Lögberg - 22.11.1923, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINK
22 NÓVEMBER 1923.
Eg held því sem
eg hef
alveg ókunnugur gefið mér nafn sitt. Eg
skýldi mér bak við nafn hans; eg hefi komið
honum inn í deilu, sem kemur að eins mér við. Eg
hefi — Ó þú getur fyrirlitið mig eins og þú vilt,
þú fyrirlítur mig þó ekki meira en eg geri
sjálf!”
Eg stóð . og studdi hendinni á borðið og
horfði á skuggana af vafningsviðar teinungunum
á gólfinu. pað sem hún sagði var heilagur
sannleikur, og samt — eg sá 1 huganum mann í
rauðum og svörtum klæðum, með frítt andlit og
dökkan yfirlitum. Eg hataði líka Camal lávarð.
“Eg fyrirlít þig ekki”, sagði eg að lokum.
“pað sem skeði fyrir tveimur vikum á vellinum
þama fyrir handan verður ekki tekið aftur.
Við skulum ekki hugsa um það. J?að sem er
mitt er þitt; það er lítið annað en sverð mitt
og nafn. Hið fyrra er náttúrlega reiðubúið í
þjónustu konunnar minnar; en um hið síðara er
það að segja, að eg hefi þóst af því, að geta
haldið því flekklausu. Nú er það á þínu valdi
engu síður en mínu. Eg óttast ekki að skilja
það eftir þar.”
Eg horfði út um gluggann, út í garðinn með-
an eg var að tala, en, nú leit eg á hana og sá að
hún skalf á beinunum — skalf svo að eg var
hræddur um að hún mundi falla. Eg flýtti
mér til hennar. “Rósimar”, sagði hún, “rós-
imar eru of þungar. Œ, eg er þreytt og her-
bergið snýst í hring.”
Eg greip hana um leið og hún féll og lagði
hana hægt á gólfið. það var vatn á borðinu.
Eg skvetti ofurlitlu af því framan í hana og
vætti á henni varimar. Svo fór eg út, til þess
að ná í einhvem kvennmann til að hjálpa mér,
og rakst á Diccon í dyrunum.
“Eg kom þessari beinagrind hingað á end-
anum,” sagði hann, Ef eg nokkumtíma —”
Honum varð litið fram hjá mér og hann þagn-
aði skvndilega.
“Stattu ekki þama glápandi,” sagði eg.
farðu komdu með fyrsta kvennmanninn, sem þú
sérð.” —
“Er hún dauð?” spurði hann í hálfum hljóð-
um. “Hefir þú drepið hana?”
“Drepið hana asninn þinn!” hrópaði eg.
“Hefir þú aldrei séð kvennmann í yfirliði?”
“Hjún lítur út rétt eins og hún væri dauð,”
nöldraði hann. “Eg hélt —” “pú hélst! J?ú
heldur of margt. Snáfaðu burt og kallaðu á
hjálp.”
“Hén er Angela,” sagði hann ólundarlega,
án þess að hreyfa sig, um leið og svertingjakon-
an kom léttfætt, Jágmædt, stóreygð og hæglát
inn í húsið. pegar eg sá hana liggja á hnján-
um við hliðina á konunni minni, sem ekki bærði
legg eða lið, sá hana smeygja handleggnum undir
höfuð hennar og herðar og losa um fötin um
hálsinn og á brjóstinu með hinni hendinni; sa
að andlitið á henni var eins blíðlegt og andlitið á
nokKurri enskri móður, sem grúfir sig yfir bar í
sitt, getur verið; og þegar eg sá konu mína stynja
ofurlítið og hjúfra sig upp að brjósti gömlu
konunnar, þá var eg fyllilega ánægður.
“Komdu,” sagði eg og fór út með Diccon og
lokaði hurðinni.
Camal lávárður var maður, sem eKki Iét
standa á sér. Klukkustund eða tæplega það,
eftir Jætta kom sjálfur nýlendu skrifarinn með
ritaða hólmgönguáskorun frá honum.
Eg tók við því af sverðsoddi þess sóma-
manns. það hljóðaði á Jæssa leið: “Herra hve-
nær og hvar viljið þér deyja á morgun? Og með
hvaða vopni á eg að drepa yður?”
“Kapteinn Percy má trúa því, að mér er mjöx
óljúpt að taka nokkum þátt í Jæssu tilræði á
móti sómamanni og foringja, sem nýtur mik-
illar virðingar hér í nýlendunni,” sagði herra
Pory og lagði hendina á hjartað. “En þegar eg
se^i honum, að eg hafi einu sinni barist með
Carnal, lávarðinum sálaða, í París, þar sem sex
börðust á hvora hlið, og að þegar eg var við hirð-
ina síðast, þá sýndi Warwick lávarður mér þann
heiður, að kynna mig hinum núlifandi Carnal lá-
varði, þá skilur hann að eg gat ekki neitað að
gjöra honum greiða, er hann bað mig þess.”
“Hlutleysi herra Porys er mér vel kunnugt,”
sagði eg án J>ess að brosa. “Kjósi hann nokkurn-
tíma að vera með þeirri hliðinni sem er sterkari,
þá jhefir hann góðar og gildar ástæður til þess.
Hann gerir mér greiða með því að segja sínum
hólmgöngumanni, að eg hafi ávalt haldið að
sólaruppkoman væri skemtileg dauðastund, og
að það geti ekki fundist hentugri staður en flöt-
urinn á bak við kirkjuna, því þaðan sé skamt til
grafreitsins. Um vopnin er það að segja, að eg
hefi heyrt, að hann kunni vel að beita sverði, en
eg hefi sjálfur fengið lítilsháttar orð á mig fyrir
það sama. Ef þess vegna hann kýs heldur
skammbyssu eða rýting, þá má það vera svo.”
“Eg býst við að við megum gera ráð fyrir
sverðum,” sagði Pory.
Eg hneigði mig.
“pú hefir einhvern vin þinn með þér?”
spurði hann.
“Eg hefi von um að geta fundið einhvern,”
svaraði er, “þótt hólmgönguvottur minn stofni
sér í nokkra hættu.”
“pað verður barist þangað til annar hvor
fellur trúi eg.”
“Mér skilst það.”
“pá er betra fyrir okkur að hafa Bohun við.
Sá smi lifir gæti þurft á þjónustu hans að haldr.”
“Eins og þér þóknast,” svaraði eg, “þótt
þjónninn minn Diccon geti bundið nógu vel um
mínar skeinur.”
Hann beit á vörina, en gat samt ekki hulio
gletnissvipinn í augunum.
“pú ert viss,” sagði hann, “og það er lávarð-
urinn líka, það er held eg ekki neitt annað sem
eg þarf að undirbúa. Á morgun um sólarupp-
rás, á bak við kirkjuna og með sverðum?”
“Alveg rétt.”
Hann rendi sverði sínu aftur í sliðrin. “J?á
er þetta alt klappað og klárt, sem stendur að
minsta kosti. Hverjum degi! nægir sín o. s.
frv. Svona gengur það! Eg er þur og þyrstur.
pú hefir tekið heilar .borgir herskildi, Ralph
Percy. Taktu nú fyrir mig herskildi skáp prests-
ins og komdu með sérríið hans. Eg verð við-
skriftir við næstu altarisgöngu.”
Við settumst niður á dyraþrepið með könnu
af víni á milli okkar og herra Pory drakk svika-
laust og aftur og aftur.
“Hvernig er uppskeran?” spurði hann.
“Martin segir, að hún sé lakari að gæðum nú eu
nokkru sinni fyr, en Sir George segir að hún sé
ágæt.”
“Hún er rétt eins góð og á Spáni,” svaraði
eg “pú getur sagt Warwick lávarði það næst
er þú skrifar.”
Hann hló. pótt hann Væri ekki sem holl-
astur og á hlið Warwicks lávarðar í Félaginu,
var hann samt glaðlyndur syndaselur. Hann
var ferðalangur og fræðimaður, heimspekingur
g fullur af fvndni og ágætur félag'' með hvaða
flokki sem var, ef hann hafði könnu af öli —
meðan ölið entist. Okkur geðjaðist, ef til vill
ekki ávalt að því sem hann gerði, en við höfðum
æfinlega gaman að féagsskap hans. pótt hann
tæki hálfa uppskeru einhvers bóndaræfils upp í
gjöld, var hann ávat til með að kasta í hann
nokkrum skildingum, svo að hann gæti fengið
sér í staupinu; þótt hann léti leiguliðana á land-
areignum þeim, sem heyrðu undir embætti hans,
skilja tóbakið sitt eftir án nokkurs eftirlits,
meðan þeir réru með hann, á hinum mörgu
flakkferðalögum hans, upp eftir ám og lækjum,
þá létti hann þeim að minsta kosti erfiðið með
hlægilegustu skrítlum og drykkjuvísum, sem
hann hafði lært í ótal drykkjukrám, sem hann
hafði komið í um dagana.
“pað verða engar markverðar fréttir að
skrifa eftir daginn á morgun,” sagði hann. “J?ú
ert vogaður maður kafteinn Percy.”
Hann leit á mig, og það var kýmni í litlu
augunum hans. Eg sat og reykti þegjandi.
“Konungurinn er farinn að verða heimsku-
iega hrifinn af honum; hann styður sig við arm
hans, leikur sér a ðhönd hans og strýkur vang-
ann á honum. Buckingham stendur hjá, held-
ur en ekki brúnaþungur og bítur sig í varirnar.
þú munt finna að sá, se mþú berst við á morgun,
er skæður óvinur. J?að er óhultara að snerta
konunginn sjálfan heldur en vildarmann kon-
m vsins !?að «em þú hefir í hvggjo að g°ra
er glæpur á móti sjáfri hátigninni.”
Hann kveikti í pípu sinni og blés út úr sér
þykkum reykjarmekki og svo rak hann upp
skellihátur. J?að má vera að yfiradmírállinn
hjálpi þér. J?að verður svei mér sjadgæf sjón
á morgun á bak við kirkjuna og ómaksins vert
að sjá bana — maður af Percy-ættinni að reyna
af öllum mætti að hjálpa manni af Villiers-ætt-
inni. pað er ekki satt, sem prédikarinn segir,
að það sé ekkert nýtt til undir sólinni.” Hann
blés út úr sér öðrum reykjarmekkinum. Kannan
var orðin tóm, hann var orðin rjóður í kinnum,
voteygur og mjög hláturmildur.
“Hvar er lafði Jocelyn Leigh?,” spurði hann.
“Má eg ekki hafa þann heiður, að kyssa á henni
hendina áður en eg fer?”
Eg horfði fast á hann. ‘ Eg skil þig ekki,”
sagði eg kuldalega. “J?að er enginn hér inni
nema konan mín. Hún er þreytt og er að hvíla
sig eftir ferðalagið. Við komum frá Weyan-
oke í morgun.”
Hann hló svo að hann skalf á beinunum. “Já,
já, mistu ekki móðinn hrópaði hann. J?að er
einmitt það, sem hver og einn einasti af okkur
hefir sagt! En það er alt komið upp nú. Land-
stjórinn las konungsbréfið fyrir öllu ráðuneyt-
inu fyrir einni Idukkustund. Hún er lafði Joce-
Jyn Leigh og hún er undir vernd konungsins;
hún sjálf og allar hennar landeignir eru gefnar
Carnal lávarði.”
“Hún var það,” svaraði eg, “en nú er hún
konan mín.”
“J?ú munt komast að raun um að yfirréttur-
inn verður þér ekki samdóma.”
Sverð mitt lá Jrvert yfir hné mér og eg
strauk hendinni eftir slitnum skeiðunum. “petta
er mér samdóma sagði eg. “Og þarna uppi er
annar, sem er mér samdóma,” og um leið lyfti
eg hattinum.
Hann horfði fast á mig. “Guð og sverð
mitt!” hrópaði hann. “Hjálp, sem sæmir ridd-
ara, en sem nú á dögum er sama og ekkert í sam-
anburði við gull og konungshylli. pað er betra
fyrir þig að beygja þig fyrir storminum maður
minn. Hafðu ekki hátt um þig meðan hann
æðir yfir. pú getur svarið, að þú hafir ekki
vitað að hún var ættgöfugri en hinar stúlkum-
ar. peir munu kalla það einhverskonar hjóna-
band, hennar vegna, en þeir finna ráð til þess að
ónýta þúsund slík hjónabönd. Skilnaður er
ráðið! pað er fordæmi til fyrir Jrví. Fríð kona
var skilin frá hugrökkum manni ekki alls fyrir
löngu, vegna þesa að vildarmaður einn vildi fá
hana. pað var að vísu satt, að Frances Ho-
ward, vildi líka víldarmanninum vel, en þessi
blómarós þín —”
“pú lætur það vera að nefna nafn konu minn-
ar í sömu andránni og nafn þeirrar hórkonu,”
sagði eg byrstur.
Hann hrökk við og hrópaði svo í flýti: “Eg
ætlaði ekki að móðga! Mér datt enginn saman-
burður í hug; allur samanburður er óviðeigandi.
Við hirðina veit hver maður, að lafði Jocelyn
Leigh er skírlíf eins og gyðjan Díana.”
Eg stóð upp og fór að ganga fram og aftur
um litlu grænu flötina fyrir framan húsið.
“Pory,” sagði eg loksins og nam staðar fyrir
framan hann, “ef þú getur, án þess að svík.iH.
nokkurt gefið loforð, sagt mér, hvað var sagt og
gert á fundi ráðuneytisins í dag viðvíkjandi þeSsu
efni, þá gerir þú mér greiða, sem eg skal ekki
gleyma.”
Hann sat þegjandi stundarkorn og horfði
á borðana á erminni sinni, svo leit hann á mig
með þessum smáu, slæglegu og gletnislegu aug-
um. “Konungurinn skipar,” sagði hann, “að
frúin sé send heim undir eins á skipinu, sem í
dag olli okkur svo mikllar áhyggju, og að með
henn séu látnar fara tvær aðrar k«nur, og að hún
verði undir vemd hins eina göfuga farþega. sem
á skipinu er, nefnilega Caraals lávarðar. Hans
hátign getur ekki skilið, að hún hafi gleymt ætt-
göfgi sinni, stöðu og skyldum, svo að hún hafi
haldið hér áfram þessari heimsku og kastað sé
faðm einhvers bónda eða eignalauss æfintýra-
manns, sem gat safnað saman hundrað og tut*
ugu pundum af tóbaksóþverra, til þess að kaupa
sér konu En hafi hún, verið svo heimsk að
gera það, á hún samt sem áður að flytjast heim
og þar á að fara með hana með hinni mestu
vægð, þar sem hún á þessu efni hlýtur að vera
undir áhrifum af göldrum. Skipið á lika að
flytja heim, í iámum manninn, sem giftist henni.
Sverji hann að sér hafi verið ókunnugt urh ætt
hennar og verði dómurum konungsins á engan
hátt til fyrirstöðu, verður hann sendur hingað
aftur með óskertan heiður og nóg fé til þess að
kaupa sér aðra konu. En hafi hann, að hinu
leytinu, gert sig sekan vísvitandi, og vilji ekki
sýna undirgefni, þá verður hann að eiga um það
við konunginn og dómara hans, að ónefndqm vild-
armanni konungsins. petta er efni bréfsins
Ralph Percy.”
“Hvers vegna var Carnal lávarður sendur?”
spurði eg.
“Líklega af Jtví að hann hefir viljað fara.
Lávarðurinn veit hvað hann vill, og konungurinn
neitar þeim, sem honum er vel við, ekki um neitt.
Yfiraðmírállinn hefir og vafalaust greitt götu
hans, fengið honum bezta skip konungsins og ósk-
að honum þægilegs byrs til — helvítis.”
“Eg vissi að hún var önnur en hún sýndist
vera, og eg sýni enga undirgefni.”
“pá verður þú að fyrirgefa mér,” sagði hann
alveg blygðunarlaust, “þó að eg forðist þig, að
minsta kosti á mannamótum. pú ert eins
hættulegur maður, kafteinn Percy, og sá sem
gengur með bannvæna drepsótt. Vinir þínir
geta óskað þér alls hins bezta, en þeir verða að
halda kyrru fyrir heima og brenna einir fyrir ut-
an dyraar hjá sér.”
“Eg skal fyrirgefa þér,” sagði eg,” þegar þú
ert búinn að segja mér, hvað landstjórinn ætlar
að gera.”
“Já, þar er nú það, sem alt strandar á. Ycard-
ley er sá þrályndasti maður, sem eg hefi nokk-
uratíma þekt. Hann sem átti ekkert í eigu
sinni nema sverð sitt, þegar hann kom hingað
fyrst, að undanteknum töluverðum manndómi —
hann er orðinn svo að enginn mælir á móti því sem
hann segir. Sir George segir þetta eða Sir
George segir hitt er vanaviðkvæðið. Sir Ge-
orge og Sir Edwyn! pað væri, svei mér bezt
að koma þeim strax í og kalla þá sankti George
og sankti Edwyn. Jæja, Sir George stóð upp
og sagði alveg ófeiminn og bölvaði um leið:
“Skipanir konungsins hafa ávalt komið til
okkar sína réttu leið í gegnum Félagið. — Félag-
ið hlýðir konunginum og við hlýðum því. pessi
skipun hans hátignar (og eg tala með allri virð-
ingu), kemur hingað á alveg rangan hátt. Ef
gjaldkeri félagsins fyrir hönd þess skipar að
kafteinn Percy sé sendur heim í járaum, til þess
að verja sig á móti þessum einkennilega sakar-
áburði; eða að þessi lafði, sem nú er eflaust
kona hans, sé send tij baka, hvort sem hún vill
fara eða ekki, þá er ekki um annað að gera en að
hlýða. En þar til félagið skipar svo munum vér
ekkert gera; vér getum ekkert gert.” Og all-
ir ráðunautamir sögðu: “petta er mín skoðun
Sir George.” Hvað sjálfan mig snertir hafði
eg nóg að gera við að skrifa niður það sem gert
var. Niðurstaðan var sú að Due Retum á að
sigla eftir tvo daga með allra auðmjúkasta bæn
til hans hátignar, á þá leið, að þótt við beygjurn
okkur fyrir hverju hans minsta boði eins og lauf
beygist fyrir vindi, þá séum við í þessu efni
bundnir með fyrirmælum hinnar náðarsamlegu
stofnskrár, sem ákveður að öll embættismál verði
að ganga gegnum hendur félagsins, sem á tilveru
sína að þakka Jtví, að það hlýðir nákvæmlega fyr-
irmælum stofnskrárinnar. pess vegna, ef hans
hátign mætti þóknast að skipa okkur á venjuleg-
an hátt o. s frv. Auðvitað hefir engin sál,
hvorki í ráðuneytinu né í Jamestown, né í allri
Virginíu nokkurn grun um einvígið í fyrramálið
á bak við kirkjuna.” Hann sló öskuna úr píp-
unni og stóð með erfiðismunum upp af dyraþrep-
inu, sökum fitunnar. i “Svo þarna er frestur
fyrir þig, Ralph Percy, nema að þú annaðhvort
drepir eða verðir drepinn á morgun. Ef hið
síðara skyldi vilja til, þá er um leið ráðið fram
úr þessum vandræðum; en komi það fyrra fyrir,
þá er bezt fyrir sjálfan þig, og Félagið ef til vill
líka, að þú hverfir burt úr heiminum af sjálf-
dáðum og það sem fyrst. pað er betra að liggja
dauður á krossgötum, með gegnumstungið
hjarta, heldur en að lenda í höndum böðulsins.”
"Bíddu ofurlítið,” sagði eg. “Veit Carnal
lávarður um þessa ákvörðun ráðuneytisins ?”
.. 1 • timbur, fjalviður af öllurr
Nyjar vorubirgOir tegu„dun,, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Koiraið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
----■ Ll m it»n — — —----
HENRY 4VE. EAST - WINNIPEG
“Já, og hann varð heldur en ekki reiður yfir
því. Hann bölvaði og hótaði að ná sér niðri á
landstjóranum. pað lítur helzt út fyrir, að
hann hafi ætlað sér að sigla á morgun með frúna
og alt saman. Hann afsagði alveg að fara án
hennar og verður hér í Virginíu þangað til hann
fær sínu framgengt. En mundi þó ekki Buck-
ingham þykja vænt um ef honum væri haldið
hér alt af! Lávarðurinn veit ofur vel hvað hann
á á hættu og er þess vegna í eins vondu skapi og
framast er unt að hugsa sér. En eg hefi reynt
að lægja ofsann: “Lávarður minn,” sagði eg,
“þér þurfið að eins að hafa þolinmæði örfáar vik-
ur, eða þangað til að skipið, sem landstjórinn
ser.dir, getur komið hingað aftur. pá hlýtur
alt að verða eins og þér óskið. En á meðan
getið, þér máske gert yður lnið þolankgt, fef til
vill si emti1e,'t hér ; þe°sr ey iilandi ^cr ^jarí* öll
um góðum felagsskap, sem gerir lífið þess vert að
það sé lifað. J?ér getið séð á hverjum degi
hana sem á að verða konan yðar, og það ætti að
vera ekki svo lítils vert fyrir jafn ákafan og
viljafastan elskhuga og þér virðist vera, lávarð-
ur minn. pér getið og haft þá ánægju að horfa
á gröf keppinautar yðar, ef þér drepið hann; er.
drepi hann yður, þá má yður standa á sama hve-
nær Santa Tersa siglir. Landið hefir líka marga
unun að bjóða manni, sem er spakvitur og
hneigður fyrir djúpar hugsanir, eins og sá mað-
ur, sem konunginum þykir unun að heiðra, hlýt-
ur að vera. Á bökkum þessara krystaltæru
fljóta og í þessum ilmandi skógum kemst maður
hjá útgjöldum, öfund, fyrirlitningu, hégómadýrð
og órósemi sálarinnar.”
Og svo hló gamli syndaselurinn sig máttlaus-
an. pegar hann var farinn, fullur af ánægju
yfir kætinni í' sjálfum sér, fór eg, sem sá litla
ástæðu til þess að gleðjast, inn í húsið.
Fáein skref frá hurðinni stóð konan, sem •
hafði komið mér í allan þenna vanda, í skugga
vafningsviðsins, sem fléttaðist um gluggann.
“Eg hélt að þú værir í herbergi þínu,” sagði
eg í óþýðum róm eftir nokkra þögn.
“Eg kom að glugganum;” svaraði hún, “eg
hlustaði; eg heyrði alt.” Hún talaði hikandi og
varir hennar voru þurrar. Andlit hennar var
hvítt eins og línkraginn, sem hún hafði um háls-
inn, en í augum hennar var undarlegur glampi og
hún var róleg. “pú sagðir í morgun, að alt sem
þú ættir, nafn þitt og sverð, væri reiðubúið í
mína þjónustu. pú mátt taka hvorutveggja
aftur; eg afsegi að nota mér hjálp þína. Vinn
eið að því að þú skulir gera það, segðu þeim hvað
sem þér þóknast, útvegaðu þér frið á meðan þess
er kostur. Eg vil ekki hafa dauða minn á þinni
samvizku.
pað stóð enn vín á borðinu. Eg fylti bik-
ar og bar hann til hennar. “Drektu!” sagði eg
í skipandi róm.
“Eg má vena þér þakklát fyrir kurteisi þína
og þolinmæði,” sagði hún. “Eg skal muna
það, þegar — Hugsaðu ekki að eg muni ásaka
þig.”
Eg hélt bikamum upp að vörum hennar.
“Direktu!” sagði eg aftur. Hún snart rautt
vínið með vörunum Eg tók vínið frá henni og
setti bikarinn á munn mér. “Við drekkum
bæði úr sama bikar,” sagði eg og horfði á hana
meðan eg tæmdi bikarinn. “Eg er orðinn
þreyttur á sverðum og hirðum og konungum. Við
skulum ganga út í garðinn og skoða býflugumar
prestsins.
Veriðvissir í yðar sök!
• Með því að nota áreiðanlegar vörur eins og
Electro Gasoline, Buffalo English Motor
Oil, Special Transmíssion Lubricant
“Best by Every Test”
Seldar í vorum átta “Service Stations” í Winnipeg
No. 1—Á horni Portage Ave. og Maryland Street.
No. 2—Á Suður Main St., gegnt Union Depot.
No. 3—McDermot og Rorie Sts., gegnt Grain Exchane.
No. 4—Á homi Portage Ave. og Kennedy St.
No. 5—Á horni Rupert og King, bak við McLaren Hotel
No. 6—Á horni Osborne og Stradbrooke St.
No. 7—Á homi Main St. og Stella Ave.
No. 8—Á horni Portage Ave. og Strathcona St.
Einnig í Moose Jaw, Saskatoon, Sask., og Lethbrödge, Alta.
Prairie City Oil Company Limited
PHONE: A-6341 601—6 SOMERSET BUILDING