Lögberg - 04.10.1923, Blaðsíða 6

rils. «
LÖGBERG, FIMTUDAGlVíN
/
4. OKTÓBER 1923
og í skugganum af bakháuui kirkjubekk. Fyrir
aftan hana var röð af fallegum mjaltastúlkum
með rjóðar kinnar, djarfleg augu og hvelfda
barma, skreyttar eins og staur, sem dansað er
kring um í vorgleði. Eg leit á hana aftur, og
eg sá rós rheðal úfinna valhnúablóma, perlu
meðal eftirstælinga úr gleri, óviðjafnanlega
fegurð meðal sveitastúlkna. Eg starði og sá
meira en \mdi og fegurð í þessu undraverða
andliti—eg sá dramb, fyndni, ákafa, viljafestu,
og að lokum blvgðun og reiði. Hún fann, að á
sig var starað, leit upp og mætti augnatilliti
manns, sem hún hlaut að hada að væri að virða
sig til verðs. Andlit hennar, sem hafði verið
litarlaust, hvítt og lireint eins og loftið um-
hverfis kveldstjörnu, varð rautt í einni svipan.
Hún beit/ á vörina og sendi mér eitt augnatil-
lit, sein var alt annað en blíðlegt, svo leit hún
niður aftur <?g eldur augnanna var falinn. Þeg-
ar eg stalst til þess að líta á hana aftur með
heiuþna yfir augunum, eins og eg væri að
strjúka upp á mér hárið, sá eg að hún var aftur
orðin föl í framan og horfði út um gluggann á
grænu trén og vatnið í ánni.
II/* .. | • »c* timbur, fialviður af ölhixn
Nyjar vorubirgtnr tegudum, geirettur og al.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
Tho Empire Sash & Door Co.
------__________ |_i m itoci —----
HENRY 4VE. EAST - WINNIPEG
Eg held því sem
eg her
“Hó BSailph Percy! ’ * hi^ópaði hann og
hristi grátt höfuðicí “Við erum víst einu ó-
giftu mennirnir, í allri nýlendunni, sem pru
með fullu viti; hinir eru allir hrfnglandi vit-
lausir.”
“Eg hefi fengið veikina líka,” sagði eg,
og er nú í tölu vitfirringanna.”
Hann horfði á mig um stund og rak svo
upp skellihlátur. “ Er þér alvara ? ” sagði hann
og studdi höndunum á feitar síðurnar. “Er
Sál meðal spámannanna?”
“ Já,” sagði eg. “Eg kastaði teningum
um það í gærkvöldi. Það var annað hvort já
eða nei, og jáið kom upp, til allrar bölvunar.”
Hann fékk aðra hláturshviðuna. “Og þú
kallar þetta giftingarskrúða, góðurinn minn!
Fjósamaðurinn okkar klæðist í skínandi silki í
dag.”
Eg leit niður á eltiskinnsfötin mín, sem
voru allmikið farin að slitna, og á stóru skóna.
sem eg hafði ú fótunum, sem eg hafði ekki
ekki hreinsað síðan eg lenti í feni á leiðinni
heim frá Henricus í næstu viku á undan. Svo
ypti eg öxlum.
“Þú verður út undan í dag,” sagði hann
og þurkaði sér um augun. “Það lítur engin
þeirra við þér.”
“Þá fara þær á mis við að sjá mann, en
ekki málugan spjátiumg,” svaraði eg. “Það
mun ekki verða mér til mikilla rauna.”
Fagnaðaróp kvað við frá múgnum og á
eftir því fylgdi gríðarleg hringing og bumbu-
sláttur. Dyrnar á húsunum, sem voru báðu-
megin við torgið, opnuðust, og hópurinn, sem
um nóttina hafði gist hjá bæjarbúum, fór að
tínast út. Tvær og þrjár saman komu þær;
sumar flýttu sér-og horfðu piður fvrir sig, en '
aðrar gengu hægt og litu djarflega til karl-
ma'nnanna, sem stóðu umhverfis og störðu á
þær. Þær gengu fram á mitt torgið. Þar biðu
þeirra herra Bucke og herra Wickham frá Hen-
ricus. Eg liorfði eins og aðrir, en eg tók ekki
undir fagnaðai;ópin. *
1 þessari náttúrunnar paradís höfðu verið,
áður en skipið kom, að undanteknum villimönn-
unum, nokkur þúsund karlmenn, en ekki nema
eitthvað um sextíu konur. Konurnar voru.
flestar hverjar, annað hvort feitar og dugleg-
ar, eða visnar og nornalegar húsmæður, sem
kunnu vel að standast vélabrögð höggormsins.
En það gegndi öðru máli með þessar. Níutíu
grannvaxnar meyjar, klæddar'í alt sitt bezta
skart; níutíu lagleg andlit, hvít og rjóð eða
móleit; hlæjandi, töfrandi augu, eða feimnis-
leg; löng augnahár og rjóðar varir. Mann-
þröngin var hás af fagnaðarópum og henni
varð ekki haldið í skefjum. Yfirlöggæzlumað-
urinn og menn hans fengu ekki rá<ðið við nett;
mannþröngin ýtti frá sér stöfunum, sem þeir
báru, eins og þeir væru hálmstrá, og ruddist
að meyja-hópnum. Eg sá unga menn, móða og
másandi, grípa í hendurnar á sumum stúlkun-
um og reyna að draga þær til sín; aðrir stálu
kossum eða féllu á kné og byrjuðu að halda
ræður; aðrir fóru að telja fram það, sem þeir
áttu — ekrur, tóbak, þjóna, húsmuni. Alt var
í uppnámi. Mótmæli, hræðsluóp og ofsahlátur
kvá.ðu alstaðar við. Löggæzlumennimi* voru á
hlaupum innan um fjöldann, hótandi og skip-
andi; herra Pory gerði ýmist að hrópa:
“Skammist þið ykkar!” eða skellihlæja; og eg
þreif í sexttán ára gamlan strák, sem hafði náð
í fellingakraga einnar stúlkunnar, og hristi
hann til, þangað til hann stóð á öndinni. Há-
vaðinn fór sívaxandi.
“Víkið úr vegi fyrir landstjóranum, ”
hrópaði yfirlögreglum^ðurinn. “Þetta er
skammarlegt, herrar mínir! Víkið úr vegi fyr-
ir landstjóranum og hans háttvirta ráðu-
neyti!”
Tröppurnar þrjár, sem lágu niður frá dyr-
unum á húsi landstjóran*, urðu alt í einu skín-.
andi af skarlati og gulli, um leið og landstjór-
inn og rá/ðuneyti hans komu út úr salnum og
störðu á mannfjöldann fyrir neðan.
Andlitið á landstjóranum, sem var hrein-
skilnislegt og kringlótt eins og tunglið, varð
hvítt af reiði.
“Hvern fjandann á þetta að þýða!” hróp-
aði hann heldur en ekki byrstur. “Hafið þið
aldrei séð kvenmann áðurf Hvar er lögreglu-
stjórinn? Eg læt taka vkkur alla fasta fyrir
uppþot.”
A miðju torginu var paHur og á honum
stóð gapastokkur. Þar sást alt í einu risavax-
inn maður með einbeittlegt andlit, sem var með
djúpum hrukkum og gríðarmikið gráleitt thár.
Hárið var mjög einkennilegt, því maðurinn var
ekki gamall. Eg sá strax að maður þessi var
Jeremías Sparrow, prestur, sem hafði kojnið
út fyrir einum mánuði með skipinu Southamp-
ton, en sem ekki var búinn að fá embætti enn.
Eg hafði ekki talað við hann enn. Án þess að
segja eitt einasta orð, byrjaði hann að syngja
þakkargerðar-sálm með hárri rödd, sem var
einkennilega mjúk og viðkvæm, og það með
þeim ákafa og hita, að múgurinn, þrátt frir
allan hávaðann, gat ekki annað en hlustað.
Prestarnir tveir, sem voru í hópnum fyrir neð-
an, tóku undir; herra Pory bætti við hásri ten-
' orrö.dd, sem bar vott um, að hann hefði fengið
sér vel í staupinu af spönsku víni. Yon bráð-
ar vorum við allir farnir að syngja. Hinir
djörfu biðlar sefuðust, svo að þeir fengu fult *
vit aftur, drógu sig í hlé og fylkingin var aftur
mynduð. Landstjórinn of þeir, sem með hon-
um voru, komu niður tröppurnar og skipuðu
sér með mik’illi viðöfn í fylkingarbrodd milli
prestanna tveggja, sem áttu að ganga fremstir,
og stúlknanna. Sálmurinn endaði, það drundi
í bumbunni og allur hópurinn hélt í hátíðlegri
skrúðgöngu til kirkjunnaar.
Pory yfirgaf mig til þess að vera þar sem
honum bar, meðal stéttarbræðra sinna í ráðu-
neytinu; þeir, sem höfðu komið til þess að
kaupa, og eins hinir, sem voru þar vegna for-
vitni, tíndust burt á. eftir lögreglustjóranum og
hans mönnum. Eg var einn eftir á torginu, að
undanteknum söngmanninum, sem nú kom nið-
ur frá gapastokknum og gekk til mín.
“Kapteinn Ralph Percy, geri eg ráð fyr-
ir,” sagði hann með rödd, sem var djúp og
þróttmikil eins og bassahljóð í organi.
“Sá er maðurinn,” svaraði eg. “(íg þú
munt vera séra Jeremías Sparrow?”
“Já, heimskur prédikari, — sá fátækasti,
auðmjúkasti <og lítilmótlegasti allra Drottins
þjóna.”
Rödd hans, líkamsstærð og það, hversu hik-
laust og djarfmannlega hann talaði, voru í svo
mikilli mótsögn við þetta auðmýktartal hans,
að eg átti erfitt með að verjhst hlátri. Hann
sá það, og yfir andlit hans, sem var hið her-
mannlegasta á svip, breiddist bros, sem var
líkast sólskini á veðurbörðum klettum.
“Þú hlærð með sjáJfum þér,” sagði hann
góðlátlega, “en samt er eg það sem eg segist
vera. 1 anda er eg eins og Job, þó að náttúr-
unni hafi þóknast að gera mig úr garði eins og
Samson. Eg get fullvissað þig um það, að eg
er herfilega illa lagaður fyrir mína stöðu. En
ætlar þú ekki að ganga í . kirkjuna, góðurinn
minn?”
“Væri þetta Sankti Páls kirkjan, gæti'skeð
að eg gerði það,” svaraði eg. “En hér kom-%
umst við ekki nær dyrunum, en fimtíu fet.”
“Ekki nær aðaldyrunum, en prestar mega
ganga inn um hliðardyrnar.' Eg skal koma þér
þar inn með mér, ef þú vilt. Þessir fögru hálf-
vitar þarna ganga hægt. Ef við beygjum við
hérna, komumst við langt á undan þeim.”
Eg félst á það og við snerum inn í hliðar-
götu, sem var plöntuð með tóbaki, fórum kring
um landstjórahúsið og komumst á undan pró-
sessíunni, svo að við vorum við hliðardyrnar
áður en hún var komin inn í kirkjugarðinn.
Þar stóð hringjarinn á verði.
“Eg heiti Sparrow og er presturinn, scm
kom með Southampton,” sagði þessi nýi kunn-
ingi minn. “Eg á sæti í kórnum. Lofaðu okk-
ur að komast inn, vinur minn.”
Hriugjarinn setti upp valdsmannssvip og
stóð fyrir miðjum dyrum, sem voru þröngar.
“Þar sem það er skylda mín að hleypa þér
inn, prestur góður, þá geri eg það. En þessi
herra, sem með þér er, er ekki prestur; honum
má eg ekki hleypa inn.”
“Þér skjátlast, vinur minn,” sagði félagi
minn mjög alvarlgur. “Þessi góði herra og
stéttarbróðir minn er nýkominn frá St. Bran-
don eyjunni, Hann prédikar þar á galdra-
kerlingarhelginni; þess vegna er hann svona
illa til fa'ra. Eg ábyrgist, að hann megi fara
inn. Lofaðu okkur að komast fram hjá þér.”
“Inn um vesturdymar fara engir nema
meðlimir ráðuneytisins, yfirforingjar og prest-
ar. Hver annar, sem reynir að komast þar inn,
á að handtakast og vera lagður flatur, ef hann
er almúgamaður; en tilheyri hann hærri stétt,
á hann að sektast og honum á að vera vamað
þess að kaupa sér konu,” söng hringjarinn.
“1 guðs bænum láttu okk<ur þá komast inn,”
sagði eg. “Taktu við þessu.” Eg tók silfur-
pening upp úr pyngju minni, sem var nú með
léttasta móti.
“Taktu við þessu,” sagði séra Jeremías
og sló hringjarann svo að hann datt.
Við skildum þar við hann bröltandi í dyr-
unum. ^Hann hrópaði hótanir út í loftið, on
með arínari hendinni hélt hann dauðahaUi ura
peninginn, sem eg kastaði aftur fyrir mig. Við
gengum inn í kirkjuna, sem var tóm enn; en í
gegn um aðal dyrnar, sem voru opnar, mátti
heyra bumbuhljóðið og fótatak mannfjöldans,
sem færðist nær.
“Eg get valið um staði,” sagði eg.
“Glugginn þarna virðist vera ágætur staður.
Þú getur verið kyr hér í kómum.”
“Já,” svaraði hann og stundi við. “Eg
verð að gæta að því, að virðing stöðu minnar
haggist ekki; og þess vegna sit eg innan um
heldra fólk og við hliðina á þeim, sem bePa gull-
borða á kkeðum sípum, þó að lítillæti anda míns
sé í sannleika svo níiléið, að eg ætti fremur
heima á bekk með þjónum eða svertingjunum,
sem við keyptum í fyrra.”
Eg hefði hlegið, hefðum vib ekki verið í
kirkjunni, þótt eg sæi að hann sjálfur tryði
orðum sínum. Hann settist í stærsta og bezta
stólinn, rétt fyrir aftan flauelsfóðraða stólinn.
sem var ætlaður landstjóranum, en eg fór og
hallaði mér upp að glugganum. Við horfðum
hvor á annan þegjandi yfir þvera kirkjuna,
sem var öll blómum skrýdd, þar til loksins að
klukkurnar þögnuðu með feykilegri háreysti í
síðustu slögunum, bumban þagnaði og prósess-
ían kom inn í kirkjuna.
ÞRIÐJI KAPITULI.
. Eg giftist í skyndi.
Hin Ianga þakkar- óg lofgjörðarguðsþjón-
usta var naéstum húin, er eg sá hana fyrst.
Hún sat hér um bil tíu fet frá mér, í horni
Söfnuðurinn stóð á fætur og hún stóð upp
með hinum stúlkunum. Hún var klædd í dökk-
leitan vaðmálskjól, skrautlausan, og þröngi
fellingakraginn hennar og hvíta húfan hefðu
sýnt, að liún væri púrítanastúlka, ef mögulegt
hefði verifr að hugsa sér púrítanastúlku nokkuð
líka henni; föt hennar, þótt þau væru óbrotin,
fóru henni eins og silki- og dýrindis loðskinn.
Innan skamms var blessað yfir söfnuðinn.
Landstjórinn, ráðunautar, liðsforingjar og
prestar gengu úr kór og stikuðu hátíðlegá fram
kirkjugólfið; stúlkurna'r fóru út næst á eftir
þeim; og við, sem höfðum staðið meðfram
veggjunum \ tvær klukkustundir, sem aldrei
ætluðu að enda, og hvílt fæturna á víxl, gengum
út síðastir, út á fallega, græna sléttu, sem var
nálægt kirkjunni. Þar tvístraðist hópurinn.
Þeir með gullborðana gengu að sætum, sem
höfðu verið reist undir stórri eik, og prestarnir
—þeir voru fjórir alls—gengu að ölturum, sem
höfðu verið hlaðin upp úr torfi. Einn prestur
hefði ekki getað komið í verk öllu því, sem
þurfti að gera um daginn.
Stúlkurnar stóðu saman í hóp ofurlitla
stund; svo tvístruðust þær ýmist hlæjandi eða
feimnar eins og rósablöð, sem f júka fyrir vindi,
og karlmennirnir fylgdust á eftir þeim. Eftir
svo sem fimm mínútur máJti sjá þessar leit-
andi meyjar jog biðla þeirra dreifða út um alla
grundina. Víðast hvar voru tvö og tvö saman,
þær fallegri höfðu í kring um sig heila hópa af
biðlum, sem þær gátu valið úr. Eg gekk einn
og út af fyrir mig; því ef eg mætti stúlku, þá
leit hún fyrst á búning minn og komst aldrei svo
langt,, að hún sæi framan í mig, heldur sneri
umsvifalaust við mér bakinu. Þar sem eg stóð
svona utan við alt saman, fanst mér eg vera
eins og áhorfandi á sjónleik, og hafði talsvert
gaman af að virða fyrir mér það, sem fram
fór, en um leið var eg hálf óánægður vfir því,
að taka sjálfur þátt í leiknum. Eg sá smala-
stúlku, nýkomna frá landi fjárhirðanna, banda
frá sér hópi afl sveinum, sfem sótttu að henni
með mestu ákefð; svo kastaði hún bláum borða,
sem var hnýttur í hnút, til þeirra og hló dátt að
/ öllu saman, og að síðustu gekk hún burt með
þeim, sem hafði orðið hlutskarpastur. Eg sá
nágranna minn, Jack Pride að nafni, háan risa,
sem átti heima tólf mílum ofar með ánni, kaf-
rjóðan út að eyrum og starandi, hneigj/i sig aft-
ur og aftur fvrir stelpu, sem ekki var hærri en
fimm fet og ákaflega stóreygð; og hún beygði
hnén í hvert skifti sem hann hneigði sig. Eg
leit við, þegar eg var kominn langt fram hjá
þeim, og þar stóðu þau enn og beygðu sig og
hneigðu. Eg heyrði pilt og stúlku vera að tala
saman. Hún sagði: “Nokkur hænsni?”
“í’ólf hænur og tveir hanar.”
“Kýr?”
‘ ‘ Tvær. ’ ’
“Hvað mikið tóbak?”
“Þrjár ekrur, góða mín, þó að eg vökvaðí
það ekki sjáJfur. Eg er af Stúartaættinni og
frændi konungsins sjálfs.”
“Hvaða húsgogn?”
‘‘Eitt stórt rúm, eina ullardýnu, eitt rúm
á hjólum, eina kistu, eitt koffort, eitt gólfteppi
úr leðfi, sex stóla með kálfskinnssætum, tvo eða
þrjá með strásæýum, fimm pör af rekkvoðum,
átján léreftsþurkur, sex steyptar skeiðar—”
“Eg tek þér. ”
Yfir á hinum enda sléttunnar, nálægt virk-
inu, mætti eg Hamor, sem var einn og var
mesta flaustri að flýta sér þangað, sem meira
var um manninn.
“Konulaus enn?” spurði eg. “Eru stúlk-
urnar blindar ?”
“Hvert þó í—!” svaraði hann gramur og
hló. “Ef þær eru allar eins og sú, sem eg var
að skilja við rétt núna, þá kaupi eg mér konu
af Raspahegh-Indíánunum!”
Eg brosti. “Kvonbænir þínar hafa þá ekki
borið á»vöxt enn. ’ ’
Honum þótti sér misboðið: “Eg hefi ekki
beðið neinnar í alvöru enn”, sagði hann og
lyfti kæruleysislega upp á axlirnar kápu sinni,
sem var úr þunnsilki og himinþlá á lit. “Eg
var ekki lengi að snúa við, þegar eg sá hvers
kyns vara það var, sem var þarna á boðstól-
um. ”
“Þær gengu út viðstöðulaust,” sagði eg,
“þegar eg skildi við hópinn. Það er bezt fyrir
þig að flýta þér, ef þú vilt komast að góðum
kaupum.”
“Eg er ekki að þessu slóri,” sagði liann;
svo benti hann með þumalfingrinum yfir öxl '
sér. “Ef þií heldur áfram að ánni,” bætti
hann við, “þarna að sedrustrjánum, þá finn-
urðu þar kvenvarg í gjarðapilsi og með fell-
ingakraga.”
Eg stóð kvr dálitla stund, þegar hann var
farinn, og horfði á gamm, sem flaug hægt um
uppi í bláu loftinu; svo dró eg rýtinginn minn
úr slíðrum og reyndi að skafa forina af skón-
um mínum með lionum. Mér gekk það ekki sem
bezt, svo að eg hætti Við, leit aftur upp í loftið,
dró andann djúpt og hélt í áttina til sedrus-
trjánna, sem Hamor hafði bent mér á.
Þegar eg kom nær, heyrði eg fyrst að eins
skvampið í vatninu, en brátt gat eg greint
mannamál; það var karlmannsördd, sem var
þTungin af reiði.
“Farðu burt!”
4»
“Kystu mig nú og vertu góð.”
Smellurinn, sem á eftir fylgdi, var of hár
til þess að það gæti verið koss. Eg varð þess
vegna ekkert forviða við að sjá manninn halda
um kinnina og liana um hendina, þegar ?g kom
að þeim í gegn um runninn.
“Þetta skal verða þér dýrt spaug, vargur
litli,” sagði hann og greip um báða úlnliði
hennar. %
Hún brauzt um af öllum kröftum og beygði
höfuðið fyrst á þessa hlið og svo á hina, en
hann var búinn að kyssa hana áður en eg
komst á milli þeirra.
Eg gaf honum vel úti látið högg, svo að
hann lá flatur á jarðinni og horfði á mig hálf-
ringlaður með litlu refsaugunum sínum. Eg
þekti hann, en að engu góðu. Hann hét Edward
Sharpless og hafði verið lögmaður á Englandi
Hann lá rétt á vatnsbakkanum og annar hand-
íeggurinn á honum var úti í vatninu. Freist-
ingin var óviðjafnanleg: eg hjálpaði honum
með fætinum til þess að fá sér kalt bað, svo að
blóðið í honum kældist ofurlítið.
Þegar hann var kominn upp úr ánni og
hafði hengslast bprt bölvandi, sneri eg mér að
henni. Hún stóð upp við stofninn á stóru sedr-
ustré og bar höfuðið hátt; það voru rauðir
blettir í báðum kinnunum og hún hélt öðrum
hnefanum kreptum upp að hálsi sér. Eg hafði
hevrt hana hlæja, þegar Sharpless datt í vatn-
ið, en nú var hún albúin til varnar. Þegar við
stóðum þarna og horfðum hvort á annað, heyrð-
ist hár hlátur fyrir aftan mig. Eg leit við og
sá Hamor, sem að líkindum var enn ekki búinn
að ná gér í konu, með Gyles Allen og Wynne.
Hann var kominn aftur til að reyna að ná í
hana. Hún sá það líka, því að roðinn færðist
um alt andlit hennar og brjóstið hreyfðist ört.
Augun urðu flóttaleg, eins og í ofsóttu dýri.
Hún leit á mig.
“Viltu giftast mér?” spurði eg .
Hún horfði á mig eitthvað hálf undarlega.
“Áttu ér heima?” spurði hún loksins og benti
með fyrirlitningarsvip í áttina til bæjarins.
“Nei,” svaraði eg. “Eg á heima upp með
ánni í Weyanoke héraði, nokkrar mílur héðan.
“Jæja þá, í guðs bænum, við skulum kom-
ast héðan, ” hrópaði hún með ákafa.
Eg hneigði mig og kom nær til þess að
kyssa hönd hennar.
Fingurgómarnir, sem hún rétti mér hægt
og hikandi, voru kaídir, og augnatillit hennar
var ekki eins og skáldin lýsa augnatillitum
kvenna á slíkum stundum. 1 huganum setti eg
upp kæruleysissvip, en eg sagði ekkert. Við
leiddumst burt frá sedrustrjánum og létum vera
eins langt á milli okkar og unt var. Brátt
mættum við Hamor og félögum hans. Þeir
mundu hafa staðið í vegi fyrir okkur og hlegið
og látið hrjóta ógeðsleg spaugsyrði, ef eg hefði
ekki dregið hana nær mér og lagt hendina á
sverð mitt. Þeir viku úr vegi fyrir okkur, því
eg kunni allra manna bezt að beita sverði í
Virginíu.
Það var sami mannfjöldinn á sléttunni.
Áin var alsett seglum á báða bóga og yfir
nesið fór röð af ríðandi mönnum og allir reiddu
það sem þeir höfðu keypt á hnakkdýnu fyrir
aftan sig. Landstjórinn, ráðunautarnir og
foringjarnir voru komnir inn í hús landstjór-
ans, þar sem ágætis veizlu hafði verið slegið
upp. En herra Piersey, kaupmaðurinn, beið,
til þess að sjá tím að félaginu yrði borgað jafn-
vel hið síðasta tóbaksblað; og prcstarnir fjór-
ir höfðu enn-nóg að gera, enda þótt að hjóna-
efnin kæmu ekki hvert á fætur öðru, eins og
þau höfðu gert fyrir einni klukkustundu.
“Eg verð að borga gjaldkeranum fyrst,”
sagði eg og nam staðar, þegar við vorum rétt
komin að ölturunum.
Hún dró hönd sína úr minni og horfði á mig.
“Hvað er það mikið?” spurði hún að lok-
um. “Eg skal borga það.”
Eg horfði á hana.
“Geturðu ekki talað?” hrópaði hún og
stappaði fætinum í jörðina. “Hvað er eg virt
mikið? Tíu pund, fimtíu pund—”
“Hundrað tuttugu og fimm pund af tó-
baki,” sagði eg þurlega. “Eg borga það sjálf-
ur. Hvað var nafn þitt á skipsskránni?”
“Patience Worth,” svaraði hún.