Lögberg - 16.08.1923, Blaðsíða 6

Bla. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
16. AGÚST, 1923.
M/* .. | • jp* timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgcfir tcgundum, g«rettur og al.-
konar aðrir stríkaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
WINNIFEG
Limitecf
HENRY AVE. EAST
Barónsfrú Maínau.
Eftir
E. Marlitt.
“Já, þetta hár hefir hann margoft vegið í
hendi sinni og kyst það,’’ sagði hún og stundi.
<4Honum hefir máske dottið það sama í hug og
mér, að hárið væri þyngra en hún sjálf. Áður
var það æfinlega þakið með perlum rúbínum og
gullskrauti; en öllu þessu hefi eg orðið að skila
dróttsetanum. Hún hafði mjög fína þemu, sem
baróinn sál. hafði komið með frá París, eða guð
veit hvaðan; og við hana var hún svo undur góð
— hún fékk líka þakkirnar hjá henni, ótuktinni
þeirri ama, fyrir það eða hitt þó heldur. — Svo
var það einn morgun að þaróninn datt niður og
lá eins og dauður í tvær klukkustundir, og þeg-
ar hann raknaði við kom í ljós, að þessi veiki í
höfðinu á honum var að brjótast út fyrir fult
og alt — það var sagt, að það væri þunglyndi,
sem hefði byrjað að gera vart við sig áður. Upp
frá þeirri stundu réðu dróttsetinn og kapeláninn,
hirðpresturinn, sem nú er, öllu hér.
“Eg hefi sagt yður áður að vinnufólkið var
alt á bandi þessara tveggja fanta — J?ér fyrir-
gefið náðuga frú — en verst af öllu var hin
göfuga þema hennar J>að var hún, sem kom
upp me ðþá svívirðilegu sögu, að hún væri ást-
fanginn af Jósep, fallegum hestastrák og hún
kom veika manninum til þess að trúa því Fyrir
það fékk hún tvö þúsund dali, sem hún fór með
með sér þegar hún fór heim.
“Eg fór þá yfir í indverska húsið, án þess
að nokkur vissi, því að maðurinn minn mátti ekki
vita af því. pá fann eg hana liggjandi i rúm-
inu hálfruglaða og hálfdauða af hungri. Hún
var svo hrædd við hirðdróttsetann að hún þorði
ekki að taka lokuna frá hurðinni, og vildi heldur
liggja þarna hungruð í óumbúnu rúminu. Eg
veit ekki enn hvemig alt fór eins og það fór; en
hann hefir aldrei komist að því, að hún fengi
nokkra hjálp hjá mér. Eg e ref til vill, ekkl
eins heimsk og hann heldur að eg sé. — Hún
lokaði sig inni í húsinu, eins og hún væri fangi
í sex mánuði. Eg gleymi aldrei kveini hennar
og gráti af þrá eftir manninum, sem vildi ekki
sjá hana framar. Svo fæddist Gabríel, og eft-
ir það var eg sett sem fangavörður í indverska
húsið, af því það var álitið að eg væri nógu hörð
og grófgerð og óvorkunlát. — Eg kom líka oft
til náðuga herrans veika, eg varð að stunda hann
þegar maðurinn minn fékk svimaköstin, því eg
vissi hvemig átti að þóknast honum. Hversu
oft var þá ekki nafn mitt komið fram á varir
mínar, til þess að minna hann á hana og segja
honum að hann ætti son og að alt sem honum
tefði verið sagt um hana væri skammarleg lýgi;
en eg varð að þegja yfir því öllu, því þó að hann
væri góður og skynsamur, skriftaði hann samt
fyrir kapeláninum, þegar köstin komu yfir hann;
og eg hefði verið rekin á dyr, og vesalingamir í
indverska húsinu hefðu ekki átt nokkra mann-
eskju i heiminum.”
Líana greip hönd hennar og þrýsti hana
innilega. pessi kona hafði sýnt þessum tveim-
ur vesalingum þann framúrskarandi kærleika og
sjálfsafneitun að varJa var unt að finna meiri
ást hjá nokkurri móður til síns eigm afkvæmis.
Hún roðnaði og leit niður fyrir sig vandræða-
lega, þegar fallega höndin lagðist mjúkt og hlý-
Jega utan um hörðu fingurnar hennar.
“En nú var komið að því að veiki herrann
mundi deyja,” hélt hún áfram í ldökkum rómi
Hirðdróttsetinn og presturinn viku aldrei frá
honum; annar hvor þeirra var ávalt til staðar og
gætti að því að alt færi fram eftir þeirra slægð-
arfulu ráðum; en samt varð það að koma fyrir
að dróttsetinn veiktisrt og presturmn varð að fara
til bæjarins, til þess að þjónusta hinn kaþólska
prins Albert, sem var veikur — já, það var til-
lag frá góðum guði, þa ðátti að verða svona, því
óðara en sá krúnurakaði var komion af stað, fékk
maðurinn minn svo ákaft svimakast að hann gat
ekki staðið á fótunum. Eg var til staðar. Eg
stóð í rauðu stofunni við hliðina á veika herran-
um og var að gefa honum meðöl, og eg hafði orð-
ið að draga tjöldin fyrir gluggann, því sólin skein
svo bjart á rúmið hans, og þá var það rétt eins
og það væri svift blæju frá augunum á honum;
hann horfði á mig með svo skýru augnaráði og
svo klappaði hann á hendina á mér, eins og hann
vildi hrósa mér fyrir umhyggjusemina — og þá
datt mér alt í einu nokkuð í hug. “pú verður
að eig aþað á hættu,” sagði eg við sjálfa mig og
lagði af stað. Tíu mínútum síðar lagði eg af
stað með indversku konuna í gegnum hagþyrnis-
runnana þarna yfir frá og í gegnum litlu dyrnar
hjá járn-hringstiganum. pað sá okkur eng-
inn. Enga sál grunaði, að nokkuð það væri að
gerast, sem hefði komið dróttsetanum til þess að
reka alt vinnufólkið á dyr ef hann hefði vitað það
— Eg opnaði dymar á rauðu stofunni — hjartað
í mér barðist ákaflega af hræðslu — og hún fór
inn á undan mér. — Eg gleymi ekki hljóiðnu sem
hún rak upp á meðan eg lifi. Vesalings konan!
Maðurinn fallegi, sem hún hafði elskað svo heitt,
sem hafði verið sá tígulegasti herramaður, sem
maður gat augum litið, hann var nú orðinn al-
veg eins og vofa. Hún fleygði sér niður á rúm-
ið. Œ, maður sá fyrst hve falleg hún var þegar
hún lá þar við hliðina á náfölu andlitinu á hon-
um, hún var rjóð og hvít eins og eplablóm, þar
sem hún lá á grænnni silkiábreiðunni. Fyrst
horfði hann á hana alvarlega, þangað til hún
Jagði hendurnar um hálsinn á honum og hjúfraði
andlitið sitt smáa upp að vanga hans, alveg eins
og hún hafði verið vön að gera. Hann strauk
með hendinni um hár hennar og hún fór að tala á
sín umáli. Eg skildi ekki eitf orð af því sem
hún sagði, en hún bar mjög ótt á, eins og hún
mætti til að segja alt sem henni var í huga. Augu
hans urðu stærri og stærri og leiftruðu og það,
litla blóð, sem eftir var í æðum hans, steig til
höfuðsins og eg sagði lika það sem mér lá þyngst
á hjarta. — En drottinn minn góður hvað eg var
hrædd. E ghélt að hann mundi deyja þarna.
“Hann vildi tala, en hann gat það ekki. pá
skrifaði hann á blað: “Geti ðþér ekki náð í lög-
menn?” Eg hristi höfuðið; það var ómögu-
legt; það hlaut hann að vita bezt sjálfur. — pá
skrifaði hann aftur eitthvað. En hvað eg vor-
kendi honum! Svitadroparnir stóðu á enni
hans og hræðslan skein út úr augunum á honum;
eg sá það, það var hrein og bein sálarangist
vegna hinnar indælu og elskuðu veru, sem sífelt
sýndi honum blíðuhót, og var sæl af því að hún
fékk að vera með honum. pegar hann var bú-
inn varð eg að koma með ljós og lakk. Hann
setti tvö stór innsigli undir það sem hann hafði
skrifað, með fallega dýra hringnum sem hann
gaf dróttsetanum — hann gerði þetta með sinni
eigin hendi, en vegna þess að hann var svo mátt-
vana, varð eg að hjálpa honum til þess að skjald-
armerkið stimplaðist hreint og skýrt á lakkið.
Svo leit hann á það gegnum stækkunargler, og
þqð var rétt eins og það átti að vera, því hann
kinkaði koili. Hann hélt upp blaðinu fyrir
framan mig, eg átti að lesa utanáskriftina hátt;
og loksin skomst eg fram úr henni: “Til fríherra
Raoul von Mainau.” Svo fékk hann mér blaðið til
geymslu, en hún stöJck upp, reif það út úr hend-
inni á mér og margkysti það. Svo fleygði hún
því sem var í litla silfurhulstrinu á gólfið og lét
blaðið þar í staðinn. pað vottaði ofurlítið fyrir
brosi á andliti hans og hann kinkaði kolli til mín,
eins og hann vildi segja, að blaðið væri nú seni"
stæði í góðum höndum. Svo þrýsti hann henni
enn einu sinni að hjarta sínu og kysti hana í síð-
asta skiftið í þessu lífi hann vissi það, en hún
hafði enga hugmynd um það. Hún vildi heldur
ekki fara burt. pgar hann gaf mér merki til
að fara heim með hana. Hún fór að gráta eins
og bam, en hún var svo bljúg og auðsveip —
hann þurfti að eins að líta á hana alvarlega og
lyfta upp fingrinum, þá fór hún út. — Bara að
hún hefði ávalt verið svona hlýðin — En þegar
hún var búin að sjá hann aftur, varð hún veik
af þrá eftir honum; hún leit einu sinni ekki við
barninu, svo rík var þessi eina hugsun í huga
hennar — og þá var það sem þetta kom fyrir.
Hún læddist í burt frá mér og hljóp einsömul
yfir í höllina. Dróttsetinn náði í hana í gang-
inu mfyrir utan herbergi ^júklingsins. Enginn
veit hvað skeði þar, hvort hún ætlaði að hljóða og
hann hefir tekið fyrir kverkamar á henni af því,
eða hvort hann hefir gert það vegna þess að hann
hefri verið viti sínu fjær af afbrýðissemi, það
kemur aldrei í ljós; en hann gjörði það, það
hefi eg frá henni sjálfri, því eg skyldi látbragð
hennar og augnaráð rétt eins vel og þó hún hefði
getað talað við mig. f fyrstu var hún alveg með
fuHri skynsemi þangað til að hirðpresturinn kom
og reyndi stöðugt að hafa áhrif á hana með for-
tölum sínum — þá rak hún ein uslnni upp hljóð,
sem var eins voðalegt og hljóð manns, sem liggur
á pínubekknum. Drottinn minn góður! En
hvað hann var fljótur að fara. Og síðan hefir
hann ekki gert nokkra tilraun til þess að tala við
hana; en guðræknishjal hans hefði heldur ekki
haft nein áhrif, því að hún hefir aldrei verið með
sjálfri sér sðan. Nú er eg búin að segja yður
alt og nú ætla eg að biðja yður að taka keðjuna
með silfurhylkinu í yðar geymslu.”
“Ekki þó núna á þessari stundu?” hrópaði
Líana óttaslegin. Hún gekk að rúminu og
beygði sig niður yfjr deyjandi konuna. Brjóst
hennar barðist enn reglulega “Eg mundi aldrei
hafa frið. Ef hún opnaði augun og það síðasta
sefn hún sæi, áður en hún dæi, væri það, að hún
hefði verið rænd þessum kjörgrip sínum,” sagði
konan unga og vék undan. “þegar alt er búið
skuluð þér sækja mig, þó það verði um miðja
nótt. Eg skal taka skjalið úr hönd hennar. pfyc
hafið rétt fyrir yður eg verð að gera það sjálf;
en fyr en sá tími er kominn má ekki hreyfa þessa
vesalings hönd. — Mér þykir fyrir því, frú Löhn,
að eg verð að finna að einu hjá yður: pér hefð-
uð átt að skila bréfinu þeim manni, sem átti að
fá það.”
“Náðuga frú,” sagði frú Löhn töluvert æst.
‘^þetta segið þér nú, þegar alt ætlar að enda vel.
— En hvernig stóð þá á? Eg hafði ekki nokkra
lifandi manneskju með mér; í höllinni voru allir
á móti mér. Eg gat ekki jafnað mér við menn
eins og dróttsetann og prestinn; slungnara fólk
en eg bíður ósigur í viðureign við þá. Og ungi
herrann sem hefði átt að kippa öHu þessu í lag?
Líknsami guð! Já, ef maður hefði getað látið
þetta undir glerklukkuna, eins og bláa skóinn!”
Unga konan blóðroðnaði, og ráðskonunni varð
orðfall af hræðslu. Œ, hvað er eg að slúðra
með! pað er alt orðið ágætt nú,” leiðrétti hún
sjálfa sig vandræðalega. En þá var alt erfitt
viðfangs. J?ér hafið sjálfar heyrt í dag, náðuga
frú, hvemig hann sparkaðf í drenginn, eins og
hann væri hundur. — Eg skal seg,ja yður hvem-
ig það hefði farið. Hann máttugi herrann
hefði tekið blaðið og sýnt hinum það. J>eir
hefðu náttúrlega hlegið og sagt, að þeim væri
kunnugast um þetta, því að þeir hefðu ekki yfir-
gefið sjúklinginn hvorki dag né nótt. Eg hefði
verið kærð um svik; það eins víst og það, að
tveir og tveir em fjórir, að þeir hefðu barið mig
á dyr með hundasvipunni. . Nei hér var um það
að gera að fara varlega og bíða. — Já, hefði eg
vitað hvað stóð á blaðinu, þá hefði verið öðru máli
að gegna; en eg stóð ekki svo nálægt herranum
sálaða meðan hann var að skrifa að eg sæi það,
og þegar hann fékk mér blaðið, átti eg fuJt í
fangi með að stafa mig fram úr utanáskriftinm.
Fyrir nokkru síðan, þegar vesalingurinn svaf
rólega, eftir að henni hafði verið gefið inn mor-
fín, tók eg hulstrið frá henni, til þess að skoða
það. En það er ómögulegt a ðopna það. J?að
stendur á sama hvernig maður snýr því við; það
er rétt eins og það sé kveikt saman; enginn lás
og engin fjöðurs jáanleg — eg held að það verði
hreint og beint að brjótast upp.”
“pví erfiðara sem er að komast í það, því
betra,” sagði Líana. Hún gekk að glerhurðinni
og gaf Gabríel bendingu um að koma inn. pað var
orðið framorðið, of framorðið til þess að hún
gæti sagt' Mainau nokkuð áður en hann færi til
söngskemtunarinnar; og hann hafði sagt, að
hann hefði alveg sérstaka ástæðu til þess að
þiggja boðið. pað var orðið næstum of seint fyr-
ir hana til þess að búa sig. Hugsunin um það
að hún nú á þessari voðalegu stund, þegar gamlar
og löngu gleymdar syndir ættu að koma fram í
dagsins ljós, iþyrfti að standa fyrir framan
spegilinn og skreyta sig, fylti hana með óróleika.
Hún flýtti sér að komast burt frá indverska hús-
inu til þess, hvað sem öðru liði, að finna Mainau
og gefa honum nauðsynlegar upplýsingar í sem
fæstum orðum; en hann fanst hvergi, og eiun
þjónrtinn sagði henni að “náðugi herrann” hefði
farið bur tfyrir skemstu, því að hann hefði feng-
ið einhverjar fréttir frá Walkershausen. Hann
vissi ekki hvert hann hefði farið, ef til vildi hefði
hann farið að finna garyrkjumanninn. Hún
gekk inn í búningsherbergi sitt hrygg í huga.
XXIV.
Á stóru flötinni fyrir framan höllina beið
skrautvagninn með apalgráu gæðingunum fyrir
og fast við aðalhliðið viðhafnarvargn dróttsetans.
ökumaðurinn, sem var feitur og ráðsettur, sat i
sæti sínu og hélt hestunum auðveldlega í skefj-
um. peir voru fallegir og þægir og stóðu
kyrrir sem lömb; en þeir apalgráu frísuðu og
börðu grjótið með fótunum, svo að neistaregnið
þaut í allar áttir.
“Hvað skepnurnar geta verið ólmar,” nöldr-
aði dróttsetinn, sem lét bera sig niður stigann í
völtrustól sínum Hann hefði gjarnan viljað fara
af stað, en þegar hann hugsaði um allar þær
þrautir, sem hann yrði að þola, til þess að geta
verið svona mikið í nærveru hinna háu yfirboð-
ara sinna, sá hann, að hann yrði að fara mjög
varlega með krafta sína.
Mainau gekk um gólf í fordyrinu, og um Ieið t
og þjónamir settu völtrustólinn sem snöggvast
niður á steingólfið í ganginum, kom maður út
úr hliðargangi. pegar hann sá dróttsetann,
greikkaði hanri, sporið og fór út um hallardymar.
Dróttsetinn reis upp í stólnum, eins og hann
gæti ekki trúað sínum eigin augum. “Hvað er
þetta? Var þetta ekki ræfillinn hann Dammer,
sem var rekinn héðan burt skyndilega? hrópaði
hann til Mainaus.
“Jú, frændi.”
“Hver fjandinn — hvernig setndur á því að
þessi maður gengur hér um, svona án þess að
fylgja nokkrum reglum?” sagði hann í ávítunar-
róm við þjónana
“Hann var að borða kveldverð í herbergjum
vinnufólksins, náðugi herra,” sagði einn þeirra.
Dróttsetinn stóð upp í snatri; hann stóð
beinn og regingslegur á sjúkum fótunum.‘“í her-
bergjum vinnufólksins míns, og við þess borð!”
“Kæri frændi, eg hefi, ef til vill, líka ofurlítií
ráð yfir þessum herbergjum og borðinu,” sagði
Mainau rólega. Dammer hefir fært mér fréttir
frá Walkershausen. Hann getur ekki farið
aftur þangað fyr en á morgun. Á hann að
vera hungraður á meðan han ner hér í Schönwerth.
pað var klaufaskapur af honum að forðast ekki
að verða á vegi þínum, en hann er hér með mínu
leyfi.”
“Nú, einmitt það. Já, eg skil þig! J>ú ert
mannvinur og hefir gert Waikershausen að betr-
unarhæli; nokkurskonar glæpamannabústað. Gott
og vel!” Drótstetinn settist niður á stól sinn.
“Dammer hirti ekki um að sýna þér þá virð-
ingu, sem honum var skylt að sýna. “pað var
sjálfsagt að koma honum burt frá Schönwerth.
en honum hefir líka oft verið skapraunað óskap-
lega. Við megum ekki gleyma því,,að hér er um
mann að ræða, en ekki hund, sem við berjum fyr-
ir hvern náttúrlegan og réttan mótþróa.” Roðinn,
sem færðist yfir andilt hans, er hann talaði þessi
síðustu orð, sýndi, að hann mundi vel eftir því að
hafa í geðshræringu sinni, reitt höndina til höggs
á svo ósæmandi hátt, á móti manni. par að auki
leið annar maður saklaus, faðir hans, sem er orð-
inn gamall, við þessa of hörðu refsingu, sem son-
sonurinn fékk, er honum var vísað burt fyrirvara-
laust. Hann hefir fengið harðar átölur og svo
atvinnu í Walkershausen. par með eru þessar
sakir jafnaðar.”
“Já, svo þú heldur það? pað er einkennileg
málamiðlun milli hirðdróttseta von Mainau og
annars eins slána og hann er. Gott og vel, við-
skiftin eru útkljáð eins og vera ber, en alt hefir
þó sinn gang. Viltu gera svo vel og aka á undan
í þetta skifti. Eg kæri mig ekki um að hafa þessa
bráðólmu hesta rétt fyrir aftan mig.”
“Eg er að bíða eftir konunni minni, frændi,”
Um leið og hann sagði þetta heyrðist skrjáfa í
silkislóða í ganginum og Líana kom inn í for-
dyrið. — Mainau hafði sagt hneni að honum
hefði verið boðið að koma í viðhafnarbúningum;
þess vegna hafði hún klætt sig í brúðarkjólinn
8inn. Stóru óbreyttu smaragðamir, sem höfðu
verið 1 brúðarhálsfestinni, héldu nú dálitlum
sveig af hvítum blómum föstum í hári hennar.
“Hií, hí, en hvað hirðin verður hissa!” sagðl
dróttsetinn; hann var afarreiður. pað var
auðséð, að hann hafði ekki búist við því að hún
mundi fara með þeim. Hann benti á dyrnar
og skaut sjálfur völtrustól sínum til hliðar.
Mainau bauð henni handleginn og leiddi
hana út. Mín brúður er indæl eins og Mjall-.
hvít,” hvíslaði hann blíðlega að henni;” en samt
er einhver sorgarsvipur á andliti hennar”.
“Eg hefi mjög alvarlegar fréttir að færa
þér,” sagði hún; “mér finst sem eg gangi' á glæð-
um. Eg vildi að eg væri komin heim aftur.”
“Vertu róleg! Eg skal vera eins fljótur
og unt er að afljúka erindi mínu hjá hirðinni, og
svo flýg gg með þá sem eg elska við hlið mér út
í hinn víðlenda heim.”
Hann lyfti henni upp í vagninn. peir apal-
gráu þutu af stað og brúnu gæðingamir drótt-
setans fylgdu á eftir á hátíðlegu brokki.
Á hertogasetrinu hafði fólk vanist á að
skoða síðari giftingu baróns Mainaus, sem mjög
óviðeigandi hjónaband, þótt konan væri af göf-
ugum ættum. pað var sagt að hún væri ekkert
annað en ráðskona og kennari, og að hún, klædd í
svuntu og með lyklakippu í hendinni, eigraði á
milli búrs, eldhúss og þvottahúss — þar væri hún
í essinu sínu. Hve viðbjóðslegt! Barónsfrú
Mainau, kona eins ríkasta mannsins í landinu!
pað hefði einmitt verið hinn töfrandi baraa-
skapur og þekkingarleysi fyrri konunnar á öll-
um slíkum sökum, sem hefði gert hana svo að-
laðandi og svo óumræðilega höfðinglega! Hún
hefði ekki verið kona á heimilinu heldur töfra-
mær„ hrein og höfðingborin “vallarins lilja”; hún
hefði aðeins stigið fótum á jörðina til þess að
verða vafin í dýrustu kniplinga, til þess að bezta
kampavín freyddi fyrir hennar margelskaða
munn; til þess að þúsund hendur fengju þá
sælu að bera, hjúkra og skreyta hennar litla lauf-
létta líkama. Hefði einhver spurt hana að því
hvar eldhúsið væri í Schöenwerth, þá hefði hún
sjálfsagt í allra elskuverðasta vonskukasti
slegið hann utanundir með svipunni sinni. Aft-
ur á móti hafði hún verið eins kunnug í hesthús-
inu eins og svefnherbergi sínu, og hinn nafn-
kendi jasmí ilmur hafði oft ekki megnað að kæfa
hesthúslyktina af fötum hennar; en svo hafði
það líka verið svo framúrskarandi höfðinglegt og
sýnt svo sjálfstæðan hugsunarhátt. Enginn
af þeim sem töluðu svona, hafði séð síðari kon-
una; en þeir vissu að hún var há og rauðhærð
og af dróu þeir þá ályktun, að hún væri herða-
breið með stórar fætur, og andlit hennar þakið
með freknum. — par að auki hafði barón Mainau
vanalega hagað sér léttúðlega við hirðina á
hertogasetrinu, og á síðustu kveldskemtun hafði
hann svarað, er hann var spurður af ertni, hvern-
ig barónsfrúnni liði, með því að yfta öxlum og
segja: “Eg geri ráð fyrir að henni líði vel;
eg hefi ekki komið til Schönwerth í tvo daga.”
pað var ennfremur skoðað alveg víst, að burt-
för hans yrði merkið um hjónaskilnað. En nú,
er hann gekk inn í hinn stóra samkomusal hall-
arinnar, leiddi hann við hlið sér unga hvítklædda
konu, sem var föl og alvarleg en þó svo fögur,
að það var engu líkara en að hann hefði fastnað
sér einhverja snævi þakta ísdrotningu frá Alpa-
fjöllunum.
Hertogaekkjan hafði óskað eftir að skemt-
unin yrði sem allra prýðilegust; það var fyrsta
söngskemtunin við hirðina síðan hertoginn dó, og
eftir því sem hvíslað var, fyrsti dansleikurinn,
sem að því er virtist, án þess að það væri ráð-
gert fyrir fram, átti að koma unga fólkinu, er
hafði aðgang hjá hirðinni, á óvart. Söngsalurinn
og raðir af minni stofum, sem lágu við hliðina á
honum, voru allar uppljómaðar og ljóshafið
streymdi út*frá gasljósahjálmunum í hverju
homi. Frá vesturgarðinum sem luktist um
hina Iöngu herbergjaröð, streymdu ljósstraumar
upp úr stóreflis liljubikurum, er voru búnir til
úr hvítu gleri, og sem virtust teygja sig upp í
loftið innan um þungu hitabeltisplöntumar, sem
uxu þar. Alt gimsteinaskrautið, sem konur þær,
er voru gestir hirðarainar áttu ráð á, lá útbreitc
á hári þeirra og brjóstum. Skrautlegjr silki-
kjólar svifu fram og aftur og gamlar og ungar,
fallegar og ljótar varir hvísluðu í sífellu og
brostu í þarfir baknagsins, smjaðursins, leyni-
legra ásta og öfundsýkinnar. Alt þetta suð
þagnaði um leið og fólkið frá Schönwerth kom
inn. Svona leit hún þá út þessi seinni kona, sem
var næstum orðin að æfintýraveru! Hún var
svo einkennilega drembileg og róleg; hvorki
feimin eða hrædd við hina glæsilegu samkvæmis-
gesti. — Og hvaða nýtt uppátæki væri þetta hjá
honum þessum sérvitring, þessu draumafífli, sem
kom með hana. Með þessari yfirskins giftingu
hefði hann komið fólki til þess að fá alveg rangt
álit á greifadótturinni frá Trachenberg; fram að
þessum tíma hefði hann falið hana, rétt eins og
hann skammaðist sín fyrir hana; einmitt við
hirðina hefði hún orðið að skotspæni fyrir háði
blandinni vorkunsemi; og þegar alt hefði verið
komið svo að ekki var lengur við það unandi, þá
hefði bæn um hjónaskilnað verið send til páfans í
Rómaborg. Nú væri enginn vafi á þessu lengur,
en einmitt nú kæmi hann með hana til hirðarinnar.
með heilmiklu rembilæti, eins og hann vildi segja:
“Lítið þi ðá, eg hefi þó að minsta kosti sýnt tals-
verða smekkvísi. Jafnvel þó að þetta sé alt ein-
tómur gamanleikur, hefi eg ekki getað fengið
af mér að afneita alveg fegurðartilfinningunni.
Lítið þið á hana, sem þið hafið svo oft hæðst að.
áður en eg sendi hana heim aftur!” Karlmennim-
ir héldu að hann væri orðinn vitlaus af drambi og
hégómagirni; maður gæti ekki hugsað sér neitt,
sem væri samræmisfyllra en þessi tvö, hvort við
annars hlið.