Lögberg - 23.08.1923, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
23. ÁGÚST, 1923-
m*. 7
Tvísaumaðar
Endast tvöfalt, þú færÖ
hvergi annarstaðar
jafngott.
Hafi kaupmaður yðar þœr ekki
þá getur hann útvegað þær.
The Northem Shivt Co.,Limited
» WINNIPEG
BæjarfelliS. Hún er enn þá köll; á knén, og geröi þó alt hvaö hann
uö Fellsskógsmýri, þó þar hafijgat,” sagöi Guðný.
ekki nokkur skógarhrisla staðið i Fkki hafði hún minst á það, að
síðan á dögum séra Snorra. Um fag;r hennar hafi tekiö helluna í
alt hið víðáttumikla Húsafellsland þag sinn.
er hinn mesti grúi af örnefnum, E td þaS funsannaiS, eftir fram-
sem gera landið eins og lifandi og , „ „
A , j. -. .. e ■ . •• anskrifuðum heinuldum, að stemn
talandi. Eiga ornefnm sinar sog-i
i sá, sem Espolin reyndi við, var
Kvíahella sú, sem notuð hefir ver-
ið nú yfir eitt hundrað og sextiu
ur, sem margar eru kunnar, en
margar glataðar og gleymdar.
Eftir að séra Snorri hafði bygt
kvíar þær, sem hér er lýst, og enn j áf gem afimælir manna, enda hef
standa óhreyfðar eins ogþær voru|h a]í]rd ^ um þag tvennum
scgum. Það litur helzt ut fyrir,
frá fyrstu höndum, færði hann
þangað stein, er hann lét menn
reyna afl sitt á. Er það blágrýtis-
Kvíarnar á Húsafelii
og aflsteinn séra Snorra
Kr. Þ.—“Eimreiðin”.
að frásagnir um steinana i Dritvik
steinn, eUumyndaður.' Steinn“ þessi á HúsafeiH hafi blandast sam^
hefir þar á Húsafelli altaf verið Un hja þerm Gisla Konraðssym og
kallaður Kvíahella. Jont EsPolm’ Þar.sem nofnm CrU
Sú venja hefir ha.ldist á Húsa- í ^aU somu'
felli, frá dögum Snorra og til þessa Það er saga Jóns Espólíns hms
tíma, að menn skoða kvíahelluna, ‘ fróða, bls. 54 55> sem se§'r rra
og þá um leið reyna afl sitt á steintökum Snorra prests. Þaö
henni, þeir sem treysta sér mikið. i er fleira bogið við þá frásögn. Aö
Þrjár voru þær þrautir, er menn Snorri hafi verið 99 ára, eins og
-9 2o jeSacui jsepuXiu ejeq I skyldu inna af hendi við þessa | segir í sögu Jóns Espólíns, er ekki
samhljóða sagmr, bæði skráðar og j ]lenU) tj] þess þeirra yrði að nokkru rétt. Hann var það ár, sem Espó-
1 munnmælum, um steintök þau, getið’ pyrst, að láta hana upp á j lin heimsótti 'hann, 89 árqu Það
scm kend eru við séra Snorra. ! noröUrkampa hinna syðri kvía-1 vissu þeir báðir vel, Espólín og
Eg hefi betri kunnugleika á ýmsu, j dyra það hafa nokkrir menn leik- j Gisli. Er það þvi að líkindum
ið á öllum timum. Samt mega þeir j prentvilla. En að Snorri hafi
teljast mikið knárri en meðalmenn, stritað við steintök þá, getur ekki
sem gera það skjótlega og þravita-
lítið. Önnur þrautin var, að láta
helluna upp á steirr þann hinn
stóra, sem er um miðjan norður-
vegg kvianna. Á þann stein er
er lýtur að sannleiksgildi pessara
sagna, en flestir núlifandi menn.
Tel eg þvi rétt að þegja ekki í he1
það, sem eg veit hér sannast og
réttast.
Snorri prestur Björnsson flutt-
ist að Húsafellí frá Stað í Aðalvík
1757. Var hann þá 47 ára gamall. j höggið “Snorri”. Áður á tímum
Séra Sigvaldi Halldórssons l var j þurfti næstum því að rétta sig upp
prestur á Húsafelli næst á undan j með Eelluna, til þess að láta hana
Snorra. Hafði hann fylgt hinni j á stóra steininn, en við það hefir
fornu venju, að hafa ær í seli á flestum orðið aflfátt. Nú hefir
náð nokkurri átt urn mann 89 ára
garnlan, og að hann eigi þá það
heljarafl að gera betur en Espóln,
er hann var á bezta aldursskeiði.
Mér kenvur til hugar að gruna
Gisla Konráðsson um, að hann hafi
skotið þessum öfgum inn i söguna.
Um það geta þeir borið, sem hafa
lesið hið danska frumrit Espólins.
Það sem Gísli Konráðsson rninn-
sumrum. Svo hafði verið gert þar j jarðvegur hækkað mikið umhverf- igt á steintok Snorra prests, er i
n Iiúsafelli frá ómunatið. Engin: is kvíarnar frá þvr sem áður var, jgö fni fsaf0idar, 4. hefti, 1891:
þörf var þó til þess, því ágætt land fyrir áburð, sem út hefir verið
fyrir málnytupening er umhverfis j mokað, og einnig komið frá fén-
bæinn. Sel það, sem siðast var
bygt af Sigvalda presti, var í fögr-
um grashvammi austan Selgils og
gegnt Teitsgili. Heitir það Neðra-
sel. Sjást þar vel tóftir þess. Þar
sprettur enn töðugresi.
Þegar séra Snorri kom að Húsa-
felli, tók hann upp þá nýung að
lnta reka ær heim til mjalta, og'
lagði selið niður. Bygði hann þá
kviar fyrir austan og ofan túnið,
rétt við farveg bæjargilsins, sem
þar fellur, beint niður úr snar-
■ bröttu fjallinu. Var þar gott um
grjót, sem gilið hafði kastað niður
á láglendið í flóðum. Eru kvíar
þessar bygðar úr hinu mesta stór-
grýti og eru margir steinar þar
stærri en svo, að nokkur einn mað-
ur hræri slík björg. Eru þau talin
vottur þess, að þar hafi verið kná-
ir menn að verki. Veggur gengur
í gegn um kvíarnar miðjar, sem
skiftir þeim í tvær jafnstórar
krær. Þær eru tvídyraðar. Tekur
hvor kró 60—70 ær. Langstærsti
steinninn er um miðan norðurút-
vegg. í kömpunum við dyrnar eru
lika svo stórir steinar, að engu
hefir þurft á þá að bæta, til þess
að þar væri ‘hin fylsta vegghæð.
Þess hefir verið getið til, að
séra Snorri hafi gert þessa skift-
ingu á kviarnar til þess að ær og
geitur yrðu mjólkaðar þar á sama
tíma, sitt í hv.orri kró. Hefi eg
heyrt, að um eitt skeið hafi hann
haft lítið færri mjólkandi geitur en
ær. Var geitfénu beitt mest í Bæj-,um hnöttóttur, úr eygðu grjóti. í
arfetfið, s&m þá var þakjð stórum hann hefir veriS höggvin djúp
skógi, sem féll skyndilega í lok 18. hola f>TÍr steðjafótinn. Allir vel
aldar. Var því kent um, að geit-1knair menn taka llenna stein á
féð hefði í harðindum, nagað svo|bringu> ef þeir hitta rett toh
brum og börk skógarins, að það
hefði riðið honum að fullu. Mjög
aði, sem legið hefir við kvíaból.
ÞrvSja og þyngsta þrautin var, að
taka helluna upp á brjóst, án þess
að neyta stuðnings af kvíaveggn-
um, og bera hana umhverfis kví-
arnar. Sagt hefir verið, ^að séra
Snorri hafi leikið sér að því. Ekki
er hægt að rengja slíkt, þó að hann
væri af frískasta skeiði, er hann
kcm að Húsafelli.
í þessu sambandi vil eg lýsa
tveim öðrum merkilegum steinum,
sem menn hafa reynt afl, sitt á> og
eru í Húsafellslandi. Grásteinn,
hann er út með fjallinu til vinstri
handar, þegar heim er riðið, þétt
við veginn, nokkr utar en eyði-
bærinn Reyðarfell. Steinn sá hef-
ir verið fluttur þangað til ein-
hverra minja, sem nú er ókunnugt
um. Hann er úr léttu grjóti, en
svo stór, að vont er að ná út yfir
hann. Hafa menn velt honum
upp á stóran stein, er hann stend-
ur hjá. Engan hefi eg séð taka
þann stein upp, enda reyna fáir
við hann.
StcSjastcinn er þar lítið eitt
heimar. Hann er við veginti til
hægrihandar, þegar heim er riðið.
Hann er mjög merkilegur fyrir
það, að hann hefir verið steðja-
blökk í smiðju á Reyðarfelli. Fram
á síðasta mannsaldur stóð steinn-
inn við hina fornu smiðjutótt, sem
þar er á háum hól uppi í hlíðinni.
Svo var honum velt þaðan niður
að veginum. Þessi steinn er næst-
honum.
Heima við Húsasund eða garð á
liklegt, að þessi tilgáta hafi við i Húsafelli hefir aldrei þekst Snorra-
góð rök að styðjast, en trúlegt, aðjtah> Fullsterkur, Hálfsterkur eða
skógarmaðkur *liafi 'þar þó ollað j Ámlóði. Hafa sagnir frá Kvía-
mestu grandi.
Eg skýt því hér að, því til sönn-
unar hve sagnir og örnefni, sem
kellunni breyzt þannig í margar
myndir. Þau systkini, Jakob og
Guðný, börn séra Snorra, vissu
öll eiga einhverja sögu, geymast I skil,,a,ollu- sem ?erSist Þar a
þar sem ættieggur Husafdh 1 tið föður þeirra. Ó1
hinn sami býr mann fram af manni! . ° , Sv0 ab seSJa allan aldur
Hann vildi sem minst
því, sem þar var til
vel í afdölum, þar sem ættles-eur j 1
Jakob svo
eins og verið hefir á Plúsafelli síð- smn liar;
i TclSKcl VIO
an á dögum Snorra, að tóftabrot! rasT VI° pvl’ seni Par var tu
þau, sem eftir standa af geitahús-1 nimla um ,fo‘ ur hans’ ’ var
utium, eru altaf kölluð í daglegu hæSlf ættræh,nn °S fastheldinn við
tali á Húsafelli geitakofar. Hafa hlS ,forna.x Seftl hann fastar shor^-
þeir haldið sinu upprunalega nafni, ur Þar vlS- aS Kv.ahelluna skyldi
þótt fallnir séu í rústir fyrir und-
rað og tuttugu árum. Sama er að
segja um mýri, sem er
enginn flytja þaðan burt. Hefir
því líka verið rækilega hlýtt af
upp við ni^um hans;
Þegar Jon
UnequaHed For
SK/M nWUBLES
Espólín heimsótti
séra Snorra 1799, átti Jakob heima
á Búrfelli í Hálsasveit. Þar bjó
hann þá. Var hann því ekki sjón-
arvottur að aflraunum þeirra Esp-
ólíns. Guðný var þá heima með
föður sinum, og fylgdi honum að
kviunum, þegar Espólín fór að
reyna við Kviahelluna. Frá því
sagði hún foreldrum minum.
Kjartan Gíslason ({. 1818, d.
T900J sagði mér, að Guðný Snorra-
dóttir hefði verið hjá sér húskona
eitt ár. Var hann þá á Búrfelli í
Hálsasveit. Hann sagðist hafa
spurt frá mörgu, er skeði á Húsa-
felli í æsku hennar, frá föður henn-
ar og háttum hans. Kunni Guðný
gcða grein á öllu, því húrt var
stálminnug og greind. Svo sagð-
ist Kjartan hafa sjurt hana um
komu Espólíns að Húsafelli, um
útlit hans og framkomu, og líka
frá steintaki háns. Lýsti hún öllu
[ sem nákvæmast. “Hann fór úr
1 Frakkanum, hann Espólín, og ætl-
| aði að láta Kvíahelluna upp á stóra
! steininn, en kom henni ekki nema
Þáttur af Halli á Horni, Snorra
presti og Hallvarði Hallssyni, bls.
184—185.
Espólín telur steinana þrjá á
Húsafelli. Það má vel vera, að
séra Snorri hafi sagt honum frá
Grástcini og SteSjasteini, og þcg-
ar þeir væru bornir saman við
Kviahelluna, þá yrði hún að þyngd-
inni til nr. 2, eða eins og hann læt-
ur heita, Hálfsterkur. Ber þá það
eitt á milli, að steinarnir láu ekki
við garð á Húsafelli. Líka má
geta þess til, að þar sem frægðar-
verkunum við Kvíahelluna var
skift í þrent: að láta hana upp á
norðurkamp hinna syðri kviadyra,
að láta hana upp á stóra steininn á
norðurútvegg kvíanna, að taka
hana á brjóst og bera hana um-
hverfis kvíarnar, þá l!afi það vald-
ið ruglingi. Þessar þrjár þrautir
við hinn sama stein gatu breyst í
þrjá steina í frásögn hans.
Margir kannast við hið mergj-
aða kvæði eftir Gr. Þ. þpretað í
1. árg. Óðins, bls. 50J, “Snorra-
tak”. Ekki má skilja það sem bók-
staflega sannsögulegt. Það tapar
ekki sínu skáldlega gildi, þó svo
sé ekki. Liklegt er, að það séu
sagnir Espólins, sem hann hefir
þar til hliðsjónar, en breyti þeim
svo þannig,' að þær fái enn þá
þjóðsögulegri blæ. Um hinn mikla
stein heima í húsasundi veit eng-
inn. Áttatíu ára hafði séra Snorri
góða sjón. og var þá þjónandi
prestur á Húsafelli. Og niutiu og
íveggja ára hafði hann enn sjón,
og var þá að viðarhöggi, er Gisli
Konráðsson sá hann þar á Húsa-
felli.
Þó að mér séu kunn nöfn flestra
þeirra manna, sem af öðrum hafa
borið *í að taka Kviíxhelluna upp,
þá læt eg þeirra ekki getið hér.
Og þar sem sumir þeirra eru niðj-
ar séra Snorra, myndu óvottfestar
frásagnir minar tæplega teljast
góðar og gildar. En þess vil eg
geta, að engin merki sé eg til þess,
að afli manna hafi hnignað á því
timabili, sem steinn þessi hefir
verið notaður s'em aflmælir.
Það er að eins tilgangur minn
með þessum lirTum, að vekja eft-
irtekt á því, að hér eru þjóðminjar,
sem ástæða værj til, að með tryggi-
legum ráðstöfunum yrðu varð-
veittar frá glötun, og lika vildi eg
koma fyrir almenningssjónir þeim
skýringum, sem eg tel alveg óyggj-
andi um hið eina og upprunalega
Snorratak, sem er Kvíahella sú,
sem enn er til sýnis á þeim sama
stað, er hún var i tíð séra Snórra.
Það var faðir minn, Þorsteinn
Jakobssoii, bóndi á Húsafelli, sem
hjó nafn Snorra afa sins á hinn
stóra stein, er Kvíahellan skyldi
leggjast upp á. Hefir það verið
nálægt 40 árum eftir lát Snorra
prests, sem hann gerði það. Eg
læt þess getið hér í þessu sambandi,
svo þeir, sem þetta lesa, þurfi ekki
að brjóta heitann um það, hvenær
og af hverjum nafnið hafi verið
höggvið á kviavegginn. Síðastlið-
ið vor bað eg syni mina tvo, Þor-
stein 0g Einar, að vigta Kviahell-
una. Þeir gerðu það með aðstoð
frænda sins, Þorsteins Þorsteins-
sonar, bónda á Húsafelli. Reynd-
ist þeim hún vigta þrjii hundruð
og sextán pund.
Á tímanna tindi.
Eg stend eins og blaktandi strá
fyrir vindi,
mig sturlar svo fjölmargt frá
liðinni tíð-
Mér finst, sem eg standi á tin*
anna tindi,
og tímarnir berg’máli áranna
stríð.
Eg sé eins og tíbrá á viknandi
vori,
þá viðburðahreyfing um a'ld-
anna slóð,
og sé þá, að blóð er í sérhverju
spori,
að sigrarnir kostuðu hetjanna
blóð.
Eg skima svo sturlaður allar i
áttir,
en auganu finn ekki hvíldar-
stað neinn,
í dölunum myrkranna gína við
gáttir,
þar gægist upp hatursins ban-
væni fleinn,
og valdfíknin gráðuga trjónu
upp teygir,
sem tígrisdýr auðvaldsins ramm
eflda kló
ungviðinn brýtur, — hið aldi-
aða beygir,
já, umturnar mannlísfins vind-
barða skóg.
Ágirndin grænkandi gróðurinn
steikir..................
og grimdin sig dregur ei vitund
....í h‘lé,
en eitraða mútan um mergina
•sleikir,
svo maðksmogið reynist hvert
gnæfandi tré.
Þar rangs'eitni, öfund og ill-
girni tæta
ógróinn jarðveginn sundur í
flag,
en hvar er sú hönd, sem það
böl kann að bæta? —
það bíður síns tíma, — en hver
sér þann dag?
Þar sé eg mannanna svikulu
syni
svívirða skaparans göfugu
mynd,
hræsnandi sálir ,af höggorma
kyni
heiðurs sér leita í spilling og
og synd-
par sé eg glæpanna flóðöldu
fossa
og forhertar kynslóðir una sér
við,
að reisa upp gálga og kval-
anna krossa,
og krossfesta réttlæti, sannleik
og frið.
Menn hatast og berjast í heift-
ræknismóði,
svo hélmingur þjóðanna sýkist
og deyr,
en öðrum þeir drekkja í áfengis
flóði,
og ópíums þrælunum fjölgar æ
meir.
Og 'forhertir mannþjófar
magna sitt veldi,
þær morðingjahendur, sem til-
biðja gull.
Og margt er það annað, ef á'lt
saman teldi,
já, aftur nú jörðin af glæpum
er “full”.
P- Sigurðsson.
Verið vissir í yðar sök
Með því að nota áreiðanlegar vörur eins og
ELECTRO GASOLINE
BUFFALO ENGLISH MOTOR OIL
SPECIAL TRANSMISSION LUBRICANT
“Best by Every Test’’
Frank A. Munsey.
Fyrir nokkru flutti skopmynda-
blað eitt mynd, er nefndist útsýn
yfir grafreit þann, er blöð þau
öll 0g tímarit voru ausin moldu,
sem Frank A. Munsey hefði stút-
að. Þar gat að líta legsteina
til minningar um New York Daily
News, New York Sun, Philadelp-
hia Times, The Scrap Book,
Quacer, Puritan og fleira- Síðan ræksla Mohican búðanna
a ðmyndablað þetta kom út, hefir
Munsey steypt saman All-Story
Magazine og Argosy og lagt til
blaðið New York Globe. Hann hef-
ir einnig nýlega keypt og selt
Boston Journal, The Washington
Times, Baltimore American og
Baltimore News. Er mælt að
hann hafi þegar lagt í ýms út-'
gáfufyrirtæki rúmar tuttugu
miljónir dala.
í blaðið Nation, ritar Osvald
Garrison Villard, að þessi ein-
kennilegi blaðaútgefandi, kaup-
maður og bankafræðingur, raki
saman stórfé á New York blöðun-
um, Sun og Telegram, ásamt
ýmsum öðrum útgAfu fyrirtækjum
víðsvegar um landið.
“Fjörutíu ár, fjörutíu mistök,
fjörutíu miljónir,” eru algeng
orðtök i sa’mbandi við Munsey, er
fluttist milli tvítugs og þrítugs
frá Maine til New York með '40
daii í vasanum. • Upp af þess-
um fjörutíu dala höfuðstól,
spruttu miljónirnar tvær, sem
mælt er að hann hafi borgað
fyrir ‘Globe og hinar miljónirnar
lika, er hann lagði í önnur út
gáfu fyrirtæki- Með hinum
“fjörutíu mistökum,” er ekki átt
sinnum á höfuðið. pað hefir
hann aldrei gert. En hitt er
sönnu nær, að hann hafi það oft
’oyrjað á hinu og þessu, er eigi
var sem sigurvæhlegast, en þá
hafi hann líka jafnskjótt fleygt
því frá sér.
Sú var skoðun margra um eitt
skeið að Mui»sey mundi fyrst
hafa græðst fé á því að kaupa
hluti í stáliðnaðarfélagi einu.
Aðrir héldu því fram, að hann
væri okrari og enn aðrir fullyrtu,
að hann mundi hafa stórgrætt á
stríðinu. Engin þessara ásak-
ana, hefir við nokkur minstu rök
að styðjast-
Hreinn ágóði af útgáfu fyrir-!
tækjum Munsey’s, á árunum
1894—1907, nam $8,780,905,70. |
Einhleypur maður . með slíkar
tekjur, og það áður en tekjuskatt-
urinn var innleiddur, hlaut sann-
arlega að hafa ýáð á að freista
gæfunnar á meira en einn veg.
Ekki mun Munsey hafa tapað
eenti á mörugm þeirra blaða, er
hann stútaði eða seldi. Heldur
mun hitt hafa vakað fyrir honum,
að vera ekki að tvinóna við út-
gáfu blaða eða timarita, sem eigi
gáfu af sér þann ai’ð, er hann
æskti. í viðskiftalífi sínu, er
Munsey reglulegur einvaldsherra.
Hann hefir aldrei haft viðskifta-
félaga, aldrei lögfræðilegan ráðu-
naut og aldrei meðstjórnendur-
Aldrei þurft að þreyta sig á að
taka til greina leiðbeiningar eða
kröfur nokkurra hluthafa. Tapi
hann peningum, hefir hann eng-
an að ásaka, annan en sjálfan sig.
Rigni til hans auðæfum, þarf
hann engum öðrum að óska til
hamingju, en sjálfum sér. Gall -
inn við þetta er sá, að maðurinn
hefir sjJifrátt eða ósjálfrátt orð-
ið einrænn og sjálfbyrgingslegur,
enda hefir honum oftast verið
fundið það til foráttu.
Þótt undarlegt megi heita, hafa
fæstir þeir, er við fjárgróðafyr-
irtæki voru riðnir, getað komist
að niðurstöðu um það, hvaðan
Munsey komi mestar tekjur. pvi,
til skýringar má geta þess, að;
hann er sagður að vera elnn allra:
færasti matvörukaupmaður inn-i
an vébanda þjóðarinnar- Hann
hefir keðju af matvörubúðum —j
Mohican Stores, viða um New
York ríkið og eins í New Eng- j
landi. Fyrir nokkrum árum j
skipaði ríkisstjórinn í New York j
nefnd til þess að rannsaka hvort 1
ekki væri tiltækilegt að útrýma1
millimönnurn úr viðskiftalífinu •
og koma á sem vafningaminstum j
viðskiftum milli framleiðenda og
neytenda. Einn af meðlimu’m
nefndar þessarar, komst að þeirri
niðurstöðu, að aðferðir Munsey’s
við matvöruverzlunina, væru þær
allra hagkvæmustu, er hann hefði
nokkurstaðar orðið var við. Starf-
væri
Seldar í vorum átta “Service Stations” í Winnipeg
No. 1—Á horni Portage Ave. og Maryland St.
No. 2—Á Suður Main St., gengt Union Depot.
No. 3—McDermot og Rorie Sts. gengt Grain Exchange.
No. 4—Á horni Portage Ave. og Kennedy St.
No. 5—Á horni Rupert og King, bak við McLaren Ilotel.
No. 6—Á horni Osborne og Stradbrooke Sts.
No. 7—Á horni Main St. og Stella Ave.
No. 8—Á horni Portage Ave. og Strathcona St.
Einnig í Moose Jaw, Saskatoon, Sask., Lethbridge, Alta.
Prairie City Oil CompanyLtd.
PHONE: A-6341
601-6 SOMERSET BUILDING
tími til þess að fara að sp>lia upp líklegast eini maðurinn í ættinni,
á sínar eigin spýtur. Hélt þvi j sem vegnað hafi reglulega vel.
til Augusta, höfuðborg ríkisins j Munsey ér kominn í það góðar
og hafði þar í fimm ár á hendi j álnir, að slík útgjöld valda honu’m
forstjórastarf við símstöð. Ekki ‘ ekki andvökunótta!
var kaupið hærra en það, að hann j Frank A Munsey er lítt fyrir
gat að eins sparað $8 á ári, eða j veizluhö'ld gefinn. Honum líð
$40 í fimm ár. Svo kunnur var ur ávált bezt, þegar hattn er
hann að reglusemi og ráðvendnt ^ önnum kafinn við skyldustörf sín.
á stöðvu'm þess, að hann gat, gvo annríkt segist hann hafa átt
eignaiaus aflað sér fjögur þús
und dala láns- Ekki er oss
kunnugt um, hvað það var erj konuefni.
hvatti hjá honum þrána til þess
að gerast blaðaútgefandi í fjöl-
mennustu borg Bandaríkjanna.
En víst er um það, að þangað var
hann kominn 27 ára að aldri og
farinn að gefa út tímariið Argosy.
í það rituðu þá meða'l annars,
Horatio Alger yngri og Edward
S. Ellis.
Auðlegðin barst ekki fyrir-
hafnarlaust upp í hendur Mun-
ey’s. Nei, svo langt langt í frá-
Maðurinn vann jafnt nótt sem
nýtan dag, var sinn eiginn vika-
drengur, bókhaldari, ráðsmaður,
ritstjóri, auglýsingasafnari og þar
fram eftir götunum- Sjálfsagt
hefðu 'margir gugnað í þeirri bar-
áttu, því létt var hún ekki, og
allra sízt fyrir mann, með tak-
markaða bókþekkingu og gersam-
Qega enga æfingu, að því er við-
kom útgáfu blaða og tímarita.
En starfsþrekið og stefnufestan
þektu engin takmörk, og þess
vegna urðu örðugleikarnir að þoka j
úr vegi. I
Nú er mælt að Munsejj hafi tek-
ið um hríð í þjónustu sína ætt-l{
fræðing til þess að grafast fyrirl
um dagana, að hann hafi aldrei
haft tíma til að svipast um eftir
hvernig á því standi, að hann sé
pað stendur öldungis á sama,
hversu öflugan loftflota ein þjóð
hefir, hún getur aldrei bægt
loftförum annara þjóða frá því,
að ko'mast inp fyrir þær víggirð-
ingar. í stríðum framtíðarinn-
ar mun ein einasta sprenigkúla
geta eyðilagt hvaða smábæ sem
er og deytt alla íbúana. En
sprengikúlnaregn hvaða stórborg,
sem um er að ræða. Hernaðar-
aðferðin verður að flónsku-
Hvorki stríðsþjóð né friðar, á sér
undankomu von, og sjálf menn-
ingin getur á svipstundu orðið að
dufti og ryki. Það er því sýnt,
að vopnaburður getur ekki varið
nokkurt land gegn árásum úr
loftinu. í þeim skflningi, er sér-
hvert land óverjanlegt. Vér
getum auðvitað í hefndarskyni
ko'mið óvinaþjóðum fyrir kattar-
nef, eða með öðrum orðum, látið
sömu hörmungarnar dynja yfir
þær, sem þær geta látið dynja
yfir oss. —H. G- Wells. — fræg-
ur enskur rithöfundur.
Sendið
oss
yðar
RJ0MA
Og verid vissir 0
um......... banna vigt
Rétta flokkun
24 kl.stunda þjónustu
og ánœgju.
hreinasta fyrirmynd. Alveg
óvenjulítið skemdist þar af vörum
eða færu forgörðum og starfs-
kostnaðurinn ótrúiega ilítill, þeg-
ar tekið væri tillit til þess, hve
afgreiðslan væri fullkomin.
Enginn getur réttilega metið
blaða'menskuferil Munsey’s án
þess að þekkja til hlítar hæfi-
leika hans til kaupmensku. Því
það eru hæfileikarnir, sem vél- j
gengni hans í blaðamannaheimin- i
um er að miklu leyti bygð á og j
þangað má leita skýringar um hin
miklu auðæfi hans. f— Munsey
fer ekki í neina launkofa með
velgengi sína, heldur talar um
hana við hvern, se'm vera vill. Á-
stæðurnar til hennar telur hann
vera tvær: “fjörutíu dálina, sem
eg kom með frá Maine til New
York fyrir fjörutiu árum og
hæfileikana, sem guð gaf mér til
vinnu.”
Munsey er nú 67 ára að aldri,
fæddur í Mercen í Maine ríkinu,
kominn af Púritanaætt. • Fjögra
ára að aldri fluttist hann með
foreldrum sínum til Bowdoin og
dvaldi þar í sex ár- paðan
fluttist hann til Lisbon Falls og!
síðan til Livermore Fa'lls. Um þær !
Vér borgum peninga út í hönd fyrir glæný egg
Canadian Packing Co.
Stofnsett 1852
WINNIPEG, CANADA
Limited
RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini fram faravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjánir, farið
að fordæmi annara þ.jóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJóMANN TIL
llie Manifoba Co-operaíivc Dairies
LIMITFD
við að Munsey hafi farið fjörutíu mundir þótti iMunsey vera kominn