Lögberg - 23.08.1923, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
23. AGÚST, 1923-

lögberg Ge£ið út hvern Fimtudag af The C*l- umbk Preis, Ltd.^Cor. William Ave. & Sherbrook Str., Winnipeg, Man. Talniraart >-6327 N-032S
iéb i. tiiídfeiL Bditor
Utan&skríft til blaðaiu: THt CðLU«(Bti\ PHESS, Ltd., Box 3)7!, Winnlpeg. Man- Utenáekrift rítstjórens: EDiTOR L0GBERC, Bsx 317! Winnipeg, ^an.
The "LSjfberg" <a prlnteð and pubilshed by The Colwtnbla Proee. Límtted. In the Columbia Bloek, ÍúS tj «57 Sherbrcoke Htreet. Wtnnipeg, Mantóoba
-_1
Þingið í Eisenach,
Á sunnudaginn var, 19. þ.m., var alheims-
þing lúterskra manna sett í Eisenach á Þýzka-
landi, og er það í fyrsta sinni, síðan á dögum
Marteins Lúters, að allar deildir hinnar lút-
ersku kirkju í heimi eiga þing með sér, og
hefir maður fylstu ástæðu til þess að vonast
eftir, að frá því þingi stafi kirkju Krists og
lýð öllum eitthvað gott.
Til þings þessa eru leiðtogar lútersku
kirkjunnar komnir úr öllum löndum. Hár
Lerðir guðfræðingar, háskólakennarar of leik-
menn, til þess að vinna að efling guðs ríkis á
meðal allra þjóða.
Hugmynd þessi er ósegjanlega fögur og
vonandi verða afleiðingarnar af þessu þingi
]>ær söinu.
Ilvað er það, sem þing þetta getur gert?
Hvaða álirifa geta menn vænzt frá því ?
Það getur styrkt bandið, sem knýtir sam-
an hina lútersku kirkju um lieim allan og gjört
hana þróttmeiri til verka í víngarði drottins,
en liún hefir verið. •
Það getur vitnað svo um mannkynsfrels-
arann Jesúm, að enginn maður geti framar
efast um afstöðu hinnar lútersku kirkju gagn-
vart orði hans og kenningum.
Það getur sýnt heiminum að það skilur,
að aldrei í sögu kristinnar kirkju, síðan að
Marteinn Lúter hóf siðbótar baráttu sína árið
1517, hefir verið eins mikil þörf á að halda
merki kristindómsins hátt og bera það djarf-
lega fram, eins og einmitt nú.
Það getur hrópað út yfir allar þjóðir
þann sannleika, að aldrei verður friður í heim-
inum, aldrei bróðurhugur á meðal mannanna,
fyr en kristin kirkja, ekki að eins lúterska
kirkjan, heldur allar deildir kristinnar kirkju
í heimi, hætta allri hreppa og landa pólitík og
prédika frið og náð—prédika, eins og Páll
sagði forðum, Jesúm Krist og hann kross-
festan.
Það getur risið upp, eins og Lúter gerði
forðum, og sagt hinum heiðna aldaranda stríð
á hendur—ájtveðið, einbeitt stríð, sem ekká
lætur bugast þó mótspyrnan sé megn, sem
ekki lætur leiðast til þess að vera í neinu
makki við hálfvelgju og heiðindóm, hvort held-
ur hann er utan kirkju eða innan, — heilagt
stríð, sem lyfti huga mannanna vfir hið lága
og lítilfjörlega, upp að hásæti þess hreina og
heilaga, — réttlátt stríð, sem heldur hlífðar-
laust fram réttlætiskenningum frelsarans
gegn, ranglætiskröfum mannanna.
Það getur gert svo undur margt til bóta
og blessunar, ef það að eins ber gæfu til þess
og hver myndi segja, að vanþörf væri á því—
vanþörf á að bæta ástandið eins og það nú
er í heiminum.
Tala lþterskra manna er sögð að vera uni
90,000,000. Það er einn fimti hluti þeirra, er
kristna trú játa, og er þing þetta því'voldugra
en nokkur önnur deild kristninnar gæti hald-
ið, að kaþólskum undanteknum.
Verkun á heyi.
Tvær aðferðir eru notaðar til þess áð
verka hey.
Önnur og sú almennasta er, að raka hey-
inu saman eftir að það er slegið, breiða svo
úr því í flekki, rifja þá og snúa þeim unz hey-
ið er þurt, eða, eins og á sér stað í þessu
landi, slá heyið, láta það liggja í ljánni unz
það er tilbúið til hirðingar.
Hin aðferðin er hin svo kailaða súrheys-
verkun. Er þá heyið látið blautt í þar til gerð-
ar hlöður, sem eru loftheldar, pressað og látið
svo ryðja sig.
Báðar þessar aðferðir hafa sína annmarka,
Sú fyrri og almennari sérstaklega þá, að það
er oft erfitt að þurka hey í vætutíð og liggur
það þá undir meiri og minni skemdum og verð-
ur stundum með öllu ónýtt. Hin síðari að-
ferðin hefir þá annmarka í för með sér, að hún
mishepnast oft og heyið skemmist, og þó hún
takist, þá hefir reynslan sýnt, að súrhey eitt
er ekki einhlítt til fóðurs og að búpeningurinn
þarf að hafa þurt hey með súrheyinu, ef vel
á að fara.
Við þessa erfiðleika hafa, menn átt að
stríða í langa tíð og oft orðið fyrir miklum
skakkaföllum af afleiðingum þeirra.
En nú í síðustu tíð hafa hugvitsmennim-
ir fundið upp þriðju aðferðina, sem er líkleg
til þess að útrýma báðum hinum fyrri aðferð-
unum og gjöra mönnum kleift að þurka hey
sín án þess að vera nokkuð upp á tíðarfarið
komnir. Og þegar maður fer að hugsa um
þessa nýju aðferð, þá furðar maður sig stór-
lega á, að manni skyldi ekki detta sú aðferð
í hug fyr. En það er að þurka heyið með
vélum.
Við þessa nýjumóðin heyþurkun hafa
tvær aðferðir þegar verið reyndar. Önnur
þeirra í Illinois ríkinu í Bandaríkjunum, og
er hún á þann hátt, að þegar grasið eða kornið
er slegið, fellur það í strigadúk með þverriml-
um, á, sem sláttuvélin snýr, eins og nú á sér
stað á kornbindurum. Flytur svo dúkur þessi
grasið eða kornið upp í vagn, sem ekið er sám-
hliða sláttuvélinni. Þegar vagninn er'. hlað-
inn, er farið með hann að þurkunarvélinni.
Þar er grasið aftur flutt með samslags útbún-
aði úr vagninum og inn í þurkunarvélina, þar
sem er mátulega mikill hiti og vindur, sem
framleiddur er með spaðabjóli. Svo heldur
heyið áfram og út úr þurkunarvélinni, og er þá
brakþurt, og tekur það um tólf mínútur að
þurka hvert æki á þenna hátt, eftir að það
kemur að þurkunarvélinni.
Ilin aðferðin er nokkuð með öðrum hætti
og hefir hún verið reynd á Skotlandi, og er
farið að nota hana til heyþurkunar þar tals-
vert mikið, og er bæði óbrotnari og kostnaðar-
minni en sú fyrri.
Þar slá menn grasið og setja það í lanir
jafnóðum og slegið er. Lanir þær eru hlaðn-
ar eins og vanalegt er að hlaða heyi, að öðru
leyti en því, að í miðri löninni er skilið eftir
autt rúm niður við jörð, ferhyrnt eða aflangt,
ekki stærra en það samt, að veggirnir sitt
hvoru megin á löninni séu nokkuð þykkir. 1
gegn um hliðina á löninni er látinn hólkur,
sem nær inn í þetta auða rúm, og við ytri end-
ann á þeim hólk blævaki eða spaðahjól, sem
snúið er með vélarkrafti. Svo er hitamæli
stungið inn í heyið. Þegar heyið er búið að
standa dálitla stund, fer að hitna í því, og
]>egar það er búið að ná fyrirfram ákvörðuðu
liitastigi, er vélin, sem snýr blævakanum sett
á stað og óslitnum loftstraumi á ]>ann hátt
þrýst inn í heyið; og þessu er haldið áfram
unz hitinn er kominn úr löninni; þá er vélin
stöð\Tuð.
Loftstraumurinn frá vélinni dreifist út
um heyið og þrýstir heita loftinu út úr því og
með því rakanum, sem í heyinu er. Þessu er
haldið áfram í tvær klukkustundir í tíu til
fjórtán daga, og er þá heyið í löninni orðið
]>urt, og hvert einasta strá með sínum fulla
fóðurkrafti.
Þessi skozka þurkunaraðferð hefir það til
síns ágætis, að ef menn vilja, er hægt að þurka
sex lanir með sömu vélinni, því loftstraumur-
inn þarf ekki að leika nema tvær klukkustund-
ir á dag um hverja þeirra, og má því færa
vélina á degi hverjum frá einni lön til annar-
ar, ef menn vilja vinna tólf klukkustundir á
dag, og þá þurkar sú eina vél sex lanir á tíu
til fjórtán dögum.
Forgangsmenn þessara nýju aðferða hafa
tekið það fram, að fyrirkomulag þetta sé að-
allega ætlað þeim plássum, sem votviðrasöm
eru.
Hnignun í skáldskap.
Eftir Edwin Markham, LL.D..
Hinn nýi lieiðindómur snýr baki við
fram þ róuninni.
1 staðinn fyrir að leita upp á sjónarhól hinna
æðri hugsana, sýnast hinir nýju realista-skákl-
sagna höfundar rogast með kynferðis tilfinn-
in.gu á herðunum. Eðlisþrá konu og karls er
heilagt afl og ætti því að eins að vera notuð
til ]>ess- að ná háleitu takmarki. Þrá sú er má-
ske hið helgasta afl, sem í manninum býr. Sá
sannleikur ætti að vera hrópaður um heim all-
an—í listum jafnt og vísindum. En þessir nýju
skáldsagna höfundar vorir sýnast sveigjast í
hugsunum sínum að stigi því, sem hinn lægst
hugsandi partur villimanna stendur á. Þeir
bvggja hugsanir sínar á eyðimerkur sandfoki,
sem þeir, er mestum þroska hafa náð í hugsun,
hafa fyrir löngu snúið baki sínu við á leiðinni
til æðra takmarks.
Hér komum við þá að aðal ágreinings at-
riðinu. Þessir nýju höfundar og þeirra fylgi-
fiskar, krefjast frjálsræðis, frjálsræðis til þess
að fylgja eðlishvötum sínum, að elta vindbólu
skemtananna.
Kröfur þeirra eru ákveðnastar í því að
krefjast réttar til þess að fylgja náttúrueðli
sínu fram í hvívetna, og hver sá, er á móti mæl-
ir, er nefndur “hugleysingi,” “Púrítani” og
maður, sem uppi hafi dagað á miðju Victorian
tímabilinu.
En réttlætir reynsla liðinna alda slíkt dá-
læti á eðlishvötunum? Nei, hún gerir það ekki,
því sú stefna meinar ekkert annað, en að snúa
til baka til heiðindómsins, þegar hann var á
lægsta stigi, að falla fram og tilbiðja blind
náttúruöfl.
Hver hefir aðstaða mannanna verið í
framþróunarbaráttu þeirra frá fyrstu tíð?
Þeir hafa risið fyrir hina innri baráttu og
ytra stríð gegn hinu meðfædda, dýrslega og
áleitna náttúruafli. 1 aðal atriðunum, þá er
náttúruaflið óaðskiljanlegur hluti mannlegrar
tilveru, heimur afbrýðissemi og stríðs, heimur,
þar sem hvorki er um að ræða ívilnun né með-
aumkvun, hvoiki hluttekning né miskunn.
Og jafnvel þó frumefni þessara dygða sé
að finna í hinum köldu náttúruöflum, þá er það
mannsins skylda, að þroska þær unz þær bera
ávöxt. Eitt er víst, alt hið fegursta, sem
menningin á, hefir verið dregið úr greipum
hinna óeftirlátu náttúruafla.
1 stuttu máli, maðurinn heyrir til tilveru,
sem er áítund æðri heldur en náttúrueðli það,
eem ræður í dýraríkinu.
Þó að maðurinn verði að standa föstum
fótum í náttúrunni, þá finnur hann aldrei það
æðsta í sjálfum sér fyr en hann lyftir sér upp
yfir hana. Hann nær aldrei hinni sönnu full-
komnun, unz hann hefir náð valdi yfir ríki nátt-
úrunnar.
Eg hefi hér að framan verið að reyna að
sýna fram á, hve óheilbrigð sálarfræði þessara
nýju höfunda er, eins og hún kemur fram í
þessum nýju bókum þeirra. Nú vil eg athuga
innihald nokkurra þeirra bóka, sem gefnar hafa
verið út í Evrópu.
Eg vil þá byrja á einni, þar sém hinn al-
kunni Casanova, sem uppi var í Venice á átj-
ándu öld, er söguhetjan. Maður máttugur í
öllu illu, þróttmikill æfintýramaður, afburða-
maður á sína vísu, en með öllu samvizkulaus.
I hálfa öld liggja spor hans víða um lönd, hann
kemst í kynni við páfann, Voltaire og Friðrik
inikla, og fullnægir kröfum þeirra allra sem
trúnaðarmaður, sendimaður, svikari, lygari og
siðleysingi. Konur falla fyrir hinu djöfullega
afli hans, eins og gras fyrir ljá.
1 einni af sögum þeim, sem mesta út-
breiðslu hafa hlotið, sem er skáldsaga og snýst
um þenna ógeðslega Casanóva, er oss gefinn
smekkur af nýjum þorparaskap, sem sá erki-
þorpari er látinn fremja. Hann eyðileggur
þrjár konur í sömu fjölskyldunni—móðurina,
dóttur hennar og dótturdótturina, óþroskaða
unglingsstújku 13 ára að aldri. Hann steypir
þannig þremur ættliðum í eyðilegging og glöt-
un, og er það bara eitt af hans mörgu þorp-
araverkum.
Höfundinum sýnist vera alveg sama um
þetta og segir frá« því eins kalt og rólega og
matvörusali telur og lætur af hendi tylft af
eggjum, og meira að segja virðist finna til
óblandinnar ánægju út af skarpskygni sinni í
sambandi við þetta ógeðslega framferði.
Englendingar eiga sinn þátt í þessum ó-
geðslega blekiðnaði, þjóð, sem naut hinna sterku
siðferðiskenninga George Elliot í skáldskap í
fimtíu ár.
Látum oss athuga ritverk skáldkonu einn-
ar listfengrar, sem ritaði eina af hinum feg-
urstu bókum, er ritaðar voru í sambandi við
stríðið. Hún segir nú sögu af kvenhetju,
sterkri, kærleiksríkri, er koma vill fram öðrum
til góðs. Fjölskyldan öll níðist á veglyndi
konu þessarar fiá byrjun, nema einn af bræðr-
unum, sem vill leita ráðahags við hana, en hún
hafnar. Hjá f jölskyldu þessari er maður, sem í
stríðinu hafði orðið taugaveiklaður, er kona
þessi annast, og í sambandi við það verður hún
að liggja undir allskonar slúðursögum og að-
dróttunum. Síðast, til þess að sýna, að hún
meti almennings álitið að engu, tekur hún ást-
um annars bróður í fjölskyldunni, sem áður
hafði fótum troðið ást hennar—manns, sem þá
var giftur annari konu, sem var honum eftirlát
og trú. Allir í f jölskyldu hans, sem var í hinni
svokölluðu æðri stétt, taka þessu hneyksli og
hneykslistali án nokkurra athugasemda. —
Móðirin sjálf leggur sig fram til þess að út-
breiða hneykslið. Að síðustu dregur kona
mannsins sig í hlé—úr veginum frá hinum sér-
góða eiginmanni sínum og stúlkunni, sem hann
var nú orðinn hugfanginn af.
Höfundurinn sýnist samþykkja með ánægju
alla þessa hringiðu lauslætis og hugsana. Hún
svarar ef til vill með því að segja, að hún sé
ekki með þessu að kenna, að hún sé með skrif-
um sínum að sýna eðli manna, í spegli veru-
leikans, og láta svo afleiðingarnar kenna
mönnum siðferðislögmál sitt.
Én sýnir hún náttúrueðlið í spegli veru-
leikans? Lætur hún lífið kenna siðferðislög-
mál sitt?
Það er skylda hennar, sem sannrar lista-
konu, að halda spegli lífsins svo að mönnum,
að áhrif þess verði ljós á eiginleika manna.
Við verðum að sjá hvaða áhrif það hefir á líf
sálarinnar. Enn fremur virðist það liggja í
orðum höfundarins, að þessar eftirlátu dygð-
ir séu einkenni ensku þjóðarinnar.
Annar enskur skáldsagnahöfundur, sem
nú er orðinn alþektur sagnritari, dýfir penna
sínum djúpt í Freudian blek'hornið. Hann
sýnir læknir, sem er útfarinn í hinni nýju sál-
arfræði. A meðal sjúklinga þessa læknis er
enskur aðalsmaður, sem hefir á liendi mörg
trúnaðarmál ríkisins. Hugsun hans virðist
vera heilbrigð, að því er til starfsmálanna kem-
ur. En í ástamálum er hún öll á ringulreið.
1 þeim málum liefir hann mist jafnvægið, s.vo
læknirinn tekur hann með sér í bifreiðartúr og
á því ferðalagi fær hann að vita um andstæður
þær, sem eiga sér stað í lífi hans, sem gerir
lækninum mögulegt að koma að sínum Freud-
ian ráðleggingum.
Aðalsmaðurinn enski segir honum frá
hinni umburðarlyndu konu sinni, sem ekkert
gruni, frá inni geðríku konu, sem hann bindi
helst lag sitt við og sé barnsmóðir hans. Hann
segir honum frá mörgum æfintýrum, ]>ar sem
hann hefir gleymt velsæmi sínu og segir, að
sannleikurinn sé sá, að hann geti ekki gegnt
hinum daglegu störfum sínum, nema því að eins
að hann sæki þrótt til hóps kvenna, sem sér
séu eftirlátar í öllu .
Næst mæta ferðamennimir ríkri stúlku frá
Bandaríkjunum, sem líka er á ferð með aldr-
aðri konu, og þarf þá ekki að sökum að spyrja,
— tafarlaust fella þau saman hugi, eldurinn
blossar upp, að minsta kosti hjá öðru þeirra.
Aðalsmaðurinn yfirgefur læknirinn og slæst í
ferð með Bandaríkjastúlkunni. Stúlkan segir
honum ástaæfintýri, sem hún hafi lent í í Paris
með óþokka, sem hafi verið útfarinn í elíkri
list. En alt þetta gleymist og hverfur fyrír
hinum nýja kunningsskap við aðalsmanninn.
Hún er þrátt fyrir það, gyðjau í lífi hans og
átrúnaðargoð. Samt segir þessi fláráða
Bandaríkjastúlka honum, að hún geti ekki bú-
ið hjá honum, því að það væri 'sama og að
“missa af honum”, því bæði menn og konur,
sem ekki láti binda sig hvert við annað, verða
að venja sig við að sjá elskhuga sína láta vel
að öðrum.”
Síðar fer Bandaríkjastúlkan heim til sín,
þar sem faðir hennar, auðugur efnishyggju-
maður, skipar henni að taka sér eiginmann,
til þess að annast um eignir hennar, eins og
þar væri ekki um meira að ræða en að ráða hús-
þjón. Skömrnu síðar deyr aðalsmaðurinn, með
léttúðarglampa í augum sér, þegar læknirinn
sýnir honum myndina af gyðjunni hans og á-
trúnaðargoði, Bandaríkjastúlkunni. Konan
aðalsmannsins og ein af hans mörgu vinstúlk-
um, grétu yfir moldum hans, en læknirinn, sem
sér alt þetta, brýtur hugann lengi um grimd
lífsins og kærleiksleysi.
Er ætlast til þess, að við tökum þenná ó-
sjálfbjarga aðalsmann og hina ófyrirleitnu
Bandaríkjastúlku öðruvísi en afskapninga?
Leikur fólk, sem er með öllu viti, sér þann-
ig með helgustu tilfinningar lífsins ?
(Frh.#
Ástœðurnar
fvrir því að hugur íslenzkra bænda
hnegist til Canada
58- Kafli.
Siðustu fregnir frá innflutnings-
mala skrifstofu Canadastjórnar
syna, að fólksstraumarnir inn i
landið eru stórkostlega að aukast.
v eldur þar að sjálfsögðu miklu um
glundroðmn, sem virðist vera á á
standinu í Norðurálfunni, bæði‘á
stjornmala og viðskiftasviðinu. A
ari þvi, sem nú er að líða, hafa
I!UZt inn ! landið þrisvar sinnum
flem nýbyggjar frá Noreg, ,
)rra og sama er að segja um fólk
fra Danmörku og Svíþjóð. Enn-
tremur koma mánaðarlega þús-
undir frá Bretlandi, ítalíu
Svisslandi.
Islandsmmni.
flutt 2. ágúst, að Gimli
af
séra Friðrik Friðrikssyni.
og
Ein
kemur
hin
Væringjar! Væringjasynir og
dætur! — Þið hafið kallað mig
i>m langa vegu til þess að ávarpa
ykkur í dag- Og í dag hafið þið
efnt til hátíðar — til gleðifundar.
pið þekkið það vonandi öll af
reyndlunni, hve þægilega það
verkar, að manni sé boðið að bæt-
ast í hópinn, þegar halda skal á
gleðifund. Slíkt lýsir tiltrú,
og að tiltrú er æfinlega sæmd —
og fyrir þá sæmd auðnast mér nú
að þakka þér í dag, landi sæll!
11 Eg þekki þig yfirleitt enn ekki mik-
ið, hvorki hér né annarstaðar í
þessari hemsálfu. Það er, til
þess að gjöra stutt síðan mig bar
vestur yfir “pollinn”. >— Samt
hefi eg svolítið verið að líta í
kringum ‘mig og leggja við eyrun,
sjá landann út, ef hægt væri-
E'kki get eg sagt að eg sé kominn
að neinni gagngerðri niðurstöðu,
fyrsta spurning, sem
• nf,v,UPP, 1 huga,hins væntan!ega ao neinni gagIIgerori muu.3lUuu,
.. iaU a.’ er j,essi: blvernigien það þykist eg þegar hafa séð,
æ i o tslagið sé í Vesturlandinu ?; að misjafnlega sé honum sýnt um
Spurningunni er fljótsvaraS. Veðr- | íslenzka þjóðrækni. Fyrir skömmu
áttufarið er yfir höfuð gott. Að frétti eg af manni einum, greind-
vísu er oft ærið svalt að vetrinum
tá/en þó eigi kaldara en það, að
folk skemtir sér úti við allar hugs-
anlegar íþróttir veturinn í gegn og
verður síður en svo meint af.
Jarðyrkja og plæging á haust-
m, na yfir engu skemra tímabil, en
viðgengst hér og þar um Bandarík-
m, mörgum mílum sunnar.
1 Canada hefst sáning álíka
snemma að vorinu til og sunnan
línunnar. pótt oft sé að vísu kalt
að vetrinum til, þá er kuldinn þó
sjaldnast verulega tilfinnanlegur.
I Ireinviðri og heiðríkja er svo að
segja upp á hvern einasta dag vet-
urmn út og rigningar eða slyddur
um þann tima árs þekkjast eigi.
Canada er sannkallað heiðríkju-
land.
um og gerfilegum, sevn hóf upp
mál sitt, á brezkri tungu og gaf
þann úrskurð, að ísland, með öllu
tilheyrandi, væri “The Biggest
Curse of the universe.” -Sjálfsagt
hefir það verið meint sem
“Brandari”, eða viss tegund af
fyndni, •— en þá er andann og
viljann að virða á bak við þá.
fyndni.
ípá er og hitt margendurtekin
reynsla mín, að landanum hér í
álfu, er minningin um landið, se'm
bar hann og menninguna, sem
fóstraði hann í æsku, svo við-
kvæm og indæl, að með tárin í
augunum talar hann um það alt,
er ekki um neitt ljúfara að tala,
og lifir í því og hrærist.
En, hvað sem yfirleitt má
i segja u'm þjóðræknishorfurnar
Fjökli hrossa og nautgripa geng-1 hér vestra, þá er hitt víst, og
ur úti allan veturinn/ þótt hinum; bersýnilegt fyrir augum okkar í
siðarnefndu sé oft gefið nokkuð af • dag, að enn þá eftir hálfrar a'Idar
eyi heimavið. Þess munu varla; landnám hér í vesturálfu heims
(<eini, að útigangsskepnur hafi i — hópar landinn sig saman, víðs-
‘uca í Yesturlandinu, i vegar um þetta mikla meginland,
dáið ur
meöan þær höfðu
eða annað fóður.
sæmilega beit
Það hefir
verið gert of mikið
nr kuklanum i Vestur-Canada. í
skaldsogum og kvikmyndum hefir
Canada i þessu tilliti verið gert
margfalt meira æfintýra land, en
það í raun og veru er. Það hefir
neyrsC að svo væri mikið fann-
■>ngi i Canada, að ófært væri um
foldina að vetrarlagi, nema á
nundasleðum. Þeir sem til þekkja
vita að hér hagar alt öðru vísi til.
Auðvitað væri gersamlega rangt að
era veðráttufarið hér saman við
það, sem viðgengst í California og
ýmsum öðrum ríkjum nágranna-
þjóðarinnar, en það er engu síður
heilnæmt og skapar hrausta og
hugrakka kynslóð.
Eins og bent hefir verið á áður
■er Canada líklegast betur fallið tií
kornræktar, en nokkurt annað land
i heimi og á snjórinn sinn góða
þatt í því. Fannbreiðan verndar
jarðveginn og tryggir jafnframt
nægan raka, þegar ísa leysir á vor-
m og gróindin byrja. Sáning hefst
oft í april og er henni ávalt lokið
fyrn part maímánaðar. Heyskap-
tlr byrjar ekki fyr en seint í júni
en kornslattur hefst í ágúst og
stendur yf,r fram ; septemberK
I Iægingar að haustinu fara stund-
um fram^ allan októbermánuð og
ram í nóvember. Enda er oft ein-
muna tíð fram undir nýár.
Að sumarlaginu, mun mega
segja að sól skíni í heiði yfir vest-
rænu sléttunum til jafna’ðar, fim-
tán klukkustundir i sólarhring.
Þeir, sem æskja frekari upp-
lýsinga um Canada, snúi sér til
ritstjóra Lögbergs, J. J. Bildfell,
Columbia Building, Cor. William
og Sherbrooke, Winnipeg.
til þess að fagna yfir því, a8 hafa
átt Island aö ættlandi og íslenzk-
una að móðurmáli! Hver eln-
asti íslendingadagur er í eðli
sínu yfirlýsing þeirra, se'm halda
hann hátíðlegan, um það, að það
sé fagnaðarefni að vera íslend-
ingur- Þar ‘með er ekkert sagt
um það, að annara þjóða menn
hafi ekki jafnmikla ástæðu til
þess, að fagna yfir sínu þjóðerni.
Og í dag er landinn að fagna
— og nú standið þið eða sitjið hér
umhverfis í fríðum og stórum
hóp, sennilega í þeirri von, að
heyra nú eitthvað skrumlaust og
sanngjarnt lofsyrði um blessða
“gamla landið”.
Fyrst er þá að drepa á það, sem
eg ætla ekki að gjöra hér í dag:
eg ætla ekki að fara í neinn
landasamanburð; ekki bera land-
ið sem þið sleptuð, sa'man við
landið, sem þið hreptuð. Mér er
fullljóst að þetta land, Canada, er
yndislegt og auðugt land, reglu-
leg Paradís að Jifa í, ef vel væri á
háldið. Af öllum þess kostum,
dáist eg þó mest að þessu sífelda,
blessuðu sumarsólskini, sem 'lýs-
ir hér og vermir landið mánuð eft-
ir mánuð; mér finst að íbúum
þess beri að taka því mög'Iunar-
laust, þótt veturinn sé kaldur,
þegar sumarið er svo bjart og
blítt.
Eg ætla ekki að fara að bera
saman fegurð Islands og Canada-
Canada á fjölbreytta náttúru-
fegurð, þótt eg hafi minst af
henni séð; af henni hefi eg frétt.
Einnig ísland á til óumræðilega
fegurð; hana hefi eg séð.
Ekki skal eg héldur bera saman
sögu þessara tveggja landa — nð