Lögberg - 02.08.1923, Blaðsíða 6

iJls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
2. ÁGÚST 1923.
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
XXII.
Stormurinn, sem hafði farið vaxandi með
með kvöldinu unz hann ,var orðinn að fárviðri, er
hélst fram yfir miðnættf- Fátt af vinnufólkinu gekk
til sængur. Fólkið var ekki óhult að þakið
á höllinni, sem þó var rambygt, stæðist átök veð-
ursins. pað var þVí sízt að furða þó að létta
bambusþakið á indverska húsinu rifnaði í sundur
Naí varpaði morgunsólin aftur björtum geisl-
um sínum yfir lemstraða jörðina og það sást hvergi
skýskafa á lofti. Trén, sem höfðu orðið fyrir
miklu hnjaski, reistu sig aftur hnarreist í loftið;
þau ihöfðu orðið af með marga greinina, og gömul
fuglahreiður, sem lengi höfðu haft skjól í greinun-
urn, láu eins og hráviði um jörðina. Blöðin bærð-
ust í mildri golu, sem fylgdi á eftir storminum <—
í eídhúsinu stóð vinnufólkið í hóp og þar sagði
hver öðrum frá því , að frú Löhn væri hvít eins og
vofa í framan- Jafnvel þessari sterku konu, sem
venjulega lét sér ekki bregða, hvað sem á gekk,
hafði þótt nóg um umbrotin í náttúrunni. Hún
hafði verið u*m nóttina í indverska húsinu, og þar
hafði þakið alveg svifst af yfir höfðinu á henni.
Stjörnurnar höfðu skinið niður í stofuna í gegnum
stór göt, sem komu á loftið, og það var eina birt-
an, sem þar var, því ómöigulegt var að Mta loga á
Iampa fyrir veðrinu. Og nú var ekki unt að gera
við það, sem fokið hafði, því að það hefði haft há-
reysti í för með sér, en indverzka konan lá fyrir
dauðanum i— peim af heimafólkinu, sem rétttrú-
aðir voru, fanst að 'maður þyrfti svo sem ekki að
undrast yfir þessu fárviðri — slík ósköp ættu sér
æfinlega stað, þegar óskírðar sálir væru “sóttar.”
Liana hafði líka vakað fram undir morgun
Hún hafði að visu getað sofið vegna stormsins, en
í sál hennar var engin kyrð. Það var óumræði-
lega sælt að vita sig elskaða. — Hversu fljót hafði
hún ekki verið að taka alt, sem hún ætlaði að fara
með með sér upp úr litlu töskunni og koma hverjum
hlut fyrir á sínum stað, þar sem hann átti að vera
framvegis — rétt eins og hún sjálf 'mundi finna
sinn stað við hjarta manns síns, sem hún elskaði.
Hún tók báða llyklana þaðan sem ihún hafði falið
þá og brendi bréfið, er hún hafði skrifað Mainau.
Engan mann skyldi svo mikið sem gruna, að hún
hefði verið komin á fremsta hlunn með að flýja
Svo hafði hún í mesta flýti hripað bréf til Úlriku,
og í því hafði hún farið yfir allar sínar þrautir og
ofsóknir — fram að hinu'm heppilegu úrslitum.
Svefninn sem hún naut um morguninn hafði
hrest hana ótrúlega mikið, og þegar þernan dró
gluggatjöldin til hliðar og opnaði gluggana, fanst
henni að hún hefði aldrei séð himininn hvelfast
jafn fagurlega yfir sig og þá. Morgunloftið hafði
aldrei verið jafn ilmandi, ekki einu sinni í Rudis-
dorf, þar sem hún hafði ávalt eytt morgunstundun-
um alein með sínum ástkæru systkinuvn. Hún
klæddi sig í fjólubláan kjól, af lásettu ráði, sem Úl-
rika hafði sagt að færi henni vel — já, hún var
orðin gefin fyrir að halda sér til. Hún vildi
þóknast Mainau-
Hún kom inn í morgunverðar herbergið með
Leó við hlið sér, eins og hún var vön. 'Hún vissi
að hún átti von á bitrustu smán frá dróttsetanum,
því daginn áður hafði hún snúið við honum bak-
inu með fyrirlitningu og nú kom hún til að fram-
reiða honum morgunverðinn. Það var um að
gera að gugna ekki og sýna hugrekki og stillingu.
Hún hafði að vísu enga hugmynd um hvaða ráð
hann og presturinn hefðu tekið kvöldið áður fcil
þess að komast út úr víðureigninni við sig. Hanna
hafði komið með Leó, sem um nóttina hafði verið
í svefnherbergi afa síns, til hennar klukkan niu, en
af því sem hann sagði, gat hún ekkert ráðið annað
en það, að alt hefði gengið friðsamlega til >— prest-
urinn og dróttsetinn höfðu jafnvel teflt skák sam-
an- —
pegar hún kom inn í stofuna gat hún ekki
varist því að hugsa til fy^sta dagsins, er hún
dvaldi í Schönwerth. Dróttsetinn sat við ofninn
og frú Löhn, sem, að því er virtist, var líka ný-
komin inn, stóð skamt frá honum. Hann studdi
báðum höndunum á bríkurnar á hægindastólnum
og svaraði engu hinum hálfklaufalegu hólsyrðum
rláðskonunnar. Hann stóð upp til hálfs, laut á-
frarm og glápti framundan sér, eins og hann gæti
ekki trúað sínum eigin augum.
‘'Nei, það eruð þá þér, mín náðugasta!” hrópaði
hann- “Eg hélt undir eins, þegar þér yfirgáfuð
okkur í gærkvöldi svona skyndilega og á óvanalegan
hátt, að þér ætluðuð a ðgera alvöru úr þvi ag leggja
af stað í þessa heimsóknarferð til gamla heimilisins
yðar, sem þér hafið haft svo lengi í hyggju að tak-
ast á hendur. En þér hafið breytt um ásetning,
þegar ,þér fóruð að hugsa betur um það. En þetta
var líka voðalegt íllviðri! Og svo hafið þér, ef til
vill hugsað ofurlítið um það i einrúmi, að með þvi
að fara burt héðan svona af frjálsu'm vilja, gæti
skeð að þér bættuð ekki fjrrir yður, ef til réttar-
halds kæmi og að samningstillagið yrði þá talsvert
minna. — Þér hafið nógu gott vit á þessu öllu,
frú mín góð.”
Henni lá við að fara út aftur; hún fann að
þetta mundi verða sér um megn. Hvar var Ma-
inau? Hann hafði lofað henni því að láta hana
aldrei vera eina. — Leó tók eftir að hún þagði og
undraðist það. — 'Barnið hafði engan skilning á
því hvaða móðgun það væri, sem var slöngvað
framan í andlit móður hans í staðinn fyrir morgun-
kveðju. Hann hékk í hægri hönd hennar og dró
hana hlæjandi lengra inn í stofuna.
‘^pað er alveg rétt drengur minn!” sagði
dróttsetinn og tók glaðlega undir hlátur drengs-
ins- “Leiddu 'mömmu þrna að borðinu og beiddu
um einn bolla af súkkulaði handa afa. Hann
vill helst taka við því úr hennar höndum; og það
jafnvel þó það lykt af brendum pappír af þessur.i
fallegu höndum. — Nú, nú, Löhn, hélt hann áfram
og snéri sér fljótt að ráðskonunni, eins og hann
vildi koma í veg fyrir, að konan sem hann var að
’kveðja, gæti svarað nokkru, — “er það satt, að
stormurinn í nótt hafi eyðilagfc þakið á indverska
húsinu?”
“Já, náðugi herra, það er rétt eins og því hefði
verið sópað af ”
“Og hefir loftið skemst?”
“Það eru mörg göt á því. pað væri slæmt
ef það kæmi regn.”
“pað er afleitt. — En það á ekki að endurnýja
eða gera við neitt í indverska húsinu- Því fyr
sem það heimskunnar hrófatildur fellur í rústir, því
betra. Sjáðu um að sjúklingurinn verði fluttur í
litla kringlótta sumarskálann.”
Líana leit á ráðskonuna um leið og þessi skip-
un var gefin — Hún var náföl. Líana tók eftir
því að hún svaraði eins fljótt og hún gat og hálf-
flóttalega til þess að rödd hennar skyldi ekki bresta-
”Pess þarf ekki, náðugi herra — hún fer burt
sjálf,” sagði hún, er hún fékk skipunina.
“Hvað, við hvað eigið þér? Eruð þér gengn-
ar af vitinu?” spurði hirðdróttsetinn æstur. Nú
sá Líana í fyrsta skifti andlit öldungsins roðna.
“Þvættingur! Ætlið þér að telja mér trú um það,
að hún rísi nokkurntíma á fætur framar, eða að
hún geti nökkurntima hreyft tunguna, sem er mátt-
laus?”
"Nei, máðugi herra. pað sem er dautt, er og
verður dautt, og það sem eftir er, deyr áður en
sólin hverfur af loftinu í dag.” Hún mælti þessi
orð með jöfnum, tilbreytýngarlausum róm, en samt
var skerandi sár hljómur í þeim.
Dróttsetinn snéri við höfðinu og horfði í eldinn.
“Er það komið svo langt?” spurði hann hálf skeyt-
ingarleysislega, en þó ekki án tilfinninga. Liana
setti súkkulaðisbollann, sem hún ætlaði að fara að
rétta honum, aftur á borðið. Hún gat ekki feng-
ið sig til þess að nálgast þenna óttalega mann, sem
hreyfði varirnar einkennilega, eins og hann væri
dauðþyrstur, og starði frá sér numinn á mjóu,
bleiku fingurnar, sem kreptust utan um hækjuna.
Reis hið sundurmarða “lótusblóm” upp frá kvala-
beð sínum nú í síðasta skifti, áður en iþað dó út
með öllu, og benti ’með ásakandi fingri á bláu blett-
ina á hálsinum á sér. — Hann leit upp skyndilega,
eins og hann fyndi að augu ungu konunnar hvíldu
á sér.
“Jæja, mín náðugasta,” Sagði hann, “þér sjáið
að eg er að bíða.eftir súkkulaðinu. Til hvers haf-
ið þér sett aftur frá yður bollann? Það hefir ef
til vill verið af því, að eg sat og var að hugsa—
Svei! — mér fanst eg sjá ofurlitinn rósrauífan
bréfsnepil þarna í öskunni i króknum í ofninum.”
Þetta var hræðilegt! en nú losnaði Líana úr
vandræðunum — hún heyrði til Mainaus, sem var
að koma. IHann gekk hröðum skrefum inn í stof-
una — hvílíkur munur var ekki á þessum degi og
fyrsta morgninum, sem hún var þar! Augu hans
litu ekki fram hjá henni nú, eins og þau höfðu gert
þá. Hann gleymdi allri varúð og horfði framan í
hana með ástúðlegu augnaráði, eins og hann gæti
ekki haft augun af henni- — Gamli, sjúki maður-
inn, sem sat í hægindastójnum, sá það ekki, hann
sat og snéri bakinu að dyrunuvn. En frú Löhu
varð alt í einu forviða og leit niður og fór í óða
önn að slétta úr hrukkum á sticu, >-vítu svuntunni
sinni.
“Þú ert kominn hingað Júlíana,” sagði hann
glaðlega, og leit um leið á klukkuna, eins og hann
héldi að sér hefði skjátlast með tímann.
“Sjáðu, frændi, hér er ástæðan til þess að á
mig var kallað ” Hann leit á gamla manninn og
rétti honum miða. “Úti er ríðandi sendimaðHr frá
hertogaekkjunni, sem kem með boðsbréf á söng-
skemtun í kvöld. — iHertogaekkjan sagði frá því í
gærkveldi, að uppáhaldssöngkona sín mundi fara
hér um, og að hún væri fús til að syngja fyrir hirð-
ina.- Nú hefir hún komið degi fyr en talað var
um og fer aftur á morguh. pað er ástæðan fyrir
þessu skyndiboði- Þiggur þú boðið?”
“Já, auðvitað. Eg hefi nógu lengi orðið að
hima hér hálfdauður úr leiðindum í þessum afkyma.
Þú veizt lí'ka, að eg er ávalt tilbúinn, þegar skipun
kemur frá hirðinni, og það þó að eg þyrfti að skríða
þangað á fjórurn fótum ”
Mainau opnaði hurðina með háðsbrosi og sagði
þjóninum, sem beið fyrir utan, hverju hann ætti að
skila.
“pessi skemtun kemur alveg mátulega fyrir
mig”, sagði dróttsetinn. Skemdirnar sem storm-
urinn hefir valdið í garðinum í nótt, hafa komið
mér í slæmt skap” og svo bætast þar við alls kon-
ar önnur óþægindi- — Frú Löhn, þarna — hann
benti með þumalfingrinum um öxl sér, án þess að
líta á ráðskonuna — hún var rétt núna að segja
mér að hún þarna í indverska húsinu mundi ekki lifa
daginn af. •— Eg kemst ávalt í geðshræringu, þeg-
ar eg veit að það er •— lík í mínum húsu’m- pess
vegna lét eg flytja líkið af hestadrengnum, sem dó
að slysi fyrir tveimur árum, í líkhúsið í bænum-
IHvað eigum við að gera nú?
‘1Eg verð að segja frændi, að þetta lætur af-
skaplega illa í eyrum,” sagði Mainau reiður “það
setur hvern blóðdropa í mér í ólgu. Hvernig
getur þér dottið i hug að gera slíkar ráðstafanir
með manneskju sam enn lifir og dregur andann?
Létuð þér ekki sækja læknirinn undir eins, frú
Löhn?” spurði hann ráðskonuna í mildari róm.
“Nei, náðugi herra. Og til hvers væri það?
Hann getur ekki hjálpað henni og bara eykur kval-
ir hennar með því sem hann gerir. þér megið trúa
því, að sál hennar hefir að heita má yfirgefið
jörðina, annars mundi hún ekki horfa svona stöð-
ugt framundan sér með galopnum hálfbrostnum
augum, meðan Gabríel litli grætur og ber sig svo
ósköp illa.”
“Eg verð að biðja yður að hætta að tala í
þessum kjö'kurróm!” hrópaði dróttsetinn æfur. “Ef
þér vissuð hvað illa þetta vein á við grófu röddina
í yður, þá munduð þér þegja. Og eg get ekksrt
tillit tekið til þess, þó að hver blóðdropi ólgi í þér
Raoul ” Hann snéri sér að Mainau og var enn
æstari. “Eg hugsa mest um sjálfan mig, þegar
svona stendur á- Eg get ekki lýst viðbjóði mín-
um. Það fer hrollur um mig af því að hugsa til
að draga andann í slíku nágrenni. pú sannar
það, að eg verð dauðveikur, ef þú sérð ekki um,
þegar alt er um garð gengið, að leyfar hennar
verði fluttar þangað, sem þær eiga alt af að vera
— í kirkjugarðinum í bænum.
Líana gat skilið hræðslu hans, þetta ólýsanlega
ofboð, sem hann fann til; það lýsti sér berlega i
rödd hans og ósjálfráða hristingnum á höfðinu.
Hann hafði ekki óttast sál hinnar kvöldu konu
meðan hún var fjötruð við líkamann; en nú átti
hún, samkvæmt þjóðtrúnni, að losna og flögra
fagnandi yfir Hka'ma hennar, þangað til að hann
yrði hulinn moldu — Það mátti hreint ekki eiga
sér stað i hans húsum-
“Hún skal hvíla í gröfinni undir óbeliskanuvn,”
sagði Mainau og lagði áherzlu á orðin. “Gilbert
frændi hrifsaði hana burt úr heimkynnum hennar,
og hún er sú eina kona, sem hann nokkurntíma
hefir elskað. Hún hefir rétt til þess að hvíla við
hlið hans; og hættu nú öllu-m þessum tilfinninga-
lausu ráðagerðum!”
“Hún hefir rétt til þess að hvila við hlið hans?”
endurtók dróttsetinn og rak um leið upp hásan
hlátur. pú skalt eiga mig á fæti, Raoul, ef þú
vogar þér það. — Eg hata þessa konu til dauðans.
Hún skal ekki hvíla við hlið hans, þó að eg þyrfti
sjálfur að leggjast á milli þeirra, til þess að koma
í veg fyrir það.”
Mainau stóð undrandi og .horfði með stórum
augum á gairrila manninn- Hann hafði sagt um
hann: “Frændi minn er ágjarn, hann er mesti stór-
bokki; hann hefir það til að vera illgjarn; en hann
er rólyndur og hugsar skýrt og lætur ekki stjórn-
ast af vondum tilhnegingum.” — En hvað var þetta
annað en lengi niðurbæld og æðisgengin ástríða,
sem nú braust fram á hræðilegan hátt úr þessum
ofsafengna svip og þessu'm trýllingslegu augum-”
Hirðdróttsetinn stóð upp og gekk með hröðum
og föstum skrefum að næsta glugga. Hann gekk
fast frm hjá frú Löhn, þessum leynilega en ósætt-
anlega óvini sínum. En hann horfði beint fram-
undan sér, án þess að festa augun á nokkru, hann
sá ekki að á >hinu* harðlega og grófgerða andliti
þessarar vinnukonu gat verið ískyggilegur svipur,
óviðkunnanlegt augnaráð, sem fylgdi hinum göf-
uga hirðdróttseta við hvert skref og benti með
mikilsvarðandi athygli á hvert hans spor.
Morgungolan blés inn um hálfopinn gluggann
og feykti til hári gamla mannsins, sem var mjög
vandlega greitt. En hann tók ekkert eftir því,
þótt hann venjulega forðaðist hvern minsta vind-
blæ sem sinn versta óvin-
“Eg get ekki skilið þig Raoul,” sagði hann og
barðist við að láta sem minst á því bera i hve æstu
skapi hann var. “Œtlar þú að gera bróður mínum
óvirðingu i gröfinni?”
“Hafi honum ekki fundist það nein smán að
taka þessa Hindúastúlku í faðm sinn og elska hana
heitt og innilega, þá” — Dróttsetinn skellihló.
“Frændi”, hrópaði ,Mainau og hnýklaði brýrnar, sem
hann vildi gefa honum til kynna að hann skyldi
hafa stjórn á sjálfum sér. “Eg kom að eins
einu sinni til Schönwerth á þeim árum, en eg veit
það, að sögur vinnufólksins komu hjarta mínu til
að slá ákaft. Sá maður, sem vakir yfir þeim,
sem honum þykir vænt um með jafnmikilli blíðu”
Það fór ósjálfrátt hrollur um hann við að sjá
heiftareldinn, sem brann úr augum dróttsetans,
sem venjulega voru svo skörp og köld- Hann
vissi ekki, að hann hafði hér snert við sárum bletti.
Lótusblómið ógæfusama lá þarna úti með hálf-
brostnum augum og barðist við dauðann, og mað-
urinn, sem þá með óumræðilegri ást hafði borið
hana á örtnuan sínum gegnum garðinn, til þess að
hún skyldí ekki steyta fót sinn á steini, hafði nú
lengi sofið svefninum hinsta undir óbeliskanum;
en samt var hinn Htilsvirti elskhugi fullur af
brennandi afbrýðissemi; hann gat enn ekki unt
bróður sínum þess, að konan, sem hann hafði þráð
•svo ákaft, hefði heyrt honum til.
“pessi ástúðlega umhyggja varaði, sem betur
fór, eScki lengi,” sagði gáml imaðurinn með hásri
rödd. Gisbert sá að sér í tíma, hann hrattr frá
sér þessu nafnkenda “lótusblómi” sökum þess að
það var hans ekki verðugt.”
“Fyrir því hefi eg engar fullgildar sannanir ”
Það var sem ofviðrið frá deginum áður kæmi
æðandi inn u.m gluggann og feykti hálfvisna,
veiklulega hirðmanninum áundan sér, svo fljótur
var dr^ttsetinn að komast frá glugganirm yfir til
bróðursonar síns.
“Engar fullnægjandi sannanir, Raoul? pær
Hggja yfir í hvitu stofunni í skrautgripaskríninu,
sem því miður var brotist í í gær. Eg þarf víst
ekki að minna þig á það, að í gær hélstu á hinni
síðustu ósk og óbreytanlegri ákvörðun Gisbe ’s
frænda í þínum eigin höndum.”
“Er það blað eina skjalið, sem þú reiðir þig á?”
spurði Mainau stuttur í spuna. Hin ófyrirgef-
anlega árás á Líönu sendi blóðið til höfuðsins á
honum-
“Já, auðvitað er það sú eina. — Hvað gengur að
þér Raoul ? Hvað í allri veröldinn iætti að hafa
gildi, ef ekki síðasta ráðstöfun deyjandi manns,
undirskrifuð af honum sjálfum?”
Sást þú hann skrifa það, frændi?”
“Nei, eg sá það ekki — Eg var veikur sjálfur.
En eg get komið með vitni, sem geta svarið með
góðri samvizku, að hann hafi séð frænda þinn
skrifa hvern einasta staf í því ■— það er slæmt,
að það vitni er farið til bæjarins fyrir skemstu.
Þú hefir nú síðustu dagana komið mjög undar-
lega fram gagnvart okkar ágæta hirðpresti.
Mainau hló næstum glaðlega- “Kæri frændi,
þessu ágæta vitni hafna eg bæði hér og fyrir dóm-
stólunum. 'Eg lýsi því ilika yfir, að umrætt
skjal hefir enga þýðingu. Já, eg get vel trúað
því, að hirðpresturinn sé reiðubúinn að sverja —
hann sve rsáluhjálpareið um það, að hann hafi dif-
ið pennanum í blekið fyrir hinn deyjandi mann —
já, því ekki það? Jesúítarnir hafa hvort sem er, náð
sér í bakdyr, sem þeir geta smogið inn um i himna-
ríki, iþegar þeir hafa fyrirgert rétti sínum ti! þess
að ganga inn um aðalhlið sáluhjálparinnar. Eg
verð að ásaka sjláfan mig fyrir það, að hafa ekki
farið að eins og samvizkusamur maður ætti að
gjöra Eg var ekki við þegar frændi minn dó.
Sem meðerfingi í hinum mikla auð, sem hann skilfli
eftir, hefði eg átt að vera mjög varkár og nefði
ekki átt að samþykkja ákvæði, sem ékkert höfðu
við að styðjast nema pappírsblað, sem ekki var
undirritað af neinu löglegu vitni. í þesskonar sökum
verður maður að halda fast við hin skýru fyrir-
mæli laganna.”
“Gott og vel, vinur minn,” sagði dróttsetinn
og kinkaði kol'li það var kominn einhver ískyggileg
ró yfir hann. Hann rak hækjuna ofan í gólfið,
studdi sig á hana og horfði með smáu leiftrandi
augunum sínum framan í hið fríða andlit bróður-
sonar síns. “Nefndu fyrir mér þau lög, sem
vernda konuna í indverska húsinu- Hún er
griðalaus, því hún var ekki kona bróður míns. Ef
þess vegna að við höldum okkur við hin skýru fyrir-
•mæli laganna, þá getum við með fullum rétti rékið
hana á dyr og það undir eins; því það var ekki til
nokkur lögleg erfðaskrá, sem ánafnaði henni svo
mikið sem einn bita að brauði eða einnar nætur
gistingu í Schönwerth. Ef við höfum ékki í því
fylgt lagaboðunum, þá erum við Hka að öðru leyti
leystir undan skyldunni að haga okkur eftir þeim.”
“En sú röksemdafærsla, frændi! Vegna þess
að við höfum ekki verið djöfullega miskunarlausir,
höfum við fullan rétt til þess að fara eftir ósönnuð-
um erfðaskráarfyrrmælum, sem þó eru afarhörð —
En setjum nú svo, að Gisbert hafi í raun og veru
samið og skrifað skjalið og hrundið konunni frá
sér, vegna þess að Gabríel væri ekki hans barn,
hvað gat komið honum^ má eg spyrja, til þess að
setja nokkur ákvæði um framtíð barnsins, sem
honum kom ekkert við? — Eg var ungur og gerði
mér ekki mikla grein fyrir hlutunum þegar Gis-
bert frændi dó. Hvað skeytti eg þá um lög og
rétt og gagngerða rannsókn? Sú fregn að ind-
verska konan hefði verið frænda míínum ótrú, var
nóg til þess að blinda mig og fylla mig með reiði;
því mér hafði þótt innilega vænt um hann. — Það
er það eina sem nokkur afsökun er í fyrir mig.
Seinna staðfesti hin þrælslega auðmýkt drengsins
þá skoðun hjá mér, að það væri ekki einn dropi af
blóði hinna djörfu og drembnu Mainaua í æðum
hans — eg sparkaði honum frá mér eins og hundi,
hvar sem eg sá hann og eg hefi ávalt fállist á það,
að sú ákvörðun, að hann yrði munkur, væri mjög vel
viðeigandi. En eg skoða það sem mjög slæma
villu á mína hlið ”
Eftir þessi síðustu hátíðlegu orð kom djúp
augnablikaþögn. Jafnvel Leó litli hafði ef til
vildi, einhverja ósjálfráða skynjun af því, að .á
næsta augnábliki væri von á algerðri sundrung í
fjölskyldunni — hann hjúfraði sig upp að Líönu,
teygði fram. höfuðið og horfði með stórum augum
hræddur á alvarlega andlitið á föður sínum.
“Viltu vera svo góður að gera mér Ijóst við
hvað þú átt? pú veist að höfuð mitt er orðið
gamalt og lasburða, það grípur ekki eins fljótt nú
og það gerði áður, sízt af öllu það sem ber ein-
hvern keim af uppreisnarskoðunum nútímans,”
sagði dróttsetinn. Hinn magri líkami hans rétti
úr sér og alt útlit hans varð eitthvað óvanalega
kuldalegt. Hann þurfti ekki nú að styðja sig við
stafinn- Geðshræringin sem hann var *í, var nóg
til þess að halda honum uppi.
“Með ánægju kæri frændi. Eg segi bara
skýrt og skorinort: Gabríel verður ekki munkur,
verður ekki trúboði.” — Hann hætti og gekk til frú
Löhn. Hún þessi stóra og hraustlega kona, rið-
aði á fótunum, eins og^henni llægi við falli- Líana
hafði lagt handlegginn utan um hana, til þess að
styðja hana, og leiddi hana að stól.
“Líður yður illa frú Löhu?” spurði Mainau
og beygði sig ofan að henni.
\T t • >. 1 • ar» timbur, fjalviður af öllum
Wyjar vorubirgöir tegundum, geirettur og al.
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
KoiriÖ og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðit
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limlted
HENRY A.VE. EAST
WINNIPEG
-------RJÓMI---------------
Virðingarvert- nafn er bezta trygg-
ingin fyrir áreiðanlegum viðskiftum —
og þess vegna getið pér treyst því að fé
allan hugsanlegan ágóða og fyrsta
flokks afgreiðslu hjá:
CITY DAIRY Limited
WINNIPEG
James M. Carruthers, James W. Hillhouse
forseti og franíkv. stjóri, fjármálaritsn
Spyrjið þá er senda. oss rjóma.