu og sex sinnum meiri fisk til pjóðverja, en
þeir seldu okkur,” segir AðmíráU Consett.
Sala á véla olíu frá Bretlandi til Danmerk-
ur óx úr 150 tonnum árið 1913 og upp í 500 tonn
árið 1915. Svíar keyptu 517 tonn af kopar af
Bretum árið 1913, en árið 1915 nam sú verzlun
Svía við Breta 1,085 tonnum. Árið 1916 voru
vöruúsin og hafnbryggjurnar í Kaupmannahöfn
full af kaffi, tei og cocoa; var mest af því frá
brezkum nýlendum og átti að fara og fór til
pýzkalands. Var brezka vísikonsúlnum í Khöfn
falið að grenslast eftir þessum vörusendingum,
en honum var bannað það af hlutaðeigandi yfir-
völdum og svo var það látið kyrt liggja. Um
eitt skeið á meðan stríðið stóð, barst pjóðverjum
verjum svo mikið af cocoa, að þeir höfðu ekki
brúk fyrir það alt, og bjuggu svo til úr því alls
konar sælgæti, sem þeir seldu svo aftur til
skandinavisku landanna,” segir Aðmíráll Con-
sett.
<Maður gæti haldið áfram út í það óendan-
lega, að telja upp svívirðingu þá, sem í frammi
hefir verið <höfð, eftir því sem ritgerð Mr. Corn-
ford og bók Mr. Consetts herma. En þess gerist
ekki þörf. Fólk getur séð á því, sem hér er
sagt, hvernig hitt muni vera.
Mr. Cornford endar þessa grein sína á þenna
hátt: “Að ekki tókst betur en frá er sagt í bók-
inni, að varna þess að brezkar vörur kæmust í
hendur óvina vorra, þarf að mínu áliti betri
skýringu heldur en að enn hefir fengist.
Mun sú skýring nokkum tíma fást? Máske
ekki. í sambandi við þetta er svívirðing og ó-
hæfa, sem sumir menn reyna af öllum mætti til
að fela. peir munu reyna til þess að gjöra þessa
bók Aðmíráls Consett upptæka. peir hafa auð
fjár og við vitum hvernig að þeir fengu hann,
til þess að framkvæma vilja sinn með.”
Maurice Hewlett
Nýlega er látinn skáldið og rithöfundurinn
Maurice Hewlett, sem margir munu kannast við
fyrir sögur hans, ritgerðir og ljóð.
Hewlett var hæfileikamaður mikill og fjöl-
hæfur, einarður, ákveðinn og óvæginn, þegar um
þau mál var að ræða, sem hann lét sig varða og
þegar honum fanst hann eiga réttan málstað að
verja. Hann varð fyrst frægur fyrir skáld-
sögu sina “The Forest Lovers”, sem um tíma
var á hvers manns vörum og er ein af þeim sög-
um, sem enn eru í góðu gildi. pá ritaði hann
aðrar tvær, sem báðar juku á frægð hans: “The
Queen’s Quair” og “Little Novels of Italy”.
Eftir það fór honum, sem mörgum öðrum, að
hann fór að skrifa sögur til að selja. Og þæir
seldust. Nafniðy sem hann var búinn að fá fyrir
hinar fyrri bækur sínar, seldi þær síðari. En
svo dugði það ekki. Hin fyrsta frægð hans nægði
ekki til þess að bæta fyrir kæruleysið, svo hann
hvarf nálega úr skáldsagnaheiminum um tíma
og síðar fyrir fult og alt, því hann hætti við að
semja skáldsögur og fór að stunda ljóðagerð og
rita stuttar ritgerðir (Essays), og kom hami
fram á báðum þeim sviðum bókmentanna som
nýr maður.
Kvæði hans, “The Song of the Plow”, er
meistaralega fallegt kvæði og talið með perlum
í enskum bókmentum. prjú hefti af ritgerðum
hafa verið gefin út eftir hann, og er ósegjanlega
mikil nautn að lesa sum þeirra.
Bœkur sendar Lögbergi
iii.
Skýrsla Bændaskólans á Hvanneyri, fyrir
skólaárið 1921—1922.
Skólastjóri Halldór Vilhjálmsson á Hvann-
eyri, hefir sýnt Lögb. þá velvild, að senda því
skýrslu skólans yfir árið 1921—1922, og kunn-
um vér honum þökk fyrir. Skýrslan er allstór
bæklingur, 39 bls. í 16 blaða broti, og er ytri og
innri frágangur hinn bezti.
Samkvæmt skýrslu þessari stunduðu 50
nemendur nám yið Hvanneyrarskóia yfir skóla-
ár það er skýrslan nær yfir, og er það álitlegur
hópur hins uppvaxandi bændalýðs Ijsla^idlsi.
19 r.emendur voru í eldri deildinni en 31 í
þeirri yngri. Átján sveinar luku prófi við skól-
ann (einn þeirra fatlaður sökum meiðsla) með
lofsamlegum vitnisburði. Sá sem lægsta eink-
unn hlaut náði 71J4 stigi við prófið, en sá sem
hæst fékk hlaut 110 stig. Sýnir þetta próf ó-
vanalega mikinn þroska lærisveinanna, sem aft-
ur er þegjandi en óhrekjanlegur vitnisburður
um verk það, sem kennararnir gera við þann
skóla.
Ýmsan fróðleik hefir rit þetta að færa: um
verklegar framkvæmdir í sambandi við námið,
um reglur og bóklega kenslu, sem á skólanum
hefir farið fram, og stefnir það alt í eina og
sömu átt—að byggja landið. pessi skóli bendir
hverjum einasta nemanda upp til sveita, inn til
dala, þangað, sem kjarni hinnar íslerxzku þjóðar
hefir ávalt átt heima, og þar sem hann verður 1
að haldast, ef ísland á ekki að verða að fiskiveri.
Uppskeran á Hvanneyri segir skýrslan að
hafi verið sumarið sem hún nær yfir, 1921—22,
700 hestar af töðu, 1700 hestar af útheyi, 45
tn. af kartöflum og 65 tn. gulrófum.
Kafli er í skýrslunni um fóður-hugleiðingar
fyrir menn og skepnur, fróðlegur kafli. —
Heimavistin á skólanum hefir kostað lærisveina
kr. 1.97 á dag, og er það nokkuð ódýrara en það
var árið áður. — Fjör og félagsskapur er auð-
sjáanlega í miklum blóma við skólann: Mál-
fundafélög þrjú, “Fram”, “Kvásii” log “Hvöt”J
Temur námsfólkið sér þar ræðuhöld, upplestur,
söng og aðrar fagrar listir.
pá er og Tóbaksbindindisfélag og voru í því
38 af 52, sem á skólanum voru, og er það vel
að verið. — Sjúkrasjóð á skólinnnú, sem nemur
kr. 512 og 12 aurum.
Ný bók: “Framhald á landnámssögu Nýja
íslands”, eftir iporleif Jackson, 119 bls. Verð
$1.50. Prentsmiðja Columbia Press, Ltd. Win-
nipeg. 1923.
Einn þeirra manna, er hvað annast hefir
látið sér um að vernda spor íslenzkra landnema
í Vesturheimi frá gleymsku, var höfundur bók-
ar þessarar, fræðimaðurinn góðkunni, porleifur
heitinn Jackson, er lézt á Almenna sjúkrahús-
inu hér í Winnipeg rétt áður en þetta hans síð-
asta fróðleiksrit var fuUprentað.
Framan við landnámssöguhefti þetta hefir
höf. ritað nokkur inngangsorð, er verð eru fullr-
ar íhugunar, því þau gefa glögga hugmynd um
skilning hans og skoðanir á ýmsum þýðingar-
miklum atriðum í sambandi við landnám og land-
námssöguritun, sem áður mun hafa verið lítill
gaumur gefinn. Meginmál inngangsorðanna er
á þessa leið:
“petta hefti inniheldur aðallega ágrip af
æfisögu landnámsmanna, fyrst um uppruna
þeirra og ætterni á íslandi o.s.frv. Landnáms-
sögur eru ófullkomnar, ef að eins er látið duga
að ihafa nafnaskrá yfir landnema og frá hvaða
bæ þeir voru á fslandd, og víst er það, að land-
námsþættir íslendingabygða vestan hafs, sem
ritaðir hafa verið af ýmsum í seinni tíð, eru mik-
ið fullkomnari hvað snertir sögu landnema, en
þeir þættir, sem fyrst voru rátaðir,
Sem kunnugt er, flutti meiri hluti frum-
byggja Nýja íslands í burtu þaðan. En land-
námsjarðirnar bygðust fljótlega aftur af nýjum
innflytjendum. Um það eru skiftar skoðanir,
hvor er landnámsmaður, frumbygginn (braut-
ryðjandinn) eða sá, sem síðar kom og yrkti jörð-
ina og náði eignarrétti á henni. Að mínu áliti
eru báðir landnámsmenn, og því hefi eg getið
beggja, þar sem þess hefir verið kostur. Ein-
hverjir landnámsmenn hafa orðið eftir hjá mér
norðast í Víðirnesbygðinni og þyrfti að gera um-
bót á því síðar.
Sumir álíta, að landnámssaga íslendinga í
Vesturheimi eigi sem mest að líkjast landnáms-
sögu fslands. J7ví er eg samþykkur að því
leyíi, sem það er hægt, og víst er það, að land-
nánissaga Nýja íslands líkist meira landnáms-
sögu íslands, en sögur hinna íslendingabygðanna
í Vesurheimi, af því að landnámsjarðimar heita
íslenzkum nöfnum. Og ýmislegt, svo sem lands-
lag, náttúrufegurð og veðurihæð, kom sumum
landnemum til að velja jörðum sínum sérkenni-
leg íslenzk nöfn, og líkt átti sér stað á landnáms-
tíð íslands.
Mörg æfintýri, sem komu fyrir íslenzka
landnema í Vesturheimi, meðan þeir voru að
ryðja sér braut, álít eg að auki gildi landnáms-
þátta, séu þau færð þar í letur. En æfintýri lík
þeim gátu ekki komið fyrir landnámsmenn fs-
lands. Elins er það með málið á landnámsþátt-
unum, að það getur ekki að öllu leyti verið stælt
eftir málinu á landnámssögu fslands, því mál
breytist á styttri tíma en liðinn er síðan land-
námssaga íslands var rituð.”
Bók þessi er, eins og alt annað er porleifur
heitinn reit, skipulega fram sett og laus við
málalengingar; /"ter sllíkt jafnan höfuðkostur.
Málið er kjarnyrt og ramíslenzkt.
Frumbyggja - fylkingamar vestur-íslenzku
eru nú óðum að þynnast. Slíkt er að eins nátt-
úrunnar ófrávíkjanlegt lögmál. Hitt og jafn-
víst, að “merkið stendur þó maðurinn falli.”
Vörður þær, er landnemarnir reistu sér, eiga
eftir að standa um langan aldur, en til skýring-
ar um landnámsstritið og sigrana, er frum-
byggja sagan nauðsynleg. AUmargar frum-
herja myndir eru í þessu landnámssögu fram-
haldi, sem og í þeim fyrri, og auka þær mjög á
gildi bókarinnar.
Thorleifur heitinn Jackson, var samvizku-
samur og sannleikselskur maður, enda vita þeir
það bezt, er til þekkja, hve afar hart hann lagði
að sér við það, að afla sér sem allra ábyggileg-
astra heimilda til þess að fara eftir við samn-
ingu rita sinna.
Að bók þessi seljist vel, þarf ekki að efa;
hún á það margfaldlega skilið.
pað hafði verið áform Thorleifs heitins, að
ferðast sjálfur um íslenzku bygðirnar til þess
að selja bók þessa, en til þess entist honum ekki
aldur. En nú hefir dóttir hans, ungfrú Thor-
stína Jackson, tekið að sér að hrinda í fram-
kvæmd þeim partinum af áformi föður síns, og
má óhætt fullyrða, að hún njóti sömu gestrisn-
innar og vinsældanna.
u
Brúðurin og
bökunar-
sérfrœðingurinn
Brúðurin og bökunarsérfræð-
ingurinn getur stundum verið
sama persónan — en íbrúður,
sem er óvön bökun, getur lært
margt iþarft af þjónustudeild
vorri.
pér getið við engan vin ráðfært yður, sem hægra á með að
veita upplýsingar um ibökun en vér. Skýrið oss frá örðug-
leiíkum yðar í þessu tilliti og sérfræðingar vorir munu skjótt
ráða frram úr þeim.
SERFRÆiÐINGAIR
ROBIN HOOD FLOUR
eru ávalt reiðubúnir til upplýsinga.
Leitið hjá þeim upplýsnga tafarlaust.
^pað stendur á sama hvort þér notið
“Robin \Hood Flour eða ekki. Skrifið
* iþjónustudeild vorri strax í dag.
Tryggtng.—1 staSinn fyrir poka af Robin
Hood Flour, 24. punda eSa þyngri, sem
bfliS er aS eySa nokkru úr, látuai vér ySur
fá annan fullan I þeim tilfellum, sem kon-
unni hefir ekki hepnast bökunin eftir þrjár
tilraunir.
ROBINHOODMILLSLTD
MOOSE JAW, SASK.
Ástœðurnar
fyrir því að hugur íslenzkra bœnda
hnegist til Canada
54 Kafli.
Fyrir níu árum eða svo var
þjóðskuld Canada því sem næst
einn þriðji úr miljón- En nú er
skuldin komin upp !í tvær biljón-
ir og einn þriðja. Skuldirnar
hafa vaxið feikilega og til þess
að þeim sé mætt, þurfa tekjurnar
einnig að vaxa. Ástæðan fyrir
hinni auknu þjóðskuld er vitan-
'lega hluttaka hinnar canadisku
þjóðar í ófriðnum mikla. Cana-
diskur ibændalýður, hefir vitan-
lega ekki farið varhluta af byrð-
inni. Það liggur því í augum
uppi, að honum ber til þess brýn
nauðsyn að auka framleiðslu sína
eins og frekast má verða-
Ymsir hafa haldið því fram,
að undir núverandi kringum-
stæðum, borgaði landbúnaðurinn
sig ekki hér hjá oss. Að þetta
geti verið rétt í einstöku tilfellum
er engan veginn ólíklegt, en hitt
er þó víst, að tugir þúsunda af
bændum, víðsvegar um þetta víð-
áttumikla meginland, hafa stór-
tekjur af búum sínum. Bræðra-
þjóð vor sunnan línunnar, er
mannmörg og auðug, en þó er
landbúnaðarframleiðslan þar,
hlutfallslega talsvert minni en í
Canada.
Skilyrði til landbúnaðar :í Can-
anda, er yfirleitt svo góð, að harla
vafasamt er, að í nokkru öðru
landi sé betri að finna. Jarð-
vegurinn er auðugur og veðráttu-
farið hið ákjósanlegasta fyrir
hverskonar gróður, sem um er að
ræða- Og líklegast er varia til
það býli í öllu landinu, er eigi
gefur af sér sæmilegan arð, sé
hygginda og forsjár gætt í starf-
rækslu þess.
Samtök handar og anda, brúa,
hvaða torfæru sem er. Land-
búnaður í Canada hefir borgað
sig vel í allflestum .tilfellum og
gerir svo enn. Afurðir bænda
hafa stundu’m því miður verið í
lágu verði en því má eigi gleyma,
að slíkt kemur fyrir í öllum lönd-
um. Undir slíkum kringum-
stæðum þarf vitanlega mjög á
hugrekki að halda. En það
hafa canadiskir bændur sýnt, að
þegar mest reyndi á þolrifin,
stóðu þeir fastar fyrir en nokkru
sinni fyr. Hinu má heldur ekki
gleyma, að þótt bænda afurðir
hafi stundum verið og séu 1 lágu
verði, þá hafa þær stundum m'örg
ár í röð selst við háu verði.
Eitt af því, sem hrint hefir
landbúnaðinum áleiðis hér og
orðið að ómetanlegum notum, eru
tilraunabú þau, er sambands-
stjórnin starfrækir víðsvegar.
Áhrif þeirra á akuryrkjuna, eru
þegar orðin næsta víðtæk. Ein-
staka menn hafa haldið því fram,
að tilraunabú þessi hafi ofmik-
inn kostnað í för með sér; en þá
er því ti'l að svara, að þekkingin
verður aldrei keypt ofháu verði og
þau áhrif, sefm tilraunabúin hafa
haft á akuryrkjuna ihafa orðið til
það mikillar blessunar, að rang-
látt væri að telja eftir skilding-
ana, er til starfrækslu þeirra
hefir verið varið.
pótt akuryrkjan í Ves,tur-Can-
ada sé yfirgripsmikil, er hún samt
engan vegin einhlít. Hollasta
búnaðaraðferðin er og verður
vafalaust sú, er “mixed farming’’
nefnist, með öðrum orðum, að
hafa búnaðinn sem allra fjöl-
breyttastan. Enda hafa bænd-
ur yfirleitt aðhylst þá stefnu.
Eins og sakir .standa, er útlit
fyrir feykimikla uppskeru í Can-
ada, og ef engin slys vilja til, má
nú óhætt fúllyrða, að hún verði
ein sú rnesta, sem þekst hefir í
sögu þjóðarinnar- Ef að hveiti-
verðið yrði sæmilegt, hlýtur hagur
bænda að batna að mun.
Þeir, sem æskja frekari upp-
lýsinga um Canada, snúi sér til
ritstjóra Lögbergs, J. J. Bildfell,
Columbia Building, Cor. William
og Sherbrooke, Winnipeg.
Leiðrétting
Leiðrétting við “Minni ís-
lands, sem Lögberg hefir birt í
þremur itylöðum, eru prentvillur
se*m hér eru greindar: í síðasta
kafla á Fjalli í Fagradal, er
meinlegasta skekkjan í seinustu
línunum- Á þeirri stund voru
systurnar rí'kari en 14 miljóna-
mæringar í Bandaríkjunum, ien á
að vera, voru ríkari á þeirri stund
enn 14 miljóna mærin í Banda-
ríkjunu’m. Fyrir mörgum ár-
um var 15 ára stúlka í Banda-
ríkjunum arfleidd að 14 miljón-
um. — Að líkja fögnuði bænar við
fésýslumenn væri óviðeigandi og
óskiljanlegt. —.Nokkru framar í
sama kafla, stendur, fjallabúar,
fyrir fjallabrúnirnar. Enn frem-
ur, Hæringshlaup á Drangey er
talið 100 faðmar en ekki 100 fet-
Eg eigna Gesti Pálssyni þessa
ljóðalínu: Það er guð, sem talar
skáldsins raust, ien hún er máske
eftir Gísla iBrynjólfsson. I— Eft-
irfarandi vísa þarf að leiðréttast:
pverá rennur í Þeigjanda, Þeigj-
andi í Beljanda og s. frv. Inn í
kaflan náttúruundur hafa slæðst
fjórar línur úr næsta kafla á
undan. pær koma eins og rödd
úr undirdjúpinu og meiða næmt
eyra- S. Bergvinsson.
Dánarfregn.
Þann 20'. marz 1923 varð bráð-
kvaddur að heimili sinu nálægt
Hekla P- O., Ontario, bóndinn
Jóhann Ágúst Goodman (Guð-
mundsson) um 70 ára að aldri.
Hann kom vestur um haf 1873
með þeim hóp íslendinga er það
ár settist að í bænum Rosseau í
Ontario, frá Ha’mri við Éyjafjörð.
Hann bjó 'lengi nálægt Brice-
bridge, Ont. en þaðan flutti hann
fyrir mörgum árum síðan í ís-
lenzku bygðina við Hekla P. 0.,
og hefir búið þar síðan. Hanii
var giftur canadiskri konu, sem
að nú lifir mann sinn ásamt 10
uppkomnum ibörnum. 4 piltum og
6 stúlkum. Hann var aldrei
ríkur af veraldarmunum en vel-
viljaður og hjálpsamur við alla
þurfandi og kona hare honum
samhent, — bæði greiðug og gest-
risin-
Jóhann sál. var heitur trúmað-
ur seinni part æfi sinnar eftir að
hann kyntist og tilheyrði sálu-
hjáiparhernum í Brecebridge í
nokkur ár og það var hans mesta
áhugamál að flj’tja trúarerindi,
og að aðrir gætu orðið aðnjótandi
þess sálarfriðar er hann sjálfur
hafði eignast. Hann sagðist “ekki
vilja setja sitt ljós undir mæli-
ker,” — “Sæll er sá svo við býst.”
A- V. B.