Lögberg - 06.12.1923, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGIHN'
6. DESEMBER 1923
Eg held því sem
eg hef
pegar dagsverkinu var lokið gengum við úl
úr kirk.junni — landstjórinn og ráðunautar á und-
an, og við hinir í röð á eftir — og fundum oftast
nær lávarðmn bíðandi út í kirkjugarðinum. Stund-
um slóst hann í för með landstjóranum, stundum
með hérra Pory, stundum með öllum nema mér,
og fór með >á til gistihússins, til >ess að matast
þar og drekka með miklum gleðilátum.
pótt vildarmanni konungsins hafi verið nla
við alla og alt í Virginíu að undanteknum gim-
gimsteininum er hafði verið ræntur frá konungs-
hirðinni, þá forðaðist hann að láta á því bera.
Ef til vildi hafði hann tekið >ví sem að höndum
bar með sæmilegri geðprýði; eða þá að hann var
að eins að bíða eftir tækifæri. En hann hafði
tekið upp einskbnar hermannlega, látlausa fram-
komu bæði í tali og látbragði, þetta vingjarnlega
lagsbróður íátbragð, sem er hin bezta kápa fyrir
skálkaskap. Tveimur dögum eftir hólmgöng-
ur.*'. ‘yrir aft ,n kirkju* a fiuHist hann m^
frakknesku herbergisþjónana sína og ítalska
læknirinn úr húsi landstjórans og í gistihúsið.
sem var nýlega fullgert. >ar bjó hann eins og
hver annar hefðarburgeis í makindum og bægði
burt öllum gestum nema þeim sem hann bauð
heim sjálfur. pað var ekki undarlegt eða alveg
dæmalaust þó hann næði á sitt band öllum nema
örfáum af þeim sem eg hafði skoðað virkta vini
mína, með öriæti sínu og sinu vingjarnlega við-
móti. Hann hélt veizlur og skemti mönnum með
bjamati og veiðiförum og sagði sögur af hirðlif-
inu og úr stríðinu, gaf í skyn að hann með vin-
áttu sinni við konunginn gæti unnið nýlendunni
mikið gagn, jafnvel komið því til leiðar, að tó-
baksskatturinn yrði lækkaður og innflutningur
frá Spánverjum bannaður; hann gortaði af auð-
æfum sínum og valdi og hverri tign hann gæti
náð við hirðina, ef lánið léki við sér. Á hans
hlið voru sýi^leg og áþreifanleg gæði; á mína ekk-
ert nema vafasamur réttur, og hættur, sem ekki
voru vafasamar. Eg var samt, að eg held ekki
mjög hnugginn yfir þessu. Eg var ánægður með
það, að þeir sem vildu yfirgefa mig og fylgja
honum gerðu það, og mér stóð hjartanlega á
sama um þá, sem höfðu skriðið í duftinu fyrir
honum frá því fyrsta að þeir sáu hann, og skríll-
inn sem með fagnaðariátum elti hann á röndum.
Rolfe, West, Landstjórinn, Jeremías Sparrow og
Diccon voru enn á mína hlið.
pað var óhjákvæmilegt að lávarðurinn og eg
hittumst við og við í húsi landstjórans, á stræt-
inu, í kirkjunni, úti á ánni eða á hestbaki. Væru
aðrir viðstaddir, köstuðum við kveðju hvor á ann-
an, en værum við einir, var grímunni flett af; þá
var það maðurinn sjálfur, sem eg mætti og við
horfðumst í augu og fórum hver framhjá hinum.
Einu sinn mættumst við seýit um kveld meðal
leiðanna í kirkjugarðinum. Eg var ekki einn á
ferð. Mrs. Percy, sem var ekki sem rólegust,
hafði gengið út til þess að sitja niðri á árbakka 1-
um, þrátt fyrir mótmæli prestsins. pegar eg
kom heim af þingfundi og fann hana ekki heima,
fór eg að sækja hana. Óveður var í aðsigi
Við gengum heim aftur lengri leiðina gegnum
kirkjugarðinn og fundum lávarðinn sitjandi þar
þar við lágt leiði. Hann sat með hnén krept
upp undir hökuna og horfði dapur í bragði út
á breiða og dökkleita ána. Hann hefir eflaust
verið að hugsa um hafið og skipið, sem enn gat
ekki komið fyr en eftir margar vikur. Við
gengum fram hjá honum þegjandi og hneigðum
okkur ofurlítið um leið. Einni klukkustund
síðar, er eg gekk niður strætið, mætti eg Dr.
Lawrence Bohun.
“Tefðu mig ekki,” sagði hann móður og másandi.
ftalski læknirinn er út í skógi að safna læknis-
jurtum og þeir fundu Camal lávarð í kirkjugarð-
inum, þar sem hann hafði fengið aðsvif fyrir
nálfri klukkjstund.” Lávarðinum var tekið
blóð og r.æsta morgun lagði hann r,f stað i veiði-
ferð.
Konan sem eg hafðí gifst, bió með mér í
prestshúsinu; hún bar höfuðið hátt og var ekki
feiminn við nokkum mann. Hún fór sjaldan
að heiman, en þegar hún gekk út sér til skemtun-
ar, þá var töluvert um að vera fyrir henni. paS
var lftil furða þó að hún vekti eftirtekt þar sem
hún gekk klædd í hin fínustu föt, sem unt var að
fá irvnan um heilmikið af dýmm fatnaði, sem
hafði komið með skipinu Southhampton, og andlits
fegurð hennar og vaxtarlag naut sín vel í þeim.
í fyigd með henni var svertingja kona, með vefj-
arhött á höfði, og þjónn, sem hafði verið í stríð-
inu, og naumlega sloppið við að vera píndur á
hjóli. Enginn kona þar um slóðir hafði vakið
siíka eftirtekt síðan Pochahontas prinsessa og
hinai fríðu dökku þemur hennar voru á ferðinni.
GuHborðalagðir embættismenn tóku ofan fyrir
þessari háættuðu, fögru konu og margir bændur
á hestbaki hneigðu sig niður á makkann á hest-
inum, en almenningur horfði á eftir henni með
hmppingum og hljóðskrafi. Fegurðin, dramb-
ið og háttprýðin hefðu verið óþolandi hjá hverri
konu, sem hefði verið blátt áfram Mrs. Percy og
ekkert annað, sem áður hafði verið herbergis
þerna og hafði verið seld fyrir hundrað og tutt-
ugu pund af tóbaki; en það var öðru máli að
gegna með lafði Jocelyn Leigh, sem hafði hafði
venð skjólstæðingur konungsins og átti að verða
kona helzta vildarmanns hans, eins fljótt og yfir-
rettur konungsins fengi ónýtt hið óheppilega
hjonaband, sem .hún hafði lent í svo óþægilega.
Hun gekk um göturnar þetta einu sinni í viku
og var mjög fagæt sjón og merkileg. Á sunnu-
dögum gekk hún með mér í kirkju, og fólkið
horfði meira á hana en á prestinn; og hann vand-
aði ekki um við það, því að hann gerði það sama.
pað leið á haustið og laufið á trjánum var
farið að blikna, en alt sat við það sama, nema að
það var búið að slíta þinginu. pingmennirnir
fóru hver heim til sín, en eg kom ekki í hús mitt
í Weyanoke, Landstjórinn hafði sagt mér með
orðum sem voru sama og skipun, þótf þau væru
borin fram í afsökunarróm, að hann vildi að eg
yrði kyr í Jamestown. Eg fullvissaði hann um,
eg væri fús til þess að vera kyr og eg var það í
sannleika. Ef eg væri í Weanoke, þá kæmi alt
mér á óvart, en hér í Jamestown gæti eg að
minsta kosti séð Due Return koma siglandi upp
ána og einnig hvaða annað skip, sem félagið ef
til vill sendi.
Laufin á trjánum urðu dekkri á lit og svo
kom undur fagur góðviðris kafli er náttúran varð
hálfsorgleg, eins og þetta væri bros hins deyj-
andi sumars. Mjúk og draumkend blá móða lá
yfir öllu, yfir skóginum út við sjóndeildarhring-
inn og yfir ánni og vötnunum sem runnu í hana.
skógurinn varð marglitur, laufskrúðið þyntist,
en niðri á jörðinni þyknaði hin dökkrauða og
gullna ábreiða; hvar sem maður .steig skrjáfaði
undir fæti og lauffallið var eins og hæg marglit
rigning. pað var hvorki hlýtt né kalt, en mjög
kyrlátt, og fuglarnir liðu hjá eins og skuggar.
pað var meinhægðar veður, hvorki; leiðinlegt né
skemtilegt, og við vorum farnir að horfa á hverj-
um degi, já, á hverri stundu eftir skipinu, sem
við vissum að enn ekki mundi koma í margar
vikur.
Sá góði herra Bucke dvaldi í Henricus hjá
herra Thorpe meðan hann var að ná sér og Jere-
mías Sparrow steig í prédikunarstól hans, svaf i
svefnherbergi hans og vann í garðinum hans.
Garðurinn náði niður á grænan árbakkann. Eitt
kvöld er eg kom heim frá víginu, þar sem við
höfðum haft dálitlar heræfingar, fann eg konuna
mína sitjandi þama á bakkanum; 1 hún studdi
hönd undir kinn og horf ði á sjófuglana frjálsa
og sterka, sem flögruðu fram hjá. Séra Jere-
mías Sparrow var að vinna meðal fölnuðu blóm-
anna í svo sem þrjátíu feta fjarlægð og raulaði
fyrir munni sér:—
“Og ásýnd hennar er sem blómgarður
þar yndisfagrar rósir dafna vel.”
Við höfðum komið okkur sanan um það, að
þegar eg yrði að vera fjarverandi, skyldi hann
aldrei vera lengra {frá henni en svo að hún gæti
kallað til hans; því að eg trúði CarnaJ lávarði vel
til þess að ásækja hana. Eg vissi vel að hið út-
lenda leigutól hans hélt uppi njósnum um húsið
og garðinn, um allar mínar hreyfingar og henn-
ar. —
Eg settist niður á bakkann við fætur henn-
ar og hún snéri sér að mér bálreið. “Eg er
þreytt af öllu þessu!” 'hrópaði hún. “Eg er
þreytt af að vera innilokuð í þessu húsi og þess-
um garði, og af því hvernig þú gætir að mér! Og
gangi eg eitthvað, þá e rþað þó enn þá verra. Eg
hata öll þessi blygðunarlausu andlit, sem stara á
mig eins og eg væri í gapastokk. — Eg er í
gapastokk fyrir framan ykkur öll og mér finst það
vera nógu ilt. Og þegar eg hugsa til þess’, að
þessi maður, sem eg hata af öllu hjarta, andar
sama lofti og eg, þá ætla eg alveg að kafna! Ev
vildi að eg gæti flogið burt eins og þessir fuglar;
eg vildi að eg gæti komist burt héðan, þó ekki
væri nema einn dag!”
“Eg skyldi biðja um leyfi að fara með þig
heim í Weyanoke,” sagði eg eftir nokkra þögn,
“en eg get ekki farið og Iátið hann nota tímann
hér á meðan..”
“Og eg get ekki farið,” sagði hún. “Eg ver®
að bíða eftir þessu skipi og skipun konungsins,
sem Carnal lávarður heldur að geri mig að konu
sinni. Skipanir konungsins eru \voldugar, en
vilji konunnar er þó enn voldugri.v Eg mun að
minsta kosti vita hvað eg á að taka til bragðs. En
því má eg ekki taka Angelu með mér og fara
þama yfir sandinn og inn í skóginn hinumeginn.
Skógurinn er svo fallegur og undarlegur — allur
rauður og gulur — og hann sýnist að vera svo
friðsæll og kyrlátur. Eg skyldi ganga um
hann og leggjast niður undir trjánum og gleyma
um stund. Og það er ekki langt þangað.” Hún
horfði á mig með eftirvæntingu.
“pú getur ekki farið ein,” svaraði eg, “það
er hættulegt. En ef þú vilt þá skal eg fara
þangað með þér á morgun, ásamt séra Jeremíasi
og Diccon. pað er nógu skemtilegt að dvelja
einn dag úti í skógi og við höfur* öll gott af því.
Pá máttu ganga um eins og þú vilt, og getur tek-
ið fangið fult af marglitum blöðum og gleymt
heiminum. Við skulum gæta að því, að þér
verði engin hætta búin, en að öðru leyti skaltu
fá að vera í næði.”
Hún hló glaðlega, þótt hún sýndist allra
kvenna ákveðnust ogöruggust, var hún samt mis-
lynd eins og bam. “Eg felst á það!” sagði
hun. “pú og presturinn og skollinn hann Dicc-
on skuluð sitja með byssumar ykkar á hnján-
um og Angela skal gera ykkur að steinum með
sinum heiðnu töfrum. Og svo — og svo skal
eg safna meira gulli en Midas konungur; eg skal
dansa við skógálfana og finna hvar Oberon á
heima o ggera Titiana öfundsjúka.”
Eg efast ekki um að þú getir gert það,”
sagði eg. Hún stökk á fætur glöð eins og barn
og fögur eins og sólin.
~ ' r ÍO.L (X neim, (
v ið það á næsta augnabliki og settist afti
á bakkann. “Farðu inn,” sagði eg.
snákur hér fyrir neðan í runnunum á bal
Eg ætla að drepa hann og svo kem eg ir
borða.” —
Pegar hún var farin, gekk eg svo sem
þangað sem bakkinn hallaðist niður að r
pílviði og sefi, sem óx upp úr leirnum fast við
ána. Eg lagðist á hnén, hallaði mér áfram og
greip í mann og dró hann upp úr leðjunni, sem
var hæfilegur bústaður handa honum og lyfti
honum upp á bakkann við hliðina á mér.
pað var ítalski læknirinn lávarðarins, sem
eg hafði dregið þarna upp. Eg hafði séð hann
áður. Hann var lítill og Ijótur og svartklædd-
ur. Augun voru illgirnisleg og varirnar, sem
voru þunnar, lokuðust fast utan um tennurnar,
sem glitti í, þegar hann hafði opinn munninn.
Hann var eins ógeðsegur að sjá hann og sum
skriðkvikindi eru að snerta þau.
“pað finnast engar lækningajurtir og kynja-
grös hér innan um pílviðinn í vatninu,” sagði eg.
“Eftir hverju er svona hálærður læknir að leita
á þessum stað?”
Hann yfti öxlum og gerði bendingar með
höndunum, ^em voru líkar klóm, eins og hann
skildi mig ékki. pað var lýgi, því eg vissi að
hann skildi ensku fullvel. Eg sagðrhonum það,
en hann leit á mig hatursfullu augnaráði og
hélt áfram að bulla eitthvað á ítölsku. Loksins
sá eg ekki annað vænna en að taka í hnakka-
drembið á honum og leiða hann að garðbrúnni,
sem var næst kirkjugarðinum, og svo ýtti eg á
eftir honum með fætinum, svo að hann stakst á
hausinn á milli tveggja leiða. Eg beið og horfði
á hann meðan hann stóð upp og labbaði út í
myrkrið. Eg fór inn til að borða og sagði Mrs.
Percy að snákurinn væri dauður.
Tólfti kapituli.
Eg fæ aðvörun og treysti öðrum.
Skömmu fyrir dagrenningu vaknaði eg við
það að heyra mansrödd fyrir neðan gluggann á
svefnherbergi mínu: “Kapteinn Percy,” var kall-
að, “landstjórinn vill fá að finna þig undir eins.”
Sá Sem talaði fór um leið og hann hafði mælt
þetta.
Eg klæddi mig og fór út úr húsinu, án þess
að vekja nokkum. pað var hálfkalt og eg
flýtti mér og kom á torgið rétt á eftir þeim sem
hafði kallað mig. Fyrir framan dyrnar á húsi
landstjórans stóðu beizlaðir og söðlaðir hestar og
hestasveinar héldu í þá; bæði mennirnir og hest-
arinir sáust fremur óglögt í þokunni, sem lá yfir
öllu. Eg gekk upp tröppurnar og inn í ganginn
og bárði á hurðina á stóra salnum. Hurðin var
opnuð og eg gekk inn eg sá þar Sir George, Pory,
Rolfe, West og fleiri úr ráðuneyti landstjórans,
þeir sátu umhverfis stóra borðið, sem var í miðj-
um salnum og voru í ákafa að tala saman. Land-
stjórinn var hálfklæddur. West og Rolfe voru
í háum stígvélum og brynjum. Maður nokkur,
sem var útataður í leir og í rifnum fötum, stóð
h,járþeim með hattinn í hendinni, móður og más-
andi a fharðri reið, og horfði á þá til skiftis.
“Pú varst sannspár, kafteinn Percy, í gær
er þú kallaðir frjðinn við Indíánana, sem sumir
af okkur voru að gorta af, lognið á undan illviðr-
inu,” sagði landstjórinn. “pað sannarlega alt út-
lit fyrir það í dag, að þú hafir haft rétt fyrir
þér.”
“Hvað er að?” spurði eg oggelkk að borðinu.
“pað er fullmikið að,” svaraði hann. “pessi
maður hefir komið eins fljótt og hestur gat borið
hanns frá plantekrunum fyrir ofan Paspahegh.
Morgan kaupmaður var tældur inn í skóginn fyr-
ir þremur dögum af heimskingjanum og óþokk-
anum Memattanow, Paspaheg Indíána, sem þeir
kalla Fjaðra Jack, og þar var hann drepinn. Indí-
áninn var svo fífldjarfúr, að láta sjá sig í gær
fyrir framan hús Morgans, og Morgans menn
skutu hann niður. Svo grófu þeir hundinn og
létu þar við sitja. Fyrr þremur klukkustundum
kom Chanco, sem er kristinn Indíáni til herfor-
ingjans og sagði honum að Papahegh- Indíánamir
væru mjög æstir og að hermenn þeirra væru
farnir að lita sig svarta. Herforinginn sendi til
mín undir eins og eg sé ekki að eg geti tekið
nokkuð annað betra til bragðs en það að senda
þig með nokkra menn, til þess að koma vitinu
fyrir þá. En það á hvorki að egna þá til
né berjast við þá. pað þarf ekkert annað en
að sýna þeim, að maður sé reiðubúinn að beita
valdi — pað þori eg að ábyrgjast. Láttu þá sjá,
að það sé ekki hægt að koma að okkur ' óvörum,
en talaðu friðsamlega við þá. Eg sendi hr.
Rolfe með þér, svo að þeir verði því fyr rólegri;
þeir gefa gætur að því, sem hann segir. Sjáðu
til að þeir taki á sig rauðan lit utan yfir þann
svarta og gefðu þeim glerperlur og fáeina hnífa
og komdu svo heim. Ef þér líst ekki vel á
hvernig sakir standa hjá þeim, þá skaltu komast
að hvar Opechancanough heldur sig, og eg skal
senda menn á hans fund. Hann er ökkur vin-
veittur og mun bæla niður alla óánægju.”
“pað er enginn vafi á því, að hann er okkur
velviljaður,” svaraði eg þurlega. “Honum er
vel við okkur á sama hátt og kettinum er við
músina, sem hann leikur sér að. Bf við eigum
að fara strax, þá ætla eg að ná í hest minn.”
“Mættu okkur þá á eiðinu,” sagði Rolfe.
Eg kinkaði kolli og fór út úr salnum. pegar
eg gekk niður tröppumar fyrir framan húsið, kom
herra Pory á eftir mér.
“Eg fór seint að hátta í gærkvöldi,” sagði
hann og geispaði ógurlega. Fyrst búið er að
ganga frá þessu, fer eg aftur í rúmið.”
Eg hélt áfram þegjandi. “Eg er ekki í
rpiklum metum hjá þér núna,” sagið hann. “þér
finst að eg hafi verið of varkár með valið á hólm-
gönguyellinum bak við kirkiuna hérna um morg-
uninn, sagði hann og gaut til mín augunum
kýmilega; “þú heldur að eg hafi tafið fyrir þang-
að til landstiórinn rakst þangað og batt óvissan
enda á alt saman.”
Eg held að þú hafir aðvarað landstjórann,”
’* L* timbur, fjalviður af öllum
voruwrgdir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Koiráð og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co-
----- -------- Limitad---------- *
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
sagði eg hiklaust.
Hann hristist af hlátri. “Aðvarað hann?
Já, auðvitað aðvaraði eg hann. Yngri maður
hefði adrei séð moldvörpuþúfuna og rótina, en
vizkan fylgir gráum hárum. Heldur þú ekki að
konungurinn verði mér þakklátur;’’
“Eflaust,” svaraði eg. Og ef þú ert ánægð-
ur með launin, þá sé eg ekki að eg ætti að vera
óánægður út af því”.
Við vorum komnir miðja vegu niður stræt-
ið og að gistihúsinu. Gluggahleri var opnaður
fyrir ofan okkur. pað logaði ljós í herberginu.
pað var slökt skyndilega. Mannshöfuð gægð-
ist út og leit niður á okkur eitt augnablik, svo
hvarf það fljótt aftur. Mögur hönd seildist út
og lokaði hleranum. Bæði höndin og andlitið
voru mannsins, sem eg hafði séð brölta á milli
grafanna kvöldið áður.
“ítalski læknirinn,” sagði hr Pory.
Málrómur hans var eitthvað undarlegur. Eg
leit á hann, en það var ekkert hægt að lesa út úr
breiðleita rauða andlitinu á honum og glaðlegu
augunum. “xtalski læknirinn,” endurtók hann.
“Ef vinur minn væri í sömu sporum og kafteinn
Percy, þá mundi eg segja honum að vara sig á í-
talska lækninum.”
“Vinur þinn mundi vera þakklátur fyrir við-
vörunina,” svaraði eg.
“Við gengum nokkuð lengra áfram. “O. eg held,’
sagði hann, “að eg mundi segja þessum ágizk-
aða vini mínum, að ítalski iæknirinn og húsbóndi
hans hafi þurft að skrafa mikið saman í gær-
kveldi.”
“í gærkveldi?”
“Já, í gærkveldi. Eg fór til að fá mér
hressingu með lávarðinum og ónáðaði þá í sam-
talinu. Lávarðurinn var nokkuð hávær yfir
víningu og ekki sem allra gætnastur. Hann gaf sitt
af hverju í skyn —”
Hann þagnaði hér og hló einn þenna hljóð-
lausa hlátur sinn, sem aldrei ætlaði að enda. “Eg
veit annars ekki til hvers eg er að segja þér
þetta kafteinn Percy. Eg er með hinni hliðinni,
eins og þú veizt, algjörlega með hinni hliðinni. Og
nú, þegar eg gái að mér sé eg að eg hefi verið að
segja þér einmitt það sem eg mundi hafa sagt
þér, ef eg hefði verið með þér. Eg vona samt,
að það saki ekkert, og að það spilli ekkert fyrir
Carnal lávarði í neinu því sem bæði hann og eg
getum haft gagn af.
Eg svaraði engu. pað var tvent, sem eg
gat ekki annað en undrast og viðurkent: annað
var hinn algerði skortur hans á drengskap og hitt
var hin óvenjulega mikla góðvild hans.
“Lávarðurinn er farinn að verða órólegur,”
sagði hann, þegar við vorum komnir dálítið
lengra. Skipin Francis og John, sem komu inn
í gær, fluttu engar fréttir frá hirðinni. peir
sem ekki eru stöðugt fyrir augum manns gleym-
ast fliótt. Buckingham notar sér þetta sem
bezt hann getur. Hann ber á sig hörundsáburð
og sefur með umbúðir um andlitið og er að verða
stöðugt fríðari og fríðari; svo breytir hann um
tízku í klæðaburði þrisvar í viku og það á heldur
en ekki vel við hátignina. pað er ekki að furða
þó að lávarðinum finnist tími til kominn fyrir
sig að vera aftur kominn heim.”
“Hann getur farið,’ ságði eg. “parna er
skipið, sem kom með hann.”
“Já, þarna er skipið hans,” svaraði Pory.
“Eftir fáar vikur kemur Due Retum með boð-
skap félagsins. Heldur þú, kafteinn Percy, að
það sé nokkur vafi á, hvemig hann verður?”
1$2.001| __________
fc llfn ÓDÝKASTA og
mm. an8 M FjÖLLESNASTA
vikublaðið, sem gefið er
út á íslenzka tungu er
Lögberg
Gerist kaupandi nú þeg-
ar. Látið $2.00 fylgja
pöntuninni.
Látið yður 'ekki
standa á sama
PRENTUN ura hvernig aS s
prentun yðar lítur út, farið með Jaað
sem þér þurfið að láta prenta til þeirra
sembæðigeta og gera gott verk.
Vér höldum því fram a8 vér gerum gott
verk baeði á stórum og imáum pöntunum.
Reynið oss. Sanngjarnt verð.
Columbla Pre-a, htA-, Wtanlpe*