Lögberg - 01.11.1923, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
1. NÓVEMBER 1923
Eg held því sem
eg hef
Innan við víggirðinguna var hávaði, en þar
var meiri regla heldur en fyrir utan. Við hálf-
hringsskotgötin, sem vissu út að ánni, voru fall-
byssuskytturnar í óðaönn að koma smábyssum
okkar og þremur langbyssum fyrir. Skamt þar
frá var yfirforinginn West að útbýta leðurbrynj-
um, spjótum, sverðum og langbogum. Skamt
frá honum var kona hans og var að líta eftir
stóreflis potti, sem var fullur af sjóðandi tjöru.
Við hvert gat á víggirðíngunni var skothundur,
og inn um vesturhliðið kom hópur af ófínum á-
sækjendum, nautgripir, svín og hænsni, sem voru
rekin af drengjum með mikilli háreysti.
Eg ruddi mér braut gegnum mannþröng
ina, þangað sem eg sá landstjórann umkringdap
af ráðunautum sínum og þingmönnum. Hann
sat ú púðurkagga og kallaði upp fyrirskipanir
sínar með hárri rödd: “Hæ, kapteinn Percy!”
hrópaði hann, er eg kom nær. “J?ú kemur eins
ogþú værirkallaður. pú varst í stríðinu og
fékst æfingu þar. Nú verður þú að kenna
okkur að berja á Spánverjunum.”
“pað þarf ekki að kenna neinum Englend-
ingi það,” sagði eg. “Ertu viss um að við mun-
um hafa þá ánæju nú?”
“pað er enginn vafi á því í þetta sinn,” svar-
aði han. “Skipið sigldi inn hjá nesinu í gær-
kveldi. Davies gaf því merki um að nema
staðí^oa^ét svo skjóta fallbyssukúlu yfir það •
en það^^ff áfram. Að vísu var of dimt til
þess að sjá mikið; en ef skipið var ekki óvinveitt,
því staðnæmdist það þá ekki til þess að gefa til
kynna hvert það væri að fara. peir segja að
þetta sé að minsta kosti fimm hundruð smálesta
skip, og það hefir ekkert skip af slíkri stærð
komið fyr á þessar stöðvar. pað var enginn
byr, og þess vegna sendu þeir fnann til þess að
vara okkur við óvinunum, í þeirri von að hann
kæmist hingað á undan skipinu. Hann skipti
um hesta á leiðinni og fór fram úr skipinu um
sólaruppkomu í morgun. Hiann sá ekkert ann-
að fyrir þokunni en a ðskipið var stórt og hafði
þrjár fallbyssuraðir.”
“Flaggið ?”
“pað hafði ekkert flagg:”
“Hm. i—, það lítur grunsamlega út,” sagði
eg. “pað er að minsta kosti rétt fyrir okkur að
vera viðbúnir. Við skulum taka á móti þeim,
svo að þeim verði koman eftirminnileg.”
“pað eru menn hér sem ráðleggja að við gef-
umst upp,” sagði landstjórinn. “pað er að
minsta kosti einn, sem vill, að skip sé sent niður
ána með hvítt flagg og sverð mitt.”
“Hvar er hann?” hrópaði eg. “Eg þori
að ábyrgjast að hann er ekki Englendingur.”
“Englendingur engu síður en þú!” hrópaði
maður, sem eg hafði hitt áður. Hann hét Ed-
ward Sharpless. pessir gortarar, sem hafa
verið í Niðurlandastríðnu og sem eru alt af
reiðubúnir að berjast geta talað um það að verj-
ast spánsku herskipi, sem hefir helmingi fleiri
menn en við og nógar fallbyssur til þess að skjóta
bæinn niður á svip^tundu; en hygnir menn vita
hvenær er við ofurefli að etja.”
“Lögmannaskræfur, sem ekki þora að sjá
bióð, ættu að þegja, þegar menn, sem komið hafa
á vígvöll, tala,” svaraði eg. “Við erum ekki að
gera lagasamning við fjandann og höfum enga
þörf á slíkum herrum.”
Herforingjamir og fallbyssuskyttumar
ráku úpp skellihlátur. En hræðslan við Spán-
verjana hafði gert Edwarl Sharpless djarfan
gagnvart öllum öðrum.
“peir eyðileggja okkur alla og drepa!” vein-
aði hann. “pað verður enginn Englendingur
eftir á allri Ameríku! peir koma hér alveg
ofan á okkur og skjóta niður vígið með lang-
byssum sínum, þeir kasta á okkur sprengikúlum
o g’eldi og eimyrju! Skotmenn þeirra hitta í
hverju skoti!” Hann öskraði seinustu orðin og
skalf eins og sjúkur maður. “Emð þið vit-
lausir ? pað er Spánn, sem við erum að berjast
við! Hinn ríki, voldugi Spánn, sem ræður yfir
öllum nýja heiminum!”
“pað er England sem berst!” hrópaði eg.
Hafðu skömm fyrir bleyðfskapinn og þegiðu!”
“Við sleppum ef við gefumst upp undir
eins!” hélt hann áfram. Við getum komist í
smábátana og komist til Berunda eyjanna. peir
leyfa okkur að fara.”
“peir leyfa okkur að fara á galeyðuna,”
tautaði West.
Raggeitin reyndi annað bragð. “Hugsið
þið um konumar og bömin,” sagði hann.
“Við gerum það,” svaraði eg reiður. “pegiðu
aulinn þinn!”
Landstjórinn, sem var maður hugaður og
hreinskilinn, stóð upp af púðurkagganum, sem
hann sat á . “Alt þetta er út í hött„ herra
Sharpless,” sagði hann. pað er auðsætt, að
mér finst, hver skylda okkar er, hversu illa sem
við stöndum að vígi. Við reynum að halda víg-
inu eða við föllum. Við erum fáir, en sá stað-
ur sem við stöndum hér á er England í Ameríku,
og eg hygg að við munum verða hér framvegis.
petta er fimta ríki konungsins og við höldum því
fyrir hann Við skuJum treysta drottni og
berjast.”
“Amen,” sagði eg, og “amen”, sögðu ráð-
gjafarnir, þingmennirnir og vopnuðu mennirriir
umhverfis okkur.
Raddirnar hækkuðu og hróp og köll kváðu
við hvarvrftna. Varðmaðurinn; sem stóð upp
á stóru fallbyssunni hrópaði: “Hó, skip, skip!”
Allir litu áttina niður eftir ánni. petta var ef-
laust skipið.
Stinningsvindur var kominn, senf' stóð af
hafi og fylti hvert segl á skipinu, svo að það færð-
ist óðum nær. Enn þá gátum við ekki séð neitt
annað en skipið var stórt og hafði öll segl uppi.
Mannþyrpingin, sem var fyrir utan víggirð-
inguna ruddist nú inn í einni bendu.
Eftir tíu mínútur var kvenfólkið búið að
skipa sér í röð, reiðubúið að hlaða byssurnar,
bömin búin að finna skýli eftir föngum og karl-
mennimir komnir í fylkingar, fallbyssuskyttumar
voru á sínum stað og flaggið dregið að hún. Eg
hafði dregið það upp sjálfur, og þegar eg stóð
þar undir því komu þau séra Jeremías Sparrow
og konan mín til mín.
“Konurnar eru þarna yfir frá,” sagði eg við
hana, “og það er bezt fyrir þig að fara til þeirra.”
“Eg vil heldur vera hér,” svaraði hún. “Eg
er ekki hrædd.” Hún var rjóð í andliti og bar
höfuðið hátt. Faðir minn barðist við spánska
flotann. Náðu mér sverði frá manninum, sem
er að útbýta þeim.
Varðmaðurinn hrópaði: Skipið er lagst!
Fimm hundruð smálestaskip að minsta kosti. Og
þau kynstur af fallbyssum! pað er lágþiljað!”
“pá er það eflaust spánskt skip,” sagði land-
stjórinn.
pjónarnir, glæpamennirair og útlendingarnir,
sem stóðu saman í þéttum hóp gerðu mikið óp og
háreysti. Rétt í sama bili sáum við Sharpless,
sem var kominn upp á tunnu í miðjum hópnum;
hann baðaði út höndunum ákaflega.
“ Tiger, Irulove og Due Retum hafa lagst
þvert fyrir!” hrópaði varðmaðurinn. pau stefna
fallbyssum sínum á spánska skipið!”
Englendingarnir æptu gleðióp, en lyddum-
ar, sem stóðu umhverfis Sharpless, stundu. Of-
boðsleg hræðsla hafði gert lögmanninn svo frá-
vita, að hann skeytti engri skömm. “Hvers
konar byssur hafa þessir bátar?” hrópaði hann.
“Tvær smáfallbyssur hver og fáeinar handbyss-
ur! Og þeir ætla sér að berjast við herskip!
það molar þá undir sér! pað sekkur hverju
þeirra með einu skoti! Tiger er fjörutíu smá-
lestir og Imlove sjötíu! • pið emð allir frávita!”
“Stundum er meira komið undir kostuih en
stærð,” sagði West.
“Hefir þú nokkum tíma heyrt getið um
skipið Content?” spurði einn skotmaðurinn.
“Eða Merchant Royal?” spurði annar.
“Eða Revenge?” spurði séra Jeremías, “Farðu
og hengdu þig, eða syntu út á spánska skipið og
fáðu þér þarsvarta mussu fyrir blauta úlpu og
brækur. Látið Spánverjana koma og skjóta ef
þeir geta, lenda ef þeir vilja! Við munum svíða
á þeim skeggið, eins og við gerðum við Caleé.”
Svo hóf hann upp rödd sína og söng gamla
vísu um hvernig ensk herskip höfðu sökt skipum
spánska flotans.
\
“Og það sama gerum við við þetta skip, við
sökkvum því eða við tökujn það og sendum það
svo út á móti galeiðum þeirra og stórskipum.”
Rödd hans og hinn mikilúðlegi svipur hafði
þau áhrif á alla að þeir hitnuðu á ham. Hann
hafði farið í forystulegar verjur utan yfir svarta
kuflinn sinn, sem var sjálfur nógu fornfálegur og
ofan á hárlubbanum sat hjálmur, sem var langt
of lítill, hann hafði sver ðvið hlið sér og spjót
hvíldi á öxl hans. Alt í einu breyttist svipur
hans sem var hörkulegur en þó glaðlegur, og varð
mildari, eins og stöðu hans sómdi. “Við berj-
umst fyrir réttu málefni,” herrar mínir,” sagði
hann. “Við stöndum hér ekki eingöngu Eng-
lands vegna; við stöndum hér vegna þess að við
elskum lög og frelsi; vegna þess að við óttustum
guð, sem ekki mun yfirgefa þjóna sína og þeirra
málefni, né láta þetta nýja land falla í hendur
óvinar Krists. pessi nýlenda er súrdemið sem
á að sýra alt deigið; og hann mun vissulega fela
það í lófa sánum og í skjóli vængja sinna. Heyr
þú oss, ó, guð styrjalda og stríðs! ó, guð Eng-
lands og Ameríku hjálpa þú oss, bömum og vemd-
urum þessara landa.”
Hann hafði fleygt frá sér spjótinu, til þess
að fóma upp höndum sínum, en nú tók hann það
upp aftur, rétti úr sér, setti axlirnar aftur á bak
og varð hinn hermannlegasti. Hann studdi
hendinni við fánastöngina og leit upp á fáann, sem
blakti í golunni. “Hann er fagur, þar sem hann
ber við blátært loftið, eða finst ykkur það ekki,
vinir mínir?” hrópaði hann. “Við skulum aldrei
að eilífu lækka hann!”
Mannfjöldinn laust upp fagnaðarópi, sem
kom hugleysingjanum til þess að þagna, þótt það,
ef til vill ekki sannfærði þá. Elward Sharpless
hvarf sjálfur á bak við kvennhópinn.
Skipið færðist nær og nær ; seglin urðu
stærri og stærri og fallbyssuraðirnar sáust. æ
greinilegar. Alt útlit þess var hið ófriðlegasta.
En á því sást hvorki fáni eða nokkur önnur veifa.
Ofurlítill reykjarstrókur gaus upp á þilfarinu
á einu okkar skipi og kúla úr annari smáfallbyss-
unni þar þaut í gegnum reiðann á ókunnuga skip-
inu. Englendingamir ráku upp fagnaðaróóp.
“petta er Davíð með slöngustein sinn!” hrópaði
séra Jeremías. “Nú sést hvað Golíat getur
með sínum tuttugu punda fallbyssum?”
En það komu hvorki skotdrunur né reykjar-
mekkir frá ókunnaskipinu; í stað þess heyrðum
við eitthvaði sem mest líktist hlátri margra
manna. Skyndilega komu rauðar og bláar veif-
ur í ljós á sigluhúnum og rám, og á háþifarinu var
dregin nupp fáni með sankti Georgs og sankri
Andresar krossum og lúðrar og trumbur og píp-
ur hófu að leika enskt hergöngulag.
“pað er þá reyndar enskt herskip!” hrópaði
landstjórinn.
Skipið kom nær með blaktandi fánum og
hljóðfæraslætti og frá þilfari þess kvað við hver
skellihláturinn eftir annan. Skip okkar sendu
ekki fleiri kúlur á móti því. pau breyttu legu
sinni og bjuggust til að slást í för með aðkomu-
skipinu. Varðmaðurinn okkar, sem var 'gamall
sjógarpur, sem hafði komið 1 fylgd með Dale,
flýtti sér niður þaðan s'em hann stóð og kom
hlaupandi til landstjórans. “Eg þekki skipið,”
sagði hann. “Eg var með þegar við unnum
sigur við Cales. petta er sata Tersa, sem við
'tókum þar og sendum heim til drotningarinnar.
Hún var spánskt skip einu sinni, en nú er hún-
ensk.”
Hliðin voru opnuð og fólkið ruddist frá sér
numið af fögnuði ofan á bakkann. Eg stóð við
hliðina á lamlstjóranum, sem var þannig á svip,
að auðsætt var að hann vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið.
"Hvað heldur þú um þetta, kafteinn Percy?”
spurði hann. “Félagið sendir okkur ekki þjóna,
glæpamenn, handverkspilta og vinnukonur •
svona skipi; nei, og ekki yfirmenn ,og stjómend-
ur heldur. petta er konungsskip, á því er eng-
inn vafi. En hvað getur það verið að gera hing-
að ? Hvað vill það og hver kemur með því ?”
“Við fáum bráðum að vita það,” s^araði eg,
“því þama varpar það akkerum.”
Fimm mínútum síðar var bátur lækkaður
niður með skipshliðinni og hann kom á hraðri
ferð til okkar. Fjórir mlenn réru bátnum og í
skutnum sat hár maður með svart skegg og rauð-
ur í framan í mjög skrautlegum klæðum. Bátur-
inn lenti við sandinn, svo sem tvö hundruð fet
þaðan sem landstjórinn, ráðunautar, foringjam-
ir og nokkrir aðrir stóðu starandi á hann og skip-
ið. Maðurinn í skutnum hljóp upp úr bátnum,
horfði kringum sig og gekk svo til okkar. Við
höfðum tíma tilþess að athuga að kufl hans og
kápa voru úr mjög dýru efni, því hann gekk
hægt.
Föti nvoru með skrautskrúði og kápan var
fóðmð með rauðu silki. Maðurinn var tígu-
legur á svip og and lit hans var forkunnar frítt.
“petta er sá fríðasti maður, sem eg hefi
nokkumtíma séð!” sagði landstjórinn.
Herra Pony, sem stóð við hlið hans dró full
lungun af lofti og blés því frá sér aftur. “Fríður
er hann víst, herra minn, nema fríðleikinn fari
eftir því hvernig menn eru. pessi maður ér
Carual lávarður — hinn síðasti virktavinur kon-
ungsins.”
Við hafið.
(Flutt á samkomu í lestrarfélaginu “Jón Trausti”,
Blaine, Wash., 20. okt. 1923.)
Við Kyrrahafið í kyrð og ró,
mér kýs um aftastund að bíða,
er röðull líður í lagarþró,
og litarbrigðinn geyminn skrýða.
Og bárusönginn við sendna strönd
á sætan hlýða, það friðar önd;
at glaumsins glys, gleymist og þys;
tíminn líður ljúfum sem í draumi.
Og renna sjónum í austurátt
mót ísi þöktum fjallatindum,
það andann gagntekur ósjálfrátt,
sem endurskin frá bemsku myndum.
Og sjá hinn glitrandi geislakranz
greypt um höfuð “Bakarans’*
sem gullhlað glæst, svo geiigur næst,
ásýnd vorrar öldnu móður.
x Eg hafði lengi að “legi þráð.
— En langförull oft stefnu týnir. —
En takmarkinu fyrst nú hef náð,
hver notin verða reynslan sýnir.
Fjallaloftið er teiga tært,
mitt táp og fjör, virðist endumært,
og lundin létt, löngun í sprett,
örvast, sem á æskumorgun stundum.
Og hér eg uni í aldinlund,
við ölduhljórri hjá “Jóni Trausta”,
við sagna lestur og ljóð mörg stund
líður, þegar fer að hausta:
Á skemtun brestur því aldrei er,
ef að samtökum stuðlum vér,
einingarbönd eflir hvers hönd,
sem er æðsta afltaug félagsmála. '
Hér fámenn erum að Fannaströnd,
því félagshugsun bræðra vorra, »
skyldum styðja með hug og hönd,
og heiðra minning Njáls og Snorra.
Góður vilji mörg Grettistök,
getur orkað, þess< sjáum rök;
því öll sem eitt! Áfram sé þreytt,
unz sameinuð vér sólarmegin stöndum.
(*Mt. Baker)
Jóhannes H. Húnfjörð.
“EG MAN EINN BÆ VIÐ BJARTA RÍN.”
Nú þegar þetta blessaða, bjarta og blíða
sumar er næstum að verða útliðið og skuggar
haustsins nálgast, þá leitar hugur minn til baka
og eg vil sjá í endurminningunni hvar og hvenær
timbur, íjalviður af ölhm;
Ikl ' • • I • J*• timbur, ria
Nyjar VOrubirgðir tegundum, geirettur og al*
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Korr.io og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
- ... —..... — Limiteil ----
HENKY \ VE. EAS I - WINNIPEG

það hefir skinið með betri dásemd og unaði.
Sú unaðssemd var í júnímánuði, þegar
kirkjuþingið lúterska kom saman í Winnipeg, þá
var andleg og tímanleg sól úti og inni, — góð-
vild og hlýleiki voru ríkjandi alt í kring, svo að
gestir og fólk, sem komið var að úr ýmsum átt-
um hafði yndislegan, uppbyggilegan tíma. pað
var sannarlega ánægjulegt, að fá að heyra guðs-
þjónustu og bænagjörð daglega, og hugsa um það
að staðið væri með einlægum anda og hreinu
hjarta undir merki mannkynsfrelsarans. pað
var eins og engan skugga væri þá að óttast.
Úti var vorsólin indæl og skær
angandi að framleiða blómin
í kirkjunni rósemi ríkti svo kær,
við rétt flutta guðsorðahljóminn.
Fólkinu meistarans friður var nær
og frelsandi kærleikans ljóminn.
Söngurinn andlegi ómaði stilt
og unaðssemd hjörtunum færði. '
Bænin og náðin þá mættist þar milt
það mannlegan styrkleika nærði.
Að eilífu lífsvonin upp verður fylt,
mannsandinn hjá Kristi það lærði.
Eg get ekki látið vera að minnast á þenna
tíma, af því að eg var ein meðal þeirra aðkomnu,
sem naut þessara fögru daga Mér var gefin
dvalarstaður hjá herra og frú Jónas Jóhannesson
og þar baðaði eg í rósum góðvildar og gestrisni.
pað var einnig ógleymanleg stund í skemtigarð-
inum í Kildonan, þegar safnaðar kvennfélagið
bauð öllum gestunum þangað. pá var náttúrari
í sínum fegursta sumarbúningi.
Fuglarnir syngjandi svifu
og suðandi skógblærinn þaut.
Angan frá brosandi blómum,
barst þannig öllum í skaut.
Niðurinn einnig frá ánni /
eyranu vaggaði í ró.
Lífsgleði líkt og í Eden,
ljómandi í garðinum bjó.
T' . —
Og konumar kaffi til reiddu
kryddlyktin ilmaði nær.
• Kurteisar göfgar og glaðar,
gestina mettuðu þær.
Einnig var það ánægja, að fáeinir vinir mín-
ir frá æskuárum, sem búa í Winnipeg, komu til
móts við mig, tóku rruig heim til sín og gáfu mér
glaða stund. Líka vil eg geta þess að það var
mér til gleði að mæta hinni góðkunnu skáldkonu,
frú María G. Árnason, sem eg hafði ekki fyr séð
persónulega.
• Endurminninguna um þessa sólríku daga,
mun eg taka með mér inn í hrím og kulda vetrar-
ins, og láta hana verma hug minn og hjarta.
Eg sendi öllum mína þakklætis og kærleiks-
kvéðju, sem þama voru saman komnir í nafni
meistarans, til þess að færa honum vegsemd og
vernda málefni hans. Guð blessi alla vini
kristindómsins og gefi þeim þrek og hugrekki til
þess að standast árásir heimsandans. Með þakk-
læti og virðingu.
Mrs. Kristín D. Johnson.
ilnmm1
'amBuk
Mr. W. A. Frank, frá Yarmouth, N. S.,
skrifar: “Eg hefi ávalt með mér Zam-
Buck, J)egar eg legg upp í vciðifarir eða
önnur ferðalög.”
\ Trúr vinur þegar slys ber
að höndum
“Dag nokkurn 1 fyrrahaust, er eg var I
skóginum, skar eg mig aívarlega I fótinn.
Enginn lseknir var vitaniega vi8 hendina og
blóSeitran hljóp I sáriS og fðturinn bólgn-
aSi mikiS. Ekkert, er eg reyndi hreif fyr
en Zam-Buck kom til sögunnar.
I>etta fræga meSal, unnniS úr jurt-
um, var ekki lengi áS drepa blóS-
eitranina. Bólgan hjaönaSi strav og
sviSinn hætti þegar. Eg sann-
færSlst \>k um, aS maSur skyldi
aldrei vera án ZZam-,Buck.”
Free <
iwr
Kiildasprungiir frostlWilgn.
William Jones, veiSimaSur frá
Obt, Ont., skrifar: ‘‘Eitt sinn,
er eg var aS dýraveiSum, kðl
mig allmjög á hælinn. pegai*
eg kom til veiSikofans, var fót-
urinn orSinn stokkbólginn og
verkurinn ákafur. Til allrar
hamingju hafSi eg Zam-Buck
viS hendina og á stuttum tíma,
hvarf bólgan og verkurinn.
Zöam-Buck hefir reynst öllu
öSru betur I sprungur og sár.
FáiS öskju hjá lyfasalanum eBa
frá Zam-Buck Co. Toronto. 50c.
Vcr sendum rcynsluskci-f frítt.